เด็กเเฝดดวงตาสีเทาผมสีดำนั้นเป็นการเตือนถึงสิ่งชั่วร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น สองเเฝดเกิดมาก็มีดวงชะตาที่ยากลำบากถูกขายให้เป็นทาสเเต่ทว่าโชคยังเข้าข้างสองเเฝดจนได้เป็นลูกบุญธรรมของตระกูลดยุก
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,แอคชั่น,เเก้เเค้น,เลือด,ราชวงศ์,ละอองหมึก,ขุนนาง,ปีศาจ,เเฝด,พีเรียดตะวันตก,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ประตูบานใหญ่ห้องนอนได้เปิดออกจักรพรรดิรีบเดินเข้าไปหาองค์หญิงด้วยความเป็นห่วง
“เป็นไรไหม รู้สึกไม่สบายตรงไหนบอกพ่อได้นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ..เเล้วท่านเเม่กับบารอนเนส..”
เลโอหันซ้ายขวามองหาทั้งสอง จักรพรรดิจึงรีบโกหกเพื่อไม่ให้เธอลำบากใจ
“พวกนางกำลังจัดการงานเพราะเกิดความวุ่นวาย ยังไงลูกก็ต้องรักษาตัวก่อนไม่ต้องสนใจเรื่องนั้นนะ”
“ค่ะท่านพ่อ..”
“ถ้าองค์หญิงทรงปลอดภัยเเล้ว กระหม่อมเเละลูกสาวทั้งสองขอตัวก่อนน่ะพ่ะย่ะค่ะ”
ดยุกรีบขอตัวกลับก่อน จักรพรรดิพยักหน้าตอบกลับทันที
“ไปเถอะวันนี้วุ่นวายมาก เจ้าคงเหนื่อย”
ทั้งสามค่อยๆ โค้งแล้วเดินออกไป จนกระทั่งถึงหน้าพระราชวังที่รถม้าจอดรออยู่ ทั้งสามค่อยๆ ก้าวขึ้นไปบนรถมา
รถม้าออกตัวระหว่างทางบรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด
“เป็นแผนการที่ดีนะ ทั้งสองคนทำได้ดีมาก”
ดยุกพูดขึ้นด้วยท่าทีที่ชมเชยเขายิ้มและมองทั้งสองแสบไอริสตอบกลับทันที
“ที่แท้ท่านก็รู้แผนการทั้งหมดว่าพวกเราจะใส่ร้ายภรรยาน้อยของจักรพรรดิ”
“แต่ว่าจักรพรรดินีก็ทำเสียเรื่องจนต้องแก้สถานการณ์ แต่ก็ต้องขอบคุณพ่อเลี้ยงที่ช่วยเหลือที่บอกว่านางเป็นคนสับเปลี่ยนแก้วพิษ”
โรสพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและเต็มไปด้วยความขอบคุณ ดยุกยิ้มและตอบกลับผู้เป็นลูกสาวด้วยความสงสัย
“จะรู้ได้อย่างไรว่าภรรยาน้อยจะโดนประหารนั่นเป็นเพียงการใส่ร้ายเท่านั้น”
“พวกเรามีวิธีของพวกเราพ่อเลี้ยงไม่ต้องเป็นห่วงไป”
ดยุกยิ้มออกมาเขาไม่ได้ถามต่อพลันหันหน้าไปทางหน้าต่างของรถม้าเพื่อชมทิวทัศน์
ผ่านไปสักพักรถมาหยุดอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลดยุกทั้งสองฝ่ายไม่รอช้าลงจากรถโดยทันที
“พ่อเลี้ยงขอโทษด้วยวันนี้พวกเรามีธุระด่วนขอตัวก่อนนะ”
ไอริสพูดพร้อมจูงมือน้องสาวย่างก้าวอย่างรวดเร็วเข้าไปในคฤหาสน์ รีบเดินตรงไปยังห้องของพวกเธอ
ทั้งสองเเฝดผลักประตูบานใหญ่ด้วยความรีบร้อนเข้าในห้องเปิดให้เห็นดันเต้ที่รอทั้งสองเเฝดอยู่ ไอริสรีบถามด้วยความกระตือรือร้น
“เป็นอย่างไรได้สมุดนั้นมาหรือยัง?”
“ครับผมได้สมุดนั้นมาเเล้ว”
ดันเต้ยื่นสมุดในมือของตนให้กับทั้งสองเเฝด พวกเธอรีบกลับไว้และเปิดออกดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในสมุดบันทึกเรื่องนั้นเป็นลายมือเเม่ของสองเเฝด
[สวัสดีลูกรักทั้งสอง ถ้าลูกได้รับจดหมายนี้แสดงว่าแม่ไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว แม่ต้องขอโทษที่ปกป้องลูกไม่ได้จนต้องลำบากถูกขายไปเป็นทาส ลูกของทรมานมากสินะแต่ว่าแม่ก็ไม่มีทางเลือกเพราะถ้าพ่อของลูกหรือสามีของแม่ ในปัจจุบันรู้ว่าแม่ท้องกับดยุกลูอัน โอเรียนชีวิตของพวกเราก็ไม่อาจจะรักษาไว้ได้ เพราะการที่นอกใจสามีมีโทษนะประหารทั้งตระกูล..ถ้าจดหมายถึงมือลูกจดจำไว้ว่าคนในตระกูลออทิสลี่ได้รู้ความจริงและฆ่าแม่ด้วยน้ำมือของพวกเขาเอง..]
จดหมายยังไม่ทันได้เขียนจบปลายข้อความก็มีรอยสีแดงคล้ายเลือดหยดลงบนกระดาษนั้น
ทั้งสองเเฝดแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่พูดเป็นแม่นั้นเขียนเอาไว้
“นี่มันเรื่องอะไรกัน...ลูอันพ่อเลี้ยงของพวกเราเป็นพ่อที่แท้จริง...”
โรสพูดจบพลันมือไม้อ่อนแรง ดวงตาที่เทาเปลี่ยนเป็นสีเเดงฉานที่เต็มไปด้วยความโกรธ ควันสีเเดงพวยพุ่งออกมาพลังนั้นมหาศาลมากจนโรสเเทบควบคุมสติของตนไม่อยู่ สองขาของเธอนั้นเริ่มอ่อนเเรงลงจนกระทั่งโรสนั้นล้มทั้งยืน
“คุณหนู!”
“โรส!!”
ดันเต้เเละไอริสตะโกนเรียกด้วยความตกใจโรส ดันเต้รีบประคองโรสโดยทันที
“รีบพาเธอไปพักก่อน เเอน! อยู่ไหน! เรียกหมอแล้วเข้า”
“ค่ะคุณหนู..!”
ดันเต้ค่อยๆ วางแฝดผู้น้องลงบนเตียงสีหน้าของเขาแต่ไม่ได้ความเป็นห่วง
“คุณหนูไอริส..คิดจะทำยังไงครับ?”
ไอริสแฝดผู้พี่ไม่ตอบกลับคำถามนั้นแต่อย่างใด เธอกรรมจดหมายบนมือไว้แน่นพร้อมเป็นออร่าสีแดงและดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
“ดูแลน้องสาวฉันให้ดี ฉันมีธุระต้องจัดการ”
สิ้นสุดของโพสต์ของเเฝดพี่เธอเดินออกจากห้อง ด้วยความโกรธเกลียวตรงไปยังห้องทำงานของดยุก
ปัง!! แฝดผู้พี่ผลักประตูออกอย่างแรงด้วยโทสะ ถ้าเดินพุ่งไปหาดยุกและวางจดหมายที่อยู่ในมืออย่างแรง
“ดยุก!! นี่มันหมายความว่ายังไง!? หรือจะเรียกว่าพ่อละ!?”
สิ้นสุดคำพูดของไอริสดยุกลูอันนั้นไม่มีท่าทีที่ตกใจเเม้เเต่น้อย เข้ายังนั่งจิบชาด้วยความสบายใจเเละยิ้มอ่อนๆ
“ท่าทางเเบบนี้เเสดงว่า ท่านรู้อยู่เเล้วสินะ ว่าพวกเราเป็นลูกของนาย เป็นถึงดยุกเเต่เล่นชู้กับหญิงที่เเต่งงานเเล้วเรื่องนี้มัน...น่าขยะแขยงไปหน่อยนะ”
ไอริสพูดพร้อมสีหน้าจริงจังเเต่ดยุกนั้นยังใจเย็นเขาไม่รู้สึกโมโหกับคำพูดรุนแรงของไอริสเเม้เเต่น้อย
“สมกับเป็นลูกสาวของฉันจริงๆ”
“!!?”
ดยุกพูดเเต่ทันใดนั้นกลิ่นอายปีศาจที่รุนเเรง ปัง!! ประตูบานใหญ่พังลงมาจนเสียงดังสนั่นไปทั่วคฤหาสน์จนทั้งสองมองไปต้นเสียงนั้น
“ระ..โรส?”
ไอริสเรียกชื่อผู้เป็นน้องสาวของตน เเต่ทว่าโรสนั้นไม่สนใจสิ่งรอบข้างเธอโจมตี ดยุกลูกอันผู้เป็นพ่อด้วยความเร็วด้วยเวทปีศาจ ดยุกรับการโจมตีนั้นได้ด้วยพลังเวทปีศาจเช่นกัน ความรุนแรงของพลังเวทปีศาจนั้น ทำให้เกิดวงเเหวงเวทปีศาจสีเเดงใหญ่ที่พื้นไอริสเห็นดังนั้นจึงรีบพูดห้ามโรสโดนเร็ว
“โรสคิดจะทำอะไร?! ถ้าใช้พลังปีศาจมากไปอาจจะควบคุมมันไม่ได้นะ!”
“ไม่เป็นไรพี่ น้องจะสั่งสอนคนที่ทำให้พวกเราต้องลำบากตลอดหลายปีโดนไม่คิดจะช่วยพวกเราเเม้เเต่น้อย..ทั้งๆ ที่รู้ว่าเราคือเด็กตามคำทำนายทางตระกูลที่ให้กำเนิดต้องไม่ยอมรับเราเเน่! เเต่เขาทอดทิ้งเรา!!”
ความโกรธนั้นปะทุขึ้นโรสไม่สนใจคำเตือนของผู้เป็นพี่สาวเธอใช้ดวงตาสีเเดงสะกดจิตลูอันผู้เป็นพ่อ เเต่ทว่าลูอันกลับไม่โดนเวทมนตร์สะกดนั้นเเม้เเต่น้อย
“โรส..พ่อขอโทษที่ปล่อยพวกเธอไว้ เเต่ตอนนั้นฉันสั่งให้พ่อค้าทาสนั้นดูเเลเธอให้ดีเเต่ว่าเขากลับ—”
“ไม่ต้องหาคำเเก้ตัวที่สวยหรูหรอกพ่อเลี้ยงไม่สิควรเรียกกว่าท่านพ่อสินะ”
โรสเธอพูดพร้อมกลิ่นอายพลังปีศาจที่พวยพุ่งออกมาจากตัวของเเฝดผู้น้องเช่นกันกลับวงเเหวงเวทเเละออร่าสีเเดงเจิดจ้า พลังมหาศาลนั้นทำให้พื้นดินทั่วคฤหาสน์นั้นสั่นไหวจนกระทั่งพลังนั้นระเบิดออก
“!!!”
สิ้นสุดเเสงนั้นไอริสลืมตาขึ้นมาพบว่าดยุกนำตัวมาปกป้องเธอจากการระเบิดนั้น
“ไม่เป็นไรนะไอริส”
“ไม่เป็นไร..”
เธอมองหาน้องสาวของตนเเต่เธอก็ต้องชะงักชะงันเเละถอยหลังออกด้วยความหวาดกลัวเพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นคือปีศาจที่ถูกอัญเชิญขึ้นมา
“ปีศาจนั้น..โรส!?”
โรสไม่ฟังคำพูดของพี่สาวเเม้เเต่น้อย เธอนั้นควบคุมสติของตนไม่ได้อีกต่อไป เธอสั่งให้ปีศาจที่อัญเชิญมาโจมตีไอริสเเละดยุกลูอันทันที ดยุกรีบอุ้มตัวไอริสเเฝดผู้พี่หลบการโจมตีนั้น เเต่ปีศาจนั้นก็ไม่หยุดโจมตีพวกเขาต่อเนื่องเรื่อยๆ จนให้พวกเขาได้ เเต่หลบเท่านั้นไม่มีทางตอบโต้ได้เเม้เเต่น้อย ไอริสเริ่มอารมณ์เสียเเละตะโกนถามลูอันด้วยท่าทางที่ไม่สบอารมณ์นัก
“พ่อ! เราจะหยุดโรสยังไง!? ถ้าปล่อยไว้เเบบนี้มีหวังเราได้ตายเเน่ๆ”
“ไปเรียกดันเต้เร็ว!”ดยุกลูอันพูดเเต่ไอริสรีบขัดแย้งกลับความคิดนั้นทันที
“ห๊า!?? ดันเต้จะช่วยอะไรได้ถึงเขาจะเเข็งเกร็งก็เถอะ!”
“เอาเถอะรีบไปฉันจะถ่วงเวลาให้.. เร็วสิ!!!”
ไอริสไม่มีทางเลือกเธอรีบหลบการโจมตีเเละออกจากห้องเเละวิ่งหาที่ที่ดันเต้หน้าจะอยู่
“ดันเต้!”
