ใครเขาจะคิดล่ะว่า แค่ผมตื่นขึ้นมาจะอยู่ในร่างทารกน้อย ที่พึ่งหมดลมใจไม่นาน แต่ทารกน้อยที่ว่า
เป็นร่างทารกน้อยมิคาเอล สถานะตัวประกอบ ในนิยายที่แต่งไม่จบ
ชาย-ชาย,แฟนตาซี,อื่นๆ,รัก,แวมไพร์,นิยายวาย,ตัวประกอบ,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
01
[ ระบบทะลุมิติเริ่มทำงาน ยินดีด้วยท่านผู้เกิดใหม่ ระบบมีหน้าที่ทำให้ท่านลงมาเกิดใหม่ใน นิยาย รักสีโลหิต ท่านผู้เกิดใหม่ ในตอนนี้ท่านนั้นได้อยู่ในร่าง ทารกน้อยมิคาเอล สถานะตัวประกอบ ได้เรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ระบบและท่านจะไม่สามารถติดต่อกันได้อีก ขอให้ท่านโชคดี ]
เป็นข้อความที่ทำให้อยากจะร้องไห้หลายรอบจริง ๆ เลย
สวัสดีครับทุกคนในตอนนี้ ผมชื่อ มิคาเอล มิดาริน
ชื่อจริง ๆ ของผมคือชื่อว่า เอล ในตอนนี้ผมจดจำเรื่องราวก่อนจะมาที่นี้ได้ไม่มากนัก ผมรู้เพียงว่า ผมชื่อเอล ไม่มีญาติพี่น้อง ผมเป็นบรรณารักษ์ ในห้องสมุดสักทีหนึ่ง ผมชอบการเล่านิทานมาก ๆ เลยล่ะ
นั้นคือสิ่งที่ผมจำได้
แต่ก็มีสิ่งที่ผมจำไม่ได้อีกมากมาย แต่เรื่องนั้นคงต้องปล่อยไปก่อน เพราะมันคงไม่มีประโยชน์อะไรกับผมมากมายนัก
เพราะตอนนี้ผมดันทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชื่อ รักสีโลหิต
ชื่อลิเกดีเนอะ นิยายเรื่องนี้แน่นอนผมเคยอ่านมาแล้ว
ถึงนิยายเรื่องนี้ชื่อจะออกลิเกไปหน่อย แต่ยุคสมัยในเนื้อเรื่อง ก็ไม่ได้แนวย้อนยุคอะไร มันกับเป็นยุคสมัยที่เราอาศัยตามปกติ
แต่ก็มีเรื่องแฟนตาซีนะ เพราะบรรดาตัวเองทั้งหลายไม่ได้มนุษย์ทั่วไป คงมีนางเอกคนเดียวที่เป็นมนุษย์นั้นก็คือ เรริน่า
ในเนื้อเรื่องนั้นเริ่มมาจากครอบครัวนางเอก ได้กู้เงินมหาศาลจาก ตระกูล มาเรโน่
ตระกูล มาเรโน่ นั้นเป็นตระกูลมหาเศรษฐีที่ชื่อดังทั่วทั้งประเทศ
ตระกูลนี้ขึ้นชื่อเรื่องธุรกิจขาวและดำ
เรียกได้ว่าช่างน่าเกรงขามและน่าเข้าใกล้
แต่ตระกูลนี้กลับมีความลับอยู่อย่างหนึ่งคือ ทายาททุกคนในตระกูลนี้คือ'แวมไพร์'
เพราะด้วยความลับที่คนภายนอกไม่อาจได้รับรู้ไม่ได้เด็ดขาด
แต่พ่อของนางเอก ดันรู้เรื่องความลับนี้เข้า ซึ่งผมก็ไม่รู้พ่อของนางเอกไปรู้ได้ยังไง
พอมีคนรู้ความลับนี้ ประกอบกับการยกหน้าที่ให้บรรดาเหล่าทายาท ของตระกูลมาดูแลหน้าที่แทนผู้นำตระกูล
ด้วยเหตุนี้เหล่าทายาททั้งหลายจึงใช้สิทธินี้กับการจับตัวนางเอกมาเป็นตัวประกัน
ซึ่งผมคิดว่า เหตุผลนี้ไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ ในเมื่อพวกเขามีอำนาจขนาดนี้ ทำไมพวกเขาไม่ใช้มันปิดปากพวกเขากัน ?
แต่ทำไงได้ถ้าไม่มีเหตุผลนี้ แล้วจะดำเนินเรื่องอย่างไรกันเนอะ
พอเมื่อพวกเขาได้จับนางเอกมาแล้วนั้น กลับกลายเป็นว่า พวกเขากับตกหลุมรักนางเอกซะงั้น
จึงเกิดสงครามการแย่งชิงเกิดขึ้น ระหว่างบรรดาเหล่าทายาทมาเรโน่ ตัวละครเอก แถวยังมีตัวร้ายที่ลงมือฆ่ามิคาแอล จึงทำให้เนื้อเรื่องแสนจะวุ่นวายวายวอด
เรื่องนี้นักเขียนไม่เคยเฉลยว่าใครเป็นพระเอกกันแน่ เพราะตีพิมพ์ได้ประมาณสิบภาค นักเขียนกลับเลิกเขียนไปซะอย่างงั้น ผมจึงยกให้เป็นฮาเร็มและไม่รู้ว่าเรื่องราวจบอย่างไร
จริง ๆ ผมก็ไม่ได้ตั้งใจอ่านนิยายเรื่องนี้มากนัก แต่ด้วยผู้ใช้บริการของทางห้องสมุดท่านหนึ่ง ที่ผมทำงานอยู่แนะนำมา
ในใจก็หวังเนื้อว่า จะพบเจอเรื่องน่าสนุกตามคำแนะนำ แต่กลายเป็นว่าต้องมานั่งผิดหวัง และเสียดายเงินค่าหนังสือแทน
เพราะผมเบื่อกลับนิสัยนางเอก เพราะด้วยตัวเอกเกือบทุกคน เป็นแวมไพร์ จึงแบ่งชิงกันได้ลิ้มรสเลือดของนางเอก หรือเรริน่า
ด้วยฉากดื่มเลือดของบรรดาตัวเอกที่ค่อนจะกัดคอนางเอก เหมือนยุงไม่มีผิด
นางเอกของเราก็ไม่รู้อะไรสักเลย นอกจากจะไม่วิ่งหนีแถมยังยืนนิ่ง ๆ ให้เขากัด แล้วส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ จะมีบางครั้งที่ดิ้นขัดขืน แต่มันก็เพียงเล็กน้อย
มันทำให้ผมขัดใจเป็นอย่างมาก เพราะนางเอกดูน่าเบื่อเกินไป
ดูอ่อนต่อโลก เหมือนดังเธอหลุดมาจากหอคอยแห่งหนึ่งในนิทานที่ผมชอบเล่า มองโลกในแง่ดี อย่างอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์
บรรดาตัวละครเอกบางคนเหมือนพวกโรคจิต ชอบเรียกความสนใจ จนผมอดคิดไม่ได้ว่าคุณนางเอกเผลอไปใช้น้ำมันพรายกับพวกเขาหรือเปล่า
ทุกอย่างดูเบื่อไปหมด
ถ้าคุณนางเอกหากกล้าสักนิดแตะลงไปที่กล่องใจของพวกเขาก็คงหน้าชมกว่านี้
ถ้าเป็นผมนะ จะขยี้!ให้สูญพันธุ์ไปเลย! ให้แบบว่าไม่มีทายาทสืบต่อตระกูลไปเลย!
แล้วก็จะหันเขี้ยวพวกนั้นไปทำเป็นเครื่องรางของขลังไปเลย!
อยากรู้เหมือนกันระหว่างผี กับ แวมไพร์อะไรน่ากลัวกว่ากัน หึหึหึ
"หือ? ทำไมทำหน้าอย่างนั้นเจ้าหนู"
เสียงทุ้มต่ำจากชายวัยกลางคนเอยขึ้น หลังจากเขามองดูลูกน้อยได้สักพักหนึ่ง
อา แย่แล้ว สงสัยคิดอะไรเพลินไปหน่อย จบเผลอทำหน้าทำตาตามความคิดไปได้
ผมเงยหน้าจ้องมอง ชายวัยกลางคน ที่ดูเหมือนชายหนุ่มยี่สิบต้ม ๆ มากกว่า
ใบหน้าของเขาออกไปทางยุโรป ใบหน้าหล่อเหลาที่ให้บรรยากาศที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ
เขามีผมสีทอง มีดวงตาสีมรกต และเขาคนนี้ผมให้สถานะของเขา คือคุณพ่อของผม
คุณพ่อ ยื่นมือทั้งสองของเขาคล้ายกับจะอุ้มตัวของผม แต่ตัวเขากลับหยุดชะงักก่อนจะเปลี่ยน จากใช้มือที่อุ้มผมเป็นใช้นิ้วไปจิ้มมือป้อมๆ ของผมแทน
ดูเหมือนคุณพ่อจะไม่กล้าอุ้มผมเท่าไหร่นัก
คุณพ่อค่อย ๆ ใช้นิ้วจิ้มไปที่มือป้อม ๆ ของผมหลายครั้ง
จนผมเริ่มรำคาญ ผมจึงจับนิ้วคุณพ่อ แล้วส่งเสียงบอกเขา
"แอ๊! (หยุด!)"
"หืม? ดูเหมือนอยากให้คุณพ่อคนนี้อุ้มสินะ มา ๆ เดี๋ยวคุณพ่ออุ้มนะครับ"
แต่ดูเหมือนคุณพ่อจะไม่เข้าใจ แถมคิดว่าผมอยากให้อุ้ม
บอกให้หยุด! ไม่ใช่ให้อุ้ม! โถ่เอ๊ย! คุณพ่อหน้าเหม็น!
"อ้าว ไหนทำหน้าบึ้งตึงอย่างนั้นล่ะ เจ้าหนู"
เงียบไปเลย! คุณพ่อหน้าเหม็น!
.
.
.
.
.
"หืม? ทำไมหนูไม่กินเข้าไปล่ะคะ หรือหนูไม่หิว"
เสียงหญิงสาววัยกลางคน ที่อายุอานามสวนทางกับหน้าตา
เธอคนนี้มีใบหน้าที่สวยงามออกไปเอเชีย ดวงตากลมโต สีไพริมเหมือนน้ำทะเล แลเข้ากับกลุ่มผมสีน้ำหมึก ริมฝีปากสีพีชสีธรรมชาติกำลังพูดคุยกับผม
เธอคนนี้คือคุณแม่ของผมเอง
ตอนนี้คุณแม่กำลังพยายามจะป้อนนมให้ผม แต่ผมกลับหันหน้าหนีไม่ให้เธอป้อน
ถึงแม้ว่าผมในตอนนี้จะเป็นมิคาเอล ที่ตอนนี้เป็นเด็กทารกน้อย
แต่ผมก็ยังคงมีความรู้สึกเขินอายอยู่นะ!!!
ทำไมเจ้าระบบไม่ส่งผมเข้าตอนอายุประมาณ 4-5 ขวบเหมือนนิยายแนวทะลุเรื่องอื่นนะ
ผมบ่นอุบอิบในใจ
ก่อนที่คุณพ่อ จะเดินเข้ามากับเด็กอีกคนซึ่งน่าจะเป็นพี่ชายของผมที่ไม่รู้ชื่ออะไร เหมือนคุณพ่อ และคุณแม่
ในตามเนื้อเรื่อง ไม่มีการบอกที่ไปที่มาของมิคาเอลมากนัก
บอกเพียงว่า เป็นลูกชายของเพื่อนสนิทของอดีตคุณหญิงใหญ่แห่งตระกูลมาเรโน่ และมิคาเอลมาอาศัยในบ้านตระกูลมาเรโน่ชั่วคราวเพียงเท่านั้น
เห้ย.....ก็เป็นตัวละครตัวประกอบอะนะ
"อ้าวคุณ ทำงานเสร็จแล้วหรอคะ"
เมื่อคุณแม่เห็นคุณพ่อก็ทันขึ้นทักที
"ครับเสร็จแล้ว ว่าแต่มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"
คุณพ่อเอยถามคุณแม่
"ก็เอล ไม่ยอมกินนมเลยสิคะ"
คุณแม่บอกคุณพ่อเสร็จ ก็หันพยายามป้อนนมผมอีกครั้ง
แต่ก็เหมือนทุกๆ ครั้ง ผมหันหน้าหนี
"หรือว่าเจ้าหนูไม่อยากกินนม"
คุณพ่อเอยขึ้น ก่อนไปรับขวดนมจากสาวใช้
".........."
ผมหันหน้าไปมองขวดนมที่คุณพ่อเป็นคนถือสักพัก
ก่อนที่ผมจะหันหน้าไปซบอกคุญแม่หนีทันที
เพราะขวดนมขวดนั้นบรรจุของเหลวสีแดง
ซึ่งเดาไม่ยากว่าของเหลวสีแดงที่ว่าคือเลือด
และแน่นอน ผมจะไม่ยอมกินเลือดในขวดนมนั้นแน่นอน!!!
ถึงแม้ในตอนนี้ผมจะเป็นแวมไพร์ เหมือนดังคนในตระกูลมาเรโน่ก็เถอะ!!!!
จากการอ่านนิยายรักสีโลหิตทั้งสิบภาค ทำให้มีข้อสรุปได้อย่างหนึ่ง
แวมไพร์ในโลกนี้ถึงจะไม่ได้กินเลือด ตลอดชีวิตก็สามารถใช้เดินดังมนุษย์ปกติทั่วไปได้
เพราะอย่างนี้ผมจะไม่ยอมกินเลือดเด็ดขาด!
อีกอย่างเลือดในขวดนมนั้นยังส่งกลิ่นน่าคลื่นไส้น่าอาเจียน
ทำให้ผมเริ่มสงสัยแล้วว่า ทำไมตัวละครเอกถึงได้แย่งกันกัด อา...ไม่ใช่สิ เรียกว่าดื่มเลือดนางเอกกันได้อย่างไรกัน
หรือว่าเลือดของคุณนางเอกมันพิเศษกว่ากันนะ?
เหมือนแบบในบทบรรยายในนิยาย ที่บอกว่า'หอมหวาน'
แล้ว หอมหวาน มันคืออย่างไงกันนะ?
แต่ก็ช่างมันเถอะ ยังไงผมคงไม่กัด ไม่ใช่สิดื่มเลือดคุณนางเอก
ผมถือคติไว้ตั้งแต่หลังอ่านข้อความจากระบบแล้ว นั้นก็คือ
ตัวประกอบยุค2021 อย่างผมจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับคุณนางเอก! และพวกตัวละครเอก! เพื่อชีวิตอันสงบสุข!
แต่ว่า.......
โครก~(เสียงท้องร้อง)
เส้นทางของการเป็นตัวประกอบอย่างผมช่างยาวไกลยิ่งนัก!
"ท้องร้องใหญ่เลยนะเจ้าหนู มา ๆ เดี๋ยวพ่อป้อนเลือดให้"
พอกล่าวเสร็จ คุณพ่อหน้าเหม็นก็ยื่นขวดนมมาป้อมผม
ซึ่งเป็นอีกครั้งที่ผมหันหน้าหนี แล้วซบอกของคุณแม่
ถึงจะไม่ต้องกินเลือดก็สามารถใช้ชีวิตตามปกติได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ไม่ต้องทานอะไรก็ยังมีชีวิตอยู่
ใช่ครับ ไม่ทานอะไรก็ตายได้เหมือนกัน
ซึ่งตอนนี้มันหิวมากเลยครับ และมีสองสิ่งที่ผมต้องเลือกกินได้คือ
น้ำนมของคุณแม่ และเลือดในขวดนมของคุณพ่อหน้าเหม็น
สิ่งที่ผมเลือกไม่ต้องคิดให้นาน และพวกคุณก็เดาไม่ยาก
ผมเงยหน้ามองคุณแม่ก่อนจะส่งเสียงบอกให้เธอเข้าใจว่าผมหิวแล้ว
"แอ หม่ำ ๆ (คุณแม่ครับ หม่ำ ๆ)"
นี่ผมลงทุนทำเสียง หม่ำ ๆ เลยนะ หวังว่าคุณแม่จะเข้าใจนะ
"หืม? หนูหิวแล้วหรอคะ?"
คุณแม่เอยถามผมอยากไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ ผมจึงส่งเสียงยืนยันไป
"แอ"
"จ้า ๆ มาหม่ำ ๆ กันนะคะ"
ผมทำใจสักพักนิดก่อน ก่อนจะกินน้ำนมที่คุณแม่เป็นคนป้อน
หลังจากนี้ผมจะสัญญาจะรีบโตไว ๆ และจะไม่ยุ่งกับผมตัวละครหลัก ไม่กินเลือด จะทำตัวเป็นตัวประกอบยุค2021ที่ดี!
****
นิยายนิยายเราแต่งไว้ตั้งแต่ปี 2021 แล้วค่ะ นั้นเนื้อเรื่องเราจะ ปรับเปลี่ยนใหม่ รอรับชมกันนะคะ
