เร็นเด็กน้อยวัยสามที่รับรู้ถึงเรื่องราวอดีตชาติของตน และความจริงสำคัญที่ว่าพี่ของเขาเป็น' ผู้หวนคืน ' ในนิยายเรื่องนี้
แอคชั่น,แฟนตาซี,ผจญภัย,ชาย-ชาย,โลกนิยาย,ย้อนกลับมา,ย้อนเวลา,ผู้หวนคืน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เร็นเด็กน้อยวัยสามที่รับรู้ถึงเรื่องราวอดีตชาติของตน และความจริงสำคัญที่ว่าพี่ของเขาเป็น' ผู้หวนคืน ' ในนิยายเรื่องนี้
ผู้แต่ง
momo_1834
เรื่องย่อ
เสียงหอบหายใจเร็วถี่รัว ให้ได้ยินเสียงถึงความเหน็ดเหนื่อย หัวใจเต้นเป็นหวะถี่ดังเหมือนจะหลุดออกมาให้ได้
เสียงฝีเท้าดังขึ้น ตามตลอดเส้นทาง ที่ผ่านห้องเรียนในเนอสเซอรี่แห่งหนึ่ง บรรยากาศในเนอสเซอรี่เรียกได้ว่าไม่น่าอภิรมย์มากนัก บรรยากาศให้ความรู้สึกหดหู่ กำแพง เครื่องเล่น เครื่องใช้ต่างๆ ที่ถูกตกแต่งให้ดูสดใสในคราวแรก ที่เปรอะเปื้อนด้วยโลหิตสีแดง กลิ่นคาวเลือดแผ่กระจาย จนอยากจะอาเจียน ซากศพผู้คนที่นอนกระจัดกระจายอยู่ แลให้ขวัญหา สร้างความกลัว
แต่เจ้าของเสียงฝีเท้ากลับไม่คิดจะสนใจ เขารู้สึกตื่นตระหนก เป็นกังวล มากกว่าการที่ให้ความสนใจในสิ่งรอบตัว ก่อนที่อารมณ์ของเจ้าตัวจะแปรปรวนขึ้น
เส้นผมสีนิลถูกเสยขึ้น ด้วยความหงุดหงิดใจตนเอง ละทิ้งความตื่นตระหนกเมื่อครู่
'ทำไม '
'ทำไม เหตุการณ์วินาศนั้น เกิดขึ้นเร็วกว่าครั้งก่อน '
ปัง!
ขาแกร่งเตะถังขยะแถวนั้น เพื่อระบายอารมณ์ตนเอง ภายในใจเกิดคำถามมากมาก
'เราอุตส่าห์ วางแผมเตรียมการทั้งหมดเอาไวแล้วแท้ๆ '
ดวงตาสีทองมืดครึ้ม ความมืดใจจิตที่สะสม จากตลอดเวลาที่ผ่ามมา เริ่มกัดกินภายในจิตใจของเขาอีกทีละนิด
เขาคือ 'ผู้หวนคืน' ที่มีโอกาสได้หวนกลับมา ในเวลาต่างๆ เขาพยายามกระทำทุกอย่าง เพื่อที่แก้ไข เตรียมความพร้อม รวมไปถึงการบอกกล่าว ถึงการเกิดเหตุการณ์วินาศครั้งยิ่งใหญ่ ที่กำลังเกิดขึ้นในต่อจากนี้ แต่ก็ไม่ใครใส่ใจมันมากนัก แถมได้รับผลรับที่เลวร้ายตอบแทนกลับมาด้วย
ตลอดการหวนคืน ทุกครั้งที่ตัวเขาเกือบเอาชีวิตตนเองไม่รอด การประสบกับด้านมืดของมนุษย์ ความโลภที่มากเกินไป ความเห็นแก่ตัว จนไปถึงการหักหลัง ความเจ็บปวดเจ็บปวดรวดร้าวหัวใจทุกสุด จากการจากลาของคนในครอบครัวคนสุดท้าย ที่ไม่อาจหวนกลับคืนมา
ถึงแม้ว่าเขาจะเคยอยู่จุดสูงสุดแล้ว ถึงแม้ว่ามีโอกาสหวนคืนต่อหลากหลายครั้ง แต่ทุกอย่างมันก็เพียงสิ่งไร้ค่า มันไร้ค่าเกินไป เขาไม่อาจช่วยใครได้ แม้แต่คนในครอบครัวของเขา
สุดท้านตนเองต้องจมลงไปกับความทุกข์ทรมานกับความมืดมิด ปล่อยให้ความมืดกัดกินตัวเขาไปเรื่อยๆ จนภายในใจเริ่มรู้สึกด้านชา
การกลับมาแก้ไข เป็นเพียงสิ่งไร้ประโยชน์ เหมือนในครั้งนี้
น้องของเขาหายตัวไป พวกมันลักพาตัวน้องชายของเขา
น้ำตาไหลล้นออกมา ถึงจะบอกว่าตนเริ่มจิตใจด้านชา แต่มันเป็นเพียงคำลวงที่แค่ปลอบใจตัวเองเท่านั้น ยังไงเขาก็ยังคงมีความรู้สึกนึกคิดอยู่เสมอ ไม่ใช่ด้านชาหรือเย็นชาอย่างใด
มือทั้งสองถูกยกขึ้นปิดใบหน้า พยายามปกปิดคราบน้ำตา เขาพยายามต่อหลากหลายครั้ง สุดท้ายมันก็จบลงด้วยความเด็ดเดี่ยวอยู่เสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน
เขาเช็คน้ำตาบนใบหน้าอย่างลวกๆ ก่อนที่ชะงัก เพราะมีบางสิ่งบางอย่างเขาชนที่หน้าขาของเขา พร้อมเสียงที่คุ้นเคย กับรอยยิ้มหวานจากหน้ากลมซาลาเปา
" พี่เรียว "
คำเตือน
เนื้อเรื่องมีกล่าวถึงความตาย ศพ การเข่นฆ่า ความรุนแรง การทารุณกรรม
นิยายเรื่องนี้ เป็นเพียงจินตนาการ บุคคล สถานที่ เหตุการณ์ต่างๆ ไม่เคยเกิดขึ้นจริง
เนื้อเรื่องจะถ่ายทอดหลายมุมของตัวละคร ในเรื่องจะเน้นมุมมองหลักอยู่สามตัวละคร ได้แก่ พระเอก นายเอก เร็น
เร็น ในเรื่องจะไม่มีคู่ของตนเองนะคะ ในเรื่องน้องยังเด็กอยู่ น้องจะเป็นเพียงตัวละครเอก แต่จะแต่งเรื่องแยกของน้องแน่นอนค่ะ
ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยมา ณ ที่นี่นะคะ
เนื้อเรื่องมีกล่าวถึงความตาย ศพ การเข่นฆ่า ความรุนแรง การทารุณกรรม
นิยายเรื่องนี้ เป็นเพียงจินตนาการ บุคคล สถานที่ เหตุการณ์ต่างๆ ไม่เคยเกิดขึ้นจริง
สู่โลกใบใหม่
" พี่เรียว "
เด็กชายตัวน้อยเรียกพี่ชายของเขาด้วยความดีใจ ใบหน้าน้อยก็ส่งรอยยิ้มหวานๆ จนเห็นแก้มกลมซาลาเปาได้ชัดเจน แขนทั้งสองข้างของยังกอดหน้าขาของคนพี่เอาไว้แน่น เรียวที่เห็นน้องชายของก็รีบย่อตัวลงในตัวเขาอยู่ระดับเสมอน้องชายก่อนแขนแกร่งทั้งสองจะกอดน้องตัวน้อยของเขา ในอกของเรียวอดก็จะรู้โล่งอกเสียไม่ได้ เขาฟังเสียงลมหายใจของน้องที่ปกติ เสียงหัวใจที่ทำดีตามหน้าที่ของมัน และยังสัมผัสถึงอุณหภูมิร่างกายของน้องเขา
เจ้าเด็กน้อยเมื่อรับรู้ของเขากำลังสำรวจร่างกายของตนเองก็ทำตัวเป็นเด็กดี ยอมอยู่นิ่งๆ ให้คนพี่สำรวจให้พอใจ แถมยังส่งเสียงเล็กพูดคุยกับคนเป็นพี่ อย่างสดใสร่าเริง ให้พี่ชายคนหล่อของตนเองคลายความกังวลมากที่สุด
"โอ๋ พี่เรียวเร็นอยู่ตรงนี้ไง"
เจ้าเด็กพูดด้วยความร่าเริงส่งยิ้มอย่างเริงร่า ไม่วายยังเอาแก้มกลมถูไถไหล่กว้างพี่ชายอย่างออดอ้อน ซึ่งดูจะขัดแย้งและผิดวิสัยของเด็กน้อยที่ควรจะร้องไห้ด้วยความตื่นกลัวเสียมากกว่า
สองพี่กอดกันตัวกลม โดยมีชายคนหนึ่งภาพนั้นด้วยความหลากหลายอารมณ์ นรินทร์เขาเองก็ไม่อยากยืมมองทั้งสองอย่างไร้มารยาท แต่เขาเองยังไม่อยากนำสายตาตนไปมองตรงอื่นเหมือนกัน เพราะว่าไม่ว่ามองทางใด ภาพเปรอะเปื้อนด้วยสีแดงจากโลหิต กลิ่นคาวเลือดที่แผ่กระจาย จนทำให้เขาเกือบอาเจียนออกมา ยังไม่รวมซากศพผู้คนที่นอนกระจัดกระจายอยู่เห็นก็ทำให้กลัวไม่อาจตั้งสติได้
นรินทร์ แท้จริงแล้วเขาก็แค่เป็นนักศึกษาธรรดาๆ คนหนึ่ง ที่พึ่งเข้ามาเรียนในเมืองหลวงเพียงไม่นานมานี้ เพราะด้วยค่าใช้จ่ายที่มีมาก และไม่อยากรบกวนพี่ชายตนเองมากนัก เขาจึงเลือกที่เข้ามาทำงานพาร์ทไทม์ในที่แห่งนี้ จากการฝากของคนรู้จัก นี่ก็เป็นการทำงานได้ในอาทิตย์ที่ 3 ได้แล้วแต่ไม่คิดจะเกิดเหตุการณ์น่ากลัวแบบนี้มาก่อน
เร็ม เป็นเด็กน้อยที่เขาสนิทด้วยที่สุดตั้งแต่ทำงานพาร์ทไทม์ ในช่วงเวลาตอนพักทานอาหารกลางวันของเขา จะเป็นช่วงที่เด็กๆ ทุกคนนอนกลางวัน หลังจากเขาเก็บจานที่ได้รับประทานเรียบร้อยแล้วในห้องครัว เขาก็สังเกตเห็นร่างเล็กๆ ของเด็กที่แสงคุ้นเคย จึงเดินตามไปถึงห้องเก็บเล็กๆ ที่ดูไม่ค่อยได้ใช้งานของเนอสเซอรี่ แต่พอถึงก็ได้ยิงเสียงดังลั่นของปืนพร้อมกับเสียงกรีดร้องดังขึ้น
ในตอนแรกนริทร์ก็จะวิ่งออกไปข้างนอกเพื่อดูเหตุการณ์ แต่ก็มีแรงดึงน้อยๆ พร้อมอาการสั่นกลัวของเร็น เขามองใบหน้าน้อยๆ ที่ไม่สู้ดีนัก แถมยังมีหอยน้ำตาไหลไม่หยุด เขาจึงเข้าไม่กอดปลอบเจ้าตัวน้อย ยิ่งเสียงปีนลั่นมีมากเท่าไหร่ เสียงกรีดร้องความกลัว และความเจ็บปวดก็ได้ยิงอย่างชัดเจน กายน้อยๆของเร็นก็ยิ่งสั่นเทาอย่างน่าสงสาร นรินทร์เองก็ย่ำแย่ไม่ต่างกัน เขารู้สึกกลัวมาก เขาไม่รู้ว่าด้านนอกเกิดอะไรขึ้น และตัวเขาเองก็ไม่มีความกล้าคิดเสี่ยงตายออกไปข้างนอก จึงได้แต่แอบอยู่ในห้องเก็บของกันสองคน
จนสุดเสียงด้านนอกสงบลง นริทร์จึงพอมีความกล้า ค่อยๆ ออกจากห้องเก็บของ โดยดันเด็กน้อยอยู่ด้านหลังเขาเอาไว้ แต่ภาพที่ปรากฏแทบทำให้นริทร์อยากอาเจียนออกมา กลิ่นคาวจากโลหิตทำให้วิงเวียน ไหนจะร่างไร้ลมหายใจอดที่จะปั่นป่วนในท้อง นริทร์เริ่มเหงื่อออกมาก หัวใจเต้นแรงจนแน่นหน้าอก ความหวาดกลัวของเขาทำให้ตัวสั่นไปทั้งตัว
" นี่พี่รินเป็นอะไร "
แรงดึงน้อยๆ จากด้านหลังของนรินทร์ ดึงสติของเขาเอาไว้ นรินทร์รีบอุ้มเด็กน้อยเข้าอ้อมอก กดหัวน้อยๆ ลงบ่าของเขาและยังไม่ลืมบอกให้เด็กน้อยหลับตาห้ามลืมขึ้นมา เขาใช้ร่างกายที่สั่นเทาพาตัวเองออกจากสถานที่แห่งนี้ พยายามไม่ให้เกิดเสียงดังที่สุด เพราะกลัวว่ายังมีคนร้ายยังอยู่ใกล้ๆ
นรินทร์เดินจนใกล้ถึงสวนเด็กเล่นในเนอสเซอรี่แห่งนี้ สภาพข้านนอกเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก บรรยากาศให้ความรู้สึกหดหู่ มีคราบเปรอะเปื้อนสีแดง จากร่างไร้ลมหายใจ รอยกระสุนมากมาย แต่ไม่เห็นร่างเด็กๆ ในความดูแลของเนสเซอรี่ให้เห็น ทำให้เขาคาดเดาว่าคนร้ายน่าจะลักพาตัวเด็กๆ ไป และจบชีวิตพวกผู้ใหญ่ที่นี่นรินทร์รู้สึกขนลุกเขาพึงจะเข้างานที่นี่ได้เพียง 3 อาทิตย์เอง แต่ไม่คิดจะต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน
ปัง!
เสียงอะไรอย่างดังขึ้น ทำให้นรินทร์สะดุ้งตื่นตกใจ มันเหมือนบางอย่างที่แรงกะแทนจนเกิดเสียงดัง นรินทร์จึงค่อยๆ ถอยห่างจากจุดที่เสียงดัง แต่อยู่ๆ ก็มีความบางอย่างพุ่งเข้ามาให้หัวถ้าเสียงเป็นคนที่รอดเหมือนกับเขา หรือไม่อาจจะเป็นคนที่เข้ามาช่วยพวกเขาล่ะ เสียงปืนที่เกิดเสียงดังขนาดนี้ ยังไงต้องมีชาวบ้านละแวกใกล้ๆ ได้ยิงและโทรเรียกเจ้าหน้าที่บางล่ะ นรินทร์จึงค่อยๆ ก้าวเท้าที่ยังสั่นเทาเข้าใกล้ต้นเสียอย่างระวังที่สุด ไม่อยากตะโกนเสียงดังเผื่ออีกฝ่ายมีอาวุธ เกิดตกใจแล้วเล็งมาทางเขา
จนปรกฎเห็นร่างชายสูงผมสีดำที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างวดีในตลอดใน 3 อาทิตย์ พี่ชายของเด็กน้อยที่เขาอุ้มอยู่
"พี่เร็น!"
เจ้าเด็กตัวน้อยเมื่อรับรู้ถึงความเงียบ และไม่ขยับไปไหนของเจ้าของอ้อนกอดก็เกิดความสงสัยขึ้น โดยลืมเสียสนิดว่าตนเองโดนสั่งห้ามลืมตา หันไปทิศทางที่นรินทร์กำลังมอง เด็กน้อยไม่สนใจคราบเปรอเปื้อนสีจากโลหิต ไม่สนใจกลิ่นไม่พึงประสงค์ หรือร่างไร้ลมหายใจที่นอนแน่นิ่ง แต่สิ่งที่เด็กน้อยสนใจคือชายหนุ่มร่างสูงผมสีนิล ที่มีองค์ประกอบอย่างดวงตาสีทองที่เหมือนกับเด็กน้อย
"พี่เร็น!"
เสียงเล็กๆ ยังคงเรียกคนเป็นพี่ของตนเอง ตัวก็ดิ้นไปดิ้นมาหมายจะไปหาคนเป็นพี่ตนเองให้ได้ จนนรินทร์ต้องปล่อยให้เด็กน้อยวิ่งเข้าไปหาคนเป็นพี่ และสุดท้ายนรินทร์ก็แค่เพียงยืนมองทั้งสองกอดกัน
.
.
.
กลับมาปัจจุบัน นรินทร์เดินตามสองพี่น้องมาอย่างงงๆ โดยมีเจ้าตัวน้อยอย่างเร็นเป็นคนจูงมือของเขา
" เอ่อ คือว่า "
นรินทร์พยายามจะชวนอีกฝ่ายพูดคุย เพราะสังเกตเห็นว่านอกจากชายหนุ่มก็ไม่มีใครอีกเลย แถมพอเดินมาถึงลานจอดรถก็ไร้เงาผู้คน ทุกคนหายไปไหนหมด?
" เอ่อคุณครับ "
แต่ถึงแม้ว่าจะพยายามชวนคุยอย่างไร อีกฝ่ายก็ไม่คิดสนใจเขาเลยสักนิด เจ้าหนูเร็นเมื่อเห็นแบบนั้นก็ปล่อยมือนรินทร์ออก แล้ววิ่งไปดึงแขนคนพี่ของตัวเองพยายามใช้แรงน้อยๆ ลากพี่ชายมาใกล้ๆ นรินทร์ เมื่อเห็นแบบนั้นเจ้าเด็กจึงใช้มืออีกข้างจูงนรินทร์ด้วย ทำให้ในตอนนี้ ทั้งสามเดินจูงมือกันโดนมีเด็กน้อยอยู่ตรงกลาง
" พี่เรียวเราจะไปไหน "
เสียงเล็กจากเด็กถามคนเป็นพี่อย่างอยากรู้อยากเห็น มือทั้งสองข้างก็จับมือของชายหนุ่มทั้งเอาไว้แน่น
"ไปในเมืองครับ" ถึงแม้คนเป็นพี่จะตอบด้วยสุภาพแต่น้ำเสียงนิ่งคล้ายหุ่นยนต์
"ให้พี่รินไปด้วยนะ" เจ้าน้อยก็รีบบอกความต้องการของตนเองทันที
"ทำไม" พี่ชายถามความไม่เข้า คิ้วทั้งสองของเขาเลิกขึ้น
"เร็นไม่อยากกินข้าวฝีมือพี่ พี่รินทำขนมอร่อย" เจ้าหนูน้อยรีบอธิบายทันที
"ขนม"
"พี่รินเคยแอบเอามาให้กิน พี่เรียวก็เคยกิน" เร็นยังยกเรื่องขนมที่พี่ชายเคยได้ทานขนมฝีมือนรินทร์มาพูด
"แต่มันคือขนม" แต่ไม่วายคนพี่ก็ยังหาเรื่องมาขัดน้อง
"แต่มันก็คือของกิน" คนน้องหรือจะยอม
"ก็ได้ครับ" สุดท้ายเป็นจึงต้องยอม หันไปมองทางนรินทร์ จนเจ้าตัวทำอะไรไม่ถูก เพราะคนพี่มีสีหน้านิ่งเฉยจนยากจะเดาอารณ์
"เรียว"
"ครับ"
"ชื่อเรียว"
"ครับ ผมนรินทร์ เรียกว่ารินก็ได้"
"..." แต่อีกฝ่ายกับเงียบเหมือนเดิน
สุดท้ายทั้งสามจึงออกเดินทางไปให้เมืองโดยมีเรียวเป็นคนขับรถ นริทร์มองด้านนอกด้วยความสงสัย ในระหว่างเส้นทางตึกรามบ้านช่องกับพังเป็นซากชิ้นส่วนต่างๆ คล้างมีตัวอะไรบางอย่างมาพัง ตลอดทางจึงมีซากทลาย ซากสิ่งมีชีวิต มีพบเห็นได้ทั่วไปอย่าง หมาแมว รวมไปถึงร่างไร้ลมหายใจของผู้คน
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
นรินทร์เกิดความสงสัย จนเมื่อรถขับใกล้ในเมืองก็เริ่มใผู้คนมากมายต่างเดินทางไปในใจกลางเมือง
วูบ
แต่อยู่ๆ รถที่พวกเราโดยสารก็เกิดอาการดับลง สุดท้ายพวกเราทั้งสามต้องออกมาจากรถและเดินเท้าเข้าไปในเมือง เมื่อยิ่งเดินเข้าในใจกลางเมืองมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเห็นผู้คนมากมายที่อยู่รวมอย่างแออัด บางคนก็มีสภาพที่ปกติดี ในบางคนก็สภาพที่ดูไม่ค่อยดีนัก เพราะตามเนื้อตัวมีรอยบาดแผล หรือในบางคนก็มีสภาพเนื้อตัวสกปรก นรินทร์ที่หันมองสำรวจไปทั่วทั้งบริเวณ ก่อนสายตาของเขาจะไปสะดุ้งที่หน้าจอขนาดใจที่ลอยกลางอากาศ หน้าจอนั้นเป็นภาพโฮโลแกรมที่ปรากฏตัวเลขที่เริ่มนับถอยหลัง
[ 3 ]
[ 2 ]
[ 3 ]
[ บนทดสอบแบบฝึกหัด ]
" บนทดสอบแบบฝึกหัดคืออะไรกัน? "
นรินทร์เอ่ยออกมาด้วยความไม่เข้าใจ แต่เจ้าหนูเร็นที่ได้ยินสิ่งที่เขาเอ่ยกับวิ่งเข้ามากอดหน้าขาฝังดวงหน้าน้อยอยู่ที่หน้าขาของเขา ร่างน้อยสั่นเทาไปทั้งตัว นรินทร์ไม่เข้าใจอาการตื่นกลัวของเร็นนัก แต่เขาก็อุ้มกายน้อยๆนั่นเข้าอ้อนกอด มีอีกข้างก็ลูบหัวน้อยๆ ปลอบเด็กน้อย
เรียวเมื่อเห็นอาการตื่นกลัวของน้องตนเอง เขาก็มือของเขาลูบหลังของน้อบตนเองเบาๆ และส่งสัญาณให้อีกคนส่งน้องให้เขาอุ้มแทน แต่ข้อความจากหน้าจอโฮโลแกรมก็เปลี่ยงไป
[ กรุณาสุ่มอาวุธ ]
[ สุ่ม ]
นรินทร์ทำหน้ามึนงง เมื่อมีหน้าจอโฮโลแกรมขนาดเท่าหน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดเล็ก มีข้อความสุ่มอยู่ด้านใน โผล่ขึ้นตรงหน้าของเขา
" กดสุ่มซะ " อยู่ๆ เรียวก็เอ่ยขึ้น
" ครับ? " นรินทร์ไม่เข้าใจ แต่สังเกตเห็นว่าในมือข้างขวาของเรียวมีดาบเล่นหนึ่งอยู้
" บอกให้กดไง " เจ้าหนู่เร็นเมื่อเห็นนรินทร์ที่ยังไม่ยอมทำตามที่พี่ชายของตนสั่ง จึงดึงมือเรียวของนรินทร์โดนกดสุ่มอย่างที่เจ้าตัวไม่ทันตั้งตัวทันที
" เอะ? "
[ ยินดีด้วยท่านได้รับอาวุธหักสู้ ]
นรินทร์เผลอร้องอุทานออกมา เมื่ออยู่ๆ มืออีกข้างของเขาที่ได้อุ้มร่ายน้อยๆ ของเร็นแรืองแสงออกมา พร้อมทั้งมีมีดเล่นบางขนาดเล็กๆ ที่ดูยังไงก็คือมีดปอกผลไม้ที่หาได้ทั่วไป
[ บนทดสอบการเอาชีวิตรอด ]
[ จะเริ่มบนทดสอบ ]
[ 3]
[ 2 ]
[ 1 ]
[ เริ่มบนทดสอบ ]
[ 00:59:59 ]
แสงสว่างจ้า ที่ทำให้รู้สึกแสบจนต้องหลับตาลง
"นั้นมันอะไร?" เสียงอุทานมากมายดัขึ้นเมื่อแสงสว่างเมื่อครู่ดับลง กลับมีอสรพิษขนาดมหึมาโผ่งขึ้นมา ขนาดมันใหญ่มาก แบบที่เขายังไม่เคยพบเจอมาก่อน มันมีขนาดเหมือนขบวนรถไฟ ปากของมันกว้างมากพอที่จะสามารถเขือบคนในคำคำเดียวได้อย่างสบาย ลำตัวของมันมีเกร็คสีดำตามลำตัว มันมีลักษณะคล้ายอนาคอนด้าที่เคยเห็นจากในสารคดี และดูท่าทางของมันจะมีนิสัยดุร้ายไม่น้อย การเคลื่อนไหวของทำให้เกิดแรนสั่นสะเทือนอย่างเกิดแผ่นดินไหวเล็ก และที่ต้องผวา เพราะมีเจ้าอสรพิษยักษ์ถึงสามตัว
"มันกินคนเข้าไปแล้ว!"
เสียงตื่นตกใจในหลายๆ คน เมื่อเจ้าอสรพิษอ้าปากกว้างของมันเขือบคนไปถึงสามคน เป็นที่หวาดผวาในภาพที่เห็น
นริทร์ที่ตกใจในตอนแรก ก้ต้องตกใจขึ้นอีกครั้ง เมื่อร่างน้อยของเร็นเกิดบางอย่างถูกดูด จนลอยออกจากอ้อนแขนของเขา เขาวิ่งไล่ตามร่างของเด็กน้อยลอยไป แต่ก็ถูกแรงดันผลักเขาอีกทาง ไปทางตรงที่มีเจ้าอสรพิษรออ้าปากกว้างอยู่
ดูเหมือนผมจะไม่รอดแล้วล่ะ
11/01/2024 7:15 PM