เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน
ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"
เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา
รัก,ชาย-หญิง,ราชพฤกษ์,ฟางลดา,ปกรณ์,รสา,บ้านสวน,คุณหลาน,คุณน้า,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เธอเดินลงไปข้างล่างไปถามป้าเเจ่มว่ายัยสาไปไหนพอเดินลงมาจากบันไดก็เห็นพี่พฤกษ์เดินเข้ามาในบ้าน
เธอตื่นเต้นที่ได้เจอพี่พฤกษ์อีกครั้งหลังจากเธอเรียนจบก็ไม่ได้เจอพี่พฤกษ์อีกเลย
พอพี่พฤกษ์เงยหน้าขึ้นมาบนบันไดสายตาเธอมองสบตากับพี่พฤกษ์จนเธอใจเต้นพี่พฤกษ์หล่อมากเมื่อก่อนว่าหล่อเเล้วตอนนี้ยิ่งหล่อเข้าไปอีก
เขาก็มองสบตาเธอเหมือนกัน
เเละไม่มีอาการตกใจที่เธอมาอยู่ตรงนี่
"เออพี่พฤกษ์สวัสดีค่ะ"
เธอยกมือไหว้พี่พฤกษ์ด้วยรอยยิ้ม
แต่พี่พฤกษ์ไปยิ้มให้เธอเลยได้แต่พยักหน้า
"สากับฟางมาตั้งเเต่เมื่อไร"
เขาเอ่ยถามเธอเสียงราบเรียบ
"เมื่อวานค่ะแต่พึ่งมาหาพี่พฤกษ์วันนี้ค่ะ"
เธอตอบพี่พกฤษ์โทนเสียงปกติ คนอะไรยิ้มให้แล้วไม่ยิ้มตอบพี่พฤกษ์ก็อย่างนี้ตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้วจะยิ้มให้เฉพาะคนในครอบครัวเเละเพื่อนกับคนที่สนิทเท่านั่น เวลาไปบ้านรสาเธอก็แค่สวัสดีทักทายพี่ชายเพื่อนเท่านั้นไม่ค่อยได้พูดคุยกันสักเท่าไรเเต่เธอก็ชอบพี่พฤกษ์อยู่ก็คนมันชอบพี่พฤกษ์จะเป็นแบบไหนเป็นคนยังไงเธอก็ชอบอยู่ดีถึงเธอจะเจ็บเวลาเห็นพี่พฤกษ์ไปรับไปส่งแฟนตลอดจนเรียนจบเเละเเต่งงานกันเธอก็เลิกรักพี่พฤกษ์ไม่ได้อยู่ดีถึงบอกว่าจะตัดใจก็ทำไม่ได้มีคนมาจีบเธอมาขอเบอร์เธอก็ไม่ให้เพราะหัวใจเธอมีให้พี่พฤกษ์เพียงคนเดียวเท่านั้น
"เเล้วสาไปไหน"
เขาถามฟางลดาสีหน้าเรียบเฉย
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"
"พี่พฤกษ์ขาไม่รอตาลเลย"
ตาลเดินถือของเข้ามาในบ้านพูดเสียงงอนๆใส่ราชพฤกษ์เเละเกาะเเขนเขา
"ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามเรียกฉันแบบนี้"
ราชพฤกษ์โกรธและพูดเสียงเข้มไม่พอใจที่เขาเคยบอกเเล้วให้เรียกเฉพาะอยู่ด้วยกันเท่านั้นเขาไม่ชอบให้เธอเรียกต่อหน้าคนอื่นไม่ว่าจะเป็นน้องเขาหรือใครก็ตาม
"ค่ะคุณพฤกษ์ตาลจะไม่เรียกแบบนั้นอีกแล้วค่ะ ตาลผิดไปแล้วค่ะยกโทษให้ตาลนะค่ะ"
เธอพูดเสียงอ่อนเสียงหวานและยิ้มหวานให้เขายกโทษให้เธอกลัวเขาโกรธจนยกเลิกความสัมพันธ์ที่ตกลงกันไว้ ฟางลดามองคนที่เดินเข้ามาเกาะแขนพี่พฤกษ์ด้วยท่าทีที่จะสนิทสนมกันอย่างเจ็บปวดใจขอบตาเธอร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้ออกมาแต่เธอหึบไว้ไม่ให้มันไหลออกมาต่อหน้าพี่พฤกษ์ เธอคิดว่าคนที่ชื่อตาลนี้จะเป็นคู่ขาของพี่พฤกษ์เเน่นอนเพราะพี่ไม่เปิดใจรักใครง่ายๆอีก ที่ไม่อยู่บ้านวันนี้คงเพราะพาคู่ขาไปช็อปปิ้ง
คู่ขาของพี่พฤกษ์หน้าเด็กอายุก็คงจะยี่สิบสองปีละมั้งใส่ชุดเดรสสีเเดงเพลิงรัดรูปโชว์ไหล่แต่งหน้าจัดหน้าตาสวยเซ็กซี่ผมยาวสลวยผิวขาวตัวเล็ก สงสัยพี่พฤกษ์จะชอบเด็กชอบผู้หญิงตัวเล็กๆเเต่งตัวเซ็กซี่แถมหน้าตาก็สวยเหมือนนางเเบบไม่เหมือนเธอที่เเต่งตัวเฉิ่มเชยเหมือนป้าไม่เเต่งหน้าเเต่งตาอะไรเลยตัวก็สูงไม่ตัวเล็กเหมือนคู่ขาของพี่พฤกษ์เปรียบเทียบกันเเล้วต่างกันอย่างกับฟ้ากับเหว
ดูท่าเเล้วคนอย่างพี่พฤกษ์ไม่มีวันมาชอบเธอหรอกแม้แต่ยิ้มยังไม่ยิ้มให้เธอเลย
"อุ้ย!นี่ใครคะคุณพฤกษ์"
เธอมั่วเเต่กลัวว่าพี่พฤกษ์ของเธอจะโกรธเเละไม่สานสัมพันธ์ต่อเธอเลยไม่รู้ว่ามีผู้หญิงยืนอยู่ด้วยพอหันมาอีกทีเธอก็ตกใจร้องถามราชพฤกษ์เสียงปกติแต่ตานี่สิจิกใส่ฉันอย่างกับฉันจะไปแย่งพี่พพฤกษ์ไปจากเธอยังไงยังงั้น
"เพื่อนน้องสาวผม"
เขาตอบเสียงราบเรียบ
เเละเดินขึ้นไปบนห้อง
พอพี่พฤกษ์จากไปเธอก็เลยเดินออกมาจากตรงนั้นเธอไม่ไหวเเล้วน้ำตาเธอกำลัวไหลออกมาเเล้วเธอต้องรีบเดินออกไปจากตรงให้เร็วที่สุด
เธอเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงตามหลังดังขึ้นมาเธอชะงักเท้าไปเล็กน้อย
"แกอย่าคิดจะมาเเย่งพี่พฤกษ์ของฉัน! ฉันเตือนเธอไว้เฉยๆ ถ้าเธอไม่ได้ทำอะไรก็ดี
เเต่ถ้าเธอคิดละก็เธอเจอดีเเน่"
ตาลพูดเสียงเข้มพูดจบก็เดินไปที่โต๊ะกินข้าว
พอคนที่ชื่อตาลพูดเสร็จเธอก็รีบวิ่งไปในครัวทันที่พอไปถึงก็ไม่มีใครอยู่ในครัวน้ำตาที่กลั้นไว้แตกออกมาพอร้องไห้ออกมาสักพักก็รีบไปล้างหน้า
ที่ซิงล้างจานทันทีกลัวว่าคู่ขาของราชพฤกษ์จะมาเห็นแล้วเอาไปพูดให้พี่พฤกษ์ฟัง
ตาล หรือ ลูกตาล เป็นคู่ขาคนล่าสุดของเขาได้หนึ่งเดือนเเล้วเขาควงคนนี้นานสุดเพราะเธอคนนี้ทำตามข้อตกลงที่เขาบอกเธอตั้งเเต่เเรกแล้ว เธอทำได้ดีมาตลอด ข้อตกลงที่เขาให้เธอทำก็ไม่ได้มีอะไรมาก ก็เเค่ ห้ามหึง ห้ามหวงห้ามทำตัวเหมือนเป็นเเฟนกันและห้ามไปมีอะไรกับคนอื่นตอนที่มีเขา
ห้ามเรียกพี่เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นหรือใครก็ตาม ถ้าทำผิดสัญญายุติความสัมพันธ์ทันทีโดยไม่มีข้อยกเว้น
ราชพฤกษ์ไม่ชอบการผูกมัด
ไม่อยากเป็นเหมือนตอนนั้นที่เขามีทุกอย่างให้เธอแต่เธอกับไม่เลือกและหย่ากับเขานอกใจเขาไปมีอะไรกับคนอื่น เขาเจ็บเเล้วจำ
พอล้างหน้าเสร็จก็ออกไปเดินเล่นเธอเดินเล่นเพลินจนมาถึงสวนผลไม้ที่อยู่หลังบ้านพี่พฤกษ์ประมาณสองกิโลเมตร
รสา
รสายื่นมือไปรับตุ๊กตาหมีสีฟ้าตัวเองขนาดของตุ๊กตาหมีไม่ใหญ่มาสามารถเอาไว้นอนกอดได้
"เอาไปให้วินดีกว่ามีตั้งสองตัวเเนะ"
เธอพูดกับตัวเอง
"น้าพูดถึงวินแล้วน้าสารู้จักกับวินเหรอครับ"
เขาถามว่าจะถามตอนที่มีเรื่องกับพี่ฟ้าตอนเที่ยงเเล้วเเต่น้าสาก็มาโกรธเขาและชวนเขามาเดินบิ๊กซีอีกจนลืมถามไปเลยถ้าน้าสาไปพูดถึงวินเขาคงลืมถามไปเลยว่ารู้จักกันมากก่อนเหรอ
"ไม่ได้รู้จักกัน วินไปช่วยน้าจากพวกอัธพาลนะเลยรู้จักกัน"
เธอเล่าให้หลานฟังโดยไม่ลงรายละเอียดมากนัก
"น้าไปทำยังไงให้พวกอันธพาลถึงมาทำร้ายน้าได้"
"ก็วันนั้นน้าไปเที่ยวผับกับยัยฟาง
น้าเห็นมันมองมาตั้งเเต่น้านั่งที่โต๊ะเเล้ว น้าก็ไม่ได้คิดอะไรนึกว่าเขามองดูเฉย ๆ เเต่พอออกมากจากผับมันก็ดักรอน้าเเละเพื่อนไว้มันจับน้าและยัยฟางจะเอาขึ้นรถตู้พอดีวินมาช่วยไว้ได้ทัน ตอนนั้นน้ากับเพื่อนก็เมามากด้วย"
"ทำไมน้าไม่โทรมาให้ผมไปรับ"
เขาว่าขึ้นอย่างหงุดหงิดที่น้าสาไม่โทรให้เขาไปรับ
"ก็อยากจะเซอร์ไพรส์เรากับพี่พฤกษ์เลยไม่โทรบอกก่อนว่าจะมาหา เลิกทำหน้าบูดบึ้งได้เเล้วน้าก็ไม่ได้เป็นอะไร ต้องขอบคุณวินที่มาช่วยน้าไว้ได้ทัน"
ที่เขาทำหน้าบูดบึ้งเเบบนั้นเพราะเขาน้อยใจที่น้าสาไม่โทรบอกให้เขามารับและไม่บอกเขาว่าจะมาด้วย เขาคิดถึงน้าสาไม่มีเวลาว่างเลยที่จะไปหาน้าสาที่กรุงเทพ
"สี่โมงเย็นเเล้วได้เวลาไปดูหนังกันเเล้วนะ เลิกทำหน้าเเบบนั้นได้เเล้วเดี๋ยวไม่มีสาวมาชอบนะ"
รสาพูดยิ้ม ๆ
"แบบนั้นสิดี น้าจะได้จะได้ชอบผมคนเดียวไง"
เขาพูดยิ้ม ๆที่ได้หยอดใส่น้าสาให้เขินอาย
รสาได้ยินแบบนั้นก็เขินจนเเก้มเเดง
"บ้า กรฝึกซ้อมคำหยอดไปใช้กับสาวที่ไหนละ"
เธอเขินอายและแกล้งพูดไปอย่างนั้นเเหละไม่ให้ตัวเองเขินไปมากกว่านี้เเละเดินนำหน้าปกรณ์ไปหลายก้าวเเล้ว
'นี่เราเป็นอะไรยัยสาหลานเเค่หยอกเล่นแกจะเขินอะไรหนักน่านั้นหลานเเกนะ ทำเหมือนหนุ่มสาวจีบกันไปได้'
"ก็ใช้กับน้านั้นแหละครับ"
เขาพูดเสียงดังออกไปพร้อมกับยิ้มกว้างที่ได้เเกล้งน้าสาให้เขินอาย
'เวลาน้าสาเขินแล้วน่ารักวะ'
เขายืนยิ้มอยู่คนเดียวมองดูเเก้มทั้งสองข้างที่ขึ้นสีแดงระเรื่ออยู่นานจนไม่รู้ตัวว่าน้าสาเดินนำหน้าเขาออกไปหลายก้าวเเล้ว
เธอเดินไปได้หลายก้าวเเล้วเเต่ไม่ได้ยินเสียงปกรณ์เดินตามหลังมาสักทีเลยหันหลังไปดูก็เห็นยืนยิ้มอยู่อย่างกับคนบ้า
"เร็วกรมั่วเเต่ยืนยิ้มอยู่ได้ มาได้เเล้วหนังเริ่มฉายเเล้วเนี่ย"
เธอเรียกกรให้เดินมาได้เเล้วหนังจะเริ่มฉายเเล้ว
เขาที่ได้ยินเสียงก็ตื่นจากภวังค์ทันที
"ครับๆ"
เเล้วก็รีบเดินไปหาน้าสาเเละเดินไปดูหนังพร้อมกัน
