”ราเชล ฮาร์ท“ นักดาบเวท ที่ปกป้องน้องชายจนพลาดท่าโดนราชาปีศาจฆ่าตาย กลับมาเกิดใหม่ในตระกูลนักเวทสายรักษา “ดีลักซ์” เขาต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ทั้งหมดเพื่อที่จะไปแก้แค้นราชาปีศาจ ครั้งนี้เขาจะทำได้มั้ยนะ?
แฟนตาซี,ผจญภัย,ดราม่า,แอคชั่น,สงคราม,แก้แค้น,แอคชั่น,ปีศาจ,จอมเวท,เกิดใหม่ ,นักดาบ,ดราม่า,เวทมนตร์,#BL,แฟนตาซี,ต่างโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เจ้าอยากรู้ก็ไปถามเอาเอง ให้ตายเหอะ ข้าอยากดื่มใจจะขาดอยู่แล้ว อ๊ากกกกก!!!” ราเชลกรีดร้องพร้อมล้มตัวลงนอนกลิ้งอยู่ที่พื้นไม่ต่างจากเด็กน้อยที่อ้อนแม่ซื้อของเล่นแล้วถูกปฏิเสธ
“อะแฮ่ม!”
“ใคร! / หยุดอยู่ตรงนั้น!" ทันทีที่เสียงกระแอมในลำคอดังขึ้น ทั้งสองคนก็รีบลุกขึ้นคว้าอาวุธคู่กายหันไปทางต้นเสียงอย่างไม่ลังเล
บรรยากาศเศร้าหมองก่อนหน้านี้พลันหายไปจนหมดสิ้น ความสงสัยเกิดขึ้นในความคิดเพราะตั้งแต่ที่ก้าวเดินมายังที่ตรงนี้ก็สัมผัสได้ว่าไม่มีใครเข้ามาใกล้ แล้วเหตุใดจึงมีเสียงผู้คน
จิตสังหารของทั้งคู่แผ่ตรงไปยังหลังต้นไม้ใหญ่หมายจะปลิดชีพคนที่อยู่หลังต้นไม้หากนั่นคือศัตรู
แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ ผู้ที่ส่งเสียงทักทายก็เผยตัวออกมา
ผู้ชายร่างสูงใหญ่ ใบหน้าถูกปกปิดมิดชิดด้วยผ้าสีดำยกเว้นดวงตาสีเงินที่สะท้อนกับแสงจันทร์จนเป็นประกาย เรือนผมยาวสลวยสีเงินถูกมัดรวบไว้อย่างดี ข้างเอวสอบเหน็บดาบยาวสองเล่ม จังหวะของย่างก้าวที่สมบูรณ์ไร้ซึ่งเสียงเดิน
“วิลฟอร์ด!”
“ใช่ ข้าเอง” คนที่ถูกเรียกชื่อตอบกลับ
“นึกว่าใคร เจ้ามีอะไรหรือ” ครูซเอ่ยถามพลางลดจิตสังหารและดาบลง
“หรือจะมาซ้ำเติมข้า พอเลย แค่นี้ข้าก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว” เจ้าของเรือนผมสีขาวสว่างพูดขึ้นพร้อมเก็บดาบเข้าสู่ฝัก
“ใครบอกกัน” ฝ่ามือหนาทั้งสองข้างที่ซ่อนไว้ด้านหลังถูกยกออกมาต่อหน้าของทั้งสองคน เผยให้เห็นขวดไวน์ชั้นเลิศที่บรรจุของเหลวอยู่เต็มขวดพร้อมแก้วอีกสามใบ
แกร๊ง!
“นั่นมัน! / ได้อย่างไรกัน” ทั้งสองคนที่เห็นภาพนั้นก็แสดงอาการตกใจ
“ว่าแล้วเชียว เจ้านั่นมันโกหกสินะ จริงๆ ก็ใช้เวท-” ครูซยกมือขึ้นลูบคางพึมพำยังไม่ทันจบประโยคดีแต่ก็ถูกขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ข้าไม่ได้ใช้เวทมนตร์” วิลฟอร์ดแย้งขึ้น
“จริงสิ เจ้าแค่ใช้ทักษะนั่น!” เหมือนมีหลอดไฟส่องแสงขึ้นมาเหนือศีรษะของราเชล เมื่อจุดประกายความคิดขึ้นมาได้ว่าเพื่อนรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ต่อหน้ามีความสามารถมากแค่ไหน
“ใช่”
“สุดยอดไปเลย เจ้าจะให้พวกข้าดื่มด้วยใช่หรือไม่ สหาย” ราเชลรีบวิ่งเข้าไปใกล้ส่งสายตาวิงวอนไปยังคนที่ถือขวดเครื่องดื่ม “ได้โปรด…”
“ข้าขอร้องด้วย”
ใครจะเชื่อว่าผู้บัญชาการทั้งสองคนจะนั่งคุกเข่าประสานมือพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนเพียงเพื่อต้องการจะดื่มของมึนเมาเช่นนี้
รอยยิ้มเผยขึ้นภายใต้ผ้าปิดหน้าสีดำสนิท แววตาเอ็นดูทอดมองไปยังรุ่นน้อง
“ไปที่กระโจมของข้า” วิลฟอร์ดพูดจบก็เดินนำออกไปก่อน
“เย้! / สำเร็จ”
ปัจจุบัน
ห้องลงทะเบียนเรียน ชั้นปีที่ 2 สถาบันทหาร
บรรยากาศหน้าห้องลงทะเบียนก็วุ่นวายเหมือนเช่นทุกครั้งเมื่อต้องเลื่อนชั้นขึ้นปีที่ 2 ผู้คนมากมายที่สวมชุดนักเรียนถูกระเบียบ บนอกซ้ายติดป้ายชื่ออย่างเรียบร้อย ขาดก็เสียแต่เข็มกลัดที่กึ่งกลางของปกเสื้อถูกเว้นว่างไว้ เพราะยังไม่สามารถเลือกอาชีพที่จะเรียนได้
เข็มกลัดอัญมณีจะมีทั้งหมดสามสี โดยแบ่งไปตามสายอาชีพ ดังนี้
สีแดง - นักเวท
สีเขียว - นักดาบ
สีน้ำเงิน - นักดาบเวท
และสีเข็มกลัดที่มีมากที่สุด ก็คือ สีแดง เพราะบรรดาลูกหลานขุนนางมักจะเดินตามรอยของตระกูลโดยการเป็นนักเวท เพื่อสืบทอดวิสัยทัศน์เวทมนตร์
“เอ้า เรย์เวน เจ้ายังไม่ไปรับเข็มกลัดกับหนังสือเรียนอีกหรือไง”
เด็กสาวคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาทักทายข้าที่ยืนรอเวลาให้คนเบาบางลงจะได้เข้าไปบ้าง
[เวโรนิก้า เบนิมอร์ นักเรียนทหารชั้นปีที่ 2 ผู้ใช้เวทพืช]
“ข้ากำลังรอให้คนน้อยลงกว่านี้อีกหน่อย” ข้าตอบกลับไป พลางมองไปที่เข็มกลัด
หื้ม สีแดง
“เวโรนิก้า เจ้าไม่ได้เลือกนักดาบหรอกหรือ”
“ก็ตระกูลข้าเป็นนักเวท ข้าก็ต้องเลือกนักเวทสิมันแปลกตรงไหนกันเล่า”
นางตอบกลับพร้อมคิ้วที่เริ่มผูกกันเป็นปม
“ไม่แปลกได้อย่างไร เมื่อตอนปี 1 เจ้าทำได้ดีในการประลองดาบในวิชาเรียนดาบเลยนะ ข้าเสียดายแทนเจ้าต่างหาก”
“เห้อ ถ้าข้าเลือกนักดาบ แล้วใครจะสืบทอดวิสัยทัศน์เวทมนตร์ของตระกูลข้ากันล่ะ ข้าเป็นบุตรสาวคนเดียวด้วย...”
สีหน้าของนางเริ่มเศร้าหมองลง กอดหนังสือที่ได้รับมาด้วยแนบอกแน่น
“เจ้าจะไม่เสียใจงั้นรึ”
นางนิ่งเงียบไปชั่วขณะ คงจะนึกเสียใจแต่ไม่สามารถขัดความเห็นของตระกูลได้สินะ
เอาจริงๆ ข้าก็โชคดีที่ท่านพ่อและท่านแม่เข้าใจ ไม่ฝืนให้ไปเรียนที่สถาบันการแพทย์ ไม่เช่นนั้นคงตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกลับเวโรนิก้า
"ข้าไปก่อนนะ"
หลังจากที่นิ่งเงียบไปนางก็เอ่ยปากขอตัวไปก่อน
"ไว้เจอกันเวโรนิก้า"
นางพยักหน้าให้เล็กน้อยก่อนจะปลีกตัวออกไป
ข้าเองก็สมควรจะได้เวลาเข้าไปรับเข็มกลัดกับหนังสือเรียนสักที นี่ก็ใกล้เวลาเรียนคาบแรกแล้วเสียด้วย
ปั่ก!!
"โอ้ย ใครทุบหัวข้- ดะ เดรค" บ้าเอ๊ย เจ็บชะมัด ทุบมาได้อย่างไรเนี่ย
"ข้าเอง มีปัญหาหรือไงเรย์เวน"
ให้ตาย อุตส่าห์จะหลบหน้าแล้วนะเนี่ย
เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เรือนผมสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล หางตาชี้ขึ้นเหมือนแมวป่า เอกลักษณ์ของตระกูลผู้ใช้เวทน้ำที่โด่งดังของจักรวรรดิ 'อเลนเดล'
[เดรค อเลนเดล นักเรียนทหารชั้นปีที่ 2 ผู้ใช้เวทน้ำ รูมเมทเรย์เวน]
เพื่อนสนิทของข้า จะพูดให้ถูกก็คงเป็นสารานุกรมเดินได้ล่ะมั้ง เพราะถ้าอยากรู้อะไรก็แค่หันไปข้างๆ แล้วถามเจ้านี่ ข้าก็รู้หมดทุกเรื่อง
อันที่จริงข้าตั้งใจว่าจะไม่สุงสิงกับนักเรียนคนไหนเลยด้วยซ้ำ แต่เมื่อตอนเปิดเทอมปีที่แล้วดันทำจดหมายเชิญเข้าเรียนที่สถาบันหายระหว่างทางน่ะสิ ยืนอยู่ที่โต๊ะลงทะเบียนตั้งนานสองนานพยายามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอเสียที
จำได้ว่าตอนนั้นเถียงกับมาเรียน่าอยู่ยกใหญ่ว่าทำไมถึงไม่ดูแลจดหมายข้าให้ดี จนใกล้เวลาปิดรับลงทะเบียนเดรคก็เข้ามา แล้วยื่นจดหมายเชิญที่กำลังตามหามาให้
เจ้านั่นบอกว่าเจอมันตกอยู่ที่ย่านการค้าเลยเก็บมาด้วย ข้าเลยลงเรียนได้ทันเวลาพอดี
แล้วเราทั้งคู่ก็ได้เป็นรูมเมทกันในหอพักเพราะลงทะเบียนเรียนพร้อมกัน
เหมือนโชคชะตาจะพาคนดีๆ เข้ามาหานะ
จากที่เป็นแค่รูมเมทธรรมดา พอนานวันเข้า ข้าก็รับรู้ได้ว่าเดรคไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ไม่ถือตัวทั้งที่เป็นลูกของขุนนางระดับสูงอย่างดยุกอเลนเดล คนสนิทขององค์จักรพรรดิ แต่กลับดูแล ใส่ใจข้าได้อย่างดี
จนบางทีข้าก็คิดว่าเดรคคือมาเรียน่าปลอมตัวมาหรือเปล่า เหมือนกันอย่างกับแกะ ต่างแค่เดรคกล้าลงไม้ลงมือกับข้าเนี่ยสิ และเราก็เริ่มไปไหนมาไหนมาภายในสถาบันด้วยกันเรื่อยๆ จนสนิทกันไปเอง
บางทีไอ้เบื๊อกครูซยังชอบมาแซวข้าอยู่เลยว่ามีเพื่อนใหม่แล้วลืมเพื่อนเก่า
"ข้าเจ็บไงเล่า" (ㄒoㄒ)
"เหอะ ยังน้อยไป" เดรคสลัดข้อมือเบาๆ "เมื่อคืนเจ้าไปไหนมา บอกข้าว่าจะไปส่งคุณมาเรียน่าแต่ก็หายหัวไปเลย"
สายตาคาดโทษจ้องมองมาเพื่อต้องการเค้นความจริง
"แล้วเมื่อเช้าเจ้าเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องตอนที่ข้าอาบน้ำใช่หรือไม่"
ก็ต้องใช่อยู่แล้วล่ะ หากไปตอนที่เจ้ารออยู่ข้าคงไม่มีชีวิตมาเลือกสายแน่นอน
"อืม ใช่"
อะไรกัน สายตาตำหนิข้างั้นรึ ไอ้เด็กนี่ พอเห็นข้ายอมเข้าหน่อยก็ข่มเหงกันเลยนะ
"แล้วสรุปเจ้าหายหัวไปไหนมา"
ข้าจะบอกเจ้าได้อย่างไรล่ะว่าเมาหลับอยู่ที่ห้องไอ้อาจารย์ใหญ่นั่น ขืนบอกไปโดนทุบอีกรอบแน่นอน
แต่ถ้าอ้ำอึ้งก็จะโดนเหมือนกัน
"คือข้าลืมของไว้ที่บ้านพักของตระกูลน่ะ" แถไปก่อนแล้วกัน ดีนะที่บ้านพักของตระกูลดีลักซ์ในเมืองหลวงอยู่ไม่ไกลมาก พอจะอ้างได้อยู่
"พอไปเอาของที่ลืมไว้ข้าก็เลยตัดสินใจนอนที่บ้านเลย ข้าไม่ได้ตั้งใจหนีเจ้าไปไหนเสียหน่อย"
"งั้นหรือ?"
ท่าทางเลิกคิ้วอย่างสงสัยนั่นคืออะไร เจ้าไม่เชื่อข้างั้นสิ
"แล้วจะหลบหน้าข้าทำ-"
'ประกาศ นักเรียนชั้นปีที่ 2 ที่ยังไม่ได้เลือกสายการเรียน ให้รีบมาที่ห้องลงทะเบียนในเวลานี้ด้วยค่ะ'
เสียงประกาศของเจ้าหน้าที่ดังขึ้นมาขัดจังหวะการบ่นของเดรคได้ทันเวลาพอดิบพอดี ทำให้เจ้านี่หัวเสียนิดหน่อย
"เห้อ เจ้าก็ยังไม่เลือกสายใช่หรือไม่"
"ใช่"
"เช่นนั้นก็รีบไปกัน"
พระเจ้า เสียงประกาศช่วยชีวิตข้าไว้แท้ๆ เลย
เราสองคนก้าวเดินไปยังห้องลงทะเบียนกันคนละห้องพร้อมกัน
แน่นอน
ข้าเลือก
นักดาบเวท ผู้ที่ชำนาญศาสตร์ของเวทมนตร์และมีวิถีดาบที่ยอดเยี่ยม แล้วยังสามารถประสานการโจมตีของทั้ง 2 ศาสตร์เข้าด้วยกันได้อย่างไร้ที่ติ
ข้าเคยเป็นนักดาบเวท เลเวล 9 มาแล้ว
ครั้งนี้ข้าก็จะทำมันให้ได้อีกครั้ง แต่ในชีวิตนี้ข้าจะต้องแข็งแกร่งให้มากกว่าชีวิตก่อน
รอก่อนเถอะ!
ข้าจะไปเด็ดหัวเจ้าเอง ไอ้เวรแอบิเกล!!
"เรย์เวน!"
ข้าสะดุ้งกับเสียงเรียกของเดรคได้อย่างไร เมื่อกี้เหม่อไปหรอกหรือ
"เป็นอะไร ทำไมไม่ติดเข็มกลัด"
เดรควางหนังสือที่เพิ่งได้รับมาไว้กับโต๊ะไม้ใกล้ๆ ก่อนจะที่ยื่นฝ่ามือหนาเข้ามาคว้าเข็มกลัดสีน้ำเงินจากมือข้าไป แล้วบรรจงติดมันที่กึ่งกลางของปกเสื้อให้อย่างดี
"คิดอะไรอยู่หรือไง"
ข้าส่ายหัวเบาๆ แทนคำตอบ ก่อนจะเหลือบไปเห็นเข็มกลัดของอีกคน
สีน้ำเงิน
"เดรค เจ้าไม่ได้เลือกนักเวทหรอกหรือ ทำไม..."
นั่นสิทำไมล่ะ ผู้ใช้เวทน้ำที่ตอนนี้อยู่เลเวล 4 แล้วแต่กลับไม่เป็นนักเวท
"ถามอะไรอย่างนั้น" เดรคพูดพลางขยับปกเสื้อของข้าให้เข้าที่
"ถ้าข้าไม่ไปเรียนกับเจ้า แล้วใครจะคอยบอกเจ้าล่ะว่าคาบต่อไปต้องเรียนอะไร"
มันก็จริงนะ
แต่ข้าเตรียมใจไว้แล้วไงเล่าว่าเจ้ากับข้าต้องแยกกันในชั้นปีที่ 2 (ถึงจะมีวิชาที่เรียนตรงกันบ้างก็เถอะ) แล้วเจ้าจะตามข้ามาเพราะเรื่องนี้เนี่ยนะ...?
"แต่เรื่องดาบ..." ใช่ นี่แหละข้อสำคัญ
เดรคอ่อนวิชาดาบมาก
"ช่วงปิดเทอมข้าไปเรียนมาเพิ่มแล้วล่ะ แต่ว่าก็ยังทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ จากนี้เจ้าก็เป็นคู่ซ้อมให้ข้าด้วยแล้วกัน เรย์เวน"
"ข้าซ้อมหนักนะ"
"ข้าก็ต้องการเช่นนั้นอยู่แล้ว"
สีหน้ามั่นใจของเดรคมันบ่งบอกทุกอย่างว่าไม่ได้โกหก และเตรียมตัวพร้อมทุกอย่างแล้ว
"ได้เลย แต่ว่านะ...เราเรียนคาบแรกวิชาอะไรงั้นหรือ"
ป๊าบ!
"โอ๊ย!"
"เจ้าโง่นี่!"
ไม่ทันไรข้าก็โดนฟาดเข้ากลางหลังแล้วหรือนี่
ปั๊ดโถ่เอ๊ย!
"ทำไมถึงไม่ดูตารางเรียนที่เจ้าหน้าที่เขาก็แจกให้เมื่อครู่เล่า" เดรคพูดพลางหยิบกระดาษใบหนึ่งขึ้นมา
"วิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์"
To be continue
อยากจะบอกว่าพี่วิลฟอร์ดในจินตนาการเราคือหล่อมาก หล่อโฮกกกกกก เป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ ปิดหน้าตลอด น้อยคนที่จะเห็นหน้าที่แท้จริง อารมณ์แบบเปิดหน้าไม่ได้เดี๋ยวสาวๆ รุมจีบ แต่เขาตายค่ะ แอแง จริงๆ พี่เขาอายุมากกว่าครูซและราเชลนะคะ แต่พี่แกให้ทั้งสองคนไม่ต้องเรียกแบบพี่ก็ได้ แล้วก็มักจะคอยขำกับการกระทำปัญญาอ่อนของคู่หูคนรั่วด้วยค่ะ
วันนี้เปิดตัว หนึ่งในตัวละครหลักอีกคนค่ะ ‘เดรค อเลนเดล’
ข้อมูลตัวละคร
อายุ 18 ปี เป็นลูกคนสุดท้องของตระกูล อเลนเดล (ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางอะไรกับราเชลในชีวิตก่อน) เอ็นดูและดูแลเรย์เวนหนักมาก ประคบประหงมสุดๆ คอยตามใจเรื่องของกินตลอด ปกติเป็นคนใจเย็น แต่หวงเพื่อนมากใครเข้าใกล้ไม่ได้เลยจะกัดคอให้ได้ เดือดสุดๆตอน....(นายคนนั้น)....เข้าใกล้เรย์เวน สนิทกันเพราะจดหมายเข้าเรียนและได้เป็นรูมเมทกัน อยู่ในสถาบันคือตัวติดกันตลอด หัวขาวหัวน้ำเงินเป็นของคู่กัน ด้วยความเป็นตระกูลนักเวทแต่เลือกเรียนนักดาบเวทตามเรย์เวน เพราะอยากตามไปดูแลบวกกับคอยบอกตารางเรียน เพราะเรย์เวนไม่เคยจำได้เลย โถ่ๆๆ และความเก่งกาจก็เพียงพอที่จะเคียงข้างเรย์เวนได้เพราะแค่พลังเวทอย่างเดียวก็เก่งเทียบเท่าเรย์เวนในปัจจุบันเลย
รูปลักษณ์
ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล หางตาชี้เหมือนแมว ผมสีน้ำเงินเข้ม ผิวขาว สูง 183 cm. อิมเมจคือแมวป่า หรือ เสือกระต่าย
