เมื่อรสาอยากจะลาพักร้อนสักเดือนสองเดือน เธอได้ชวนฟางลดาไปเที่ยวด้วยกัน รสาอยากจะไปเที่ยวหอโหวตและไปเที่ยวบึงพลาญชัยด้วย น้องชายของเธอแนะนำว่าไปเที่ยวร้อยเอ็ดแล้ว ทำไมไม่ไปหาพี่พฤกษ์ด้วยล่ะ เพราะจังหวัดที่รสาไปเที่ยวนั้นมันก็อยู่ใกล้กัน อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจอหน้าหลานชายสุดที่รักของเธอตั้งหลายปี ไม่รู้ว่าตอนนี้หลานชายเธอจะโตเป็นหนุ่มแล้วหรือยัง จะเกิดเรื่องอะไรวุ่น ๆ ที่รีสอร์ท และเรื่องความรักของทั้งสองสาวจะเป็นยังไงติดตามอ่านกันได้เลย ที่คุณน้ารสากับคุณหลานบ้านสวน
ฝากกดติดตามเเละกดไลค์ให้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
"น้าสาครับหันมาหน่อยสิคร้าบผมมีอะไรจะให้"
เขาพูดน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อให้น้าสาหันมา
รัก,ชาย-หญิง,ราชพฤกษ์,ฟางลดา,ปกรณ์,รสา,บ้านสวน,คุณหลาน,คุณน้า,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"พี่วายเจออะไรครับ"
นาวินรีบเดินมาก่อนเพื่อนเอ่ยถามวายด้วยความ สงสัย วายยื่นไปให้นาวินดูใกล้ ๆ นาวินก็รับเอาไปดู
เเละคิดไปด้วยว่ามันเป็นของใคร
"ต่างหูของใครอะพี่"
สิ่งที่วายยื่นมาให้นาวินดูนั้นมันเป็นต่างหูเพชรพิกุลสามชั้น วายกำลังจะตอบนาวินเเต่ยิ้มก็ถามเขาก่อน
"มึงเจออะไรวะ"
ยิ้มถามเพื่อนเมื่อเขาเเละน้ำเดินมาถึง
"นี่ครับ"
นาวินยื่นให้พี่ยิ้มดู
"มึงเจอกี่ข้างวะ"
น้ำถามวาย
"ข้างเดี่ยวตรงพุ่มไม้หน้าบ้าน"
"ของใครวะ"
"ไม่รู้เหมือนกันวะ"
"มึงเคยเห็นใครใส่ไหมไอ้ยิ้ม"
น้ำถามยิ้ม
"กูไม่เคยเห็นต่างหูเเบบนี้"
"เเล้วเราจะรู้ได้ยังไงครับว่าต่างหูนี้มันเป็นของใคร"
ทั้งสามคนคิดอยู่นานว่าจะทำยังไงถึงจะรู้ว่าต่างหูดอกพิกุลนี่เป็นของใคร
"ถ้าเราอยากรู้ว่าเป็นของใครก็ไม่ยากนะ"
น้ำพูดออกมาด้วยรอยยิ้มเมื่อเธอคิดอะไรดี ๆ ออก
"เราก็สังเกตว่าใครที่กำลังตามหาต่างหูอยู่ก็คนนั้นแหละ"
"เออวะความคิดดี"
น้ำอมยิ้มเมื่อเพื่อนชมตัวเอง
"เเต่ถ้าเขาไม่ตามหาหรือไม่สนใจเลยหายก็คือหายไม่ได้เสียดายอะไรล่ะครับ"
"ต่างหูราคาเเพงเเบบนี้ใครเขาจะไม่ตามหาวะไอ้วิน มึงก็ถามแปลก ๆ"
วายพูดขึ้น
"เเต่ถ้าเขาไม่ตามหาต่างหู จริง ๆ ก็ประกาศหาว่าต่างหูนี่ของใคร ให้มารับที่เราเเล้วก็ไม่ต้องบอกความจริงเขานะ ว่าเราเจอที่ไหนเดี๋ยวเขาจะไหวตัวทัน"
"ถ้าเขาไม่เชื่อที่เราพูดล่ะครับพี่น้ำ"
"ก็ชั่งเขาสิขอเเค่เราได้รู้ว่าต่างหูนี่เป็นของใครก็พอ"
ทั้งสามคนพยักหน้าเข้าใจอย่างที่น้ำพูด
"ปะเรากลับไปทำงานกันเถอะถ้าไปทำงานช้าได้โดนลุงชัยดุเเน่"
วายพูดขึ้นมา
ตอนนี้ก็เป็นเวลา
เข้างานเเล้วทั้งสี่คนเดินไปที่สวนเพื่อไปทำงานที่สวนต่อ
ทางด้านราชพฤกษ์พอทานข้าวกับลูกค้ารายใหญ่เสร็จก็ขับรถพาคุณอดิเดชมาที่สวนผลไม้ของรีสอร์ทเเละพาคุณอดิเดชเดินชมสวนผลไม้ต่าง ๆ ที่เขาปลูกไว้ทั้งหมดก่อนที่จะร่วมลงทุนกับราชพฤกษ์กว่าเขาจะอธิบายเสร็จเเละพาเดินดูจนหมดก็มืดค่ำพอดี
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมนัดคุณมาเซ็นสัญญากันที่ห้างนะครับ"
อดิเดชพูดด้วยรอยยิ้มเขานั้นชอบสวนผลไม้ของราชพฤกษ์มากเพราะผลไม้ทุกต้นให้ผลผลิตดีเเละเเต่ละลูกก็สวย ๆ ทั้งนั้น เหมาะเเก่การไปทำผลไม้กระป๋องมากเเละอีกอย่างที่เขาชอบก็คือสวนของราชพฤกษ์นั้นดูสะอาดตาเเละทางเดินดี มีนักท่องเที่ยวที่มาซื้อผลไม้ที่สวนของราชพฤกษ์ด้วย บางคนก็มาชม มาดู เเต่บางคนก็เข้ามาเพื่อซื้อโดยเฉพาะ เเละยังมีคนที่พักที่รีสอร์ทของราชพฤกษ์มาซื้อผลไม้อีกด้วย เเละพ่อค้า แม่ค้าก็จะมาซื้อที่สวนของราชพฤกษ์ไปขายต่อที่ตลาด
"ครับ"
ราชพฤกษ์ตอบรับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
เขาขับรถกอฟล์พาคุณ
อดิเดชไปส่งที่หน้ารีสอร์ท
19:00
ราชพฤกษ์ขับรถกลับบ้าน เขาเดินเข้าไปในบ้านมีป้าเเจ่มมายืนรอรับเขาอยู่
"คุณพฤกษ์เป็นยังไงบ้างค่ะ"
ป้าเเจ่มถามเจ้านายอย่างลุ้น ๆ
ราชพฤกษ์ยิ้มก่อนตอบ
"คุณอดิเดชนัดผมไปเซ็นสัญญาวันพรุ่งนี้ครับ"
"คนเก่ง ๆ แบบคุณพฤกษ์ทำอะไรก็สำเร็จอยู่เเล้วค่ะ"
ป้าเเจ่มพูดด้วยยิ้ม
ราชพฤกษ์ยิ้มรับคำชมของป้าเเจ่ม เเล้วราชพฤกษ์ก็เดินขึ้นห้องไปอาบน้ำ
พออาบน้ำเสร็จ เขาก็เดินลงมาทานข้าวเขาเห็นป้าเเจ่มกำลังยกอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ ราชพฤกษ์ก็เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้
"ป้าเเจ่ม กรไปไหนครับผมไม่เห็นเลย"
ตั้งเเต่กลับมาถึงบ้านเขาก็ไม่เห็นปกรณ์เลย
"ออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเลยค่ะ"
ปกรณ์ออกไปข้างนอกตั้งเเต่ช่วงบ่ายเเล้วเพราะว่าเพื่อนชวนปกรณ์ไปดื่มกันที่ผับ
"ครับ"
ราชพฤกษ์ทานข้าวเสร็จก็ขึ้นไปนอนเลยเพราะวันนี้เขารู้สึกเหนื่อยมากเเละเผลอหลับไปจนถึงเช้า จนลืมโทรหาฟางลดา
เช้าวันพุธที่อากาศแจ่มใส่
07:00
ราชพฤกษ์ตื่นตั้งเเต่เช้าเพื่อที่จะไปเซ็นสัญญากับคุณอดิเดชที่ห้าง
พอเซ็นเสร็จเเล้วคุณอดิเดชก็เลี้ยงข้าวเขาเเต่ราชพฤกษ์รู้สึกเกรงใจคุณอดิเดช
เขาเลยขอที่จะจ่ายค่าอาหารช่วยคุณอดิเดช
"ผมบอกเเล้วไงว่าผมจะเลี้ยงคุณ"
"ครับ"
ราชพฤกษ์เก็บเงินเข้ากระเป๋าเพราะคุณอดิเดชได้จ่ายค่าอาหารทั้งหมดไปแล้ว
"แกตัวนี้เข้ากับฉันไหม"
เกดถามลูกตาลเเละเอาชุดมาทาบกับตัวให้เพื่อนดูว่ามันเข้ากับเธอไหม
"ก็สวยดีนะ แกใส่คงสวย"
ลูกตาลตอบเพื่อนไปตาก็มองดูผุู้ชายที่กำลังเดินผ่านร้านเสื้อผ้าที่เธอกับเพื่อนมาซื้อกัน
ว่าใช่พี่พฤกษ์ของเธอไหมพอเห็นหน้าตรง ๆ ของราชพฤกษ์เธอก็รู้สึกดีใจที่บังเอิญเจอพี่ฤกษ์วันนี้ซื้อเสื้อผ้าเสร็จ เธอกะว่สจะไปหาพี่พฤกษ์ที่สวนเลยเเต่วันนี้โชคดีที่เธอไม่ต้องไปหาพี่พฤกษ์ถึงในสวนเหมือนเมื่อวาน
"ฉันมีธุระ ไปก่อนนะแก"
พูดจบลูกตาลก็เดินออกจากร้านไป
"ยัยตาลไหนว่าจะพาฉันมาเดินเลือกเสื้อผ้าไงล่ะ"
เกดว่าไล่หลังเพื่อนที่เดินออกไปจากร้านด้วยความรวดเร็วเหมือนจะ
ไปตามใครเลย
"เดินคนเดียวก็ได้วะ"
"พี่พฤกษ์"
ราชพฤกษ์ที่กำลังเดินไปถึงทางออกของห้างเเล้วก็หันกลับมามองว่าใครเรียก เขาก็ตกใจที่เป็นลูกตาลเรียกเขา ลูกตาลเดินมาเกาะเเขนราชพฤกษ์
"พี่พฤกษ์ไปดื่มกับตาลหน่อยนะค่ะเดี๋ยวตาลเลี้ยงก็ได้"
ลูกตาลพูดเสียงหวานกับราช
พฤกษ์ เเละยังเอาหน้ามาถูกที่เเขนเขา เหมือนลูกแมวที่อ้อนอยากกินปลาทูกับเจ้าของ
ราชพฤกษ์พยามยามที่จะเอาเเขนของลูกตาลออก และเธอก็กอดเขาเเน่นจนเขาเอาออกไม่ได้ เขาก็เลยปล่อยเลยตามเลย
"ไม่ ผมมีงานต้องทำ"
ราชพฤกษ์พูดเสียงห้วนกับลูกตาล
"พี่พฤกษ์ทำไมพูดจาห่างเหินกับตาลเเบบนี้คะ"
ลูกตาลพูดออกมาด้วยความน้อยใจเเละทำท่าเหมือนจะร้องไห้ออกมา
"ถ้าพี่พฤกษ์ไม่ไปกับตาล ตาลจะร้องให้คนมาช่วย"
ลูกตาลทำหน้าจริงจังอย่างที่พูด
ราชพฤกษ์ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาใครเขาเลยยอมไปกับลูกตาล เรื่องมันจะได้จบ ๆ ลูกตาลพาเขามาดื่มที่คอนโดของเธอ
คอนโดลูกตาล
11:00
"พี่พฤกษ์นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะค่ะเดี๋ยวตาลไปเอาน้ำเย็น ๆ มาให้ดื่ม พี่พฤกษ์อยากกินอะไรบอกตาลได้นะคะ"
ลูกตาลให้เขานั่งรอเธอที่ห้องนั่งเล่น เเละ บอกเขาเสียงหวานว่าให้เขานั่งรอเธออยู่ตรงนี้
"เอาน้ำเปล่ามาให้ผมก็พอ"
ราชพฤกษ์พูดน้ำเสียงปกติ
"ได้ค่ะ"
ลูกตาลพูดด้วยรอยยิ้ม
เเละเธอก็เดินเข้าไปในครัว
ราชพฤกษ์มองดูรอบ ๆ ห้องของลูกตาล สักพักเธอก็เดินมาหาเขาพร้อมกับถือเเก้วน้ำมาด้วย
ลูกตาลวางเเก้วลงบนโต๊ะตรงหน้าราชพฤกษ์ เขายกดื่มด้วยความกระหายน้ำทันทีเพราะตอนที่ขับรถมาที่คอนโดเขารู้สึกหิวน้ำมาก
ลูกตาลเห็นราชพฤกษ์ยกแก้วน้ำ ดื่มจนหมดเธอก็ยิ้มกริ่มอย่างพอใจที่พี่พฤกษ์นั้นดื่มจนหมดไม่เหลือเลย
"เดี๋ยวตาลไปเอาไวท์ก่อนนะค่ะ"
เเล้วลูกตาลก็เดินไปเอาไวท์ที่ตู้กระจกทันทีที่พูดจบ ด้วยความอารมณ์ดี
ลูกตาลรินไวท์ใส่เเก้วให้ราชพฤกษ์ดื่ม เขาจิบนิดเดี๋ยวเพราะกลัวตัวเองเมาเเล้วขับรถกลับไม่ได้ เเละก็รู้ตัวเองดีว่าเป็นคนดื่มไม่เก่งเเต่ก็ดื่มไวท์ได้หลายเเก้วอยู่เเต่เขาก็ไม่อยากเมาด้วยวันนี้
ราชพฤกษ์จับที่หัวตัวเอง เขารู้สึกปวดหัว เเละก็รู้สึกง่วงนอนอีกด้วย
"พี่พฤกษ์เป็นอะไรค่ะ"
ลูกตาลเข้าไปประคองราชพฤกษ์
"ไม่รู้เป็นอะไร ผมรู้สึกปวดหัว"
"พี่พฤกษ์จะนอนพักก่อนไหมค่ะ เเล้วค่อยกลับบ้านก็ได้คะ"
"ก็ดีเหมือนกัน"
ที่เขานอนพักก่อนกลับนั้นไม่ได้อยากอยู่กับลูกตาลนานนักเหรอเขาก็เเค่รู้สึกไม่ไหวจริง ๆ เลยนอนพักที่ห้องของเธอ
