เป็นรัชทายาทตัวร้าย จะยากแค่ไหนกันเชียว (How hard is the boss fight?) - บทที่ 1 ดอมดม โดย L'Amour Sangria @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

"เอาล่ะ สวัสดีครับคุณผู้ชมผู้ฟังทุกท่านขอต้อนรับเข้าสู่ช่องยูทูปสุดนุ่มฟูที่จะทำให้คุณแอบขำคิกคักบ้างในบางเวลา คุณอยู่กับผม ดอม ในช่อง ดอม ดอม แวยูโกลาสไนท์ ครับ"

ดอม สตรีมเมอร์หนุ่มขยิบตาให้กล้องที่ตั้งอยู่บนน้าจอคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะของเขาไปหนึ่งที ก่อนเอนตัวพิงพนักบนเก้าอี้เกมมิ่งตัวโปรดของเขา สายตากวาดอ่านข้อความในช่องแชตที่เด้งทักทายเขามาไม่ขาดสาย เขาดันกรอบแว่นสีใสทรงเหลี่ยมขอบมนขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดใส่ไมค์ตัวเล็กๆ ที่ตั้งอยู่มุมซ้ายมือของโต๊ะ

"วันนี้ ผมจะมาทำตามสัญญานะครับทุกคน เมื่อวานเกมที่ได้รับผลโหวตสูงสุด ที่ผมตั้งโหวตไว้ในห้องดอมดม อ่าาา สุดจะเชื่อเลยครับ ผลโหวตเป็นเอกฉันท์มากเลย จะให้ผมเล่นเกมสยองขวัญ จริงดิ๊ แถมเป็นเกมจีบหนุ่มด้วยครับ" ดอมยิ้ม

โดยปกติเกมที่เขาเล่นจะเป็นแนวน่ารักๆ ปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ คุยกับแมว ไม่ก็เกมเนื้อเรื่อง พอยต์แอนด์คลิก เกมแนว อาร์พีจี ที่มีการผจญภัย เก็บเลเวล ซึมซับเรื่องราวและบรรยากาศแฟนตาซี น้อยครั้งที่ดอมจะเล่นเกมสยองขวัญ เขาไม่ได้กลัวผี แต่เป็นความกังวล เพราะเวลาเล่นเกมแนวนี้ทีไรจะพาเอาเขานอนไม่หลับทุกที ถ้าไม่ติดว่ารอบนี้มีคนโดเนทมาให้เล่นเกมนี้ เขาคงไม่เล่นมันแน่นอน

ดอมกวาดสายตามองช่องแชตสลับกับหน้าจอคอม ดอมคลิกเข้าหน้าร้านค้าสตรีม เลือกไปที่เกมที่เขาซื้อและติดตั้งไว้แล้ว เพื่อเข้ามาอ่านเรื่องย่อและรีวิวให้ผู้ชมฟัง ก่อนจะเริ่มเล่นเกม

"จัดไปครับ ถ้าไม่ใช่เพราะผมรักพวกคุณ ผมไม่แตะเลยนะ อะไรแบบนี้ เกมวันนี้ที่เราจะเล่น ชื่อเกม Evil of Haunting Castel มาดูเรื่องย่อกันก่อนนะครับ เรื่องราวของ ลิโอน่า เบลลานอฟ หญิงสาวที่ได้รับประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนสลบไป ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ที่หน้าปราสาทร้างกลางป่า เธอโดนคุกคามจากเหล่าวิญญาณร้ายที่เร่ร่อน จนเธอต้องหนีเข้าไปในปราสาท และเริ่มสำรวจด้วยความช่วยเหลือของวิญญาณหนุ่มหล่อทั้ง 5 ในการหาทางหลบหนีพร้อมกับคลี่คลายความลึกลับของผู้ที่อยู่อาศัยในปราสาท เกมสยองขวัญเอาชีวิตรอดในยุคโบราณ และการคลี่คลายคำสาปพร้อมลงเอยกับวิญญาณหนุ่มหล่อที่คุณเลือกในตอนจบ"

ดอมอ่านเรื่องย่อจบ ก็เลื่อนลงมาด้านล่างเพื่อดูภาพประกอบของเกม ในขณะที่ช่องแชตต่างกรี๊ดกร๊าด กระหน่ำพิมพ์ข้อความที่เด้งขึ้นมาแทบไม่ขาดสาย

'กรี๊ดดด ท่านธีโอดอล ฉันรักเค้าาาา'

'พี่ดอม จีบแอรอนนะ กล้าม บึก มาก'

'พิหมอขา ฟ้ารักพ่อ'

'นุงเรย์ อ้ายต้าววว'

'ผิวเข้ม หนุ่มแกล อีวานเลยพี่ ซี๊ดดดด'

ดอมเห็นบางคอมเมนต์ก็ขำออกมา ช่องแชตไหลด้วยความเร็วที่ทำให้รู้ว่ามีคนเข้ามาชมช่องของดอมมากกว่า 600 คนก็ว่าได้ แทบจะเยอะที่สุดตั้งแต่ทำช่องมาเลย นั้นก็เพราะเกมนี้กำลังเป็นกระแสอยู่พอสมควร เนื่องด้วยตัวเกมมีปริศนาค่อนข้างซับซ่อน เนื้อเรื่องก็เข้มข้นชวนหน้าติดตาม และที่สำคัญภาพสวยตาแตก ทำให้หนุ่มๆ ที่จีบได้ในเกมนี้ติดอันดับ ตัวละครหนุ่มหล่อแห่งปีอยู่หลายตัวเลยทีเดียว

"มาดูหนุ่มๆ ที่จีบได้แต่ละคนกันก่อนดีกว่าครับ ใครเมนคนไหนพิมพ์แชตมาบอกกันได้เลยนะ คนแรกนี้ใครกันนะ อ๊ะ สวยนี้ ชื่อ ธีโอดอล ฟาบริซ"

ธีโอดอล ฟาบริซ นัยน์ตาสีเขียวเข้ม ผมยาวรวบสีเงิน คิวบาง ปากได้รูป หน้าเรียว ขนตายาวเป็นแพ รูปร่างสมส่วน คุณชายผู้สูงศักดิ์ อดีตเลขาของกษัตริย์หนุ่มสุดโฉด เป็นคนรักความถูกต้อง เป็นธรรม ถ้าได้หลงรักคุณแล้ว เขาจะซื่อสัตย์และคอยติดตามช่วยเหลือคุณจนสุดทาง

ลักษณะนิสัยบนเตียง ชอบสกินชิฟมาก ถ้าทำอย่างเย็นชา เจ้าตัวจะเสียใจ

"ห๊ะ ลักษณะนิสัยบนเตียง ต้องมีด้วยหรอครับช่องแชต" ดอมเหวอเล็กน้อยก่อนจะหยุดอ่าน แล้วหันมาคุยกับช่องแชต

'ปกตินะพี่ เกมนี้มี ดีแอลซี (เกมเสริม) เพิ่มฉากโป๊18+ ให้ด้วย'

'เกมอื่นมีบอกขนาดฮัม...'

'เราต้องเอาใจตัวละครที่จีบด้วยค่ะพี่ ตอนต่อสู้พวกเขาจะเก่งขึ้น'

"อย่างนี้นี่เอง ผมคงไม่ซื้อ ดีแอลซี นะครับ เดี๋ยวช่องผมจะถูกแบนเอา มาดูคนต่อไปกันดีกว่า อ๊ะ คนนี้ ที่บอกว่ากล้ามบึกใช่มั้ยครับ แน่นจริงครับ ชื่อ แอรอน เอลเมท นี้เอง"

แอรอน เอลเมท อัศวินหนุ่มร่างใหญ่สูงเกือบ 200 เซนติเมตร ผู้บัญชาการกองอัศวินหมาป่า ตาสีเทาอมฟ้า ผมสีดำสั้นตัดรองทรง คิ้วเข้ม หน้าตาคมคาย นิสัยเย็นชา ดุดัน พูดน้อย และเอาแต่ใจ ลักษณะนิสัยบนเตียง มีแนวโน้มชอบทำในที่สาธารณะ

"ไอหมอนี้มันอันตรายเลยนี้ครับทุกคน มันเป็นพวกชอบโชว์นะครับ ทุกคนอย่าหลงแค่กล้ามกันสิครับ" ดอมหันไปโวยวายกับช่องแชต ที่ก็ไม่ลดละในการอวยแอรอน จนดอมต้องส่งสายตาคาดโทษไปที่กล้อง

"อะไรนะครับ บอกว่าสมัยนั้นไม่มีกฎหมายห้ามทำในที่สาธารณะหรอ อนาจารอยู่ดีครับ เด็กดีอย่าจำและนำไปทำตามนะครับ คนต่อไปดีกว่า ทำไมคนนี้น่ารักจัง ใช่ผู้ชายจริงๆ รึเปล่าครับ ชื่ออะไรนะ เรย์ เฟริกซ์ "

เรย์ เฟริกซ์ หนุ่มหน้าตาหน้ารัก ที่สูงเพียง 164 เซนติเมตร ตากลมโตสดใส ปากนิด จมูกหน่อย ดูนุ่มนิ่มอ่อนหวาน ผมสีฟ้าสั้นบ็อบ ดวงตาสีคราม นิสัยอ่อนโยน ขี้เล่น เจ้าเล่ห์นิดๆ อดีตทาสหนุ่มบำเรอกามของกษัตริย์องค์ก่อน ลักษณะนิสัยบนเตียง เป็นผู้เชี่ยวชาญ

"ห๊ะ ทาส บำเรอกามเลยหรอ มันจะเรทไปมั้ยครับ ผมควรเล่นต่อหรอครับเนี่ย ดูอันตรายยังไงไม่รู้นะทุกคน" ดอมอ่านคำที่บรรยายตัวละครที่ชื่อเรย์แล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ จนช่องแชตต้องช่วยกันกล่อม

'ไม่มีอะไรมากนะ แค่ปูมหลังตัวละคร อธิบายเป็นตัวหนังสืออย่างเดียว'

'น้อนน่าสงสารมากค่ะพี่ดอม'

'เป็นเมนน้องเรย์ค่ะ ใจร้าวมาก คือเป็นอย่างนี้...กดเพื่ออ่านเพิ่มเติม...'

"เดี๋ยวก่อนครับ รบกวนไม่สปอยในช่องแชตนะครับผม เข้าใจแล้ว ผมเข้าไปช่วยน้องเขาเอง ไม่ต้องห่วงนะทุกคน คนต่อไปกันเลยนะฮะ ชื่อ อีวาน จิโอวานนี่"

อีวาน จิโอวานนี่ องค์ชายจากอาณาจักรเจโนเวีย ถูกพาตัวมาในฐานะเชลยสงคราม ผิวคล้ำ นัยน์ตาสีม่วง ผมหยักศกยาวสีส้มอมแดง หนุ่มซึนเดเระ อารมย์ร้อน ปากร้ายแต่ใจดี เชี่ยวชาญด้านเวทย์มนต์ ลักษณะนิสัยบนเตียง ชอบความเจ็บปวดและถูกผูกมัด

"อันตรายมาก ตัวทำให้ช่องติดเรทมาอีกคนแล้วครับท่านผู้ชม คนหลังๆ ทำไมชักหน้ากลัว ทีแรกผมว่าจะได้เจอตัวทำดาเมจซะอีก เป็นมาโซคิสหรอ ต้องใช้คำอื่นมั้ย เด็กๆ จะไปฟ้องผู้ปกครองมั้ยครับ"

ดอมชักจะปวดหัวกับเหล่าตัวละครพอๆ กับช่องที่ตอนนี้กำลังปั่นเมนต์กันอย่างสนุกสนาน

'ผิวเข้ม ซึนเดเระ ของดีครับ'

'หวานเจี๊ยบ'

'ดูกล้ามน้อย ๆ ที่ท้องเขาสิ'

"วันนี้ช่องแชตหน้ากลัวมากเลยครับ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับทุกคน มาถึงคนสุดท้ายแล้วครับ น่าจะปกติที่สุดเท่าที่อ่านมาแล้วนะครับ กับพี่หมอ ลูเซียน แบรนดอล"

ลูเซียน แบรนดอล หนุ่มแว่น เป็นแพทย์หลวงประจำปราสาท อบอุ่น ใจดี มีเมตตา แต่ตัดสินใจอะไรเด็ดขาด ผมสั้นสีน้ำตาล ตาสีทอง หางตาตก ลักษณะนิสัยบนเตียง ชอบทำรอย

"เหมือนจะดีนะครับ แต่ชอบทำรอยคืออะไรกัน หวังว่าอีกฝ่ายจะยินยอมด้วยนะครับพี่หมอ"

ดอมปวดหัวกับตัวละครในเกมนี้เหลือเกิน เราจะต้องจีบไอหนุ่มพวกนี้จริงๆ หรือนี้ ดอมคิดในใจ

'พี่หมอดีค่ะ สายฮีลด้วย ไว้เพิ่มเลือด'

'ได้เจอคนสุดท้ายเลยพี่'

'พี่ดอมจะจีบใครคับ'

"เหมือนช่องแชตจะถูกใจกันน่าดูเลยนะครับ ผมยังไม่รู้ว่าจะจีบคนไหนเลย เพิ่มความชอบให้เยอะๆ ทุกคนเลยไม่ดีกว่าหรอครับ ตอนไปตีบอสจะได้สบายๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมค่อยไปเลือกในเกมอีกที ทุกคนชอบคนไหนก็คอยเชียร์กันเยอะ ๆ เลยนะครับ มาเข้าเกมกันเลยดีกว่าทุกคน"

ดอมอ่านคอมเมนต์ที่มีทั้งคนอวยพร และคนแซว บ้างว่าทนรอแทบไม่ไหว บ้างว่าจะเล่นจบหรอ เกมนี้ยากมากนะ ซึ่งคนที่บอกว่ายากก็มีจำนวนเยอะพอสมควร ดอมอ่านแล้วก็ได้แต่ยิ้มๆ เขาว่าตัวเองก็มีความสามารถพอสมควร เกมที่ว่ายาก มันจะยากแค่ไหนกันเชียว หลังจากผ่านไป 1 อาทิตย์ ดอมก็ได้รู้ซึ้งแล้วว่า เกมที่ช่องแชตเตือนว่ายาก มันคือยากจริงๆ ไม่ควรลบหลู่

ในเกม Evil of Haunting Castel เราจะได้รับบทเป็นหญิงสาวที่ชื่อ ลิโอน่า โดยเราต้องบังคับเจ้าหล่อนเพื่อออกสำรวจในปราสาท ไขปริศนา หลบผี วิญญาณที่จ้องจะเข้ามาบีบคอหรือสิงเรา ลิโอน่าที่ตัวเปล่าไร้อุปกรณ์เสริมจะไม่สามารถโจมตีผีร้ายใดๆ ได้เลย ทำได้แค่เพียงหลบตามตู้ ใต้เตียง ซอกมุมต่างๆ แต่ถ้ามีไอเทมที่ชื่อว่า เศษหินเวทมนตร์ เธอจะสามารถปาเศษหินใส่วิญญาณจนพวกมันตัวแตกได้ ถ้าเราเคลียร์มิสชั่นได้สำเร็จ และสามารถปราบบอสแต่ละด่านลงได้ ก็จะปลดล็อกเครื่องประดับมา 1 ชิ้น แต่ละชิ้นก็จะมีสกิลแตกต่างกัน แต่ที่สำคัญกว่านั้น เราจะได้วิญญาณชายหนุ่มติดตามมาอีก 1 ดวง ซึ่งสำคัญมาก ๆ เนื่องจากชายหนุ่มเหล่านี้จะมาช่วยเหลือเราในการขับไล่ป้องกัน หรือต่อสู้กับวิญญาณร้ายได้ด้วย ค่าความชอบแทนด้วยหัวใจ 10 ดวง หัวใจหนึ่งดวงแทนเวลา สามสิบวินาที ส่วนวิธีการเพิ่มหัวใจ เราจะต้องหาเก็บไอเทมที่เกี่ยวกับพวกเขา อ่านบันทึก ตามเก็บอีเวนท์ที่ต้องทำร่วมกับพวกหนุ่มๆ ตามจุดต่างๆ ของปราสาท ซึ่งนั้นช่วยให้เล่นเกมได้ยาวนานขึ้น เนื่องจากเราจะต้องวิ่งไปวิ่งมาฝ่าดงวิญญาณอาฆาตบ้าง ไม่อาฆาตบ้าง จะไม่เพิ่มหัวใจให้ชายหนุ่มก็ไม่ได้ เพราะบอสบางตัวในเกมจะใช้แค่เศษหินกากๆ ปาใส่ก็เหมือนกวักทรายแมวใส่หน้า แทบจะไม่สะดุ้งสะเทือน

ดอมในตอนนี้ใช้เวลาเพียง 3 วัน แบบที่เล่นสลับกับหยุดพักชิลๆ ในการรวบรวมหนุ่ม ๆ วิญญาณรูปหล่อได้ครบทั้ง 5 ดวงแล้ว จากนั้นเขาก็ไล่เก็บหัวใจของหนุ่มๆ แต่ละคน ทั้งหาเองตามคำใบ้และได้รับความช่วยเหลือจากช่องแชต ดอมตั้งใจเล่นเกมนี้มาก เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเกมนี้ถึงกระแสดี เขารู้สึกสนุกกับมันจริงๆ เขาแปลเนื้อเรื่องอย่างละเอียดตามเก็บไอเทมทุกชิ้น จนช่องแชตแซวว่า เขาบังคับตัวละครลิโอน่า นางเอกของเกม เหมือกำลังดูแลลูกสาว

แต่ปัญหาที่ยากโหดหินสุดๆ ที่ดอมกำลังเผชิญในตอนนี้ คือการหาทางเข้าห้องที่ใช้เก็บหัวใจของบอสตัวสุดท้าย ความจริงแล้ว เราจะได้เจอบอสใหญ่ทันทีที่เราปลดล็อกวิญญาณชายหนุ่มคนแรกได้สำเร็จ

บอสใหญ่สุดของเกมมีชื่อว่า มานาเคิล แมน (Manacle Man) มันจะตามเราไปทุกที่ทั่วปราสาท สภาพบอสใหญ่ของเกมที่เราเจอ จะเป็นลักษณะของชายรูปร่างสูงใหญ่ พันรอบกายไปด้วยโซ่ ร่างแรกของมันจะมีแค่ขาเดียว มันจะเคลื่อนไหวด้วยการกระโดดและทุกครั้งที่กระโดดก็จะได้ยินเสียงโซ่กระทบพื้น ซึ่งเป็นสัญญาณเตือนว่ามันได้เข้ามาใกล้เราแล้ว แรกๆ มันจะโจมตีเราไม่ได้ทำแค่ให้เราหวาดกลัวจนค่าพลังชีวิตลดลงเรื่อย ๆ แต่ทุกครั้งที่เราปลดล็อกตัวละครได้ ตัวบอสใหญ่เองก็จะปลดล็อกอวัยวะตามร่างกายเพิ่มเหมือนกัน เริ่มจากขาสองข้างที่ทำให้มันวิ่งตามหาเราได้เร็วขึ้น แขนที่ทำให้มันเปิดประตูตามเราได้ แขนอีกข้างที่ขว้างปาข้าวของ บีบคอ จับเราเหวี่ยงติดผนัง และเมื่อไหร่ที่หัวมันถูกปลดล็อกได้สำเร็จ เมื่อนั้นนรกได้บังเกิดกับผู้เล่น ประสาทสัมผัสการมอง ดมกลิ่น เสียงของมันถูกเปิด ทันทีที่เรากดคำสั่งวิ่ง มันก็ได้ยินและหาตัวเราเจอทันที ต่อให้หลบเนียนแค่ไหน ถ้าตัวละครเรายังติดสถานะเหนื่อย มันก็ตามเสียงหัวใจเต้นจนเจอ ซึ่งทำให้ช่วงท้ายของเกมอย่าว่าแต่หาทางเข้าห้องที่เก็บหัวใจเจ้าโซ่เพื่อจบเกมเลย แค่เฉียดเข้าไปใกล้ชั้นบนสุดซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องเก็บหัวใจ ก็โดนไอเจ้าโซ่ทุบตายในครั้งเดียวแล้ว ดอมเคยพยายามฝืนชะตากรรมอัญเชิญหนุ่มๆ ทั้งห้าคนออกมาพร้อมกันเพื่อสกัดการโจมตีของเจ้าโซ่ แต่ก็ตายหน้าประตูอยู่ดี ทำให้เขาต้องเล่นเกมนี้ลากยาวมาอีกเป็นอาทิตย์ จนทำเอาดอมกำลังคิดว่า หรือที่เขาเล่นมันจะเป็นบัคของเกมรึเปล่าที่ทำให้บอสมันโอพี (OP : Over Power) เกินไป เพราะดอมได้ลองไปดูช่องอื่นเล่นเกมนี้ ก็ไม่เห็นว่าตัวโซ่นี้มันจะโหดเท่าเซฟที่ดอมเล่นเลย เกมก็เล่นไม่ผ่าน คนดูก็เริ่มบ่น ดอมแทบอยากจะเขียนอีเมลไปถามผู้พัฒนาว่าเกิดอะไรขึ้นกับเกมที่เขาเล่นกันแน่ ทำยังไงมันก็ไม่ผ่านสักที เขาแทบจะปลดล็อกฉากการตายของลิโอน่าครบทุกฉากแล้วด้วยซ้ำ

 ราว ๆ เที่ยงคืน ดอมปิดสตรีมไปพร้อมกับเสียงให้กำลังใจ ปนบ่น ของช่องแชต เกี่ยวกับเรื่องที่เขาเล่นไม่ผ่าน ดอมลุกขึ้นจากเก้าอี้เกมมิ่งโดยที่ไม่ได้ปิดคอม ก่อนเดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียงภายในห้องเดียวกัน ดอมรู้สึกท้อและกำลังทบทวนว่าหรือพรุ่งนี้เขาจะหนีไปเล่นเกมอื่นก่อนดี และปล่อยให้นักพัฒนาเกมเอาไอดีเขาไปหาบัคก่อน มันแปลกมากจริงๆ เป็นไปได้หรือเปล่าที่เขาจะเจอแบบเคสของ คานธี จากเกมศิวิไลซ์เซชั่น ก็ว่าไปนั้น ดอมนึกขำในใจ

ก่อนที่ดอมจะหลับใหลเข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน ซึ่งต้องเป็นฝันร้ายแน่นอนเพราะเขาเห็นใครบางคนมานั่งอยู่ที่ปลายเตียง ด้วยความที่ห้องเขามืดมาก มีแค่แสงส่องจากหน้าจอคอมที่อยู่ถัดออกไปจากเตียงเท่านั้นที่สว่างที่สุด เขาจึงไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันแน่ที่มาอยู่ปลายเตียง ดอมเห็นแค่คนผมยาวๆ ตัวผอม ใส่เสื้อแขนยาว นั่งนิ่งๆ ไม่ไหวติ่ง ดอมพยายามร้องเรียกจะถามว่าใคร แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรออกมา เป็นเพราะเกมผีบ้านั้นแน่ๆ นอกจากจะยากจนประสาทจะกินแล้ว ยังทำให้เขาหลอนจนเห็นผีอีก ดอมที่โมโหเกมยากมากๆ เกินกว่ากลัวผีที่อยู่ตรงหน้า นึกสบถในใจว่าถ้าเขาลุกขึ้นไปได้จะทุบหลังให้ ดอมพยายามบีบเค้นตัวเองให้ตื่นจากฝันอย่างสุดความสามารถ เหมือนร่างกายที่พยายามขยับในขณะที่กำลังจมอยู่ในโคลนตม จนในที่สุด เขาก็ตื่นจากฝันจนได้

"ใครว่ะ!!!" ดอมตะโกนสุดเสียงพร้อมลุกขึ้นนั่งบนเตียง อยู่ๆ เขาก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาจนต้องเอามือกุมขมับ

"ห่าเอ้ย ปวดหัวฉิบหาย" ดอมใช้แขนช่วยดันกายเพื่อพยุงตัวเองบนเตียงเล็กๆ ของเขา แต่เหมือนแขนที่เท้าลงไป จะไปสัมผัสกับอะไรหยุ่นๆ นิ่มๆ ที่ไม่ใช่พื้นผิวของเตียงเข้า

"...เฮ้ย!" ดอมตกใจสุดขีด เมื่อพบว่าสิ่งที่นอนอยู่ข้างเขาไม่ใช่หมอนข้าง แต่เป็นหญิงสาวร่างกึ่งเปลือย นอนเหยียดยาวอยู่ข้างเขา ซึ่งไม่ใช่แค่คนเดียว แต่ยังมีหญิงสาวหน้าตาดีที่แต่งกายสภาพคล้ายกันอีกนับสิบ นอนเรียงรายอยู่รอบตัวเขา บนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ ซึ่งถ้ามองดีๆ แล้ว ห้องที่เขาเห็นตอนนี้ก็ช่างไม่คุ้นตาเลยแม้แต่น้อย ห้องกว้างเพดานสูง ตกแต่งด้วยสีทองหรูหรา แชนเดอเลียร์ ตู้ โต๊ะ เฟอร์นิเจอร์ ถึงจะดูวินเทจ แต่ก็หรูหราไฮโซแบบที่คนทั่วไปหาซื้อไม่ได้

ดอมรีบควานหาแว่นตาที่เขาลืมถอดออกก่อนนอน แต่ก็ไม่มี ไม่อยู่ทั้งบนใบหน้าและรอบตัว ดอมกระโดดออกจากเตียงเดินข้ามร่างหญิงสาวที่รายล้อมเขาอยู่ไปหาประตูที่ใกล้เขาที่สุด เขาเปิดมันออกไปอย่างสุดแรง ทันใดนั้นเขาถูกแสงพระอาทิตย์ที่พึ่งขึ้นจากขอบฟ้า สาดกระทบเข้านัยน์ตาจนต้องยกแขนขึ้นบัง

ภาพที่ทอดมองจากมุมสูงบนยอดเขา ทำให้เห็นพื้นที่กว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตา ภาพเบื้องล่างเป็นตึกแถวบ้านเรือน ที่ถูกก่อขึ้นจากอิฐ บ้างก็สร้างขึ้นจากไม้ กระเบื้องหลังคาที่ถูกหลอมจากดิน มีสีแดง ส้ม น้ำตาล สลับกันไป เหล่าชาวบ้านที่เหมือนจะหลุดออกมาจากภาพยนต์ยุโรปพรีเรียดย้อนยุค มีตั้งแต่ผู้หญิงที่สวมชุดเดรสเปิดไหล่กว้างกับผ้ากันเปื้อนเก่าๆ ส่วนผู้ชายจะสวมเสื้อคอกลมสีขาวจนคล้ำ กับกางเกงขายาวเลยกว่าเข่านิดหน่อย ไปจนถึงชุดกระโปรงสุ่มไก่ หรู่หรา กับชายที่สวมเสื้อคลุมตัวยาว คอเสื้อตั้ง จีบระบายที่อกโดดเด่นเห็นแต่ไกล พาหนะที่เห็นก็มีแค่เกวียน กับรถม้า วิ่งกันขวักไขว่ แหงนหน้ามองฟ้า ก็เจอแต่ภูเขาล้อมรอบด้านข้างกับท้องฟ้าตัดกับเมฆอากาศแจ่มใส ไร้เครื่องบินเสาไฟ หรือตึกสูงระฟ้าแบบที่เคยคุ้นชิ้น

"นี่มันอะไรกันวะ" ดอมเข่าอ่อนทรุดตัวลงไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงระเบียงที่เขาวิ่งออกมาเจอ เขานั่งมองท้องฟ้าสลับกับเมืองยุโรปโบราณด้านล่างอยู่นานสองนานจนหมดแรง ดอมนั่งสำรวจตั้งแต่นิ้วมือไปจนถึงร่างกาย สองขาของตัวเอง แม้เขาจะไม่ต้องใส่แว่นก็มองได้อย่างชัดเจน ก็เพราะนี่ไม่ใช่ร่างกายของเขายังไงล่ะ

"ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะทูลขอความเมตตาจากฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ" เสียงเรียบเย็นกล่าว ผู้พูดมายืนอยู่หน้าประตูที่ดอมวิ่งออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทันทีที่เขาหันไปเห็นหน้าผู้พูด ร่างกายดอมก็เย็นเฉียบจนแทบจะหยุดหายใจ เหงื่อไหลราวกับคนเป็นไข้เพราะพึ่งจะเห็นผีตัวเป็นๆ มายืนอยู่ตรงหน้า

"ตะ..ตีตี้ ตีตี้ตัวเป็นๆ กูหลอนไปแล้ว เป็นบ้าแน่ๆ หรือว่าตายไปแล้ววะ ไอเชี่ย ปวดหัวชิบ" ดอมเอามือกุมขมับแน่น คนตรงหน้าก็ตกใจไม่แพ้กันก่อนจะเอ่ยตอบดอมกลับไปว่า

"ฝ่าบาท กระหม่อม ธีโอดอล เลขาของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ หากฝ่าบาทยังรู้สึกไม่สบาย ให้กระหม่อมตามแพทย์หลวงให้ไหมพ่ะย่ะค่ะ" ธีโอดอลยังคงกล่าวเสียงเรียบ ดอมเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าอีกครั้ง ใช่ ตีตี้ ชื่อเล่นที่ดอมตั้งให้ธีโอดอล ในเกม EHC (ชื่อย่อเกม) ที่เขาเล่นเมื่อคืนแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย ร่างสูงเพียวบาง ผมยาวสีเงินถูกรวบเป็นหางม้าไว้อย่างดี นัยน์ตาสีเขียวเข้ม ขนตายาวเป็นแพ จมูกโด่งได้รูป ผิวขาวสะท้อนแสง ปากอมชมพู หนุ่มหล่อแบบคุณชายผู้สูงศักดิ์ ธีโอดอลคนนั้นไม่ผิดแน่ ทำไมเขาถึงเห็นธีโอดอลตัวเป็นๆ แบบนี้ได้ เกิดอะไรขึ้นกับสมองดอมกันแน่

ธีโอดอลย่อตัวลงคุกเข่า คลานสี่ขาเข้าไปหาดอมที่นั่งอยู่ ยกมือขึ้นสัมผัสที่หัวเข่าของดอม ก่อนจะนั่งพับเพียงใกล้กับหว่างขาตรงหน้าเขา

"ถึงการขอให้องค์รัชทายาทกลับคำสิ่งที่เคยรับสั่งออกไปแล้วจะเป็นเรื่องที่ไม่สมควร แต่กระหม่อมก็ใคร่ทูลขอร้องฝ่าบาทให้พิจารณา เรื่องการประหารชีวิตข้ารับใช้อีกครั้งด้วยพ่ะย่ะค่ะ พวกเขาเป็นเพียงพยานผู้เห็นเหตุการณ์เท่านั้น ยังพิสูจน์ไม่ได้ว่าเป็นผู้กระทำ ขอฝ่าบาททรงพิจารณาอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ" ธีโอดอลก้มหมอบแทบพื้น คอเสื้อกว้างที่ทิ้งตามแรงโน้มถ่วงเผยให้เห็นแผงอกเนียนขาวรวมไปถึง ตุ่มไตบนอกสีอมชมพู ที่แม้ดอมจะไม่ได้ตั้งใจมองแต่ตาก็เหลือบไปเห็นอยู่ดี ดอมคิดในใจทำไมคนตรงหน้าถึงใส่เสื้อผ้าบางคอกว้างทั้งที่อากาศออกจะเย็นขนาดนี้ เอ๊ะ หรือว่าไม่ได้เย็น เราแค่ชินกับอากาศประเทศไทย แต่ช่างก่อน ดอมรีบเบือนหน้าหนี เพื่อไม่ฉวยโอกาศกับคนตรงหน้า มือข้างขวาคลึงขมับ ถึงดอมจะปวดหัวอยู่มากก็ตาม แต่ก็พยายามคิดตามที่คนตรงหน้าพูดโดยจับใจความได้แค่ องค์รัชทายาท ประหารชีวิต ผู้เห็นเหตุการณ์ และกำลังค่อยๆ เรียบเรียงสิ่งต่างๆ อย่างช้าๆ

เมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทตรงหน้ายังไม่ตอบอะไรกลับมา ธีโอดอลที่ร้อนใจ เงยหน้าขึ้นก่อนจะค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อที่สวมใส่อยู่ทีละเม็ด ก่อนเผย กระดูกไหปลาร้ายันอกขาวกว้างเรียบเนียนสมสวนชายหนุ่มสุขภาพดี ให้เห็นสะท้อนแสงอาทิตย์เต็มสองตา

"ฝ่าบาทเคยชื่นชม ว่ากระหม่อมมีผิวเนียนขาวและใบหน้าที่สวยราวกลับหญิงสาวแรกแย้ม ตอนนั้นกระหม่อมเขินอายเกินกว่าจะตอบรับความประสงค์ของพระองค์ แต่หากเป็นตอนนี้ที่ฝ่าบาทยินดีจะรับฟังคำร้องของข้ารับใช้ผู้ต่ำต้อยผู้นี้ ขอเชิญฝ่าบาทโปรดสัมผัสกระหม่อมตามที่ต้องการได้เลยพ่ะย่ะค่ะ" ธีโอดอลเอ่ย

ดอมที่เหลือบไปเห็นพอดีก็ตกใจจนหน้าขึ้นสี รีบกุลีกุจอถลกเสื้อคนตรงหน้าขึ้น ก่อนจะรีบติดกระดุมอย่างลวกๆ ให้จนมิดถึงคอ

"เดี๋ยวก่อนไอหนุ่ม ใจเย็นๆ ค่อยๆ คุยกันก่อนนะ เรื่องอะไร เล่าให้ฟังใหม่ได้มั้ย พอดีเราปวดหัวมาก นึกอะไรไม่ออกเลย" ดอมพูด พลางคิดในใจว่าที่พูดไป พอได้มั้ยนะ ใช้เราแทนตัวเองจะถูกต้องกับสมัยนี้หรือเปล่านะ

ธีโอดอลที่ได้ยินคำพูดของดอม ก็ถึงกับอึ้งจนถลึงตาโต องค์รัชทายาทเสเพลที่ทำตัวราวกับขยะผู้นั้นกำลังพูดสุภาพกับตน ซึ่งโดยปกติแทบจะพูดตะคอก สลับคำหยาบคายเลยด้วยซ้ำ ธีโอค่อยๆ อธิบายเรื่องที่เขากำลังขอร้องกับดอมให้ฟังอีกครั้งอย่างละเอียด

"เสด็จพ่อของพระองค์ หรือก็คือพระราชาในตอนนี้ ถูกลอบวางยาพิษพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้สติ เมื่อวานฝ่าบาทจึงได้มีคำสั่ง ให้ประหารชีวิตข้ารับใช้ทุกคนที่รับใช้พระราชาในช่วงเวลาที่เกิดเหตุ โดยยังไม่มีการไต่สวนเลยสักคน ซึ่งกระหม่อมเห็นว่ามันไม่ถูกต้อง อาจจะเป็นการถือดีที่พูดแบบนี้ แต่กระหม่อมได้มีโอกาสได้คุยกับผู้ที่รอการตัดสินโทษอยู่ในคุกแม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็รับรู้ได้ว่าพวกเขาเป็นเพียงประชาชนที่รับใช้ฝ่าบาทอย่างซื่อสัตย์เท่านั้น จึงมาร้องขอให้ฝ่าบาททรงพิจารณาเรื่องการตัดสินโทษอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ"

ธีโอดอลพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวและสายตาที่สงบนิ่ง ราวกับไม่เกรงกลัวสิ่งใดแม้สิ่งที่พึ่งพูดไปจะสามารถลากเขาไปที่ลานประหารได้ทันทีเลยก็ตาม ดอมได้ยินก็เข้าใจในทันที ว่าคนๆ นี้ต้องเป็นธีโอดอลที่เขารู้จักไม่ผิดแน่ ชายที่แม้จะดูหยิ่งทนงไปบ้างแต่ก็เที่ยงธรรมยิ่งกว่าใคร

"เข้าใจแล้ว ยกเลิกการประหารไปซะ เอาไว้ค่อย ยังไงดีนะ จัดตั้งทีมสอบสวนแล้วค่อยพิจารณากันใหม่ ยังไม่มีใครตาย ไม่เห็นจะต้องรีบประหารเลย" ดอมนวดขมับแล้วมองฟ้า ธีโอดอลที่นั่งพับเพียงอยู่ตรงหน้า คอยสังเกตุอาการนายของเขา และเก็บอาการสงสัยไว้ในใจ

"เนื่องจากในที่ประชุมขุนนางลงมตติ ว่าให้ตัดสินโทษประหารพ่ะย่ะค่ะ โดยองค์รัชทายาทเป็นผู้อนุมัติการตัดสิน แต่ความเห็นของฝ่าบาทคือที่สุด ไม่มีใครในแผ่นดินสามารถขัดความประสงค์ได้พ่ะย่ะค่ะ" ธีโอดอลอธิบายต่อ

"อย่างนั้นเองสินะ อ้า ปวดหัวจัง พอมียาแก้ปวดบ้างมั้ย" ดอนทนความปวดต่อไปไม่ไหวจนต้องร้องขอความช่วยเหลือ ธีโอดอลรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ท่าทางยืนอย่างภูมิฐาน ช่างแตกต่างจากธีโอที่อ่อนยวบ จนซบแทบตักของดอมเมื่อครู่ราวฟ้ากับเหว

"กระหม่อมจะให้คนไปตามแพทย์หลวงให้พ่ะย่ะค่ะ โปรดเสด็จเข้าไปพักด้านในก่อน" ธีโอดอลยื่นมือให้ดอม เพื่อประคองพาคนอาการไม่ดีที่คลึงขมับไม่หยุดเข้าข้างใน

เมื่อกลับเข้าไป ดอมก็ไม่เห็นเหล่าหญิงสาววาบหวินเหมือนตอนตื่นนอนอีกแล้ว ค่อยโล่งหน่อย ไม่งั้นเขาคงทำหน้าไม่ถูก ธีโอพาดอมขึ้นไปนั่งบนเตียง ก่อนจะสั่งให้คนรับใช้ไปตามแพทย์หลวง แต่เหมือนดอมจะนึกบางอย่างได้ จึงรีบพูดขัดขึ้นไปในระหว่างที่ธีโอกำลังสั่ง

"ลูเซียน ที่นี้มีหมอที่ชื่อลูเซียนมั้ย" ถ้าพูดถึงหมอสุดเทพและนิสัยดีที่หนึ่ง ชื่อชายหนุ่มที่จีบได้ อย่างลูเซียน ก็เด้งขึ้นมาในสมองดอมทันทีเป็นอันดับแรก ถ้าจะให้ใครสักคนตรวจเขาละก็ ขอเป็นคนคุ้นเคยที่รู้จักกันดี ดีกว่า อย่างน้อยๆ ดอมก็รู้ประวัติ นิสัยใจคอ รู้ว่าพี่หมอจะตั้งใจรักษาเขาอย่างดีแน่นอน

ถ้าเขาหลุดเข้ามาในเกมแบบพวกการ์ตูนที่นิยมกันเรียกว่าการไปต่างโลกนั้นจริงๆ และเขาต้องเข้ามาอยู่ในปราสาทบ้าๆ ของเกมในสถาพที่ยังไม่มีวิญญาณเร่ร่อนแล้วล่ะก็ คนที่ไว้ใจได้ที่สุดในที่แห่งนี้ก็คงหนีไม่พ้นเหล่าหนุ่มที่จีบได้เท่านั้นล่ะนะ

"มีพ่ะย่ะค่ะ แต่เขาพึ่งได้เป็นแค่แพทย์ฝึกหัด ฝีมืออาจจะยังไม่ถึงพอที่จะได้รับใช้ฝ่าบาท" ธีโอดอลกล่าว

"ไม่เป็นไร เราอยากให้แพทย์ที่ชื่อลูเซียนเป็นคนตรวจเรา ไม่ต้องการคนอื่น" ดอมยืนยันคำเดิม ธีโอดอลจึงต้องรับคำอย่างช่วยไม่ได้

"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" ธีโอดอลตอนทำงานดูภูมิฐาน น่าเชื่อถือสุดๆ ดอมคิดในใจไม่นานผู้ที่ดอมเรียกหาก็เข้ามา ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่รวบเก็บทรงเรียบร้อย ดวงตาสีเขียวภายใต้กรอบแว่นบางใส แต่ก็ปิดรูปดวงตาที่หางตาตกน้อยๆ ไม่ได้ ช่วยเสริมใบหน้าให้ชวนฝัน ร่างกายสมส่วนที่สูงกว่าธีโอดอลเกือบคืบในชุดคลุมยาวสีขาว ลวดลายใบไม้สีเขียว คอเสื้อผูกคราแวตที่ดูไม่เรียบร้อยเท่าไร บ่งบอกว่าเจ้าตัวรีบมาโดยไม่ทันใส่ใจการแต่งตัว ลูเซียนก้าวเข้ามาในห้อง ก่อนคำนับตัวลงให้กับองค์รัชทายาทที่อยู่ตรงหน้าของเขา

"ขอพระผู้เป็นเจ้าทรงคุ้มครองดวงอาทิตย์ดวงน้อยของอาณาจักรพ่ะย่ะค่ะ ข้า เอ้ย กระหม่อมลูเซียน ขอถวายการรักษาแก่ องค์รัชทายาท โดมินิค ไรออนเทีย พ่ะย่ะค่ะ" ลูเซียนผู้ไม่ชินกับธรรมเนียมในวัง จึงแสดงท่าทีเก๋ๆ กังๆ ให้เห็นอย่างช่วยไม่ได้ ดอมเห็นก็เข้าใจ เขาเองก็ไม่ชินเช่นกัน

"พี่หมอ ..ไม่ใช่สิ เจ้าจะใช้คำที่ถนัดก็ได้ ไม่เป็นไร เราอนุญาต" ดอมนึก แสดงว่าร่างที่เขาเข้ามาอยู่ มีชื่อว่า โดมินิค สินะ ชื่อคุ้นๆ คงต้องค่อยๆ นึก

"งั้นข้าขอตรวจอาการฝ่าบาทเลยนะขอรับ" ลูเซียนรีบพุ่งเข้าหาดอมทันที เขาเป็นคนจริงจังกับการรักษามาก ต่อให้มีอะไรมาขัดขวางก็ตามแต่คนป่วยต้องมาก่อน นี้คือคติเขา ลูเซียนฟังเสียงหัวใจ ดูตา ดูลิ้น ดูลำคอ ตามวิธีตรวจของการแพทย์สมัยนั้น ก่อนจะสรุปอาการได้ว่า

"เหมือนว่าพระองค์ จะได้รับผลข้างเคียงจากการเสพเฮรินขอรับ เฮรินเป็นพืชที่เมื่อตากให้แห้งและเผาไฟ จะใช้เพิ่มกำลังวังชาได้ แต่หากใช้มากเกินไป จะมีผลข้างเคียงทำให้ ปวดหัว ท้องเสีย อาเจียน รวมไปถึงเบื่ออาหารได้เลยขอรับ เป็นไปได้ข้าก็อยากให้ฝ่าบาทหยุดใช้เฮรินไปสักระยะนะขอรับ" ลูเซียนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ใจหนึ่งก็อยากให้คนไข้หายดี ใจหนึ่งก็กลัวอารมณ์แปรปรวนที่เป็นของขึ้นชื่อองค์รัชทายาท ไม่รู้ว่าเขาจะอาละวาดขึ้นมาอีกเมื่อไหร่

"ไม่ได้ ไม่สิ ไม่ใช่แค่หยุด แต่ต้องหย่าขาดเลยต่างหาก เราจะไม่เสพมันอีกแล้ว ของอันตรายแบบนั้น" ดอมพูด ถึงจะฟังดูเลื่อนลอยเพราะในหัวเขาคิดเรื่องอื่นอยู่ แต่สิ่งที่เขาพูดล้วนมาจากใจจริง ธีโอดอลเลขาส่วนพระองค์ก็ยังคงสังเกตนายของเขาอยู่เช่นกัน

"เป็นพระกรุณาขอรับ งั้นข้าจะจ่ายยาไว้ให้เพื่อบรรเทาอาการปวดนะขอรับ" ลูเซียนใจชื่น คิดในใจว่าองค์รัชทายาทที่ว่าน่ากลัวกันนักหนา กลับคุยง่ายกว่าที่คิด

ในระหว่างที่ดอมกำลังถูกตรวจสุขภาพเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย เขาก็ลองนั่งคำนวณช่วงเวลาที่เขาได้เข้ามาอยู่ในเกม EHC (ชื่อย่อเกม) ธีมของเกมเป็นยุคปัจจุบันโดยยึดจากลักษณะของลิโอน่าตัวเอกที่เราบังคับ แต่สถานที่ที่ต้องเข้าไปผจญภัยเป็นปราสาทยุคโบราญ ดอมถูกวาร์ปมาอยู่ในเกมก็จริง แต่ไม่ใช่ช่วงเวลาเดียวกับที่เล่นในเกมแน่นอน น่าเป็นช่วงก่อนจะเกิดคำสาปที่ทำให้ทุกคนในปราสาทกลายเป็นวิญญาณ ในเกมเล่าว่า คำสาปเกิดขึ้นเมื่อ 200 ปีก่อน แสดงว่าตอนนี้ที่ดอมอยู่กว่าจะเข้าเส้นเรื่องหลักในเกมก็อีกตั้ง 200 ปีเลยสินะ กว่าจะได้เจอลิโอน่าตัวเอกของเกม ว่าแต่คนที่ชื่อโดมินิค มีศักดิ์เป็นองค์รัชทายาทงั้นหรอ ในเนื้อหาเกมก็จำได้ว่ากษัตริย์ในตอนนั้นไม่มีลูกนี่นะ หรือว่าตายก่อนปราสาทจะโดนคำสาป โดมินิค ไรออนเทีย เคยเห็นชื่อนี้ในบันทึกของธีโอดอลอยู่นะ

ดอมเย็นวาบขึ้นมาตั้งแต่ปลายเท้าจรดหัวทันทีที่เขานึกออก ก่อนจะหันไปถามธีโอดอล เพื่อยืนยันข้อมูลให้แน่ใจอีกครั้ง

"ธีโอดอล สติเราอาจจะฟั่นเฟือนจนหลงลืมไปหลายสิ่ง แต่ช่วยบอกเราที นามของพ่อเราคืออะไร"

ธีโอดอลมองนิ่ง ก่อนจะหลับตาลงและโค้งศรีษะลงเล็กน้อย

"พระราชา อเล็กเซย์ ทาย โอบีออน ผู้ปกครองอาณาจักรไรออนเทีย พระบิดาของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ" ธีโอดอลพูดจบก็เงยหน้าขึ้นมองตรงไปที่ท่าทีขององค์รัชทายาท ที่ตอนนี้หน้าซีดตัวสั่น ทำเอาลูเซียนที่อยู่ข้างๆ ถึงกับรีบถามอาการ

"ฝ่าบาท รู้สึกไม่ดีตรงไหนอีกไหมขอรับ บอกข้าได้ไหมขอรับ" ลูเซียนรีบไถ่ถามอาการทันทีด้วยความเป็นห่วง

"หึๆ ..ฮะฮ่าๆๆๆ" แต่ความเป็นห่วงก็กลับกลายเป็นความกังวล เนื่องจากตอนนี้ดอมที่อยู่ในร่างองค์รัชทายาท อยู่ๆ ก็ส่งเสียงหัวเราะน้อยๆ อยู่ในลำคอ ก่อนจะแผดเสียงหัวเราะออกมา ใช่แล้ว ดอมแทบเป็นบ้า เพราะทันทีที่เขาได้รู้ว่า ร่างที่เขาเข้ามาสิงอยู่ ไม่ใช่ใครอื่นไกลแต่ดันเป็นคนคุ้นเคย ศัตรูคู่อาฆาตที่เป็นสาเหตุให้เล่นเกมไม่ผ่านสักที โดมินิค เป็นชื่อของมันก่อนที่จะโดนสาปและกลายร่างเป็นวิญญาณร้ายที่ชื่อ มานาเคิลแมน เจ้าโซ่ที่บอสใหญ่ของเกมนั้นเอง

จากบันทึกของธีโอดอลที่ได้อ่านตอนเล่นเกม เล่าว่า โดมินิค กษัตริย์ในตอนนั้นได้กระทำการทรมานและสังหารแม่มดเร่ร่อนที่หลงเข้ามายังอาณาจักรทั้ง 5 คนอย่างเลือดเย็น เป็นเหตุให้แม่มดร่วมกันสาป ปราสาททุกหลังที่อยู่ในพื้นที่ของกษัตริย์ ให้ทุกชีวิตที่อยู่ในปราสาทดับสิ้น เหลือเพียงดวงวิญญาณที่ถูกกักขังให้ไปไหนไม่ได้ และที่โดนหนักสุดคือ พระราชาทรราชโดมินิค ที่ถูกสาปให้ทรมานจากการโดนโซ่พันเส้นรัดทั่วร่างกาย จนกลายเป็นวิญญาณร้ายที่อาฆาตมากที่สุด บอสใหญ่ของเกม

ตัวละครมีตั้งเยอะแยะ ไปเป็นคนสวนก็ยังได้ แต่ทำไมต้องให้เขามารับภาระหนักอยู่ในร่างของไอ้ขยะเปียกเดินได้แบบนี้ด้วย ดอมคิดในใจ ส่วนสาเหตุที่ทำให้เขานึกออกว่าโดมินิคเป็นใคร ก็มาจากรองบอสตัวหนึ่ง ที่ชื่อว่า อดีตพระราชาอเล็กเซย์ เป็นหนึ่งในบอสกระจอก ในบันทึกบอกว่าเขามีลูกชาย1คนไม่ทราบชื่อ แต่ในบันทึกของธีโอระบุว่าเจ้าปีศาจโซ่ มีชื่อจริงว่า โดมินิค และในเมื่อตัวเองเป็นอดีต ลูกของเขาก็ต้องเป็นราชาคนปัจจุบัน ซึ่งเป็นคนที่ถูกสาปด้วยโซ่ ลงล็อกเป๊ะ

แต่จะว่าไปคิงอเล็กเซย์ก็มีประวัติโชกโชนไม่เบา ระยำตำบอนไม่แพ้ลูกชาย เหมือนดอมจะนึกอะไรออกบางอย่าง

"ธีโอ บอกเราที ท่านพ่อป่วยไปกี่วันแล้ว" ดอมในสายตาเหม่อลอยเอ่ยถามคุณเลขา

ธีโอดอลขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนตอบเสียงเรียบ

"17 วันแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ธีโอดอลก้มหัวลงเล็กน้อยตอนพูด เพื่อแสดงความนอบน้อมเวลาพูดเรื่องละเอียดอ่อน

ดอมคิด ถ้าเป็นตอนนี้ยังพอไปช่วยทันมั้ยนะ

หวังว่าจะไม่ตายไปซะก่อนนะ ตัวละครหนุ่มที่จีบได้ผู้มีเบื้องหลังอันแสนเศร้า ถูกขังลืมไว้บนหอคอย ในฐานะทาสบำเรอกามของกษัตริย์อเล็กเซย์ผู้ชั่วช้า ถ้าว่ากันตามเส้นเรื่องในเกม เขาคนนี้จะถูกขังลืมอย่างโดดเดี่ยวไว้ในห้องลับ อดอาหาร บาดเจ็บตามร่างกายสาหัต และตายไปในที่สุด

ดอมหันไปหาธีโอดอลที่เริ่มเก็บสีหน้าไม่อยู่กับพฤติกรรมอันแปลกไปของรัชทายาท

"คุณเลขา ถ้าเราอยากจะไปเยี่ยมเสด็จพ่อของเราตอนนี้เลยพอจะทำได้ไหม" ดอมถาม

ธีโอดอลแสดงท่าทางสับสนเลยตอบไปตามตรงเพราะอาการคนตรงหน้าดูไม่น่าจะไหวพอให้ออกเดินเหินไปไหน

"แต่ฝ่าบาทยังทรงไม่สู้ดี ไว้พรุ่ง..." ไม่ทันที่ธีโอจะกล่าวได้จบประโยค ดอมก็กระโดดออกจากเตียงทันที สร้างความตื่นตระหนกให้คนที่อยู่ตรงนั้น

แต่เนื่องจากร่างกายที่ยังไม่ฟื้นตัวดีจากอาการปวดหัว พอได้ลุกขึ้นยืนกระทันหันจึงทำให้แทบยืนไม่ไหว มือดอมคว้าเอาสิ่งที่ยึดเหนี่ยวได้ที่ใกล้ที่สุดไว้ คุณหมอลูเซียนที่อยู่ตรงหน้าดอมถูกคว้าตัวเอาไว้แน่น ดอมแอบกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูลูเซียนว่า

"(คืนนี้เตรียมชุดปฐมพยาบาลไว้ให้พร้อม เดี๋ยวเราจะให้คนไปเรียก)" ก่อนดอมจะผละตัวออกจากลูเซียนและเดินโซเซไปหาธีโอดอล

"ขอร้องล่ะ ธีโอ เราอยากไปพบท่านพ่อตอนนี้เลย ช่วยเราด้วยเถอะนะ"

ดอมขอร้องเสียงอ่อน ทำเอาคนในห้องช็อกเป็นรอบที่ร้อยของวัน เป็นครั้งแรกในชีวิตของข้ารับใช้ทุกคนเลยก็ว่าได้ ที่ได้ยินดอมเอ่ยคำขอร้องออกมาจากปากตัวเอง หากบอกว่าเดี๋ยวจะมีดาวหางพุ่งตกใส่ปราสาทยังไม่ตกใจถึงขนาดนี้ แถมดอมยังมีท่าทีที่เดี๋ยวซึม เดี๋ยวหัวเราะ ข้ารับใช้ตกใจจนเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวกันเป็นแถบๆ

"พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท เดี๋ยวกระหม่อมจะดำเนินการให้ทันที" ธีโอดอลรู้สึกได้ทันทีว่าคนๆ นี้แปลกไป เรียกว่าแปลกยังน้อยไป องค์รัชทายาทหนุ่ม ที่แสนเอาแต่ใจ วันๆ เอาแต่เมาหัวราน้ำ เรียกหญิงสาวคณิกามาร่วมหลับนอนด้วยไม่ซ้ำหน้า กิริยาถ่อย สถุล หยาบคายคนนั้น กลับทำหน้าเหมือนสติหลุดลอย พูดจาและฟังภาษาคนรู้เรื่อง แถมยังสุภาพอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่ทีแรกที่รู้ว่าพ่อตนถูกวางยาพิษ องค์รัชทายาทยังไม่เห็นมีทีท่าร้อนใจอะไร แต่อยู่ๆ ก็อยากไปเข้าเยี่ยม

ธีโอดอลเลขาจำยอมที่ถูกบังคับให้มาทำหน้าที่นี้เพราะคำสั่งของบิดา แม้จะจำใจทำมากเพียงใด แต่เขาก็ไม่เคยขาดตกบกพร่องในหน้าที่ เขาจดจำ ทั้งคำพูด การกระทำ หรือแม้กระทั่งสีหน้าแววตาของเจ้านายที่เขารับใช้ได้เป็นอย่างดี โดมินิคที่ร้ายกาจเป็นปีศาจอำมหิตคนนั้น มีหรือที่ธีโอดอลจะดูไม่ออกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าใช่เจ้านายคนเดิมของเขาหรือเปล่า และธีโอดอลก็สามารถตอบได้อย่างมั่นใจว่า คนๆ นี้ ไม่ใช่องค์รัชทายาทที่เขารู้จักแน่นอน

____________________________________________________

ถ้าให้นึกถึงเกมที่เป็น ref. ก็น่าจะเป็น haunting ground ของ Capcom แล้วก็ Outlast ค่ะ