เด็กเเฝดดวงตาสีเทาผมสีดำนั้นเป็นการเตือนถึงสิ่งชั่วร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น สองเเฝดเกิดมาก็มีดวงชะตาที่ยากลำบากถูกขายให้เป็นทาสเเต่ทว่าโชคยังเข้าข้างสองเเฝดจนได้เป็นลูกบุญธรรมของตระกูลดยุก
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,แอคชั่น,เเก้เเค้น,เลือด,ราชวงศ์,ละอองหมึก,ขุนนาง,ปีศาจ,เเฝด,พีเรียดตะวันตก,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เรามาเริ่มกันเลยไหม”
อ๊ากกกกก เสียงร่ำร้องสื่อถึงความเจ็บปวดเเสนสาหัสดังขึ้น ก๊อบ นิ้วของฮันหักผิดรูปจนเชียวม่วง
“ใครอยู่เบื้องหลัง?”
“กะ เเกมันปีศาจ! นังสาระเลว”
“ด่าได้ดี เเต่ว่าลิ้นเเกเก็บไว้ก็เสียของตัดทิ้งน่าจะดีกว่า”
หน้าฮันหวาดกลัวจนถึงขีดสุด เหงื่อของเขาผุดออกมาราวกับน้ำ เขาหายใจเร็วยังกลับคนใกล้ตาย
“บอกเเล้ว! อย่าทรมานผมเลย!”
“ใครเบื้องหลัง”
“ผะ ผมไม่รู้ ผมเเค่ได้รับคำสั่งมาจากนายท่านตระกูลออทิสลี่ เเต่ไม่รู้จริงๆว่าพวกเขารู้ได้อย่างไรว่าคุณหนูอยู่ที่นี่”
ชิ! ไอริสทำสีหน้าไม่พอใจกับคำตอบที่ได้รับ พลันก้าวเดินออกไปจากคุกใต้ดินด้วยความขุ่นเคือง
“พี่!‘’
เสียงเรียกจากผู้เป็นน้องสาวด้วยความเป็นห่วง เเต่เเฝดผู้พี่นั้นกลับทำเหม่อลอย โรสจึงจับเเขนผู้พี่เเน้นพลันเขย่าเเขนเบาๆ
“พี่ไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไร”
คำพูดของผู้เป็นพี่ทำให้โรสอุ่นใจเเต่ทว่าเธอก็ยังครุ่นคิดอยู่ในใจ
ยามค่ำคืนได้เข้ามา ดยุกลูอันยังคงนอนรักษาตัวอยู่ในห้องเเต่ทว่ากลับมีหญิงสองคนใส่ชุดพรางตัวได้ปรากฏขึ้น เเสงจันทร์สาดส่องเข้ามาในตกกระทบลงบนใบหน้าเผยให้เห็นถึงสองเเฝด
“พี่จะทำอะไรหรอ”
เสียงผู้น้องถามด้วยความสงสัย ชู่ว ไอริสผู้พี่นำมือเเตะที่ปากส่งสัญญาณให้โรสเงียบ พลันค่อยก้าวอย่างระมัดระวังไปที่เตียงของดยุก เธอค่อยๆโน้มตัวเข้าหาดยุก ฟุดฟิด ไอริสเธอค่อยๆใช้จมูกดมเเถวใบหน้าดยุก
“ตรวจสอบน่ะ ว่าโดนวางยาพิษจริงไหม”
“พี่ยังไม่ไว้ใจพ่อหรือ?”
“พี่ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นยกเว้นตัวพี่เองกับน้องพี่”
ไอริสค่อยพินิจพิจารณา
“น่าจะโดนพิษจริงๆ ขอโทษนะโรสพี่ไม่ควรคิดเเบบนี้เลย.. พี่กลัวการไว้ใจใครสักคนมันเป็นเรื่องยาก”
พี่สาวกล่าวคำขอโทษด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด เเต่น้องสาวก็ไม่ถือโทษกับการกระทําของผู้พี่ พลันจับมือพี่เเน้นพร้องพูดให้กำลังใจ
“ไม่เป็นไรนะน้องเข้าใจเราเจอเรื่องที่เลวร้ายเสมอๆ ไม่ว่าพี่จะคิดหรือทำอะไรน้องก็จะอยู่ข้างพี่เสมอ”
ผู้พี่ยิ้มเเละพยักหน้า
ทั้งสองเเฝดก้าวเดินกลับไปยังห้องของตน เเต่ทว่าพวกเธอนั้นไม่ได้กลับไปนอนเเต่อย่างใด สองเเฝดพูดคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“พี่ทำไมถึงตรวจสอบพ่อละ?”
“คนที่ที่วางยามาจากออทิสลี่ เเต่ว่า..มันรู้ได้ไงว่าพวกเราอยู่ที่นี่”
“พี่ หรือว่ามันรู้มาจากพ่อค้าทาส?”
“เป็นไปไม่ได้หรอก โรสตอนนั้นเธอหมดสติไปเขาน่ะตายไปเเล้ว ถ้าเป็นคนในวิหารละก็เห็นว่าเป็นคนของตระกูลดยุก พี่เลยสงสัยพ่อไงละ”
ผู้เป็นน้องครุ่นคิดสักพัก เเต่ทว่าสีหน้าผู้พี่กลับจริงจังขึ้นมา ออร่าสีเเดงเริ่มค่อยๆออกมา
“งั้นต้องกล้บไปเยี่ยมตระกูลออทิสลี่เเล้วเเหละ”
เช้าวันรุ่งขึ้นในวันที่อาการหนาวเหน็บกว่าทุกที เเอนเข้ามายามเช้ากว่าทุกที่เเต่เธอกลับตกใจในสิ่งที่เห็น
“ตายจริง! คุณหนูทำไมขอบตาดำเเบบนั้นคะ?”
สองเเฝดถึงท่าทงจะดูนอนไม่พอเเต่ทว่าสีหน้ากลับจริงจังเเละครุ่นคิด
“วันนี้เตรียมตัวให้ทีเเละเตรียมรถม้าด้วย จะไปเยี่ยมตระกูลออทิสลี่หน่อย”
“ค่ะคุณหนู”
ยามสายของวัน สองเเฝดเเต่งชุดเดรสที่ฟูฟ่อง มีเสื้อคลุมหนังสัตว์ราคาเเพงเพื่อป้องกันความหนาว สองเเฝดเเละเเอนสองเท้าก้าวย่างขึ้นรถม้าที่หรูหรา เสียงกรุบกริบดังขึ้นรถม้าออกตัวมุ่งหน้าไปยังตระกูลออทิสลี่
บนรถม้าเเอนพูดด้วยความเป็นห่วง
“คุณหนูมันอันตรายนะคะเเบบนี้...”
เเฝดผู้พี่ยิ้มเเละตอบเเอน
“ไม่เป็นไรหรอก”
รถม้าหยุดลงที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ดูไม่คุ้นตา สองเเฝดทำหน้าประหลาดใจ
“ที่นี่คือคฤหาสน์ตระกูลออทิสลี่จริงๆหรอเเอน”
เเฝดผู้น้องถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ค่ะ เมื่อหลายปีก่อนตระกูลออทิสลี่ประสบความสำเร็จเพราะการค้าอัญมณีกับราชวงศ์ ได้ยินว่ามีจักรพรรดินีสนับสนุนน่ะ”
“น่าสนใจ”
“คุณหนูรออยู่บนรถม้าก่อนนะคะอาการข้างนอกหนาวนะคะ”
เเฝดผู้พี่ยิ้มพร้อมพยักหน้า เเอนเดินไปยังที่ประตูของคฤหาสน์ เเอนเเจ้งสาวใช้หน้าคฤหาสน์ สาวใช้คนนั้นรีบวิ่งไปเเจ้งในคฤหาสน์
ตระกูลออทิสลี่ ณ ปัจจุบันมีเพียงเอียนผู้นำตระกูลยังมีชีวิตอยู่เท่านั้น เพราะเมื่อหลายปีก่อนภรรยาของเอียนซึ่งเป็นเเม่ผู้ให้กำเนิดของสองเเฝด ได้เสียชีวิตหลังจากสองเเฝดออกไปจากครอบครัวตระกูลออทิสลี่ หลังจากนั้นตระกูลออทิสลี่ก็ได้รุ่งเรืองเพราะการค้ากับราชวงศ์จนทำให้ตนร่ำรวยเเละได้ยศเป็นขุนนางระดับไวเคานต์
ผ่านไปสักพัก เอียนชายเป็นถึงผู้นำตระกูลออทิสลี่ออกมาท่าทางดูมีภูมิฐานเดินออกมาพร้อมสีหน้าที่ยิ้มเเต่ทว่าทันทีที่สองเเฝดก้าวลงจากรถม้า รอยยิ้มบนใบหน้าของเอียนก็ได้หายไป
“พวกเเกยังไม่ตายหรอ! ทำไมนังปีศาจสารเลวถึงมาที่นี่”
แอนได้ยินดังนั้นทำหน้าโกรธทันที
“ระวังคำพูดด้วยค่ะ!ท่านไวเคานต์ ตอนนี้คุณหนูเป็นถึงลูกสาวบุญธรรมของตระกูลดยุกโอเรียนนะคะ!”
ไอริสเดินออกมาอยู่ตรงหน้าของลูอัน เธอทำสีหน้าที่เย็นชาเเละถามเอียนด้วยน้ำเสียงที่เนิบช้า พร้อมดวงตาสีเเดงฉานราวกับสัตว์ร้ายกำลังจะขย้ำเหยื่อ
“ก่อนหน้านี้ฮันไปที่ตระกูลดยุก ไม่ทราบว่าท่านไวเคานต์รู้เรื่องไหม หรือจะให้หนูเรียกว่าท่านพ่อดีละ?”
เอียนทำสีหน้าที่ตื่นตระหนก เหงื่อออกราวกับสายน้ำท่าทางหวาดกลัวตัวเขาสั่นระริก
“คะ..คือว่าอาจจะเป็นความเข้าใจผิด”
“เข้าใจผิด?”
“เรื่องนั้นผะ...ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“หรอ? เอียนท่านบอกความจริงมาดีกว่าพูดอะไรยืดยาวระวังจะไม่ได้พูดอีกตลอดชีวิต”
ไอริสเเฝดคนพี่เดินช้าๆเข้าไปใกล้ ตาสีเเดงของปีศาจทำให้ทุกคนนั้นหวาดกลัว
ฮี้! เสียงม้าร้องดังขึ้น ทุกคนหันไปมองทางต้นเสียงนั้น เสียงนั้นมาจากรถม้าคันใหญ่โตโออ่าเเละหรูหรา ประดับด้วยทอง ใจกลางประตูมีสัญญาลักษณ์ของราชวงศ์
รถม้าได้จอดลงช้าๆ ประตูรถรถม้าค่อยๆเปิดออกเผยให้เห็นหญิงสูงศักดิ์ผมสีทองราวกับน้ำผึ้งดวงตาสีน้ำตาลสวยใส่ชุดเดรสสีเเดงที่หรูหราประดับด้วยอัญมณี
เมื่อสาวตาของทุกคนเห็นหญิงวัยกลางคนผู้นั้นทุกคนยกเว้นสองเเฝดรีบโค้งก้มหน้าอย่างนอบน้อม
“ถวายบังคมพระจันทร์ของจักรพรรดิ”
ทุกคนก้าวคำทักทายหญิงตรงหน้าด้วยความพร้อมเพรียง เเฝดผู้น้องเห็นดังนั้นจึงซุบซิบกับผู้เป็นพี่
“เหมือนจะเป็นจักรพรรดินีนะพี่”
“บังเอิญจริงๆนะว่าไหม”
ไอริสเเฝดผู้พี่ก้าวเท้าออกมาโค้งเล็กน้อยเเละกล่าวคำทักทาย
“ถวายบังคมจักรพรรดินี”
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองไปยังสองเเฝด เธอยิ้มอย่างมีเลศนัย เธอค่อยๆย่อตัวลงให้เท่ากับเเฝด มือที่ขาวซีดเเละเรียวยาวจับไปที่ใบหน้าของผู้พี่
“ใบหน้าดูคล้ายกับดยุก ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นลูกสาวบุญธรรม”
“ลูกสาวบุญธรรมเพคะ”
ฮ่าฮ่าฮ่า จักรพรรดินีหัวเราะอย่างชอบใจ เธอนั้นเดินเข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลออทิสลี่ เลียนรีบเดินตามจักรพรรดินีทันที เเต่ทว่าก่อนที่นางจะเข้าไปในคฤหาสน์เธอดันหยุดนิ่งพลันหันมาเชิญชวนสองเเสดให้เข้ามาด้วยกัน
“พวกเธอก็มาด้วยกันสิ ไม่เเน่นะอาจจะมีคำตอบที่เธอต้องการก็ได้นะเด็กน้อย”
สองเเฝดเมื่อได้ยินคำพูดนั้นก็ตอบรับคำเชิญโดยทันที สองเท้าย่างก้าวเดินตามจักรพรรดินีโดยไม่มีท่าทีที่ไม่เกรงกลัวเเม้เเต่น้อย เเอนที่ท่าทางลังเลเเต่ทว่าก็ต้องตามสองเเฝดไป
