เด็กเเฝดดวงตาสีเทาผมสีดำนั้นเป็นการเตือนถึงสิ่งชั่วร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น สองเเฝดเกิดมาก็มีดวงชะตาที่ยากลำบากถูกขายให้เป็นทาสเเต่ทว่าโชคยังเข้าข้างสองเเฝดจนได้เป็นลูกบุญธรรมของตระกูลดยุก
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,แอคชั่น,เเก้เเค้น,เลือด,ราชวงศ์,ละอองหมึก,ขุนนาง,ปีศาจ,เเฝด,พีเรียดตะวันตก,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“รีบไปสิ! ไม่ต้องรอพี่ ไป!!!”
ชายร่างสูงเห็นว่าน้องจะหนี พลันมือรีบคว้าขาของน้องสาว พี่สาวเห็นเเบบนั้นจึงรีบกัดขาพ่อค้าทาส
“โอ๊ยย”
เสียงพ่อค้าทาสดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด เตาะพูดพี่ เปิดโอกาสให้น้องสาวนี้ออกไปได้ เมื่อพ่อค้าทาสเห็นว่าน้องได้หนีไปแล้ว ชายร่างสูงก็รีบวิ่งไปตามเพื่อจะได้ตามล่าผู้เป็นน้อง พี่สาวก็รีบใช้โอกาสนี้เพื่อหลบหนีออกไปผ่านหน้าต่างที่เปิดอยู่ และวิ่งตามน้องไป
สองเท้าเปล่าวิ่งใต้หิมที่หนาวเย็น ถึงเเม้หิมะจะหยุดตกเเต่พื้นดินยังเต็มไปด้วยหิมะสีขาว พี่วิ่งตามรอยเท้าน้องเขาไปในป่า พี่หันหน้ามองซ้ายขวาหาผู้เป็นน้อง เเต่ไม่เจอน้องสาวของตน ความรู้สึกพี่นั้นมืดหม่น ในป่าเงียบสงบเเต่เพียงแต่เสียงหัวใจที่เต้นเร็วเเละหอบเหนื่อยของพี่สาวเท่านั้น
“พี่!?”
พี่สาววิ่งกอดน้องด้วยความเป็นห่วง เเต่เวลาเเห่งความสุขนั้นก็ได้หมดลง สายตาน้องมองไปที่ด้านหลังพี่ ตัวของน้องสาวสั่นเครือ
“มีอะไร—?”
ผู้พี่ยังพูดไปจบดวงเธอเปิดกว้างด้วยความตกใจเมื่อได้เห็นปลายดาบเเหลมคมทิ่มแทงบนหน้าท้อง น้ำสีเเดงเข้มไหลออกจากผู้เป็นน้อง เธอรีบพยุงตัวน้องสาวเอาไว้สีเเดงฉานจากเลือดลงไหลลงสู่พื้นหิมะที่ขาวโพลน
“ไม่นะ!!! .. ไม่ ไม่ ไม่”
ผู้เป็นพี่ตะโกนด้วยความสิ้นหวัง สายตามองน้องสาวน้ำตาคลอ พ่อค้าทาสมองเเละยิ้มเยาะ พร้อมยื่นข้อเสนอในเเก้ผู้เป็นพี่สาว
“ถ้ายอมกลับไปโดยดี ฉันจะรักษาน้องสาวเเกให้ก็ได้นะ”
คำพูดนั้นจบลง พ่อค้าทาสยื่นมือจับเเขนคนพี่เเต่ก็ชะงักทันที เมื่อได้เห็นสีหน้าที่เต็มด้วยความเเค้น ดวงตาจากสีเทาเเปรเปลี่ยนเป็นสีเเดง ออร่าสีเเดงได้พวยพุ่งขึ้นมาจากผู้เป็นพี่
“เเกกล้าดียังไง..”
ผู้เป็นพี่สาวพูดด้วยท่าทางที่เย็นชา น้ำตาคลอ พร้อมวางน้องสาวลงเเละค่อยๆก้าวไปหาพ่อค้าทาส พ่อค้าทาสล้มทั้งยืนทั้นที ปากพูดพึมพำ จ้องมองดวงตาสีเเดงด้วยความหวาดกลัว
“ตะ.. ตาสีเเดง เเก.. ปีศาจ!”
พ่อค้าทาสรีบก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว มือขวาของเขาหยิบปืนสั้นขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้ออย่างรวดเร็ว ปัง! เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วป่า เด็กสาวถูกยิงไปที่ท้อง เลือดไหลรินลงบนหิมะสีขาว เธอนั้นบาดเจ็บเเต่เเทนที่จะสงบลงออร่าสีเเดงนั้นกลับเเข็งเกร่งขึ้นมา พ่อค้าทาสเตรียมพร้อมตั้งท่าจะยิ่งเธออีกครั้ง ปัง! เสียงปืนดังอีกครั้ง เเต่คนที่ล้มลงนั้นไม่ใช่เด็กหญิง เเต่เป็นพ่อค้าทาส ร่างที่สูงใหญ่ล้มลงบนหิมะ เด็กหญิงเธอรีบหันไป เเต่สติของผู้พี่เริ่มจางหาย ก่อนที่ตาจะปิดเธอรีบมองไปที่ตนเสียง เห็นชายร่างสูงใหญ่อยู่บนหลังม้าสีดำ เเละเธอก็หมดสติไป
“พะ..พี่!”
เสียงเรียกจากผู้เป็นน้องที่เเผ่วเบา ทำให้ผู้พี่เริ่มมีสติอีกครั้ง ผู้พี่รีบลืมตาตื่นขึ้น มองหาผู้เป็นน้องอย่างใจร้อน สายตาเห็นที่น้องที่นอนอยู่เตียงข้างๆ น้องสาวกำลังมองพี่ด้วยความเป็นห่วง
“พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“อื้ม พี่ไม่เป็นไร ที่นี่คือที่ไหน..”
“หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน ตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่นี่เเล้ว”
ผู้พี่มองไปรอบๆ ห้องนอนที่ดูหรูหรา ตกเเต่งด้วยสิ่งของที่ดูราคาเเพง เตียงที่นุ่มสบาย ผู้เป็นพี่พยายามจะลุกขึ้นเเต่ความเจ็บนั้นทำให้เธอส่งเสียงด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ย!”
สิ้นสุดเสียงร้องจากผู้เป็นพี่ ประตูก็เปิดออก พร้อมผู้หญิงเเต่งตัวด้วยเดรสสีดำขาวเเละชายใส่เสื้อกาว เข้ามาอย่างรวดเร็ว พวกสาวใช้เดินเข้ามาใกล้สองเเฝด ทำให้ผู้พี่รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนลืมความเจ็บปวดก่อนหน้า เธอรีบยืนบังผู้เป็นน้องไว้
“พวกคุณ คิดจะทำอะไร?”
ผู้พี่ถามด้วยท่าทีที่เย็นชา เเม้มีความหวาดกลัวอยู่ภายในใจเเต่เธอก็คิดว่าจะปกป้องน้องสาวจะไม่ให้น้องบาดเจ็บอีก
บรรยากาศที่น่าอึดอัด ในห้องที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด เเต่ความตึงเครียดนั้นได้หมดลง เพราะชายร่างสูง เเต่งตัวดูมีภูมิฐานเดินเข้ามา
“คุณ? ผู้ชายคนนั้นที่ช่วยเราไว้หรอ?”
ชายร่างสูงดูเเปลกใจเเละถามเด็กสาวกลับคืน
“เห็นด้วยหรอ? ฉันคิดว่าเธอหมดสติไปเเล้ว”
ผู้พี่ลดความหวาดระเเวงลงเล็กน้อย เเต่ก็ยังไม่ไว้ใจใคร เธอครุ่นคิดสักพัก เเละเอ่ยปากถามชายร่างสูง
“ทำไมคุณถึงช่วยพวกเรา ต้องการอะไร”
หลังคำพูดนั้นจบลงในห้องเต็มไปด้วยความเงียบ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดอีกครั้ง
“คุณ..คือคนที่ซื้อเราเมื่อตอนนั้นงั้นใช่ไหม”
คำพูดของผู้เป็นน้องทำให้พี่สาวหันไปด้วยความตกใจ พี่สาวนึกถึงความทรงจําที่โหดร้ายตอนตนเเละน้องเป็นทาสได้ เธอจึงหวาดกลัวอีกครั้ง
“คุณต้องการให้พวกเราพี่น้องเป็นทาสของคุณหรอ?”
พี่สาวถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา สีหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เเต่คำตอบของชายร่างสูงนั้นทำให้เธอมีความหวัง
“ไม่ ฉันไม่ต้องการให้พวกเธอมาเป็นทาสของฉัน เเต่กลับกันฉันอยากให้พวกเธอมาเป็นลูกสาวบุญธรรม”
ผู้พี่หันหน้าไปมองน้องสาว สองเเฝดมองหน้ากัน พี่สาวหันกับมาพร้อมตั้งคำถาม
“ลูกสาวบุญธรรมคืออะไร”
ทุกคนในห้องชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามนั้นจากเด็กสาว ชายร่างสูงตอบด้วยท่าทางที่นุ่มนวลมากขึ้น
“เมื่อกับว่าฉันอยากให้พวกเธอมาเป็นลูกสาวของฉัน เพราะเธอนั้นมีพลังที่จะช่วยฉันได้”
“เเล้วมันต่างยังไงกับการเป็นทาส?”
“ต่างสิ พวกเธอจะได้กินอิ่มนอนหลับ ใช้ชีวิตสุขสบาย ไม่มีใครมาบังคับกดขี่พวกเธอ”
พี่สาวทำใบหน้าครุ่นคิดอีกครั้ง พร้อมหันหน้าไปหาน้องสาวส่งสายตาเพื่อถามความคิดเห็น น้องสาวนั้นพยักหน้าตอบรับ
“ก็ได้ งั้นคุณลุงเป็นใคร”
พี่สาวถามด้วยท่าทางที่สุภาพมากขึ้น สายตาจ้องมองไปยังใบหน้าชายร่างสูงนั้น ชายร่างสูงตอบชื่อของตน ทำให้พวกเเฝดตกใจเล็กน้อย
“ฉันคือดยุกเเห่งโอนเรียน ลูอัน โอเรียน”
ลูอัน โอเรียน ดยุกเเห่งตระกูลโอเรียน มีข่าวลือว่าเขามีเชื้อสายราชวงศ์มาก่อนเเละมีสิทธิ์ในราชบัลลังก์ เเถมเกือบได้เป็นรัชทายาท เเต่ต้องออกจากราชวงศ์นั้นเพราะดวงตาสีเเดงของเขา ตามปกติราชวงศ์นั้นต้องมีผมสีเเดง ไม่เคยมีเชื้อพระวงศ์คนไหนมีดวงตาสีเเดงมาก่อนเพราะเเบบนั้นราชวงศ์เเละขุนนางต่างกล่าวหาว่าเขามีสายเลือดปีศาจ จักรพรรดิองค์ก่อนนั้นทนเห็นลูกชายตนเองอยู่อย่างยากลำบากเเละถูกดูถูกไม่ได้ จึงจำเป็นต้องปลดเขาเป็นเเค่ขุนนาง เเละลุงของเขาขึ้นครองราชย์เเทนลูกชาย
“ข่าวลือนั้นเป็นจริงสินะ”
ผู้เป็นพี่สาวพูดพร้อมยิ้มเเละมองหน้าดยุกลูอัน ดยุกเห็นดังนั้นยิ้มกลับอย่างพอใจ
“รู้เรื่องราวของฉันเป็นอย่างดีเลยนะ”
“เเน่นอนว่าทาสในนั้นพูดกันเป็นเรื่องปกติ ข่าวลือของราชวงศ์เเม้เเต่ทาสยังรู้ เห้อ..”
พี่สาวถอดหายใจเเละเดินกลับไปที่เตียง มือกุมที่หน้าท้อง ผู้เป็นน้องรูสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของพี่สาว
“พี่เป็นอะไร—?!”
คำพูดของน้องสาวยังไม่จบลง ผู้เป็นพี่ก็ได้ล้มตัวลงไปที่พื้น พร้อมเลือดที่กำลังไหลอยู่ บาดเเผลที่หน้าท้องของพี่นั้นได้ฉีกเพราะขยับตัวมากจนเกินไป ดยุกเห็นดังนั้นจึงรีบให้หมอดูอาการของเเฝดผู้พี่
...เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่อาจรู้ได้ เเฝดผู้พี่ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเวลากลางดึก เธอหันไปหาน้องสาวที่กำลังหลับอยู่ ทันทีที่เห็นน้องสาวนั้นหลับสบายเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข
