เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน
ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"
เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา
รัก,ชาย-หญิง,ราชพฤกษ์,ฟางลดา,ปกรณ์,รสา,บ้านสวน,คุณหลาน,คุณน้า,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
พอพวกเรากินข้าวกันเสร็จวินกรเเละพี่พฤกษ์ก็ไปทำงานส่วนฉันก็กลับบ้านไปหายัยฟาง
15:30
บ้าน
รสาเดินเข้ามาในบ้านก็ไม่เห็นใครเลยสงสัยป้าแจ่มไปทำความสะอาดที่รีสอร์ทเธอเดินขึ้นไปบนห้องคิดว่าฟางลดาต้องอยู่ในห้องเเน่
ก๊อก ก๊อก
เพื่อนเธอก็เดินมาเปิดประตูให้
รสาเข้าไปในห้องเเละหย่อนก้นนั่งลงที่ปลายเตียง
“แกมีเรื่องอะไรจะเล่าให้ฉันฟัง”
“ฉันคิดว่าพี่พฤกษ์เริ่มจะเปิดใจให้ฉันเเล้ววะ”
เธอคิดเพราะเหตุการณ์เมื่อเช้าที่พี่พฤกษ์เเกล้งเธอเเถมเขายังยิ้มให้เธออีกปกติพี่พฤกษ์ไม่ยิ้มให้ใครนอกจากครอบครัวและเพื่อนและไม่ทำสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเมื่อวาน
“ทำไมแกคิดเเบบนั้นล่ะ”
เธอถามเพื่อนอย่างสงสัย
แล้วฟางลดาก็เล่าให้เธอฟังว่าเมื่อเช้ามันเกิดอะไรขึ้นเเละทำไมถึงรีบกลับบ้านตอนที่ไปกินข้าวที่โรงอาหารก็เพราะว่าเธอไม่กล้าสู้หน้าพี่พฤกษ์ไงเล่า
“อร้ายเหมือนพระเอกกับนางเอกในละครเลยอะ ที่ล้มทับกันพระเอกก็เเกล้งน้าเอกให้หน้าแดงอะเเก”
รสาพูดเสียงน้ำเสียงสดใสเเถมยังเพ้อฝันว่าเพื่อนเธอได้คู่กับพระเอกอย่างพี่ชายเธอ
“ก็พูดเวอร์ไป”
ฟางลดาพูดไปอย่างนั้นเเหละได้ยินที่เพื่อนพูดเเล้วก็อมยิ้มจะว่าไปก็เหมือนอย่างที่เพื่อนเธอว่านั้นเเหละ
“จ้าถึงว่าทำไมอยู่ๆแกก็ลุกขึ้นเเละขอตัวกลับบ้านเพราะแบบนี้นี่เอง”
“ฉันไม่กล้าสู้หน้าพี่พฤกษ์อะแกฉันอาย”
“ไม่ต้องอายเเกผ่านไปหลายวันเเกก็เลิกอายเเล้วล่ะเชื่อฉันสิ”
“จริงเหรอแก”
เธอคิดมันจะจริงอย่างที่รสาว่าจริงเหรอ
“จริง”
ห้าวันต่อมา
นาวินมาเรียกเธอกับฟางลดาไปปลูกดอกไม้ช่วยกันตอนที่ไปกินข้าวโรงอาหารเธอขออนุญาติพี่พฤกษ์เเล้วว่าเธอกับเพื่อนเธออยากปลูกดอกไม้ช่วย ซึ่งดอกไม้ที่จะปลูกนั้นก็คือดอกกุหลาบสีเเดงนั้นเอง
พอมาถึงที่หน้ารีสอร์ทตรงที่ติดป้ายทางเข้ารีสอร์ทเพราะข้างซ้ายกับข้างขวามันโลงๆไม่มีอะไรปลูกเลยพี่พฤกษ์เลยคิดว่าที่มันว่างๆก็เลยบอกให้นาวินปลูกดอกกุหลาบจะได้สวยๆเวลาลูกค้าขับรถเข้ามาในรีสอร์ทพอมาถึงเธอเเละเพื่อนก็จัดการปลูกดอกกุหลาบจนเสร็จเเละพากันไปนั่งพักที่ศาลาใกล้กับบ้านหลังนั้นที่เธอมีเรื่องกับยัยฟงยัยฟ้าอะไรนั้นส่วนวินไปทำงานต่อในไร่
รถสีเเดงคันหรูราคาหลายล้านขับเข้ามาจอดที่หน้ารีสอร์ทใกล้ๆกับศาลาที่เธอนั่ง สักพักเธอก็เปิดประตูลงมาเเละสวมเเว่นกันเเดดเเละเดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์รีสอร์ท
“นั้นมันคุณลูกตาลนี่”
เธอพูดขึ้นมา
“นี่นะเหรอคนที่ชื่อลูกตาลคู่ขาของพี่พฤกษ์”
เธอถามเพื่อน ดูเเล้วเธอก็สวยเเต่งตัวดูดียังเอ๊าะๆอยู่เลย
“ใช่เเก”
ฟางลาดตอบ
“พี่ฟ้าคุณพฤกษ์อยู่ไหม”
เธอถามนภาพร
“อยู่ในสวนค่ะคุณตาล”
เวลาเธอมาที่นี่มักจะมาถามนภาพรว่าพี่พฤกษ์ของเธออยู่ไหน ทำอะไร ไปไหนกับใครบ้างที่เกี่ยวกับพี่พฤกษ์
เธอรู้เเล้วว่าพี่พฤกษ์อยู่ไหนก็เดินออกไปเธอก้มหยิบกุญเเจรถจนไม่ได้ดูว่ามีคนเดินมาเธอชนเข้าอย่างจังจนตัวเธอล้มลงกับพื้น
“โอ้ย!”
“นี่เเก!มาชนฉันทำไม”
ลูกตาลว่าให้คนที่ชนเธอจนล้มอย่างหงุดหงิด
“เธอนั้นเเหละที่เดินไม่ดูทางจนเดินมาชนฉันเองเเต่ตัวเองดันล้มซะเอง”
รสาตอบกลับลูกตาลเสียงเข้มมาว่าเธอได้ยังไงตัวเองเป็นคนมาเดินชนเธอเองเเท้ๆ เธอกับเพื่อนจะเดินกลับบ้าน เธอก็เดินของเธอมาดีๆ
เเละก็มีใครที่ไหนก็ไม่รู้มาเดินมาชนเธอเอง
“เเกนั้นเเหละที่เดินมาชนฉันยัยป้า”
ลูกตาลลุกขึ้นยืนเเละปัดเศษดินออกจากกระโปรงตัวสั้นของเธอ
“แกว่าใครป้าห๊ะ! นังเด็กเเรด”
รสาถามลูกตาลน้ำเสียงเกรี้ยวที่ยัยเด็กนี่มาเรียกว่าเธอว่าป้า
“อร้ายย!แกนั่นเเหละยัยป้า”
ลูกตาลกรี้ดออกมาเสียงดังที่ยัยป้าว่าเธอเเรด
“คนอย่างนี้นะเหรอที่พี่พฤกษ์เอามาเป็นคู่ขา”
รสาพูดเปรยๆขึ้นมาลอยๆ
“ขอโทษนะค่ะน้อง ไปเถอะเเกอย่ามีเรื่องเลย”
เธอบอกขอโทษคุณลูกตาลแทนเพื่อนและหันมาบอกรสาว่าอย่ามีเรื่องกันเลย
“แกจะไปขอโทษนังเด็กนี่ทำไมมันเป็นคนมาชนฉันก่อนนะ”
รสาไม่ฟังที่เพื่อนพูดเลย
“คนอย่างฉันทำไมเหรอค่ะยัยป้า”
ลูกตาลถามรสาและเน้นคำว่าป้าเสียงดัง
รสาที่ได้ยินยัยลูกตาลพูดคำว่าป้าเธอทำหน้าเกรี้ยวกร้าวที่ยัยเด็กนี่เรียกเธอว่าป้าหลายคำเเล้ว
“ก็คนอย่างเธอมันนิสัยเสียชนคนอื่นเเล้วไม่ขอโทษพี่พฤกษ์เขาชอบคนเรียบร้อยเป็นกุลสตรีไม่เหมือนเธอ”
พูดเเล้วรสาก็ไล่สายตามองการเเต่งตัวของยัยลูกตาลตั้งเเต่หัวจรดเท้า
ลูกตาที่เห็นสายตายัยป้ามองดูเธอก็ทนไม่ไหวจนกรี้ดออกเสียงดังมากยัยป้านี่ว่าเธอไม่เป็นกุลสตรีเเถมยังมองดูการเเต่งตัวของเธอตั้งเเต่หัวจรดเท้าอีก
รสากับฟางลดารีบเดินหนีไปเพราะรู้ยัยเด็กลูกตาลต้องกรี้ดเเน่นอน
นภาพรที่ได้ยินคนกรี้ดก็เดินออกมาดู
“เป็นอะไรค่ะคุณลูกตาล”
เธอถามขึ้นอย่างสงสัยที่เห็นสีหน้าคุณลูกตาลโกรธจัด
ลูกตาลหันไปมองสองคนที่เดินออกไปเเล้วพูดว่า
“ฝากไว้ก่อนเถอะยัยป้า”
“คุณสากับคุณฟางนิค่ะ”
นภาพรมองตามคุณลูกตาลเเละพูดขึ้น
มา
“แกรู้จักสองคนนั้นเหรอ”
เธอถามอย่างสงสัย
“ใช่ค่ะ คุณสาเป็นน้องคุณพฤกษ์ส่วนอีกคนก็เพื่อนคุณสาค่ะ”
“ห๊ะ!ยัยนั้นนะน่ะเป็นน้องพี่พฤกษ์เเต่งตัวยังกับไปขายเสื้อผ้าในตลาด”
วันนี้รสาใส่เสื้อคอกลมสีฟ้าและเสื้อเเขนยาวลายสก๊อตสีเเดงทับอีกทีกับกางเกงยีนสีดำขาดเข่าทั้งสองข้าง
พอเธอรู้ว่ารสาเป็นน้องพี่พฤกษ์เธอก็ไม่กลัวหรอกนะก็เเค่น้องสาวพี่พฤกษ์
