”ราเชล ฮาร์ท“ นักดาบเวท ที่ปกป้องน้องชายจนพลาดท่าโดนราชาปีศาจฆ่าตาย กลับมาเกิดใหม่ในตระกูลนักเวทสายรักษา “ดีลักซ์” เขาต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ทั้งหมดเพื่อที่จะไปแก้แค้นราชาปีศาจ ครั้งนี้เขาจะทำได้มั้ยนะ?
แฟนตาซี,ผจญภัย,ดราม่า,แอคชั่น,สงคราม,แก้แค้น,แอคชั่น,ปีศาจ,จอมเวท,เกิดใหม่ ,นักดาบ,ดราม่า,เวทมนตร์,#BL,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความมืดมนและอากาศเย็นยะเยือกเข้าปกคลุมปราสาทหินสีดำสนิท กำแพงหินขรุขระสูงตระหง่าน ตกแต่งด้วยลวดลายแกะสลักรูปทรงปีศาจที่ดูน่าสะพรึงกลัว แสงไฟริบหรี่จากตะเกียงคริสตัลส่องสว่างเพียงเล็กน้อย
เผยให้เห็นความโกลาหลของการต่อสู้ สองพี่น้องตระกูลฮาร์ท ราเชลและลูเซียส ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีขาวสว่างราวกับหิมะโปรยปรายในหน้าหนาว ดวงตาสีเลือดที่เมื่อจ้องมองนานเข้าก็เหมือนจะนำพาตัวเองตกลงไปสู่ความตาย พวกเขาทั้งคู่กำลังปะทะกับราชาปีศาจและองครักษ์อีกสามตน
ดาบเวทมนตร์ยาวสีดำสนิทกำลังถูกครอบคลุมไปด้วยออร่าสีดำสลัวมันถูกกระชับแน่นอยู่ในมือของราเชล อีกด้านหนึ่ง ออร่าสีฟ้าเป็นประกายราวกับสายฟ้าเล่นแปล๊บปล๊าบไปทั่วดาบยาวสีเงินในมือของลูเซียส พวกเขาฟาดฟันดาบอย่างดุเดือด ประกายไฟกระจายไปทั่ว เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่นผสมกับเสียงคำรามของราชาปีศาจและเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดขององครักษ์
ความชุลมุนวุ่นวายนี้เกิดจากสองพี่น้องได้แอบลักลอบเข้ามาหวังจะสอดแนมการเคลื่อนไหว ทว่ากลับถูกจับได้ในเพียงเวลาสั้นๆ
ลูเซียสที่กำลังกระชับดาบในมือแน่นตั้งรับการโจมตีจากองครักษ์ของราชาปีศาจสองตนที่เข้ามาในคราวเดียว ด้วยทักษะที่เฉียบคมและความรวดเร็วที่เหนือกว่า เขากำลังได้เปรียบในสถานการณ์นี้ ถ้าหากราเชลไม่รู้สึกได้ถึงขุมพลังขนาดใหญ่ที่กำลังก่อตัวขึ้นบนฝ่ามือของราชาปีศาจและเพ่งเล็งไปยังน้องชายของตน
แต่แล้วการกระทำก็ไวกว่าความคิด ราเชลละจากการต่อสู้ตรงหน้าหยิบอัญมณีสีเขียวในเสื้อคลุมวิ่งตรงเข้าไปหาลูเซียสในทันที ในใจครุ่นคิดว่าหากยังฝืนต่อสู้แบบนี้คงไม่ดีแน่
“ใช้อาร์ตี้แฟคอันนี้” ราเชลยัดอัญมณีสีเขียวใส่มือลูเซียสก่อนจะออกแรงผลักให้ร่างของน้องชายออกกระเด็นออกไกลจากการโจมตี “หนีไปซะ!”
ตู้มมมมม!
เสียงระเบิดดังลั่น จนเกิดแรงสั่นสะเทือนในอากาศกระจายออกเป็นวงกว้าง ราเชลรับพลังเวทรุนแรงเข้าไปเต็มๆ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายต่อหน้าของลูเซียส เลือดทะลักออกจากปากไหลนองจากคางลงไปที่เสื้อ
“ไม่นะ ราเชล!!” เขาแผดเสียงร้องตะโกนออกมาอย่างไม่สนใจศัตรู ในสายตาสนใจเพียงแค่ร่างของพี่ชายที่เข้ามาปกป้องตัวเองเท่านั้น
ในขณะเดียวกันแสงสีเขียวก็สว่างวาบขึ้นมาจากอัญมณีครอบคลุมร่างของคนที่ถือมันเอาไว้ ผลจากอาร์ตี้แฟคเคลื่อนย้ายกำลังทำงาน ร่างของลูเซียสกำลังจะถูกเคลื่อนย้ายไปยังปลายทางที่ถูกกำหนดไว้
แต่ฝ่ามือหนากลับคว้าร่างที่โดนระเบิดเจาะทะลุกึ่งกลางร่างหนาจนไม่เหลือชิ้นดี
ร่างของสองพี่น้องหายวับไปกับตาต่อหน้าเหล่าปีศาจทั้งสี่ตน เหลือเพียงดาบยาวสีดำสนิททิ้งไว้กับพื้น จากการที่เจ้าของมันไร้เรี่ยวแรงจะคว้ามันเอาไว้
สติของราเชลพร่าเลือน เขาไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ร่างกายของเขากำลังถูกเคลื่อนย้ายไปที่ใด สิ่งเดียวที่สัมผัสได้คือความเจ็บปวดเท่านั้น
พลังเวทขนาดนี้น่าจะเกินเลเวล 9 แล้วล่ะมั้ง ไอ้ราชาปีศาจนี่มันเก่งขนาดนี้เลยหรือไง
เจ็บชะมัดเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เลยให้ตายเถอะ
ลูเซียสล่ะ น้องข้าเป็นอย่างไรบ้าง
หนีไปได้อย่างปลอดภัยหรือเปล่านะ
…
“ราเชล! ราเชล!”
เสียงนี่มัน…
ลูเซียส…ปลอดภัยหรือเปล่านะ แล้วไอ้ราชาปีศาจนั่นล่ะ
“ฟื้นสิ! อย่าตายนะ”
เขาพยายามฝืนเปิดเปลือกตาที่ปิดสนิทของตนเองแต่มันกลับหนักอึ้งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ฝ่ามือหนารู้สึกได้ถึงความอบอุ่นกอบกุมไว้
เป็นคำขอที่ยากเหลือเกิน เพราะข้าไม่เหลือเรี่ยวแรงอะไรอีกแล้ว
“ตามแพทย์! ไป! ไปเดี๋ยวนี้!” แต่แล้วเสียงตะโกนของคนที่เข้ามาใหม่ก็ดังขึ้นทันทีที่เห็นสภาพน่าเวทนา พร้อมกับเหล่าผู้บัญชาการหลายคนเข้ามารุมล้อมร่างของคนเจ็บเอาไว้
ตอนนี้ทั้งสองคนถูกเคลื่อนย้ายด้วยเวทมนตร์กลับมาที่กระโจมของกองบัญชาการในแนวหน้าด้วยสภาพสะบักสะบอม
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ลูเซียส” ครูซ ผู้บัญชาการหน่วยที่สามเอ่ยถามคนที่เจ็บตัวน้อยกว่าอย่างร้อนรน
“ระ ราเชลเอาตัวมาบังระเบิดพลังเวทของพวกมันให้ผม ฮรึก!” ลูเซียสตอบเสียงสั่น หยดน้ำสีใสพรั่งพรูออกจากดวงตาสีเลือดจนแทบจะขาดใจ สองมือกอบกุมฝ่ามือที่เย็นเฉียบของพี่ชายเอาไว้
อย่าร้องไห้ไปเลย ข้าเป็นพี่ก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเจ้าอยู่แล้ว
“แล้วผมก็ใช้อาร์ตี้แฟคอันนี้วาร์ปหนีกลับมา” ลูเซียสอธิบายต่อ
คนที่ได้ยินถึงกับสบถเสียงดังลั่น ก่อนจะหันไปที่ทางเข้าของกระโจม
“ปัดโธ่เว้ย! ข้าบอกแล้วไงว่าอย่าไป! แพทย์มาหรือยัง เร็วเข้า!”
อย่าว่าน้องข้านะครูซ น้องข้าไม่ผิด
เสียงพร่ำบ่นในใจที่ส่งออกไปไม่ถึงของราเชล เกิดขึ้นพร้อมกับประสาทสัมผัสทั้งหมดของเขาค่อยๆ หายดับไป
“ฮรึก ราเชล! อย่าตายน-”
อะไรกัน เสียงของน้องข้าล่ะ
ทำไมมันขาดหายไป
…
ไม่ได้ยินเสียงลูเซียสแล้ว
ทำไมมันถึงมืดแบบนี้
มืดไปหมด
มืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย
ไม่ได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง
เหมือนประสาทสัมผัสสลายหายไปจนหมดสิ้น
ข้าเป็นอะไรไปเนี่ย
ตะ ตายแล้วเหรอ
ไม่นะ ข้ายังตายไม่ได้
ตั้งสติเข้าไว้สิ มานา…ต้องรวบรวมมานาไว้
อะไรกัน…ไม่รู้สึกถึงมานาแล้ว
พลังชีวิตข้าก็ไม่เหลือ…
เวรเอ๊ย!
สุดท้ายก็จบแบบนี้หรอกเหรอ
ถ้าข้าแข็งแกร่งกว่านี้อีกหน่อย...น่าสมเพชชะมัด
ทำไมถึงต้องเป็นตอนนี้
ข้าสาบานไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะชำระหนี้แค้นให้ได้
ไอ้ราชาปีศาจ!
เพราะแก!!
ไอ้ปีศาจสวะ!
ปัดโธ่เว้ยยย!!
ข้า…ขอสาบานต่อทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ ต่อให้ข้าต้องตายอีกกี่ชีวิต ข้าก็จะต้องฆ่าแกให้ได้…แอบิเกล!!
“อุ้ย! นายท่านคะ นายน้อยตัวเล็กน่ารักน่าชังมากเลยเจ้าค่ะ” น้ำเสียงอ่อนหวานของหญิงสาวในชุดแม่บ้านดังขึ้น เธอกำลังจ้องมองเด็กทารกบนที่นอนสำหรับเด็กแรกเกิด
นั่นเสียงใครน่ะ!? ไม่คุ้นหูเลย…
“อย่าเสียงดังนักสิ ลูกข้าจะตื่น” ชายวัยสามสิบปีที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เอ่ยห้ามปรามพลางโอบเอวของภรรยาที่ยืนอยู่ข้างกาย สายตาของเขาเองก็จับจ้องไปที่เด็กน้อยบนที่นอนเช่นกัน
เสียงผู้ชายที่ไหนกัน…
“ขออภัยค่ะนายท่าน แต่ฉันอดเอ็นดูไม่ได้เลยเจ้าค่ะ” คนที่ถูกตำหนิก้มหัวลงเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองเด็กน้อยอีกครั้ง
หญิงสาวเรือนผมสีดำสนิทที่ถูกโอบเอวไว้ส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา
“นั่นสินะ ลูกของข้าน่ารักจริงๆ ใช่หรือเปล่าคะคุณ” เธอเงยหน้ามองผู้ชายหนึ่งเดียวในที่นั้นด้วยสายตาอ่อนหวาน
แล้วนี่มันเสียงใครอีก นี่มันเรื่องบ้าอะไร ทำไมมีแต่เสียงที่ไม่คุ้นเต็มไปหมด ที่นี่คือที่ไหนกันแน่?
“ใช่ครับซาร่า คุณคิดชื่อลูกไว้หรือยังครับ”
ห้ะ? ลูก? ลูกใคร แล้วซาร่าคือใคร?
“เรย์เวนค่ะ เรย์เวน ดีลักซ์” เธอตอบกลับพลางใช้ปลายนิ้วจิ้มไปที่แก้มนิ่มๆ ของเด็กที่นอนหลับตาพริ้มอย่างเอ็นดู
“เป็นชื่อที่ดีมากเลยครับ”
“ชื่อเหมาะกับนายน้อยมากเลยค่ะนายท่าน อุ้ย ลืมตาแล้ว! นายน้อยตื่นแล้วค่ะ”
ดูเหมือนว่าการกระทำและเสียงพูดคุยที่ดังขึ้นตลอดเวลาจะรบกวนการนอนพักผ่อนของเด็กน้อย เปลือกตาเล็กจึงค่อยๆ เปิดขึ้น สายตาสอดส่องมองโดยรอบทันที
นี่มันอะไรกัน คนพวกนี้เป็นใครกันล่ะเนี่ยแล้วมายืมรุมล้อมข้าทำไม
ว่าแต่หน้าคุ้นๆ ทะ ท่านแวนคลิโอหรือเปล่านะ?
“แอ๊~”
ทำไมเสียงข้าเป็นเช่นนี้ล่ะ อย่าบอกนะ!?
“ลูกชายข้าพยายามพูดสินะ” ชายวัยสามสิบปีเอ่ยขึ้นอย่างเอ็นดู
ข้าพูดไม่ได้งั้นเหรอ เกิดอะไรขึ้น!?
“เรย์เวนจ้ะ มานี่นะ แม่อุ้มนะลูก”
อุ้มงั้นเหรอ อะไรกันเนี่ยยย ขะ ข้ากำลังจะโดนอุ้ม ได้อย่างไรกัน ตัวข้าใหญ่กว่าเจ้าอีกนะ…
แต่ดูเหมือนเสียงร่ำร้องภายในจิตใจจะไม่เป็นผล สองแขนเรียวเล็กของหญิงสาวเรือนผมสีดำสนิทเอื้อมไปอุ้มคนที่เพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่นานขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด
“แอ๊~” เสียงอ้อแอ้ของเด็กน้อยเรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของผู้ใหญ่ทั้งสามคนได้เป็นอย่างดี
“เหมือนนายน้อยพยายามพูดว่าแม่แน่ๆ เลยค่ะนายท่าน” สาวใช้เอ่ยขึ้น
ไม่ใช่สักหน่อย นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมข้าถึงอยู่ในสภาพนี้
ข้าเป็นเด็กทารก!!?
อย่าบอกนะ!
ข้ามาเกิดใหม่งั้นเหรอ!??
4 ปีต่อมา
คฤหาสน์ตระกูลดีลักซ์ เมืองนีไอโอเนีย
ภายในห้องนั่งเล่นกว้างขวาง แสงแดดส่องลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ตกกระทบลงบนพื้นไม้ขัดเงา เฟอร์นิเจอร์ไม้สักแกะสลักอย่างประณีตเรียงรายอยู่รอบห้อง โซฟาบุผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มดูนุ่มนวล บนโต๊ะกลางวางแจกันดอกไม้สีสันสดใส
เด็กชายตัวน้อยวัยสี่ขวบ ลูกชายคนเดียวของท่านเอิร์ลผู้ปกครองเมืองนีไอโอเนีย กำลังนั่งเล่นอยู่บนพรมขนนุ่ม สองมือเล็กๆ กอดอกขึ้นไม่ต่างจากผู้ใหญ่ สีหน้าดูเคร่งเครียดไม่สมกับอายุ
ข้าคือ ราเชล ฮาร์ท นักดาบเวทเลเวล 9 ผู้ใช้เวทมืดและเวทเลือด มีตำแหน่งเป็นถึงผู้บัญชาการทหารสูงสุด 1 ใน 7 นักรบที่ได้รับการแต่งตั้งจากองค์จักรพรรดิ
บ้างก็เรียกข้าว่า...
อัจฉริยะของจักรวรรดิ
วีรบุรุษแห่งสนามรบ
ผู้บัญชาการไร้พ่าย
ผู้กล้าต่อกรกับราชาปีศาจ
ทั้งหมดนั่นคือสมญานามของข้าในเมื่อก่อน
แต่!!
ในตอนนี้ข้าไม่ใช่ ราเชล ฮาร์ท ผู้แข็งแกร่ง อีกต่อไปแล้วนะสิ
เพราะตอนนี้ข้าคือ เรย์เวน ดีลักซ์ อายุ 4 ขวบ
ให้ตายเถอะ!
ข้ามาเกิดใหม่!
ถึงไม่อยากจะยอมรับแต่นี่มันคือความจริง แต่ก็ยังดีที่ความทรงจำทุกอย่างในชีวิตก่อนยังมีอยู่ครบถ้วน ทำให้ชีวิตใหม่ในครั้งนี้ของข้ามันไม่ได้แย่มากนัก
‘ดีลักซ์’ ตระกูลนักเวทรักษาที่มีชื่อเสียงมาอย่างยาวนาน ส่งอัจฉริยะทางการแพทย์ไปสนามรบและช่วยชีวิตทหารมาแล้วมากมายจนนับไม่ถ้วน
ข้าเองก็เคยได้รับการช่วยเหลือมาหลายครั้งเช่นกัน ที่สำคัญไปกว่านั้น ท่านพ่อของข้า คือ มหาจอมเวทรักษา เลเวล 8 แวนคลิโอ ดีลักซ์ หรือเรียกอีกชื่อว่า ท่านเอิร์ลดีลักซ์ เป็นขุนนางระดับสูงที่ปกครองเมืองนีไอโอเนีย ควบตำแหน่งผู้นำตระกูล และยังเป็นอาจารย์ใหญ่ของสถาบันการแพทย์ในเมืองหลวงอีกด้วย เมื่อชีวิตก่อนก็เคยเจอกันอยู่หลายครั้ง ถึงจะไม่เคยได้คุยกันเป็นส่วนตัวจริงจังก็เถอะ
แล้วท่านแม่ของข้าน้อยหน้าใครซะที่ไหน ซาร่า คูเวต ดีลักซ์ จอมเวทภาพลวงตาเลเวล 6 บุตรสาวคนเดียวของตระกูลคูเวตที่แข็งแกร่ง ไม่ต้องพูดถึงการต่อสู้ เป็นจอมเวทหญิงหนึ่งในไม่กี่คนที่รอดชีวิตจากแนวหน้าของสนามรบที่เคยปะทะกับองครักษ์ของราชาปีศาจ เมื่อสงครามนองเลือดหลายสิบปีก่อน
ถ้าข้าจำไม่ผิด ท่านแวนคลิโอสารภาพรักกับท่านซาร่ากลางกระโจมของกองบัญชาการที่แนวหน้าด้วยซ้ำ ข่าวลือใหญ่โตดังมากจนข้าที่ยังเรียนอยู่ที่สถาบันทหารปี 4 ยังรับรู้ได้
…
อืม
แล้วข้าจะมาเล่าประวัติคู่รักนี่ทำไมกัน?
เวิ่นเว้อมานานเชียว เข้าเรื่องเลยแล้วกัน
ในคืนนั้น ข้าตาย...
ใช่
อ่านไม่ผิดหรอก
ในคืนที่แอบเข้าไปในปราสาทของราชาปีศาจ ตั้งใจจะไปสอดแนมดูการเคลื่อนไหวของมัน แต่ก็พลาดท่าซะได้ จนสุดท้ายก็มาเกิดในร่างนี้
วันตายของข้าในชีวิตก่อน คือ วันเกิดของข้าในชีวิตนี้
นึกคิดย้อนไปก็ยิ่งแค้น
ถ้าในตอนนั้นข้าเก่งขึ้นอีกหน่อย ก็คงจะเด็ดหัวมันได้ ไอ้ราชาปีศาจเวรนั่น!
ถ้าไม่มีมันสักตัว ลูเซียสก็คง…
ครั้งนี้แหละ! ถึงจะไม่รู้ว่ามาเกิดใหม่แบบนี้ได้อย่างไร แต่นี่คือโอกาสแล้ว ข้าจะต้องชำระหนี้แค้นที่มีกับมันให้จงได้ แต่ก่อนอื่นข้าต้องเก่งกว่าตัวเองในชีวิตที่แล้วให้ได้เสียก่อน
เพื่อที่จะปลดปล่อยมนุษย์จากการรุกรานของพวกปีศาจให้จงได้!!
ข้าจะต้องเริ่มฝึกเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย… เพราะชีวิตก่อนข้าก็เริ่มจับดาบตั้งแต่อายุเท่านี้เหมือนกัน
เอาล่ะ!?
ว่าแต่…มาเรียน่าหายหัวไปไหนเนี่ย เป็นคนรับใช้ประสาอะไรถึงได้ทิ้งเด็ก 4 ขวบไว้ในห้องคนเดียว ชิ!
ความเงียบสงบภายในห้องนั่งเล่นถูกทำลายด้วยเสียงเปิดประตูที่ดัง ‘แกร๊ก!’
มาเรียน่า หญิงสาวรับใช้เรือนผมสองสี วิ่งเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าตื่นเต้นมือถือถ้วยพุดดิ้งสีขาว
“นายน้อย!! ของว่างมาแล้วค่าาาา” เธอร้องเสียงแหลมก่อนจะมาหยุดนั่งอยู่ตรงหน้าของเด็กน้อย
“มาทานพุดดิ้งกันนะคะนายน้อย” เธอพูดพลางยัดช้อนพุดดิ้งเข้าปากเด็กชายทันทีไม่รอให้เขาได้ปฏิเสธ "เอ้า อ้ามมมมม"
เรย์เวนเคี้ยวพุดดิ้งอย่างเงียบๆ รสชาติหวานมันละมุนลิ้นทำให้เขาหลับตาพริ้มดื่มด่ำกับรสชาติ
“อุ้ย เคี้ยวตุ้ยๆ เลย นายน้อยน่ารักที่สุดเลยเจ้าค่ะ” มาเรียน่าพูดพลางใช้มือบีบแก้มนุ่มๆ ของเด็กชายเบาๆ
แต่แล้วก็สังเกตเห็นความเงียบผิดปกติของเรย์เวน เธอวางถ้วยพุดดิ้งลงข้างๆ สองมือลูบไล้ใบหน้าและร่างกาย หาความผิดปกติพร้อมกับถามคำถามออกไปรัวๆ
“นายน้อยมองหน้าฉันแบบนี้เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ปวดท้องเหรอคะ หรือเป็นอะไร พุดดิ้งไม่อร่อยเหรอคะ อยากทานอย่างอื่นหรือเปล่าคะ บอกฉันเลยค่ะนายน้อย!”
ลุกลี้ลุกลนอะไรขนาดนั้น ถามรัวๆ แบบนี้ข้าจะไปตอบเจ้าทันได้อย่างไรกัน แล้วก็เลิกมาบีบแก้มข้าได้แล้ว! ข้าเจ็บ!
สิ่งที่อยู่ในใจของเรย์เวนส่งออกไปไม่ถึง เขาทำได้เพียงแค่เอ่ยเรียกชื่อออกไปสั้นๆ
“มาเรียน่า”
“อุ้ย ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่นายน้อยเรียกชื่อฉันชัดๆ น่ารักมากๆ เลยค่ะ กรี๊ดดดดดดดด”
หญิงสาวเรือนผมสองสีส่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีใจ พลางกอดเด็กชายแน่นจนเขาแทบหายใจไม่ออก
“มาเรียน่า” เด็กชายเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เริ่มแข็งกร้าว
“ขาาาาา ว่าไงคะนายน้อย อยากได้อะไรคะ” เธอตอบรับพร้อมกับคลายกอดออกทันที
เด็กชายมองมาเรียน่าด้วยสายตาที่จริงจัง แล้วพูดคำเดียวออกมาสั้นๆ
“ดาบ”
“เอ๋? ว่าไงนะคะนายน้อย”
ถ้อยคำที่ไม่ควรออกมาจากปากของเด็กน้อยวัยสี่ขวบ สร้างความตกตะลึงให้กับคนที่ได้ยิน
“ข้า อยาก ได้ ดาบ”
“ห๊าาาาาา!!!???”
to be continued.
#ข้าเคยเป็นนักดาบเวทเลเวล9
สวัสดีค่ะ ฝากนิยายออริจินอลเรื่องแรกของเราด้วยนะคะ เป็นแนวแอคชั่นแฟนตาซีที่จริงใจ บอกเลยว่ามันส์แน่นอน ฝากติดตาม เป็นกำลังใจ คอมเม้นท์ติชมได้เลยนะคะ
อัพทุกวันเสาร์ 4 ทุ่มตรง
