"ที่พี่บอกว่าจ่ายหนัก หนักแค่ไหนคะ" "หึ...ก็อยู่ที่ว่าเธอทำให้ฉันพอใจแค่ไหน"
ผู้แต่ง
กิงโก๊ะเรื่องย่อ
"ที่พี่บอกว่าจ่ายหนัก หนักแค่ไหนคะ" "หึ...ก็อยู่ที่ว่าเธอทำให้ฉันพอใจแค่ไหน"
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,nc,มาเฟีย,เมียเด็ก,ดราม่า,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อุปถัมภ์รักเมียเด็ก
"ที่พี่บอกว่าจ่ายหนัก หนักแค่ไหนคะ" "หึ...ก็อยู่ที่ว่าเธอทำให้ฉันพอใจแค่ไหน"
บทนำ
มาเฟียหนุ่มหล่อหน้าตี๋นั่งควงแก้ววิสกี้ในมืออย่างสบายอารมณ์ท่ามกลางแสงสีเสียงและผู้คนที่ออกมาท่องราตรีในยามค่ำคืน สายตาคมดุจหมาป่าที่พร้อมจะล่าเหยื่อตลอดเวลา สายฟ้า มาเฟียหนุ่มหล่อชื่อดังในแวดวงสังคมนักธุรกิจ ผู้บริหารโรงแรม SHAFT คนใหม่สืบทอดต่อจากผู้เป็นพ่อ
“ไง วันนี้ว่างออกมานั่งเล่นแล้วหรอผู้บริหารหน้าใหม่” เสียงเอ่ยแซวของบอสตันหนึ่งในแก๊งเพื่อนและยังเป็นเจ้าของคลับที่เขานั่งอยู่ตอนนี้
“หึ…” เขาหัวเราะให้กับคำพูดของบอสตัน
“ใครจะว่างเหมือนมึง วัน ๆ เอาแต่แดกเหล้า” เขาพูดกระแทกแดกดันเพื่อนสนิทกลับ
“ไอ้เวร ก็กูเป็นเจ้าของร้านเหล้าไม่ให้แดกเหล้าให้แดกนมปั่นหรือไง” คนโดนแซวหัวเสียอยู่ไม่น้อย ไม่ชินเท่าไหร่ที่มักถูกเพื่อนด่าอยู่เสมอเรื่องที่เขาดื่มเหล้าทุกวัน
“เพลา ๆ ลงบ้างก็ดีกูไม่อยากรีบไปงานศพเพื่อนตอนนี้” สายฟ้าแสยะยิ้มพูดร้ายกาจ
“มึงตายก่อนดีไหม ตายคาตีนกูเนี่ย” บอสตันพูดยกฝ่าเท้าขึ้นทำท่าถีบใส่สายฟ้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
สายฟ้าไม่สนใจท่าทางอารมณ์เสียของเพื่อนนักสายตากวาดมองเหล่านักท่องราตรีเพื่อหาเหยื่อในคืนนี้ ก่อนสายตาจะไปสะดุดเข้ากับเด็กสาวตากลมราวกับตุ๊กตาแต่ดูมีเสน่ห์น่าค้นหาที่ใส่ชุดบริกรยืนหลบมุมอยู่ตรงหลังบาร์น้ำ
“ไอ้บอส”
“ว่า…”
“ร้านมึงมีเด็กใหม่หรอ?” เขาเอ่ยถามเสียงราบเรียบในขณะที่สายตายังจับจ้องไปที่เด็กผู้หญิงคนนั้น
“คนไหน?” บอสตันขมวดคิ้วครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะมองตามสายตาของเพื่อนสนิทไป
“อ๋อ…เด็กเสิร์ฟใหม่พึ่งมาทำงานวันนี้วันแรก ทำไมมึงสนใจ?” บอสตันเอ่ยถามอย่างรู้ทัน
“ก็สนใจอยู่” เขามองเด็กสาวคนนั้นราวกับเจอเหยื่อที่ถูกใจ ยกแก้ววิสกี้สีอำพันขึ้นกระดกจิบอย่างมีมาด
“แต่นั่นบริกรไม่ใช่เด็กพีอาร์กูเรียกให้ไม่ได้หรอกคนละหน้าที่ จะมีก็แต่ว่ามึงจะรอเธอเลิกงานแล้วไปคุยเอาเอง”
“ไม่ใช่ปัญหา ว่าแต่ชื่ออะไร” สายฟ้าละสายตาจากเด็กสาวบริกรหันมามองหน้าเพื่อน
“ไม่รู้ กูไม่ได้สัมภาษณ์เองรู้แค่เด็กใหม่”
“มึงรู้อะไรบ้างเนี่ย”
“กูผิด?” บอสตันชี้เข้าตัวเองเพื่อย้ำถามว่าผิดหรอที่ไม่รู้ชื่อพนักงานทั้งหมด
“เดี๋ยวกูจัดการเอง กูแค่หยอกมึงเล่น” เขาพูดเย้าแหย่เพื่อนสนิทไปอย่างนั้น
เวลาผ่านไป…..
“เหนื่อยจัง” ฝ่ามือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อลวก ๆ หลังจากเลิกงาน เธอกำลังเดินออกจากประตูหลังของคลับก็เจอกับชายหนุ่มหน้าตี๋ ดูมีภูมิฐานยืนสูบบุหรี่อยู่คงเป็นลูกค้าของคลับ เธอหันไปสบตาเขาเพียงแวบเดียวก็หันกลับก่อนจะทำท่าเดิน แต่แล้ว…
“เดี๋ยว!” เสียงเข้มตะโกนเรียกเธอหรือเปล่าไม่แน่ใจ แต่ขาของเธอดันหยุดชะงักไปก่อนจะหันไปมองรอบข้าง ก็มีแต่เธอที่อยู่ตรงนั้นบวกกับสายตาที่เขามองมาที่เธอก็ชัดแล้วว่าเขาเรียกเธอจริง ๆ
“ลูกค้ามีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ” เจ้าขาเอ่ยถามน้ำเสียงนอบน้อม
ก่อนเจ้าของความสูงร้อยแปดสิบเจ็ดจะเดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงผสมปนเปกับกลิ่นเหล้าลอยมาเตะปลายจมูกของเธอบาง ๆ ตามด้วยกลิ่นบุหรี่ที่เขายังคงคีบไว้อยู่ที่มือ
“หึ…ทำหน้าที่บริกรจนถึงเวลาร้านปิดเลยนะ” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ
“ค่ะ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอเอ่ยถามอีกครั้ง ดวงหน้าจิ้มลิ้มฉายความสงสัย
“ฉันก็แค่สนใจเธอ ว่าแต่เธอชื่ออะไร” สนใจเธองั้นหรอ สนใจแบบไหนกัน เธอไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ความหมายของมัน
“เจ้าขาค่ะ หนูชื่อเจ้าขา”
“เธอสนใจจะไปกับฉันไหม?” คำถามของเขาตอกย้ำว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดมันถูกแล้ว เขาสนใจจะนอนกับเธอไม่ได้สนใจที่จะจีบเธอ
“ไม่ค่ะ ขอตัว” เจ้าขาปฏิเสธเสียงแข็ง เขาเห็นเธอเป็นอะไรกันนะผู้หญิงให้บริการหรอถึงพูดขอกันได้หน้าตาเฉย
“อย่าเล่นตัวไปเลย ฉันจ่ายหนักนะ ถ้าเธอทำให้ฉันถูกใจฉันอาจจะเลี้ยงดูเธอก็ได้” สายฟ้ายังคงคะยั้นคะยอ
“หนูไม่สะดวกค่ะ ขอตัว” เจ้าขาก้าวขาเดินผ่านร่างสูงอย่างเย็นชา
สายฟ้ามองตามหลังเจ้าของคำพูดเมื่อครู่พร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก ชอบความหยิ่งผยองของเธอ อะไรที่ได้มายาก ๆ ล้วนเป็นสิ่งที่ท้าทายสำหรับเขาเสมอ