เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน
ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"
เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา
รัก,ชาย-หญิง,ราชพฤกษ์,ฟางลดา,ปกรณ์,รสา,บ้านสวน,คุณหลาน,คุณน้า,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"อาหารอร่อยมากแก"
ฟางลดาพูดและตักแกงเขียวหวานใส่จาน
"ป้าแจ่มนี่ทำอาหารอร่อยมาก
เลยแกเอาไข่พะโล้อีกไหมเดี๋ยวฉันไปตักมาให้
รสาเห็นไข่พะโล้ใกล้จะหมดเลยอาสาไปตักให้ในครัวเพราะตอนนี้เธอยังกินไม่อิ่ม
เลย
"เอาสิแกไปตักมาเลย"
ฟางลดาบอกรสาให้ไปตักไข่พะโล้แล้วรสาก็เดินออกไป
"เสียงรถใครมานะ หรือจะเป็นไม่ใช่หรอกน่า"
ฟางลดาได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้านแล้วพึมพำกับตัวเองเบาๆฟางลดาคิดว่าต้องเป็นเสียงรถพี่พฤกษ์แน่เธอตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่พฤกษ์แต่เธอคิดคงว่าไม่ใช่หรอก
แล้วฟางลดาก็ลุกจากเก้าอี้และเดินออกไปหน้าประตูก็เห็นกะบะสี่ประตูสีดำยกสูงจอดอยู่หน้าแต่ไม่เห็นคนพอสักพักก็มีคนเปิดประตูรถลงมาเป็นน้องกรนั้นเอง
"นึกว่าจะเป็นพี่พฤกษ์ซะอีก คิดบ้าบออะไรเนี่ยเรา"
ฟางลดาพึมพำกับตัวเองเบาๆ
"อ้าวน้องกรมาตั้งเเต่เมื่อไรค่ะเนี่ย"
ฟางลดาทักทายน้องกรด้วยรอยยิ้ม
"มาเมื่อกี้เองครับ สวัสดีครับน้าฟาง"
ปกรณ์ตอบคำถามของน้าฟางและยกมือไหว้สวัสดีฟางลดาด้วยรอยยิ้ม
"จ้า น้องกรมาทานข้าวด้วยกันค่ะ
ป้าแจ่มทำแกงเขียวหวานไก่กับไข่พะโล้อร่อยมาก"
ฟางลดาเอ่ยชวนน้องกรไปทานข้าวด้วยกันและบอกว่าอาหารที่ป้าแจ่มทำอร่อยมาก
"ครับ"
แล้วปกรณ์ก็เดินไปหยิบถุงลำไยที่เอามาจากสวนไปด้วย
พอเดินเข้ามาในบ้านเขาก็ไม่เห็นน้าสาเลยเอ่ยถามขึ้น
"น้าสาไปไหนครับ"
"ไปเอากับข้าวในครัวค่ะน้องกร นั่งลงก่อนค่ะเดี๋ยวน้าสาก็มา"
ฟางลดาบอกให้ปกรณ์นั่งลงก่อน
"เดี๋ยวน้าไปตามให้ค่ะ"
พูดจบก็เดินออกไปโดยไม่ฟังคำตอบของปกรณ์
"ดะ เดี๋ยวครับ ไปสะเเล้ว"
ห้องครัวที่บ้าน
"นี่ยัยสาน้องกรมาเเล้วนะ แกตักกับข้าวเสร็จรึยัง"
ฟางลดาตะโกนถามโดยที่ตัวเองยังไปไม่ถึงหน้าประตูด้วยซ้ำ
พอเดินไปถึงประตูก็เห็นรสากำลังทำเครื่องดื่มอะไรสักอย่างเป็นน้ำเสียงเเดงและนั่งลงคุยกับป้าแจ่มที่เธอตะโกนบอกเมื่อกี้คงไม่ยินสินะ
"ทำอะไรกันอยู่ค่ะ"
ฟางลดาเดินไปนั่งลงข้างป้าแจ่มและเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
"ฉันกำลังทำน้ำเเดงโซดา"
"แกรู้หรอกว่าทำยังไง"
"ไม่รู้ ฉันให้ป้าแจ่มสอนทำ"
เพราะตอนมาตักไข่พะโล้เธอเห็นขวดน้ำหวานตั้งอยู่บนโต๊ะกินข้าวในครัวเลยเกิดอยากกินขึ้นมา เธอทำไม่เป็นหรอกเลยบอกให้ป้าเเจ่มช่วยสอน
"ออเเล้วทำเสร็จหรือยัง น้องกรมาถามหาแกด้วยนะ"
รสาที่ได้ยินเพื่อนบอกว่าหลานเธอมาและถามหาเธอด้วยเธอก็ทำหน้ามุ่ยทันที
"ทำหน้าเเบบนั้นแกยังไม่หายโกรธน้องกรอีกเหรอ"
"ยัง! อะนี่ แกไปกินเถอะฉันกินอิ่มแล้ว"
รสาเดินไปเอาไข่พะโล้ที่วางอยู่เคาน์เตอร์ครัวและยื่นถ้วยพะโล้ให้เพื่อน
ฟางยื่นมือมารับถ้วยไปและถามว่า
"แกเลิกโกรธน้องกรได้เเล้ว
น้องเขาทำถูกแล้ว"
"แกก็ไม่อยากให้ยัยฟงยัยฟ้าอะไรนั้นออกเหรอ"
รสาพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจที่เพื่อนเธอเข้าข้างยัยฟ้าอะไรนั้น
"ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่บอกให้แกเลิกโกรธน้องกรได้เเล้วไหนแกบอกว่าคิดถึงหลานไง
เมาเเล้วก็จำคนผิดแถมยังไปนอนกอดวะ"
"อื้อ"
ฟางลดาร้องออกเมื่อโดนเพื่อนเอามือปิดปาก
รสารีบเข้าเอามืออุดปากเพื่อนไว้เธอรู้ว่ายัยเพื่อนตัวดีจะพูดอะไร แม่เขาก็นั่งอยู่ทั้งคน
ทางด้านของนาวินที่ได้ยินพี่ฟางพูดแล้วก็ใจหายถ้าเเม่เขารู้คงตีเขาเเน่ถึงพี่สาจะเป็นคนกอดเขาก็เถอะ
แต่ก็โล่งอกไปทีเพราะพี่สาปิดปากเพื่อนเอาไว้ได้ทันไม่อยากนั้นพี่ฟางคงพูดว่าแถมยังไปนอนกอดวินอีก
รสารีบลากเพื่อนออกไปและหันมากบอกนาวินว่า
"วินเอาน้ำแดงยกไปให้พี่ด้วยนะ"
"ครับ"
เมื่อเดินออกมาจากห้องครัวเเล้วรสาก็เอามือออกจากปากเพื่อน
"แกปิดปากฉันทำไม!ยัยสา"
ฟางลดาว่าให้เพื่อนเสียงไม่ดังมากนัก
"แม่วินก็นั่งอยู่แกจะพูดเรื่องนี้ทำไมห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีกนะ"
"ขอโทษแกฉันลืมว่าวินกับป้าแจ่มนั่งอยู่ด้วย ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้อีก"
ฟางลดารู้ว่าทำไมไม่ให้เธอพูดเรื่องนี้เพราะไม่อยากให้ปกรณ์รู้ว่ารสาเมาแล้วก็คิดถึงปกรณ์จนจำคนผิดแถมยังร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กตอนที่นาวินไม่ให้รสากอดอีกตอนที่อยู่โรงเเรมก็ยังไปกอดเขาอีกกอดเเน่นซะจนนาวินกลับบ้านไม่ได้และก็ไม่อยากให้ป้าแจ่มมาว่าวินทั้งๆที่วินไม่ไม่ได้ทำอะไรเป็นรสาเองที่เป็นคนเขาไปกอดเขาก่อน
"ฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันเมาเเล้วคิดถึงกร น่าอายจะตาย เมาแล้วฉันก็ทำเรื่องน่าอาย ถ้าพี่พฤกษ์รู้คงล้อฉันแน่ ไอ้ภัทรอีก"
"จ้าๆ เราไปกันเถอะแกกรรอเเกนานเเล้ว"
ฟางลดาพูดยิ้มๆ
รสาไม่อยากไปเลยแต่ก็ต้องไป
ห้องครัว
"วินลูกรู้จักคุณสาได้ยังไง"
ป้าแจ่มถามวินอย่างสงสัยว่าไปรู้จักกันตอนไหน
"ผมไปช่วยพี่สากับเพื่อนจากพวกอัธพาลนะครับเลยรู้จักกันเมื่อวาน"
"แล้วพี่ฟางก็ซื้อโทรศัพท์ให้ผมด้วยเธอพอบอกให้เป็นการขอบคุณครับ"
นาวินเล่าให้เเม่ฟังตามความเป็นจริงเเต่บางเรื่องเขาไม่ได้เล่าให้ฟัง
"ลูกไปช่วยคุณสาที่ผับหรอก"
"ครับ"
"เหมือนแม่ได้ยินที่คุณฟางพูดว่าวินนะคำสุดท้ายลูกได้ยินเหมือนเเม่ไหม"
เธอได้ยินไม่ค่อยชัดแต่ได้ยินว่าวินวินเนี่ยเเหละเพราะเมื่อคืนวินก็ไปเที่ยวผับเเละลูกเธอก็เข้าไปช่วยคุณสาหรือว่าคนที่คุณฟางพูดจะเป็นวิน
'แม่ทำไมหูดีอย่างนี้เนี่ย'
"ไม่ได้ยินนะแม่ แม่คงหูฝาดมั้งเเก่เเล้วก็อย่างนี้เเหละ"
นาวินพูดและหลบตาเเม่พูดหยอกแม่เพื่อกลบเกลื่อนไม่ให้เเม่เห็นว่าเขาหลบตาและสนใจประโยคสุดท้ายที่เขาพูดแทน
"นี่แกว่าฉันแก่หรอกไอ้วิน!"
แจ่มจันทร์ว่าให้ลูกเสียงไม่เบานักที่นาวินว่าเธอแก่
"ก็มันจริงนิครับ"
นาวินพูดยิ้มๆเเละรีบหยิบแก้วน้ำออกมาทันที่กลัวว่าแม่จะเอาที่ตักข้าวโยนใส่หัวเขา
"ไอ้วิน!"
พูดจบก็หาของที่อยู่ใกล้มือจะโยนใส่ลูกชายเเต่หันไปอีกทีก็ไม่อยู่แล้ว
"ไวจริงๆเลยลูกคนนี้"
เวลาเธอจะทำอะไรก็ไม่ทันหรอก รู้ทันตลอด
พอรสากับเพื่อนเดินมาถึงที่โต๊ะอาหารรสานั่งลงด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งและเบือนหน้าหนีไม่ทางอื่น ส่วนปกรณ์ที่เห็นหน้าน้าสาแล้วเขาคิดว่าง้อด้วยลำไยคงไม่ได้แน่แต่ก็ต้องลองดู เพราะน้าสาชอบกินลำไยมาก
เพื่อว่าจะสำเร็จ ถ้าไม่สำเร็จเดี๋ยวคิดอีกทีเเล้วกัน
