'น่านนที' ชื่อของเด็กหนุ่มบ้านนอกที่ต้องระเห็จสู่เมืองกรุงเพื่อทำหน้าที่ตามพินัยกรรมของท่านชาย ทว่าก้าวแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาที่วังแห่งนี้ เสมือนว่าความวินาศสันตะโรจะบังเกิด!
ชาย-ชาย,รัก,ไทย,ย้อนยุค,วาย,พีเรียดไทย,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
'น่านนที' ชื่อของเด็กหนุ่มบ้านนอกที่ต้องระเห็จสู่เมืองกรุงเพื่อทำหน้าที่ตามพินัยกรรมของท่านชาย ทว่าก้าวแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาที่วังแห่งนี้ เสมือนว่าความวินาศสันตะโรจะบังเกิด!
ผู้แต่ง
ปรมปุณณ
เรื่องย่อ
❝รักยาวให้บั่น รักสั้นให้ต่อ❞
(สำนวนสุภาษิต) มีความหมายว่า รักจะอยู่ด้วยกันนาน ๆ ให้ตัดความอาฆาตแค้นออกไป รักจะอยู่กันสั้น ๆ ให้อาฆาตพยาบาทเข้าไว้.
รักสั้นนั้นให้รู้อยู่เพียงสั้น
รักยาวนั้นอย่าให้เยิ่นเกินกฎหมาย
มิใช่ตายแต่เขาเราก็ตาย
แหงนดูฟ้าอย่าให้อายเทวดา
(อิศรญาณภาษิต)
............................
ที่ผ่านมาชีวิตของ 'น่านนที' ดำเนินมาอย่างสงบสุขที่ชนบทในฐานะเด็กบ้านนอกธรรมดาคนหนึ่ง แต่แล้วชีวิตปรกติสุขของเขาถึงเวลาต้องเปลี่ยนไป เมื่อได้รับจดหมายเชิญตัวเข้าไปอยู่ในรั้วในวัง จากเด็กหนุ่มบ้านนอกกลายเป็นสะใภ้เจ้าตามเงื่อนไงบนพินัยกรรมของหม่อมเจ้าประพัทธ์ ใครจะคิดว่าชีวิตของเขาที่นั้นจะได้รับการต้อนรับไม่ต่างไปยิ่งกว่าทาส ทุกคนเฝ้าแต่จะดูหมิ่นถิ่นแคลนโขลกสับ โดยเฉพาะพ่อหม่อมราชวงศ์คู่หมาย งานนี้น่านนทีจะต้องรับมืออย่างไรให้ไหว!
"น่านนที ไอ้บ้านนอก ถ้านายคิดจะอยู่ที่วังนี้เพื่อหวังฮุบสมบัติของท่านพ่อแล้วล่ะก็ ฉันบอกให้เลยว่าอย่าหวัง นายจะไม่ได้สักแดงเดียว ไสหัวไปจากที่นี่ซะ"
"ขอบคุณที่เรียนให้ทราบนะครับ แต่ไม่ดีกว่า ผมไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะยังไงสมบัติทั้งหมดก็จะตกเป็นของผมเอง ถ้าคุณชายทำตามเงื่อนไขไม่ได้"
"นี่นาย! ฝันลม ๆ แล้ง ๆ ไปเถอะ จ้างให้ฉันก็ไม่มีวันหลงผิดไปรักเด็กกระจอก ๆ อย่างนาย!"
"อืม ครับ ผมก็เช่นกัน"
"ฉันจะฟ้องหม่อมแม่!"
⚠️ นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามคัดลอก ทำการดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่ง ส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่ต่อ โดยไม่ได้รับอนุญาตจาก เจ้าของผลงาน การกระทำโดยไม่ได้รับอนุญาตถือ เป็นการละเมิดสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย
ภายในห้องโถงรับรองแขกประจำตำหนักใหญ่มีคุณถนอมศักดิ์ผู้เป็นทนายรับผิดชอบเรื่องนี้นั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว ถัดมาเป็นหม่อมเจ้าชายปพน ซึ่งทรงมีศักดิ์เป็นพระอนุชาในหม่อมเจ้าประพัทธ์ เจ้าของวังประภากรอมรนิวาสราชบดินทรางกูรราชวรมหาพิมานสถานภิรมย์หลังนี้
“อ้าว ชายเมศวร์ กลับมาเสียทีนะ รู้หรือไม่ว่าแม่เขาร้อนใจนัก” พอคณะของหม่อมจำปีและลูก ๆ เข้ามาถึงด้านใน ท่านอาก็ทรงกล่าวทักทายหลานแกมกระแหนะกระแหนไปถึงหม่อมของพระเชษฐา
“สวัสดีครับท่านอา” คุณชายเมศวร์เพียงแค่ยกมือไหว้และยิ้มตอบ “ก็เพิ่งถึงครับ ท่านอาสบายดีนะครับ”
“สบายดี” ท่านชายปพนตรัส ทรงผายมือเชิญให้นั่ง
ส่วนมารดาของคุณชายเมศวร์นั้นเสริมความต่อว่า “ก็เรื่องสำคัญนี่เพคะ ไม่ร้อนใจอย่างไรไหว”
“เรื่องสมบัติของพี่ชายฉันมันก็ร้อนใจสำหรับหม่อมเป็นธรรมดาอยู่แล้วนี่ ฉันพูดถูกไหม”
พอหม่อมเจ้าชายปพนทรงตอกกลับด้วยสุรเสียงเรียบนิ่ง เสมือนว่าใบหน้าของหม่อมจำปีเกิดอาการชาไปด้วยแรงกระแทกจากของแข็ง ภายในห้องเงียบเชียบ กลับมาเป็นปรกติอีกครั้งเมื่อคุณทนายเริ่มว่า
“อ่า เอาล่ะครับ แล้วนี่หม่อมจำปาและคุณหญิงคุณชายล่ะครับ”
“โอ๊ย ไม่ต้องรอแม่นั่นหรอกค่ะคุณถนอมศักดิ์ ชักช้า” หล่อนกล่าวถึงน้องสาวอย่างเสียอารมณ์ ประจวบเหมาะกับช่วงที่หม่อมจำปาเดินเข้ามาพร้อมลูก ๆ ได้พอดิบพอดี
“พูดถึงอีฉันอยู่หรือคะ ขออภัยที่ทำให้ต้องรอค่ะ” หล่อนกล่าวพลางวางก้นนั่งบนโซฟาพร้อมด้วยบุตรธิดานั่งเรียงชิดกัน
“มาแล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลา เอาเถอะค่ะคุณถนอมศักดิ์ เปิดพินัยกรรมได้แล้ว”
คุณถนอมศักดิ์โคลงศีรษะรับทราบ ก่อนจะหยิบเอาเอกสารสำคัญออกมาจากกระเป๋าหนังสีดำ ฉีกผนึกซองออกและแสดงหลักฐานให้ทุกคนได้เห็นว่าเป็นฉบับของท่านชายประพัทธ์จริง จากนั้นจึงเริ่มต้นอ่านอักษรทุกบรรทัดออกมาด้วยถ้อยเสียงชัดเจนแก่หน้าทายาททุกคน
“ข้าพเจ้า หม่อมเจ้าประพัทธ์ บดินทรางกูร ขอมอบอำนาจแต่งตั้งให้นายถนอมศักดิ์ อุทัยภาส ทนายประจำตัวของข้าพเจ้าเป็นผู้ดูแลและเปิดพินัยกรรมฉบับนี้หลังจากการสิ้นชีพิตักษัยของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าขอยืนยันว่าได้เขียนพินัยกรรมฉบับนี้ในขณะที่มีสติสัมปชัญญะอยู่ ดังนั้นจึงขอยกทรัพย์สินของข้าพเจ้า ซึ่งได้แก่ วังประดิษฐ์ไพศาล เลขที่๕๒ ถนนสาธร, บ้านพักตากอากาศ เลขที่๒๑ หัวหิน, ตึกแถวเลขที่๑๖ ย่านชิดลมและโฉนดเลขที่๑๔และ๖๓, ที่ดินจำนวน๑๕๔ไร่ จังหวัดนครปฐม และเงินฝากในบัญชีธนาคาร เลขที่๑๙๕๗๓ ให้แก่หม่อมจำปี บดินทรางกูร ณ อยุธยา และบุตรสาวทั้งสอง ซึ่งได้แก่ หม่อมราชวงศ์หญิงอรองค์อนงค์นาฏวิลาสกัลยา และหม่อมราชวงศ์หญิงโฉมสมรเสาวภาวิลาวัลย์ บดินทรางกูร”
ครั้นจบย่อหน้าหนึ่งบนแผ่นกระดาษ หม่อมจำปีก็ยิ้มหน้าชื่นตาบานขึ้นมาเสียจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ นี่ยังเป็นมรดส่วนน้อย แต่ก็ทำให้หล่อนใจชื้นได้มากทีเดียว ในขณะที่หม่อมจำปานั้นกลับมีแต่ความกดดันและความเครียดที่แสดงออกผ่านสีหน้าแววตา
คุณถนอมศักดิ์อ่านย่อหน้าถัดมาความว่า
“ส่วนที่ดินจำนวน๓๒๐ไร่ โฉลดเลขที่๒๗/๓ ย่านถนนสายวัดโคก ปทุมธานี, ตึกแถวเลขที่๘๔ ซึ่งตั้งอยู่บนถนนเยาวราช, วังหทัยภิรมย์ ย่านเจริญกรุง, เครื่องทองรูปพรรณรวมน้ำหนักทั้งสิ้นจำนวน๑๒๐บาท ข้าพเจ้าขอมอบให้แก่ หม่อมจำปา บดินทรางกูร ณ อยุธยา และบุตร-ธิดาของข้าพเจ้า ซึ่งได้แก่ หม่อมราชวงศ์ชายปวรรัตน์พัฒนพงษ์ดำรงยศ และหม่อมราชวงศ์หญิงสิริวิกานดาโสภาวิไลลักษณ์ บดินทรางกูร”
“เดี๋ยวนะครับ ทำไมไม่มีชื่อผม” คุณชายเมศวร์รอฟังชื่อของตนอยู่นาน ทว่าก็ไม่เห็นมี หรือท่านพ่อจะทรงลืมลูกคนนี้เสียแล้ว ไปเรียนอยู่เมืองนอกนมนาน
“ช้าก่อนครับคุณชาย ยังไม่หมด” คุณทนายปราม ก่อนจะเริ่มอ่านบรรทัดถัดไป “และมรดกส่วนสุดท้าย ซึ่งได้แก่ วังประภากรอมรนิวาสราชบดินทรางกูรราชวรมหาพิมานสถานภิรมย์, ตึกแถวเลขที่๔๒/๘ เขตทวีวัฒนา, ตึกแถวเลขที่๗๙ ย่านถนนวิภาวดีรังสิต, เงินในบัญชีธนาคารที่เหลือ และที่ดินในจังหวัดน่านอีกจำนวน๒๕๐ไร่ ให้แก่หม่อมราชวงศ์…”
ระว่างนี้เป็นช่วงที่คนทุกผู้ต่างใจระทึก เอาแต่ลุ้นว่าชื่อต่อไปนี้จะเป็นชื่อของใคร มรดกทรัพย์สินในส่วนนี้มีมูลค่ามหาศาลเหลือคณานับ โดยเฉพาะวังประภากรฯหลังนี้ หม่อมจำปีคิดเข้าข้างตนว่าต้องได้มาครอบครองแน่ ส่วนหม่อมผู้เป็นน้องนั้นไม่ขอภวานาใด ๆ เพียงได้เท่านี้หล่อนก็พอใจมากแล้ว
“หม่อมราชวงศ์คนนั้นก็คือ…”
“รีบ ๆ พูดเถอะค่ะคุณทนาย อย่าลีลา” หม่อมจำปีลุ้นจนใจจะระเบิดอยู่รอมมะร่อ
“หม่อมราชวงศ์ปรเมศวร์เชษฐ์ชนันสุวรรณศักดิ์ บดินทรางกูร บุตรชายคนโตของท่านครับ”
“กรี้ด!!! จริงหรือคะ! ตายแล้ว” หม่อมจำปีดีใจจนเนื้อเต้น แทบจะลืมตัวกระโดดเต้นเป็นลิงโลด ก่อนจะได้สติ และพูดอย่างรักษาอาการว่า “เห็นไหมล่ะชาย หญิง ท่านพ่อน่ะทรงรักพวกเรามากกว่าใคร ถึงได้ประทานให้มากขนาดนี้”
“ดีใจด้วยนะคะคุณพี่” หม่อมจำปากล่าวยิ้ม ๆ อย่างพลอยยินดีไปด้วยกับพี่สาวและหลานชาย หล่อนไม่คิดอิจฉาในเรื่องนี้ เพราะอย่างไรเสีย คนที่ได้ก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเดียวกันกับเธอ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลแต่อย่างใด
“แต่” คุณถนอมศักดิ์เอ่ยขึ้น
“แต่อะไรหรือครับ” คุณชายเมศวร์ถามด้วยความสนเท่ห์
“ท่านพัทธ์ระบุว่า มรดกในส่วนของคุณชายเมศวร์นี้ให้เป็นไปตามเงื่อนไขของท่านครับ ซึ่งก็คือ คุณชายจะต้องสมรสกับคนที่ท่านกำหนดมาให้ และอยู่กินด้วยกันที่วังแห่งนี้เป็นเวลาหนึ่งปีถ้วน คุณชายถึงจะได้รับมรดกในส่วนนี้ แต่ถ้าหากคุณชายทำไม่ได้ตามเงื่อนไข จะได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น หรือถ้าหากเกิดเหตุสุดวิสัยแก่คุณชาย ท่านให้มอบวังประภากรฯแก่บุตรชายอีกคนที่เหลือของท่านครับ”
“อะไรกัน! ไม่จริง! นี่มันบ้าไปแล้ว ท่านจะทรงกำหนดเงื่อนไขโง่ ๆ นี่ขึ้นมาทำไม”
“ผมก็ไม่ทราบความประสงค์ของท่านครับ ท่านรับสั่งว่าอย่างนี้”
“บ้าที่สุด!” หม่อมจำปีสะบัดพัดด้วยความหงุดหงิดใจ ใบหน้าสดชื่นของหล่อนเมื่อครู่นี้หายวับเป็นปลิดทิ้ง
“แล้วหม่อมจะอารมณ์ขึ้นทำไมล่ะ คนที่ได้วังนี้หากไม่ใช่ชายเมศวร์ ก็ยังเป็นชายยศอยู่ดี หลานของหม่อมแท้ ๆ มีเลือดของบดินทรางกูรเท่า ๆ กันกับลูกของหม่อมทุกคน” ท่านชายปพนตรัสแย้ง ทรงนึกไม่พอหทัยที่หม่อมของท่านพี่พูดจาอย่างนี้
“ท่านพนเพคะ หม่อมฉันกับลูกไม่เคยคิดอยากได้วังนี้หรอกค่ะ” หม่อมจำปาพูดอย่างถ่อมตน ด้วยใจของหล่อนไม่อยากให้พี่น้องต้องหมางใจกันเพราะของนอกกายเช่นนี้ ทุกคนในวังควรจะอยู่กันอย่างร่มเย็น หาใช่ต้องคอยร้อนจเพราะทรัพย์สมบัติ
“หึ ฉันล่ะเบื่อจริง ๆ แล้วมันเป็นใครกันล่ะ ไอ้คนที่ชายเมศวร์ต้องแต่งด้วยน่ะ คุณถนอมศักดิ์”
ท่านชายปพนรับสั่งแทนว่า “เป็นลูกชายของวันแรม ท่านพี่ท่านกำหนดคนนี้เอาไว้ หวังว่าหม่อมคงไม่อยากขัดพระทัยท่าน”
การที่ท่านชายปพนตรัสเช่นนี้นั้น มีเหตุเนื่องมาจากความสัมพันธ์ที่คลุมเครือในอดีตระหว่างท่านชายประพัทธ์และผู้หญิงที่ชื่อวันแรมคนนั้น เมื่อยี่สิบปีก่อน เกิดเหตุการณ์ที่ไม่น่าอภิรมย์นักขึ้นที่วังประภากรฯ ทำให้หม่อมจำปีเกิดความไม่พอใจอยู่มาก และเปี่ยมล้นด้วยความอคติต่อผู้หญิงที่ชื่อวันแรมคนนั้นตราบจนทุกวันนี้
หล่อนนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ใบหน้าเฉยชาของหล่อนบ่งบอกความไม่เอิบอิ่มในดวงใจ ชื่อวันแรมเลือนลางไปจากความทรงจำของหล่อนตั้งแต่วันที่หล่อนคนนั้นจากโลกไป แต่แล้ว มันก็กลับมาเป็นเสมือนหนามยอกอกของหล่อนอีกครั้งในวันนี้
กำจัดได้แล้ว ยังเหลือลูกมารังควาญ
“ขว้างงูไม่พ้นคอเสียจริง! นังวันแรม นังผู้หญิงชั้นต่ำ”
“หม่อม…” ท่านชายตรัสปราม ก่อนที่หม่อมของท่านพี่จะกล่าวอะไรไม่เป็นมงคลไปมากกว่านี้
“อะไรกันหม่อมแม่ ท่านอา นี่ชายต้องแต่งงานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้หรือครับ ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ มีหัวนอนปลายเท้าหรือเปล่าก็ไม่ทราบ แถมยังเป็นผู้ชายด้วย ชายไม่ยอม!”
คุณถนอมศักดิ์มีสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะหันไปทางท่านชายปพนเพื่อขอความความคิดเห็น ก่อนที่ผู้เป็นอาจะตรัสกับคุณชายเมศวร์อย่างประนีประนอมว่า
“ชายมีสิทธิ์ไม่ทำตามเงื่อนไขของท่านพ่อได้นะ แต่ชายจะได้มรดกส่วนนี้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น และวังประภากรฯจะตกเป็นของชายยศต่อไป”
“ไม่มีทาง! ฉันไม่ยอมให้วังนี้ตกเป็นของใครนอกจากชายเมศวร์คนเดียวเท่านั้น” ทันทีที่ฟังจบ หม่อมเธอก็โพล่งขึ้นทันที เรื่องอะไรหล่อนจะยอมเสียสิ่งที่ควรจะได้ให้ตกไปเป็นของคนอื่น แม้จะสายเลือดเดียวกัน แต่หล่อนก็ไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่
“ถ้าหม่อมยืนกรานว่าไม่ยอมอย่างนี้แล้ว คงต้องเป็นไปตามเงื่อนไข ตกลงหรือไม่” คุณถนอมศักดิ์ถามเพื่อความแน่ชัดอีกครั้ง
ทางหม่อมจำปีเองนั้น หล่อนก็ไม่ใคร่เต็มใจเท่าใดนัก หากแต่ไม่มีทางเลือก เสียอะไรก็เสียได้ เว้นแต่ทรัพย์สมบัติที่หล่อนจะไม่ยอม พอไตร่ตรองอีกที เงื่อนไขก็ไม่มากมายหรือยากเย็นเข็นครกขึ้นภูเขาอะไรนัก เพียงแค่แต่งงานให้ครบหนึ่งปีถ้วน จากนั้นก็ถือว่าเป็นโมฆะ ทุกอย่างก็ตกเป็นของหล่อนตามใจหมาย
แต่ดูทางฝ่ายหม่อมราชวงศ์ผู้หล่อเหลาจะไม่คิดอย่างนั้น
“หม่อมแม่ครับ ไม่เอานะครับ ชายไม่อยากแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ ชายไม่ชอบ ชายไม่แต่ง ชายไม่ยอม!” คุณชายงอแงราวกับเด็กสามขวบ เมื่อต้องสูญเสียชีวิตโสดอันมีอิสระของตนไปในอีกไม่ช้านี้
“ชาย ถือว่าทำเพื่อแม่ แค่หนึ่งปีมันไม่นานหรอกลูก” หม่อมจำปีปลอบใจบุตรชาย แล้วจึงหันไปแจ้งแก่คุณทนายว่า “อีฉันยอมตามเงื่อนไขในพินัยของท่านพัทธ์ค่ะ”
“อย่างนั้นฉันจะเป็นคนไปรับลูกชายของวันแรมมาที่วังนี้เอง ฉันพอจะทราบที่อยู่ของพวกเขา”
“เพคะ หม่อมฉันจะคอยมัน อุ๊ย! คอยว่าที่สะใภ้น่ะเพคะ” หล่อนลืมตัวแต่ก็แก้ต่างได้ ในขณะที่ใบหน้าสวยสมวัยนั้นเปี่ยมด้วยความเจ้าเล่ห์เพทุบาย คิดหรือว่าการที่รับเด็กนั่นเข้ามาอยู่ที่วังแล้วชีวิตมันจะสุขสบาย หล่อนจะให้การต้อนรับแก่ลูกของนังหญิงชั่วอย่างสาสมเชียวล่ะ