7 Samurai - ตอนที่12 ถึงเทศกาลแล้ว! โดย psrpowder @Plotteller

จากที่อยากสานฝันเป็นนักดาบกลับต้องผันตัวสู่เส้นทางนองเลือดแค่เพราะอยากปกป้องเขาที่ด้ายแดงแห่งโชคชะตาผลักให้(วิ่ง)ชนกันถึง 2 รอบ แต่วันใดเล่าที่ดาบในมือจะหันคมใส่เขาเสียเอง...เพื่อสำเร็จเป้าหมายของมัน

7 Samurai - ตอนที่12 ถึงเทศกาลแล้ว! โดย psrpowder @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,แอคชั่น,รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,7Samurai ,ไม่ฮาเร็ม,ตัวเอกหญิง ,ดาบพูดได้,ญี่ปุ่น,แอคชั่น,รักวัยรุ่น,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่12 ถึงเทศกาลแล้ว!

แสงแดดยามเช้าสว่างจ้าทอประกาย ณ ลานกว้างใกล้กับอาณาเขตปราสาทราชวงศ์ฮิบานะ บัดนี้รอบนอกถูกล้อมด้วยอัฒจันทร์จำนวนมากเรียงรายกันเพื่อรองรับผู้ที่เข้ามาชมเทศกาลนี้ แน่นอนว่าไม่พ้นต้องมีร้านรวงต่าง ๆ นานาตั้งรอรับลูกค้ากันเรียงราย ผู้คนมากหน้าหลายตาเองก็พากันเที่ยวชมร้านค้า บ้างก็เดินขึ้นไปจับจองที่นั่งบนอัฒจันทร์เตรียมชมการแข่งขัน

เช่นเดียวกับเหล่าผู้แข่งขันซึ่งอยู่ในชุดวอร์มสีแดงเข้ม และต่างพกอาวุธศักดิ์สิทธิ์ไว้ข้างเอว กำลังออกันอยู่บริเวณหน้าห้องสภานักเรียน พูดคุยกันจอแจเกี่ยวกับคู่แข่งที่ตนต้องเจอ

“มองไม่เห็นเลยแหะ” นาโอริที่ยื่นอยู่ห่างจากกระดานประกาศ ได้แต่เขย่งเท้ายงโย่ยงหยกเพื่อจะได้มองเห็นแต่ดูท่าจะไม่เป็นผลนัก

“คนมันตัวเตี้ยก็แบบนี้ล่ะนะ”

นาโอริชะงักนิ่งพลันหันขวับไปทางต้นเสียง และเป็นฮินาวะอย่างที่คิดไว้ ความเคืองที่มีต่อเขาเรื่องเมื่อวันก่อนยังไม่หายดี เด็กสาวเลยเลือกที่จะไม่สนใจเขา ซึ่งเจ้าตัวก็สังเกตเห็นชัดเจนกว่าอะไร

“ดูเหมือนเธอจะโชคดีนะเนี่ย” ฮินาวะเว้นจังหวะหายใจ ก่อนจะโน้มตัวไปให้สาวเจ้าเห็นหน้าและยกยิ้มกริ่ม

“ที่ได้เป็นคู่เปิดสนามน่ะ”

“หา!?” นาโอริหน้าเหวอทันใดพลันจ้องคนด้านข้างที่ยังคงยิ้มแย้มอยู่ สาวเจ้ากัดฟันกรอดพลันนึกหมั่นไส้ เธอกระโจนขี่หลังร่างสูงไม่ให้ทันตั้งตัว ทำเอาเด็กหนุ่มแทบหน้าคะมำกันเลยทีเดียว

“เฮ้ย! มันหนักนะ”

“นิ่ง ๆ น่า” นาโอริกล่าวขณะพยายามโน้มหน้าไปใกล้กระดานรายชื่อ และปรากฎว่าเด็กหนุ่มใต้ร่างเธอไม่ได้โกหกแต่อย่างใด

เมื่อได้คำตอบแล้ว นาโอริจึงจงใจทิ้งตัวลงมายืนที่พื้นหวังจะแกล้งเจ้าคนน่าหมั่นไส้ตรงหน้า

“คราวหน้าช่วยบอกก่อนได้ไหม?” ฮินาวะลูบคลำไหล่ข้างซ้ายพลันมองเด็กสาวด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย ทว่าอีกฝ่ายกลับเชิดหน้าหนีไม่สนใจ

“โกรธฉันเหรอ?”

“เปล่านี่” นาโอริตอบแทบจะทันที

“โกรธชัวร์”

“ไม่รู้ล่ะ ฉันไปเตรียมตัวเลยดีกว่า อยากเดินไปดูสนามแข่งด้วยว่าเป็นยังไง” เด็กสาวเอ่ยลอย ๆ ก่อนจะหันหลังหนีคู่อริและเดินจากไป

ฮินาวะได้แต่ถอนหายใจกับคนอารมณ์แปรปรวน ก่อนจะกลับไปสนใจตารางแข่งขัน ซึ่งคนเริ่มจะซาลงมากแล้ว ดวงตาสีแดงเลือดเคลื่อนอ่านตัวอักษรบนกระดานพลันหยุดเมื่อเจอชื่อของตนเองแล้ว เพราะก่อนหน้านี้เขาตั้งใจจะช่วยนาโอริก่อน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่พอใจต้องมาอ่านด้วยตัวเอง หนำซ้ำยังไม่ได้รับคำขอบคุณสักนิด

ฝั่งเด็กสาวที่จ้ำอ้าวออกมาจากตึกเรียน ขณะนี้กำลังเดินผ่านทางลัดของสวนซากุระที่อยู่ด้านข้างตึก สิ่งที่กล่าวกับฮินาวะหาได้เป็นแค่ข้ออ้างให้ปลีกตัวออกมา แต่เธอตั้งใจว่าจะไปพบกับซากิตรงสนามแข่งอยู่แล้ว จะได้ถือโอกาสเดินดูร้านค้าด้วยเนื่องจากยังมีเวลาอีกมากก่อนจะถึงเวลาเปิดการแข่งขัน

“หนอยแน่ เมื่อวันก่อนยังขึ้นเสียงใส่อยู่เลยวันนี้มาทำดีด้วย หึ!” นาโอริกอดอกกระฟัดกระเฟียดเดินจ้ำ ๆ ไปตามทางของสวนที่คดเคี้ยว

“เธอเองนั่นแหละที่ไปอยากรู้อยากเห็นเรื่องส่วนตัวคนอื่นก่อน” จูลิโอ้ท้วง

“ไม่ต้องซ้ำเติมเลย รู้หรอกน่าว่าฉันผิดใครจะคิดล่ะว่ามันจะร้ายแรงขั้นนั้น แถมทำซากิร้องไห้อีก”

“ก็แทนที่จะขอโทษ”

“เอาไว้แข่งเสร็จก็แล้วกัน ตอนนี้ใช้มันเป็นแรงผลักดันให้อยากกระทืบหมอนั่นก่อน” นาโอริชกกำปั้นกับฝ่ามือระรัว ทว่ากลับต้องหยุดการกระทำนั้น เมื่อสายตาดันสบเข้ากับปราสาทญี่ปุ่นโบราณ ที่ภายนอกเป็นไม้สีแดงฉานกับส่วนที่สร้างด้วยหินสีขาวสะอาด ซึ่งปราสาทนั้นถูกล้อมด้วยทุ่งดอกฮิกังบานะสีแดงราวทะเลเพลิง ช่างเพลินตายิ่งนัก

“สวยจัง...แต่เดี๋ยวนะ” นาโอริหลุดจากภวังค์ ครั้นเธอตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง

สาวเจ้าหันซ้ายทีขวาทีกระวนกระวาย เพราะรอบข้างดันมีแต่ทุ่งดอกฮิกังบานะกับต้นไม้ซากุระ แม้จะมีเส้นทางให้เดินต่อแต่เธอก็ไม่รู้ว่ามันจะไปสุดที่ไหน นาโอริจึงเลือกเดินไปตามทางที่ได้ยินเสียงผู้คนชัดที่สุด เธอพลันเร่งฝีเท้าเมื่อเริ่มมั่นใจว่าเป็นทางที่ถูกต้อง บวกกับกลัวว่าจะไม่มีเวลาเดินเที่ยวรอบงานกับซากิ แบบนั้นคงเสียดายแย่!

จนกระทั่ง...

ปัก

“โอ้ย!”

เสียงร้องดังประสานกันพร้อมกับแรงกระแทกอย่างจัง นาโอริรู้ทันทีว่าเธอเผลอวิ่งชนใครเข้าให้ สาวเจ้าส่ายหัวให้หายลายตา ก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายก็ล้มลงไปนั่งกับพื้นเช่นเดียวกัน หนำซ้ำยังเป็นเด็กผู้ชายที่ตัวเล็กว่าเธอหน่อยหนึ่งด้วย

“ขอโทษนะ เป็นอะไรไหม?” นาโอริดันตัวลุกขึ้นพลันก้าวเท้าไปหา ดวงตาสีซากุระกวาดมองร่างกายของอีกฝ่ายให้แน่ใจว่าไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

สาวเจ้าพลันสังเกตเห็นชุดยูกาตะที่เขาใส่ และตระหนักว่าวัสดุผ้าของมันมีราคาแพงหูฉี่เพียงใด อีกทั้งเรือนผมสีขาวนวลกับดวงตาคมสีนิลเป็นเอกลักษณ์น่าดึงดูด ยิ่งทำให้นาโอริคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่พ้นลูกคุณหนูสักคนเป็นแน่

ทว่าไม่ทันจะได้มองให้ถี่ถ้วนกว่านี้เธอกลับถูกดึงออกมาจากโลกของตนด้วยเสียงเรียกใกล้หู

“นี่เธอ”

“ค คะ?” นาโอริเผลอตอบสุภาพกลับไปโดยไม่รู้ตัว พลันตระหนักว่าเธอเผลอจ้องอีกฝ่ายนานไปเสียแล้ว

“ช่วยเขยิบออกไปทีได้ไหมเราจะลุกเอง”

“ให้ฉันช่วยนะ” มือเรียวยื่นไปหวังจะช่วยพยุง แต่กลับถูกเด็กหนุ่มปัดทิ้งเสียอย่างนั้น

“บอกแล้วไงว่าลุกเองได้”

เด็กหนุ่มดันตัวลุกขึ้นและจัดแจงชุดของตนใหม่ ปล่อยให้นาโอรินั่งยองเก้ออยู่อย่างนั้นและลุกขึ้นตามมา

“ไม่น่ารักเลยนะ คนเขาอุตส่าห์หวังดีไม่ขอบคุณสักคำ” ร่างบางเบ้ปากเท้าเอวขึงขังใส่คนตรงหน้า

“เรายืนของเราอยู่ดี ๆ เธอต่างหากวิ่งมาชนคนอื่นเขาแล้วก็ไม่ขอโทษ ”

“ก็ฉันรีบ...จริงด้วยต้องรีบไปนี่หว่า! นายพอจะรู้ไหมว่าลานแข่งประลองดาบไปทางไหน?”

“ขอโทษก่อนเราถึงจะบอก” เด็กหนุ่มยืนกอดอกนิ่งอยู่อย่างนั้นราวกับรอคำตอบอยู่ นาโอริเลยยอมก้มโค้งขอโทษ ก่อนจะจ้องเขม็งไปที่อีกฝ่ายอย่างคาดคั้น แต่ท่าทางของเด็กสาวกลับไปสร้างความชอบใจให้คนตัวเล็กกว่าเสียอย่างนั้น จนเขาอดที่จะแกล้งเธอไม่ได้

“อือ...แต่จะว่าไปเราก็ไม่เคยใช้ทางนั้นมาก่อนเลยไม่แน่ เอ๊ะหรือว่าจะเป็นทางนี้หรือทางนั้น...”

“โอ้ยพอแล้ว! ฉันไปของฉันเองก็ได้” นาโอริโวยลั่นพร้อมกับเดินจ้ำไปตามเส้นทางที่เธอคิดว่าน่าจะใช่ โดยไม่สนคำแนะนำแสนเล่นตัวของอีกฝ่าย และไม่วายหันขวับกลับมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาอีก

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้เด็กไม่น่ารักเอ้ย!”

สิ้นเสียงร่างบางจึงหายวับไปเมื่อลงเนินเขา เหลือเพียงเจ้าของฉายา ไม่น่ารัก คนนั้นยืนกอดอกมองตาม

“จับข้อหาหมิ่นประมาทเชื้อพระวงศ์ดีไหมนะ?” เจ้าตัวกล่าวปนหัวเราะ ก่อนจะหยุดการกระทำนั้นทันทีที่จับสังเกตถึงผู้มาใหม่ได้

“ฝ่าบาท ใกล้ได้เวลาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ชายในชุดเครื่องแบบสีขาวขลิบทองเอ่ยอย่างนอบน้อม

“อือ” เด็กหนุ่มผู้สูงศักดิ์ตอบรับ และเดินจากไปก่อนที่นายทหารหนุ่มจะตามหลังมาอีกที

โชคดีในโชคดีของนาโอริที่เชื่อในสัญชาตญาณของเธอ ทำให้สามารถเดินเท้ามาถึงบริเวณลานแข่งได้โดยสวัสดิภาพ แถมยังเหลือเวลาให้แวะไปหาซากิได้อีกนิดหน่อยด้วย ถึงจะน่าเสียดายที่ไม่ได้ไปแวะเวียนร้านค้าตามที่ต้องการ แต่อย่างน้อยก็ได้รับกำลังใจจากเพื่อนสาว รวมถึงผู้เป็นแม่ซึ่งส่งข้อความมาบอกว่าตนนั่งอยู่บนอัฒจันทร์แล้ว การมีคนที่รู้จักมาดูสิ่งที่เราจะแสดงให้เห็นเนี่ยมันทั้งอุ่นใจและตื่นเต้นในเวลาเดียวกันจนเริ่มประหม่าเลยทีเดียว

“เธอทำได้ เอาที่พวกเราฝึกด้วยออกมาใช้นะ!” ซากิเอ่ยพร้อมกุมมือของเพื่อนสาว

นาโอริพลันแย้มยิ้มให้เป็นการตอบกลับ ก่อนเธอจะขอแยกตัวออกมาเพื่อไปรอแข่งขัน และเนื่องจากเธอเป็นคู่เปิดสนาม ทำให้การเริ่มแข่งนั้นค่อนข้างยิ่งใหญ่ เพราะจะมีคนจากราชวงศ์มากล่าวเปิดการแข่งขันก่อนถึงเริ่มแข่งจริง

เด็กสาวจึงคิดว่าตนควรไปรอไว้ก่อนดีกว่า ใครมันจะไปคิดล่ะว่าจับพลัดจับผลูได้เป็นคู่แรกเสียเองแบบนี้

“ตื่นเต้นชะมัด”

“ทำใจให้สบาย ฉันอยู่ด้วยทั้งคน” เป็นครั้งแรกที่เสียงทุ้มจากคู่หูช่วยสงบความประหม่าลงได้ ราวกับว่าเขายืนกุมมือของเธออยู่อย่างไรอย่างนั้น

นาโอริปรับลมหายใจเข้าออกจนเกือบสม่ำเสมอ พลันรู้สึกได้ว่ามือของตนไม่ได้เย็นเฉียบเหมือนก่อนหน้า ทันใดนั้นเสียงประกาศก้องจากลำโพงตัวยักษ์ได้ถูกส่งออกมาให้ได้ยินกันโดยรอบ

“บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่จะเริ่มอีเว้นท์หลักของเทศกาลในครั้งนี้ นั่นคือการประลองดาบของเหล่านักเรียนชั้นปีที่หนึ่งประจำปีนี้!”

เฮ้!

เสียงผู้ชมเฮลั่นตอบรับคำกล่าวของผู้บรรยาย

“และในปีนี้ทางเราก็ได้รับเกียรติอย่างหาที่สุดไม่ได้จากองค์รัชทายาท องค์ชายลำดับที่หนึ่งแห่งราชวงศ์ฮิบานะ มากล่าวเปิดงานและทอดพระเนตรการแข่งขันตลอดทั้งวันนี้อีกเช่นเคยครับ!”

เสียงเฮที่ว่าดังแล้วกลับดังขึ้นไปอีก เมื่อร่างเล็กสูงส่งก้าวเดินออกจากตัวอาคารชมวิวมายังระเบียงไม้กว้าง เรือนผมสีขาวนวลพลิ้วตามแรงลม เสริมกับดวงตาสีนิลพราวเสน่ห์ เข้ากันกับชุดยูกาตะสีขาวทับด้วยฮาโอริสีดำลายดอกฮิกังบานะสีทองอร่าม

“เด็กนั่นเป็นเจ้าชายหรอกเหรอ!?” นาโอริตกตะลึงคิดอะไรไม่ออก ทำแค่ดึงอาวุธศักดิ์สิทธิ์มากำไว้ในมือแน่น

“จูลิโอ้บอกฉันทีว่านี่ไม่ใช่ความจริง!”

“ถ้าบอกใช่เธอจะเชื่อเหรอ?”

“ก็ไม่น่ะสิ! แย่แล้วดันเผลอไปพูดจาไม่เคารพที่ต่ำที่สูงเข้าให้แล้ว จะไม่โดนฟ้องร้องหรอกใช่ไหม!?” นาโอริกระวนกระวายเหลื่อแตกพลั่ก หากไม่ได้จูลิโอ้บอกให้สูดหายใจลึก สาวเจ้าคงเป็นลมล้มพับไปก่อนได้แข่งเป็นแน่

เสียงประกาศผ่านลำโพงยังคงดังต่อเนื่อง และในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาสำคัญ นั่นคือการประกาศเรียกตัวผู้เข้าแข่งขันคู่แรกที่จะลงมาเปิดสนาม

“ได้เวลาที่ทุกท่านรอคอยแล้วครับ ขอเปิดตัวคู่แข่งขันคู่แรกของการประลองนี้ออกมากลางสนามได้เลย!” นาโอริสูดหายใจเข้าลึกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะรวบรวมความกล้าก้าวเท้าออกไปยังลานแข่งท่ามกลางเสียงผู้คน

ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองได้พบหน้ากันเป็นครั้งแรก อีกฝ่ายเป็นเด็กผู้ชายรูปพรรณสัณฐานธรรมดาทั่วไป ถึงแม้นาโอริจะจำไม่ได้ว่าเป็นเพื่อนคนไหน อยู่ห้องอะไรหรือเก่งอย่างไร แต่จะประมาทอีกฝ่ายไม่ได้เด็ดขาด หากแพ้ตั้งแต่รอบแรกเช่นนี้ มีหวังได้โดนฮินาวะหัวเราะเยาะเป็นแน่แท้

“เพื่อเป็นขวัญกำลังใจ ขอเชิญองค์รัชทายาททรงกล่าวให้กำลังใจผู้เข้าแข่งขันหน่อยพ่ะย่ะค่ะ” สิ้นเสียงหนึ่ง ไมค์จึงถูกส่งต่อไปให้เด็กหนุ่ม ไม่นานเขาจึงขยับปากเอ่ย

“เราเข้าใจว่าการถูกเลือกให้เป็นคนแรกมักจะตื่นเต้นและประหม่าเสมอ แต่จงใช้ความกดดันนี้มาผลักให้เข้าไปสู่รอบต่อไปให้ได้ หากชนะก็เท่ากับคุณได้ก้าวขึ้นบันไดอีกขั้น..” เด็กหนุ่มเว้นจังหวะเล็กน้อย เขาหรี่ตาพร้อมวาดยิ้มกริ่มบนใบหน้าส่งไปหานาโอริที่ฟังอยู่ก่อนจะเอ่ยต่อ

“หากแพ้ก็ถือว่าคุณทำเต็มที่และมีโอกาสทบทวนความสามารถของตัวเองให้ดียิ่งขึ้น แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือทุกคนสนุกไปกับการกวัดแกว่งดาบต่างหาก สุดท้ายนี้เราขอให้ผู้แข่งขันทุกคนโชคดีและขอให้ผู้ชมทุกท่านเพลิดเพลินกับงานประลองในวันนี้ด้วย”

เมื่อกล่าวจบเสียงปรบมือพร้อมเพรียงกังวานทั่วสนาม เป็นสัญญาณการเปิดงานที่ดีเลิศ แม้จะมีคนที่ครุ่นคิดกับสายตาที่จดจ้องมองตัวเองเมื่อสักครู่อยู่นานสองนาน ทว่ากลับต้องสลัดมันไปให้สิ้นเพราะขณะนี้สังเวียนแรกของเธอกำลังจะเริ่มต้น กรรมการได้ลงมากลางสนามใหญ่และอธิบายกฎให้ผู้เข้าแข่งขันและผู้ชมฟัง ซึ่งข้อตัดสินง่ายได้ใจความ คือหากใครที่ทำอาวุธหลุดมือจะตัดสินว่าแพ้ทุกประการ

เมื่อเข้าใจกติกากันทั้งสองฝ่ายแล้วจึงเข้าประจำที่ของตน

“เริ่มได้!”

“ย๊าก!”

พริบตาเดียวนาโอริพลันถูกเข้าประชิดตัว ดวงตากลมเบิกกว้างพลันรีบตั้งรับลวก ๆ ไม่ให้วิถีดาบของอีกฝ่ายโดนตัว ทว่าปลายดาบของคู่ต่อสู้กลับแฉลบไปโดนโคนดาบใกล้กับมือเรียว ด้วยความไวกว่านาโอริจึงรีบชักมืออกพร้อมกระโดดถอยหลังห่าง แต่อีกฝ่ายยังคงตามตื้อและรัวดาบใส่เด็กสาว

ตอนนี้นาโอริที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ ต้องคิดหาทางโต้กลับให้เร็วที่สุด ก่อนสิ่งที่ฝั่งตรงข้ามเล็งเอาไว้จะเป็นจริง นั่นคือทำให้เธอตั้งรับไปเรื่อย ๆ และหาจังหวะโจมตีเข้าที่มือเพื่อให้ดาบหลุดมือ

นาโอริออกแรงผลักคู่ต่อสู้ให้เว้นระยะโจมตี และตวัดดาบใส่สีข้างของอีกฝ่าย แต่มันไม่ได้ง่ายดายนักเมื่ออีกฝ่ายฉวยโอกาสแทงดาบเข้ามาใส่ระรัว นาโอริเบี่ยงร่างไปซ้ายทีขวาทีสลับอยู่เช่นนั้น ทว่าเมื่อเทียบกับความเร็วที่ฝั่งตรงข้ามแทงเข้ามา มันยังช้ากว่ามาก จนนาโอริพลาดท่าถูกปลายดาบกระแทกแขนเต็มเปา

เพราะอาการชาจากแรงกระแทก บัดนี้มือข้างที่ใช้จับดาบจึงเหลือเพียงข้างขวาเท่านั้น นาโอริรู้ได้ทันทีว่าคู่แข่งของเธอได้รับการฝึกมากค่อนข้างดีทีเดียว เขานั้นรู้จุดที่สามารถทำให้ร่างกายชาจนขยับยากไปชั่วขณะเป็นอย่างดีเลยล่ะ

“นาโอริ ใจเย็น ๆ ตั้งสติ”

เสียงของจูลิโอ้ดังขึ้นในหัวเป็นดั่งเครื่องเตือนสติ มือขวากำด้ามดาบแน่น ริมฝีปากเผยอสูดหายใจเข้าลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ พลันกำหนดจิตใจให้สงบประสานกับคู่หูของตน ความเจ็บและชายังคงอยู่ทว่ากลับได้ประสาทสัมผัสของจูลิโอ้ช่วยเสริมเข้าไป จึงพอเพ่งสมาธิไว้กับแขนขวาได้

“พอประสานจิตแล้วดีแบบนี้เอง...” ต้องขอบคุณการฝึกสุดหฤโหดของซากิ ที่ทำให้เธอเคยชินกับการประสานจิตในระดับหนึ่ง

ขณะที่ร่างกายของเธอทั้งตั้งรับและเหวี่ยงดาบโต้กลับ สายตาและสมองก็พยายามหาช่องโหว่ของอีกฝ่ายจากทุกท่าการโจมตีที่เห็น ราวกับการทำงานของคนสองคนในร่างกายเดียวกัน จนกระทั่งสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในตอนที่ฝึกกับซากิได้แสดงผล ณ เวลานี้ ภาพปลายแหลมของดาบที่ทะลวงเข้ามาเชื่องช้า จนสามารถมองเห็นนัยน์ตาของคู่ต่อสู้ที่สะท้อนตัวของนาโอริ เมื่อต้องการจะแทงออกไป

“เห็นแล้ว!”

มือขวาเบี่ยงคมดาบให้ครูดกับดาบของอีกฝ่าย มือซ้ายที่พละกำลังน้อยกว่าช่วยพยุงปลายด้ามให้ต้านแรงเสียดสี นาโอนิเอียงคอหลบปลายแหลมจนเฉียดใบหูไปเล็กน้อย พร้อมกับที่ปลายดาบของเธออยู่ใกล้มืออีกฝ่าย นาโอริพลันตวัดปลายดาบให้หันลงพื้นเร็ว ก่อนจะ....

ปัก!

เด็กสาวออกแรงทั้งสองมือเสยด้ามดาบของฝ่ายตรงข้ามให้หลุดจากมือ และลอยเคว้งไปตกตรงขอบสนามใกล้กับอัฒจันทร์

“ตัดสินแล้ว! ผู้ชนะในรอบเปิดสนามนี้คือ ชิสึจิ นาโอริ ครับ!”

เสียงเฮดังลั่นกลบสนาม ประสานกับเสียงปรบมือจากรอบด้าน ดึงให้นาโอริออกจากภวังค์พลันหอบหายใจถี่จนตัวกระเพื่อม เนื้อตัวอ่อนแรงฮวบฮาบคล้ายพละกำลังถูกสูบเกลี้ยง นาโอริเหลือบมองอัฒจันทร์โดยรอบอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะก้มมองคู่หูของตนสลับกับมือข้างซ้ายที่ปรากฏรอยแดงจาง เธอกอบกุมอาวุธศักดิ์สิทธิ์แน่นราวต้องการแบ่งปันความตื้นตันที่เอ่อล้นในหัวใจ

“ฉันผ่านรอบแรกแล้ว...”

“เก่งมาก แต่มันเพิ่งจะรอบแรกเท่านั้นนะอย่าหมดแรงก่อนล่ะ” เสียงทุ้มกล่าวปนหัวเราะ ทว่าเต็มเปี่ยมไปด้วยความปีติ รอยแดงบนฝ่ามือของนาโอริเป็นดั่งเครื่องบ่งบอกความพยายามของเธอในรอบแรก การแข่งรอบต่อไปจะเป็นเช่นไร สาวเจ้าชักตื่นเต้นที่จะรู้เสียแล้ว

เวลาเดียวกันท่ามกลางเสียงปรบมือที่มอบให้ผู้ชนะ นัยน์ตาสีนิลกำลังจดจ้องร่างบางไม่วางพลางกอดอกแน่น ริมฝีปากได้รูปวาดยิ้มซึ่งยากจะมองเห็นออกมา

“ต้องใช่แน่ ๆ ...เราจำไม่ผิดหรอก” เสมือนพูดข้างหูเด็กสาว คนถูกมองเงยหน้าสบตากับเด็กหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัว และไม่วายแลบลิ้นใส่เขาไปหนึ่งทีก่อนจะเดินเข้าตึกไป

“มันน่าจับปรับให้เข็ด”

ภายในอาคารที่ให้เหล่าผู้เข้าแข่งขันเตรียมตัว นาโอริเดินเข้ามานั่งพักดื่มน้ำดื่มท่าให้คลายล้า พลันสะดุ้งตัวครั้นเผลอขยับแขนข้างซ้ายที่ปวด เธอบีบนวดมันอยู่นานสองนาน ทว่าทำเช่นนั้นกลับยิ่งทำให้มันช้ำกว่าเดิมเสียมากกว่า แต่ขณะที่สาวเจ้ากำลังโอดโอยกับความปวด มือใครบางคนก็ได้ยื่นมาบดบังวิสัยทัศ ในมือถือตลับใส่ยาทาเอาไว้ด้วย

“เอาไปใช้สิ” เสียงไม่คุ้นหูเรียกความสนใจของนาโอริให้หันไปมอง

เด็กหนุ่มที่นั่งข้าง ๆ เธอมีเรือนผมสีฟ้าครามถูกรวบเป็นหางม้า และมีนัยน์ตาสีเทาหม่นทับด้วยกรอบแว่นทรงสี่เหลี่ยม เขาเองก็อยู่ในชุดวอร์มสีแดงเลือดเช่นเดียวกับเด็กสาว รอยยิ้มถูกวาดบนใบหน้าอย่างเปิดเผยทำเอานาโอริเลิกคิ้วฉงน

“ขอบใจนะ ว่าแต่นายคือ...” นาโอริเอ่ยพร้อมรับตลับยามาจากอีกฝ่าย

“ผมชื่อ ยูซึกะ ไคโตะ ยินดีที่ได้รู้จัก ส่วนชื่อของเธอ....ได้ยินจากที่ประกาศแล้วล่ะ”

“อ อือ ยินดีที่ได้รู้จัก นายเองก็แข่งด้วยงั้นเหรอ?”

“ใช่แล้วล่ะแต่ต้องรออีกสักสองสามคู่น่ะ พอดีเห็นการประดาบของเธอเมื่อกี้เลยอยากมาทำความรู้จักสักหน่อย” เขาหยุดประโยคไว้ชั่วขณะพลางฉีกยิ้มกว้างให้อย่างเจิดจ้า

“ยิ่งกว่านั้น การได้รู้จักเพื่อนของเพื่อนอีกทีมันน่าตื่นเต้นดีว่าไหม?” คิ้วเรียวของเด็กสาวขมวดเข้าหากันเมื่อได้ฟัง

“หมายถึงใครเหรอ?”

“อยู่นี่เองเหรอไคโตะ” เสียงใหม่คลายความสงสัยให้เด็กสาว ทำเอานาโอริต้องเบ้หน้าทันทีที่เห็นคนผู้นั้น...

“ว่าไงไอ้เพื่อนยาก กำลังรออยู่เลย” ไคโตะส่งยิ้มสุดยียวนไปให้เพื่อนรักพลางเท้าแขนมองตอบ ทว่าอีกฝ่ายกลับเมินมันและเบนสายตาไปยังนาโอริที่นั่งอยู่ด้านหลัง ก่อนจะเดินตรงไปหาและนั่งลงข้าง ๆ มือหนาผายไปทางเด็กสาวพลันค้างไว้ราวกับกำลังรออะไรอยู่

“เอายานั่นคืนมา”

“เรื่องอะไรล่ะ ยูซึกะอุตส่าห์ให้มาฉันยังไม่ได้ใช้เลย”

“มันขโมยฉันมาต่างหากล่ะ” ฮินาวะตอบหน้านิ่งพร้อมอาศัยทีเผลอคว้าตลับยามาได้ แม้จะโดนนาโอริบ่นไม่หยุดแต่เขาหาได้ฟังไม่พลันเปิดฝาตลับยาและจ้องมองเด็กสาว

“ถกแขนเสื้อขึ้น” ทั้งนาโอริและไคโตะพากันอุทานออกมาและกระพริบตาปริบ ๆ

“จะทายาให้” ประโยคสั้นนี้ก็ยังไม่พอที่จะไขความข้องใจให้เด็กสาวได้ ร่างสูงจึงได้แต่ถอนหายใจก่อนจะอธิบายต่อ

“เจ้ายานี่มันแรง เวลาทาให้ใช้แค่บาง ๆ ถ้าคนไม่รู้เรื่องไปจ้วงมาทาก็ได้แสบตายกันพอดี”

“ร เหรอ?” นาโอริเลิกคิ้ว

“เพราะงั้นรีบทาให้เสร็จ ฉันจะได้ลากไอ้หมอนี่กลับไปด้วย”

ท้ายที่สุดเจ้าของเรือนผมสีเปลือกไม้ก็ได้แต่ยอมทำตาม ต้นแขนซ้ายที่ปรากฏรอยแดงถูกแต้มด้วยยาเนื้อบาง และเป็นดั่งฮินาวะกล่าว ความร้อนจากฤทธิ์ยาแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณที่ทา หากใช้ปริมาณมากกว่านี้คงจะแสบทรมาณเป็นแน่ ทว่าอาการของรอยช้ำดูจะดีขึ้นทันตาเห็นเลยล่ะ

“หายปวดจริงด้วย”

“หายก็ดีเพราะถ้าต้องมาแข่งกันในสภาพที่ไม่พร้อม ฉันคงจะลำบากใจแย่”

“เหอะ ให้มันจริง” สองเสียงประสานกันราวกับนัดกันมา ก่อนจะเป็นไคโตะที่ยื่นมือมาแปะมือกับนาโอริ ครั้นเสร็จเรื่องฮินาวะจึงลากตัวเพื่อนของเขาออกจากที่ที่นาโอรินั่งอยู่ โดยให้เหตุผลว่าจะไปเตรียมตัวก่อนถึงการแข่งของตน

เดินมาได้ระยะหนึ่ง บัดนี้ก็เหลือเพียงสองหนุ่มเพื่อนรักเดินตีคู่กันตรงทางเดินไร้ผู้คน

“มาเตรียมตัวต่อหน้าฉันแบบนี้มันจะดีเหรอเพื่อน?” ไคโตะวาดยิ้มบนใบหน้า ผิดกับอีกฝ่ายที่คงสีหน้าเช่นเดิม

“จะต่อหน้าหรือลับหลังยังไงผลมันก็แน่นอนอยู่แล้ว”

“แหม...งั้นคงต้องไปวัดกันในสนามแล้วสินะ” หนุ่มแว่นเอ่ยพลางชูกำปั้นขึ้นมา ฮินาวะเองก็ยกกำปั้นขึ้นมาชนกับอีกฝ่ายอย่างรู้ทันพลันยกยิ้มพึงใจ เช่นเดียวกับดวงตาสีเลือดของเขาที่ทอประกายตื่นเต้นออกมา...

เพราะศึกแรกของเขาจะต้องประชันกับเจ้าเพื่อนรักคนนี้ยังไงล่ะ!

to be continue…

つづく、psrpowder