เมื่อสิ่งที่ตามองเห็นไม่เป็นอย่างที่สมองคิด ความเป็นจริงจึงอยู่เหนือการคาดเดา
ผู้แต่ง
นะกรเรื่องย่อ
รวมเรื่องสั้นระทึกขวัญ...หักมุมตอนจบหลายรูปแบบ เช่น ฆาตกรรมซ่อนเงื่อน ผีและวิญญาณ โลกต่างมิติ เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด หลอกหลอน...ซ่อนผวาจนขนหัวลุก
เมื่อสิ่งที่ตามองเห็นไม่เป็นอย่างที่สมองคิด ความเป็นจริงจึงอยู่เหนือการคาดเดา
ลึกลับ,ระทึกขวัญ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กระจกเงาห้องตรงข้าม (รวมเรื่องสั้นระทึกขวัญ...หักมุมตอนจบ)
เมื่อสิ่งที่ตามองเห็นไม่เป็นอย่างที่สมองคิด ความเป็นจริงจึงอยู่เหนือการคาดเดา
รวมเรื่องสั้นระทึกขวัญ...หักมุมตอนจบหลายรูปแบบ เช่น ฆาตกรรมซ่อนเงื่อน ผีและวิญญาณ โลกต่างมิติ เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด หลอกหลอน...ซ่อนผวาจนขนหัวลุก
ญาดาทิ้งร่างอ่อนแรงกระแทกกับโซฟาตัวใหญ่จนเต็มเหนี่ยว ส่งผลให้มีเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้นตอบรับโดยทันที ถ้ามันเป็นคนที่มีชีวิตและพูดได้ ป่านนี้คงลุกขึ้นมาโวยลั่นบ้านไปแล้วว่าช่วยเบาๆ กับกูหน่อยได้มั้ย…
มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ หญิงสาวครุ่นคิดในใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านมาเมื่อสักครู่นี้ ตอนที่กวีกระโดดหายเข้าไปในพงหญ้ารกข้างทาง ตามติดด้วยผู้ชายร่างสูงโปร่ง มันวิ่งตามเขาไปติดๆ ยังกับลูกหมาที่ไม่ยอมพลัดพรากจากเจ้าของ ต่อให้เขาหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว มันก็คงไม่ยอมให้คลาดสายตาเลยแม้แต่น้อย
ญาดาลนลานทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนรออยู่ที่รถยนต์ซึ่งสามีเป็นคนขับพาเธอไปจอดอยู่ตรงข้างทางเปลี่ยว แล้วกวีก็ไม่กลับมาหาเธออีกเลย พร้อมกับไอ้ผู้ชายคนนั้น…
ญาดายืนรอกวีอยุู่เป็นนานสองนาน บนถนนที่ทั้งมืดและเปลี่ยวไร้ผู้คน ผู้หญิงตัวคนเดียวมายืนในที่แบบนี้ หากอะไรต่อมิอะไรเกิดขึ้น พวกโจรผู้ร้ายสายโหด นักล่ากามหญิงสาวสวยยามราตรี หรือแม้กระทั่งภูตผีปีศาจที่เธอแอบหลอนทุกคราเวลาที่นั่งรถเดินทางตอนกลางคืน ทั้งหมดนี้ทำให้หญิงสาวตัดสินใจขับรถออกมาจากที่ตรงนั้นเพียงคนเดียว ส่วนกวีผู้เป็นสามี… เธอคิดว่าเขาเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ไม่แน่…พอกลับไปถึงบ้านก็อาจจะเจอเขานอนกระดิกเท้านอนดูโทรทัศน์รออยู่แล้วก็เป็นได้
แล้วสิ่งที่คาดคิดก็เป็นจริง ร่างของกวีมายืนอยู่ตรงหน้าโซฟา ที่ญาดานอนปิดตาพักผ่อนอย่างอ่อนเพลียตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอเธอลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจจนแทบร่วงจากที่นั่งไปกองอยู่บนพื้น ตั้งสติได้ก็รีบโผเข้าโอบกอดคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างดีใจปนโล่งอก เขารอดมาได้เธอก็ไม่ขออะไรอีกแล้ว
“โธ่…กวี ดาคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว ไปอยู่ไหนมาล่ะเนี่ยถึงเพิ่งมาเอาป่านนี้” ญาดารีบคลำสำรวจร่างกายสามียกใหญ่ เพื่อดูว่ามีอะไรที่บุบสลายหรือเลือดตกยางออกตรงไหนบ้าง แต่พอเห็นเป็นปกติดีทุกอย่างก็ถอนหายใจยาวในเวลาต่อมา
“ค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อย ดานึกว่าคุณจะเสียท่าไอ้หมอนั่นซะแล้ว คิดถูกแล้วที่ขับรถกลับมาบ้าน เพราะไม่รู้ว่าคุณจะกลับไปที่รถหรือเปล่า” หญิงสาวคุยกับสามีที่ยังยืนมองหน้าเธออย่างงงๆ เหมือนว่าเขากำลังครุ่นคิดถึงสิ่งใดอยู่
“แล้วนี่ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน คุณก็เหมือนกัน… ผมจำได้ว่าคุณนั่งไปในรถด้วย” คำพูดของกวีทำให้ญาดางุนงง นี่เขาไม่รู้ว่ากลับมาบ้านตัวเองได้ยังไง บ้าไปแล้วหรือเปล่า
“นี่คุณเป็นอะไรกวี ฉันไม่ล้อเล่นกับคุณหรอกนะ เหนื่อยก็เหนื่อย ตกใจก็ตกใจ นี่ยังจะมาอำอะไรอีก พอได้แล้วจ้ะพ่อตัวดี จะห้าทุ่มแล้วเนี่ย ดาขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อน” ว่าพลางหันหลังจะเดินไปยังห้องน้ำตามปากบอก แต่แล้วหญิงสาวก็ชะงักกึกโดยพลัน
“แล้วไอ้คนที่ตามคุณไปล่ะ มันหายไปไหน แล้วคุณรอดกลับมาได้ยังไง ดาคิดไว้แล้วว่าคุณจะต้องกลับมา ตอนนี้ถ้าคุณอยู่ มันก็ต้องไม่รอด แต่ดาก็แอบหวั่นใจอยู่เหมือนกัน ถ้าคุณถูกมันจัดการแล้วดาจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีคุณ" ญาดายังคงพร่ำบ่นกับสามีไม่หยุด ในขณะที่เขายังไม่ปริปากพูดอะไรมากไปกว่าการจ้องมองเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา จนเธอเริ่มผิดสังเกต
ตอนนี้ใบหน้าของกวี เหมือนมีเครื่องหมายตกใจและเครื่องหมายคำถามลอยวนอยู่เต็มไปหมด ชายหนุ่มสอดส่ายสายตามองดูรอบบ้านอย่างตั้งใจ หน้านิ่วคิ้วขมวดราวกับเจอเรื่องราวแปลกประหลาดในนิยายแฟนตาซี เขายืนนิ่งเหมือนกำลังชั่งใจอะไรอยู่ ก่อนที่จะผุดคำพูดออกมาตอบเมียรักได้สักที
“ผม…ผม…คือว่า…ผมจำอะไรไม่ได้เลย หลังจากที่ผมและไอ้หมอนั่นไล่กวดกันไปมาในป่ามืด แล้วเราก็ผละจากกันตอนไหนไม่รู้ จากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย” นั่นเป็นคำตอบที่ดีที่สุดที่เขาคิดมาได้แล้วตอนนี้
“อะไรกันกวี ถ้าคุณจำอะไรไม่ได้ แล้วจะเดินกลับมาบ้านเราตรงนี้ได้ยังไง จะอำอะไรก็ให้มันเนียนๆ หน่อย” หญิงสาวยกมือสองข้างขึ้นกอดอก ทำหน้าทำตายังกับจะกินเลือดกินเนื้อ เหมือนนางผีเสื้อสมุทรโมโหพระอภัยมณีก็ไม่ผิด ต่างกันตรงที่ทรวดทรงองค์เอวของเธอ ยังกับหลุดออกมาจากนิตยสารสาวเซ็กซี่รายสัปดาห์ก็เท่านั้นเอง
“คุณจะหาว่าผมบ้าก็ได้นะ ตอนนั้นที่สติหลุดจากการวิ่งไล่ฟัดกันในป่า พอรู้สึกตัวมาอีกที ก็ไปนั่งอยู่ในร้านอาหารในเมืองนู่น เหมือนภาพมันตัดอ่ะ คุณเคยรู้สึกมั้ย เวลาที่เราเมามากๆ แล้วจำอะไรไม่ได้ พอรู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ที่เตียงนอนบ้านตัวเองยังไงยังงั้น แล้วตอนที่นั่งอยู่ในร้านอาหารมันก็เป็นตอนเย็นด้วย ไม่ได้มืดแบบตอนนี้ ส่วนคุณก็ยังนั่งอยู่ด้วยกันอยู่เลย ผมสาบานได้” กวีอธิบายให้ภรรยาฟังยังกับเป็นเรื่องจริงที่เขาประสบพบเจอมากับตัวเอง
“นี่กวี ฉันเพิ่งขับรถมาจากป่าข้างทางที่ห่างออกจากบ้านของเราไปราวสองกิโลนะ แล้วคุณก็เพิ่งเดินตามฉันมาที่บ้านอยู่หยกๆ ไอ้หมอนั่นมันล้างสมองคุณไปหมดแล้วเหรอ ถึงจำเรื่องอะไรไม่ได้เลย แถมยังปั้นเรื่องขึ้นมาเล่าเป็นตุเป็นตะยังกับเด็กเลี้ยงแกะ” คราวนี้ญาดาโมโหขั้นสุด ถึงขนาดเอาสองมือยื่นไปจับคอเสื้อของอีกฝ่ายมาประจันหน้า เหมือนพวกผู้ชายที่มันชวนคู่อริทะเลาะก่อนลงไม้ลงมือ แต่ต่างกันที่ตอนนี้เธอตัวเตี้ยกว่าเขาเท่านั้นเอง เลยได้แต่แหงนหน้ามองฝ่ายตรงข้ามแทน
แต่แล้วญาดาก็ต้องเอะใจขึ้นมาแบบที่ไม่เชื่อสายตาตัวเอง…
กวีผู้เป็นสามีของเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าชุดเดิมของวันนี้… ญาดาจำได้แม่นยิ่งกว่าอะไรดี เพราะเป็นคนเอาเสื้อแขนยาวลายสก็อตสีแดงให้เขาใส่ก่อนออกเดินทาง กางเกงและรองเท้าด้วย นี่มันไม่ใช่อะไรที่เป็นอันเดิมเลย เขาไปเปลี่ยนชุดใหม่ตอนไหน ในเมื่อเพิ่งมาถึงบ้าน หรือจะแอบไปเปลี่ยนตอนที่เธอนอนพักสายตาอยู่ที่โซฟา แล้วเหตุผลอะไรที่มาถึงแล้วจะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าล่ะ
หญิงสาวรูปร่างอวบอัด รีบเด้งหน้าอกราวลูกแตงโมใบใหญ่ ผละออกจากร่างของชายที่แนบชิดอยู่ตรงหน้ายังกับถูกกระแสไฟฟ้าแตะตัว แล้วรีบดึงตัวเองออกตามสัญชาตญาณการรับรู้ของมนุษย์ มีบางอย่างที่ผิดปกติกับเขา ถึงแม้รูปร่างหน้าตาและน้ำเสียงจะเป็นสามีของเธอ แต่กิริยาท่าทางอาการที่แสดงออกมันบ่งบอกว่าไม่ใช่…!!!
“คุณไปเปลี่ยนชุดมาตั้งแต่เมื่อไหร่กวี ก่อนไปไม่ได้ใส่ชุดนี้นี่” ญาดาจ้องมองเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวสะอาดตา ที่โอบคลุมร่างกำยำอุดมไปด้วยมัดกล้ามของเขาอย่างใจเย็น ทำใจดีสู้เสือปลอบตัวเองว่าเขาคือสามีของเธออยู่นั่นเอง
“ผมคิดว่าตัวเองมาจากอนาคต…” จู่ๆ กวีก็โพล่งคำที่ทำให้ญาดาแทบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แล้วทิ้งตัวลงไปดิ้นเร่าๆ อยู่กับพื้นเพราะเก็บอาการขำไว้ไม่ไหว แต่หญิงสาวกลับรู้สึกจุกในใจขึ้นมาแทน มุกเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ของเธอคงใช้ไม่ได้ผลสินะ เขาถึงตบมุกใหม่ฟาดหน้าเธอกลับแทบหงายหลัง…
“วันนี้วันที่เท่าไหร่ญาดา” ชายหนุ่มถามคำถามที่คิดว่าเมียจะต้องตอบได้
“วันนี้วันที่ 1 กันยายน เป็นวันที่เราเอาของไปส่งให้ลูกค้าทุกต้นเดือนไง” ญาดาเหมือนต้องมนต์สะกด แต่ก็ไม่ลืมที่จะเตือนสติตัวเองว่านี่มันไม่ใช่โลกเหนือจินตนาการ ที่คนจะมาเพ้อพกว่าตัวเองย้อนอดีตมา หรือทะลุมิติไปในอนาคตได้อะไรทำนองนั้น แต่ที่แน่ๆ … คนอะไรลืมแม้กระทั่งวันที่ที่ต้องจำได้โดยที่ไม่ต้องวงกลมลงบนปฏิทินเพื่อเตือนความจำ และวันที่เป็นวันเกิดของตัวเองทุกปี
“งั้นอีก 7 วันก็เป็นวันเกิดคุณน่ะสิ วันนั้นจะเป็นวันที่ผมพาคุณไปกินข้าวฉลองวันเกิดนอกบ้านที่ร้านอาหารนั่นไง” คำพูดของกวีทำให้ญาดายิ่งสับสนขึ้นไปอีก สามีผู้ไม่เคยสนใจหรือจำวันเกิดของเธอได้เลย แต่ปีนี้เขากลับจำได้ แต่กับวันเกิดตัวเองที่ไม่เคยลืมมาตลอดกลับจำไม่ได้
หรือญาดาควรจะเชื่อเขาดีนะ ว่ากวีคนนี้…คือสามีของเธอที่เดินทางมาจากอนาคตในอีก 7 วัน ข้างหน้า… แล้วเขาย้อนเวลากลับมาทำไม มีอะไรดลใจหรือบังคับให้เขากลับมาหาเธอในวันนี้
(จบตอนที่ 1)