เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน
ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"
เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา
รัก,ชาย-หญิง,ราชพฤกษ์,ฟางลดา,ปกรณ์,รสา,บ้านสวน,คุณหลาน,คุณน้า,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ติ้ง
ติ้ง
ติ้ง
ลูกตาลกำลังคั่วกับเด็กหนุ่มอยู่บนเตียงเธอได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังอย่างต่อเนื่องสามครั้ง
“ใครส่งอะไรมาวะถ้าไม่ใช่เรื่องดีฉันฆ่าเเกเเน่”
ลูกตาลหงุดหงิดที่ใครไม่รู้ส่งอะไรมาให้เธอน่ารำคาญคนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่
เธอคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะมาดูก็เห็นนภาพรส่งไลน์มาหาเธอมือเรียวบางกดเข้าไปดูเธอเห็นภาพทั้งหมดที่พี่ฟ้าส่งมาก็ร้องออกมาเสียงดัง
“อร้ายยยยยยอีฟางมึง”
ลูกตาลพูดน้ำเสียงเกรี้ยวกร้าดจนเด็กหนุ่มที่อยู่บนเตียงกลับเธอถึงกับลุกขึ้นมาดูว่าลูกตาลเป็นอะไรถึงกรี้ดเสียงดังขนาดนี้
“พี่ลูกตาลเป็นอะไรครับ”
ถามพี่ลูกตาลอย่างสงสัยว่าทำไมกรี้ดเสียงดังจัง
“อารมณ์เสีย!พอเเค่นี้ก่อน อะนี่เงินไปได้เเล้ว”
ลูกตาลไม่มีอารมณ์ต่อเธอเลยยื่นเงินแบงค์สีเทาหนึ่งใบให้เด็กหนุ่มเเล้วเขาก็ยื่นมือมารับเงินเเบบอารมณ์เขามันยังค้างอยู่ค่อยไปซื้อกินต่อก็ได้วะเเล้วเด็กหนุ่มก็เดินออกจากห้องลูกตาลไป
“มึงเจอกูแน่อีฟาง! กูเตือนมึงเเล้วนะกูจะทำให้พี่พฤกษ์เกลียดมึงอีฟาง”
ลูกตาลพุดกับตัวเองด้วยเเววตาชิงชังที่มันเเย่งพี่พฤกษ์ไปจากเธอตั้งเเต่ที่มันมาอยู่ที่นี่พี่พฤกษ์ก็ไม่เคยโทรหาเธออีกเลยแม้กระทั่งไม่โทรมานัดเธอเหมือนเมื่อก่อน
19:00
พอรสากับฟางลดานั่งลงที่เก้าอี้เเล้วป้าเเจ่มก็ตักข้าวใส่จานให้ทุกคนวันนี้ป้าเเจ่มทำเมนูแกงมัสมั่นไก่ลาบหมูเเละต้มเเซ่บกระดูกอ่อน มีผักสดไว้กินกับลาบอีกด้วยทุกคนลงมือกิน
อาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย
“หือต้มเเซ่บกระดูกอ่อนเเซ่บมากแก”
รสาตักต้มเเซ่บกินกับข้าวคำโตอย่างอร่อย
“กินให้หมดก่อนค่อยพูด”
ราชพฤกษ์ดุน้องสาวไม่จริงจังนะ
“ค่าท่านพี่น้องจะไม่ทำเยี่ยงนั้นอีกเเล้วเจ้าคะ”
รสาพูดพร้อมทำกับพนมมือไหว้ราชพฤกษ์อย่างสวยงามประหนึ่งว่าเธอนั้นกำลังเเสดงละครย้อนยุค
ฟางลดาเเละปกรณเห็นเเบบนั้นเเล้วก็ยิ้มขำที่รสาพูดหยอกล้อราชพฤกษ์
“ยัยดาพี่ลืมถามเเล้วเราจะกลับวันไหน”
ราชพฤกษ์ว่าจะถามตั้งเเต่เมื่อวานเเล้วเเต่เขาลืมเลยไม่ได้ถามน้องสาวว่าจะกลับวันไหนเพราะรสากับเพื่อนอยู่ที่นี่สามอาทิตย์เกือบจะสี่อาทิยต์เเล้วไม่กลับกรุงเทพไปทำงานกันเหรอเขาสงสัย
ปกรณ์เเละฟางลดาที่ได้ยินคำถามนั่นก็หุบยิ้มทันที
“สาลางานมาเที่ยวหนึ่งเดือนอีกสามวันสากับเพื่อนก็จะกกลับเเล้วค่ะ”
ปกรณ์ได้ยินที่น้าสาตอบพ่อของเขาเเล้วเขาก็ไม่อยากให้น้าสากลับกรุงเทพเลยอยากให้น้าสาอยู่ที่นี้กับเขาตลอดไป
เขารู้สึกเหงาอีกไม่กี่วันน้าสาก็จะกลับกรุงเทพเเล้วเขาคงไม่ได้เจอหน้าน้าสาเหมือนทุกวันอีกเเล้ว
น้าสาต้องกลับไปทำงานที่โรงเเรม
ฟางลดาก็รู้สึกไม่ต่างจากปกรณ์เหมือนกันที่เธอนั้นจะไม่ได้อยู่ที่นี่กับพี่พฤกษ์เธอต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพไม่รู้ว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกไหมกลับไปไม่รู้ว่าเธอจะได้หยุดอีกไหมเพราะเธอนั้นเล่นหยุดไปตั้งหนึ่งเดือนเธอคงคิดถึงที่นี่มากเเน่ ๆ ถ้ากลับไปทำงานเเล้วไม่ใช่อะไรนะ คิดถึงพี่พฤกษ์มากกว่า
รสาที่ตอบพี่พฤกษ์นั้นก็รู้สึกไม่อยากกลับไปทำงานเลยที่นี่อากาศก็ดีคนงานในไร่ก็ดีกับเธอมีผลไม้ให้กินป้าเเจ่มก็ทำอาหารอร่อยเธอคงคิดถึงทุกอย่างที่ไร่นี้โดยเฉพาะหลานรักของเธอไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันที่เธอรู้สึกว่าเธอจะคิดถึงหลานรักของเธอมากที่สุดเเละรสาก็จะไม่ได้เจอหน้าปกรณ์เหมือนทุกวันอีกเเล้ว
ทุกคนทานข้าวเสร็จก็พากันขึ้นห้องนอนทัน
21:00
ตู๊ด ตู๊ด
รอไม่นานปลายสายก็รับ
“ว่าไงพี่อยู่ที่นั้นสบายดีไหม”
ภัทรพลถามพี่สาวน้ำเสียงปกติ
“สบายดี ว่าเเต่ที่โรงเเรมไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมไม่เห็นโทรมาหาพี่เลย”
“งานมันยุ่งมากผมก็เลยไม่ได้โทรหาพี่เเละอีกอย่างผมไม่อยากโทรไปกวนพี่เวลาที่พี่ไปเที่ยวหรือพักผ่อนเพราะพี่บอกว่าไม่ได้ไปเที่ยวนานเเล้ว มีสิพี่เเต่ผมก็จัดการได้ทุกปัญหาผมเก่งไหมครับ”
ภัทรพลถามพี่สาวตัวเองว่าเขาเก่งไหมที่สามารถจัดการปัญหาได้ตอนที่พี่สาวไม่อยู่
“เก่งแกเก่งอยู่เเล้วไอ้ภัทรน้องรัก”
รสาชมน้องชายจริง ๆ ไม่ได้แกล้งชมให้ภัทรพลดีใจเล่นสมเเล้วที่มันนะอยากเป็นผู้บริหารโรงเเรมต่อจากพี่พฤกษ์ภัทรพลนั้นเรียนเก่งตั้งเเต่เด็กพ่อสอนอะไรมันก็ทำได้หมดไม่เหมือนเธอที่เรียนพอไปได้ดีนะที่มียัยฟางค่อยติวให้ไม่อย่างนั้นเธอคงเรียนไม่จบมหาลัยแน่
ภัทรพลที่ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มจนตาหยีดีใจที่รสาชมตัวเองว่าเก่ง
“แล้วพี่จะกลับวันไหน”
“อีกสามวันกลับไม่อยากกลับเลยอะขี้เกียจไปทำงาน
อยากอยู่ที่นี่ต่อไม่กลับได้ไหมภัทรพี่ว่าจะอยู่ที่นี่แกหารองประธานรอไว้ก็ดีนะภัทร”
รสาพูดไม่จริงจังนะ
“ไม่ได้นะพี่สา!พี่ต้องกลับมาทำงานผมไม่ให้ใครมาเป็นท่านรองเเทนพี่หรอกนะ”
ภัทรพลว่าขึ้นเสียงดังที่รสาจะไม่กลับมาทำงานเขาไม่อยากให้ใครมาเป็นรองประธานเเทนพี่สาหรอกไม่รู้ว่าท่านประท่านคนใหม่จะดีหรือเปล่าและอะไรอีกมากมาย
“5555พี่ล้อเล่นน่าทำเป็นจริงจังไปได้”
รสาหัวเราะเสียงดังที่น้องชายเธอเชื่อที่เธอพูดจริง ๆ
“โหพี่สาผมคิดจริง ๆ นะเมื่อกี้นะ”
เมื่อกี้เขาคิดจริง ๆ นะว่าพี่สาจะไม่กลับมาทำงานเเล้วจะอยู่นั้นจริง ๆ
“แต่พี่ไม่อยากกลับจริง ๆ นะภัทรให้พี่อยู่ต่ออีกสักเดือนไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ครับถ้าพี่ต้องกลับมาทำงานหมดเวลาเที่ยวเเล้วครับ”
“จ้า เเค่นี่นะภัทร”
เเล้วภัทรพลก็วางสายไป
เช้าวันรุ่งขึ้น
07:00
ฟางลดาตื่นขึ้นมาไม่ค่อยสดชื่นสักเท่าไรเพราะเมื่อคืนเธอนอนไม่หลับคิดเเต่เรื่องเมื่อตอนเย็นที่อีกไม่กี่วันเธอก็จะกลับกรุงเทพเเล้วกว่าจะนอนหลับได้ก็ปาไปตีสามเเล้ว ฟางลดาลุกขึ้นจากที่นอนเข้าไปในห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาแปรงฟันให้สดชื่นเเล้วค่อยอาบน้ำพออาบน้ำเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำไปเลือกชุดในตู้มาใส่วันนี้เธอจะใส่อีกชุดหนึ่งที่เพื่อนเธอซื้อมาให้หลายวันเเล้วเธอยังไม่ได้ใส่เลยมันเป็นเสื้อสายเดี่ยวเอวลอยแต่งทรงสามเหลี่ยมเก๋ ๆ สีเเดงและกระโปรงสั้นเอวสูงทรงเอผ่าข้างสีดำเเต่งตัวเสร็จก็เดินไปเคาะห้องรสาว่าตื่นหรือยังไม่มีเสียงตอบรับจากข้างในห้องเลยฟางลดาลองเปิดประตูว่ามันเปิดได้ไหม มันไม่ได้ล็อกฟางลดาเดินเข้าไปเเละไปหยุดอยู่ที่เตียงนอนของเพื่อนตอนนี้รสายังนอนหลับอยู่อย่างสบาย
