บาทหลวงวินเซนต์ ถูกจับไปทรมานเพื่อเค้นหาที่ซ่อนตัวของลูกสาวที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นแม่มด แต่เมื่อการทรมานอันเร้าร้อนจบลง ทั้งที่วินเซนต์ไม่ปริปากใด ๆ มาร์ควิสโจนาธานกลับกระซิบที่ข้างหูบาทหลวงถึงที่ซ่อนของลูกสาว
ดราม่า,แฟนตาซี,ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ตะวันตก,3P,ความรุนแรงทางเพศ,เนื้อหาสำหรับผู้ใหญ่,เมะเด็กกว่า,เคะแก่,nc,ดราม่า,SM,ต่างโลก,#BL,แฟนตาซี,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โจ ไม่ดื่มเหล้าและไม่สูบบุหรี่ นั่นก็เป็นเพราะเขาคิดว่า มันขมและก็มีกลิ่นเหม็นเกินไป ราวกับกำลังดมหรือดื่มพวกขยะน้ำเน่าเสียในคลอง แต่กลิ่นที่เขาได้รับรู้ในตอนนี้ เป็นกลิ่นอับชื้นของห้องไม้ปิดตายที่ไร้หน้าต่าง คละเคล้าไปด้วยกลิ่นเหล็กที่มาจากเลือด ผสมปนเปไปกับกลิ่น "น้ำกาม" ที่ไหลออกมาจากปรายท่อเรียวที่โผล่พ้นตรงเป้ากางเกง
"ข้าพเจ้าเชื่อมั่น ไม่ว่าความตายหรือชีวิต ทูตสวรรค์หรือความชั่ว ไม่ว่าปัจจุบันหรืออนาคต หรือฤทธิ์อำนาจใด ๆ ที่พระเจ้าสร้างล้วนไม่สามารถพรากเราไปจากความรักของพระเจ้าได้"
ชายสูงวัยในชุดบาทหลวงกำลังสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้า ขณะที่ชุดนักบวชสีขาวที่เขาสวมอยู่เปราะเปื้อนไปด้วยรอยดินและคราบเลือด แม้จะมีผ้าสีดำเส้นยาวคาดตาไว้อยู่ แต่ก็ปิดบังความงดงามของใบหน้าที่มีริ้วรอยเหี่ยวย่นตามอายุเอาไว้ไม่ได้ เรือนผมสั้นสีเหลืองทองพันกันยุ่งเหยิง เขานั่งอยู่บนเก้าอี้สี่ขา สองมือถูกมัดไพล่หลัง กางเกงขายาวสีขาวที่เขาสวมอยู่ถูกถลกลงมาถึงเข่า เผยให้เห็นแกนกลางสีสวยที่เหมือนผ่านการใช้งานเพียงน้อยนิดกำลังตั้งชูชัน แม้จะมีน้ำขาวขุ่นไหลทะลักออกมาแล้วก็ตาม
"ผิดแล้ว ท่านสาธุคุณ คนที่ท่านควรคร่ำครวญหาตอนนี้ไม่ใช่พระเจ้า แต่ควรจะเป็นข้าสิ พระเจ้าไม่ตอบรับคนบาปที่หลั่งออกมาเพราะแค่โดนจูบหรอกนะ"
ชายหนุ่มรูปร่างสันทัด แม้หน้าตาเขาจะไม่ได้จัดว่าดูดีจนเรียกได้ว่ารูปงาม แต่ยังคงมีความคมเข้มหล่อเหลาแบบความเป็นบุรุษเพศ ผมสีดำหยักศกถูกมัดรวบไว้ด้านหลัง เขายิ้มออกมาพร้อมสายตามองเหยียดคนตรงหน้า ใบหน้าแดงระเรื่อน้อย ๆ บ่งบอกว่าถูกใจเป็นที่สุด
"ท่านมาร์ควิสโจนาธานขอรับ โปรดเห็นแก่พระเจ้า ข้าขอวิงวอน ปล่อยแคสแซนดร้าลูกสาวข้าไปเถิดขอรับ อย่าได้ตามหานางอีกเลย แม้นางจะเป็นแม่มด แต่ไม่ใช่ความผิดของนาง คนบาปนั้นมีเพียงข้าผู้เดียวขอรับ"
ชายสูงวัยพูดในน้ำเสียงสั่นเครือ แม้เขาต้องโดนทำร้ายร่างกายจนเจ็บไปทั้งตัว หรือถูกทำให้อับอายจนมีบาปติดตัว เขาก็ไม่แม้แต่จะบอกว่าแคสแซนดร้า ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหน เหตุเป็นเพราะนางเผลอใช้พลังเวทที่เป็นสิ่งต้องห้ามต่อหน้าชาวเมืองทำร้ายผู้คน ทำให้นางถูกไล่ล่าเพื่อมาจับเผาทั้งเป็น
โจนาธานเลียริมฝีปากที่แห้งผาก เขาตื่นเต้นจนออกอาการเมื่อได้เห็นชายวัยจะห้าสิบที่เต็มไปด้วยหวาดกลัวแต่ก็ยังยึดติดกับสิ่งที่ต้องทำอย่างมั่นคง มันช่างดูสูงส่งจนเขาอยากทำให้มันพังทลายลงมาไม่เป็นท่า
"ใช่แล้ว ใช่แล้ว ข้ารู้ดีเลยล่ะ ว่าท่านช่างกิเลศหนา อยากอ้าขาให้พวกคนเถื่อนเอาท่อนเอ็นใส่เข้าไปจนตัวสั่น สายตาที่ท่านใช้มองพวกคนเถื่อนที่พึ่งออกไปเมื่อครู่ข้าก็รู้แล้ว ท่านบาทหลวงวินเซนต์ หรือให้ต้องเรียกชายร่านแห่งไฮว์วินท์ดี"
โจนาธานเดินอ้อมไปด้านเก้าอี้ของบาทหลวงวินเซนต์ ก่อนค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อคลุมสีขาวที่ปิดจนถึงคอ ให้กว้างพอให้มือสอดเข้าไปในชั้นเสื้อได้ มือหยาบสัมผัสแผ่วเบาไปที่บริเวณอกเปลือยเปล่าด้านใน บีบคลึงส่วนนั้นเต็มฝ่ามือ ก่อนจะเน้นไปที่เฉพาะจุดตรงตุ่มปมที่ตอนนี้ตั้งชูชัน โจใช้สองนิ้วสัมผัสหนีบแน่นดึงยอดปทุมถันเหมือนตั้งใจทำให้หลุดออกจากร่างกาย
"โอ้ย!"
บาทหลวงร้องเสียงหลง แม้จะพยายามกัดฟันแน่นอยู่นานแต่มันก็เจ็บปวดเกินกว่าจะเก็บเสียงไว้ไหว วินเซนต์พยายามจะลุกหนีจากเก้าอี้ทั้งที่ยังถูกมัดมือไว้อยู่ แต่ก็โดนโจนาธานดึงตัวไว้ก่อนจะกระชากกระดุมชุดบาทหลวงออกอย่างสุดแรง เขาจงใจไม่ถอดชุดออกทั้งหมด หวังจะได้เห็นคนบาปในชุดนักบุญ ถูกยำยีจนหมดสภาพ
"จะหนีไปไหนท่านสาธุคุณ ว่าแต่ที่โบสของท่านมีนักบวชหนุ่มพึ่งถูกส่งมาใหม่จากเมืองหลวงสินะ ท่านคงจะใช้เขาช่วยตัวเองหลังจากนั้นทุกคืนเลยล่ะสิ"
โจนาธานกัดลำคอขาวซีดของวินเซนต์จากด้านหลัง สร้างบาดแผลเป็นรอยฟันจนเลือดหยดไหลซึม เขาเลียมัน แม้รสเลือดจะทั้งคาวและเฝื่อน แต่มันก็ไม่ได้ขมจนกินไม่ได้ จากนั้นเขาก็ลากลิ้นร้อนเลื่อนมาเลียที่ลำคอของบาทหลวง เหมือนคนหิวกระหายที่กำลังเลียผมไม้สุกงอม ต่างก็ตรงที่มันช่างไร้รสชาติ สัมผัสไม่ได้แม้แต่รสของเหงื่อ
"ท่านมาร์ควิสโปรดระวังคำพูดด้วย อึก..."
บาทหลวงไวต่อสัมผัสที่ต้นคอ น้ำขาวขุ่นไหลออกมาน้อย ๆ บ่งบอกว่าร่างกายกำลังพอใจ ผิดกับในใจที่ทั้งเจ็บปวดและทรมารจากการถูกฝืนทำ
"ท่านชอบตรงนี้หรอ งั้นมาหากันดีกว่าว่าท่านจะชอบตรงไหนอีก"
คนหนุ่มกว่าใช้มือว่างที่ไม่ได้เล่นหน้าอกของวินเซนต์ จับแน่นไปที่ลำคอยาว ดันให้เงยหน้าขึ้นมองเพดาน เขาใช้ลิ้นเลียไปที่ริมฝีปากล่างได้รูปของบาทหลวง ก่อนจะกัดมันจนเป็นแผล โจนาธานใช้ลิ้นสอดเข้าไปในปากของอีกฝ่าย จูบหนักหน่วงจนเหมือนจะกลืนกินลิ้นของวินเซนต์เข้าไป ไม่ทันได้สำรวจโพรงปากของบาทหลวงได้มากกว่านี้ เขาก็ถูกฟันของอีกฝ่ายสวนกัดมาที่ลิ้นจนต้องผละปากออกจากกัน
"ชอบมากจนต้องกัดเลยงั้นรึ"
โจนาธานยิ้มอย่างพอใจ ก่อนคว้าแขนของวินเซนต์ให้ลุกขึ้นยืน เปลี่ยนให้ตัวเองไปนั่งอยู่บนเก้าอี้แทน จากนั้นโจก็ใช้เท้าเหยียบกางเกงสีขาวของบาทหลวงที่ล่นอยู่ตรงหัวเข่าให้หลุดออกจากร่างสูงวัย ด้วยแรงของคนหนุ่มที่มีมากกว่าอีกฝ่าย โจนาธานดึงกระชากให้วินเซนต์ขึ้นมานั่งบนตักแข็ง จับวินเซนต์หันหน้าเข้าหาเขา สองขาว่างเปล่าที่ไร้กางเกงปกปิด ถางกางออกคร่อมอยู่บนตัวมาร์ควิสหนุ่ม
"ท่านสาธุคุณช่างลามก ถูกทำขนาดนี้ไอนั้นก็ยังตั้งอยู่อีก ต้องให้ถึงอีกกี่ครั้งมันถึงจะสงบได้กันนะ"
คนหนุ่มยิ้ม ใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น ในใจอยากเร่งรีบทำให้คนตรงหน้าเจ็บปวดเจียนตายจนต้องร้องขอชีวิต แต่ต้องเก็บข่มความรู้สึกนั้นไว้ เพราะปล่อยให้ค่อย ๆ ทรมารไปช้า ๆ เป็นอะไรที่หน้าดูกว่า
โจนาธานจ่อริมฝีปากเข้าไปสัมผัสกับหัวนมของบาทหลวงที่กำลังตั้งชูชันล่อใจเขา ดูดเม้นจนสุดแรง ก่อนจะฝังคมเขี้ยวลงไปจนเลือดซิบ ไม่พอแค่นั้นเขาไล่ใช้ปากสัมผัสบริเวณอื่น ๆ ของร่างตรงหน้าที่ปากเขาเข้าถึง ดูดจูบจนทำให้เกิดร่องรอยแดงไปทั่วแผงอก
"หยะ..หยุดขอรับ..ข้าเจ็บ"
วินเซนต์ที่พยายามขัดขืนแต่ก็ไร้ความหมาย ถึงแม้ต่อให้สองมือของเขาจะไม่ได้ถูกมัดไว้ด้านหลัง ร่างสูงวัยก็ไม่อาจสามารถหลุดพ้นจากคนตรงหน้าได้ เนื่องด้วยกำลังของโจนาธานที่มากกว่าและร่างกายของวินเซนต์ที่เจ็บช้ำจากการถูกทำร้ายก่อนพามาที่นี่ เพียงเพราะเขาเป็นพ่อของเด็กสาวที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นแม่มดเท่านั้น
"พอจะรู้แล้ว ว่าท่านสาธุคุณชอบส่วนไหนจนทำให้ถึงได้ ชอบส่วนที่ทำให้เจ็บใช่มั้ย ข้าก็เหมือนกัน ตอนนี้ลำของข้ามันก็ปวดจนเจ็บไปหมดแล้ว เรามาแบ่งกันความเจ็บปวดกันดีมั้ย"
โจนาธานฉีกยิ้มกว้าง เขาเอื่อมมือไปคลึงเล่นที่ด้านหลังของบาทหลวง สองฝ่ามือบีบขย่ำแก้มก้นขาวซีดไม่เคยโดนแดดแน่น โจคลึงเนื้ออ่อนนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะจับแก้มก้นทั้งสองข้างให้แยกออกจากกันจนเผยให้เห็นช่องทางด้านหลังอย่างเด่นชัด วินเซนต์สะดุ้งไปทั้งตัวด้วยความตกใจที่ถูกสัมผัสในจุดที่ไม่คุ้นเคย
"ปล่อยข้านะ..ท่านจะทำอะไร"
คำวิงวอนไม่มีผล โจนาธานปล่อยมือข้างหนึ่ง เพื่อมาใช้ถกกางเกงของตนออกเล็กน้อย เผยให้เห็นท่อนเอ็นร้อนที่ก่อนนี้อัดแน่นอยู่ในกางเกง จากนั้นเขาก็เลื่อนมือไปดึงผ้าที่ปิดตาของบาทหลวงไว้ออก เผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าใสหวานฉ่ำที่มีน้ำตาคลออยู่เล็กน้อย เปียกชุ่มอยู่บนแผงขนตายาว แม้ใต้ตาและตอกแก้มจะมีริ้วรอยหย่อนคล้อยอยู่ตามช่วงวัย แต่ก็ช่างเป็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ อย่างที่โจนาธานต้องการอยู่ดี
"ดูให้เต็มตาสิ ของใหญ่อันนี้จะถูกใส่เข้าไปในตัวของท่านสาธุคุณ มันจะแทงลึกเข้าไปถึงในท้อง นี่ต้องเป็นสิ่งที่ท่านชอบที่สุดแน่ ๆ ข้ารับประกันเลย"
โจนาธานจับสะโพกของวินเซนต์ให้ยกสูงในระดับที่พอให้ท่อนเอ็นของเขาจ่อไปที่ปากทางเข้าด้านหลังของบาทหลวงได้ แกนกลางร้อนของเขาที่ขยายแข็งมีขนาดเกือบพอ ๆ กับท่อนแขนของโจนาธานเองเลยก็ว่าได้ ความใหญ่ของมันเป็นสิ่งเดียวที่ โจ ชายหนุ่มจากต่างโลก ซึ่งได้เข้ามาสวมอยู่ในร่างของโจนาธาน สวะในคราบมาร์ควิส พอใจ
วินเซนต์ที่ไร้แรงขัดขืน ถลึงตาโตกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ดวงตาเรียวเบิกกว้างไม่เชื่อกับสิ่งที่ตาพึ่งได้เห็น ร่างกายที่สั่นสะท้านไม่หยุด เขาร้องขอออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือว่า
"ไม่ได้นะ..มันใส่เข้ามาไม่ได้หรอก หยุดนะโจนาธาน"
วินเซนต์เริ่มร้องโวยวาย พยายามยันขาให้ลุกออกไปแต่ก็ไม่มีแรง โจนาธานยิ้มกว้างก่อนจะพูดเสริมขึ้นว่า
"รู้ซะด้วยว่าจะต้องเอาใส่เข้าไปตรงไหน รู้นี้ผ่านมากี่ลำแล้วล่ะ ท่านสาธุคุณผู้รับใช้พระเจ้า"
คำเสียดสียังคงพ่นออกมาไม่ขาดสายจากปากของชายหนุ่มผู้ไร้จิตสำนึก โจนาธานกดสะโพกของวินเซนต์ลงอย่างช้า ๆ ใช้มือข้างหนึ่งช่วยกดปลายท่อนเอ็นที่บวมปูดให้เข้าไปในช่องทางด้านหลังของบาทหลวง ทั้งที่เขาควรจะเตรียมความพร้อม ขยายรูเล็กของวินเซนต์ให้กว้างพอเสียก่อนจะร่วมรัก แต่โจตั้งใจที่จะไม่ทำมันเอง เพียงเพราะอยากให้คนตรงหน้าไม่มีวันลืมรสชาติที่ได้ร่วมเพศกับเขานั้นเอง
"อั๊ก.. อึก!"
วินเซนต์กัดริมฝีปากล่างจนเลือดหยด แม้จะอดกลั่นไม่ให้เสียงกรีดร้องออกมาจากลำคอ แต่ก็ไร้ผล เพราะทันทีที่หัวปลายของท่อนเอ็นเข้าไปในตัวของวินเซนต์ได้ โจนาธานก็กดสะโพกพร้อมดันของตัวเองเข้าไปในร่างของวินเซนต์รวดเดียวจนสุดถึงข้างใน
วินเซนต์กรีดร้องออกมาไม่รู้ภาษา น้ำเสียงที่ปกติทุ้มต่ำ หลงออกมาเป็นเสียงสูงกว่าที่เคยเป็น ร่างกายเหมือนถูกขวานจามจนแบ่งออกเป็นสองซีก เลือดไหลหยดออกมาจากการฉีกขาดของช่องทางด้านหลัง น้ำตาที่อดทนไว้มานานพรั่งพรูออกมาเต็มสองดวงตา แม้จะเจ็บปวดจนเจียนตาย แต่หน้าแปลกที่แกนกลางของวินเซ็นต์ยังตั้งชันอยู่ แถมกลับมีน้ำเหลวขุ่นสีขาวพุ่งออกมาสุดแรง จนเปราะเปื้อนเต็มใบหน้าของโจนาธาน
"ข้าบอกแล้วไง ว่าท่านสาธุคุณจะต้องสุขสุดขีด"
โจนาธานเร่งจังหวะขยับสะโพกขึ้นลงอย่างพอใจ โจนาธานถอนของใหญ่ออกจนเกือบสุดก่อนที่จะใส่กลับเข้าไปใหม่จนเต็มลำทุกครั้ง ความเร้าร้อนทำเอาโจนาธานแทบเสียสติ เขากดบ่าของวินเซนต์ให้เข้ามาใกล้ก่อนจะกัดไปที่ไหล่ของคนตรงหน้าสุดแรง บาทหลวงร้องสุดเสียงในดวงตาเลื่อนลอย ทุกครั้งที่โจนาธานเห็นวินเซนต์ใกล้สลบ เขาก็จะหาที่กัดฝังรอยของตนไว้อีกหลายครั้ง เพื่อเรียกสติร่างตรงหน้า
ทั้งที่อากาศด้านนอกเย็นเฉียบจนแทบเป็นน้ำแข็ง แต่ภายในห้องสอบสวนดันเต็มไปด้วยความร้อนระอุจากคนสองคน โจนาธานรู้สึกดีจนถึงขีดสุด ในการเสือกกายครั้งสุดท้าย เขาดึงบาทหลวงที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยเข้ามากอดแน่น ร่างของวินเซนต์เกร็งกระตุก น้ำรักจากคนหนุ่มไหลทะลักเข้าไปในตัวของวินเซนต์มากมายเหมือนคนติดสัด จนในสุดท้ายท่อนเอ็นก็ถูกดันออกมา น้ำกามขุ่นขาวผสมเลือดไหลหยดลงพื้นเจิ่งนอง จากนั้นโจนาธานก็ดึงวิเซนต์ในสภาพเหม่อลอยเข้ามาจูบอย่างดูดดื่มอีกครั้งอย่างเนิ่นนาน ก่อนจะถอนปากออกและกระซิบไปที่ข้างหูของวินเซนต์ว่า
"ข้ารู้อยู่แล้วล่ะ ว่าลูกสาวท่านซ่อนตัวอยู่ที่ไหน กระท่อมเก่าริมท่าเรือร้างทางชายฝั่งตะวันออกของเมืองสินะ"
โจนาธานเผยรอยยิ้มกว้างจนตาปิดออกมาให้บาทหลวงวินเซนต์ได้เห็นก่อนเขาจะสลบไป ไร้ซึ่งความสะทกสะท้านหรือสามัญสำนึกใด ๆ เขาแค่พึงพอใจจึงทำมันลงไปตามอารมณ์ ชายจากโลกอื่นผู้นี้ แค่รู้สึกสมเพชกับนิยายน้ำเน่าแสนรันทดของเด็กสาวกับพ่อม่ายคนหนึ่ง จึงทำมันให้กลายเป็นเรื่องราวสุดบ้าคลั่ง ที่ดึงเอาสันดารแท้ของตัวละครทุกตัวออกมาก็เท่านั้น
⚜️➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️➖️⚜️
นี้แหละค่ะ ตัวร้ายในคาบพระเอกของแทร่ พระเอกคนเปรตคนนี้ เป็นของคุณนะ
