”ราเชล ฮาร์ท“ นักดาบเวท ที่ปกป้องน้องชายจนพลาดท่าโดนราชาปีศาจฆ่าตาย กลับมาเกิดใหม่ในตระกูลนักเวทสายรักษา “ดีลักซ์” เขาต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ทั้งหมดเพื่อที่จะไปแก้แค้นราชาปีศาจ ครั้งนี้เขาจะทำได้มั้ยนะ?
แฟนตาซี,ผจญภัย,ดราม่า,แอคชั่น,สงคราม,แก้แค้น,แอคชั่น,ปีศาจ,จอมเวท,เกิดใหม่ ,นักดาบ,ดราม่า,เวทมนตร์,#BL,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
rachel part
"ใช้อาร์ตี้แฟคอันนี้" ข้ายัดอัญมณีสีเขียวใส่มือลูเซียสแล้วรีบผลักออกไปให้ไกล อย่างน้อยๆ น้องพี่ก็ต้องรอด ที่นี่มันเกินกว่าที่เราสองคนจะรับมือได้แล้ว "หนีไปซะ!"
"ไม่นะ ราเชล!!"
ตู้มมมมม!
"อั่กกกก!"
พลังเวทขนาดนี้ น่าจะเกินเลเวล 9 แล้วล่ะมั้ง ไอ้ราชาปีศาจนี่มันเก่งขนาดนี้เลยหรือไง
เจ็บชะมัด เหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เลยให้ตายเถอะ
ลูเซียสล่ะ น้องข้าเป็นอย่างไรบ้าง
หนีไปได้อย่างปลอดภัยหรือเปล่านะ
…
"ราเชล! ราเชล!"
เสียงนี่มัน…
ลูเซียส…ปลอดภัยมั้ยนะ แล้วไอ้ราชาปีศาจนั่นล่ะ
"ฟื้นสิ! อย่าตายนะ"
เป็นคำขอที่ยากเหลือเกิน เพราะข้าไม่เหลือเรี่ยวแรงอะไรอีกแล้ว
"ตามแพทย์! ไป! ไปเดี๋ยวนี้!"
เสียงคุ้นๆ ใช่ครูซหรือเปล่า
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น ลูเซียส"
ใช่จริงด้วย แสดงว่าน้องข้ากลับมาถึงฐานอย่างปลอดภัยแล้วงั้นสิ
"ระ ราเชลเอาตัวมาบังระเบิดพลังเวทของพวกมันให้ผม ฮรึก!"
อย่าร้องไห้ไปเลย ข้าเป็นพี่ก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเจ้าอยู่แล้ว
"แล้วผมก็ใช้อาร์ตี้แฟคอันนี้วาร์ปหนีกลับมา"
แล้วทำไมข้าถึงมาด้วยล่ะ ข้าจำได้ว่าให้เจ้าหนีไปคนเดียว
หรือว่า…ลูเซียส เจ้าก็โดนระเบิดด้วยงั้นหรือ?
"ปัดโธ่เว้ย! ข้าบอกแล้วไงว่าอย่าไป! แพทย์มาหรือยัง เร็วเข้า!"
อย่าว่าน้องข้านะครูซ น้องข้าไม่ผิด
"ฮรึก ราเชล! อย่าตายน-"
อะไรกัน เสียงของน้องข้าล่ะ
ทำไมมันขาดหายไป
...
ไม่ได้ยินเสียงลูเซียสแล้ว
ทำไมมันถึงมืดแบบนี้
มืดไปหมด
มืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย
ไม่ได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง
เหมือนประสาทสัมผัสสลายหายไปจนหมดสิ้น
ข้าเป็นอะไรไปเนี่ย
ตะ ตายแล้วหรอ
ไม่นะ ข้ายังตายไม่ได้
ตั้งสติเข้าไว้สิ มานา…ต้องรวบรวมมานาไว้
อะไรกัน…ไม่รู้สึกถึงมานาแล้ว
พลังชีวิตข้าก็ไม่เหลือ…
เวรเอ้ย!
สุดท้ายก็จบแบบนี้หรอกหรือ
ถ้าข้าแข็งแกร่งกว่านี้อีกหน่อย...น่าสมเพชชะมัด
ทำไมถึงต้องเป็นตอนนี้
ข้าสาบานไว้แล้วแท้ๆ ว่าจะชำระหนี้แค้นให้ได้
ไอ้ราชาปีศาจ!
เพราะแก!!
ไอ้ปีศาจสวะ!
ปัดโธ่เว้ยยย!!
ข้า…ขอสาบานต่อทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ ต่อให้ข้าต้องตายอีกกี่ชีวิต ข้าก็จะต้องฆ่าแกให้ได้…แอบิเกล!!
"อุ้ย! นายท่านคะ นายน้อยตัวเล็ก น่ารักน่าชังมากเลยเจ้าค่ะ"
นั่นเสียงใครน่ะ!? ไม่คุ้นหูเลย…
"อย่าเสียงดังนักสิ ลูกข้าจะตื่น"
เสียงผู้ชายที่ไหนกัน…
"ขออภัยค่ะนายท่าน แต่ฉันอดไม่เอ็นดูไม่ได้เลยเจ้าค่ะ"
"นั่นสินะ ลูกของข้าน่ารักจริงๆ ใช่มั้ยคะคุณ"
แล้วนี่มันเสียงใครอีก นี่มันเรื่องบ้าอะไร ทำไมมีแต่เสียงที่ไม่คุ้นเต็มไปหมด ที่นี่คือที่ไหนกันแน่?
"ใช่ครับซาร่า คุณคิดชื่อลูกไว้หรือยังครับ"
ห้ะ? ลูก? ลูกใคร แล้วซาร่าคือใคร?
"เรย์เวนค่ะ เรย์เวน ดีลักซ์"
"เป็นชื่อที่ดีมากเลยครับ"
"ชื่อเหมาะกับนายน้อยมากเลยค่ะนายท่าน อุ้ย ลืมตาแล้ว! นายน้อยตื่นแล้วค่ะ"
นี่มันอะไรกัน ใครกันล่ะเนี่ย มายืมรุมล้อมข้าทำไม
ว่าแต่หน้าคุ้นๆ ทะ ท่านแวนคลิโอหรือเปล่านะ?
"แอ๊~"
ทำไมเสียงข้าเป็นเช่นนี้ล่ะ อย่าบอกนะ!?
"ลูกชายข้าพยายามพูดสินะ"
ข้าพูดไม่ได้งั้นหรอ เกิดอะไรขึ้น!?
"เรย์เวนจ้ะ มานี่นะ แม่อุ้มนะลูก"
อุ้มงั้นหรือ อะไรกันเนี่ยยย ขะ ข้ากำลังจะโดนอุ้ม ได้อย่างไรกัน ตัวข้าใหญ่กว่าเจ้าอีกนะ...
"แอ๊~"
"นายน้อยพยายามพูดว่าแม่แน่ๆ เลยค่ะนายท่าน"
ไม่ใช่สักหน่อย นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมข้าถึงอยู่ในสภาพนี้
ข้าเป็นเด็กทารก!!?
อย่าบอกนะ!
ข้ามาเกิดใหม่งั้นหรือ!??
4 ปีต่อมา
คฤหาสน์ตระกูลดีลักซ์ เมืองนีไอโอเนีย
ข้าคือ ราเชล ฮาร์ท นักดาบเวท เลเวล 9 ผู้ใช้เวทมืดและเวทเลือด มีตำแหน่งเป็นถึงผู้บัญชาการทหารสูงสุด 1 ใน 7 นักรบที่ได้รับการแต่งตั้งจากองค์จักรพรรดิ
บ้างก็เรียกข้าว่า...
อัจฉริยะของจักรวรรดิ
วีรบุรุษแห่งสนามรบ
ผู้บัญชาการไร้พ่าย
ผู้กล้าต่อกรกับราชาปีศาจ
ทั้งหมดนั่นคือสมญานามของข้าในเมื่อก่อน
แต่!!
ในตอนนี้ข้าไม่ใช่ ราเชล ฮาร์ท ผู้แข็งแกร่ง อีกต่อไปแล้วนะสิ
เพราะตอนนี้ข้าคือ เรย์เวน ดีลักซ์ อายุ 4 ขวบ
ให้ตายเถอะ!
ข้ามาเกิดใหม่!
ถึงไม่อยากจะยอมรับแต่นี่มันคือความจริง แต่ก็ยังดีที่ความทรงจำทุกอย่างในชีวิตก่อนยังมีอยู่ครบถ้วน ทำให้ชีวิตใหม่ในครั้งนี้ของข้ามันไม่ได้แย่มากนัก
"ดีลักซ์" ตระกูลนักเวทรักษาที่มีชื่อเสียงมาอย่างยาวนาน ส่งอัจฉริยะทางการแพทย์ไปสนามรบและช่วยชีวิตทหารมาแล้วมากมายจนนับไม่ถ้วน
ข้าเองก็เคยได้รับการช่วยเหลือมาหลายครั้งเช่นกัน ที่สำคัญไปกว่านั้น ท่านพ่อของข้า คือ มหาจอมเวทรักษา เลเวล 8 แวนคลิโอ ดีลักซ์ หรือเรียกอีกชื่อว่า ท่านเอิร์ลดีลักซ์ เป็นขุนนางระดับสูงที่ปกครองเมืองนีไอโอเนีย ควบตำแหน่งผู้นำตระกูล และยังเป็นอาจารย์ใหญ่ของสถาบันการแพทย์ในเมืองหลวงอีกด้วย เมื่อชีวิตก่อนก็เคยเจอกันอยู่หลายครั้ง ถึงจะไม่เคยได้คุยกันเป็นส่วนตัวก็เถอะ
แล้วท่านแม่ของข้าน้อยหน้าใครซะที่ไหน ซาร่า คูเวต ดีลักซ์ จอมเวทภาพลวงตา เลเวล 6 บุตรสาวคนเดียวของตระกูลคูเวตที่แข็งแกร่ง ไม่ต้องพูดถึงการต่อสู้ เป็นจอมเวทหญิง หนึ่งในไม่กี่คนที่รอดชีวิตจากแนวหน้าของสนามรบที่เคยปะทะกับองครักษ์ของราชาปีศาจ เมื่อสงครามนองเลือดหลายสิบปีก่อน
ถ้าข้าจำไม่ผิด ท่านแวนคลิโอสารภาพรักกับท่านซาร่ากลางกระโจมของกองบัญชาการที่แนวหน้าด้วยซ้ำ ข่าวลือใหญ่โตดังมากจนข้าที่ยังเรียนอยู่ที่สถาบันทหารปี 4 ยังรับรู้ได้
...
อืม
แล้วข้าจะมาเล่าประวัติคู่รักนี่ทำไมกัน?
เวิ่นเว้อมานานเชียว เข้าเรื่องเลยแล้วกัน
ในคืนนั้น ข้าตาย...
ใช่
อ่านไม่ผิดหรอก
ในคืนที่แอบเข้าไปในปราสาทของราชาปีศาจ ตั้งใจจะไปสอดแนมดูการเคลื่อนไหวของมัน แต่ก็พลาดท่าซะได้ จนสุดท้ายก็มาเกิดในร่างนี้
วันตายของข้าในชีวิตก่อน คือ วันเกิดของข้าในชีวิตนี้
นึกคิดย้อนไปก็ยิ่งแค้น
ถ้าในตอนนั้นข้าเก่งขึ้นอีกหน่อย ก็คงจะเด็ดหัวมันได้ ไอ้ราชาปีศาจเวรนั่น!
ถ้าไม่มีมันสักตัว ลูเซียสก็คง...
ครั้งนี้แหละ ถึงจะไม่รู้ว่ามาเกิดใหม่แบบนี้ได้อย่างไร แต่นี่คือโอกาสแล้ว ข้าจะต้องชำระหนี้แค้นที่มีกับมันให้จงได้ แต่ก่อนอื่นข้าต้องเก่งกว่าตัวเองในชีวิตที่แล้วให้ได้เสียก่อน
เพื่อที่จะปลดปล่อยมนุษย์จากการรุกรานของพวกปีศาจให้จงได้!!
ข้าจะต้องเริ่มฝึกเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย… เพราะชีวิตก่อนข้าก็เริ่มจับดาบตั้งแต่อายุเท่านี้เหมือนกัน
เอาล่ะ!?
ว่าแต่…มาเรียน่าหายไปไหนเนี่ย เป็นคนรับใช้ภาษาอะไรถึงได้ทิ้งเด็ก 4 ขวบไว้ในห้องคนเดียว ชิ!
แกร๊ก!
"นายน้อย!! ของว่างมาแล้วค่าาาา"
นั่นไง มาสักที วิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว แล้วถืออะไรมาอีกล่ะ
"มาทานพุดดิ้งกันนะคะนายน้อย" พูดจบนางก็ยัดมันเข้ามาในปากทันทีไม่รอถามความเห็นของข้าสักคำ "เอ้า อ้ามมมมม"
พุดดิ้งอะไรกัน ข้าไม่อยากกิน ถึงข้าจะชอบมากก็เถอะ
อื้มมมม รสนมหรือ อร่อยดีแหะ (¯`•¸•´¯)
"อุ้ย เคี้ยวตุ้ยๆ เลย นายน้อยน่ารักที่สุดเลยเจ้าค่ะ" ไม่พูดเปล่ายังใช้มือข้างที่ว่างบีบแก้มข้าไม่หยุด
เจ้าช่วยหยุดพูดจาแบบนี้สักทีได้หรือไม่ น่ารักอะไรกัน
"นายน้อยมองหน้าฉันแบบนี้เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ปวดท้องหรือคะ หรือเป็นอะไร พุดดิ้งไม่อร่อยหรือคะ อยากทานอย่างอื่นมั้ยคะ บอกฉันเลยค่ะนายน้อย!"
ลุกลี้ลุกลนอะไรขนาดนั้น ถามรัวๆ แบบนี้ข้าจะไปตอบเจ้าทันได้อย่างไรกัน แล้วก็เลิกมาบีบแก้มข้าได้แล้ว! ข้าเจ็บ!
"มาเรียน่า"
"อุ้ย ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่นายน้อยเรียกชื่อฉันชัดๆ น่ารักมากๆ เลยค่ะ กรี๊ดดดดดดดด"
หยุดกอดข้า! ปล่อยข้า!
"มาเรียน่า" เจ้ากอดข้าแน่นเกินไป ข้าจะตายแล้ว… ＋︿＋
"ขาาาาา ว่าไงคะนายน้อย อยากได้อะไรคะ" นางคลายกอดสักที กว่าจะปล่อยได้
เห้อ! เจ้านี่น่ารำคาญเสียจริง
"ดาบ"
"เอ๋? ว่าไงนะคะนายน้อย" นี่เจ้าหูตึงหรือไง
"ข้า อยาก ได้ ดาบ"
"ห๊าาาาาา!!!???"
end part
To be continuous
#ข้าเคยเป็นนักดาบเวทเลเวล9
สวัสดีค่ะ ฝากนิยายออริจินอลเรื่องแรกของเราด้วยนะคะ เป็นแนวแอคชั่นแฟนตาซีที่จริงใจ บอกเลยว่ามันส์แน่นอน ฝากติดตาม เป็นกำลังใจ คอมเม้นท์ติชมได้เลยนะคะ
