แต่เมื่อวีเริ่มเคลิ้มกับอารมณ์รักที่เกิดขึ้น บีม
ก็งับเข้าที่ริมฝีปากล่างของวีเข้าทันที
"โอ้ย...พี่บีมผมเจ็บ"
"ก็ให้เจ็บ ไงจะได้รู้ว่าความเจ็บปวดเป็นอย่างไง"
ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,อื่นๆ,โรแมนติก,รักวัยรุ่น,วิศวะ,18+,ดราม่า,นิยายวาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ตอนที่3 ทำเป็นไม่รู้จักกัน
ทุกคนในโรงอาหารถึงกับอึ้งกับการกระทำของวี วีกอดบีมและบอกคิดถึงบีมมาก
"ผมคิดถึงพี่มากนะ ผมตามหาพี่มาตลอดเลยพี่หายไปไหนมา"
"ขอโทษนะครับน้อง. เรารู้จักกันด้วยหรอน้องจำคนผิดละมั้ง"
บีมพูดพร้อมกับผลักวีออก และมองวีด้วยสายตาไม่แยแสวีเลย
คำพูดของบีมทำให้วีถึงกับอึ้งไปเพราะวีแน่ใจว่าจำคนไม่ผิดแน่นและไม่เคยลืมใบหน้านี้เลยสักวัน
"พี่บีม พี่ล้อเล่นกับผมใช่ไหม ผมวีไง"
"น้องครับหลบพี่หน่อยและอย่ามาใช้มุขแบบนี้เพื่อตีสนิทพี่ เข้าใจไหม"
บีมพูดจบก็ผลักวีให้พ้นทางและเดินเข้าไปในโรงอาหารทันที คำพูดนี้ทำให้วีอึ้งจนน้ำตาคลอออกมา เพื่อนๆวีรีบวิ่งไปลากวีมานั่งที่โต๊ะ.
"ไอ้วีมึงทำไรของมึง คนมองกันหมดละ"
ภูมิ พูดพร้อมลากแขนวีมานั่งที่โต๊ะ
"มึงรู้จักพี่เขาด้วยหรอวะ ไอ้วี"
เป้ถามพร้อมมองไปกลุ่มรุ่นพี่ที่นั่งโต๊ะ ห่างออกไประยะหนึ่ง
"พี่บีมพี่ข้างบ้านกู เมื่อสามปีที่แล้วก่อนกูไปอยู่เมืองนอกแต่ทำไมเขาถึงทำเป็นจำไม่ได้ละ"
"มึงแน่นใจหรอว่าคนเดียวกัน อาจไม่ใช่ก็ได้นะ"
ภูมิพูดพร้อมแอบมองกลุ่มรุ่นพี่
"กูไม่เคยลืมพี่เขานะ กูแน่นใจว่าใช่ แต่มันมีเหตุที่ต้องจากกันแบบไม่ได้ลา กูว่าพี่เขาคงโกรธกูแน่น"
"แม้...พูดเหมือนเป็นแฟนกันเนาะ'
ทีพูดไปหัวเราะไป. แต่สีหน้าทุกคนกลับไม่ขำด้วยเลย โดยเฉพาะวี ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลา
"เอาน่าไงเดียวมึงก็ได้เจอพี่เขาอีกแน่น เพราะเราอยู่คณะเดียวกันนะ ค่อยหาโอกาสคุยกับพี่เขาใหม่ เขาอาจยังตกใจหรือจำมึงไม่ได้ก็ได้นะวี"
ภูมิ พูดพร้อมกับใช้มือตบไหล่วีเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจ หลังจากที่ทุกคนทานข้าวกลางวันเสร็จก็ได้เดินเข้าห้องประชุมไป มีเพียงวีที่ทำหน้าไม่อยากทำหรือร่วมกิจกรรมใดๆเพราะอยาก
ตามหาบีม. และคุยกันให้รู้เรื่อง
วีเข้าไปในห้องประชุมของคณะพร้อมเพื่อนๆ
เมื่อมีการชีแนะจากอาจารย์เสร็จ. ก็มีรุ่นพี่ของคณะเดินเรียงกันเข้ามา พร้อมแนะนำตัวเองและชี้แจงเรื่องรับน้อง ที่จะเกิดขึ้น ทุกคนแนะนำตัวจนมาถึงบีม แนะนำตัวเองพร้อมชื่อและนามสกุลตัวเอง. มันคือชื่อและนามสกุล ของบีมพี่ชายข้างบ้านวีแน่นนอน. แต่วีไม่เข้าใจว่าทำไมบีมถึงทำเหมือนไม่รู้จักวี
ความสงสัยนี้ติดอยู่ในใจวี จนเสร็จสินกิจกรรมของคณะ วีหาทางเดินเข้าไปหาบีมที่ยืนอยู่หน้าแถว แต่ทว่าเมื่อกิจกรรมทุกอย่างเสร็จสินแล้วบีมกลับ หายตัวไปทันที
"อ้าว..พี่บีมหายไปไหนละ"
วีพูดขึ้นพร้อมกับมองหาบีม ในหอประชุมนั้นไม่เห็นแม้เงาของบีมเลย
"มองหาพี่บีมอยู่หรอวี"
ภูมิพูดขึ้นในคณะที่ยืนข้างๆวี และช่วยวีมองหาบีม
"ไม่เห็นละ. พี่บีมไปไหนไวจังเมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย"
"กูว่า เราเดินเข้าไปถามหาพี่เขาจากรุ่นพี่เลยดีกว่าวะวี"
"นั้นสิ จะได้รู้เรื่องกันไปเลย"
เพื่อนๆของวีต่างเสนอความเห็น ทุกคนจึงเดินเข้าไปหากลุ่มรุ่นพี่ ที่ยืนอยู่ข้างหน้าหอประชุม
"ขอโทษครับพี่ๆ....คือพี่บีมหายไปไหนแล้วครับเพื่อนผมเขามีเรื่องอยากปรึกษาพี่เขาหน่อยครับ"
ภูมิ พูดด้วยความอ่อนน้อม กับรุ่นพี่เพื่อจะถามหาบีม
"อ้อ...บีมเขากลับไปแล้วละเขารีบไปเตรียมตัวทำงานที่บาร์ พวกน้องมี่ธุระอะไรหรอถามพี่ได้นะ"
"พี่ครับ.พี่บีมเขาทำงานอยู่บาร์ไหนครับ"
วี พูดขึ้นด้วยความร้อนใจที่อยากไปคุยกับบีมให้รู้เรื่องเร็วๆ
"น้อง. มาถามหาบีมทำไมหรอ ถ้ามีเรื่องอะไรถามพวกพี่ก็ได้นะทำท่าเหมือนอยากจะเจอ
บีมมาก...มีปัญหาอะไรหรอ"
ที่พูดขึ้นมาคือ.สุเพื่อนสนิทของบีมในคณะ..แต่จริงๆแล้วสุไม่เคยอยากเป็นแค่เพื่อนกับบีมเลย
แต่บีมกลับให้สุเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น
