คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน มี EBOOK ที่ MEB - 42 ตอนที่ 42 โดย มลพิสุทธิ์. @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

ที่โต๊ะอาหารตอนนี้ราชพฤกษ์เเละปกรณ์นั่งรอรสากับฟางลดาอยู่

"กรน้าเราทำไมยังไม่ลงมาอีกนี่ก็ใกล้จะเก้าโมงเเล้วนะ"

ราชพฤกษ์เอ่ยพูดขึ้นมาว่าทำไมรสากับเพื่อนยังไม่ลงมาอีก

ปกติรสากับฟางลดาจะลงมาทานข้าวด้วยกันเจ็ดโมงเช้าถ้าช้าสุดก็ประมาณแปดโมงเช้าเเต่นี่มันแปดโมงกว่าเเล้วยังไม่ลงมาอีก

"น้าสากับน้าฟางกินเลี้ยงกันจนดึกเเละเมาด้วยมั้งครับพ่อเลยตื่นสาย"

"ถึงจะเมาน้าเราก็ลงมากินข้าวกับพวกเรานะลูก"

 

"เดี๋ยวผมไปตามให้ครับพ่อ"

ว่าเเล้วปกรณ์ก็เดินขึ้นไปชั้นสองไปตามน้าสาเเละน้าฟางมากินข้าวเขาเดินไปที่ห้องรสาก่อนเป็นอันดับเเรกเเละยกมือเคาะประตูสองสามทีเเต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตูเลยเขาเลยลองหมุนลูกบิดประตูว่ามันเปิดได้ไหมมันเปิดได้เขาเปิดประตูเข้าไปก็เห็นภาพทั้งสามคนกำลังนอนหลับอยู่ด้วยกันบนเตียงโดยมีผู้ชายนอนอยู่ตรงกลางเขาเห็นเเล้วก็ตกใจตาเบิกกว้างไม่คิดว่าจะมาเจอภาพที่บาดตาบาดใจขนาดนี้ในอกมันเจ็บแปลบขึ้นมาทันทีเขาก้าวเดินเข้าไปอย่างช้า ๆเเละก็มาหยุดยืนที่ข้างเตียงสายตาคมทอดมองคนทั้งสามที่กำลังหลับอยู่โดยที่ทั้งสามคนนั้นไม่มีใครใส่เสื้อผ้าเลยสักคนเขาคิดอย่างเจ็บปวดใจว่าเมื่อคืนนี้ทั้งสามคงจะมีความสุขกันมากเลยสินะเขายืนมองน้าสาด้วยหัวใจที่เจ็บปวดไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณน้าที่เขาเคารพรักจะทำเรื่องเเบบนี้ได้เขาไม่น่าไปรักน้าสาเลยเขารู้เเล้วว่าที่เขามีอาการเเบบนี้เวลาน้าสาอยู่กับผู้ชายคนอื่นเพราะว่าอะไรเขานั้นรักน้าสารักแบบผู้ชายคนหนึ่งที่รักผู้หญิงไม่ใช่รักเเบบน้าหลานเเต่วันนี้ที่มาเห็นเเบบเเล้วเขาเสียใจเเละผิดหวังมากรสาที่นอนหงายอยู่เธอก็เปลี่ยนท่ามานอนหันข้างไปทางซ้ายเเละนอนหันหลังให้ปกรณ์อย่างไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนยืนอยู่ในห้องนี้พอหันข้างไปมือเธอก็ไปโดนอะไรไม่รู้ มันนิ่ม ๆ เหมือนคนเลยคิดได้ดั้งรสาเลยค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ ว่ามือเธอนั้นไปโดนอะไรเเล้วเธอก็เห็นนาวินกำลังนอนอยู่ข้างเธอ

รสาตกใจเบิกตากว้าง

ดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันทีเเละร้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง

"กรี๊ดดดดดด"

เสียงกรี๊ดของรสาดังจนทำให้ทั้งสองคนที่นอนหลับอยู่นั้นตื่นขึ้นมาเเละลุกขึ้นนั่งทันทีเเละหันมาดูว่าใครกรี๊ดเเต่พอเห็นตัวเองนอนอยู่กับใครฟางลดาก็กรี๊ดออกมาเสียงดังลั่นห้อง

"เฮ้ย!"

นาวินนั้นตกใจไม่น้อยที่เขามานอนอยู่ตรงนี้ได้ไง

'ตายเเล้วไอ้วินถ้าแม่รู้เเม่ต้องด่าเขาเละเเน่ไหนจะคุณพฤกษ์คุณกรอีก เห้อ'

คิดเเล้วก็ได้เเต่ถอนหายใจออกมาเรื่องนี้จะไม่ให้ใครรู้เด็ดขาดเขากำลังจะหันไปพูดกับพี่สาตาก็เหลือบไปเห็นหน้าอกของพี่สาที่ไม่มีอะไรปิดไว้เลย

"เฮ้ย!"

นาวินร้องออกมาเสียงเเละรีบเอามือปิดตาทันที

ฟางลดาที่เห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างสงสัยว่าจะเอามือปิดตาตัวเองทำไม

"วินปิดตาทำไม"

ฟางลดาถามอย่างสงสัย

"ดูตัวพี่ทั้งสองคนสิครับ"

เเล้วรสากับเพื่อนก็ก้มลงมองตัวเองทันทีที่นาวินพูดจบเเละสิ่งที่เห็นนั้นก็ต้องตกใจเบิกตากว้างอีกครั้งที่พวกเธอนั้นไม่ได้ใส่อะไรเลย

"เฮ้ย/เฮ้ย!"

เเล้วทั้งสองก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นมากอดไว้ทันทีอย่างอาย ๆ 

ปกรณ์ที่มั่วคิดอะไรอยู่จนไม่ได้ดูสถานการณ์ตรงหน้าเลยพอได้ยินเสียงก็หันมองมองด้วยสายตาผิดหวังเเละเสียใจ

"เอามืออกได้เเล้ว"

เเล้วนาวินก็เอามือออกจากตาเเล้วเขาก็เห็นคุณกรยืนอยู่ที่ข้างเตียงทางด้านรสาพอดี

"คุณกร!!"

เขาตกใจไปกี่รอบเเล้วกับเช้าวันนี้

ฟางลดากับรสาที่ได้ยินก็หันไปมองก็เห็นปกรณ์มองมาด้วยสายตาผิดหวังปนเสียใจอยู่

รสาที่เห็นดังนั้นก็ตกใจที่ปกรณ์มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งเเต่เมื่อไร

"กรฟังน้าก่อนมันไม่ใช่อย่างที่กรเห็นนะน้าไม่รู้ว่า วินเเละยัยฟางมานอนอยู่ตรงยังได้ไง"

รสาพูดน้ำเสียงอ่อนโยนกับหลานชายเพื่อที่เขาจะฟังเธอบ้าง

"มันจะไม่ใช่ได้ยังไงครับน้าสาก็เห็นอยู่เต็มสองตา ผมไม่คิดเลยนะว่าน้าสาจะเเรดขนาดนี้ถึงขั้นแบ่งผู้ชายให้เพื่อนตัวเองมานอนด้วยกัน"

ปกรณ์พูดน้ำเสียงเย็นชาเเละพูดกระเเทกเสียงใส่รสาเสียงดัง

ด้วยความโมโห

"กรมันจะมากไปเเล้วนะมันไม่มีอะไรทั้งนั้นเเหละ ทำไมพูดจาหยาบคายกับน้าเเบบนี้"

"หยาบคายเหรอครับน้ามันก็เหมาะกับผู้หญิงเเบบน้านิครับ ที่เเรดเงียบรอวันที่ผู้ชายเมาเเล้วพาเพื่อนลากผู้ชายขึ้นมากินบนห้องด้วยกันบนเตียง"

ฟางลดาเเละนาวินที่นั่งฟังรสากับปกรณ์พูดคุยกันอยู่ด้วยความตกใจที่คุณกรพูดเเรงเเบบนี้นาวินไม่เคยเห็นคุณกรโมโหร้ายเลยคุณกรไม่เคยพูดจาแบบนี้ด้วยฟางลดามีสีหน้าที่โกรธจัดที่หลานของเพื่อนว่าให้เธอเเรงมาก

"คุณกรคุณพูดให้น้าตัวเองเเละคุณฟางเเรงไปนะครับ"

"ทำไมปกป้องกันเหรอ"

"ไม่ใช่นะครับผมเเค่พูดตามความเป็นจริง"

"หลังจากวันนี้ไปฉันไล่นายออก!จะไปอยู่ไหนก็ไปไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก"

"วินไปอยู่กับพี่ก็ได้เดี๋ยวพี่หางานให้ทำ"

ปกรณ์เมื่อได้ยินในสิ่งที่รสาพูดก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า

"หึน้ารักมันมากใช่ไหมครับ"

รสาที่เสียใจที่ปกรณ์นั้นพูดจาหยาบคายใส่เธอเเเละเพื่อนรวมถึงน่าวินด้วยก็ตอบกลับเสียงดังเเละเสียใจด้วยที่ปกรณ์นั้นไม่เชื่อที่เธอพูดเเละพูดเเรง ๆ ใส่เธออย่างโมโห

"ใช่น้ารักวินมากจนคิดอยากจะเเต่งงานเลยเเหละ"

"ต่อไปนี้น้าไม่ต้องมาที่รีสอร์ทของพ่อผมอีกผมไม่อยากเห็นหน้าน้า ผมเกลียดผู้หญิงแบบน้าที่สุด"

เมื่อได้ยินน้าสาพูดแบบนั้นหัวใจเขามันเจ็บมากที่น้าพูดแบบนั้นออกมาว่ารักไอ้วินจนอยากจะเเต่งงานด้วยรสาได้ฟังที่ปกรณ์ประกาศกร้าวว่าเขานั้นเกลียดเธอ

รสาก็เลยตอบกลับทันทีอย่างโมโห 

"ได้น้าก็ไม่อยากจะมานักหรอกนะเเละอีกอย่างน้าก็ไม่อยากจะเจอคนที่น่าหยาบคาบที่นี่ด้วย"

ปกรณ์เดินออกไปจากห้องไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนักประกอบกับอาการเสียใจที่คนรักนั้นไปนอนกับคนงานในรีสอร์ทของตัวเองด้วย

ราชพฤกษ์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารได้ยินเสียงคนกรี๊ดขึ้นมาสองสามทีเเละได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกันดังจนเขาต้องรีบลุกออกจากเก้าอี้เเล้วเดินขึ้นไปบนชั้นสองทันที

พอเดินขึ้นมาเเล้วเขาก็เห็นประตูห้องของน้องสาวเปิดอยู่เขาจะเดินเขาไปก็เห็นปกรณ์เดินออกมาด้วยที่สีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

พอเดินไปที่หน้าประตูเขาก็เห็นทั้งสามคนนั่งอยู่ที่เตียงโดยที่รสากับฟางลดากำลังกอดผ้าห่มอยู่เเละบนตัวของทั้งสามก็ไม่ได้ใส่เสื้อเลย

"พี่พฤกษ์!!!"

ทั้งสามที่ราชพฤกษ์ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องด้วยความตกใจตาเบิกกว้างเสียงที่เอ่ยออกมาเมื่อกี้ฟางลดาเป็นคนอุทานออกมาเสียงดังด้วยความกระวนกระวายใจที่พี่พฤกษ์มาเห็นเธอในสภาพเเบบนี้

สายตาที่ราชฤกษ์มองมาที่ฟางลดานั้นมันเหมือนมีมีดนับสิบเล่มมาปักที่อกของเธอให้เเหลกสลายแววตาที่พี่พฤกษ์มามองที่เธอด้วยความเสียใจเเละราชพฤกษ์ก็เดินออกไปจากห้องเเละเดินลงมาข้างล่างก็ไม่เห็นปกรณ์เเล้ว

"หึผู้หญิงก็เหมือนกันสินะ"

เขาพูดกับตัวเองด้วยความเสียใจ

เขาคิดว่าฟางลดาจะไม่เหมือนคนที่เขาเคยเเต่งงานด้วยแต่ไม่ใช่เลยผู้หญิงมันก็เหมือนกันหมดนั้นเเหละต่อจากนี้ไปเขาจะไม่เปิดใจรักใครอีกเเล้วเขาจะตัดใจจากฟางลดาให้ได้ไม่ว่ามันจะอยากสักแค่ไหนเขาก็จะทำให้ได้ไม่อยากที่จะมาเสียใจให้ใครอีกเเล้วเขามันเหมาะที่จะอยู่เป็นโสดเเบบนี้ที่ดีสุดเขาไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนเเบบนี้เธอนอนกับนาวินคนเดียวเขาก็เสียใจมากอยู่เเล้วเเต่นี้เธอยังลากน้องสาวเขาไปกับเธอด้วยเขาล่ะเสียใจจริง ๆ เเละเกลียดผู้หญิงที่เฉิ่ม ๆ เเบบเธอสุด ๆ ต่อหน้าทำเป็นคนดีเรียบร้อยลับหลังไปคงไปกินใครต่อใครมานับไม่ถ้วนเลยสินะน้องสาวเขาไปคบกับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไรกัน

เเล้วราชพฤกษ์ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว