เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน
ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"
เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา
รัก,ชาย-หญิง,ราชพฤกษ์,ฟางลดา,ปกรณ์,รสา,บ้านสวน,คุณหลาน,คุณน้า,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ทางด้านนาวินที่มาเอาอาหาร
พอเขาเดินเข้ามายัยกานก็ร้องถามเขาว่า
“แกมากับใครอะสวยจัง เเฟนเหรอ”
กานดาถามนาวินอย่างสงสัยเพราะเธอเห็นนาวินเดินมากับสาวสวยที่ไหนก็ไม่รู้เธอไม่เคย
เห็นเลย ผิวก็ขาวสะอาดสะอ้านเเต่งตัวดูดีเหมือนไม่ใช่คนที่นี่เลย
“บ้าไม่ใช่เเฟนเว้ยนั้นมันคุณฟางเพื่อนคุณสา”
นาวินกับกานดาเป็นเพื่อนกัน
อายุเท่ากันกับนาวิน
เขาตอบปฏิเสธทันที่จะบ้าเหรอใครจะไปกล้ารักคุณฟางกันคุณพฤกษ์ได้ฆ่าเขาเเน่
เขาเห็นตอนที่เดินออกมาแล้วเเละเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมถามคุณพฤกษ์ว่าให้ปลูกดอกไม้อะไร
คิดได้ดังนั้นเขาก็หันหลังกลับจะไปถามเเต่ก็ต้องชะงักเท้าทันทีกับภาพที่เห็นเพราะคุณฟางนอนคร่อมทับคุณพฤกษ์อยู่และเขาก็แอบดูจนจบ เขาไม่เคยเห็นคุณพฤกษ์ยิ้มตั้งเเต่เขาทำงานที่นี่สงสัยเจ้านายเขาคงจะเริ่มรักคุณฟางโดยไม่รู้ตัวเขาเห็นคุณฟางกำลังเดินมาทางนี้เขาเลยทำท่าเดินไปต่อเหมือนกับว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้เเอบดูอะไรเลย
พอคุณฟางเดินเขามาใกล้เขาโดยไม่รู้เลยว่าเขาเดินอยู่ตรงนี้
พอเงยหน้าขึ้นมาเธอก็ต้องตกใจตาโตที่เห็นเขายืนอยู่ที่นี่ทั้งๆที่เขาเดินออกมาตั้งนานเเล้ว
เธอถามเขาว่าเมื่อกี้เขาเห็นอะไรไหมเขาตอบว่าไม่เห็นอะไรเลยเขาเลยชวนคุณฟางไปทานข้าวที่โรงอาหารด้วยกันเพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงเเล้วเขาบอกคุณฟางว่าอาหารที่นั้นอร่อยมากแต่ละวันเมนูจะไม่ซ้ำกันเลยแม่ครัวทำอาหารอร่อยมากแต่ถ้าคุณฟางไม่ไปกับเขาก็ไม่เป็นไร เขาคิดว่าคุณฟางไม่ไปกินข้าวกับคนงานหรอกเเต่เขาคิดผิดเพราะคุณฟางไม่ได้รังเกียจพวกคนงานแถมยังตอบตกลงที่จะไปทานข้าวกับเขาด้วย
“เหรอฉันก็นึกว่าแกจะมาเปิดตัวเเฟนสะอีก แล้วคุณสาไปไหนละ”
เธอเอ่ยถามนาวินว่าคุณสาไปไหนไม่ได้มาด้วยกันเหรอและเธอก็อยากเห็นหน้าน้องสาวคุณพฤกษ์ด้วยว่าเธอสวยไหม
รสาที่เดินมาได้ยินแม่ครัวสาวเอ่ยถึงชื่อเธอเลยพูดขึ้นว่า
“ถามหาพี่มีไรเหรอน้อง”
เธอเลิกคิ้วถามคนตรงหน้า
“ไม่มีอะไรค่ะ พี่เป็นน้องคุณพฤกษ์เหรอค่ะ”
เธอไม่เเน่ใจว่าคนนี้ใช่น้องคุณพฤกษ์หรือเปล่า เธอมองดูหน้าคุณสาเธอสวยจริงๆผิวก็ขาวหน้าตาก็ดี จมูกก็โด่ง
“ใช่จ๊ะน้อง..”
“กานดาค่ะหรือจะเรียกกานเฉยๆก็ได้ค่ะ”
เธอเเนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม
“จ๊ะพี่คงไม่ต้องเเนะนำตัวเนาะ น้องกานก็รู้ชื่อพี่เเล้ว มีอะไรให้กินบ้าง”
เธอยิ้มให้สาวน้อยตรงหน้า
“มีพะเเนงหมูกับไก่ทอดและแกงจืดค่ะคุณสา”
“เอามาหมดเลยนะ แล้ววินได้ข้าวรึยัง”
เธอไปหันไปถามนาวิน
นาวินกับกานดาตกใจที่รสาเธอจะข้าวที่นี่ด้วยเพราะเธอคิดว่าคุณหนูอย่างคุณสาคงไม่กินข้าวพวกนี้หรอก
“ยังเลยครับ”
“ตักให้วินก่อนเลยนะ”
แล้วกานดาก็ตั้งอาหารให้นาวิน
พอตักเสร็จเขาเดินออกไปทันที
“กานดาข้าวพอไหมลูก”
ป้าสมที่เดินถือหม้อข้าวขนาดปานกลางเดินออกมาจากครัวถามลูกสาวเสียงดังว่าข้าวพอไหมเพราะคนงานเเต่ละคนมาเติมข้าวกันคนละสองสามจานเธอกลัวจะไม่พอเลยเข้าไปหุงข้าว
เพิ่มในครัว
“พอจ๊ะแม่”
เธอตอบเเม่ ป้าสมเดินถือหม้อข้าวมาวางไว้ที่โต๊ะเเละเงยหน้าขึ้นมาถามว่าจะเอาอะไร
“คุณเป็นใครค่ะ”
ป้าสมถาม
“แม่นี่คุณสาน้องคุณพฤกษ์จ๊ะ”
เธอเเนะนำให้เเม่รู้จักด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีคะคุณสา ป้าชื่อสมนะค่ะ”
เธอพูดพร้อมกับยกมือไหว้น้องสาวเจ้านายด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดีค่ะไม่ต้องสวัสดีสาก็ได้ค่ะคุณป้า”
รสายกมือไหว้ป้าสม
“ไม่ได้ค่ะคุณสาเป็นถึงน้องสาวเจ้านายของป้า”
“ค่ะ”
ดูท่าเเล้วคุณป้าคงจะไม่ยอมเธอเลยตอบตกลง
“คุณสาได้ข้าวรึยังค่ะ”
“ยังค่ะ”
“ยัยกานรีบตักเร็วๆเลยนะคุณสาหิวแล้ว รอแปปหนึ่งนะค่ะคุณสา”
ป้าสมหันไปบอกลูกสาวเสียงดังเเละหันกลับมาบอกคุณสาน้ำเสียงอ่อนหวาน
'ทีกับเราพูดเสียงดังที่กับคุณสาพูดเสียงอ่อนเสียงหวานเชียว'
“ค่ะ”
รสายิ้มเจื่อนให้ป้าสม
“นี่ยัยกานคุณสาเขาสวยเนาะเเละคุณสายังไม่ถือตัวด้วย”
ป้าสมพูดกับลูกสาวน้ำเสียงชื่นชม
“ไปหาพี่พฤกษ์เป็นยังไงบ้าง”
รสาถามขณะกินข้าว
“อะเอ่อก็ดีแก”
ฟางลดาตอบเพื่อนเสียงตะกุกตะกักจะให้เธอพูดได้อย่างไรในเมื่อนาวินก็นั่งกินข้าวอยู่ตรงนี้เธอไม่อยากให้เขารู้
“เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังมันยาว”
ฟางลดาหันไปกระซิบบอกเพื่อน นาวินก็มองดูทั้งสองไปด้วยกินข้าวไปด้วย
'คุณฟางคงไม่อยากให้เขารู้สินะเธอเลยกระซิบบอกคุณสา'
“อร่อยไหมครับ”
“อร่อยมาก/อร่อย”
รสากับฟางลดาที่กำลังกินข้าว
เอ่ยตอบนาวินว่าอร่อยมากพร้อมกัน
“เออวินแล้ววินจะปลูกดอกไม้อะไรอะพี่ขอปลูกด้วยได้ไหม”
เธอถามนาวินว่าปลูกดอกไม้อะไรเเละเธอก็อยากจะปลูกด้วยเพราะอยู่ที่นี่เธอก็ไม่มีอะไรให้ทำเลย
“ผมก็ลืมถามคุณพฤกษ์ครับว่าให้ปลูกดอกไม้อะไร ปลูกได้ครับพี่ฟางต้องไปขอคุณพฤกษ์เองนะครับผมไม่กล้าตัดสินใจ”
เขาก็ลืมถามคุณพฤกษ์เลยว่าให้ปลูกดอกไม้อะไรเเละเขาก็ไม่กล้าตัดสินใจให้พี่ฟางปลูกด้วยถ้าคุณพฤกษ์รู้เดี๋ยวเขาโดนว่าแน่ๆว่าทำไมไม่บอกเขา แถมคุณพฤกษ์เวลาโกรธก็น่ากลัวอีกด้วย ปกติก็เป็นคนไม่ยิ้มอยู่เเล้วเวลาโกรธก็ยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก เเต่วันนี้เขาเพิ่งเห็นคุณพฤกษ์ยิ้มเพราะได้เเกล้งคุณฟางเล่นพอยิ้มออกมาก็ดูหล่อเท่ดูอบอุ่น ไม่ยิ้มเจ้านายเขาก็หล่อเเต่หล่ออีกเเบบ เเต่เขาว่ายิ้มจะดีกว่า
รสาที่นั่งฟังสองคนคุยกันเธอก็พูดขึ้น
“ไม่ต้องไปขออนุญาตพี่พฤกษ์หรอกเดียวฉันขอพี่พฤกษ์เองฉันก็จะปลูกด้วยเหมือนกัน แล้วปลูกวันไหนล่ะวิน ถ้าจะปลูกก็มาบอกพี่ด้วยนะ”
เธอพูดกับเพื่อนจบเเละหันไปถามนาวิน
“ครับพี่สา”
“นั้นพี่พฤกษ์กับกรนิมากินข้าวที่นี่เหรอ”
เธอเห็นพี่พฤกษ์กับกรเดินมาเข้ามาในโรงอาหารพอคนงานเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามาก็ทักทายเจ้านายด้วยรอยยิ้ม
ฟางลดาที่ได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นยืนทันที
“คุณพฤกษ์กับคุณกรกินข้าวที่นี่ประจำครับถ้าไปธุระข้างนอก
ก็กินข้างนอกครับ”
“ออ”
เธอพยักหน้าเข้าใจ
“แกจะไปไหนยัยฟาง”
เธอถามเพื่อนอย่างสงสัยที่อยู่ๆเพื่อนเธอก็ลุกขึ้นมา
“ฉันกินอิ่มเเล้วฉันกลับบ้านก่อนนะ เก็บจานให้พี่หน่อยนะวิน”
พูดกับรสาจบก็หันไปพูดกับนาวินว่าให้เขาเก็บจานข้าวให้หน่อยจะให้อยู่ต่อได้ยังไงเเค่เห็นหน้าพี่พฤกษ์เดินเข้าเธอก็ไม่กล้าสู้หน้าเขาเเล้ว เธออายยิ่งคิดก็ยิ่งเขินคนอะไรพูดออกมาได้โต้งๆเเบบนั้นโดยที่ไม่อายอะไรเลยเธอนี่อายสุดๆอยู่ไม่ได้เเล้ว
“ครับเดี๋ยวผมเก็บจานให้พี่ฟางเองครับพี่ไปเถอะครับเดี๋ยวจะไม่ทันเอานะครับ”
เขาพูดกับเธอเสียงเบาๆท้ายประโยคเขาตอบตงลงที่จะเก็บจานให้เธอ เธอก็เลยรีบร้อนเดินออกไปจนไม่ได้ยินสิ่งที่นาวินพูด
“เออๆแปลกๆนะเเกเนี่ย”
พอราชพฤกษ์กับปกรณ์ได้ข้าวเเล้วก็มองหาที่นั่งกันจนไปเห็นน้าสานั่งกับนาวินที่นั่งกินข้าวกัน อยู่ที่เเคร่ไม้ไผ่เขาเเละพ่อเดินตรงไปที่เเคร่ไม้ไผ่ทันทีราชพฤกษ์นั่งลงข้างๆนาวินส่วนปกรณ์นั่งใกล้กับน้าสา
พอปกรณ์นั่งลงปุ๊ปเอาก็เอ่ยถามน้าสาทันทีว่า
“น้าฟางไปไหนครับผมไม่เห็นเลย”
เขาถามขึ้นอย่างสงสัยที่ไม่เห็นน้าฟางนั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
“กลับบ้านไปแล้วนะ”
รสาตอบหลานชายน้ำเสียงปกติปกรณ์พยักหน้าเเละไม่ได้ถามอะไรเธออีก
“หึๆ”
ราชพฤกษ์ที่ได้ยินว่าฟางลดากลับบ้านไปแล้วเขาก็ยิ้มมุมปากเขารู้ว่าเธอไม่อยากเจอหน้าเขาเพราะเหตุการณ์เมื่อตอนเช้า
