เด็กเเฝดดวงตาสีเทาผมสีดำนั้นเป็นการเตือนถึงสิ่งชั่วร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น สองเเฝดเกิดมาก็มีดวงชะตาที่ยากลำบากถูกขายให้เป็นทาสเเต่ทว่าโชคยังเข้าข้างสองเเฝดจนได้เป็นลูกบุญธรรมของตระกูลดยุก
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,แอคชั่น,เเก้เเค้น,เลือด,ราชวงศ์,ละอองหมึก,ขุนนาง,ปีศาจ,เเฝด,พีเรียดตะวันตก,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“ผมนั้นเป็นเพียงเเค่หมอเลยไม่เเน่ใจ ดูเหมือนพลังของคุณหนูไอริสนั้นจะโดนกดไว้ ทางที่ดีเรียกนักเวทมาตรวจเถอะครับ”
คำพูดนั้นจบลงดยุกลูอันเปิดตากว้างด้วยท่าทางที่โกรธ ในความคิดเขานั้นคิดว่า มีเพียงพลังศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นจะกดพลังปีศาจได้ เขารีบสั่งให้ผู้ช่วยที่ใกล้ชิดเขาเเละน่าไว้ใจที่สุดไปตรวจสอบเรื่องนี้พร้อมทั้งหานักเวทที่ไว้ใจได้ตรวจสอบ
หลายวันผ่านไปสองเเฝดผู้พี่นั้นอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็วสองเเฝดกลับมายิ้มเเย้มได้อีกครั้ง เเต่ทว่าผู้คนรอบข้างนั้นกลับตึงเครียดอย่างบอกไม่ถูก
“เเอนเธอเป็นอะไรไป?”
ผู้พี่ถามด้วยความสงสัย เเอนรีบคุกเข่าหมอบลงทันที
“คุณหนู! ดิฉันผิดเองค่ะที่ตอนนั้นช่วยอะไรคุณหนูทั้งสองไม่ได้เลย”
เเอนพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือพลันน้ำตาไหล ในใจได้เเต่กล่าวโทษตัวเอง
“ลุกขึ้นมาเถอะ”
โรสเเฝดผู้น้องพยุงตัวเเอนให้ลุกขึ้น เธอยิ้มด้วยความสดใสเเละพูดปลอบใจนี่ไม่ใช่ความผิดของเเอนได้รับคำปลอบใจนั่นถึงกับน้ำตาคลอ พลันหันหน้าไปมองสองเเฝด พวกเธอนั้นพยักหน้าเเละยิ้มอย่างสดใส นั้นสื่อถึงว่าให้ไม่ได้โทษเเอนกับเรื่องที่เกิดขึัน
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น จากชายร่างสูงใหญ่พร้อมเสียงที่คุ้นเคย เสียงทุ้มต่ำนั้นบ่งบอกถึงเจ้าของเสียงนั้นก็คือดยุกลูอัน
“เข้าไปได้ไหม”
“เร็ว รีบเปิดประตูให้ท่านดยุก”
เเอนรีบพูดบอกให้เหล่าสาวใช้เปิดประตู ดยุกลูอันเข้ามาพร้อมการเเต่งกายที่หรูหรา ไอริส เเฝดผู้พี่นั้นถามด้วยความสงสัย
“จะไปไหนหรือ?”
“ไปราชวัง เเล้วบอกให้พวกเธอเตรียมตัวอีกสองวันคงต้องเข้าวังเหมือนกัน”
ทุกคนที่ได้ยินคำพูดของดยุกลูอันนั้นต่างพากัน หน้าซีดเผือดพลันเหงื่อตกด้วยความประมาทเเต่สองเเฝดนั้นเเตกต่างออกไปพวกเธอนั้นไม่มีท่าทางที่หวาดกลัวเเม้เเจักรพรรดิน้อย ทำให้ดยุกทำหน้านั้นสงสัยทันที
“ทำไมดูไม่เเปลกใจเลย”
สองเเฝดอธิบายกับดยุกด้วยทำตอบที่ดูฉลาดหลักแหลม ผู้น้องอธิบายสิ่งที่คิดก่อน
การที่ดยุกลูอันนั้นไปที่ราชวังนั้นเป็นก็เพราะชายชุดดำนั้นตอนเห็นดวงตาสีเเดงไม่มีความหวาดกลัวเเม้เเต่น้อย นั้นอาจเป็นเพราะชายชุดดำนั้นรู้เรื่องพลังปีศาจ ไม่มากก็น้อย ผู้พี่จึงอธิบายต่อด้วยความมั่นใจถึงเรื่องพลังของเธอที่ถูกกดเอาไว้ จนรู้สึกได้ว่าตนนั้นอ่อนเเอลง
คำอธิบายนั้นทำให้ดยุกยิ้มมุมปากโดนทันที เขาไม่พูดอะไรเเละเดินออกไปด้วยท่าทางที่อาจหาญ พร้อมผู้ติดตามใกล้ชิดเดินตามต้อยๆ เหล่าคนติดตามใกล้ชิดของดยุกต่างตกตะลึงถึงความฉลาดของสองจักรพรรดิฝดเป็นอย่างมาก
พระราชวัง
ดยุกลูอันก้าวย่างลงจากม้าด้วยความองอาจ ความสว่างามที่ดูสุขุมเเละเยือกเย็นพร้อมใบหน้าที่หล่อเหลานั้นทำให้เหล่าเลดี้นั้นต้องหันมามองกันมาทุกคน เเต่ทว่าดยุกลูอันนั้นไม่สนใจสิ่งรอบข้างเเม้เเต่น้อย เขารีบเดินเร่งฝีเท้าของตนให้มุ่นหน้าไปที่จักรพรรดิอยู่
“ดยุกลูอัน โอเรียนมาถึง—”
องครักษ์หน้าห้องทรงงานของจักรพรรดิยังไม่ทันเอ่ยปากพูดจนจบ ดยุดลูอันนั้นก็ผลักประตูเข้าไป ปัง! เสียงผลักประตูเข้าไปอย่างเเรง ทำให้คนในห้องทรงงานของจักรพรรดินั้นสะดุ้งโหยงไปตามๆกัน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทคงคิดถึงกระหม่อมเเย่”
ดยุดลูอันพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว พร้อมปล่อยออร่าสีเเดงที่มีจิตสังหารปนอยู่ จักรพรรดินั้นยิ้มอย่างพอใจเเต่ภายในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อดยุกเเต่เขายังจองดยุกหลานชายของตน
สายตาสองข้างของดยุกมองไปที่ผู้เป็นจักรพรรดิเเละมีศักดิ์เป็นลุงของตน เขามองด้วยคิดที่ว่าจักรพรรดินั้นมีความน่าสนใจเเละชื่นชม เพราะจักรพรรดินั้นเก็บซ้อนความรู้สึกได้เก่งขึ้นเเละวางตัวอย่างเหมาะสม ไม่เหมือนตอนหลายปีก่อนที่กลัวหลานของตนจนหัวหด จนสั่งลอบสังหารหลายต่อหลายครั้ง
“มีธุระอะไรหรือดยุกโอเรียน”
“ไม่พบกันนานเรียกกระหม่อมว่าดยุกโอเรียนไม่เรียกว่าลูอันเเล้วหรือ”
จักรพรรดิเห็นดังนั้นจึงยิ้มเเย้มเเละพูดชื่อดยุกผู้เป็นหลานด้วยท่าทางที่สนิทสนม
“ได้สิลูอัน”
“เรียกกระหม่อมดยุกโอเรียน”
ดยุกพูดขัดจังหวะผู้เป็นลุงของตน คำพูดเขานั้นเเฝงนัยยะถึงความไม่พอใจ ออร่าที่ดยุกนั้นปล่อยออกมาทำให้ทุกคนในห้องนั้นหวาดกลัวไปตามๆ กัน เเต่ลูอันนั้นเขาไม่สนใจสิ่งรอบข้างอยู่เเล้ว เขาจึงพูดเข้าเรื่องอย่างไม่รีรอ
“ฝ่าบาทคงรู้เเล้วว่ากระหม่อมมาที่นี่เพราะอะไร”
จักรพรรดิส่งสัญญาณให้เหล่าขุนนางเเละคนรับใช้ออกไป มีเพียงองครักษ์ที่เชื่อใจข้างกายอยู่สองคน เมื่อทุกคนออกไปดยุกลูอันท่าทางเปลี่ยนทันที เขานั้นเเสดงท่าทางที่ดูท่าเป็นกันเองกับจักรพรรดิมากขึัน
“ท่านลุงทรงเชื่อคำพยากรณ์ไร้สาระนั้นจริงๆหรอ”
“ไม่มีทางถึงเราจะเป็นจักรพรรดิเเต่ก็เป็นลุงเจ้านะ”
จักรพรรดิตอบ ถึงเเม้เขาจะเป็นจักรพรรดิเเต่เขานั้นก็ไม่ลืมว่า ดยุกลูอันนั้นเป็นหลานของตน สิ่งที่ลูอันนั้นกระทำนั้นเป็นเพียงการเเสดงเท่านั้น ในใจจริงจักรพรรดิอยากปกป้องหลานของตนเสมอ เหมือนที่จักรพรรดิองค์ก่อนที่เป็นพี่ของตนสั่งเสียไว้
“เเล้วทำไมต้องลักพาตัวลูกสาวด้วย?!”
ดยุกลูอันนั้นถามด้วยท่าทีที่จริงจังเเละโกรธ
“ห้ะ! นี้ลูอันเรื่องนั้นเราไม่ได้ทำหรอก”
ดยุกลูอันรีบอธิบาย เขากล่าวถึงสองเเฝดเเละเรื่องที่ไอริสเเฝดผู้พี่โดนกดพลังไว้
“นั้นเป็นพลังศักดิ์สิทธิ์เเน่นอน.. ”
ดยุกพูดเเละหยุดคิดทันที เขาชะงักเปิดตากว้างทันที เพราะสิ่งที่เขาคิดคือตอนที่สองเเฝดนั้นไปรับการตั้งชื่อ เเต่สิ่งที่เขาตกใจคือเขารับรู้ถึงพลังปีศาจที่สองเเฝดทั้งปล่อยออกมา เขาจึงเดาว่าสองเเฝดนั้นต้องโกรธจนปีศาจนั้นออกมา จนต้องไปเเก้เเค้นเเน่
“เเย่ละ! ท่านลุงผมคิดได้ว่ามีธุระด่วนขอตัว”
ดยุกรีบย่างก้าวเดินออกอย่างเร่งรีบ ปล่อยให้จักรพรรดินั้นนั่งสงสัยอยู่จนต้องหัวเราะดยุกด้วยความเอ็นดู
“เจ้าเด็กนี่เอาเเต่ใจไม่เปลี่ยน”
จักรพรรดิพึมพำพร้อมยิ้มออกมาทันทีที่ดยุกลูอันผู้เป็นหลานของตนนั้นเปิดประตูออก เขากลับเเสดงท่าทีที่ไม่พอใจพร้อมตะโกนเรียกดยุกให้กลับมาเพราะมีขุนนางยืนหน้าประตู
“ดยุกโอเรียนนายชังบังอาจ!!!”
การเเสดงนั้นทำให้เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ต้องคิดว่า จักรพรรดินั้นขัดแย้งกลับดยุกจริงๆ
ทางดยุกไม่สนใจสิ่งรอยข้างเขาเดินหน้าตั้งไปทางรถม้าของตน เข้ารีบเร่งรัตคนขับรถม้าให้รีบกลับคฤหาสน์อย่างเร็วที่สุด เเต่ทว่าความเร็วของรถม้าทั้งไม่ได้ดังใจตน
“หยุดรถ!”
ลูอันบอกคนขับรถม้าให้หยุดรถม้าโดยทันที เขาย่างก้าวลงจากรถม้าคันใหญ่พลันเเกะเชือกที่ผูกติดม้าไว้ออก
“ฉันจะขี่ม้าไปเอง นายก็หาม้าตัวอื่นไปละกัน”
“เดี๋ยวสิครับท่านดยุก!??”
องครักษ์พยายามที่จะหยุดดยุกเเต่ก็ไม่เป็นผล เขานั้นรีบควบม้าออกไปอย่างรวดเร็ว
ในความคิดของดยุกนั้นมีเเต่ความเป็นห่วงของสองเเฝดเท่านั้น
ดยุกลูอันควบม้าจนถึงคฤหาสน์ของตน เขารีบลงจากม้าอย่างรีบเร่ง พลังถามสาวใช้ด้วยความกังวล
“สองเเฝดไปไหน”
สสาวใช้อ้ำๆอึ้งๆที่จะตอบ เเต่วชทว่าก็ไม่สามารถขัดผู้เป็นนายของตนได้
“คุณหนูไปที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ค่ะ ไปกันเเอน”
ดยุกรีบย่างก้าวขึ้นหลังมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้น เเต่ทว่าพลังเเห่งปีศาจของสองเเฝดกำลังจะตื่นขึ้นโดยสมบูรณ์
