“นายคืนนี้ทำให้เราลืมความเจ็บปวดจากผู้หญิงเลวๆ คนนั้นจะได้ไหม?” จากคำพูดแค่นี้ไม่คิดเลยว่า มันจะทำให้ซานมีข้ออ้างมาผูกมันเกลให้อยู่กับเขา
ชาย-ชาย,เรื่องสั้น,วัยว้าวุ่น,รัก,ครอบครัว,18+,yaoi,Nc,โคแก่,โรมานซ์,รักวัยรุ่น,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
มือของซานควานหาตัวเกล เพื่อหวังจะได้กอดอีกครั้ง แต่ตอนนี้ข้างกายเขากับว่างเปล่า ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมามองหาร่างบางไปทั่วห้องพบเพียงกระดาษโน๊ตและเงินจำนวนหนึ่งวางไว้ตรงข้างหัวเตียง เขาหยิบมันขึ้นมากวาดสายตาอ่าน
‘ผมมีเงินให้คุณได้เท่านี้ หวังว่ามันคงพอนะ’
“นี่นาย คิดว่าฉันขายตัวหรือไง!!!”
ร่างหนาขยำโน๊ตนั้นทิ้งทันทีแล้วลุกขึ้นตรงไปยังห้องน้ำแล้วเปิดฝักบัวให้สายน้ำชำระความมึนเมาจนตอนนี้ชายหนุ่มตื่นเต็มตา ภาพของเกลย้อนเข้ามาในความคิดของเขาอีกครั้ง ความน่ารักและดูดีภายใต้แว่นหนา ลีลารักที่เร้าใจ ถึงยังอ่อนหัดอยู่ แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกดี
“ฉันไม่มีวันปล่อยนายไปแน่ เกล”
เสียงสายเรียกเข้าที่เขาตั้งไว้สำหรับน้องสาวเพียงคนเดียวดังขึ้นดึงความสนใจของซานให้กลับมายังปัจจุบัน ร่างหนาหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปรับสายนั้นทันที
“เฮียตื่นยังเนี่ย ทำไมรับสายอีฟช้าแบบนี้”
“แกมีอะไร?”
“ก็เฮียไปไหนมา? กลับบ้านมาเลย น้องคิดถึง!!!”
อีฟน้องสาวหัวแก้วหัวแหวนเมื่อไรที่เธอพูดคำว่า ‘คิดถึง’ ซานรู้ทันทีว่าน้องรักต้องมีเรื่องจะขอเป็นแน่ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่เขาก็ทำตามที่น้องขอเสมอ
“เข้าเรื่องเร็ว ถ้าจะของรถคันใหม่เฮียไม่ให้นะ”
“เปล่าเฮีย อีฟรู้ว่าเฮียทำงานจนไม่ได้กลับบ้านมาเลย เพราะฉะนั้นอีฟขอฝากเพื่อนไปทำงานกับเฮียนะ”
“แต่…” ซานกำลังคิดคำปฏิเสธอีฟ แต่เสียงหวานใสของน้องบอกข้อดีของเพื่อนคนนั้นมาเป็นหางว่าว จนเขาต้องจำใจรับไว้เพื่อตัดความรำคาญ
ความเสียใจของเกลอยู่ได้ไม่นาน เขาโดนอีฟเพื่อนรักเพียงคนเดียวลากออกมาด้านนอก ถึงอีฟจะรู้ว่าบ้านของเขาไม่ได้ร่ำรวยอะไรแถมยังเป็นบ้านเช่าหลังเล็ก ๆ เก่า ๆ แต่อีฟไม่เคยคิดรังเกียจเขาแม้แต่น้อย แถมยังดีกับเขามากและยังช่วยเหลือเสมอมา อย่างตอนนี้ยังลากเขามานั่งในร้านชานมเจ้าประจำ
“แกอย่าไปเสียใจกับอีกแค่โดนยัยนั้นบอกเลิกเลย ดีเสียอีกแกจะได้เจอคนที่ดีกว่าไง ฉันว่าในโลกนี้ยังมีคนที่ดีกว่าและจริงใจกับแกอยู่อีกเยอะ อย่างฉันนี้ไง”
สีหน้าของเกลดูสลดลง นั่นทำให้อีฟต้องเปลี่ยนเรื่องโดยด่วน เกลเองก็ไม่รู้ว่าเขาเองเสียในกับเรื่องไหนระหว่างโดนบอกเลิก หรือ ดันโดนผู้ชายเอา อันหลังนี้ไม่กล้าบอกให้เพื่อนรักรู้เลยจริง ๆ กล้วว่าอีฟจะไปเอาเรื่องเขาคนนั้น อย่างน้องก็ยังมีเพื่อนที่ดีอยู่ตรงหน้า ‘ขอบคุณนะอีฟ’ แค่นี้มันก็มากพอแล้ว เกลยิ้มให้อีฟ
“หน้าเสียดายนะ คนดีอยากแก ทำไม่ต้องเจอแต่คนไม่เห็นค่า ถ้าหัวใจฉันยังว่าง ฉันคงขอจะของแกเป็นแฟนไปแล้ว”
“อีฟ!! อยากพูดเล่นอย่างนี้สิ แกเป็นผู้หญิงนะ”
“แล้วไง? สมัยนี้เรื่องเพศมันเท่าเทียมกันแล้ว อีกอย่างถึงแกจะมีแฟนใหม่เป็นผู้ชายฉันก็รับได้”
เกลลุกยื่นมือมาตีเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงกันข้าม แต่อีฟกับไม่สะทกสะท้านกับการกระทำของเกลเลยสักนิด เพราะเกลไม่ได้ตีแรงอะไรเลย ไม่รู้ว่าอีฟเห็นสีหน้าเขาเป็นอย่างไรถึงได้หัวเราะชอบใจ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเปลี่ยนเรื่องเข้าสู่โหมดจริงจังอีกครั้ง
“เกลตอนนี้เราสองคนก็เรียนจบแล้ว แกจะทำงานที่ไหนล่ะ”
“ฉันยังไม่รู้เลย คงจะทำพาร์ทไทม์ที่เดิมไปก่อน จนกว่าจะหางานประจำได้มั้ง”
อีฟยิ้มรับแต่ที่จริงเธอไปของให้พี่ชายรับเกลให้ทำงานเป็นที่เรียบร้อยแล้วเหลือแค่พูดให้เกลยอมไปทำแค่นั้นเอง
“แกไปกับฉันอีกที่นะ วันนี้ฉันเลี้ยง”
“ไปนะไปได้ แต่ไม่ต้องมาเลี้ยงฉันหรอ ฉันเกรงใจ”
“ไม่ได้!! วันนี้ฉันจะเลี้ยง เก็บเงินแกไว้เถอะ ค่าบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ และอีกสารพัดค่าที่แกต้องจ่าย ไว้แกมีงานประจำดี ๆ ทำมาเลี้ยงฉันคืนที่หลังก็ได้”
อีฟลากเพื่อนรักเข้าไปให้ร้านอาหารแห่งหนึ่งซึ่งเป็นร้านของพี่ชายเธอเอง หวังให้ซานได้เจอกับเกลสักครั้งก่อนที่จะได้เริ่มงาน เพราะรู้ว่าพี่ชายจะมาดูงานที่นี่ทุกวันเสาร์
“เกลอยากกินอะไรสั่งเลยนะ เดี๋ยวเพื่อนคนนี้เลี้ยงเอง จัดชุดใหญ่เลยก็ได้”
เกลรับเมนูจากอีฟมาเปิดดูต้องตกใจกับราคาที่มันแพงจนเขาไม่กล้าที่จะสั่งมันเลย เมื่ออีฟเห็นว่าเพื่อนไม่กล้าจะสั่งเธอเลยจัดการสั่งให้เสร็จสรรพ ยังไม่ทันไรสายจากพี่ชายก็เข้า
“แก…ฉันขอรับสายเฮียก่อนนะ” อีฟบอกกับเกลก่อนกอรับสาย มันมีน้อยครั้งที่พี่ชายจะเป็นฝ่ายโทรมาก่อน
“ว่าไงคะ? เฮีย”
[ออกมาหาเฮียเดี๋ยวนี้]
“แล้วเฮียอยู่ไหน?”
คุยกันยังไม่ได้คำตอบซานก็ตัดสายไปเสียดื้อๆ แต่สายตาของอีฟไวพอที่จะเห็นตัวพี่ชาย ไม่รู้ทำไมไม่เข้ามาแต่กลับให้เธอออกไปหา หรือว่า…
“แกกินก่อนเลยนะ ฉันขอออกไปตามคำบัญชาของเฮียก่อนนะเดี๋ยวมา”
อีฟมีลางสังหรณ์ว่าจะไม่ได้กลับเข้าอีกจึงหยิบกระเป๋าเดินออกจากร้านไป หนุ่มน้อยมองตามหลังเพื่อนรักไปอย่างใจหวิวๆ ราวกับว่าจะมีเรื่องเข้ามาหาตัวเขาอย่างนั้น แต่มันจะเป็นเรื่องอะไรล่ะ อันนี้เกลเองก็ไม่รู้
“นายคนนั้นเป็นใคร?”
คำถามแรกเมื่อชายหนุ่มเจอน้องสาวกลับถามถึงเกล นั่นทำให้อีฟแปลกใจ ร้อยวันพันปีไม่เห็นว่าพี่ชายของตนจะสนใจเพื่อนของเธอเลยสักคน งานนี้ของแหย่เสือร้ายสักหน่อยเถอะ
“เป็นแฟนน้อง เฮียจะว่าอะไรหรือเปล่า?”
“ถ้านั้นแฟนแก ไอ้หนึ่งคงเอามันตายไปนานแล้ว”
“โถ่เฮีย จะมาพูดถึงเขาทำไม?”
“แล้วนั้นเป็นใคร? ตอบมา”
“สนใจหรือ? เฮีย”
น้องสาวตัวแสบพูดหยอกพี่ไปเพื่อดูท่าที แต่สายตาของซานกลับมองไปยังเกลไม่วางตา นั่นเปรียบเสมือนเป็นคำตอบที่อีฟได้รับ ตั้งแต่เกิดยังไม่เคยเห็นพี่ชายให้ความสนใจใครเท่านี้มาก่อนเว้นแต่…ยัยนั่น อีฟไม่มั่นใจว่าพี่ของตนจะทำอะไรเกลเพื่อนรักหรือเปล่า จึงยอมบอกไปตรง ๆ
“เกลเพื่อนอีฟเอง คนที่ฝากให้ทำงานกับเฮียไง?”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของซานผุดขึ้น มันทำให้อีฟหวั่นใจมากขึ้นไปอีก จะว่าไปเฮียก็ไม่ได้มีรสนิยมชอบขืนใจใครคงไม่มีอะไรมั้ง? เธอได้แต่ภาวนาแล้วจ้องมองซานไม่วางตา
“มองอะไรของแก?”
“ก็มองเฮียนั้นแหละ น้องไม่รู้หรอกว่าคิดจะทำอะไรจะเกล เกลเป็นคนที่น่าสงสังนะ…เฮีย”
“แก…กลับไปได้แล้ว”
“แต่ว่า…” สายตาคมกริบของพี่จ้องมายังอีฟทำให้เธอต้องกลืนคำที่จะพูดลงไป
“เฮีย… ถ้าไม่ได้ชอบหรือไม่คิดจริงจัง อย่าทำอะไรเกลนะ…อีฟขอ”
เมื่อซานไล่น้องสาวให้ออกไปพ้นทาง เขายืนดูเกลอยู่ที่ตามอยู่นานจนลูกน้องในร้านเห็นเข้าจึงได้ออกมาหา ทำให้ชายหนุ่มกลับมามีสติอีกครั้ง
“บอกทุกคนในร้าน ทำเป็นไม่รู้จักฉัน”
“ได้ครับ คุณซาน”
พอเห็นเกลเริ่มกระวนกระวาย ซานจึงเดินไปหาเด็กหนุ่มยังโต๊ะ อาหารบนนั่นเหมือนว่าเกลจะไม่ได้กินมันเลยสักนิด แต่เมื่อเกลเงยหน้าขึ้นมองกลับตกใจที่เห็นชายหนุ่มอีกครั้ง จนทำตัวไม่ถูกทำได้เพียงก้มหน้าก้มตามองอาหารบนโต๊ะ
“เจอกันอีกแล้วนะ เกล” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยเสียงเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ แต่ซานกลับหยิบเงินให้กระเป๋าตังค์วางตรงหน้าอีกฝ่าย ตามจำนวนที่เกลวางไว้ให้กับเขา
“นี้อะไร ครับ” เกลถามกลับด้วยความสงสัย
“เงินนายไง แล้วอีกอย่างเมื่อคืนนายทำให้ฉันมีความสุขมาก เพราะฉะนั้นค่าอาหารมื้อฉันจ่ายให้” เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง เกลมองหาอีฟแต่กลับไม่มีวี่แวว แล้วจะเอาได้ดีละไอ้เกล ถ้าต้องจ่ายค่าอาหารนี่เองคงจะไม่มีปัญญาเป็นแน่น
“กินสิ เพื่อนนายคงจะไม่กลับมาเร็ว ๆ นี่หรอก” ชายหนุ่มนั่งลงตรงหน้าแล้วเลือกตักอาหารให้คนตัวเล็ก แต่เกลก็ยังไม่กล้าที่จะกินมันอยู่ดี นั่นจึงทำให้เขาแปลกใจกับถ้าทางของอีกฝ่ายที่ตอนนี้มันผิดกับตอนเมื่อคืนเอามาก ๆ
“ขอบคุณที่เลี้ยง แต่เราว่าคุณคงจำคนผิดแล้ว”
“ไม่ผิดหรอก ไม่เชื่ออยากรำลึกความหลังกันอีกสักรอบไหมล่ะ?”
‘ในเมื่อนายเลือกที่จะไม่จำฉัน ฉันคนนี้ละที่จะทำให้นายจำฉันจนไม่มีวันลืม แล้วจะหาว่าฉันร้ายไม่ได้นะ เกล’ ซานบอกตัวเองในใจ แต่สายตากลับมองคนตรงหน้าไม่วางตา
“ไอ้บ้า” เกลเลือกที่จะเดินออกจากร้านไป ยังเดินไม่พ้นประตูร้านด้วยซ้ำไป ซานจับเข้าไปที่แขนของร่างบางลากไปยังรถซึ่งเขาได้จอดอยู่ด้านหน้าร้านพอดี ถึงเด็กหนุ่มจะร้องโวยวายมากเท่าไร แต่คนในร้านกับไม่มีใครช่วยเลย
“ปล่อยนะ!!! คุณทำบ้าอะไร” เกลโดนลากมาถึงรถหรูแล้วชายหนุ่มก็ยัดเขาเข้าไปนั่งข้างคนขับ แม้ว่าร่างบางจะพยายามลงจากรถมากเท่าไรแต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้อยู่ดี
“นั่งนิ่งถ้ายังไม่อยากตาย”
รถหรูเล่นออกไปอย่างรวดเร็วโดยเกลไม่รู้เลยว่าเขาจะพาไปยังที่แห่งใด ตอนนี้เด็กหนุ่มเริ่มกลัวเขาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จนมาถึงยังบ้านพักซึ่งไกลจากผู้คนมากแล้วยังอยู่กลางป่าเขาอีก
ซานลากเกลลงรถแล้วลากเข้าไปในบ้าน ซึ่งได้รับการดูแลเป็นอย่างดีถึงบ้านหลังนี้จะไม่ได้ใหญ่แล้วยังอยู่กลางป่าเขา เมื่อประตูปิดลงชายหนุ่มดึงเกลเข้ามาประกบริมฝีปากทันที ดวงตาของเกลเบิกกว้างสองมือพยายามดันซานให้ออกห่าง
“นายจะยอมรับหรือยัง?”
“ไม่” คำตอบนั้น มันทำให้ซานอยากจะเอาชนะมากขึ้นไปอีก ร่างหนาดึงเด็กหนุ่มเข้าไปจูบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาขบเม้มริมฝีปากของเกลจนมันเริ่มจะบวมแดง เกลยังพยายามดันหรือบางครั้งก็ทุบตีไปที่อกของชายหนุ่ม แต่มันก็ไม่เป็นผลเหมือนเดิมขนาดตัวของทั้งสองมันแตกต่างกันมาก
“ยอมรับไหม?”
“ไม่” เกลยังเลือกที่จะยืนยันคำเดิม ทำให้ซานเล่นแรงมากขึ้น เขากระชากเสื้อของอีกฝ่ายจนมันขาดออก ดูเหมือนว่าอารมณ์ของซานตอนนี้ไม่สนใจว่าอะไรจะถูกหรือผิด เขาแค่ต้องการให้เกลยอมรับ มือข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมาสัมผัสอกขาว มืออีกข้างก็กอดรัดเอวของหนุ่มน้อยไม่ให้หนีได้
“ยอมรับยัง?” คำนี้ซานถามเกลเป็นรอบที่สามได้ ร่างบางเริ่มกลัวเขาขึ้นมาจึงตัดใจยอมแพ้ แล้วบอกให้สิ่งที่เขาต้องการได้ยิน ในตอนนี้น้ำตาของเกลเริ่มคลอเบ้า มันพร้อมจะออกได้ทุกเมื่อ
“ใช่! ฉันเอง ฉันขอละ…อย่ามาตามตื๊อ ฉันเจ็บมากเกินพอแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉัน…ขอร้อง”
เหมือนคำพูดของเกลจะทำให้ซานจำได้ว่า เมื่อวานตอนเกลเข้าหาเขาตอนเริ่มเมา เกลเล่าให้ฟังว่าแฟนที่คบกันมาสี่ปีบอกเลิกเพราะเขาหมดประโยชน์ แล้วยังเล่าออกมาจนหมด เอาจริงเกลก็เหมือนกับเขาที่จะมีคนเข้าเพื่อผลประโยชน์ แต่ของเกลหนักว่าตรงที่ให้ใจเขาคนนั้นไปเต็มร้อย คนตรงหน้าเหมือนภาพสะท้อนของซานในวันวา
“ฉันขอโทษ”
น้ำตาของเด็กหนุ่มไหลออกมาอีกครั้ง นั้นทำให้ซานทำอะไรไม่ถูกได้แต่ปล่อยให้เกลร้องออกมาเหมือนเมื่อค่ำก่อนที่ดื่มจนเมา ร่างบางทรุดลงนั่งยังพื้นทันที ซานถอดเสื้อของตัวเองไปคลุมให้อีกฝ่ายแล้วนั่งลงเป็นเพื่อนอย่างเดิม แม้นว่าเขาทำกับเกลแรงไปแต่ไม่รู้ว่าเด็กน้อยจะร้องเพราะเรื่องนี้หรือเรื่องอื่น ซานปล่อยให้เกลร้องไห้ออกมาไม่ว่าจะร้องไปนานแค่ไหนเขาก็จะอยู่ข้างตัวอีกคนไม่ห่าง จนเมื่อน้ำตาขอร่างบางแห้งหายจนหมด เกลหันไปมองหน้าซาน จนอีกฝ่ายเองก็ทำตัวไม่ถูก
“ทำไม?” คำถามของเกล มันทำให้เขาเงยหน้ามอง จนสายตาทั้งสองประสานกัน ดวงตาแดงก่ำของเกลสั่นไหว ราวกับว่าซานอาจไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด
‘ถ้าฉันรองเปิดใจ นายจะทำร้ายฉันเหมือนผู้หญิงคนนั้นไหม? ’ เกลอยากถามเขาแบบนั้น แต่ไม่กล้าพอ จึงได้เปลี่ยนคำถามเสียใหม่
“ทำไมนายถึง…” ไม่ต้องรอให้เกลพูดจบ ซานตอบไปอย่างมั่นใจไร้ความลังเลใดๆ ชายหนุ่มมองเข้าไปในตาคู่สาวผ่านแว่นที่เกลยังใส่ถึงมันจะเลอะไปด้วยคราบน้ำตาก็ตาม
“ก็นายเป็นของฉันแล้ว และฉันจะไม่มีทางยกนายให้ใคร เกล”
