ดอม สตรีมเมอหนุ่ม หลุดเข้าไปอยู่ในเกมจีบหนุ่มสยองขวัญ แต่ช่วงเวลาที่เขาหลุดเข้าไป ดันเป็นเหตุการณ์ก่อนทุกคนจะกลายเป็นวิญญาณ 1 ปี เขาจะต้องหาทางยับยั้งไม่ให้ทุกคนต้องตายให้ได้
ชาย-ชาย,ตะวันตก,แฟนตาซี,ลึกลับ,ย้อนยุค,18+,วิญญาณ,เวทมนตร์,เกมจีบหนุ่ม,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,นิยายวาย,ต่างโลก,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้"
ดอนที่ถูกตรึงไว้ในอ้อมกอดของอัศวินยังคงทำตัวไม่ถูกเพราะความตกใจ จนเผลอใช้สรรพนามของโลกเดิม
"ขอประทานอภัยองค์รัชทายาท กระหม่อมได้แอบฟังเรื่องที่พระองค์คุยกับท่านเอิร์ลในห้องทำงาน และแผนที่ฝ่าบาทกำลังจะทำมันเกี่ยวข้องกับงานที่กระหม่อมได้รับมอบหมาย จึงไม่อาจปล่อยให้มาเพียงแต่พวกท่านได้"
แอรอนยังคงกระซิบข้าง ๆ หู แม้จะอ้างว่าเพราะไม่อยากทำเสียงดัง แต่การล็อคตัวรัชทายาทไว้ในอ้อมกอดดูจะเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมยิ่งกว่า
"ปะ..ปล่อยเราก่อนได้มั้ย นะ"
ดอมก้มหน้าหงุดในอ้อมแขนแกร่ง อาจจะเป็นเพราะตาของเขาชินกับความมืดไปแล้วก็ได้ เขาจึงมองเห็นรูปหน้าของแอรอนได้อย่างแจ่มชัด ใบหน้าได้รูปคมเข้มกับผิวละเอียดที่แม้จะดูกร้านแดดแต่ก็สุขภาพดี คนที่แม้มองจากที่ไกล ๆ ยังรู้ว่าหล่อแบบนี้ มองใกล้ ๆ ต่อให้เป็นผู้ชายเหมือนกันจะทนไม่เขินยังไงไหว
เมื่อเห็นท่าทีของรัชทายาทดูไม่สู้ดีจริง ๆ แอรอนจึงค่อย ๆ คลายแขนออก อัศวินหนุ่มร่างสูงในชุดพลางกายสีดำ ฟักดาบที่เอวเปลี่ยนเป็นปลอกหนังเพื่อเก็บเสียง ชุดฮูดคลุมทั้งหัวซึ่งถ้าไม่จ้องใกล้ ๆ คงไม่เห็นหน้า ในสายตาดอมตอนนี้แอรอนดูไม่ใช่อัศวินแต่เหมาะกับคำว่านักฆ่าเสียมากกว่า
"แอรอน เจ้ากลับไปเถอะ หากพวกเราถูกจับได้ว่าลักลอบเข้ามาที่นี่ จะมีแค่เจ้าที่ไม่รอด มันเสี่ยงเกินไป ส่วนหลักฐานและข้อมูลเราจะนำไปให้เจ้าพรุ่งนี้เอง"
ดอมที่ตั้งสติได้เอ่ยเตือน ถ้าหากการที่พวกเขาลักลอบเข้ามาในพื้นที่ของราชินีถูกจับได้จริง ดอมกับธีโอดอลที่เป็นชนชั้นสูงอาจจะรอดไปได้ แต่ไม่ใช่สำหรับสามัญชนที่ได้รับยศอัศวินอย่างแอรอน เขาไม่อยากเสี่ยงให้แอรอนถูกถอดยศและจับขังเข้าคุกตั้งแต่โผล่มาไม่กี่ตอน
"ถ้าไม่โดนจับได้ล่ะ ตำแหน่งที่กระหม่อมได้มาก็น่าจะพอพิสูจน์ความสามารถได้อยู่นะพ่ะย่ะค่ะ"
แอรอนดูเซ้าซี่ผิดปกติ แต่เดิมตอนเล่นเกมนิสัยของแอรอน แม้จะเป็นหนุ่มพูดน้อยสุดเย็นชาแต่ก็มักจะทำอะไรตามใจจนเกินควบคุม หรือให้เรียกง่าย ๆ ก็คือ ดื้อเงียบ ในระหว่างที่ดอมกำลังคิดอยู่นั้นเอง แอรอนก็ดึงแขนรัชทายาทให้เข้าไปใกล้ แรงของเขาเยอะมากขนาดที่ทำให้ดอมแทบจะเซล้ม ก่อนที่เขาจะกระซิบที่ข้างหูของดอมอีกครั้ง
"หากฝ่าบาทไม่ยอมให้กระหม่อมไปด้วย กระหม่อมจะตะโกนเรียกทหารยามนะพ่ะย่ะค่ะ"
แอรอนยกยิ้ม แม้จะเป็นรอยยิ้มบาง ๆ แต่ก็ทำให้ดอมเย็นวาบไปทั้งตัว เขาดูเหมือนกำลังสนุกมากกว่ากำลังปฎิบัติหน้าที่เสียอีก
ดอมเบิกตาโพล่ง คิดในใจหมอนี่ทำจริงแน่ ไม่ควรล้อเล่นกับระบบ รัชทายาทจึงทำได้แค่พยักหน้าน้อย ๆ เป็นการอนุญาต
ดอมดึงมืออกก่อนจะหันหลังเดินตรงไปยังเตาเผาขยะ ถ้าจะให้พูดตามความจริงเตาที่เห็นอยู่นี้ไม่ได้ใช้เผาขยะจริง ๆ แต่ใช้เผาศพคน
ราชินีอาเคเซีย ลูกสาวของอดีตหัวหน้ากองอัศวินนกเหยี่ยว และผู้นำการค้าขายข้ามอาณาจักร ฉากหน้าดูเป็นอย่างนั้นแต่ความจริงตระกลูของนางร่ำรวยจากการเปิดบ่อน ซ่องโสเภณี และการค้ามนุษย์ บางครั้งนางก็ต้องรับทำงานเบื้องหลังเก็บกวาดปัญหาให้กับพระราชาอเล็กเซย์ เช่น การกำจัดศพของการเล่นสนุก หรือไม่ก็การเก็บกวาดขุนนางที่ไม่เชื่อฟัง เตาเผาอันนี้ก็มีไว้เพื่อการนั้น
ลักษณะเตาเผาจะคล้าย ๆ เตาเผาถ่านขนาดตัวคน ด้านนอกเป็นโดมอิฐกลม ๆ มีปล่องไฟเหล็กที่ด้านบน มีประตูเหล็กบานพอดีตัวที่ไม่ได้ถูกล็อคแต่ใส่แค่กลอน ดอมพยายามเปิดประตูเหล็กสีดำ แต่ไม่รู้มันติดอะไรมันถึงดึงไม่ออกเสียที แอรอนที่สังเกตอยู่ด้านหลัง เอื่อมมือไปจับบนมือของดอมที่วางอยู่บนกลประตู แล้วค่อย ๆ ดึงประตูเปิดออกให้โดยแทบจะไม่ต้องออกแรง
ดอมหันไปมองคนด้านหลังอย่างระแวง ใบหน้าพวกเขาใกล้กันแค่คืบ ทั้งสองตัวสูงต่างกันราวยี่สิบเซ็นโดยที่แอรอนตัวใหญ่กว่า ดอมได้แต่นึกในใจ ว่าถ้าจะเปิดประตูให้ทำไมไม่บอกกันก่อนจะมาประกบหลังกันทำไม ตัวก็ใหญ่ อยู่ใกล้ ๆ ก็หน้ากลัว
ดอมก้มหัวมุดเข้าไปในเตาเผา ข้างในมีขนาดใหญ่พอที่จะจุคนได้เกินสี่ถึงห้าคน มีลักณะเป็นพื้นที่ครึ่งวงกลมตามโดมด้านนอก ด้านที่เตาติดกับกำแพงปราสาทชั้นใน จะมีช่องที่ใหญ่พอให้มุดเข้าไปได้ ถ้าคลานเข้าไปจนสุดก็เท่ากับเข้าไปในปราสาทแล้ว
แต่ดอมก็ลืมคิดไปอีกว่า ตอนที่เล่นเกมตัวละครที่ดอมบังคับคือลิโอน่า สาวน้อยร่างเล็กเปราะบาง นางแอบเข้าไปในปราสาทราชินีโดยไม่ให้พวกวิญญาณจับได้โดยลอดผ่านช่องทางนี้สบาย ๆ แต่ไม่ใช่สำหรับคนตัวใหญ่อย่างโดมินิค ถึงจะคลานเข้าไปได้ แต่เวลาขยับก็ดูติดขัดไปหมด ดอมต้องใช้วิชารด.คลานโดยการนอนราบไปกับพื้นจนถึงประตูอีกฝั่งที่เป็นประตูขนาดเล็กพอดีช่อง ดอมเลื่อนเปิดประตูก่อนจะมุดตัวออกมา
ช่องที่อยู่ติดกับเตาเผานี้ถูกออกแบบมาไว้สำหรับใส่ร่างไร้วิญญาณเตรียมเผา ยังไงคนก็น่าจะรอดได้ เว้นเสียแต่ถ้าคน ๆ นั้นมีขนาดตัวที่ใหญ่เกินมนุษย์มนา เช่น คนที่ขอติดตามดอมเข้าด้วยอย่างอัศวินร่างใหญ่ จนดอมอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าแอรอนจะเข้ามาได้ไหม
แต่เพียงเสี้ยววินาทีแอรอนก็มุดตัวออกมาอย่างรวดเร็วในสภาพหงายหน้าขึ้น เขาคว้าจับที่ราวประตูเหล็กด้านบนก่อนจะเหนี่ยวตัวออกมายืนอยู่บนพื้นอย่างสวยงาม ต่างกับดอมที่คลานออกมาเหมือนผีในม้วนวีดีโอที่ขึ้นมาจากบ่อน้ำ
แกร่ก
เสียงบางอย่างดังขึ้นในห้องที่พวกดอมและแอรอนอยู่ จุดที่เขาอยู่ตอนนี้คือ ห้องเก็บเชื้อเพลิง แต่หน้าแปลกที่แม้ที่นี้จะมืดสนิด แต่กลับสัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตนอกจากพวกเขาอยู่ในห้องด้วย
แอรอนดึงดอมให้ไปอยู่ด้านหลังของตน
"(เราควรเอาเรื่องนี้ไปบอกนายผู้หญิง)"
เสียง ๆ หนึ่งพูดขึ้น แต่ดอมฟังไม่เข้าใจ
"(อย่าเลย ต่อให้บอกหรือไม่บอกเราก็ถูกทำโทษอยู่ดี ไม่ต้องสนใจหรอก)"
อีกเสียงหนึ่งพูดขึ้นมา แม้ดอมจะฟังไม่เข้าใจเลยสักคำ แต่ภาษาที่ได้ยินช่างคุ้นเคย เหมือนเขาเคยฟังสำเนียงการพูดแบบนี้จากในเกมและผู้ที่ใช้ภาษานี้ก็คือ
"อีวาน"
ดอมโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว ทำให้คนเหล่านั้นต่างยิ่งระแวงกลัว ดอมคิด อีวานเป็นถึงเจ้าชายจากอาณาจักรเจโนเวีย ที่ถูกจับมาเป็นเฉลย ไม่น่ามาอยู่ตรงนี้ได้ หรือว่าคนพวกนี้อาจจะเป็นทาสจากอาณาจักรเจโนเวียที่ถูกจับมาด้วยหรือเปล่านะ
ทันใดนั้นเองเสียงสุนัขเห่าก็ดังขึ้นนับสิบจากด้านนอกของปราสาท แม้จะอยู่ในห้องทึบก็ยังได้ยินอย่างชัดเจน เป็นไปได้ว่าธีโอดอลที่ทำภารกิจปล่อยสุนัขออกจากกรงคงทำสำเร็จเรียบร้อย ดอมจึงต้องรีบออกจากห้องเพื่อไปยังห้องทำงานของราชินีทันทีตามแผนที่วางไว้
ดอมรีบสะกิดแขนแอรอนเพื่อส่งสัญญาณว่าต้องไป แอรอนที่เข้าใจเพราะแอบฟังแผนการมาพยักหน้าตอบรับก่อนจะเดินนำเพื่อออกจากห้อง ถึงห้องนี้จะมีมีขนาดไม่ใหญ่มาก แต่พวกถ่านหินกับฟืนไม้ก็วางเรียงกันเกะกะซับซ่อน แถมยังมีกลุ่มคนอยู่ในนี้อีก คาดว่าห้องเก็บเชื่อเพลิงคงจะเป็นห้องพักของคนเหล่านี้ด้วย ดอมสังเกตุเห็นแสงท้อนจากดวงตาที่แม้จะอยู่ในที่มืดก็ยังมีสีม่วงเรือง ๆ ออกมา ก็ทำให้เขาเข้าใจได้ทันทีเลยว่า พวกเขาเหล่านี่เป็นชาวอาณาจักรเจโนเวียไม่ผิดแน่ ถูกจับมาเป็นทาสและให้ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากอยู่ในห้องแคบแห่งนี้กันสินะ
ดอมหยุดเดินเพราะพยายามนึกบางอย่างในหัว แอรอนที่ถึงหน้าประตูทางออกแล้วหันกลับมามอง ดอมย่อตัวลงต่อหน้าคน ๆ หนึ่งที่ซ่อนอยู่ในเงามือตรงซอกหลืบของกองฟืน ก่อนจะเอ่ยบอกพวกเขาเป็นภาษาเจโนเวียออกไปว่า
"(ฉันจะช่วย พาไปเจออีวาน อย่าบอกพวกเรากับใคร ขอให้อดทน)"
ดอมพยายามนึกภาษาเจโนเวียที่อีวานเคยสอนให้จากตอนเล่นเกม แม้จะไม่คล่องเพราะจำศัพท์ไม่ค่อยได้ แต่ดอมก็ตั้งใจพูดมันออกมา ไม่ใช่เพียงเพื่อให้ความหวัง ดอมตั้งใจไว้แล้วว่าจะพาอีวานมาเป็นพวกของตน และถ้าแผนไม่ติดขัดอะไร คนเหล่านี้ก็จะได้ไปอยู่กับอีวานอย่างปลอดภัยด้วย
ดอมกับแอรอนพากันออกไปจากห้อง ดอมที่รู้แผนผังของปราสาทราชินีเป็นอย่างดีเพราะเดินวนในเกมอยู่หลายรอบอาสาเป็นคนนำทาง พวกเขาหลบเหล่าข้ารับใช้จนขึ้นไปยังชั้นสองของปราสาทและไปจนถึงห้องทำงานของราชินีได้สำเร็จ แต่ไม่ทันจะเปิดประตูเข้าไป พวกเขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างดังออกมาจากในห้อง
ราชินีอาเคเซียยังไม่ออกจากห้องไปอีกงั้นหรอ
"พวกไม่ได้เรื่อง ปล่อยให้เด็ก ๆ ของข้าหลุดไปได้ยังไง เสร็จเรื่องแล้วข้าจะสั่งลงโทษให้หมด"
อาเคเซียโวยวายอย่างหัวเสีย หยิบสร้อยนกหวีดเหล็กแท่งเรียวเล็กขึ้นมาใส่ที่คอก่อนจะสวมชุดโค้ดขนสัตย์คลุมกายเพื่อก้าวออกจากห้อง
ดอมและแอรอนที่อยู่บนทางเดินยาวมองหาที่หลบซ่อน ซึ่งดูแล้วแทบจะไม่มีเพราะตรงทางเดินยาวสองข้างทางมีแค่ประตูกับหน้าต่างบานใหญ่ขนาบตรงข้ามกันเท่านั้น หรือให้วิ่งย้อนไปตรงบันไดก็เสี่ยงถูกเจอตัวก่อนอยู่ดี
รัชทายาทที่คิดว่าคงหนีไม่ทันซะแล้ว ทันใดนั้นอัศวินร่างสูงก็พาดอมปีนออกไปนอกหน้าต่าง ไปยืนหลบอยู่นอกระเบียง ดอมที่ไม่ทันได้เตรียมใจถูกดันให้หลังติดกับกำแพง ด้านหน้าเป็นท้องฟ้ามืดครึ่มนอกปราสาท ส่วนเท้ามีที่ยืนอยู่เพียงน้องนิดแค่แท่งปูนที่ยื่นออกมาครึ่งเท้าเท่านั้น ดอมเกร็งจนตัวสั่นจับมือแอรอนที่ยืนอยู่ข้างกันเอาไว้แน่น ถ้าเขาพลัดตกลงไปตอนนี้ลูเซียนจะรักษาให้ไหวมั้ยนะ ดอมเริ่มฟุ้งซ่าน
เมื่อเสียงเดินของราชินีและผู้ติดตามห่างออกไปแล้ว แอรอนจึงค่อย ๆ ดึงมือดอมปีนกลับเข้าหน้าต่างไป เมื่อเข้ามาด้านในดอมถึงกับเข่าอ่อน เอนตัวทิ้งไปกับผนั่ง ทั้งที่ก็คิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนกลัวความสูง แต่ก็ยังตกใจไม่หาย แอรอนรีบจับตัวไว้ก่อนถามอาการ
"ฝ่าบาทเป็นอะไรมั้ยพ่ะย่ะค่ะ"
แอรอนก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้พอดีสายตาของดอม
"เราโอเค ดี..ไม่เป็นไรเลย แค่ขอทำใจสักหน่อย"
ดอมทำใจสู้ คว้าไหล่แอรอนแทนที่ค้ำแขนก่อนเดินหน้าต่อ
ด้านในห้องทำงานของราชินี มีลักษณะการจัดวางดูไม่ต่างกับห้องทำงานขององค์รัชทายาทแต่มีขนาดเล็กกว่า การตกแต่งด้วยดอกไม้และสีฉูดฉาดตามรสนิยมของอาเคเซีย ดอมที่มองไปรอบ ๆ ไม่รอช้า รีบเดินตรงดิ้งไปที่ตู้เก็บเอกสารด้านหลังโต๊ะทำงานไม้ศักดิ์ทรงหรู กวักมือเรียกแอรอนเข้าไปด้วยเพื่อสั่งงาน
"ในนี้น่าจะเป็นทะเบียนเอกสารของข้ารับใช้ในวังทั้งหมดที่ทำงานอยู่ เราไม่แน่ใจว่าแต่ล่ะชั้นเอกสารเป็นของปราสาทอะไรบ้าง ให้เจ้าลองหาดู หญิงรับใช้ที่มีตราปั้มรูปดอกไม้ในเอกสาร พวกนางคือสนมทั้งเจ็ดที่เข้าไปปรนิบัตรราชาในคืนนั้น"
ดอมอธิบายอย่างรู้งาน ความจริงแล้วเอกสารตรงจุดนี้จะมีไว้เพื่อหารหัสที่ซ่อนอยู่ นำชื่อคนใช้มาเรียงเป็นคำ แล้วเอารหัสนั้นไปใส่ตู้เปิดตู้เซฟที่ด้านในสุดของตู้หนังสือ แต่ดอมไม่จำเป็นต้องใช้รหัส เพราะเขารู้รหัสมาจากในเกมอยู่ก่อนแล้ว
จากนั้นดอมก็แยกตัวมายังตู้หนังสือด้านข้างโต๊ะทำงาน เขานั่งลงที่ฝั่งขวาของตู้หนังสือก่อนจะดึงชั้นข้างล่างสุดเบา ๆ ช่องลับขนาดพอมุดได้ด้านหลังหนังสือก็ถูกเปิดออก ดอมมุดตัวเข้าไปด้านในหลังตู้หนังสือมีห้องแคบ ๆ มีตู้เซฟวางไว้กับพื้นอยู่หนึ่งตู้ ดอมรีบใส่รหัสบนหน้าปัดตู้เซฟ ไม่นานเขาก็เปิดมันได้ทันที
ดอมกวาดของทั้งหมดในตู้เซฟใส่กระเป๋าหนังสีดำที่ธีโอดอลเตรียมมาให้ ก่อนจะรีบมุดออกไปด้วยความรวดเร็ว ออกมาเขาก็เห็นแอรอนมายืนรออยู่หน้าตู้หนังสือก่อนแล้ว
"ว่ายังไง หารายชื่อไม่เจอเหรอ"
ดอมถาม เขาก็พอเข้าใจว่าแอรอนคงจะติดปัญหาในการหาเอกสารแน่เลยมายืนรอ แต่แอรอนดันตอบกลับมาว่า
"กระหม่อมเจอรายชื่อสนมครบทุกคนและท่องจำได้ทั้งหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ"
แอรอนเอ่ยเสียงเรียบใบหน้าเย็นชาไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ
"โอ้ สุดยอดเลยนะนาย"
ดอมนึกทึ่งในใจ ถ้าตอนเล่นเกมเรียกแอรอนมาช่วยไขปริศนาได้เกมคงจบตั้งแต่ชั่วโมงแรก ในเกมดอมแค่เรียกให้แอรอนเข้ามาช่วยเรื่องการต่อสู้เท่านั้น เพราะรายละเอียดเองก็ไม่ได้บอกว่าเขาถนัดหาข้อมูลด้วย อยู่ ๆ ดอมก็คิดนอกเรื่อง ทำไมผู้ชายที่เพอร์เฟคอย่างแอรอนคนนี้ ถึงเป็นโรคจิตชอบทำอย่างว่าในที่สาธารณะไปได้นะ
ทั้งคู่พากันแอบออกจากห้อง ดอมยื่นหน้าออกจากประตูมองซ้ายมองขวาตรงทางเดิน เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครจึงค่อยเดินออกจากห้อง
ดอมที่ตั้งใจว่าจะกลับไปทางเดิมกับที่เข้ามา ตรงเตาเผาขณะก็ต้องพับเก็บแผนนี้ไป เมื่ออยู่ ๆ แอรอนก็แบกดอมขึ้นบ่าอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นไปเหยียบบนราวหน้าต่าง
"เกาะกระหม่อมให้แน่น ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ"
"เชี่ย..."
ดอมคิดในใจ มันเอาอีกแล้ว เส้นทางผ่านโผนโดยอัศวินแอรอน ไอหมอนี้มันเป็นบ้าอะไรถึงชอบแบกคนโดดไปมาอยู่นั่นแหละ แอรอนพาดอมโดดลงมาจากหน้าต่างชั้นสองลงสู่พื้นดินแบบแบบไร้รอยขีดข่วนได้สำเร็จ ดอมที่กำเสื้อด้านหลังของแอรอนไว้แน่นเพราะความตกใจกลัว นึกคาดโทษคนตรงหน้า แต่ก็ปลงได้ว่าต่อให้จะทำโทษไปยังไงหมอนี้ก็คงไม่สะดุ้งสะเทือน
ยังดีหน่อยที่การปีนกำแพงชั้นนอกของปราสาทราชินีรอบนี้กำแพงไม่สูงมาก อาจเป็นเพราะพื้นที่บริเวณนี้เป็นส่วนของสวนหย่อมก็เป็นได้ การขึ้นกำแพงสูง ๆ อาจจะบดบังวิสัยทัศในการชมวิว ดอมจึงปีนกำแพงออกมาเองไม่ต้องให้แอรอนต้องแบกขึ้นบ่า แอรอนที่รวดเร็วกว่าปีนออกมารอรับดอมที่ด้านนอกอยู่ก่อนแล้ว
แอรอนยืนอ้าแขนรอรับอยู่ด้านล่าง ดอมถึงกับปวดหัวเอามือกุมขมับ ถึงจะยอมโดดลงไปในอ้อมแขนของแอรอนแต่โดยดี แต่ไม่รู้ว่ารอรับแบบใด มันถึงออกมาในท่าอุ้มเจ้าหญิงไปได้ ดอมรีบดีดตัวออกจากแอรอน
"ทำไมเจ้าถึงชอบจับเราอุ้มนัก เราก็ไม่ใช่ตัวเล็ก ๆ เจ้าได้ปวดหลังกันพอดี"
ดอมหันไปเอ็ดก่อนมองหาเส้นทางเดิมเพื่อกลับปราสาทรัชทายาท
"กระหม่อมแค่กลัวว่าฝ่าบาทจะได้รับบาดเจ็บ เลยยอมเป็นเบาะรองให้พระองค์เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ"
เสียงเย็นของแอรอนเอ่ยออกมาภายใต้ฮูดสีดำ ดอมไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าเจ้านี่กำลังคิดอะไรอยู่
ไม่นานดอทก็วิ่งมาจนถึงปราสาทของตน เขาหันไปหาแอรอนที่วิ่งตามหลังรีบบอกให้แยกกันตรงนี้ทันที
"เจ้ารีบกลับไปเถอะ แล้วก็รายชื่อนางสนมทั้งหมด หากเจ้าจะออกตามหา จงทำอย่างเป็นความลับให้มากที่สุด หากราชินีรู้ว่าเจ้ามีรายชื่อของพวกนางในตอนนี้ เจ้าอาจจะไม่ปลอดภัย"
ดอมเอ่ยเสียงเข็มใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ก่อนจะรีบปีนกลับเข้าไปทางกำแพงในสวนดอกไม้ในปราสาทของตน ที่ตรงศาลาสีฟ้ามีธีโอดอลยืนรออยู่แล้ว
ธีโอรีบวิ่งตัดสวนดอกไม้เข้ามาหาดอมด้วยความเป็นห่วง
"ท่านดอม เป็นอย่างไรบ้างขอรับ บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ขอรับ"
เลขาหนุ่มเอ่ยถามอย่างร้อนรน เป็นท่าทางที่ดอมไม่เคยเห็นกับธีโอมาก่อนทั้งในเกมและในร่างนี้ ดอมยิ้มร่าก่อนยืนยันกับธีโอดอลไปว่า
"เราปลอดภัยดี ไม่ต้องห่วงนะ พอดีระหว่างทางเราเจอผู้ช่วยน่ะ"
ดอมยิ้มอ่อน ก่อนจะถอดกระเป๋าหนังที่สวมอยู่สะพายให้กับธีโอดอล
"ผู้ช่วย ใครหรือขอรับ"
ธีโอดอลทำหน้าสงสัย สังเกตไปรอบ ๆ ตัวดอมเพื่อมองหาผู้ช่วยที่ว่า
"เดี๋ยวเราเล่าให้ฟัง เจ้าตัวเบากว่าเรา ขึ้นไปข้างบนก่อนเถอะ"
ดอมดันหลังให้ธีโอดอลไต่เชือกกลับขึ้นไปบนปราสาทก่อน เมื่อธีโอปีนเข้าหน้าต่างไปแล้วเขาจึงค่อยปีนตามขึ้นไป
จริง ๆ เหมือนว่าดอมจะสังหรณ์ใจณ์บางอย่างเกี่ยวกับการปีนขึ้นไปบนศาลา เพราะมันลื่นและดูเป็นอันตรายตั้งแต่ตอนที่ปีนลงมาแล้ว ดอมจึงระวังตัวเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้ตกลงไป
ความคิดราวกับรางบอกเหตุ ดอมปีนขึ้นไปยืนบนหลังคาศาลาสีฟ้าได้สำเร็จ และสิ่งที่คิดไว้ก็เกิดขึ้นจริง ดอมลื่นตกจากศาลา แม้จะคว้าเชือกเอาไว้แล้วแต่ก็ลื่นหลุดมือ
ตู้ม!
เสียงคนตกลงน้ำดังลั่นไปทั่วปราสาท เหล่าทหารยามและอัศวินรีบวิ่งมาหาทางต้นเสียง ดอมที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก แค่ปวดสะโพกนิดหน่อยลุกขึ้นจากน้ำ โชคดีที่น้ำไม่ได้ลึกมาก ถ้าดอมยืนเต็มความสูงน้ำก็อยู่แค่ที่เอวเท่านั้น
ธีโอดอลที่ยืนอยู่หลังหน้าต่างชั้นสอง อยากจะโดดลงมาช่วยใจจะขาด แต่เนื่องจากมีหลักฐานสำคัญที่ดอมหามาได้อยู่กับตัว เขาจึงไม่อยากเสี่ยงเสนอตัวให้เป็นจุดสนใจ ในหัวเตรียมการแก้ตัว หาข้ออ้างให้กับดอม ทำเป็นว่าดอมเมาเหล้าแล้วอยากเล่นน้ำ เลยหาเชือกโหนกระโดดลงไปก็น่าจะไม่มีใครติดใจสงสัย
ดอมที่ยืนมอบตัวอยู่ในน้ำ รู้สึกหนาวสั่นจนถึงกระดูก น้ำในสระเย็นมาก เขาพยายามตะเกียดตะกายเดินเข้าหาฝั่งแต่ก็ทำได้ย่างยากลำบาก แต่อยู่ ๆ ดอมก็รู้สึกมีใครบางคนเข้ามาใกล้เขาในระยะประชิดอยู่ด้านหลัง ดอมรีบหันไปมองก็พบว่าเป็น แอรอน ในสภาพไม่ใส่เสื้อ ยืนแช่อยู่ในน้ำกับเขา
"อะ..แอรอน"
แอรอนเปียกน้ำไปทั้งตัว กล้ามอกกว้างเปลือยเปล่าภายใต้แสงจันทร์ทำให้เขาดูเหมือนงานปูนปั้นปฏิมากรรม มัดกล้ามเนื้อที่ไม่รู้กี่แพ็คสวยงามได้สัดส่วน ติ่งไตบนหน้าอกได้รูปออกสีชมพูเข้ม บวกกับใบหน้าคมเข้มเข้ารูปของแอรอน ทำเอาดอมที่ได้เห็นใกล้ ๆ ใจตกไปอยู่ตาตุ่มเหมือนเห็นผี ดอมคิดในใจ หมอนี่มาอยู่ตรงนี้ทำไม มาอยู่ตรงนี่ได้ยังไง แล้วถอดเสื้อเพื่ออะไร
แอรอนยื่นมือคว้าดอมไว้ก่อนจะรีบฉีดชุดสีดำที่ดอมสวมออกเป็นชิ้น ๆ ดอมเหลือเพียงอกเปลื่อยเปล่ากับกางเกงแค่ตัวเดียวแช่อยู่ในน้ำเย็น ๆ รัชทายาทหนุ่มอ้าปากจะร้องปาม แต่กลับถูกแอรอนใช้ปากของตนประกบเอาไว้เสียก่อน
ดอมถูกดึงเข้ามาไว้ในอ้อมอกแกร่งของแอรอนอีกครั้ง ปากของทั้งคู่ยังคงแนบชิดประกบกัน แม้แอรอนจะเลียริมฝีปากเพื่อส่งสัญญาณบอกให้อีกฝ่ายอ้าปากออก แต่ดอมก็ยังคงหุบปากไว้สนิทไม่ยอมให้มีอะไรรอดเข้ามาได้ จนกระทั่งแอรอนก้มลงไปกระซิบที่ข้าง ๆ หูของดอมว่า
"กระหม่อมแค่ทำตามข่าวลือที่ฝ่าบาทปล่อยออกมาเท่านั้นเอง กระหม่อมเป็นคนโปรดของพระองค์ไม่ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ ก็แสดงให้รู้กันไปเลยสิว่ามันไม่ใช่เพียงแค่ข่าวลือ"
แอรอนกระซิบ แม้จะไม่เห็นหน้าแต่ก็ดูเหมือนว่าเขากำลังชอบใจ แอรอนฉวยโอกาสจูบหนักไปที่ซอกคอของดอม รัชทายาทไม่ขัดขืนเพราะกำลังตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ร่างดอมถูกสองแขนรวบกอดไม่ให้หนีไปไหน ก่อนที่เขาจะถูกขโมยจุมพิษไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีลิ้นร้อนถูกสอดใส่เข้ามาด้วย แอรอนดูจะเชี่ยวชาญมากกว่าที่คิด พันเกี่ยวลิ้นในโพร่งปากของดอมอย่างชำนาญ ทำเอาดอมแทบน้ำตาไหล
เหล่าทหารวิ่งเข้ามาจนถึงจุดที่ได้ยินเสียงคนตกน้ำ ก็ถึงกับผงะ เพราะทันทีที่มาถึงตรงศาลาริมน้ำ สิ่งที่พวกเขาได้เห็นก็คือ ชายสองคนที่กำลังกอดจูบนัวเนียกันอยู่ในสระ แก้ผ้าเปลือยเปล่าราวกำลังระเริงรัก เหล่าทหารถึงกับหน้าซีดเผือก บางคนถึงกับเบือนหน้าหนีกระดากจะมอง
องค์รัชทายาทเสเพลมีเรื่องชู่สาวมักมากในกามไปทั่วไม่เว้นแต่ละวัน แทบจะเป็นเรื่องปกติที่เขาจะได้เสียกับคนอื่นไปทั่ว แต่ไม่ใช่สำหรับ ผู้บัญชาการกองอัศวินหมาป่าอย่างแอรอน อัศวินน้ำดีผู้เป็นฮีโร่ของสามัญชนคนนั้น กำลังถูกรัชทายาทล่อลวงให้ร่วมประเวณีด้วย ในมุมมองของเหล่าทหารและอัศวินอารักขาที่ได้มาเห็นในเหตุการณ์ ต่างก็คิดเป็นเช่นนั้น
ดอมดันตัวเองออกจากการจุมพิษอย่างดูดดื่ม เขาหายใจหอบหนักเพราะไม่ชินกับการจูบ ดอมทำสีหน้าอารมณ์เสียปนหงุดหงิดมองไปทางเหล่าคนมุงที่ยังยืนอึ่งไม่ไปไหน ตวาดสุดเสียงเพื่อไล่ให้พวกเขาออกไป
"พวกเจ้าช่างสาระแน อยากดูหนังสดรึไง ไปให้พ้น"
ดอมไม่ได้กำลังแสดงท่าทางโมโหแต่เขากำลังโมโหอยู่จริง ๆ แอรอน ไอ้อัศวินชอบโชว์เฮงซวย นอกจากจะขโมยจูบแรกจากเขาไปแล้ว ยังทำให้เขาต้องมาอับอายยืนจูบโชว์ต่อหน้าคนอื่นในที่สาธารณะอีก ดอมอยากจะสั่งลงโทษเขาเสียเหลือเกิน แต่ก็ไม่รู้ในข้อหาอะไร เพราะสิ่งที่แอรอนทำลงไปก็ช่วยกลบเกลื่อนที่เขาออกมาข้างนอกได้จริง ๆ
เมื่อคนมุมออกจากบริเวณนี้ไปจนหมดแล้ว ดอมก็ทิ้งตัวลงในน้ำ เขาลอยตัวหงายท้อง แหงนหน้ามองขึ้นฟ้าอย่างเลื่อนลอย พร้อมบ่นเบาๆ
"เวร นี่เรากลายเป็นเกย์หนุ่มกลัดมัน ที่มักมากในกาม เต็มตัวแล้วสินะ"
ดอมหลับตาลง ในขณะที่แอรอนยืนมองดอมนิ่ง ๆ ไม่ได้ทำอะไรต่อ ทางด้านธีโอดอลที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่ต้น จ้องมองไปแอรอนไม่วางตา
