จากที่อยากสานฝันเป็นนักดาบกลับต้องผันตัวสู่เส้นทางนองเลือดแค่เพราะอยากปกป้องเขาที่ด้ายแดงแห่งโชคชะตาผลักให้(วิ่ง)ชนกันถึง 2 รอบ แต่วันใดเล่าที่ดาบในมือจะหันคมใส่เขาเสียเอง...เพื่อสำเร็จเป้าหมายของมัน
แฟนตาซี,แอคชั่น,รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,7Samurai ,ไม่ฮาเร็ม,ตัวเอกหญิง ,ดาบพูดได้,ญี่ปุ่น,แอคชั่น,รักวัยรุ่น,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จากที่อยากสานฝันเป็นนักดาบกลับต้องผันตัวสู่เส้นทางนองเลือดแค่เพราะอยากปกป้องเขาที่ด้ายแดงแห่งโชคชะตาผลักให้(วิ่ง)ชนกันถึง 2 รอบ แต่วันใดเล่าที่ดาบในมือจะหันคมใส่เขาเสียเอง...เพื่อสำเร็จเป้าหมายของมัน
ผู้แต่ง
psrpowder
เรื่องย่อ
สวัสดีค่าา เรา psrpowder น้าาา ยินดีที่ได้รู้จักรี้ดเดอร์ทุกท่านที่ผ่าน(หลง)เข้ามาฮะ!
(เชิญชวนมาติดตามกันได้ที่
Tiktok นะฮะ จะอัพเดตเรื่อย ๆ คับ)
เอาล่ะ….วันนี้เรามีนิยายออริจินอล มานำเสนอ!!
ชื่อเรื่องว่า 7 Samurai (ถ้าสงสัยว่าทำไมชื่อนี้ คงบอกได้แค่ว่าเป็นความเบียวของไรท์เองแหละค่ะ555)
เป็นแนวแฟนตาซี เซ็ตติ้งประเทศญี่ปุ่นยุคปี3000 มีฉากต่อสู้ฟิลใช้ดาบตบตีกันไปมา ชิ้งๆๆ
ผสมความรักแบบวัยใสน่ารัก(มองตาปุ๊ปก็ปิ้งกันปั๊บ!)
แถมปมเรื่องชวนซึ้งใจ (คนอ่านซึ้งมั้ยไม่รู้แต่ไรท์น้ำตาหยด ;-; )
ใด ๆ มันอาจจะไม่ตามกระแส ไม่ตามตลาด แต่เราอยากลงเรื่องที่ตั้งใจสร้างให้ทุกคนได้อ่านจริง ๆ
และอยากขอโอกาสทุกท่านที่แวบผ่านเข้ามา คอยชี้แนะแนวทางให้ไรท์คนนี้ด้วยนะคะ
ปล. เรื่องอาจไม่ได้หวือหวาหรือน่าตื่นเต้น แต่อยากให้จับตา จับมือ จับหูดูการเติบโตของน้อง ๆ ไปด้วยกันน้าา
==============================================
***นิยายเรื่องนี้มีฉากต่อสู้และฉากความรุนแรงอื่น ๆ แทรกในบางตอน***
แต่จะมีการแจ้ง Trigger warning ก่อนเริ่มอ่านทุกครั้ง
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
==============================================
ชิสึจิ นาโอริ ตัดสินใจทำตามความฝันวัยเด็ก เธอเลือกสอบเข้าที่โรงเรียนเฉพาะทางสำหรับนักดาบ และได้พบกับคู่หูซึ่งเป็นดาบไม้เล่มหนึ่งที่ต้องตาเธอตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น เลยมอบชื่อให้ว่า จูลิโอ้
และต้องฝ่าฟันทั้งเรื่องเรียน เรื่องครอบครัว เรื่องเฉียดตายไปจนถึง…เรื่องความรัก!? โดยมีเจ้าดาบคู่ใจเป็นสักขีพยานเคียงข้างเสมอ
....แต่ดาบเล่มนี้
ไม่ได้มอบเพียงคู่หูแก่เธอ แต่มอบหลายสิ่งนับไม่ถ้วนโดยไม่รู้ตัว
มันมอบสิ่งที่เลวร้าย บ้าคลั่งและหิวกระหาย
สิ่งที่ยากจะควบคุมและพร้อมจะกลืนกินจิตบริสุทธิ์ของเด็กสาวอย่างเธอ
"ให้ข้า..ได้ลิ้มรสเลือดพวกมันเสียเถอะ"
"ออกไป...ออกไปจากหัวฉัน!"
มันมอบโชคชะตา ให้ได้พบพานใครคนหนึ่งที่แลกชีวิตเพื่อให้เธอปลอดภัย
ผู้เป็นดั่งแสงอันล้ำค่าที่ต้องรักษาไว้แม้ตัวตาย
"เพราะสัญญากันแล้ว...ว่าจะออกไปจากที่นี่ด้วยกัน เลยต้องทำทุกทางไม่ให้เสียเธอไป"
"ฉัน...ปกป้องนายได้ใช่ไหม?"
มันมอบเส้นทางใหม่ที่ดอกซากุระดอกตูมอย่างเธอ...จะได้ผลิบานสะพรั่ง ให้สมดั่งปรารถนา
"ในที่สุดก็ถึงวันนี้....วันที่ฉันไม่ต้องปกปิดอีกต่อไป"
"คุณ...คือใคร?"
มันมอบตัวตน เรื่องราวและสายสัมพันธ์นับไม่ถ้วนให้แก่เธอ แต่ก็จ้องจะช่วงชิงทุกสิ่งไปเช่นกัน
"เพราะนั่น...คือสาเหตุที่มันเกิดมา"
"และมันจะต้องดับสูญ ถ้ากล้าคิดแตะต้องคนที่ฉันรัก!"
==============================================
เนื้อเรื่องช่วงแรกอาจจะสโลว์ไปบ้าง แต่อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า ; ^ ;
ใครผ่านเข้ามาอ่านและถูกใจ สามารถเป็นกำลังใจ ติชม แนะนำ ให้นักเขียนฝึกหัดคนนี้ได้นะคะ!
ขอบคุณทุกคนมาก ๆ ค่า <3 (O w O)
よろしく、psrpowder
สายลมเย็นชื่นพัดพาความสบาย ลัดเลาะทั่วตึกรามบ้านช่องในเวลาเช้าตรู่ บัดนี้ ณ หอพักฝั่งหญิงของโรงเรียนชิบุนางิ รูมเมทสาวทั้งสองกำลังพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากซากิเข้านอนไปแล้ว
“เด็กคนนั้นถึงขนาดยอมติวหนังสือให้เลยเหรอ!?” ดวงตาสีเงินเบิกกว้างตะลึง และยิ่งเป็นกังวลเข้าไปอีกเมื่อเห็นท่าทีของนาโอริที่ดูจะไม่ได้ตระหนักถึงความอันตรายนี้เลย หนำซ้ำยังยิ้มแย้มดีใจที่มีคนยอมทวนหนังสือให้อยู่อีก
“นาโอะจังแบบนี้มันจะดีเหรอ ฉันว่ามันเริ่มน่ากลัวแล้วนะ”
“น่ากลัวตรงไหน?”
“ก็ตรงที่เขาตอบรับง่ายเกินไปน่ะสิ ใครที่ไหนจะยอมช่วยคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน”
“พูดอย่างกับหมอนั่นเป็นตาลุงแก่สักคนอย่างงั้นแหละ” นาโอริมุ่ยหน้าพลางใช้ผ้าสะอาดเช็ดที่ใบมีดของอาวุธศักดิ์สิทธิ์
“สมัยนี้อายุสิบห้าก็ต้องระวังนะ” ซากิเอ่ยเสียงแข็งจนอีกฝ่ายเป็นต้องชะงักและเริ่มเกิดความลังเลใจขึ้นมา รวมไปถึงสีหน้าน่ากลัวของเพื่อนสาว ก็ยิ่งตอกย้ำความเป็นจริงของโลกให้นาโอริเข้าไปใหญ่
มือถือคู่ใจถูกยกขึ้นมาดูพลางเลื่อนนิ้วไปจนเจอข้อความที่ส่งคุยกับเด็กหนุ่มเมื่อคืน นัยน์ตาสีซากุระพลันหรี่ลงครุ่นคิดไม่ตก เพราะถึงเธอจะเพิ่งรู้จักกับเด็กหนุ่มที่ชื่อ โซว์ ซึ่งไม่น่าใช่ชื่อจริง ๆ ของเขาด้วยซ้ำ แต่นาโอริดันรู้สึกมั่นใจอย่างไม่มีสาเหตุ ว่าท่าทางของโซว์ไม่เหมือนคนมีเจตนาร้ายหรือแอบแฝง แถมยังดูจริงใจกับเธออีกต่างหาก ทว่าจะละเลยคำเตือนของซากิที่มีมูลความจริงก็ไม่ได้ นาโอริเลยได้แต่ขมวดคิ้วจนเป็นปมเสียยิ่งกว่าโบ
“แต่ว่าเขาก็ดันตอบตกลงมาแล้วด้วย จะให้มายกเลิกเอาตอนนี้ก็คง...”
“ถ้าเป็นตอนนี้ก็น่าจะทันนะ เช้าตรู่ขนาดนี้เขาคงยังไม่อ่าน” ซากิเอ่ยเสริมครั้นกลัวว่าอีกฝ่ายจะใจอ่อนไม่ทำตาม
“ฮือ ก็ได้...” ว่าจบนาโอริจึงจรดนิ้วพิมพ์ข้อความ พลางคิดคำที่จะเขียนไปหาอีกฝ่ายก่อนจะได้ยินเพื่อนสาวเอ่ยขึ้น
“งั้นสุดสัปดาห์นี้นาโอะจังก็มาพักที่บ้านฉันนะ จะได้ช่วยเรื่องติวหนังสือไปด้วยเลย” นาโอริชะงักมือที่พิมพ์โทรศัพท์อยู่พลันเงยหน้ามองซากิทันควัน
“แบบนั้นก็รบกวนเธอน่ะสิ ไหนจะต้องดูแลคุณแม่อีก”
“ไม่ต้องเกรงใจกันหรอกจ้ะ พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่นา”
“ซากิ...ฮือ” นาโอริเบ้หน้าคล้ายจะร้องไห้ ทำเอาอีกฝ่ายหลุดหัวเราะเบา ๆ
ตริ๊ง!
ยังไม่ทันจะได้หยอกล้อกัน เสียงแจ้งเตือนหนึ่งพลันดังมาจากมือถือของนาโอริ บนหน้าจอปรากฏข้อความที่ถูกส่งมาจากเด็กหนุ่ม ซึ่งเป็นประเด็นบทสนทนาของทั้งสอง
‘สวัสดีตอนเช้านะพี่ ไม่รู้ว่าพี่ตื่นหรือยังแต่ผมจะมาบอกสถานที่กับเวลาที่จะนัดเจอกันน่ะ’
‘เห็นบอกว่าเรียนที่ชิบุนางิใช่ไหม? พอดีที่นั่นมีหอสมุดใหญ่ซึ่งเปิดช่วงเสาร์อาทิตย์และบ้านผมก็อยู่ใกล้ ๆ นั้นพอดี เลยคิดว่านัดไปที่นั่นน่าจะสะดวกทั้งสองฝ่ายนะ’
‘เจอกันประมาณบ่ายโมงดีไหม? พี่ว่ายังไงมาตอบด้วยนะ’
ครั้นเสียงแจ้งเตือนไม่ได้ดังขึ้นมาอีก จนเกิดเป็นความเงียบระหว่างสองสาว ที่ได้แต่หันมองหน้ากันเองสลับกับหน้าจอมือถือ ก่อนจะเป็นนาโอริที่พุ่งไปคว้ามันมาอ่านและโพล่งออกมาทำลายความเงียบ
“ม หมอนั้นตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!?” สาวเจ้าเบิกตากว้างจ้องตัวเลขบอกเวลาบนหน้าจอกระจก ซึ่งมันเพิ่งจะตีห้าเกือบหกโมงเช้า แม้แต่นาโอริเองนาน ๆ ทีจะลืมตาตื่นขึ้นมาได้ หากไม่ใช่เวรทำอาหารเช้าหรือนอนไม่หลับ สาวเจ้าก็คงไม่มีทางแหกตาตื่นเช้ามานั่งรอเวลาไปโรงเรียนอยู่อย่างนี้เป็นแน่
“นาโอะจังบอกว่าเขาต้องช่วยงานที่บ้านด้วยนี่ อาจจะเพราะแบบนั้นก็ได้”
“ทำยังไงดีล่ะ เล่นนัดมาเสร็จสรรพขนาดนี้ ปฏิเสธไม่ทันแล้วล่ะมั้งเนี่ย” ครั้นซากิได้ยินก็ต้องถอนใจพลางทำคอตก
“ก ก็คงจะอย่างนั้น แต่เขานัดไปที่หอสมุดใหญ่....ถ้าแบบนั้นคงไม่เป็นอันตรายเท่าไหร่ เพราะคนใช้งาน
ก็เยอะไม่ใช่เล่นเลย”
“อ๋อ....ว่าแต่โรงเรียนเรามีหอสมุดกับเขาด้วยเหรอ?”
“โธ่ ถามอะไรอย่างนั้น มันก็ต้องมีสิจ๊ะ” เด็กสาวเรือนผมสีเงินพลันเหงื่อตกก่อนจะเตือนความจำให้กับเพื่อนสาว เกี่ยวกับตึกสูงตระหง่านซึ่งตั้งอยู่ระหว่างโรงเรียนของพวกเธอกับอาณาเขตราชวงศ์ฮิบานะ มันเป็นหอสมุดสาธารณะที่ให้ความรู้แก่นักเรียนชิบุนางิและประชาชนทั่วไปในละแวกนั้น รวมไปถึงเหล่าเชื้อพระวงศ์ซึ่งอาศัยอยู่ในอาณาเขตของฮิบานะด้วย
“พวกเราเพิ่งจะเข้าเรียนที่นี่ได้ไม่นาน ไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอก” ซากิเอ่ย
“แต่เธอก็รู้นี่นา”
“เคยไปแค่ตอนเด็กน่ะ ที่นั่นสวยมากเพราะเป็นหอสมุดที่ตั้งอยู่กลางสวนดอกไม้ อีกอย่างมันใกล้หอพักพวกเราด้วย ฉันก็สบายใจหน่อย”
“ไม่ต้องห่วง ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันจะเอาจูลิโอ้ฟาดหัวเขาเอง!” นาโอริเอ่ยพลันใช้อาวุธศักดิ์สิทธิ์ตีกับมือซ้ำ ๆ จนเกิดเป็นเสียง
“ใช้ฉันไปทำร้ายคนอื่น แย่ชะมัด”
“แค่ทำให้สลบเขาไม่เรียกทำร้ายหรอก” คู่หูคู่กัดเปิดศึกเถียงกันอีกจนได้ ทำเอาซากิที่มักเป็นคนกลางได้แต่หัวเราะคิกคักพลางมองพวกนาโอริตีกัน
ท้ายที่สุดเด็กสาวก็ได้ตอบตกลงคำนัดหมายของโซว์และจะไปเจอกันในวันอาทิตย์ที่จะถึง ระหว่างนี้นาโอริจึงพยายามมีสติอยู่กับการเรียนในแต่ละวัน จะได้ไม่ต้องลำบากในการสอบปลายภาคเรียนมากนัก เช่นเดียวกับโซอิจิโร่ที่บัดนี้กำลังจัดการเอกสารราชการยิบย่อยอย่างขะมักเขม้น เพื่อให้เสร็จทันกับวันที่เขานัดอีกฝ่ายเอาไว้ถึงขนาดหมกตัวอยู่ในห้องทำงานทั้งวัน แม้แต่ทหารองครักษ์ที่อารักขาในปราสาทยังไม่ค่อยจะได้เห็นหน้าเจ้านายของตนเลยด้วยซ้ำ
.
.
.
เวลาล่วงเลยผ่านในที่สุดก็มาถึงวันสุดท้ายของสัปดาห์ เป็นครั้งแรกที่นาโอริไม่ได้กลับบ้านและต้องอยู่หอคนเดียว เนื่องจากเพื่อนสาวกลับบ้านไปก่อนแล้ว สาวเจ้าเลยพยายามหาชุดที่พอจะมีติดในตู้เสื้อผ้ามาใส่ ครั้นรื้อจนหมดจึงได้ชุดที่สบายตัวอย่างเสื้อยืดแขนสั้นสีดำ ทับด้วยเสื้อฮู๊ดสีเทาแขนยาวช่วยกันอากาศหนาวช่วงสิ้นปีได้ดี กางเกงยีนสีกรมท่าเข้ากันกับรองเท้าหุ้มส้นสีเข้ม
“เอาล่ะ เรียบร้อย!”
ครั้นเตรียมตัวเสร็จเด็กสาวพลันคว้ากระเป๋าสะพายข้าง รวมถึงถุงผ้าที่ใส่อาวุธศักดิ์สิทธิ์ไว้ข้างในมาสะพายไว้ ก่อนจะเดินออกจากห้องสีครีมและลงบันไดไปชั้นล่างสุด สองขาก้าวเดินไปตามทางเดินไม่คุ้นเคย ระหว่างทางมีนักเรียนชิบุนางิผ่านไปผ่านมา เช่นเดียวกับคนทั่วไปที่คงไม่พ้นมาใช้บริการหอสมุด กระทั่งมาถึงทางแยกตามที่ซากิกล่าว
ตั้งแต่ปากทางเข้าถูกปกคลุมด้วยดอกลาเวนเดอร์สีม่วงสดตลอดสองฝั่งทางเดิน ส่งกลิ่นหอมชวนผ่อนคลายมาตามสายลม ครั้นเดินตามทางไปอีกหน่อยจึงเห็นตัวตึก ซึ่งถูกสร้างเลียนแบบอาคารสไตล์ญี่ปุ่นโบราณ ทว่ามันกลับถูกต่อเติมขึ้นไปจนสูงเกือบเท่าอาคารเรียนของเธอ รอบตึกยังถูกล้อมด้วยดอกไม้นานาชนิดทั้งที่บานในฤดูหนาว และบานตลอดปีสร้างสีสันให้ตึกสูงจนน่ายกกล้องขึ้นมาเก็บภาพ
“โอ้พระเจ้า สวยจริง ๆ ด้วย” นัยน์ตาสีซากุระพลันทอประกายสะท้อนภาพอาคารญี่ปุ่น และหลงใหลในความงามของวิวตรงหน้า
ร่างบางก้าวเท้าเข้าสู่ด้านในหอสมุด พลันถูกต้อนรับด้วยอากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศ และกลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์ของหน้ากระดาษหนังสือ นาโอริยกมือถือคู่ใจขึ้นมาตรวจสอบหมายเลขชั้นของตึกที่นัดเจอกับโซว์ เพราะเมื่อเงยหน้าขึ้นก็ต้องปวดหัวกับจำนวนชั้นที่ต่อกันจนนับไม่ถ้วน ก่อนจะรีบตรงไปที่ลิฟต์โดยสารซึ่งอยู่ไม่ไกล นาโอริพลันสังเกตว่ารอบหอสมุดทั้งด้านในและด้านนอกต่างก็มีนายทหารยืนประจำจุดต่าง ๆ เพื่อคอยคุ้มกันผู้ที่เข้ามาใช้งานอย่างที่ซากิบอกไว้ไม่ผิดและคงจะเป็นแบบนี้ทุกชั้นเป็นแน่ เพราะเป็นสถานที่ที่เชื้อพระวงศ์อาจมาใช้งานจึงต้องเข้มงวดไว้ก่อน แม้แต่ประตูทางขึ้นลิฟต์ก็ยังมีคนคุ้มกัน
“กดดันชะมัด หอสมุดหรือกองทหารเนี่ย” นาโอริเบ้ปากหลังจากเข้ามาในลิฟต์แล้ว ก่อนจะได้ยินเสียงคู่หูดังขึ้น
“ช่วยไม่ได้ เพราะมันอยู่ในเขตพระราชวังนี่นะ”
“นั่นสิ คงไม่ใช่เปิดประตูไปแล้วเจอกับองค์ชายคนนั้นอีกหรอกนะ” นึกไปก็เหงื่อตกข้างขมับ แต่ไม่ทันไรลิฟต์ก็พาเธอมาถึงชั้นที่ต้องการ ร่างบางก้าวเท้าออกมายืนอยู่หน้าลิฟต์พลางหรี่ตามองไปรอบด้าน ซึ่งมีเพียงชั้นหนังสือเรียงกันจนลายตา กับเก้าอี้และโซฟานุ่มสำหรับอ่านหนังสือ หนำซ้ำยังไร้ซึ่งผู้คนต่างกับชั้นแรกที่คนพลุกพล่าน
“เอ่อ หนู” เสียงทุ้มต่ำดังพร้อมกับนายทหารผู้เฝ้าหน้าประตูลิฟต์ที่เดินเข้ามาหา
“คะ?”
“คือชั้นนี้มัน..”
“พี่นาโอริ!” ไม่ทันจะเอ่ยจบ เสียงเสนาะหูพลันเรียกความสนใจจากทั้งนาโอริและทหารหนุ่มให้ต้องหันขวับไปมอง ก่อนจะเห็นร่างเล็กของคนที่เธอตามหาในชุดเสื้อฮู๊ดเช่นเดียวกัน ใบหน้าได้รูปสวมแว่นตาทรงสี่เหลี่ยมกำลังยิ้มแย้มจนตาหยีพลางโบกมือน้อย ๆ ให้เด็กสาว
“ทางนี้ครับ” เขากวักมือเรียกอีกฝ่ายราวกับเด็กน้อยที่เรียกพี่สาว นาโอริจึงรีบเดินไปหาเด็กหนุ่มทิ้งให้นายทหารมองตาปริบ ๆ และต้องรีบตั้งท่าขึงขังครั้นถูกเด็กหนุ่มใช้ช่วงที่นาโอริไม่ทันมอง ตวัดสายตาชวนเสียวสันหลังวาบไปให้ราวกับความน่ารักเมื่อครู่ไม่มีอยู่จริง
ทั้งสองเดินเข้าไปยังห้องกระจกที่มีไว้สำหรับผู้ที่จับกลุ่มกันมาอ่านหนังสือ เพราะมันสามารถกรองเสียงพูดคุยกันได้ในระดับหนึ่งนั่นเอง
“รอนานไหม?” นาโอริเอ่ยถามพลางวางกระเป๋าลงบนโต๊ะไม้สีขาว พลันเห็นโซว์ส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“เพิ่งจะมาถึงได้ไม่นานเอง”
“นายคงไม่ได้แอบออกมาอีกใช่ไหม?”
“ใช่ที่ไหนเล่า” คนถูกถามเบี่ยงหน้าหนี พลางหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนต้องคอยกำชับไม่ให้ทหารที่เฝ้าเขาแพร่งพรายออกไปว่าเขาออกไปไหน
การเลือกหอสมุดเป็นจุดนัดเจอคงเป็นทางเลือกที่ดีสุดแล้ว เพราะนอกจากจะไม่ไกลมาก เขายังสามารถนัดเจอในชั้นที่มีแค่เชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่ใช้งาน จึงไม่มีใครมารบกวนหรือกังวลว่าจะถูกจับได้ อีกอย่างหอสมุดนี่ก็อยู่ในอาณาเขตของฮิบานะ ไม่เห็นจะผิดกฎตรงไหนเลย...
“งั้นก็แล้วไป”
“วันนี้พี่อยากให้ช่วยติวแค่วิชาพื้นฐานเท่านั้นใช่ไหม?”
“อือ ก็ใช่หรอก ยกเว้นว่านายรู้พวกทฤษฎีการต่อสู้อะไรทำนองนั้นด้วยน่ะนะ” นาโอริหยอกเล่นพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ทว่ากลับต้องอ้าปากค้างเมื่อโซว์ดันเอ่ยคำว่า รู้ ออกมาเสียอย่างนั้น
“หา!? พูดจริงเหรอ?”
“ครับ แต่ก็แค่ทฤษฎีนะให้ทำจริงคงไม่ได้...”
“แค่นั้นก็เป็นโชคของฉันแล้ว ขอบคุณนะ!” นาโอริที่ดีใจจนลืมตัว ตั้งท่าจะสวมกอดอีกฝ่ายและไม่พ้นคนตัวเล็กกว่าต้องรีบร้อนคว้าข้อมือเด็กสาวไว้แน่น พลันต้านแรงไม่ให้เธอทิ้งตัวลงมากอดเขาได้
“ท ทำอะไรน่ะพี่!?”
“หือ? ก็กอดไง....” หนึ่งวินาทีผ่านไปนาโอริจึงตกผลึกความคิด ใบหน้าสวยแดงแปร๊ดเป็นมะเขือเทศอย่างรวดเร็ว สาวเจ้ารีบก้าวยาวถอยหลังหนีจนแทบชนกระจก ก่อนจะกระวนกระวายยกใหญ่
“ขอโทษนะ! ฉันลืมตัว ปกติชอบทำกับเพื่อนผู้หญิงบ่อย ๆ ก็เลย...”
“ม ไม่เป็นไรครับ” โซว์เผลอดันแว่นแก้เขิน พยายามคงสีหน้านิ่งไว้ให้ได้มากที่สุด
“งั้น...นายเริ่มสอนเลยก็ได้นะ ฉันพร้อมแล้วล่ะ!” นาโอริทิ้งตัวลงกับเก้าอี้และเร่งให้เขารีบเริ่มต้นสอนเธอ ก่อนบรรยากาศน่าอายนี้จะทำให้สาวเจ้าเป็นบ้าเสียก่อน
และแล้วชั่วโมงเรียนเฉพาะกิจก็เปิดฉากขึ้นท่ามกลางความเขินอายของหนุ่มสาว
นาโอริขอให้โซว์ทบทวนวิชาพื้นฐานทั้งหมดและยังเพิ่มทฤษฎีการต่อสู้เข้าไปในตารางอีก ขณะที่นั่งฟังสาวเจ้าก็พยายามจะทำความเข้าใจพร้อมจดในส่วนที่อีกฝ่ายให้เน้นเป็นพิเศษ
ครั้นฟังมาเป็นชั่วโมง เสียงของคนตรงหน้าก็ยังคงเสนาะหูน่าฟังไม่เปลี่ยน แม้จะเอ่ยเรื่องวิชาการออกมาด้วยใบหน้าจริงจังก็ตาม แถมโซว์ยังใช้คำพูดที่นาโอริสามารถจำมันได้อย่างแม่นยำราวกับเคยสอนมาก่อนด้วย ช่างน่าประหลาดเสียจริง...
นาโอริเผลอไผลจ้องไปยังดวงตาสีนิลใต้กรอบแว่น ขณะที่โซว์กำลังทบทวนเนื้อหาและอธิบายให้ฟัง ก่อนจะต้องละสายตาไปเมื่อเจ้าตัวหันมองมาที่เธอ
“พี่รู้หรือเปล่าว่าชื่อของห้าตระกูลบุปผามีที่มาจากอะไร?”
“มาจากดอกไม้ห้าชนิดใช่ไหมล่ะ” เด็กหนุ่มพยักหน้าให้กับคำตอบนั้น
“ใช่ แล้วมันมีอะไรบ้าง?”
“เอ่อ...อันนี้ไม่รู้แหะ ฉันจำชื่อตระกูลพวกนั้นไม่ได้เลย”
“งั้นผมจะบอกให้ พี่จดเอาไว้ด้วยก็ได้นะ” เขาเอ่ยพลางรอให้นาโอริจรดปากกากับแท็บเล็ตเครื่องบาง และได้รู้ที่มาของชื่อแสนยาวเหยียดของห้าตระกูลใหญ่ ทั้งราชวงศ์ฮิบานะ ที่มาจากดอกฮิกันบานะและเป็นตราประจำราชวงศ์ จึงมีดอกไม้ชนิดนี้ปลูกอยู่ทั่วชิบุนางิไปหมด รวมถึงอีกสี่ตระกูลที่ใช้ชื่อจากดอกไม้ต่างชนิดกัน อย่าง ฟูจิมิยะจากดอกฟูจิ (วิสทีเรีย) อาจิซาวาระจากดอกอะจิไซ (ไฮเดรนเยีย) อิบารากิจากดอกกุหลาบ และ ซากุราซากุจากดอกซากุระ รวมกันเป็นห้าบุปผาตามชื่อเรียก
“อ้อ จำได้แล้ว! รุ่นพี่ที่โรงเรียนก็มีคนที่นามสกุลอิบารากิด้วยล่ะ แต่เขาไปแลกเปลี่ยนอยู่”
“ไปแลกเปลี่ยน...อ้อ เขานั่นเอง”
“นายรู้จักเหรอ?” โซว์สะดุ้งโหยงครั้นลืมไปว่าภายในห้องกระจกนี่มันเงียบขนาดไหน
“ป เปล่า ไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอก แค่เคยได้ยินมาน่ะ”
“หือ รุ่นพี่เขาเป็นคนดังขนาดนั้นเลย?”
“ถ้าเป็นคนเดียวกับที่ผมคิด เขาก็เป็นถึงลูกชายเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ทั่วประเทศเลยล่ะนะ” ดวงตาสีซากุระเบิกกว้างอย่างตะลึง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่วหน้าเล็กน้อยจนน่าขัน
“ฉันคงไม่อยากเจอพี่เขาเท่าไหร่”
“ทำไมล่ะ?”
“พวกคนรวยน่ะมักจะมีนิสัยแย่น่ะสิ เหอะ!” โซว์ได้แต่เลิกคิ้วสูงพลางนึกสงสัยว่าอีกฝ่ายไปเจออะไรมากันแน่ ถึงสาวเจ้าจะเลี่ยงตอบก็ตาม...
เนื้อหาชวนปวดหัวยังไม่จบเท่านั้น เมื่อโซว์เริ่มอธิบายถึงหน้าที่หลักของแต่ละตระกูล เขาตั้งใจสรุปให้นาโอริง่าย ๆ ว่านอกจากตระกูลอิบารากิที่เกี่ยวกับธุรกิจอสังหาริมทรัพย์แล้ว ตระกูลที่เหลือก็มีหน้าที่เฉพาะของตัวเอง ทั้งการแพทย์ การทหาร และเทคโนโลยีที่ใช้กันทุกวันนี้
“บริษัทที่เรียกกันว่ากรมตำรวจของประเทศอย่างชินระ เป็นของตระกูลซากุราซากุงั้นเหรอเนี่ย....” นาโอริพึมพำ
“นอกจากการทหาร ซากุราซากุก็เด่นในเรื่องไสยศาสตร์และการทำนาย พวกเขาเลยมีหน้าที่ทั้งสร้างอาวุธทุกอย่างที่ใช้ในประเทศ และคอยทำพิธีด้านความเชื่อให้ด้วย อย่างดาบไม้ที่ผนึกดวงจิตที่พี่ใช้อยู่ก็เป็นฝีมือของพวกเขานี่แหละ”
“ฉันจำได้ว่ามีคนไปเป็นโหรหลวงทำนายดวงชะตาให้ราชวงศ์ด้วยใช่ไหม?” สิ้นประโยคนั้น นัยน์ตาสีนิลกลับเผลอวูบไหวไม่รู้ตัว ก่อนมันจะหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มีมานานแล้วล่ะ คนปัจจุบันที่ทำนายให้ราชวงศ์ตอนนี้ก็น่าจะรุ่นปู่ย่าพวกเราแล้ว”
“ทำไมไม่หาคนใหม่ล่ะ?”
“เพราะปกติเขาจะไม่เปลี่ยนคน จนกว่าคนเก่าจะตายน่ะสิ” นาโอริพยักหน้าเข้าใจและขีดเขียนบนจอกระจก
เด็กสาวยังคงสอบถามครูเฉพาะกิจของเธอเกี่ยวกับทั้งห้าตระกูลอย่างต่อเนื่อง เพราะเธอจำได้ขึ้นใจว่าอาจารย์สาวดูจะเน้นย้ำมันเอามาก ๆ ไม่แน่ว่าหญิงสาวอาจจะกำลังบอกใบ้นักเรียนที่น่ารักของเธออยู่ก็ได้ อย่างน้อยก็ขอให้เป็นแบบนั้น...
“พอพูดถึงห้าตระกูลบุปผา...”
“อะไรเหรอ?”
“ฉันรู้สึกว่านายยังไม่ได้ลงรายละเอียด เกี่ยวกับราชวงศ์ฮิบานะให้สักเท่าไหร่เลยน่ะ” โซว์ชะงักไปชั่วขณะ แววตาครุ่นคิดฉายผ่านดวงตาคม ทว่าเขากลับไม่ยอมพูดมันออกมาและเลือกจะเปิดหน้าหนังสือเกี่ยวกับราชวงศ์ฮิบานะขึ้นมา
“ได้สิ” เด็กหนุ่มสบตากับคนตรงหน้าไม่วาง ราวกับต้องการสิ่งยึดเหนี่ยวไว้มองเพื่อไม่ให้มันสั่นไหว
“ผมจะอธิบายให้ฟัง”
เพราะเขากำลังจะต้องเล่าเรื่องตระกูลอันสูงศักดิ์ของตนเองยังไงล่ะ
to be continue….
つづく、psrpowder