รัก,ชาย-หญิง,ไทย,ผู้ใหญ่,ตลก,โรแมนติก,nc,แอบรัก,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เอริคเลี้ยวเข้าไปจอดในช่องประจำอย่างนุ่มนวล ธีโอที่นั่งอยู่ด้านข้างสบตากับเจ้านายผ่านกระจกมองหลังแวบหนึ่ง ก่อนที่บอดี้การ์ดทั้งสองจะพากันเปิดประตูลงจากรถไปก่อน
พอเสียงเครื่องยนต์ดับลง หญิงสาวก็สะดุ้งตื่นหันมองรอบตัวอย่างหวาด ๆ เห็นเพียงร่างสูงในชุดสีดำสนิทนั่งก้มหน้าเขี่ยไอแพดอยู่เงียบ ๆ
เธอแอบมองได้แค่ไม่กี่แวบ ยังเห็นไม่ถึงหัวไหล่เลยด้วยซ้ำ อีกคนก็เปิดประตูลงจากรถไปแล้ว
ใจรตาอยากอยู่อย่างนี้จนเช้า แต่เขาย่อมไม่ใจดีเช่นนั้น
คนตัวโตเคาะกระจกสองสามครั้ง “จะนั่งโง่อีกนานไหม หรือจะรอให้พวกนั้นมารับตัวเธอไปแทน”
ร่างบางรีบเปิดประตูลงไปยืนเคียงข้างคนขู่ทันใด เพราะต่อให้คำพูดจะไม่น่าฟัง แต่อย่างน้อยเขาก็ยังไม่เคยลงไม้ลงมือด้วย
เอ หรือเขารอให้ถึงพื้นที่ส่วนตัวก่อน พอทรมานเธอเสร็จแล้วจะได้กำจัดหลักฐานได้สะดวก ๆ ไม่แน่ว่าอาจมีเวิร์คชอปสำหรับกิจกรรมอันตรายอยู่ในบ้านเขาก็ได้
ดูจากลานจอดรถก็พอบอกได้ว่าฐานะของเขาคงไม่ธรรมดา ตำรวจคงเข้ามาเก็บชิ้นส่วนของเธอได้ไม่ง่ายนัก
แต่อันที่จริงก็คงไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปอยู่แล้ว
“คิดเพ้อเจ้ออะไรอยู่” ลูคัสยกแขนกอดคอร่างบางเดินไปที่ลิฟท์ มือกดตัวเลขชั้นบนสุด “เพราะชอบยืนเหม่อแบบนี้ไง ถึงถูกพวกนั้นจับตัวได้”
“ปะ...ปล่อยฉันได้ไหมคะ” รตากระชับเสื้อสูทที่คลุมตัวอยู่ให้แน่นขึ้น ลืมไปชั่วขณะว่าเสื้อตัวนี้ก็เป็นของเขา
“ก็ได้นะ” คนตัวโตเงยหน้ามองตัวเลขที่ขยับเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่ยังพาดแขนไว้บนไล่บางเช่นเดิม “พวกนั้นจะได้มาจับเธอแทน”
“เลิกขู่กันอย่างนั้นสักทีเถอะค่ะ”
“ใครบอกว่าฉันขู่”
“ถ้าคุณคิดจะให้พวกนั้นเอาตัวฉันไปก็คงไม่พามาด้วยตั้งแต่แรกหรอกค่ะ”
“ฉันอาจไม่พอใจแล้วส่งคืนให้พวกนั้นทีหลังก็ได้นี่”
ลูคัสยกยิ้มมุมปากน้อย ๆ เดินโอบคอคนตัวเล็กออกจากลิฟท์ กดรหัสปลดล็อคประตูบานกว้างเข้าสู่เพนท์เฮ้าส์สุดหรู
รตาถูกความตระการตาตรงหน้ามอมเมา จนลืมไปเสียสนิทว่าทำไมถึงได้มาที่นี่
ส่วนนี้เป็นระเบียงใหญ่เปิดโล่ง มีราวกระจกกันตกอยู่ฟากหนึ่ง สระว่ายน้ำสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดกำลังดีทอดตัวอยู่เหนือมหานครใหญ่ ริมสระมีเก้าอี้หวายตัวยาววางรอให้นั่งชื่นชมทิวทัศน์
แต่ด้านนอกสายฝนยังกระหน่ำไม่หยุดหย่อน สายลมหอบความเย็นพัดมาวูบใหญ่ ทำเอาคนตัวเล็กถอยหลังไปหลายก้าว
ภาพเหตุการณ์ที่ลานจอดรถหวนกลับเข้ามา รตาถึงได้รู้สึกตัวว่ากำลังอยู่กับคนน่ากลัวตามลำพัง
“ป้านึกว่าคุณลูซจะกลับมาวันพรุ่งนี้ก็เลยไม่ได้เตรียมมื้อเย็นไว้ ให้ป้าทำอาหารง่าย ๆ ให้ไหมคะ”
หญิงวัยกลางคนเปิดประตูตรงสุดทางเดินออกมาต้อนรับ ใบหน้าใจดียิ้มแย้มมาแต่ไกล
“อุ้ยตาย วันนี้มีแขกมาด้วยเหรอคะ หน้าตาน่ารักจังเลย แต่ทำไมมอมแมมขนาดนั้น”
หญิงสาวกระพริบตาปริบ ๆ มองคนทั้งสองสลับกันไปมา นี่เขาไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกหรือ
“เอ่อ...”
“ไม่ต้องหรอกครับ เราจะขึ้นชั้นบนเลย แต่ขอเจลเย็นอันนึง”
“ได้ค่ะ ๆ” ป้าแม่บ้านรีบรับคำ ก่อนขยับหลบมุมแอบมองตามหลังชายหญิงที่ขึ้นลิฟท์ส่วนตัวไปชั้นสอง
ระหว่างทางเดินบนชั้นสอง ลูคัสก็คลายเนคไท ปลดกระดุมข้อมือเสื้อพับขึ้นไว้เหนือศอก พอเข้าไปในห้องนอนก็ดึงเข็มขัดหนังออกมาม้วนแล้วเอาเข้าไปเก็บในห้องแต่งตัวทันที
รตามองตามอย่างสนใจมาก เธอนึกว่าเขาจะเหวี่ยงทิ้งมั่ว ๆ รอให้แม่บ้านตามมาเก็บเสียอีก
“คุณคะ ป้าเอาเจลมาให้ค่ะ”
หญิงสาวสะดุ้งเฮือก หันมองประตูสลับกับห้องที่คนตัวโตเดินหายเข้าไป ก่อนตัดสินใจเปิดรับแทนเจ้าของห้อง
“ขอบคุณนะคะ”
“ยินดีค่ะ” แม่บ้านคลี่ยิ้มกว้าง ดวงตาวาววับดูเจ้าเล่ห์ชอบกล “พรุ่งนี้คุณจะรับมื้อเช้าเป็นอะไรดีคะ”
“เอ่อ...”
“เหมือนเดิมครับ” เสียงทุ้มเอ่ยแทรก “ป้าไหมไปพักผ่อนเถอะ ส่วนเธอมานี่”
ลูคัสกอดอกหรี่ตามองจ้องดูน่ากลัว รตาจึงรีบเดินไปหาอย่างว่าง่าย ส่วนแม่บ้านหนีไปตั้งแต่ได้รับคำสั่งแล้ว
“นี่ค่ะ” เธอยื่นเจลเย็นส่งให้ อีกคนรับแล้วแปะเข้าที่แก้มนวลดังป้าบ “โอ้ย เจ็บนะคะ”
“ตอนโดนคนอื่นตบไม่เห็นบ่นสักแอะ” ร่างสูงก้มลงมองใกล้ ๆ คิ้วหนาขมวดน้อย ๆ “คิดยังไงถึงเดินเตร็ดเตร่ไปแถวนั้น”
“ฉันเพิ่งตกงาน ซี้ด ก็เลยเดินหางานทำอยู่ค่ะ”
“ตอนห้าทุ่มเนี่ยนะ”
ลูคัสดึงแขนเล็กเดินทะลุผ่านห้องแต่งตัวไปยังห้องน้ำ นั่งเกยสะโพกสอบไว้บนขอบอ่างล้างหน้า จับให้อีกคนยืนอยู่กลางหว่างขายาว
“หมอนั่นเอาโทรศัพท์เธอไปด้วย แน่ใจนะว่าในนั้นไม่มีหลักฐานอะไร”
“ไม่มีหรอกค่ะ จนป่านนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าพวกคุณไปทำอะไรกันที่นั่น”
“ดี ถ้างั้นก็ถอดเสื้อผ้า”
รตารีบกำเสื้อคลุมไว้แน่น ตาเบิกกว้างจ้องหน้าคนพูด
คนอะไรหล่อจังเลย
เอ้ย ไม่ใช่ ๆ คนอะไรน่ากลัวจังเลย อยู่ ๆ ก็มาสั่งให้ถอดเสื้อผ้งเสื้อผ้า แล้วทำไมเขาไม่ถอดก่อนเล่า
ดูจากท่อนแขนล่ำที่ประคบเจลเย็นให้เธออยู่ ใต้เสื้อเชิ้ตสีดำนี่ต้องน่าดูมากแน่ ๆ
เดี๋ยว ๆ เธอถูกจับตัวมานะ จะโดนเขาปู้ยี่ปู้ยำอย่างไรก็ไม่รู้
ร่างบางรีบสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน แต่ดันรู้สึกหน้ามืดจะวูบเอาเสียให้ได้ อีกคนต้องช่วยประคองไว้ให้อยู่นิ่ง ๆ
“ดื้อจริง ๆ น่าจะปล่อยให้ไอ้รัฐลากไปแทน”
“อย่านะคะ หนู...เวียนหัวจัง”
“น่ารำคาญจริง ๆ ฉันพาเธอมาเป็นที่รองรับอารมณ์นะ ไม่ใช่มาเป็นตัวปัญหาให้ฉันดูแล” ลูคัสบ่นพลางถอดเสื้อผ้าเปียก ๆ ออกให้ สีหน้าหงุดหงิดไม่น้อย
คนตัวเล็กดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ไร้เรี่ยวแรง สุดท้ายก็เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่ายืนตัวสั่นอยู่ใต้ผักบัว ปล่อยให้อีกคนช่วยสระผม
กลิ่นซิตรัสหอมสดชื่นชวนให้ผ่อนคลายเหลือเกิน คนที่เพลียมาทั้งวันจึงใกล้จะหลับเต็มที มือหนาต้องดันหน้าผากมนเอาไว้
“อย่างกับเด็ก”
“เจ็บแผลจังค่ะ” เสียงเล็กพูดอ้อนโดยไม่รู้ตัว
“ตรงไหน”
“ที่เข่ากับศอก” เธอยกแขนซ้ายให้เขาดูแต่ดันสะบัดแรงไปหน่อย อีกคนเลยเปียกไปด้วย
ลูคัสถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก้าวถอยไปถอดเสื้อผ้าของตัวเองโยนใส่ตะกร้า แล้วเดินไปเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างอาบน้ำสีเข้ม เปิดขวดน้ำมันหอมหยดใส่ไปสองสามหยด
รตารีบหันหน้าหนีไปอีกทาง แม้จะแอบดูแค่ครู่เดียวแต่ก็ทำให้สองแก้มแดงซ่านลามไปต้นคอ
“คะ...คุณจะอาบเหรอคะ หนูออกไปให้ก่อนดีกว่า”
“ไม่ต้อง มาทำหน้าที่ของเธอได้แล้ว”
“แต่หนู...” เหมือนจะมีไข้เลย คงเพราะนั่งตากแอร์เย็นฉ่ำทั้งที่ตัวเปียกปอนมาตลอดทาง
ว่าแต่ใต้เสื้อผ้าสีดำสนิทนั่นซ่อนความกำยำบึกบึนไว้ขนาดนี้เชียวหรือ แค่เห็นก็คอแห้งผากแล้ว
“มองพอหรือยัง” เขาจับคนตัวเล็กโยนใส่อ่าง แล้วเบียดลงไปนั่งเอนหลังพิงอย่างผ่อนคลาย “มาสิ เสร็จเร็วก็ได้นอนเร็วนะ”
“แต่หนูไม่อยากทำ” ไม่รู้แหละว่าให้ทำอะไร ขอปฏิเสธไว้ก่อน
มือหนาดึงร่างบางนั่งคุกเข่าลงตรงหน้า ก่อนไล้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยหยาดน้ำตาที่ก่อตัวอยู่ตรงแพขนตางอน
“หยุดร้อง ฉันไม่ชอบ”
“ถ้างั้นคุณก็ปล่อยหนูไปสิคะ”
“ไม่ได้”
“ได้สิคะ”
“ก็บอกอยู่ว่าไม่ได้ เถียงเก่งจริง”
“ก็แล้วทำไมถึงไม่ได้ล่ะคะ”
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร แค่จับมือเล็กลงไปสัมผัสบางอย่างใต้น้ำ ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทันใด
อุ้ย ในอ่างนี้มีปลาช่อนตัวเขื่องด้วย ต่อให้ใช้ทั้งสองมือก็ยังกุมไม่มิดเลยกระมัง
ลูคัสเห็นสีหน้าแตกตื่นนั่นก็อดขำไม่ได้ แต่พอเขายกยิ้มก็ยิ่งทำให้คนมองตะลึงหนักเข้าไปใหญ่
ใบหน้าหวานเหวอหนักตามประสาคนไร้เดียงสา คาดไม่ถึงว่าจะกระตุ้นแรงปรารถนาในกายคนตัวโตให้ลุกโชนพึ่บพั่บ
ชายหนุ่มดึงร่างบางขึ้นมาอ้าคร่อมบนตักแกร่ง ชักจูงมือนุ่มขยับรูดไปตามแท่งลำร้อนผ่าว พอเธอเริ่มเป็นงานก็ปล่อยให้เล่นไป ส่วนเขาเริ่มหยอกเย้ากับอกนุ่มคู่สวยบ้าง
ลูคัสแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างกระหาย ก่อนก้มลงดูดดึงยอดเนินนุ่มเข้าเต็มปากเต็มคำ
ร่างบางห่อไหล่หนี เริ่มจะรู้สึกวูบวาบแถวท้องน้อยบ้างแล้ว แต่ก็ยังพอมีสติหลงเหลืออยู่บ้าง
“คุณคะ หนูไม่อยากทำอย่างนี้เลย”
“เลือกเอาว่าจะให้ฉันทำคนเดียว หรือจะไปให้ไอ้พวกนั้นทำทั้งโขยง”
“ขู่กันอีกแล้ว”
“ฉันไม่ได้ขู่” ขาดคำเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นข้อความเสียงที่เพิ่งได้รับมา
‘ฉันไม่ได้อยากรบกวนหรอกนะ แต่ลูกน้องฉันอยากรู้จริง ๆ ว่าเด็กนั่นเด็ดแค่ไหน พอนายเบื่อแล้วจะแบ่งให้พวกมันได้เล่นบ้างหรือเปล่า’
แค่ได้ยินเสียงผู้ชายคนนั้นความหวาดกลัวก็กลับเข้ามาทันใด จากที่เคยปากดีใส่เขาก็เปลี่ยนเป็นหดคอห่อไหล่หนี สั่นสะท้านไปทั้งตัวอีกรอบ
มือหนาจับไหล่บางทั้งสองข้างยืดไว้ เอ่ยถามเสียงเรียบ “ว่าไง เลือกได้หรือยัง”
รตาช้อนสายตาขึ้นมอง ดวงตาสีอ่อนของคนตรงหน้าดูเย็นชา ทว่ายามนี้กลับทำให้เธออุ่นใจไม่น้อย
“คุณ...ค่อย ๆ ทำได้ไหมคะ หนูกลัว” เธอกัดริมฝีปากล่างทำหน้าครุ่นคิด สุดท้ายก็ตัดสินใจพูดไป “หนูไม่เคย”
“อย่าดื้อก็แล้วกัน”
