เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน
ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"
เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา
รัก,ชาย-หญิง,ราชพฤกษ์,ฟางลดา,ปกรณ์,รสา,บ้านสวน,คุณหลาน,คุณน้า,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ถ้ายัยฟางมันจำกูได้ล่ะเเล้วแผนของมึงจะไม่ล้มเหรอวะ"
นัทถามรสาถ้าฟางลดาจำเขาได้ก็จบเห่เลยนะเพราะจะไม่ทันจะจีบมันก็จำเขาได้เเล้ว
"จำไม่ได้เหรอน่าเพราะเเค่กูเห็นมึงเดินผ่านหน้ากูไปกูยังนึกตั้งนานกว่าจะนึกออกว่ามึงเป็นใคร"
"เออ ๆ ถ้ายัยฟางจำกูได้เเล้วแผนล้มมึงอย่าว่ากูนะ"
นัทเเละรสาเดินไปด้วยกันจุดหมายปลายทางคือกระท่อมที่ราชพฤกษ์เเละฟางลดานั่งอยู่จนลืมไปว่าต้องไปหาหลานชายที่ร้านขายน้ำก่อน
"น้าสา"
ปกรณ์เดินเข้ามาหารสาด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งอย่างไม่พอใจอะไรสักอย่างเเละหันหน้าไปมองนัทด้วยเเววตาเย็นชา
นัทที่เห็นดั้งนั้นก็กลัวขึ้นมาทันทีเขาไปทำอะไรให้เด็กหนุ่มผู้หล่อเหลานี้ไม่พอใจอะไรถึงได้มองกันเเบบนี้
"กรน้าลืมกรไปเลย"
'คุยกับผู้ชายเพลินจนลืมเขาเลยเหรอ ใช่ซี้เขามันก็เเค่หลานน้าสาไม่ใช่เเฟนกันนิถึงจะให้ความสำคัญ"
ปกรณ์คิดอยย่างน้อยใจที่น้าสาลืมเขาเเล้วไปกับนายหน้าจืดนี่
"ใครอะมึงหล่อจัง"
นัทกระซิบกระซาบถามรสาเสียงเบาด้วยความสนใจ
"มึงไม่ต้องรู้หรอกน่า"
ถึงนัทจะกลัวสายตาเย็นชาของเด็กหนุ่มเเต่จะว่าไปเเล้วก็ดูหล่อไปอีกแบบ รสากระซิบกระซาบพูดกับนัทใกล้ ๆ
รสารู้ว่านัทนั้นกำลังสนใจปกรณ์อยู่เลยเอ่ยถามเธอ
รสารู้สึกว่าไม่อยากให้ใครมาจีบหลานชายเลยไม่รู้ทำไมเหมือนกันไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็ตาม
เเบบรู้สึกไม่ชอบเลย
"มึงจะเก็บได้กินเองละสิ"
"บ้าจะเก็บไว้กินอะไรนั้นมันหลานฉันนะ"
"ออ"
"อะแฮ่ม!"
ปกรณ์เห็นน้าสากับไอ้หน้าจืดนั้นกระซิบพูดกันใกล้ๆ จนจะหอมแก้มกันอยู่เเล้วทำไมต้องคุยใกล้ขนาดนั้นด้วย
ทั้งสองคนที่ได้ยินก็ผละตัวออกจากกันทันทีเเล้วปกรณ์เดินไปแทรกกลางระหว่างน้าสากับไอ้หน้าจืดนั้นเเล้วพร้อมกับจับมือน้าสาไว้เหมือนเเเสดงว่าคนนี้ของกูอย่างคิดจะมายุ่ง
"กรทำไมทำหน้าอย่างนั้นเเล้วมาจับมือน้าทำไม"
รสาถามหลานชายอย่างสงสัยว่าทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นเเล้วมาจับมือเธอทำไมกัน
ปกรณ์ไม่ตอบเเละหันหน้าหนีอย่างน้อยใจที่น้าสาไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังเป็นอะไร
"กรนี่เพื่อนน้าเอง ชื่อนัท"
รสาเเนะนำหลานชายให้เพื่อนรู้จักพอได้ยินว่าน้าสาพูดว่าไอ้หน้าจืดเป็นเพื่อนเขาก็อมยิ้มออกมาถึงจะเป็นเพื่อนกันเขาก็ไม่ชอบที่น้าสาทำตัวสนิทสนมกับคนที่ชื่อนัทมากว่าเขาเเละไม่ชอบที่น้าสาไปกอดนายนี่ด้วย
เเล้วเขาก็หันไปสวัสดีเพื่อนน้าสาด้วยใบหน้าที่ดีกว่าเมื่อกี้นิดหนึ่ง
"ผมชื่อปกรณ์ จะเรียกว่ากรเฉย ๆ ก็ได้ครับ"
นัทคิดว่าหลานชายของรสาเหมือนจะหึงเขากับรสาเลยเขารู้สึกได้ คงไม่ใช่หรอกมั้งหลานอะไรจะมาหึงน้าตัวเอง
"ปะไปกันเลยปานนี้อาหารมาเเล้วมั้ง"
เเล้วทั้งสามคนก็เดินไปที่กระท่อมที่ราชพฤกษ์กับฟางลดานั่งอยู่
"มาเเล้วจ้า"
ฟางลดากับราชพฤกษ์หันไปมองตามเสียงก็เห็นรสากำลังเดินมาทางนี้เเละถือแก้สน้ำมาด้วยเเละมีผู้ชายคนหนึ่งเดินมากลับรสา
พอทั้งสามนั่งลงฟางลดาก็เอ่ยถามว่า
"นี่เเกพาใครมาด้วย"
"นี่นัทเพื่อนฉันตอนที่ไปเที่ยวอังกฤษนะแกไม่รู้จักหรอก บังเอิญเจอกันเลยชวนมากินข้าวด้วยกันนะ"
"ออ"
ฟางลดาไม่มีกระจิตกระใจที่จะถามว่าไปรู้จักกันตอนไหนเพราะตอนนี้เธอกำลังเสียใจอยู่ ฟางลดาไม่ได้สังเกตดูหน้าเพื่อนของรสาดี ๆ เลยไม่รู้ว่านี่คือนัทเพื่อนชายสมัยเรียนของเธอ
บวกกับไม่ได้สนอะไรเพราะมั่วเเต่เสียใจที่พี่พฤกษ์ไม่ได้รักเธอ
"นัทนี่พี่พฤกษ์พี่ชายฉัน
ส่วนคนที่ถามเมื่อกี้ชื่อ ฟาง"
ราชพฤกษ์เเค่พยักหน้าให้นัทส่วนฟางลดาก็ยิ้มทักทายนัทอย่างเป็นมิตร
รสาเเนะนำให้นัทรู้จักฟางลดาเเละพี่ชายตัวเอง
"เห็นไหมกูบอกเเล้วว่ายัยฟางจำมึงไม่ได้"
รสาโกหกเพื่อนว่าคนที่มากับเธอนั้นเป็นเพื่อนของเธอตอนไปเที่ยวที่อังกฤษ
รสาหันมากระซิบบอกว่าฟางลดานั้นจำนัทไม่ได้
'ทำไมยัยฟางถึงทำหน้าเศร้าเเบนั้น'
รสาได้เเต่คิดในใจ
พอหันไปมองหน้าพี่ชายปกติจะเป็นคนนิ่ง ๆ อยู่เเล้วเเต่ตอนนี้คือนิ่งมากเเถมยังหน้าตายังบูดบึ้งนิด ๆ เเบบไม่ได้บูดบึ้งจนน่าเกียจเกินไป
พนักงานเสริฟ์ก็เอาอาหารมาเสริฟ์ให้พอดี
เเล้วทั้งห้าคนก็ลงมือทานอาหารกัน
นัทตักต้มเเซ่บใส่จานฟางลดา เธอยิ้มบาง ๆ ให้นัท
"นี่ครับอร่อยมากเดี๋ยวผมตักให้ครับ"
นัทพูดเเล้วก็ยิ้มหวานให้ฟางลดา
เเล้วเขาก็ตักหมูหันให้ฟางลดาอีกครั้ง
"ขอบคุณค่ะ"
ราชพฤกษ์ลอบมองอยู่บ่อยครั้งที่คนที่ชื่อนัทตักอาหารให้เธอแล้วก็ยิ้มหวานให้เธออีก
ราชพฤกษ์หงุดหงิดไม่ชอบให้ใครมาจีบฟางลดาเลย
พอกินข้าวเสร็จก็พากันไปเดินเล่นชมวิวเเละพากันเดินลงไปข้างล่างไปดูน้ำใกล้ ๆ เเละเรือที่จอดอยู่กลางเเม่น้ำโขงระหว่างที่เดินไปอยู่นั้นฟางลดาที่เดินอยู่ข้างนัทเธอได้เหยียบก้อนหินเข้าจนทำให้ฟางลดาลื่นล้ม
"ว้ายย"
ราชพฤกษ์ที่เห็นก็กำลังจะเข้าไปช่วยเขาก็เห็นนัทเข้าไปโอบเอวฟางลดาเเล้วเขาเลยถอยออกมาเพราะคิดได้เขาทำให้เธอเสียใจเเละเธอคงไม่อยากให้เขาช่วยเธอด้วย
ฟางลดาร้องเสียงหลงเมื่อตัวเองกำลังจะล้มลงพื้นเเต่มีมือใครไม่รู้มาจับที่เอวเธอไว้เลยไม่ทำให้เธอล้มลงไป
"คุณนัท"
เป็นคุณนัทนั้นเองที่มาจับเอวเธอไว้
"ขอบคุณค่ะที่ช่วยฟางไว้ไม่อย่างนั้นฟางคงล้มลงกับพื้นเเล้ว"
ฟางลดาเอ่ยขอบคุณเขาด้วยรอยยิ้ม
"ครับ"
นัทยิ้มหวานให้ฟางลดาพร้อมกับปล่อยมือออกจากเอวของฟางลดา
เเล้วเธอก็ยิ้มให้เขาเช่นกัน
รสาลอบมองพี่ชายตัวเองว่ามีอาการอะไรบ้างไหมรสายิ้มกริ่มอย่างพอใจที่พี่พฤกษ์นั้นมีหน้าตาที่บูดบึ้งเเละไม่สบอารมณ์สุด ๆ ถึงพี่พฤกษ์จะไม่ค่อยแสดงอารมณ์ออกมาให้ใครเห็นเเต่เรื่องนี้พี่พฤกษ์ทำไม่ได้เพราะหน้าตาพี่พฤกษ์มันดูออกว่าหึงหวงยัยฟาง
ปกติเพื่อนเธอจะชอบเดินไปกับพี่พฤกษ์นิเเต่วันนี้เป็นอะไรตั้งเเต่ที่ไปซื้อน้ำกลับมายัยฟางก็หน้าตาก็ดูไม่ดี เหมือนคนอกหักยังไงยังงั้นส่วนพี่พฤกษ์หน้าตาก็ดูปกติดี หรือ ว่าจะมีเรื่องอะไรกันตอนที่เธอไม่อยู่กันนะรสาได้เเต่คิดสงสัยในใจคนเดียว
พวกเราเที่ยวกันจนมืดค่ำนัทก็ขอตัวกลับ
บ้าน
19:30
"โอ้ยเหนื่อย"
รสาพูดขึ้นมาพร้อมกับก้าวขาลงจากรถ
ป้าเเจ่มที่ได้ยินเสียงรถก็ออกมายืนอยู่หน้าบ้านเพื่อมารับของเข้าไปเก็บในบ้านถึงจะมีของหรือไม่มีป้าเเจ่มก็จะมายืนรอรับเจ้านายเเบบนี้ประจำ
"มีอะไรให้เอาลงจากรถไหมค่ะคุณพฤกษ์"
"มีค่ะป้าเเจ่มเยอะเลย"
รสาเป็นคนตอบป้าเเจ่ม
ตอนกลับเธอได้เเวะซื้อหมูยอพริกไทยดำ ผ้าทอมือ ข้าวเกรียบสมุนไพร
เเหนมเนืองเมืองมุกดาหารเเละเสื้อผ้าสองสามตัวไปฝากคุณนายวารีเเละคุณวันชัยเเละพ่อแม่ของเพื่อนด้วย
เมื่อเข้ามาในบ้านเเล้วรสาก็เอ่ยบอกป้าเเจ่มว่าวันนี้เธอไม่กินข้าวเพราะเธอรู้สึกอิ่มจากการที่กินหมูหันเข้าไปเยอะเพราะว่ามันอร่อยนั้นเอง
ยัยฟางก็ขอตัวขึ้นไปข้างบนเหมือน
