'น่านนที' ชื่อของเด็กหนุ่มบ้านนอกที่ต้องระเห็จสู่เมืองกรุงเพื่อทำหน้าที่ตามพินัยกรรมของท่านชาย ทว่าก้าวแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาที่วังแห่งนี้ เสมือนว่าความวินาศสันตะโรจะบังเกิด!
ชาย-ชาย,รัก,ไทย,ย้อนยุค,วาย,พีเรียดไทย,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
'น่านนที' ชื่อของเด็กหนุ่มบ้านนอกที่ต้องระเห็จสู่เมืองกรุงเพื่อทำหน้าที่ตามพินัยกรรมของท่านชาย ทว่าก้าวแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาที่วังแห่งนี้ เสมือนว่าความวินาศสันตะโรจะบังเกิด!
ผู้แต่ง
ปรมปุณณ
เรื่องย่อ
❝รักยาวให้บั่น รักสั้นให้ต่อ❞
(สำนวนสุภาษิต) มีความหมายว่า รักจะอยู่ด้วยกันนาน ๆ ให้ตัดความอาฆาตแค้นออกไป รักจะอยู่กันสั้น ๆ ให้อาฆาตพยาบาทเข้าไว้.
รักสั้นนั้นให้รู้อยู่เพียงสั้น
รักยาวนั้นอย่าให้เยิ่นเกินกฎหมาย
มิใช่ตายแต่เขาเราก็ตาย
แหงนดูฟ้าอย่าให้อายเทวดา
(อิศรญาณภาษิต)
............................
ที่ผ่านมาชีวิตของ 'น่านนที' ดำเนินมาอย่างสงบสุขที่ชนบทในฐานะเด็กบ้านนอกธรรมดาคนหนึ่ง แต่แล้วชีวิตปรกติสุขของเขาถึงเวลาต้องเปลี่ยนไป เมื่อได้รับจดหมายเชิญตัวเข้าไปอยู่ในรั้วในวัง จากเด็กหนุ่มบ้านนอกกลายเป็นสะใภ้เจ้าตามเงื่อนไงบนพินัยกรรมของหม่อมเจ้าประพัทธ์ ใครจะคิดว่าชีวิตของเขาที่นั้นจะได้รับการต้อนรับไม่ต่างไปยิ่งกว่าทาส ทุกคนเฝ้าแต่จะดูหมิ่นถิ่นแคลนโขลกสับ โดยเฉพาะพ่อหม่อมราชวงศ์คู่หมาย งานนี้น่านนทีจะต้องรับมืออย่างไรให้ไหว!
"น่านนที ไอ้บ้านนอก ถ้านายคิดจะอยู่ที่วังนี้เพื่อหวังฮุบสมบัติของท่านพ่อแล้วล่ะก็ ฉันบอกให้เลยว่าอย่าหวัง นายจะไม่ได้สักแดงเดียว ไสหัวไปจากที่นี่ซะ"
"ขอบคุณที่เรียนให้ทราบนะครับ แต่ไม่ดีกว่า ผมไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะยังไงสมบัติทั้งหมดก็จะตกเป็นของผมเอง ถ้าคุณชายทำตามเงื่อนไขไม่ได้"
"นี่นาย! ฝันลม ๆ แล้ง ๆ ไปเถอะ จ้างให้ฉันก็ไม่มีวันหลงผิดไปรักเด็กกระจอก ๆ อย่างนาย!"
"อืม ครับ ผมก็เช่นกัน"
"ฉันจะฟ้องหม่อมแม่!"
⚠️ นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 ห้ามคัดลอก ทำการดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่ง ส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่ต่อ โดยไม่ได้รับอนุญาตจาก เจ้าของผลงาน การกระทำโดยไม่ได้รับอนุญาตถือ เป็นการละเมิดสิทธิ์จะถูกดำเนินคดีตามกฎหมาย
พอธุระทุกอย่างเสร็จสิ้นลงในช่วงเช้าของวันนี้ หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงเสร็จ คุณขายเมศวร์ก็หนีมาสงบสติอารมณ์ทำใจให้ผ่อนคลายอยู่เพียงลำพังที่สนามหญ้าซึ่งเป็นมุมโปรดที่สุดในวังของเขา
เขาอยากจะโยนความผิดให้กับท่านพ่อของตัวเองนัก ที่ทรงทำพินัยกรรมบ้าบออะไรไม่รู้ขึ้นมาอย่างนี้ ทำให้เขาต้องมารับชะตากรรมทั้งที่ไม่ได้เต็มใจ ความจริงแล้วมรดกในส่วนนั้น เขาควรจะได้มันมาอย่างง่ายดายด้วยซ้ำ ไม่ใช่ต้องมาแต่งงานกับคนแปลกหน้าแลกมาแบบนี้
“ท่านพ่อนะท่านพ่อ ลูกชายคนโตทั้งคน กลับทำให้ยุ่งยาก นี่ถ้ายังอยู่นะ ชายจะบ่นให้หูแตกเลยนะหม่อม” หม่อมราชวงศ์หนุ่มพร่ำบ่นไปเรื่อย ๆ ในขณะที่นั่งถอนใจและถอนหญ้าโยนทิ้งไปด้วยเพื่อระบายอารมณ์
ซึ่งในตอนนี้ผืนหญ้าบริเวณนั้นดูเหมือนจะโล่งเตียนไปหมดแล้ว จนหม่อมจำปีที่เดินมาหาต้องทักท้วง “ชาย หญ้าจะหมดสนามแล้วมั้งน่ะ มานั่งทำอะไรคนเดียวที่นี่จ้ะ”
“หม่อมแม่ ชายเสียใจ ทำไมชายต้องแต่งงานกับเด็กนั่นด้วย วันพรุ่งนี้แล้ว ชายยังไม่พร้อมเลยครับหม่อมแม่” คุณชายเมศวร์ว่าวอนเสียงอ่อน ใบหน้าละห้อยขณะที่อ้าแขนรอมารดาสวมกอด
หม่อมจำปีรับอ้อมกอด เห็นใจบุตรชายเหลือคณา แต่จะให้หล่อนหาทางออกอย่างไรได้ ในเมื่อก็อยากได้มรดกในส่วนนั้น ไม่ยอมก็ต้องฝืน หล่อนลูบหัวคุณชายเบา ๆ ปลอบว่า “ชายทนแต่งงานกับมันไปก่อนนะลูก ทำเพื่อแม่ เพื่อสมบัติของเรา แม่จะจะหาทางเฉดหัวมันออกจากวังให้เร็วที่สุด”
“ฮือ… เผื่อจะถึงวันนั้น สาว ๆ ของชายไม่หายหนีกันหมดเหรอครับ ชายอุตส่าห์หว่านล้อมพวกเธอให้หลงเสน่ห์ ต้องมาเสียเปล่า” คนพูดเริ่มงอแง ยิ่งมีแม่คอยประคบประหงม ยิ่งแสนงอนเอาแต่ใจตนเอง
“ชาย แม่รักชายนะ แต่ตอนนี้สมบัติของท่านพ่อสำคัญที่สุด เราต้องช่วยกันเอามันมาเป็นของเราให้ได้ ต่อจากนั้น ชายจะมีกี่คนแม่ไม่ว่าเลยจ้ะ”
“จริงนะครับ”
“จริงจ้ะ”
“ถ้าอย่างนั้น พอจบเรื่องนี้ ชายขอมีเมียสักห้าคนได้ไหมครับหม่อมแม่” หม่อมราชวงศ์หนุ่มลิงโลด กลับมายิ้มร่าได้ดังเดิม เขายังคงความเป็นผู้ชายเจ้าสำราญไม่มีเปลี่ยน แต่มารดาของเขาไม่คิดอย่างนั้น
หม่อมจำปียิ้มเจื่อน ทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก หล่อนรักลูกชายคนโตคนนี้มากก็จริง แต่จะยอมให้มีภรรยาถึงห้าคนหล่อนคงหนักใจ เกรงว่ายิ่งเมียเยอะ ก็ต้องพร่ำหาบสินสอดไปสู่ขออยู่ร่ำไป หล่อนมีความตระหนี่เป็นทุนเดิม จะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นแน่
“เอ่อ… แม่ว่าชายดู ๆ ไปก่อนเถอะจ้ะ แต่เรื่องสำคัญตอนนี้คือต้องทำตามเงื่อนไขในพินัยกรรมของท่านพ่อให้สำเร็จก่อนนะจ๊ะ”
“ครับหม่อมแม่ ชายรอจนทนไม่ไหวแล้วครับ”
คุณชายคนใหญ่ของวังกลับมาอารมณ์ดีปรีดาใจ มีแรงฮึกเหิมต่อสู้กับปัญหาในชีวิตได้อีกครั้ง เมื่อหม่อมจำปีเห็นว่าบุตรชายมีกำลังลุกขึ้นเล่นฟุตบอลต่อแล้ว หล่อนจึงขอตัวออกไป คุณชายวาดฝันภาพการเป็นอิสระของตนในอนาคตหลังจากสิ้นเรื่องบ้าบอคอแตกพวกนี้ลง คุณชายผู้สูงศักดิ์ใช้ชีวิตสุขสบายกับมรดกที่ท่านพ่อทิ้งไว้ให้และพวกผู้หญิงของเขา ช่างเป็นฝันหวานที่ไม่อาจลืมเลือนในความทรงของคุณชายปรเมศวร์ฯ
แต่แล้วเขาก็ต้องตื่นจากความฝันมาเผชิญหน้ากับโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง พอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นเป็นหน้าศัตรูยืนจังก้ายิ้มเยาะอยู่ ไอ้เด็กนี่ช่างเป็นมารผจญเขาได้ทุกที่ทุกเวลาเสียจริง คุณชายคนใหญ่คิดแล้วเลือดขึ้นหน้า
“มองหน้าฉันทำไม ใครใช้ให้นายมอง แล้วมาทำอะไรในที่ของฉัน”
น่านนทียกไหล่ไม่แยแสคำว่านั้น ตอบห้วน ๆ กลับไป “อะ ของคุณชาย” แล้วโยนลูกฟุตบอลกลับไปคืนเจ้าของที่ยืนหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับอยู่
“นี่นายขโมยของฉันไปงั้นเหรอ นิสัยโจรจริง ๆ”
“ฮะ! ประทานโทษนะ คนอุตส่าห์เก็บมาให้ แทนที่จะขอบใจ ไม่มีสักคำ ยังมีหน้ามากล่าวหากันอีก ก็ผมเห็นมันกลิ้งไปทางนั้น ไม่เก็บมาให้เดี๋ยวก็ว่าผมอีก รู้อย่างนี้จ้างให้ก็ไม่เก็บแต่ทีแรกหรอก”
คนโตกว่าเถียงไม่ออก ไม่นึกว่าเด็กร้ายกาจอย่างน่านนทีจะอยากทำดีด้วย แต่เขาก็ยังปากแข็ง เอ่ยคำขอบคุณใจกับใครไม่เป็นอยู่ดี “อือ แล้วไป แต่ทีหลังไม่ต้อง ของของฉัน ฉันเก็บเองได้”
หนุ่มเหนือฟังวาจาแล้วอยากจะเบะปากมองบนสักรอบ คิดถูกแล้วที่ไม่ได้คาดหวังคำพูดดี ๆ จากปากของคุณชายคนนี้ หวังให้เขาพูดจาดี ๆ ด้วย หวังให้ฝนตกในทะเลทรายยังจะง่ายกว่ากันเยอะ
น่านนทีไม่เอ่ยอะไรต่อ เพราะไม่อยากจะเข้าไปวุ่นวายอะไรด้วยนัก คนแบบนี้คุยไปก็รังแต่จะปวดเศียรเวียเกล้าเปล่า ๆ เขาหันหลังเดินกลับไปยังครัวท้ายตำหนักที่ตนจากมา ทว่าก็เกิดเหตุบ้างอย่างขึ้นเสียก่อน
ลูกฟุตบอลลอยเข้ามากระแทกที่ข้อขาอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัวใด ๆ ร่างกายของน่านนทีจึงล้มทรุดลงกับพื้น ตามด้วยเสียงหัวเราะสาแก่ใจของผู้กระทำ แทนที่จะเป็นการช่วยเหลือ
คุณชายเมศวร์ระเบิดเสียงขำออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ คราวนี้เป็นตาที่เขาได้เอาคืนบ้าง “โถ ๆ ไอ้เด็กกระจอกเอ้ย บอกแล้วอย่ามาลองดีกับฉัน เป็นไงล่ะ ครวนี้นายก็เดินกะเผลก ๆ บ้างแล้วกันนะ น่านนที”
“คุณชาย!”
“ทำไม? โกรธเหรอ มาซี เข้ามาเอาคืนฉันเลย” คนโตกว่าอวดเบ่ง คิดว่าตนล้มเขาได้ในครั้งนี้แล้วเก่งมาก ชะล่าใจนึกว่าน่านนทีจะลุกขึ้นมาสู้อะไรไม่ได้
แต่ถึงกระนั้น คนใจเด็ดอย่างน่านนทีก็ไม่ยอมจบโดยง่าย เขาลุกไม่ได้ แต่มือยังว่างอยู่ ทันใดนั้นเขาก็คว้าเอาสายยางและเปิดก็อกฉีดน้ำรดอีกคนที่ยืนขำขันอยู่
หยาดน้ำพุ่งกระเซ็นใส่คนเกเรจนเปียกปอนไปทั่วทั้งตัว คุณชายเมศวร์วิ่งหนีไปทางอื่น แต่น่านนทีก็ยังพยายามลุกขึ้นตามไปรังควานต่อเพื่อเป็นการเอาคืนคนนิสัยแย่ให้เข็ดหลาบ
“น่านนที หยุดนะ ไม่อย่างนั้นฉันฟ้องหม่อมแม่แน่ว่านายรังแกฉันน่ะ”
“เชิญคุณชายขี่ม้าสามศอกไปฟ้องเลย ผมก็จะฟ้องท่านพนเหมือนกันว่าคุณชายเป็นคนทำผมก่อน”
“หยุดนะ พอกันได้แล้ว ทั้งสองคน”
ก่อนที่ทั้งสองจะรบทัพจับศึกกันไปจนวุ่นวายมากกว่า เสียงของหม่อมจำปาก็ดังขึ้นมาห้ามได้ทันจังหวะเสียก่อน หล่อนตั้งใจมาตามน่านนทีกลับไปที่ห้องครัวเพราะเห็นว่าออกมานานแล้ว แต่ไม่นึก ว่าจะมาเจอภาพตรงหน้าที่ทั้งสองกำลังแกล้งกันเป็นเด็ก ๆ
“คุณน้าหม่อม ไอ้เด็กนี่แกล้งชายครับ” เมื่อเจอผู้ใหญ่ คุณชายเมศวร์ก็ด่วนชี้นิ้วฟ้องทันที แต่หม่อมจำปาไม่ได้เป็นอย่างพี่สาว หล่อนไม่เข้าข้างใครง่าย ๆ โดยไร้เหตุไร้ผล
ฝ่ายน่านนทีบอกปัดเร็วพลัน “ไม่ใช่นะครับ คุณชายต่างหากที่เริ่มก่อน”
“ไม่จริง! นายนั่นแหละ”
“พอเสียที โดยเฉพาะชายเมศวร์ โตกว่าเขาตั้งกี่ปี ยังทำตัวเป็นเด็กเป็นเล็กไปได้ พรุ่งนี้ก็จะเข้างานมงคลอยู่แล้ว อย่าให้น้าต้องทูลท่านอาของชายนะ” หม่อมจำปาตำหนิหลานชายอย่างเสียไม่ได้ ฝ่ายนั้นยืนทำหน้ามุ่ยตัวเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำอย่างขอความเห็นใจ แต่มันกลับใช้ไม่ได้ผล
น่านนทีหลุดขำเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายโดนเอ็ด เขาแลบลิ้นส่งให้ ไม่สงสารเลยสักนิด ออกจะสะใจเสียมากกว่า ยังดีที่เป็นหม่อมจำปาเพราะหล่อนตัดสินตามความจริง หากเป็นหม่อมจำปี มีหวังเขาได้รับผิดลูกเดียว
หม่อมจำปาหันมาทางน่านนทีบ้าง “เธอเองก็เหมือนกันน่านนที อย่าใช้อารมณ์ พี่เขาแกล้งเธอก็ไม่ควรโต้ตอบ คราวหลังให้มารายงานฉัน หมากัดอย่ากัดตอบ เข้าใจหรือไม่จ๊ะ”
“คุณน้าหม่อม! ว่าชายทำไมครับ”
หม่อมจำปาไม่ฟังคำบ่นของหลานชาย หล่อนรู้นิสัยเจ้าตัวดี เปลี่ยนเป็นออกคำสั่งว่า “เอาล่ะ ชายเมศวร์ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ส่วนน่านนที เธอตามฉันมานี่”
“ครับ” เด็กหนุ่มตอบรับ แล้วสาวเท้าตามหม่อมเธออกไป ไม่วาย ยังอุตส่าห์หันมาทำท่าทำทางล้อเลียนคุณชายชื่อยาวให้หมั่นไส้เล่น ๆ
คุณชายเมศวร์ได้แต่ยืนกระทืบเท้าส่งท้ายอย่างไม่พอใจ แต่เผอิญว่าดันลืมว่าเท้าของตนยังเจ็บอยู่จากที่โดนเหยียบเมื่อเช้านี้ จึงนิ่วหน้าไป เจ็บกายไม่เท่าไหร่ หากแต่เจ็บใจมากกว่า
นี่เขาจะเอาชนะเด็กบ้านนอกนั่นไม่ได้เลยจริง ๆ หรือ
ในเมื่ออยากแต่งงานกับเขานัก เขาก็จะสงเคราะห์ให้ ดูสิว่าตลอดระยะเวลาหนึ่งปีถ้วนต่อไปนี้ เด็กร้ายเดียงสาอย่างน่านนทีจะทนเขาได้สักกี่น้ำ