เมื่อเดือนวิศวะสุดฮอตเจอสาวตรงสเปค แต่ดันโดนปฏิเสธด้วยประโยคสุดเจ็บว่า "โทษที พี่ไม่ชอบเด็ก"
รัก,ดราม่า,ตลก,ชาย-หญิง,ไทย,ต่างวัย,อีโรติก,20+,18+,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่ 4 “สตอล์คเกอร์(3)”
ติ๊ง
แจ้งเตือนเด้งขึ้นมาในเช้าวันหยุด โดยระบุว่าเป็นสตอรี่จากคนโปรดของเขา เซนวางดัมเบลสิบกิโลเอาไว้ข้างตัวก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู ดวงตาคมเหลือบมองชื่อสถานที่ที่คุ้นเคย เมื่อเขากดเข้าไปดูพิกัดก็พบว่าเป็นคาเฟ่ที่อยู่ใกล้กับคอนโดของเขาเพียงนิดเดียว แค่เดินไปไม่กี่ก้าวเท่านั้นเอง
เซนลุกขึ้นเดินไปเปลี่ยนชุด เขาฉีดน้ำหอมดับกลิ่นเหงื่อและรีบไปที่คาเฟ่นั้นทันที
เจ้าของผมยาวสีน้ำตาลสลวยกำลังคุยกับผู้หญิงอีกสองคนอยู่ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว มั่นใจ ทั้งสามคนดูเป็นการเป็นงานมากจนเซนไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะ เขาเพียงแค่สั่งกาแฟมาแก้วหนึ่งและนั่งมองเจ้าของใบหน้าหวานไปเรื่อย ๆ พลางคิดว่าจะทำยังไงให้ได้อยู่ในสายตาของเธอ
ร่างสูงในเสื้อฮู้ดสีดำ กางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบ นั่งนิ่งด้วยท่าทางสุขุม แต่ในใจกลับร้อนรนและเต็มไปด้วยความคิดมากมาย เซนไม่ใช่คนที่จะจีบผู้หญิงไปทั่ว มีแต่ผู้หญิงมาเสนอตัวให้เขามากกว่า เรื่องการเข้าหาจึงไม่ใช่เรื่องที่เขาถนัดเอาซะเลย เขารู้ดีว่าตอนนี้เขาทำตัวเหมือนพวกโรคจิตมากแค่ไหน แม้ว่าความตั้งใจของเขาจะไม่ใช่การคุกคามเธอก็ตาม
กว่าสองชั่วโมง ในที่สุดทั้งสามคนก็เอ่ยลากัน อีกสองคนแยกกลับไป เหลือเพียงหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลที่กำลังเก็บกระเป๋าไอแพดอยู่ เธอเองก็เตรียมตัวจะกลับเหมือนกัน
“บังเอิญจังเลยนะครับ” เสียงทุ้มนุ่มอันคุ้นหูดังขึ้น ทำให้หญิงสาวต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“อ๊ะ…” หญิงสาวกำลังจะเอ่ยทักทายแต่ก็ต้องอ้าปากค้างเพราะจำชื่อเขาไม่ได้ แต่เธอจำใบหน้าที่หล่อราวกับเป็นลูกรักพระเจ้าของเขาได้ นั่นคือสาเหตุแรกที่ทำให้ทั้งสองได้มีค่ำคืนที่แสนเร่าร้อนด้วยกัน
“ไม่ได้เจอกันสองอาทิตย์ก็ลืมชื่อผมแล้วเหรอ” เซนพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ เมื่อครั้งล่าสุดอีกฝ่ายยังครางชื่อเขาอยู่เลย
“โทษทีนะ พอดี…”
“เซนครับ”
“เซน…อ๋อ เซน” หญิงสาวมองหน้าเขา จากนั้นความทรงจำทุกอย่างก็เริ่มไหลเข้ามาในหัว “น้องนักศึกษาคืนนั้น”
“น้องนักศึกษา?” เขาเอียงคอย้ำคำพูดของเธอด้วยสีหน้าสงสัย
“อ่า…พอดีวันนั้นบัตรนักศึกษาของน้องวางอยู่หัวเตียงอะ ว่าแต่น้องอยู่แถวนี้เหรอ”
“ครับ” เขาตอบ “คอนโดผมอยู่แถวนี้ไง”
ปันเม้มปากเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเพิ่งถามอะไรน่าอายออกไป เมื่อสองอาทิตย์ก่อนเธอเพิ่งออกจากห้องของเขาที่ถนนฝั่งตรงข้ามและนั่งรถผ่านแถวนี้กลับบ้านอยู่เลย เขาคือคนที่ทำเรดาร์ของเธอพัง แต่ใครจะไปรู้กันล่ะ เขาดูดีเกินกว่าจะเป็นแค่นักศึกษาธรรมดานี่นา
“อ-อ่า ใช่”
“มาคนเดียวเหรอครับ”
“ไม่ พอดีพี่นัดคุยงานกับลูกค้าที่นี่น่ะ เดี๋ยวกำลังจะกลับบริษัทละ”
“อ๋อ…งั้นรีบไปเถอะครับ ใกล้เที่ยงแล้ว เดี๋ยวรถติด” ชายหนุ่มร่างสูงพูดพร้อมกับสีหน้าที่ดูเหมือนจะเสียดาย เขาอยากจะยื้อเธอเอาไว้แต่ครั้งนี้เขาจะปล่อยลูกแกะตัวนี้ไปก่อนแล้วค่อยไล่ต้อนทีละนิด
“พี่ไปก่อนนะ” หญิงสาวหันมาโบกมือลา รู้สึกเดจาวูเพราะครั้งที่แล้วทั้งสองคนก็บอกลากันแบบนี้ แต่ครั้งนี้เธอกลับมีความรู้สึกแปลก ราวกับว่าเธอจะต้องได้เจอกับเขาอีก
“ถ้าเป็นไปได้ ก็อย่าลืมตอบข้อความผมนะครับ” เขาพูดขึ้นตามหลัง หญิงสาวหันหลังกลับไปมองด้วยความสงสัย
“ข้อความเหรอ”
ชายหนุ่มยกโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกับหน้าจอที่เขาเพิ่งกดโทรออกหาเธอ หญิงสาวมองดูสายเข้าในมือที่ขึ้นชื่อของเขา คนที่เธอคิดว่าเป็นสแปมนั่นเอง
“อ๋อ คนนั้นคือน้องนี่เอง” เธอพูด ก่อนจะยิ้มออกมาจนตาเป็นสระอิ เจอกันที่ผับครั้งแรกเธอก็ยิ้มแบบนี้ นั่นแหละคือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาโดนเธอตกเข้าเต็ม ๆ “นี่พยายามจีบพี่อยู่เหรอ”
“ครับ” เขาตอบกลับอย่างหนักแน่นและไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เขาไม่สนใจหรอกว่าเธอจะปฏิเสธเพราะเขาเด็กกว่า เขาสนใจแค่ว่า…เขาต้องเป็นแฟนเธอให้ได้ หญิงสาวยิ้มกลับด้วยความเอ็นดูในความช่างตื๊อของเขา สุดท้ายเธอก็กดติดตามเขากลับ
เซนกลับมาที่คอนโดด้วยสีหน้าระรื่น จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้นที่โซฟาหน้าล็อบบี้ ทำให้เซนชักสีหน้ากลับทันที
“ทำหน้าเหี้ยไรของมึงเนี่ย กูขนลุก” คิวพูด เขามานั่งรอเกือบชั่วโมงแล้ว
“มึงมาทำไรตรงนี้”
“ถ้ากูรู้รหัสห้องมึง กูคงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้อะ” เจ้าของคิ้วหนาพูดอย่างหงุดหงิด เซนมองสภาพเพื่อนที่ยังสวมเสื้อเชิร์ตกางเกงยีนส์ เหมือนยังไม่ได้อาบน้ำ เดาได้เลยว่าเพิ่งไปนอนกับใครสักคนมาแล้วเข้าคอนโดตัวเองไม่ได้เพราะมีอีกคนมาดักรอ
เซนมองเพื่อนปราดหนึ่งก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์โดยไม่ได้สนใจคิวที่ลุกขึ้นเดินตาม เมื่อมาถึงห้องเซนก็ใช้มือปิดไม่ให้คิวเห็นรหัสผ่านประตูของเขา
“โห่ ไรวะ มึงมีความลับกับกูอ่อเดี๋ยวนี้” คิวพูดก่อนที่ประตูจะเปิดออก ทั้งสองเดินเข้ามาข้างในและเซนก็ตอบอย่างหงุดหงิดขณะที่ประตูปิดลง
“มึงไม่ย้ายคอนโดอะ” เซนถาม คิวเดินไปนอนแผ่หงายอยู่ที่โซฟากลางห้องด้วยความง่วง
“ก็อยากย้าย แต่ป๊าไม่ยอมให้กูย้าย”
“ปัญหาของมึง แล้วทำไมกูต้องเป็นคนแก้ด้วยวะ”
“มึงจะบ่นทำควยไรเนี่ย” คิวพูดพลางนอนหลับตา “กูยกหนี้ทั้งหมดให้มึงเอาไหม แลกกัน” เซนหูผึ่งทันที
“พูดแต่ปาก ต้องเซ็นสัญญาด้วยสิ”
“เออ ปรินท์มาเลย กูเซ็นเอง” คิวพูดพร้อมสายตามองแรงกับความเรื่องมากของเซน “สรุปมึงไปไหนมาวะ”
“คาเฟ่แถวนี้อะ” คิวขมวดคิ้วให้กับคำตอบของเซน ปกติเขาไม่เคยออกจากบ้านตอนวันหยุดด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่ไปร้านต้นไม้ที่หลังมอ
“คาเฟ่ มึงไม่กินอะไรแบบนั้นแล้วมึงก็ไม่ไปที่แบบนั้น”
“กูไปตามหาหัวใจ”
“ไอ้เหี้ย พูดออกมาได้ กูจะอ้วก” คิวยืนกอดอกมองเพื่อนด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เห็นทีเพื่อนของเขาคงจะจริงจังกับคนนี้จริง ๆ
