เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน
ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"
เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา
รัก,ชาย-หญิง,ราชพฤกษ์,ฟางลดา,ปกรณ์,รสา,บ้านสวน,คุณหลาน,คุณน้า,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เขาขับรถเข้ามาในบ้านพักคนงานด้วยความเร็ว
ยิ้มกับวายเเละนาวินหันไปดูว่าใครขับรถเข้ามาดึกขนาดนี้เเถมยังขับรถเร็วอีกด้วยเหมือนรีบยังไงยังงั้น
ส่วนน้ำ คุณสาเมาไม่รู้เรื่องไม่รู้ด้วยว่ามีคนขับรถเข้ามาจอดที่บ้านพักคนงานส่วนคุณฟางก็น็อกตั้งเเต่เเก้วที่สองเเล้ว
ยัยน้ำก็นอนหลับไปแล้วตั้งเเต่คุณกรมา
“คุณกรนิ มาทำอะไรที่นี่วะ”
วายถามขึ้นอย่างสงสัยคุณกรจะมาทำอะไรที่นี่ตอนนี้
“ไม่รู้วะ”
ยิ้มตอบกลับเพื่อนเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
ปกรณ์เดินเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“อะเอ่อคุณกรมาทำอะไรครับ”
วายถามเจ้านายน้ำเสียงตะกุกตะกักเพราะเขาไม่เคยเห็นคุณกรเป็นเเบบนี้เลยเหมือนโกรธใครมาน่ากลัวมากปกรณ์ไม่ตอบเเต่เดินไปหาน้าสาที่กำลังรินเหล้าใส่เเก้วอยู่เขาคว้าเเก้วที่รสารินเสร็จกำลังจะยกดื่ม
“คายวะ”
รสาพูดเสียงอ้อแอ้เเละหันไปดูว่าใครเป็นคนดึงเเก้วออกจากมือเธอไป
พอหันไปก็เจอกับหลานชายเธอที่ทำหน้าบึ้งตึงใส่เธอ
“กรย๋อ”
เขาอุ้มน้าสาขึ้นมาเเนบอก ตอนที่เอาอุ้มน้าสาก็หลับไปเเล้วและหันมาบอกวายว่า
“พี่วายอุ้มน้าฟางขึ้นรถ”
เขาสั่งเสียงเข้ม
“ครับๆ”
วายอุ้มฟางลดาตามคุณกรไปส่งที่รถ
เเล้วคุณกรก็ขับรถออกไป
“พี่เมื่อกี้คุณกรโครตหน้ากลัวเลย”
นาวินพูดขึ้นเขาไม่เคยเห็นคุณกรเวอร์ชั่นนี้เลย
“ใช่ไม่รู้ไปโกรธใครมา”
วายพูดขึ้นอย่างสงสัย
“ก็โกรธคุณสานะสิ”
“มึงรู้ได้ไงวะ”
วายถามขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้วสงสัย
“ก็ตอนที่คุณสาโทรหาใครก็ไม่รู้ได้ยินว่าพัดๆอะไรเนี่ยเเหละตอนนั้นกูกินเหล้าที่คุณสายื่นมาให้เเล้วพอกูกินเสร็จกูก็เงยหน้าขึ้นมามองดูว่าคุณสาคุยกับใครแล้วกูก็เห็น.....”
นาวินเเละวายนั่งฟังยิ้มเล่าอย่างตั้งใจ
“เห็นอะไรวะ!รีบๆเล่ามาเลยกูอยากรู้”
วายที่นั่งฟังเพื่อนเล่าอย่างตั้งใจก็หงุดหงิดที่มันพูดเเล้วก็หยุดพูดไปทำให้เขาอยากรู้ว่าไอ้ยิ้มมันเห็นอะไรกันเเน่
“ใช่พี่”
นาวินก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่ยิ้มเห็นอะไร
“เออๆ!”
“กูเห็นคุณกรทำหน้าไม่สบอารมณ์เหมือนจะกินหัวกูเลยวะ แม่งโครตน่ากลัว”
“เเล้วทำไมคุณสาถึงพูดว่าพัดละ”
นาวินถามขึ้นอย่างสงสัย
“สงสัยคุณสากดโทรผิด
ละมั้ง”
ยิ้มพูดขึ้น
“พี่ผมไม่เคยเห็นคุณกรเป็นเเบบนี้เลยนะ”
นาวินถามขึ้นอย่างสงสัย
วายเเละยิ้มได้ยินนาวินพูดเเละคิดถาม
“หรือว่าคุณกรจะหวงคุณสาวะ”
ยิ้มพูดขึ้น
“กูก็คิดเหมือนมึง คุณกรไม่เคยเป็นเเบบนี้เลยนะ”
คุณกรเป็นคนใจดี มีเหตุผล เป็นคนใจเย็น
ถ้าไม่มีใครทำอะไรให้คุณกรโกรธหน้าบึ้งเเบบนี้พวกเขาก็คงไม่รู้ว่าเวลาคุณกรโกรธจะหน้ากลัวขนาดนี้
บ้าน
22:45
ปกรณ์อุ้มน้าฟางขึ้นไปนอนบนห้องนอนเรียบร้อยเเล้ว เขาเดินผ่านห้องนอนพ่อตอนนี้พ่อเขาคงนอนเเล้วเขาลงไปอุ้มน้าสาขึ้นมานอนบนห้องเเละวางรสานอนลงบนเตียงเบาๆ พอเขาจะเดินออกมาน้าสาก็คว้าเเขนเขาไว้จนทำให้เขาล้มลงบนเตียงนอนอย่างง่ายดายแล้วรสาก็กอดหลานชายไว้เเถมยังเอาขามาก่ายปกรณ์เหมือนนอนกอดหมอนข้างอีกด้วยปกรณ์ตกใจที่น้าสาดึงมือเขาโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวจนล้มลงไปบนที่นอนน้าสากอดก่ายเขาเหมือนนอนกอดหมอนข้างหัวใจเขาเต้นเเรงมากตอนที่น้าสากอดเขา เขาไม่เคยเป็นเเบบนี้มาก่อนทั้งที่มีเเฟนมาเเล้วหลายคนปกรณ์พยายามที่จะออกไปจากอ้อมกอดของน้าสาวเเต่ทำยังไงก็ไม่สามารถออกไปจากตรงนี้ได้เขารอให้น้าหลับสักสามสิบนาทีเเล้วน้าสาก็คลายอ้อมกอดออกเเละนอนหันหลังให้เขา เขารีบออกจากห้องไปนอนห้องตัวเองตอนเเรกที่เห็นน้าสาอยู่กับพวกคนงานเเถมยังไปกินเหล้าด้วยกันโดยไม่บอกเขาเลย น้าสายังไปกอดคอพี่ยิ้มเเล้วป้อนเหล้าให้กินอีกตอนนั้นเขาหงุดหงิดเเละรีบขับรถกับมาหาน้าสาเเต่พอเห็นน้าสาเมาหลับไม่รู้เรื่องเเบบนี้เขาก็หายโกรธน้าสาเเละว่าน้าสาไม่ลงหรอกที่สำคัญน้าสาคงไม่รู้ตัวเองด้วยว่าโทรผิด
ปกรณ์อาบน้ำเสร็จเเล้วก็ล้มตัวลงบนเตียงนุ่มๆสีขาวสวยสะอาดตาเเละมานอนคิดว่าทำไมเขาต้องหงุดหงิดด้วยที่เห็นน้าสากินเหล้ากับผู้ชายเเถมกอดคอกันอีก นี่เขาหึงน้าสาเหรอก็เเค่น้าสาไปกินเหล้ากับคนงานเขาถึงกับต้องบึงรถออกไปหาน้าสาเลยเหรอพอคิดมาถึงตรงนี้เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปทำเเบบนั้นกับน้าสาเพราะเราไม่ได้เป็นเเฟนกันเขาเป็นเเค่หลานเเละยังเป็นลูกบุญธรรมของพี่ชายเธอ
เช้าวันรุ่งขึ้น
09:30
รสาเดินลงมาข้างล่างเธอหิวข้าวมากตั้งเเต่เมื่อคืนเธอยังไม่ได้กินข้าวเลย
“มีอะไรให้กินบ้างค่ะป้าแจ่ม”
เธอถามป้าเเจ่มที่กำลังล้างถ้วยอยู่ที่ซิ่งล้างจาน
“นี่เลยค่ะซุปมะกะโรนีไก่สำหรับคุณสาโดยเฉพาะ คุณกรเป็นคนทำเองเลยนะค่ะ เดี๋ยวป้าอุ่นให้ค่ะ คุณสาไปนั่งที่โต๊ะรอเลยค่ะเดี๋ยวป้าอุ่นเสร็จจะยกไปให้ค่ะ”
รสาที่ได้ยินดังนั้นก็ระบายยิ้มออกมาที่หลานชายเธอเป็นห่วงขนาดนี้หลานเธอน่ารักที่สุด
ตอนที่ป้าแจ่มเข้ามาทำงานตั้งเเต่หกโมงเช้าก็เห็นคุณกรกำลังทำซุปอยู่ในครัว ปกติคุณกรไม่ค่อยทำอาหารกินเอง มีเเต่กินอาหารที่เธอทำให้ทุกวันตลอดเวลาเที่ยงก็ไปกินที่โรงอาหาร แปลกจริง
“คุณกรทำอะไรอยู่ค่ะ”
ป้าเเจ่มที่เดินเข้ามาในครัวเห็นคุณกรกำลังทำอะไรเธอเลยถามขึ้น
“ทำซุปมะกะโรนีให้น้าสาครับ เมื่อคืนน้าสาเมาผมเลยตื่นมาทำตั้งเเต่เช้าครับ”
“ทำไมไม่บอกป้าค่ะ เดี๋ยวป้าทำให้ก็ได้”
“ไม่ไรครับป้าเเจ่มเเค่นี่ผมทำได้ครับ”
เขาบอกป้าด้วยรอยยิ้มเเค่นี่เขาทำเองได้
ที่จริงเขาอยากทำให้น้าสาเองเเหละเลยตื่นตั้งเเต่เช้าตรู่มาทำซุปมักกะโรนีให้น้าสาทาน
ป้าเเจ่มเดินออกมาในครัวถือซุปกับเเกงไตปลาเเละต้มข่าไก่ออกมาวางไว้บนโต๊ะ พอป้าเเจ่มวางอาหารลงเสร็จเธอก็เอ่ยถามป้าเเจ่มว่า
“ป้าค่ะเห็นยัยฟางไหมค่ะ”
“ออกไปสวนไปดูคุณพฤกษ์ทะลายปาล์มค่ะ”
“ออค่ะ”
“ป้าค่ะมีจักรยานไหมค่ะ”
เธอเอ่ยถามป้าเเจ่ม
“มีค่ะ”
“หนูว่าจะยืมจักรยานป้าปั่นไปหายัยฟางที่สวนปาล์มค่ะ”
“จักรยานจอดอยู่หน้าบ้านค่ะ คุณสาไปเอาได้เลยค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
เเล้วรสาก็เดินไปบ้านข้างๆเพื่อเอาจักรยานปั่นไปหาเพื่อนที่สวนปาล์ม
ฟางลดาตื่นขึ้นมาตอนเจ็ดโมงเช้าอาบน้ำเเต่งตัวเสร็จก็ไปเคาะห้องเรียกรสามากินข้าวด้วยกันเเต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆเธอเคาะห้องเพื่อนสองสามทีรสาก็ไม่มาเปิดสงสัยจะยังไม่ตื่นเพราะเมื่อคืนรสาดื่มหนักตั้งหลายเเก้วเเถมกับเเกล้มก็อร่อย
เธอเดินลงมาข้างล่างก็เห็นพี่พฤกณ์กับกรนั่งอยู่ก่อนเเล้วเธอเดินไปนั่งลงข้างๆพี่พฤกษ์เมนูวันนี้ มีเเกงไตปลาเเละต้มข่าไก่
พวกเรานั่งกินข้าวกันเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไรกันจนพวกเรากินเสร็จ
วันนี้เธอตื่นเจ็ดโมงเช้าเลยไม่ได้ทำอาหารใส่ปิ่นโตให้พี่ไปทำงานเหมือนทุกวัน
“พี่พฤกษ์จะไปไหนค่ะ”
ฟางลดาเอ่ยถามราชพฤกษ์
“ไปสวนปาล์ม”
เขาพูดน้ำเสียงปกติไม่ได้เรียบนิ่งเฉยเหมือนเมื่อก่อนเเล้ว
“ฟางไปด้วยได้ไหมค่ะฟางไม่เคยเห็นผลปาล์มฟางอยากไปดูค่ะ”
ฟางลดานั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของราชพฤกษ์เข้าไปในสวนปาล์ม
สวนปาล์ม
11:00
ภายในสวนนี้ปลูกปาล์มทั้งหมด 15 ไร่ อายุต้น 8 ปี การเลือกทะลายปาล์มที่ตัดจะยึดหลังการ ง่าย ๆ คือ การสังเกตสีของผลปาล์มในทะลายที่เป็นสีส้มเเละจำนวนผลที่สุกร่วงหล่นลงพื้นดินจำนวนหนึ่ง
“โห!ละทายใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ”
เธอพูดกับตัวเองเบาๆ เธอไม่เคยเห็นผลของปาล์มไม่คิดว่ามันจะใหญ่ขนาดนี้
ฟางลดายืนมองดูพี่พฤกษ์ถือเสียมเเทงปาล์มท่าทางทะมัดทะเเมง เเค่ทีเดียวพี่พฤกษ์ก็สามารถตัดขั้วทะลายปาล์มร่วงหล่นลงมาได้อย่างง่ายดาย การแทงทะลายให้แทงเฉียดขั้วทะลายกับต้น พยายามอย่าแทงเป็นแนวตรงเพราะนอกจากจะใช้แรงมากกว่าแล้วอาจจะทำให้แทงไปโดนลำต้น ทำให้ต้นได้รับความเสียหาย ส่งผลต่อการเจริญเติบโตของต้น เนื่องจากโดนมัดท่อลำเลียงน้ำและอาหาร ซึ่งจะทำให้ต้นปาล์มมีการเจริญเติบโตที่ช้า การส่งอาหารไปเลี้ยงทะลายได้น้อยลง ส่งผลให้ทะลายที่จะเกิดในอนาคตมีขนาดที่เล็กลง
โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนเเอบตามราชพฤกษ์มา
“พี่พฤกษ์เท่จัง เวลาเเทงปามล์ยังหล่ออะ”
“พี่พฤกษ์มีอะไรให้ฟางช่วยไหมค่ะ”
เธออยากจะช่วยพี่พฤกษ์ทำอะไรก็ได้ไม่อยากอยู่เฉยมากับพี่พฤกษ์ทั้งทีต้องทำตัวให้มีประโยชน์
“งั้นฟางก็ช่วยเก็บเม็ดปาล์มที่ร่วงหล่นลงใต้ต้นใส่กระสอบเเล้วกันนะ”
“ค่ะ เเล้วพี่พฤกษ์จะไปไหนค่ะ”
“ไปดูคนงานขุดมันสำปะหลัง ฟางอยู่คนเดียวได้ไหม”
เขาถามฟางลดาว่าอยู่เดียวได้ไหม
“อยู่ได้ค่ะ”
ราชพฤกษ์เดินไปขับรถมอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่ข้างถนนเเละขับออกไป
ฟางลดามองไปรอบๆเธอสังเกตว่าคนที่มาวันนี้มีเเต่ผู้ชาย 4 ใน 5 ของคนงานทั้งหมดอย่างน้อยเธอก็อยู่กับคนงานเเค่นี้เธออยู่ได้
ฟางลดาเดินไปหยิบกระสอบปุ๋ยใบเปล่าที่วางกองกันอยู่ที่พื้นเเละเดินเก็บปาล์มเเต่ละต้นที่หล่นลงพื้นดิน
