รัก,ชาย-ชาย,วัยว้าวุ่น,ไทย,เรื่องสั้น,นิยายวาย,#BL,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
วันนี้เลมวีทอยากอยู่คนเดียวเพราะติดนิยายที่นายเอกมีแฟนหลายคน แต่สุดท้ายก็เลือกสามีแค่คนเดียว มันน่าสนใจและหน้าลุ้นก็ตรงนี้แหละ
และสถานที่ในการอ่านหนังสือที่ดีที่สุดก็คือห้องสมุด แต่ถึงจะอย่างนั้นเขาก็ยังระแวงกลัวเจอกับเพื่อนร่วมห้องและตอนนี้เลมวีทก็ไม่มีอารมณ์จะพูดคุยด้วย
เพ่งมองอยู่นานก็ไม่เจอกับคนที่รู้จักเขาก็ค่อยโล่งใจหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นที่นี่ก็เป็นแหล่งรวมอัลฟ่าเนิร์ดอยู่ดีและเลมวีทก็ดันมีฟีโรโมนดึงดูดง่ายอีกด้วย
แต่ในความกังวลก็ยังมีเรื่องดีตรงที่ไม่มีอัลฟ่าคนไหนกล้าที่จะเข้ามาทักทายหรืออยู่ใกล้เขา
อ่านหนังสือจนเพลินก่อนที่เลมวีทจะพิงเก้าอี้โซฟาเพื่อพักสายตา แต่พอรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังยืนอยู่ที่ด้านหลังเก้าอี้โซฟาที่เลมวีทนั่งอยู่เขาก็เลยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองด้วยความสงสัย
"เก้าอี้ข้างๆ ว่างมั้ยครับ?" พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนที่ทำเอาเขาหัวใจอบอุ่นจนหายหนาวจากแอร์ไปห้าวินาที
"ก็ถ้านายไม่มารบกวนผมก็นั่งได้อยู่นะ" แล้วเลมวีทก็หยิบหนังสือมาอ่านต่อให้จบเพราะเนื้อเรื่องในนิยายกำลังเข้มข้น
ซอฟมิลด์เห็นเขาไม่อนากคุยอีกก็ยิ้มอ่อนก่อนที่จะมานั่งข้างๆ ของเลมวีทแล้วอ่านหนังสือเหมือนกัน เพียงแต่ว่าเป็นหนังสือเรียน
เขาใช้เวลาอ่านนิยายเล่มนึงร่วมสามชั่วโมงกว่าจะจบเพราะเลมวีทมีนิสัยที่ชอบอ่านละเอียดทุกตัวอักษร
'นี่เพิ่งเล่มหนึ่งเองนะเนี่ย! ชักอยากให้เล่มสองมาเร็วๆ แล้วสิ' เขาพูดกับตัวเองคนเดียวที่ไม่รู้ว่าคนข้างๆ จะได้ยินเลมวีทพูดด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้
จนกระทั่งเขาเผลอถือวิสาสะเอนหัวไปทางใหล่ของคนข้างๆ จนกลิ่นหอมๆ ของแป้งเด็กโชยออกมาที่เล่นเอาเลมวีทถึงกับผ่อนคลายก่อนที่จะเพิ่งรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไปกับอัลฟ่าแปลกหน้า
"ขะ..ขอโทษ! ผมไม่ได้ตั้งใจ" ก่อนที่จะเอนหัวไปอีกทางแล้วเหล่ตามองทางอื่นเพราะไม่กล้าสบตากับเจ้าตัวโดยตรงและกลัวสายตาของเจ้าตัวที่อาจจะโกรธ
แต่นั่นก็แค่ความคิดในแง่ร้ายของเลมวีทคนเดียว เมื่อซอฟมิลด์ประคองหัวของเขาอย่างทนุถนอมก่อนที่จะมาวางบนตักของตัวเอง
"ถ้ารู้สึกสบายใจเมื่ออยู่ใกล้กับผมก็เอาเลยครับ" พร้อมกับลูบหัวเลมวีทอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนจนหัวใจของเขาที่อบอุ่นได้เพิ่มระดับเป็นหัวใจเต้นแรงเป็นกลองแถมยังรู้สึกร้อนที่แก้มอีกด้วย
ในเมื่อเจ้าตัวไม่ว่าอะไรเขาก็จะใช้โอกาสนี้อย่างเต็มที่จนเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงของบรรณารักษ์บอกว่าจะปิดห้องสมุดแล้ว เลมวีทเลยตื่นขึ้นมานั่งอย่างงัวเงียพร้อมกับอ้าปากหาววอด
"เผลอหลับจนเย็นแล้วหรือเนี่ย! มีร้านขายข้าวเปิดตอนนี้มั้ยนะ?" ก่อนที่เขาจะรีบลุกขึ้นแต่ดันโดนมือของคนข้างๆ จับเอาไว้ซะก่อน
"ผมก็หิวเหมือนกัน" พร้อมกับยิ้มอ่อนที่ทำให้เลมวีทรู้สึกอบอุ่นหัวใจเมื่อได้เห็น "ผมมีร้านแนะนำที่กินอยู่เป็นประจำทุกวัน ถ้าไม่รังเกียจนายจะไปพร้อมกับผมก็ได้นะ" ไม่รู้ว่านี่เป็นการชวนอย่างจริงใจหรือบังคับขู่เข็นกันแน่ก็เล่นเจ้าตัวจับมือของเขาแน่นไม่ยอมปล่อยขนาดนี้
"ถ้างั้นก็ไปเลยเถอะเดี๋ยวผมปวดท้อง" ซอฟมิลด์ได้ยินเลมวีตอบตกลงก็ยิ่งยิ้มหวานจนแก้มแดงที่เล่นเอาเขาอยากหยิกแก้มเจ้าตัวด้วยความหมั่นเขี้ยวสักครั้ง
ร้าน S-Bakery
"สั่งเลยเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง ร้านนี้ขายอาหารตามสั่งด้วยนะ" ถึงหูของเลมวีทจะได้ยินแบบนั้น แต่ข้าวก็ไม่อิ่มนานเท่าขนมปังเขาเลยสั่งขนมปังเนยแทนก่อนที่หางตาจะไปเห็นครัวซองต์หวานเลยสั่งมาสามรส
ก็ในเมื่อฟรีก็ต้องสั่งเพื่อให้อิ่มและความเกรงใจในตอนนี้ก็ไม่มีแล้วเพราะความหิวมันบังตาเลมวีทไปหมด
แต่ถึงเขาจะไม่มีความเกรงใจ ซอฟมิลด์ก็ดูเหมือนจะชอบเมื่อได้เลี้ยงเลมวีทในฐานะเพื่อนใหม่และจะเปลี่ยนเป็นเพื่อนสนิทเร็วๆ นี้เพราะชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน
แต่กว่าของที่สั่งจะมาเลมวีทก็รู้สึกเบื่อเลยคิดจะชวนซอฟมิลด์มาเล่นเกมส์พระราชาเพื่อฆ่าเวลาไปพลางๆ
"นายเคยเล่นเกมส์พระราชามั้ย?"
"ผมก็เคยได้ยินจากรูมเมทของผมอยู่นะ"
"ถ้างั้นก็ง่าย! ผมจะได้ไม่ต้องสอนนาย" ก่อนที่เลมวีทจะสับไพ่ก่อนเป็นคนแรกและเขาก็ได้ไพ่หกโพแดง
ซึ่งแน่นอนว่าไพ่ราชาอยู่ในมือของซอฟมิลด์
"สั่งผมมาได้เลยครับหรืออยากจะขออะไรจากผมก็ได้"
"ถ้างั้นผมขอจีบนายได้มั้ยครับ? นายมีแฟนรึยัง?" นี่คือเหตุผลที่แท้จริงที่รั้งเขามาก่อนหน้านี้สินะ
"แล้วถ้าผมมีแฟน?" ก่อนที่เลมวีทจะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "นายจะแย่งผมจากแฟนของผมมั้ย?"
"ถ้างั้นผมเป็นเพื่อนของนายดีกว่า ผมไม่ชอบให้คนแตกแยก" เป็นคำพูดที่เหมาะจะได้เป็นแฟนแห่งชาติจริงๆ
"งั้นก็เป็นตานายที่จะสับไพ่ต่อจากผมแล้วนะ" เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มจนซอฟมิลด์ดูเหมือนจะนั่งนิ่งสักพักก่อนที่จะเริ่มสับไพ่
หรือเจ้าตัวกำลังเสียใจเพราะเขามีแฟนแล้วกัน?
อยากจะบอกกับซอฟมิลด์เลยเกินว่า มาเป็นกิ๊กก็ได้นะ! แต่คงจะพูดแบบนั้นไม่ได้เพราะยังไม่สนิทกันเท่าโซคราวด์และเกร์ยที
และเมื่อเลมวีทได้ไพ่ของราชา "ผมขอไปนอนที่ห้องของนายได้มั้ย?" ซอฟมิลด์ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับอึ้ง "เมื่อกี้ยังไม่จุใจ ขอดมกลิ่นนายจนถึงเช้าเลยนะ" เพราะมันเป็นความต้องการอย่างมากเลมวีทเลยขอตรงๆ กับเจ้าตัว
"แล้วแฟนนายไม่ว่าเอาหรอ?"
"เขาไม่รู้หรอกและอีกอย่างนายก็เป็นเพื่อนไม่ใช่หรอ? หรือนายคิดกับผมมากกว่านั้น?" แล้วเขาก็ทำหน้าไร้เดียงสาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคำถาม
และก็เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้เพราะตอนนี้ซอฟมิลด์หน้าเห่อร้อนจนลามไปถึงหูที่ถึงแม้จะหน้านิ่งยากจะคาดเดาความคิดอย่างอื่นก็ตาม
"ตะ..แต่ผมไม่ได้อยู่ห้องคนเดียวนะ"
"นั่นก็เพื่อนอีกคนของผมไง? หรือนายอยากนอนกับผมแค่สองต่อสอง? คิดอะไรกับผมจริงๆ รึเปล่าเนี่ย?" เห็นเจ้าตัวทำหน้าลนเลมวีทก็อดที่จะแกล้งเจ้าตัวไม่ได้
"กะ..ก็ได้ครับ" เมื่อซอฟมิลด์จำยออย่างยอมแพ้ก็ได้ทำให้เขายิ้มอย่างผู้ชนะภายในใจคนเดียว
หลังจากที่กินเสร็จและขึ้นมาบนตึกหอเลมวีทก็เกิดอยากเปลี่ยนใจกะทันหันเพราะห้องของซอฟมิลด์คือห้องเดียวกับของเกรย์ทีและถัดไปคือห้องของเขาเองกับโซคราวด์
ในขณะที่ซอฟมิลด์เคาะประตูเป็นจังหวะที่เขาเดินไปอีกทางเพื่อหนี แต่ก็โดนจับมืออีกครั้งก่อนที่เลมวีทจะหันไปมองหน้าแล้วถึงกับชะงัก
เพราะตอนนี้เจ้าตัวได้เปลี่ยนสีหน้าจากหมาหงอยเป็นตัวร้ายที่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้ว
"นี่นายแกล้งทำหน้าสงสารเพื่อให้ผมตายใจหรอ!"
"คำสั่งราชาคือคำเด็ดขาด แม้แต่ราชาเองก็ต้องทำตาม" ได้ยินเจ้าตัวพูดมาแบบนั้นเลมวีทก็ยิ่งมั่นใจว่ารูมเมทที่ซอฟมิลด์กำลังพูดถึงคือเกร์ยทีอย่างแน่นอน
"อ้าวมึง! วันนี้กลับมืดจังหวะ?" ก่อนที่สายตาจะเปลี่ยนมามองเขาต่อ "แล้วมึงหายไปไหนว่าครึ่งวันหะไอ้เลม! นี่กูเล่นเกมส์กับไอ้โซไม่สนุกเลย"
"ในเมื่อเลมวีทก็กลับมาแล้ว ไปนอนกันนะ" โซคราวด์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่จะยื่นมือมาให้เขา
สงสัยความลับจะโป๊ะตอนนี้แล้วล่ะ
"คงไม่ได้หรอกครับคุณแฟน" เอ้า! ไหนบอกว่าไม่รู้ไง (ถึงได้ถามเลมวีทว่ามีแฟนรึยัง) นี่เจ้าตัวรู้แล้วหนิ! กลายเป็นว่าเขาเป็นคนโง่อยู่คนเดียวที่กำลังถูกหลอกซะเอง "พอดีเลมวีทเล่นเกมส์พระราชาแพ้ผมเลยต้องนอนกับผมคืนนี้" เขาแพ้ตอนไหนเนี่ย!
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า! มีกูอยู่ทั้งคน" เกร์ยทีว่า แต่ก็เป็นคนที่น่าจะไม่ช่วยอะไรได้เลยแถมอาจจะร่วมด้วยช่วยกันกับซอฟมิลด์ด้วยซ้ำ
"มึงนี่แหละน่ากลัวที่สุดไอ้เกร์ยที!"
"ถ้ามึงไม่สบายใจจริงๆ " กูเป็นคนพูดกับมึงอยู่นะ! แล้วทำไมไปพูดกับโซคราวด์ได้ล่ะ! "กูสัญญาเลยว่าจะไม่ทำอะไรไอ้เลมถ้าไม่ใช่ในเกมส์พระราชา" อ้าวไอ้เกร์ยที! ไม่ได้ดีขึ้นเลยนะ
"ก็ได้ครับ" เอ้า! โซคราวด์ก็ดันเชื่อฟังซะอย่างนั้น นี่เขาคิดถูกรึเปล่าเนี่ยที่เอาเจ้าตัวมาเป็นแฟน
เมื่อโซคราวด์ได้ออกจากห้องไปอีกสองหน่อก็ให้เกียรติเลมวีทเป็นคนอาบน้ำก่อนโดยให้ยืมชุดบอลของเกรย์ทีที่ใหญ่เหมือนเขาใส่ชุดกระโปรงอย่างไรอย่างนั้น
และตามมาติดๆ ด้วยเกร์ยทีและซอฟมิลด์ที่ดันเข้าอาบน้ำพร้อมกันจนเลมวีทอยากจะรู้ว่าสองคนนั้นทำอะไรกันบ้างเพราะใช้เวลานานมาก
คงไม่ใช่ร่วมด้วยช่วยกันสาวน้องของกันและกันหรอกนะ?
และเพราะพวกเขาใช้เวลานานจนเขารอไม่ไหวเลยนอนไปก่อน แต่ก็ดันนอนไม่หลับเพราะไม่ใช่ห้องของตัวเอง
ถึงแม้จะนอนไม่หลับแต่เลมวีทก็หลับตาและรู้สึกตัวว่าเตียงยุบก่อนที่ลมหายใจอุ่นๆ จะรดที่ซอกคอด้านหลังของเลมวีทพร้อมกับการสวมกอดแถมยังมีอะไรแข็งๆ มาทิ่มที่ด้านหลังของเขาอีกด้วย
แต่ก็หวั่นๆ ได้ไม่นานเมื่อมีอีกคนมานอนที่ด้านหน้าของเลมวีทในขณะที่เขานอนตะแคงข้าง จนกลิ่นหอมของแป้งเด็กทำให้เขาเคลิ้มและหลับไปด้วยไม่รู้ตัว
