อดีตที่ฝั่งใจ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต ที่สร้างบาดแผลให้แต่ละคน มักจะเป็นตัวกำหนดตัวตนของคนๆ นั้นเสมอ ทุกคนจึงมีที่มาเป็นของตัวเองเสมอ เรื่องราวการผจญภัญของเด็กหนุ่มคนนึ่ง ที่ต้องพบพานกับการสูญเสีย การหักหลัง ความรัก และมิตรภาพ ร่วมลุ้นกับโชคชะตาที่แสนจะพลิกพลัน และการเติบโตไปพร้อมกับ ตัวละครที่จะพาคุณโลดแล่นสู้โลกของจินตการกัน
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,รัก,ผจญภัย,แอคชั่น,พระเอกเทพ,พระเอกอบอุ่น,ปีศาจ,เทพเซียน,แอคชั่น,รักโรแมนติด,แฟนตาซี,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
The Lost Wing สายเลือดต้องห้าม
อดีตที่ฝั่งใจ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต ที่สร้างบาดแผลให้แต่ละคน มักจะเป็นตัวกำหนดตัวตนของคนๆ นั้นเสมอ ทุกคนจึงมีที่มาเป็นของตัวเองเสมอ เรื่องราวการผจญภัญของเด็กหนุ่มคนนึ่ง ที่ต้องพบพานกับการสูญเสีย การหักหลัง ความรัก และมิตรภาพ ร่วมลุ้นกับโชคชะตาที่แสนจะพลิกพลัน และการเติบโตไปพร้อมกับ ตัวละครที่จะพาคุณโลดแล่นสู้โลกของจินตการกัน
"หากข้าจะขอให้เลดี้เก็บไว้เป็นความลับได้หรือไม่ ต้องรบกวนท่านแล้ว"
ใบหน้าตกตะลึงเปลี่ยนกลายมาเป็นรอยยิ้ม ก่อนที่เธอจะพยักหน้าเป็นการตกปากรับคำ
"ท่านราฟาเอล ถึงเวลาเดินทางแล้วขอรับ"
เสียงของเกรนเดลดังขึ้นมาจากด้านหลังของราฟาเอลโร่
"คับ"
ราฟาเอลโร่ขานรับ ก่อนที่จะกลับไปมองฟีโอน่า สายตาที่เปลี่ยนไปของเธอ ช่างแลดูเศร้าเหลือเกิน แต่ราฟาเอลโร่กลับคิดว่าตนเองคงดูผิดไป เพราะไม่น่าจะมีเหตุอะไรสมควรให้เธอต้องเศร้าหมอง
"ไว้เจอกันใหม่นะครับ เลดี้ฟีโอน่า"
ราฟาเอลโร่พยักศีรษะเล็กน้อยให้กับฟีโอน่าที่ย่อตัวเล็กน้อยให้กับเขา เพื่อให้เกียรติซึ่งกันและกันก่อนที่จะจากลา ก่อนที่เราฟาเอลโร่จะหันหลัง เพื่อตรงไปยังทางออก แต่เมื่อก้าวเดินไปเพียวไม่กี่ก้าว เขาก็พบเข้ากับโอเรียอน่า พร้อมกับคนสนิทที่ในมือถือถาดน้ำชาพร้อมของว่าง สายตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ จ้องมองมาที่เขา
"อรุณสวัสดิ์ เลดี้โอเรียอน่า"
คำกล่าวทักทายถูกเอ่ยพร้อมกับการพยักศรีษะให้เล็กน้อย หญิงสาวย่อตัวรับ แต่ก็ต้องถอยร่นในทันที เมื่อเห็นมือของชายหนุ่มที่เอื้อมมาที่เธอ โอเรียอน่าจ้องมองกลับไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มเบื้องหน้าพร้อมกับสายตาที่เปลี่ยนไป
"อภัยให้ข้าด้วย หากข้ากระทำให้เลดี้ตระหนก หากแต่ข้าหมายจะหยิบใบไม้ออกจากผมของเลดี้ก็เท่านั้น"
ราฟาเอลโร่กังวน แล้วหยุดมือทันที เมื่อทีท่าของโอเรียอน่า ซึ่งทำให้เขารู้ทันทีว่าเธอเดียดฉัน นานแล้วที่เขาไม่ได้สัมผัสกับการรังเกียจ แต่ก็คุ้นเคยเป็นอย่างดีผ่านความทรงจำในอดีต โอเรียอน่าเอื้อมมือของเธอสัมผัสไปที่เส้นผม เมื่อเจอเข้ากับใบไม้ที่ติดอยู่ สายตาของเธอก็อ่อนลง เมื่อรู้ถึงเจตนาที่แท้จริงของราฟาเอลโร่
"ฉะนั้นข้าขอตัว ขอให้เลดี้ที่มีวันที่ดี"
โอเรียอน่าเหลือบมองราฟาเอลโร่ที่เดินผ่านไปด้วยสายตาที่รู้สึกผิด ก่อนเธอจะมองตามแผ่นหลังที่กว้างเกินวัยของเด็กหนุ่มคนจนหายลับไป
"กิริยาเช่นนั้นไม่งามเลยนะ โอเรียอน่า"
ฟีโอน่ากล่าวขึ้นเมื่อเห็นกิริยาที่แสดงออกถึงความรังเกียดอย่างชัดเจนที่ไม่ควรแสดงออกอย่างชัดเจนเมื่อเป็นสตรี
"เพียงแค่ชายไร้ยศ ไร้ที่มา ท่านพี่ถึงกับต้องตักเตือนน้องเชียวหรือคะ"
ใบหน้าของโอเรียอน่ายังคงเรียบเฉย แตกต่างกับน้ำเสียงที่ไม่พอใจของเธอโดยสิ้นเชิง
"เกียรติยศ คือสิ่งใด ที่มาบ่งบอกอะไร มันสามารถแสดงถึงความดีชั่วในตัวบุคคลหรือไม่"
"เมื่อเทียบกับท่านพี่แล้วน้องนั้นโง่เขลา ท่านอ่านคนเก่ง เป็นที่รักของทุกคน เป็นอัจฉริยะมีความสามารถเป็นเลิศ จะได้เป็นผู้นำคนต่อไปของตระกูล ข้ารึเพียงแค่น้องคนเล็ก เป็นได้เพียงแค่เงาตามตัวของท่าน ไร้ซึ่งตัวตน ไร้ความสามารถ"
"โอเรียอน่า เจ้าไม่ได้เป็นเยี่ยงนั้น แล้วพี่ก็ไม่ได้หมายความ..."
ก่อนที่ฟีโอน่าจะได้กล่าวสิ่งใดต่อ เสียงคั้นกลางของโอเรียอน่าก็ดังขึ้น
"หมายความว่า ท่านก็คงไม่ได้อยากดื่มชาจากน้องสาวผู้ไร้มารยาทอย่างข้า งั้นน้องขอตัวนะคะ เราไปกันเถอะ อันน่า"
โอเรียอน่าเดินผ่านฟีโอน่าอย่างไม่หันกลับมาอีกเลย ปล่อยให้ความลำบากใจเข้าครอบงำผู้เป็นพี่สาว
"ท่านฟีโอน่าไม่เป็นอะไรนะเจ้าคะ"
"อยากที่จะกล่าวนัก นาเดีย"
เธอกล่าวออกมา ในขณะที่สายตากังวลนั้นจ้องมองไปยังโอเรียอน่าที่เดินจากไป ในใจรู้สึกได้ถึงความร้าวฉานราวกับรอยร้าวบนแก้วใส ที่ได้ขยายรอยแตกออกไป
ราฟาเอลโร่ที่นั่งบนรถม้าประจำตระกูลฟรอสติก ไม่นานเขาก็มาเยือนคฤหาสน์ฟรอสติก
เขาจ้องมองไปยังคฤหาสน์แก้ว หลังมหึมาที่เปร่งประกายระยิบระยับภายใต้แสงของดวงสุริยะ ที่ส่องส่องลงมาในยามสาย ราวกับน้ำแข็งที่ต้องแสง
เมื่อเมืองมองไปยังด้านซ๊ายจะมีสีฟ้า หากแต่เมื่อเปลี่ยนองศาเพียงนิดสีที่สะท้อนก็จะกลายเป็นอื่น ตราประจำตระกูลรูปเกล็ดหิมะ ช่างแลคล้ายกับเกล็ดหิมะจริงที่ปุกปุย
ราฟาเอลโร่ที่เดินทางมายังตระกูลฟรอสติกกับเกรนเดลเพียง 2 คน ก้าวเท้าลงจากรถม้า ทันใดนั้นเขาก็พบเข้ากับบรรดาคนรับใช้ของตระกูลที่แต่งกายตัวท่อนบนสีขาว ท่อนล่างสีฟ้า น้ำเงิน ครามตามระดับคัน ยืนเรียงรายจากประตูคฤหาสน์จนถึงรถม้า
"ยินดีต้อนรับนายน้อยราฟาเอลโร่ ไบร์ สู่คฤหาสน์ฟรอสติก ขอรับ กระผมดันเกวพ่อบ้านของคฤหาสน์ฟรอสติกขอรับ"
มีเพียงเกวดันเท่านั้นที่สวมเสื้อสีขาว และกางเกงสีดำ เมื่อมาในตัวคฤหาสน์ ก็น่าแปลกที่ภายในตัวปราสาทกลับเป็นสีขาวและพื้นที่เป็นสีน้ำเงินเข้ม ไม่ได้มีความโปร่งใสอย่างที่เขาคิด
เมื่อราฟาเอลโร่มาถึงห้องส่วนตัวของเขาก็พบกับฟินิตี๊เกาะบนคอนไม้รอเขาอยู่ก่อนแล้ว ห้องของเขาถูกระดับไปด้วยสีขาวและสีน้ำเงินเข้ม ทุกอย่างถูกตกแต่งไว้ด้วยข้าวของเครื่องใช้ราคาแพง พร้อมกับห้องน้ำในตัวที่ถูกออกแบบเป็นอย่างดี
เมื่อเก็บทุกอย่างเข้าที่ เนื่องด้วยเป็นช่วงเช้าราฟาเอลโร่จึงเลือกที่จะสำรวจรอบตัวคฤหาสน์ฟรอสติกที่กว้างใหญ่ไพศาล พร้อมๆกับเกวดันและเกรนเดล ที่กินเวลาพอสมควร และก่อนที่จะถึงเวลาทานอาหารเย็นราฟาเอลโร่ก็เลือกที่จะ อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัว
ชุดที่จะสวมใส่ได้ถูกพับเตรียมไว้บนที่นอนของเขาอย่างเรียบร้อย ราฟาเอลโร่หยิบชุดลำลองที่เตรียมไว้ขึ้นมา เมื่อนิ้วมือสัมผัสกับชุด แม้เขาจะไม่ได้ถนัดเรื่องเนื้อผ้ามากนัก แต่เขาก็บอกได้ทันทีว่าสิ่งที่สัมผัสอยู่ในขณะนี้มันแตกต่าง
(ฟินนีตี๊เจ้าดูชุดนี่สิ มันจะดีเกินไปไหมสำหรับคนพักอาศัย อันที่จริงต้องเตรียมชุดให้เลยหรือ)
ราฟาเอลโร่ยกชุดในมือให้ฟินีตี๊ได้ดูใกล้ๆ หลังจากมองดู ฟินีตี๊ที่เอียงคอก็ตอบเขาว่า
"ข้าก็ไม่รู้ชิ ไม่ได้ถนัดเรื่องนี้เสียเท่าไร่"
เคาะๆๆ ทั้งคู่หันตามเสียงที่ดังขึ้นและที่มาก็ดังมาจากประตูที่ปิดอยู่ตามด้วยเสียงของสาวใช้คนนึ่ง
"นายน้อยเจ้าคะ อาหารค่ำได้ถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วนะเจ้าคะ"
"ครับ ผมขอเวลาสักครู่แล้วจะรีบไปครับ"
(แต่ข้าแปลกใจเรื่องคำเรียก ที่พวกเขาเรียกเจ้า)
ฟินมีตี๊กล่าวออกมา ซึ่งก็สะกิดใจราฟาเอลโร่ที่เดียว
(นั้นซิข้าก็คิดว่ามันแปลกๆ)
ราฟาเอลโร่นั่งลงที่โต๊ะเงินอาหารตัวยาว ที่สามารถนั่งได้ 14 ที่ เป็นโต๊ะอาหารที่สลักลวดลายโบราณไว้อย่างสวยงาม เขานั่งลงตรงที่นั้นที่ถูกเตรียมไว้สำหรับเขา ตรงมุมโต๊ะอีกฝั่งตรงกันข้ามกับอัลเบิร์ต ฟรอสติก
ซึ่งอาหารบนโต๊ะก็เรียกได้ว่าหาทานได้ยากทีเดียว เพราะล้วนแล้วแต่เป็นอาหารที่มีราคาแพง
"ห้องพักเป็นอย่างไรบ้างถูกใจเจ้าหรือไม่"
"ดีเกินไปด้วยซ้ำขอรับ จริงๆไม่ต้องจัดเตรียมอาหารที่ล้ำค่าถึงเพียงนี้ก็ได้นะขอรับ กระผมกอนอะไรก็ได้"
"อย่างนั้นรึ อันที่จริงมันกระทันหันไปหน่อย ใจจริงข้าอยากตระเตรียมอะไรที่พิเศษกว่านี้ แต่นี่แทบไม่ต่างจากมื้อค่ำปกติของข้าเลย"
ราฟาเอลโร่ที่เผลอตัวเองเงยศีรษะขึ้นมาจากจานอาหารตรงหน้า เมื่อได้ยินว่า *ไม่ได้จากมื้อค่ำปกติของเขา*
"อื่ม ยังไงเจ้าเตรียมตัวไว้นะ อีกสองสามวันจะมีเข้าเฝ้าทูลละอองธุลีพระบาท เพราะหากจะดำเนินธุระอันใดในนามของตระกูลแล้ว เจ้าจะต้องได้รับอวยยศเสียก่อน"
"ขอรับ"