"ที่พี่บอกว่าจ่ายหนัก หนักแค่ไหนคะ" "หึ...ก็อยู่ที่ว่าเธอทำให้ฉันพอใจแค่ไหน"
ผู้แต่ง
กิงโก๊ะเรื่องย่อ
"ที่พี่บอกว่าจ่ายหนัก หนักแค่ไหนคะ" "หึ...ก็อยู่ที่ว่าเธอทำให้ฉันพอใจแค่ไหน"
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,nc,มาเฟีย,เมียเด็ก,ดราม่า,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อุปถัมภ์รักเมียเด็ก
"ที่พี่บอกว่าจ่ายหนัก หนักแค่ไหนคะ" "หึ...ก็อยู่ที่ว่าเธอทำให้ฉันพอใจแค่ไหน"
บทที่ 1 เจ้าขา
“เจ้าขา นี่มึงได้นอนบ้างไหม?” เสียงไฟเพื่อนสนิทของเจ้าขาเอ่ยถาม
“นอน ๆ มึงอย่าพึ่งบ่นได้ไหมกูรีบปั่นการบ้านอยู่” เจ้าขายกฝ่ามือห้ามปรามไม่ให้ไฟบ่นเธอ เพราะเธอกำลังตั้งหน้าตั้งตาปั่นการบ้านอยู่
เจ้าขา เด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มตากลมโตราวกับตุ๊กตาส่วนสูงเพียงร้อยห้าสิบแปด เข้าสู่การเป็นนักศึกษาปีที่หนึ่งของมหาวิทยาลัยชื่อดังด้วยการสอบชิงทุนเข้าคณะวิศวะ
เธอมีอายุเพียงสิบเก้าปีเท่านั้นแต่เธอมีภาระหน้าที่อันหนักอึ้งที่ต้องรับผิดชอบราวกับคนวัยทำงาน เพราะพ่อและแม่ของเธอเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้วด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เจ้าขาอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอดหลังจากที่พ่อและแม่ของเธอเสีย ยังโชคดีที่พ่อของเธอทิ้งเงินและบ้านไว้ให้เธอเพียงเล็กน้อยแต่เท่านั้นคงไม่พอ เพราะพ่อของเธอดันติดหนี้นอกระบบไว้เป็นจำนวนสามล้านนั่นแหละคือสาเหตุที่ทำให้เธอต้องดิ้นรนทำงานหาเงินเพื่อมาใช้หนี้ให้หมด และเลี้ยงชีพรับผิดชอบตัวเอง
“กูบอกให้ยืมเงินกูไปคืนซะก็จบจะได้ไม่ต้องไปทำงานกลางค่ำกลางคืน” ไฟพร่ำบ่นใส่หูเจ้าขาทุกวันเรื่องหนี้สินที่เธอกำลังหาเงินใช้หนี้ให้พ่อของเธออยู่
“เก็บไว้เถอะ ไม่อยากรบกวน” เจ้าขาเงยหน้าจากโน็ตบุ้คขึ้นมามองหน้าไฟพลางส่งยิ้มให้แวบหนึ่งก่อนจะหุบยิ้มและก้มลงไปทำงานต่อ
“เห้ย..มึงยังทำไม่เสร็จหรอไอ้เจ้า” เสียงเป้เพื่อนสนิทอีกคนของกลุ่มเดินเข้ามานั่งสมทบเอ่ยถามอย่างเคยชิน เจ้าขามักมาปั่นการบ้านที่มหาวิทยาลัยเป็นประจำจนชินตาตลอดเวลาที่เรียนมาเกือบปีเพราะเจ้าขาหางานทำไปเรื่อยทุกครัั้งที่ว่างจนบางทีก็ลืมทำการบ้าน ยิ่งตอนนี้พึ่งได้งานใหม่ไปทำที่บอสตันคลับชื่อดังทำให้เจ้าขายิ่งไม่มีเวลาเข้าไปกันใหญ่
“เมื่อคืนมันไปทำงานใหม่ที่คลับมา มึงดูสภาพหน้ามันดินึกว่าผี” ไฟพูดพลางใช้นิ้วชี้ไปที่หน้าของเจ้าขา
“เหมือนผีจริงด้วยว่ะ” โดนัทเพื่อนสาวอีกคนของกลุ่มที่เดินมาได้ยินบทสนทนาพอดี เข้าไปกอดคอเจ้าขาก้มดูหน้าเจ้าขาใกล้ ๆ
“โอ้ย!พวกมึงเลิกพูดก่อนกูไม่มีสมาธิ” เจ้าขาตบโต๊ะถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ที่โดนเพื่อนก่อกวนไม่หยุด ส่งผลให้เพื่อนทั้งสามประสานเสียงหัวเราะออกมาอย่างขันขำที่แกล้งเจ้าขาให้มีน้ำโหได้
“กูจะไปซื้อกาแฟมีใครเอาบ้าง” ไฟเอ่ยถามพลางดันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้
“กูเอาคาปูชิโน่ ไฟมึงจ่ายให้เลยรอบที่แล้วมึงติดกูอยู่” เจ้าขายกมือบอกเป็นคนแรก ตั้งแต่ต้องทำงานหาเงินเองก็เป็นคนขี้งกขึ้นมาโดยอัตโนมัติเป็นธรรมดาเงินทองมันหายาก
“ขี้งกว่ะ กูรู้แล้วน่า พวกมึงอ่ะเอาไหม?” ไฟส่ายหัวปลงให้กับความขี้งกของเจ้าขา ทุกคนในกลุ่มต่างก็รู้ดีและก็เข้าใจ ก่อนจะหันไปถามเพื่อนอีกสองคน
“กูเอาลาเต้หวานร้อยแบบตัดขา” โดนัทสั่งพร้อมหยิบเงินสดแบงค์สีแดงยื่นให้ไฟ
“กูไม่เอาแต่เดี๋ยวไปซื้อเป็นเพื่อน” เป้ตอบก่อนจะหันไปกระชากเงินจากมือโดนัทมาถือ
“ไอ้เป้!” โดนัทชักสีหน้าไม่พอใจที่โดนเป้กระชากเงินไปจากมือ สองคนนี้มักจะพูดไม่ถูกคอกันอยู่บ่อยครั้งเป็นคู่กัดประจำกลุ่มเลยก็ว่าได้
“ด่ากู ไม่ซื้อให้นะเว้ยเงินอยู่นี่แล้วด้วย” เป้หยิบเงินขึ้นมาโบกเย้าหยอกโดนัทให้โมโห
“ไปได้ละ ไอ้เป้เสียเวลาเดี๋ยวสาว ๆ หายหมด” จุดประสงค์ทุก ๆ วันที่ไฟมันไปซื้อกาแฟมีไม่กี่อย่างหรอกนอกจากไปเต๊าะสาว ๆ
“เออ ๆ ไปดีกว่าสาว ๆ รออยู่” ทั้งสองเดินกอดคอกันกลมเกลียวมีความสุขเดินออกจากโต๊ะไป
“หล่อตายแหละไอ้ควาย !” โดนัทตะโกนด่าตามตูดอย่างหมั่นไส้
เจ้าขาได้แต่ส่ายหัวพลางถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะกดปิดโน็ตบุ้คลงหลังจากกดส่งงานให้อาจารย์ในอีเมลแล้วเรียบร้อย
“เสร็จแล้วหรอ” โดนัทเอ่ยถาม
“เสร็จละ เมื่อยนวดให้หน่อยดิ” เจ้าขาทำท่าออดอ้อนราวกับลูกแมว
“ห้าร้อยค่านวด” โดนัทแบมือยื่นไปที่หน้าของเจ้าขา
“แพงกว่าร้านนวดอีกนะเนี่ย” โดนัทพูดหยอกเล่นไปอย่างนั้น แต่ก็ยอมลุกมานวดให้อยู่ดี
ในระหว่างที่โดนัทกำลังนวดบ่าให้เจ้าขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเล่นตามปกติ ทว่าสายตาก็ไปสะดุดกับโพสหนึ่งในเฟสบุ้ค
“ผู้บริหารหน้าใหม่ไฟแรง อายุน้อย หล่อ เก่ง อย่างคุณสายฟ้า จิรกิตต์ ปรีดาศิริกุล ขึ้นแท่นผู้บริหารต่อจากพ่อ”
ปึก !
ยังอ่านไม่ทันจบเจ้าขาก็ปิดโทรศัพท์วางลงบนโต๊ะเสียงดัง ใบหน้าบึ้งตึงขึ้นเมื่อนึกเรื่องเมื่อคืน “หล่อตรงไหน หื่นกรามชัด ๆ” ข่าวที่เธออ่านเจอเมื่อครู่ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย คือข่าวของสายฟ้า รู้ได้ยังไงน่ะหรอ เพราะรูปของเขาขึ้นเต็มหน้าจอแถมยังเลื่อนไปก็เจอแต่ข่าวของเขาอดที่จะเอ่ยปากด่าไม่ได้จริง ๆ การกระทำของเขาเมื่อคืนมันโจ่งครึ้มเหลือเกินหวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนะ
“วางโทรศัทพ์เสียงดังเป็นอะไร” โดนัทปล่อยมือจากบ่าเจ้าขาเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“เปล่า แค่เจอคลิปตุ๊กแกกูตกใจ”
“อ่อ...” โดนัทพยักหน้าเข้าใจ