”ราเชล ฮาร์ท“ นักดาบเวท ที่ปกป้องน้องชายจนพลาดท่าโดนราชาปีศาจฆ่าตาย กลับมาเกิดใหม่ในตระกูลนักเวทสายรักษา “ดีลักซ์” เขาต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ทั้งหมดเพื่อที่จะไปแก้แค้นราชาปีศาจ ครั้งนี้เขาจะทำได้มั้ยนะ?
แฟนตาซี,ผจญภัย,ดราม่า,แอคชั่น,สงคราม,แก้แค้น,แอคชั่น,ปีศาจ,จอมเวท,เกิดใหม่ ,นักดาบ,ดราม่า,เวทมนตร์,#BL,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ย่านการค้า เมืองหลวงเพทรัสในจักรวรรดิ
กรุ๊งกริ๊ง
เสียงกระดิ่งที่ห้อยอยู่ด้านบนของประตูดังขึ้น นั่นแสดงว่ามีคนเปิดมันเข้ามา
"ยินดีต้อนรั- มาทำไมไม่ทราบ" เอ่ยทักลูกค้าตามปกติ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าใครที่ก้าวผ่านประตูเข้ามา
ชายหนุ่มเรือนผมและดวงตาสีน้ำตาล ผิวสีแทนเข้ม มีแผลเป็นที่มุมปาก ด้านหลังสะพายดาบใหญ่ ใส่ชุดทหารเต็มยศ
"แอนเดียส"
[แอนเดียส โฮเลอร์ ซอร์ตเอ็กซ์เปิร์ตระดับกลาง ฉายานักดาบพายุ]
"ทำไมเจ้าพูดกับผู้ใหญ่เช่นนี้ล่ะ ข้าจะฟ้องอาจารย์เจ้านะ"
"ข้าต้องสนใจด้วยหรือไง แล้วมาทำไม"
"มาร้านหนังสือจะให้ข้ามาทำอะไรล่ะ" สองขาก้าวเดินตรงมายังที่เค้าท์เตอร์ที่ข้านั่งอยู่ เขายื่นหนังสือเล่มหนึ่งไว้ตรงหน้า "ข้ามาคืนหนังสือที่ยืมไป"
"ข้าไม่ยักรู้ว่านักดาบกระจอกอย่างเจ้าจะอ่านหนังสือเป็น"
"นี่ พูดจาให้มันดีๆ หน่อยเรย์เวน" แอนเดียสส่งสายตาพร้อมแผ่รังสีกดดันระดับหนึ่ง หวังจะให้ข้ากลัวจนหัวหดสินะ "คิดว่าเจ้าสนิทกับรุ่นพี่ลูเซียสแล้วจะพูดจากับข้าอย่างไรก็ได้งั้นรึ"
ข้าเงยหน้ามองคนที่ยืนเต็มความสูงตรงหน้า เป็นแค่ซอร์ตเอ็กซ์เปิร์ตแท้ๆ ถ้าเจ้ารู้ว่าข้าเป็นใครคงไม่กล้ายืนประจันหน้าเช่นนี้หรอก
เด็กน้อยเอ๋ย
"ขอโทษทีละกัน" ถึงจะอยากสั่งสอนเด็กนี่ให้รู้ซะบ้างแต่ก็ต้องกดอารมณ์เอาไว้ เพราะข้าไม่ได้อยากให้ใครมารู้ตัวตนที่แท้จริงมากนักหรอก
ข้ารับหนังสือที่แอนเดียสเอามาคืน เช็กสภาพตามหน้าที่ก่อนจะหยิบเงินค่ามัดจำหนังสือในลิ้นชักที่ลงชื่อไว้ส่งคืนให้เจ้าของ
แอนเดียส เป็นรุ่นน้องที่จบจากสถาบันทหารหลังจากข้าและลูเซียสอยู่หลายปี แต่เจ้านี่ปลาบปลื้มในวิถีดาบของลูเซียสมาก หวังว่าสักวันหนึ่งจะได้ยืนในสนามรบเคียงข้างน้องชายข้า
แต่เมื่อจบการศึกษาและถูกส่งไปแนวหน้า ลูเซียสก็ลาออกมาเปิดร้านหนังสือเสียก่อน แอนเดียสมันเลยตามติดน้องชายข้าแจเลยนะสิ แถมยังวอแวให้ลูเซียสสอนวิถีดาบให้อีก เจ้านี่คือหนึ่งในคนที่ข้าอยากกำจัดทิ้งเพราะชอบทำตัวให้ลูเซียสรำคาญใจอยู่เรื่อย
ฆ่าเลยดีมั้ย
"นึกว่าใครมาซะอีก เอ้านี่ กินสิ" ลูเซียสเดินถือจานอาหารออกมาจากด้านหลังร้านเลยเอ่ยทักแอนเดียสก่อนจะวางมันลงตรงหน้าข้า
"ผมมาคืนหนังสือครับรุ่นพี่" แหม สีหน้าตอนคุยกับน้องข้านี่มันคนละเรื่องกับเมื่อกี้เชียวนะ
"งั้นหรอ เรย์เวนจัดการเรียบร้อยใช่มั้ย"
"ครับ ผมคืนเงินไปให้แล้วด้วย"
"อืม ขอบใจนะ เจ้าก็รีบกินซะ วันนี้ต้องรีบไปเข้าหอไม่ใช่หรือไง"
"ใช่ครับ" ข้าขยับจานอาหารมาใกล้อีกหน่อย
…ออมเล็ตใส่มะเขือเทศ…
ของชอบข้าเลยนะเนี่ย
"ที่บ้านของนายน้อยตระกูลดีลักซ์ไม่มีอะไรให้กินหรือไง ถึงได้มาฝากท้องที่ร้านหนังสือแบบนี้" เสียงของแอนเดียสเอ่ยขึ้นทำให้ข้าละสายตาจากจานอาหารที่โปรดปรานเงยหน้ามองคนที่พูดขัดจังหวะ
"ยุ่งไปซะทุกเรื่องเลยนะ"
พลังเวทสีดำที่ปะปนด้วยจิตสังหารบางๆ แผ่กระจายออกจากร่างกายส่งตรงไปยังคนที่ทำให้ข้าหงุดหงิด ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปาก สีหน้าผวาเล็กน้อยของแอนเดียสพร้อมกับก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว นั่นมันทำให้ข้าพอใจเสียจริง
แปะ!!
"หยุดเลย!"
เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับคำสั่งของลูเซียสทำให้ข้าหยุดการกลั่นแกล้งแต่เพียงเท่านี้ พลังเวททั้งหมดมลายหายไปจนสิ้นเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
"ถ้าทำแบบนี้อีก ข้าจะโกรธนะเรย์เวน" ลูเซียสโน้มตัวลงมาผ่านเค้าท์เตอร์ จนใบหน้าห่างกับข้าไม่ถึงคืบ ดวงตาฉายแววจริงจัง แล้วเสียงพูดที่กดลงต่ำนั่นอีก
รอยยิ้มแอบเกิดขึ้นในใจ นี่มันลูกแมวขู่ชัดๆ
"เข้าใจแล้ว" สองมือยกขึ้นคล้ายบอกว่ายอมแพ้ก่อนจะเหลือบมองไปยังคนที่ยังทำหน้าถอดสีไม่หาย "ผมไม่แกล้งรุ่นน้องของคุณลูเซียสแล้วครับ"
ลูเซียสยังคงมองด้วยสายตาคาดโทษ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยวาจาอะไรออกมาอีก
พลังเวทที่ข้าปลดปล่อยไปเมื่อครู่ แค่เพียงเสี้ยววิ คนมากฝีมืออย่างน้องชายข้าก็สัมผัสได้ ว่ามันไม่ได้อันตรายและเป็นเพียงแค่การขู่เล่นเท่านั้น คนที่ไม่รู้ก็มีเพียงแต่แอนเดียสนั่นแหละ กลัวหัวหดเสียขนาดนั้น
ยังอ่อนหัดนัก ไอ้ลูกหมา
แล้วที่ลูเซียสเลือกจะมาดุข้าทั้งที่ไอ้หมอนั่นมันเริ่มก่อน ก็คงเพราะว่าข้าเด็กกว่าละมั้ง
ช่างมันแล้วกัน
บทสนทนาของทั้งคู่ที่พูดคุยกันหลังจากสถานการณ์สงบลงก็ไม่มีอะไรมากเป็นเพียงแค่การถามไถ่ทั่วไป เพราะแอนเดียสเพิ่งได้วันพักหลังจากไปออกรบที่แนวรบกลาง
ข้าฟังผ่านๆ ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก พลางตักอาหารเข้าปากเรื่อยๆ
นี่มันอร่อยจัง ให้ตายเถอะ
กรุ๊งกริ๊ง
เสียงกระดิ่งจากประตูดังขึ้นทำให้ทุกคนที่อยู่ในร้านหันไปมองที่ต้นเสียง
"มีอะไร" เมื่อเห็นว่าใครที่เปิดประตูเข้ามาข้าก็เอ่ยปากถาม
"ตอนนี้ใกล้ได้เวลาแล้วค่ะนายน้อย หากช้ากว่านี้จะไม่ทันเข้าหอพักนักเรียนทหารนะคะ" มาเรียน่าก้มหัวให้ลูเซียสและแอนเดียสเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถาม
"ข้าเข้าใจแล้ว เดี๋ยวตามออกไป"
ทางออกด้านหลัง หอพักนักเรียนทหาร ชั้นปีที่ 2
"ตอนนี้ไม่เหลือของอะไรในรถม้าแล้วค่ะนายน้อย" มาเรียน่าพูดพลางชะโงกหัวออกมาจากด้านหลังรถม้า
หมับ!
"เอาไป" ข้าโยนอาร์นี้แฟคสื่อสารให้ "ระหว่างที่ข้าอยู่ในสถาบันเจ้าก็ดูแลบ้านพักไปค่อยมาตอนที่ข้าเรียก ถ้าหากมีเวลา-"
"ฉันรู้แล้วค่ะ หากมีเวลาว่างฉันไปช่วยงานท่านลูเซียสค่ะ"
"อืม"
"แต่ว่านะคะนายน้อย"
"อะไร"
"ที่นายน้อยให้ฉันไปช่วยงานท่านลูเซียสบ่อยๆ เพราะว่าอยากให้เราสองคนรักกันใช่มั้ยคะ" มาเรียน่าพูดพร้อมกับทำท่าเขินอายบิดไปมา
ให้ตาย อายแทนชะมัด
"เหลวไหล ลูเซียสไม่มีทางชอบเจ้าหรอก" ใช่ น้องข้าไม่ชอบหรอก ข้ารู้จักน้องข้าดี
"ทำไมคะ ฉันออกจะงดงามขนาดนี้" ไม่พูดเปล่ายังทำท่าพิลึก
"หยุดทำท่าแบบนั้นเถอะ ไม่เช่นนั้นข้าจะฆ่าเข้าซะ"
"ถ้านายน้อยฆ่าฉัน ฉันก็ตายสิคะ"
เอ้า ก็ต้องตายสิ
"เห้อ!" เสียงถอนหายใจบวกกับท่าทางเบื่อหน่ายของข้าทำให้นางหัวเราะคิกคักชอบใจใหญ่
มาเรียน่า เป็นคนรับใช้คนเดียวที่ข้าไว้ใจจนสามารถพูดคุยกันได้โดยไม่ต้องใช้คำสุภาพนัก ส่วนเหตุผลที่เป็นเช่นนั้นตัวข้าเองก็ยังสงสัยมาจนถึงทุกวันนี้
อาจจะเป็นเพราะตอนที่ข้าลืมตาตื่นขึ้นมาในร่างนี้ ข้าพบเห็นนางเป็นคนแรกๆ ร่วมกับท่านพ่อ และท่านแม่ก็ได้ละมั้ง
นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้า คือ ราเชล ฮาร์ทที่มาเกิดใหม่ แต่นางกลับทำตามคำสั่งทุกอย่างโดยไม่มีข้อสงสัย แม้กระทั่งข้าจะบอกให้นางไปฆ่าใครก็ตาม...
end part
"มาเรียน่า" เด็กหนุ่มที่ยกมือข้างขวาขึ้นกอบกุมใบหน้าเพราะความเบื่อหน่ายเมื่อครู่เอ่ยเรียกชื่อสาวใช้ที่ยืนอยู่ตรงข้าม
"ขา นายน้อย" คนที่ถูกเรียกขานรับ
"เจ้าเป็นข้ารับใช้ของใคร" เสียงทุ้มต่ำน่าเกรงขามเอ่ยออกมา สายตามองลอดผ่านร่องนิ้วที่ปกปิดใบหน้า ดวงตาที่เคยเป็นสีน้ำเงินเข้ม ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงสดคล้ายโลหิต
พรึ่บ!!
หญิงสาวเห็นภาพตรงหน้าจึงรีบนั่งลงคุกเข่าลงกับพื้นดิน
ดวงตาจะเปลี่ยนเป็นสีแดง เมื่อเรย์เวน...
โกรธ
จริงจัง
คับแค้นใจ
ใช้พลังเวทเกินขีดจำกัด
หรือ
กำลังลงมือฆ่าใครสักคน…
"ฉันเป็นข้ารับใช้ของนายน้อยแต่เพียงผู้เดียวค่ะ"
เมื่อ 8 ปีก่อน เรย์เวนอายุ 10 ขวบ
คฤหาสน์ตระกูลดีลักซ์ เมืองนีไอโอเนีย
"เดินทางปลอดภัยนะเจ้าคะ นายท่าน"
หญิงสาวในชุดคนรับใช้แบบตะวันตกเต็มยศยืนโบกมือ พร้อมใบหน้ายิ้มแย้มให้รถม้าของเจ้าของคฤหาสน์และภริยาที่กำลังเดินทางไปทำกิจธุระที่เมืองอื่น
แต่เมื่อรถม้าเคลื่อนตัวไปไกลจนลับสายตา ดวงตาก็ฉายแววดุดันในทันทีเมื่อหันไปหาอัศวินหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ห่าง
"ส่งอัศวินตามไปคุ้มกันนายท่านเพิ่มอีกสักสี่ ห้าคน แล้วแอบๆ ไปล่ะ เพราะนายท่านไม่ชอบให้ขบวนรถม้ามันวุ่นวายเอิกเกริก"
"รับทราบครับ" เมื่อได้รับคำสั่งจากผู้ที่มียศสูงกว่า อัศวินก็รีบไปปฏิบัติตามทันที
สองขาก้าวเดินกลับเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ แค่เพียงเปรยตามองก็ทำให้คนรับใช้คนอื่นๆ พากันก้มหน้างุดด้วยความเกรงกลัว
อดีตนักดาบหญิงแห่งประเทศตะวันออก ที่ปัจจุบันกลับกลายมาเป็นหัวหน้าคนรับใช้ คนสนิทของมหาจอมเวทและคู่ซ้อมดาบให้คุณชายของตระกูลดีลักซ์
หญิงสาวในชุดคนรับใช้คล้ายกันเดินตรงเข้ามาก้มหัวให้เล็กน้อย
[มาเรียน่า จอมยุทธระดับสูง เพลงดาบแสงจันทร์]
"คุณมาเรียน่าคะ นายน้อยเรย์เวนเรียกพบที่ห้องค่ะ"
"ฉันเข้าใจแล้ว"
มาเรียน่าเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของเรย์เวน มือขวาจับที่ลูกบิดประตูแน่นก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก และพ่นออกมาอย่างใจเย็น รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้า
ห้องนอนของนายน้อยเรย์เวน ดีลักซ์ พื้นที่ต้องห้ามของคฤหาสน์ นอกจากแวนคลิโอผู้เป็นพ่อ และซาร่าผู้เป็นแม่ ก็มีเพียงแค่มาเรียน่าเท่านั้นที่จะสามารถก้าวเข้าไปได้
แกร๊ก!
"แบล็กบาเรีย"
[เวทเลเวล 3 : แบล็กบาเรีย ที่จะสร้างโดมสีดำจากพลังเวทเพื่อปิดกั้นเสียงและปิดกั้นการมองเห็นจากด้านนอก]
ทันทีที่สองขาก้าวเข้ามาในห้อง เสียงร่ายเวทของเด็กน้อยวัยสิบปีก็ดังขึ้น พื้นที่โดยรอบถูกล้อมด้วยโดมสีดำอันใหญ่ที่ปกคลุมห้องส่วนตัวของเรย์เวนไว้ทั้งหมด
"โห่ เรียกฉันมาอวดพลังเวทใช่มั้ยคะเนี่ย นายน้อยของมาเรียน่าเก่งที่สุดเลยค่ะ" หญิงสาวเงยหน้ามองม่านพลังสีดำก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยท่าทางยิ้มแย้ม
แต่ประโยคที่เอื้อนเอ่ยออกไปกลับไปไม่ได้รับเสียงตอบรับ เธอหันไปยังเด็กน้อยที่นั่งไขว่ห้างกับเก้าอี้พนักพิงแขนซ้ายท้าวเข้ากับโต๊ะข้างหัวเตียง สายตาดุดันจนผิดสังเกต มองมาที่เธอเหมือนจ้องจะเอาชีวิตและที่ยิ่งไปกว่านั้น
ดวงตาเป็นสีแดงเหมือนเลือด
อยู่ๆ ออร่าสีดำสนิทแฝงไปด้วยความกดดันรุนแรงก็แผ่ตรงมายังหญิงสาว เป็นพลังเวทที่ทรงพลังจนไม่สามารถหยัดยืนอยู่ได้ มาเรียน่าทรุดลงไปกับพื้นห้อง พยายามจะฝืนร่างกายให้ลุกขึ้นแต่ทำไม่ได้แม้จะเงยหน้าขึ้นมองสบตา เหมือนโดนราชสีห์ตัวใหญ่ใช้อุ้งเท้าที่มีเล็บแหลมคมบดขยี้ลงกับพื้น
นี่ใช่พลังเวทของเด็กสิบขวบจริงหรือ?
ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัว ร่างกายที่เหมือนจะถูกบดขยี้อ่อนแรงลง การหายใจเริ่มติดขัด สติสัมปชัญญะเริ่มเลือนราง ของเหลวสีแดงไหลย้อยออกจากมุมปาก
แต่ไม่นานรังสีความกดดันก็เริ่มลดลง จนหายใจคล่องขึ้น มาเรียน่าพยายามเงยหน้ามองคนที่ยังไม่หยุดปลดปล่อยพลังเวท
"นะ นาย นะ น้อย"
"เจ้าเป็นข้ารับใช้ของใคร"
To be continued
จุดเริ่มต้นของคู่หูนายน้อยเรย์เวนและข้ารับใช้อย่างมาเรียน่าค่ะ
ข้อมูลตัวละคร ราเชล ฮาร์ท
อายุ 26 ปี เป็นอันริยะทั้งดาบและเวทมนตร์ ได้เป็นผู้บัญชาการหน่วยที่ 1 (คนเก่าตายพอดี) ตั้งแต่เรียนจบ (อายุ 21 ปี) บรรลุเลเวล 9 ตอนอายุ 23 ปี มีอารมณ์ขัน ทะเล้น แต่หน้าดุ ปากจัด ติดเหล้า ชอบกินพุดดิ้ง ขี้ลืมโดยเฉพาะตารางเรียน รักน้องชายมากๆ ในสนามรบจะเลือดเย็น ฆ่าเหมือนเล่นสนุก แต่รักพวกพ้องมาก คติของราเชลคือต้องชนะ ศึกโดยเสียทหารในหน่วยให้น้อยที่สุด เป็นที่มาของสมญานาม วีรบุรุษแห่งสนามรบ เนื่องจากเป็นผู้บัญชาการสูงสุดเวลาประชุมทางทหารที่พระราชวังมักจะทะเลาะกับเหล่าขุนนางบ่อยๆเรื่องงบในสงคราม แต่องค์จักรพรรดิชอบราเชลมากเพราะเป็นคนเก่งที่หาคนแทนได้ยาก เลยทำให้ราเชลไม่กลัวใครหน้าไหนไม่ก้มหัวให้ใครยกเว้นองค์จักรพรรดิคนเดียวส่วนคนอื่นด่าหมดตี้ ( ^ ^ )
รูปลักษณ์
ผมสีขาวเหมือนหิมะในหน้าหนาวยาวระต้นคอที่ไว้ผมยาวเพราะไม่ชอบให้แดดโดนต้นคอ ร้อน) ดวงตาสีเลือด ตา
เฉี่ยวดุ ผิวขาวซีด สูง 185 cm อิมเมจคือเสือดาวหิมะ
คำติดปาก : ให้ตาย ให้ตายเถอะ…
