7 Samurai - ตอนที่24 ภารกิจพิเศษ(2) โดย psrpowder @Plotteller

จากที่อยากสานฝันเป็นนักดาบกลับต้องผันตัวสู่เส้นทางนองเลือดแค่เพราะอยากปกป้องเขาที่ด้ายแดงแห่งโชคชะตาผลักให้(วิ่ง)ชนกันถึง 2 รอบ แต่วันใดเล่าที่ดาบในมือจะหันคมใส่เขาเสียเอง...เพื่อสำเร็จเป้าหมายของมัน

7 Samurai - ตอนที่24 ภารกิจพิเศษ(2) โดย psrpowder @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,แอคชั่น,รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,7Samurai ,ไม่ฮาเร็ม,ตัวเอกหญิง ,ดาบพูดได้,ญี่ปุ่น,แอคชั่น,รักวัยรุ่น,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่24 ภารกิจพิเศษ(2)

***Trigger warning : เลือด ความรุนแรง การข่มขู่ การลอบทำร้าย***

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

รุ่งเช้ามาเยือนพร้อมกับละอองหิมะสีขาวนุ่ม ประธานนักเรียนหนุ่มได้นัดเจอกับพวกนาโอริตั้งแต่ก่อนพระอาทิตย์จะเผยโฉมบนท้องฟ้าเสีย บัดนี้ ณ เสาโทริอิใหญ่ซึ่งเป็นทางเข้าหลักของทั้งอาณาเขตฮิบานะและโรงเรียนชิบุนางิ โชโตะในชุดเครื่องแบบสภานักเรียนสีแดงเลือด ทับด้วยผ้าพันคอสีอ่อนกำลังเอนพิงกับเสาต้นยักษ์เพื่อรอสมาชิกที่เหลือ เพราะดูเหมือนเขาจะมาเร็วเกินไปหน่อย

“รุ่นพี่คะ!” เสียงหวานของนาโอริดึงเด็กหนุ่มให้หลุดจากภวังค์ ก่อนจะหันมองเหล่ารุ่นน้องทั้งสามในชุดเครื่องแบบดั่งเช่นทุกครั้ง แต่กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปอย่างน่าประหลาด

“ตรงเวลาดีมากครับ” รุ่นพี่หนุ่มเอ่ยพลางกวาดตามองที่ทั้งสามอีกครา ราวกับตรวจสอบบางอย่าง

“อุปกรณ์ที่พี่ให้ไป เตรียมมาพร้อมหรือยัง?”

“พร้อมค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง” ซากิเอื้อมมือไปสัมผัสที่เอว ซึ่งบัดนี้ไม่ได้มีเพียงอาวุธศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่เหน็บอยู่ แต่มีกระเป๋าขนาดเล็กอยู่ที่ด้านหลังด้วย

“แล้วพวกเราจะไปที่ลานจอดนั่นได้ยังไงเหรอคะ?” ดวงตาสีเงินวาวหรี่ลงอย่างสงสัย

“ที่จริง...อีกเดี๋ยวก็มีคนมารับแล้วล่ะ” โชโตะวาดยิ้ม ทำเอาทั้งสามเลิกคิ้วสูง ทว่าไม่ทันได้อ้าปากถาม คำตอบก็ปรากฏเองถึงที่

ฟู่ว

สายลมก็พัดกระหน่ำเหนือจุดที่ทั้งสี่ยืนอยู่ ครั้นเงยหน้าขึ้นหาท้องฟ้า รถหรูคันหนึ่งพลันร่อนลงมาด้วยเครื่องไอพ่นซึ่งแทนที่ล้อทั้งสี่ข้าง ก่อนจะคืนรูปทรงกลับเป็นล้อเช่นเดิมเมื่อยานพาหนะกำลังจะแตะถึงพื้น เรียกว่าเป็นนวัตกรรมที่คนยุคปีสามพันแทบจะชินชากับมันไปเสียแล้ว

“เปิดตัวอลังการเกินไปไหมเนี่ย?” นาโอริเบ้ปาก

ทันทีที่รถยนต์จอดสนิท ประตูใหญ่จึงถูกยกขึ้นเผยให้เห็นอาโอบะตรงที่นั่งคนขับ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มกวาดมองด้านนอกรถอย่างระแวดระวัง ก่อนจะหันไปเอ่ยกับพวกเด็ก ๆ

“รีบขึ้นมาได้แล้ว เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้าจะซวยเอา”

“แบบนี้ยังต้องกลัวใครเห็นอีกเหรอ?” ฮินาวะแอบประชดให้สองสาวได้ยิน ทำเอาทั้งคู่ต้องกลั้นขำสุดชีวิตเพื่อไม่ให้หญิงสาวอารมณ์ร้อนได้ยิน

เมื่อรับผู้โดยสารขึ้นบนรถหรูแล้ว หญิงสาวจึงขับทะยานไปบนเส้นทางเหนือน่านฟ้าและเดินทางไปยังเป้าหมาย...

ปกติแล้วผู้คนทั่วไปก็จะใช้เส้นทางถนนบนผืนดินเพื่อเดินทาง สำหรับหน่วยงานราชการซึ่งอยู่ในความดูแลของราชวงศ์ฮิบานะ และมีใบอนุญาตให้ใช้เส้นทางทางอากาศจะสามารถใช้งานเส้นทางบนท้องฟ้าได้ แต่ก็เฉพาะเวลางานเท่านั้น จึงไม่บ่อยนักที่เด็กมัธยมปลายอย่างพวกนาโอริ จะได้มีโอกาสนั่งยานพาหนะลอยเหนือฟ้าเช่นนี้ ทำให้เด็กสาวออกอาการตื่นเต้นจนแทบเกาะหน้าต่างชมทิวทัศน์เบื้องล่างเลยทีเดียว

แม้อาโอบะจะมีท่าทีรำคาญเสียงกระซิบกระซาบของที่นั่งเบาะหลังอยู่บ้าง แต่ก็ไม่กล้าปริปากบ่นเพราะดันถูกโชโตะซึ่งนั่งตำแหน่งข้างคนขับส่งสายตาดักคออีกฝ่าย พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนแต่แฝงความน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

“แล้วนี่...มีแค่พวกเราห้าคนเท่านั้นเหรอคะ ที่ทำภารกิจนี้?” นาโอริถามหลังจากที่ตื่นเต้นกับทิวทัศน์เหนือหมู่เมฆจนพอใจแล้ว

“ไม่ใช่หรอก เดี๋ยวจะมีเจ้าหน้าที่ของชินระมาสมทบ เพื่อคุ้มกันองค์รัชทายาทด้วยน่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเรียบขณะจดจ่อกับการขับขี่

“แต่ที่ไม่มาพร้อมกันก็เพื่อป้องกันการเป็นเป้าสายตาคนยังไงล่ะ” รุ่นพี่หนุ่มเอ่ยเสริม เมื่อสังเกตว่ารุ่นน้องสาวยังไม่ลบความสงสัยออกจากใบหน้าสวย นาโอริพยักหน้าอย่างเข้าใจพลันเปลี่ยนไปสนใจสภาพแวดล้อมภายนอกรถอีกครั้ง

ใช้เวลาร่วมหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงสถานที่นัดหมาย รถหรูลดระดับลงแทรกตัวผ่านปุยเมฆขาวจนเข้าสู่ชั้นบรรยากาศที่สามารถหายใจได้สะดวกยิ่งขึ้น เบื้องล่างคือลานคอนกรีตโล่งท่ามกลางป่าทึบเขียวขจีที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาราวกับมหาสมุทร ครั้นลงจอดตรงลานคอนกรีตอย่างนุ่มนวล นาโอริพลันสังเกตว่านอกจากรถของพวกเธอแล้ว ยังมีรถหรูและเครื่องบินลำเล็กใหญ่สองสามลำจอดทิ้งเอาไว้ รวมไปถึงนายทหารจำนวนหนึ่งประจำการอยู่ไกล ๆ

“นี่มันไกลจากเมืองพอสมควรเลยแฮะ” ซากิเอ่ยอย่างไม่เชื่อสายตา พลางหันมองรอบตัวซึ่งมีแต่ต้นไม้สูงดูน่ากลัวและไม่น่าย่างกรายเข้าไปเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นพวกเขาพลันสังเกตเห็นยานพาหนะอีกสองคันค่อย ๆ ลงจอด ณ ลานกว้างไม่ไกลจากกันมาก ตามมาด้วยเจ้าหน้าที่ชินระในชุดสูทเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มตัดกับเกราะแขนสีขาวสะอาดจำนวนหนึ่งลงมาจากรถ ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาอาโอบะ

“อรุณสวัสดิ์ครับ อาโอบะซัง” ชายวัยกลางคนทำความเคารพขึงขัง เช่นเดียวกับคนอื่นที่เดินตามมาทีหลัง อาโอบะจึงพยักหน้าตอบ และตระหนักถึงสายตาของเพื่อนร่วมงานที่ลอบมองด้านหลังของเธอ ดูเหมือนเจ้าหน้าที่หนุ่มจะสังเกตเห็นกลุ่มของนาโอริซึ่งอยู่ด้านหลังเข้าแล้ว

“เครื่องแบบนั่น...คงจะเป็นนักเรียนจากชิบุนางิที่ซาโตชิซังพูดถึงสินะครับ”

“ฝากตัวด้วยนะครับ” โชโตะรีบเอ่ยกลับไปพร้อมก้มโค้งอย่างสุภาพให้อีกฝ่าย พวกนาโอริเองก็ทำตามทันทีที่รุ่นพี่ของเธอส่งสายตาบอก คนอายุมากกว่าฮัมตอบรับ ก่อนจะถูกดึงความสนใจด้วยเสียงสัญญาณจากอุปกรณ์สื่อสารข้างหู

“รับทราบ” เมื่อชายหนุ่มละปลายนิ้วจากอุปกรณ์สื่อสาร เขาพลันหันกลับมามองที่อาโอบะอีกครั้ง

เพราะภารกิจของพวกเขากำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว...

“ดูเหมือนจะเสด็จมาถึงแล้วนะครับ”

“อื้อ ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมและคอยคุ้มกันตามจุดที่ได้รับมอบหมายด้วย” ความเคร่งขรึมปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาวยามออกคำสั่ง

ไม่นานหลังจากที่ได้รับการติดต่อ ชั่วพริบตาหมู่เมฆขาวพลันบิดเบี้ยว ก่อนจะปรากฏยานพาหนะขนาดใหญ่ลอยเอื่อยอยู่กลางน่านฟ้า เครื่องบินสีขาวโพลนยืดเหยียดโครงล้อเหล็ก ชะลอความเร็วให้ตัวสัมผัสพื้นดินอย่างนุ่มนวลที่สุดและเคลื่อนตัวมาหยุดนิ่งเบื้องหน้ากลุ่มคนตัวเล็กจ้อย

ประตูเหล็กเคลื่อนเปิด เผยให้เห็นชายในเครื่องแบบทหารสีขาวเดินนำออกมา พลันตั้งท่ายืนขึงขังรอรับบุคคลสำคัญอยู่ที่ปลายบันได ก่อนจะตามมาด้วยร่างของเด็กหนุ่มสูงศักดิ์ ผู้มีเรือนผมสีขาวบริสุทธิ์เข้ากับดวงตาคมสีนิลมีเสน่ห์ที่สะท้อนกับแสงแดดยามรุ่งอรุณ ริมฝีปากบางได้รูปคล้ายสตรีและผิวขาวนวลภายใต้ชุดสูททางการสีดำ บ่งบอกถึงการดูแลเป็นอย่างดีนั้น ช่างน่าหลงใหลจนยากจะละสายตาได้

ครั้นร่างเล็กเหยียบพื้นดิน เหล่าทหารและเจ้าหน้าที่ชินระต่างก้มโค้งอย่างนอบน้อมให้ เช่นเดียวกับโชโตะและเหล่ารุ่นน้อง ยกเว้นแค่นาโอริที่แอบเหลือบมององค์ชายหนุ่มอย่างช่วยไม่ได้ เพราะใบหน้าของเขาดันชวนตงิดใจอย่างน่าประหลาด

“รถพระที่นั่งจอดอยู่ทางนั้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ทหารหนุ่มผายมือไปทางรถหรูซึ่งอยู่ไม่ไกล ร่างเล็กพยักหน้าตอบพลันตวัดสายตามองผู้คนมากหน้าหลายตาเบื้องหน้า แต่แล้วเขากลับต้องสะดุ้งทันทีที่สบเข้ากับนัยน์ตาสีซากุระแสนคุ้นเคยและชวนให้คิดถึง ดวงตาคมเบิกขึ้นพลันเผยอปากราวไม่เชื่อสายตา ทำเอานาโอริที่เห็นสีหน้าแปลกไปของอีกฝ่ายได้แต่เลิกคิ้ว เหงื่อตกกังวลว่าเขาจะจับสังเกตสายตาของเธอได้หรือเปล่า

“อะแฮ่ม ต้องให้เราบอกกี่ครั้งว่าไม่ต้องให้คนตามมากันเยอะขนาดนี้?” เด็กหนุ่มรีบหาจังหวะเปลี่ยนสีหน้าตนเอง ก่อนจะหันไปจดจ้องนายทหารใกล้ตัวด้วยสายตาคาดคั้น

“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ส่งทหารมาคุ้มกันพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”

“เฮ้อ ทั้งที่สั่งให้คนมาอารักขาเรา แต่กลับต้องไปยืมมือเด็กนักเรียนจากชิบุนางิมาช่วยงั้นเหรอ?” นัยน์ตาสีนิลเบนไปยังกลุ่มนักเรียนชิบุนางิ แววตานั้นวูบไหวเป็นกังวลทว่ากลับยากจะสังเกตได้ พาให้ทุกสายตาหันหาเด็กทั้งสี่ ก่อนจะเป็นอาโอบะที่ออกหน้ารับแทน

“หัวหน้าของหม่อมฉัน เป็นคนเสนอให้พวกเขาได้มาเรียนรู้งานจากการติดตามในครั้งนี้เพคะ พวกเขาเองก็มีความสามารถมาก ขอพระองค์ทรงอย่าได้กังวลไป”

“สงสัยเราคงต้องหารือเรื่องนี้กับซาโตชิเสียแล้ว ว่าให้จัดขอบเขตงานของสภาเจ็ดซามูไรให้แคบลงหน่อย...เพราะการปกป้องใครสักคน โดยที่ต้องแลกกับชีวิตมันไม่ควรเป็นหน้าที่ของเด็กหรอก” เขาทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะก้าวเดินนำไปตามด้วยนายทหารหลายคนซึ่งตามไปติด ๆ วินาทีที่ร่างเล็กผ่านหน้าไป นาโอริพลันสังเกตเห็นแววตาชิงชัง ทว่ากลับเยือกเย็นออกมาจากนายทหารที่ติดตามองค์ชายหนุ่ม แต่ไม่ทันจะได้มองให้ชัดเขาก็ดันจากไปไกลเสียแล้ว

“อะไรน่ะ นั่นเขาเป็นห่วงพวกเราเหรอ?” ฮินาวะกระซิบกระซาบให้เด็กสาวทั้งสองได้ยิน ก่อนจะเป็นซากิที่เอ่ยตอบเบา ๆ

“ไม่รู้สิ...แต่เหมือนพระองค์จะทรงไม่พอพระทัยอยู่นะ”

“อย่าเพิ่งคุยกันตอนนี้เลย รีบขึ้นรถเถอะครับ” เสียงนุ่มจากโชโตะเรียกสติรุ่นน้องทั้งสามให้เดินไปยังรถ ขณะที่อาโอบะกำลังพูดคุยกับนายทหารคนหนึ่งอยู่ ไม่นานเธอจึงเดินตามมา

เมื่อองค์ชายหนุ่มประจำตำแหน่งที่นั่งด้านหลังเป็นที่เรียบร้อย ขบวนรถหรูจึงเคลื่อนที่ออกตัวและวิ่งลัดเลาะเข้าเส้นทางซับซ้อนของป่า แทนที่จะเป็นเส้นทางอากาศ

“ทำไมคราวนี้ถึงใช้ทางปกติล่ะคะ?” ซากิถาม

“ฉันเองก็ไม่ค่อยพอใจหรอก เพราะตอนแรกก็ตกลงกันว่าจะใช้เส้นทางอากาศ แต่อยู่ ๆ ก็มาเปลี่ยนกลางคันเสียอย่างนั้น” อาโอบะขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์พลางขับรถไปตามเส้นทางรกทึบ

“แต่ใช้เส้นทางแบบนี้ ดูจะอันตรายกว่าบนฟ้าอีกนะ” ฮินาวะเอ่ยพลางจ้องมองสภาพแวดล้อมรกทึบภายนอกกระจก

“อย่าว่าแต่พวกเธอเลย ฉันเองก็คิดไม่ต่างกันหรอก ไม่รู้คนพวกนั้นคิดอะไรอยู่” หญิงสาวเอ่ย ก่อนที่เธอจะรู้สึกว่ามีใครบางคนที่เงียบจนผิดปกติ

“นี่เธอน่ะ เป็นอะไรไปไม่พูดไม่จาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว?” อาโอบะเหลือบมองนาโอริที่นั่งเงียบอยู่ที่เบาะหลัง พาให้สาวเจ้าสะดุ้งเมื่อตระหนักว่าอีกฝ่ายกำลังเรียก

“แค่รู้สึกว่า....มันมีอะไรแปลก ๆ น่ะค่ะ”

“หมายถึงอะไร?” หญิงสาวเลิกคิ้วสูง

“สังเกตสีหน้าแปลกของพวกทหารเข้าเหรอ?” โชโตะเอ่ยถาม

“รุ่นพี่ก็เห็นเหมือนกันใช่ไหมคะ!? ฉันคิดว่ามันเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังจ้องจะกินเหยื่อ อะไรทำนองนั้นเลย”

“ถึงจะพูดเกินจริงไปหน่อย แต่ทหารบางคนก็ไม่ค่อยชอบองค์ชายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว มันก็ต้องมีบ้างแหละ” รุ่นพี่หนุ่มเอ่ยพลางยกยิ้มอย่างเอ็นดูกับจินตนาการอันล้ำเลิศของเด็กสาว ทว่านาโอริกลับไม่รู้สึกสบายใจขึ้นเลย ดวงตาสีซากุระสั่นไหวพลางนึกถึงสิ่งที่เห็น แววตานั้นมันกลับทำให้เธอรู้สึกกลัวและอดเป็นห่วงองค์ชายหนุ่มไม่ได้

ในขณะเดียวกัน ภายในตัวรถหรูที่เด็กหนุ่มโดยสารอยู่ ไร้ซึ่งเสียงพูดคุยใด ๆ จนน่าอึดอัด แต่กลับมีใครคนหนึ่งที่ใจไม่อยู่กับตัวพลางลอบมองกระจกใสเบื้องหลัง ซึ่งเผยให้เห็นรถของอาโอบะที่กำลังขับตามมา คิ้วเรียวขมวดแทบเป็นปมพร้อมกับยกมือถือคู่ใจขึ้นมาเลื่อนหาชื่อใครคนหนึ่ง

“ที่เงียบหายไปเลยเป็นเพราะแบบนี้เองสินะ” โซอิจิโร่พึมพำเบา ๆ ไม่ทันไรก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ถ้าเกิดจำกันได้ขึ้นมาจะทำยังไงล่ะทีนี้”

“ทรงมีเรื่องกลุ้มพระทัยอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?” หนึ่งในทหารเอ่ยถามครั้นได้ยินเสียงถอนใจ

“ม ไม่มีอะไร เราแค่คิดเรื่องงานน่ะ” โซอิจิโร่เอ่ยพลางกอดอกหลวม ๆ และพยายามไม่หันไปมองเบื้องหลัง

โดยไม่ทันรู้....ถึงอันตรายที่เฝ้ารออยู่ในมุมมืด

กึก

ณ ซอกหลืบทึบไร้ซึ่งแสงลอดผ่านระหว่างต้นไม้ กระบอกโลหะกำลังเคลื่อนทิศตามการเคลื่อนไหวของหนึ่งในรถยนต์ที่อยู่กลางขบวน ใครคนหนึ่งสัมผัสไกปืนรออย่างใจเย็นให้ศูนย์เล็งประสานกับยางล้อรถ กระทั่งมันประกบกันนิ้วจึงเหนี่ยวไกส่งกระสุนระเบิดขนาดเท่ากำปั้นให้พุ่งแหวกอากาศชนเข้ากับล้อยาง

ตูม!

แรงระเบิดฉีกกระชากรถของทหารฮิบานะกระจุยเป็นเศษซาก กระเด็นปะทะรถคันใกล้เคียงจนเสียการควบคุมไปด้วย ก่อนจะมีเสียงระเบิดตูมตามจากอีกฟากหนึ่งของป่า กระสุนเหล็กพุ่งทำลายรถของเจ้าหน้าที่ชินระ แรงกระแทกพัดให้กลิ้งตลบชนกับต้นไม้จนล้มระเนระนาด ไฟรุนแรงพวยพุ่งจากซากเหล็กลามสู่ต้นไม้รอบด้านอย่างรวดเร็ว

“จอดรถเดี๋ยวนี้!” องค์ชายหนุ่มหันขวับมองเหตุการณ์ชุลมุนเบื้องหลัง พลันตะโกนสั่งเสียงแข็ง

“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ มันอันตราย”

“ก็บอกให้..”

แกร็ก

สัมผัสเย็นวาบที่ท้ายทอยพร้อมกับเสียงปลดไกปืนดังเป็นสัญญาณ นัยน์ตาสีนิลหรี่ลงพลันเหลือบมองเบื้องหลังของตน บัดนี้ทหารหนุ่มที่ควรจะให้ความอารักขาแก่เขา กำลังจ่ออาวุธต้องห้ามสีเงินวาวมาทางเขาเสียแทน

“อยู่เฉย ๆ จะปลอดภัยกว่านะพ่ะย่ะค่ะ....ฝ่าบาท”

“แกไม่ใช่แม้แต่คนของเราด้วยซ้ำ ทำไมเราต้องฟังด้วย?”

“ถ้าไม่ฟัง หัวของท่านก็จะเป็นรูน่ะสิ” มือหนากดปืนให้แนบกับศีรษะมากขึ้น โซอิจิโร่จึงเลือกสูดหายใจเข้าลึกพร้อมกับยกมือขึ้นเชื่องช้าเป็นสัญญาณ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะเย้ยหยันดังมาจากที่นั่งด้านหน้า แรงกดจากปากกระบอกปืนพลันคลายลงทว่ากลับสัมผัสได้ว่าอยู่ไม่ห่างนัก และนั่นอาจเป็นโอกาสเดียวของเขาก็เป็นได้....

เด็กหนุ่มลอบมองอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้าย นัยน์ตาสีนิลสะท้อนภาพของปืนสีเงินแจ่มชัด...ก่อนจะตัดสินใจเคลื่อนไหว

พรึบ!

“เฮ้ย!”

เพื่อแย่งปืนในมือนั่น!

ปัง!

กระสุนเหล็กพุ่งเฉียดเรือนผมสีขาวหวุดหวิดเพราะเจ้าตัวเบี่ยงหลบ โซอิจิโร่พุ่งกระชากข้อมืออีกฝ่ายพลันหันปากกระบอกปืนไปใส่ที่นั่งคนขับ พลันบังคับให้เหนี่ยวไกใส่เพื่อนตนเอง

ปัง!

กระสุนทะลวงกะโหลกหนาส่งของเหลวสีแดงกระเซ็นเปรอะเปื้อนกระจกใส รถยนต์ที่ไร้ซึ่งคนขับเริ่มเสียการควบคุมและเหวี่ยงไปมา จนยากที่จะแย่งปืนมาจากมือศัตรูได้ เด็กหนุ่มที่หัวไวรีบชักดาบจากร่างไร้วิญญาณ พลันแทงทะลุลำคอดับลมหายใจในชั่วพริบตา ครั้นไม่เหลืออุปสรรคอื่นแล้ว ปัญหาใหญ่จึงเหลือเพียงรถคันนี้เท่านั้น โซอิจิโร่พลันคว้าพวงมาลัยคุมทิศทางอย่างทุลักทุเล และให้มันพุ่งปะทะกับต้นไม้ใหญ่ใกล้ ๆ

เวลาเดียวกันในรถหรูของอาโอบะ นัยน์ตาสีน้ำเงินเบิกกว้าง ครั้นเห็นภาพความโกลาหลของรถเพื่อนร่วมงานที่กระจุยกระจายอยู่ข้างทาง ซ้ำยังเริ่มถูกไฟคลอกจนไม่เหลือชิ้นดี

“นั่นมัน!” หญิงสาวเหยียบคันเร่งไล่ตามหลังรถองค์ชายหนุ่มจนทัน ก่อนจะเหยียบเบรกมิดเพื่อยั้งไม่ให้เข้าไปชนรถข้างหน้า จนถลาไปหยุดอยู่ตรงข้างๆต้นไม้ต้นหนึ่ง

“องค์ชาย!” ครั้นจอดสนิท นาโอริที่ได้สติหลังจากถูกเหวี่ยงชนกับตัวรถ รีบรุดเปิดประตูด้านที่ใกล้มือทันควัน และวิ่งตรงไปยังซากรถที่เริ่มมีเปลวไฟลุกลามตรงกระโปรงหน้า แม้จะมีเสียงห้ามปรามจากคนในรถแต่ก็หาได้ฟังไม่ เพราะร่างกายของเธอมันออกตัววิ่งไปเองเสียแล้ว

ครั้นถึงตัวรถเด็กสาวที่กำลังจะเอื้อมมือไปดึงประตู กลับต้องถอยหนีเมื่อมีแรงถีบจากภายในรถ รุนแรงมากถึงขนาดที่ประตูเหล็กกระเด็นหลุดจากตัวรถไปไกล ตามมาด้วยร่างเล็กขององค์ชายหนุ่มที่พยุงตนเองออกมาจากซากรถ นาโอริพลันรีบพุ่งตัวเข้าไปพยุงเขาได้ทันท่วงที ทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อย

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ!?”

“เราไม่เป็นอะไร...” เขาตอบเพียงเท่านั้น ก่อนจะขว้างดาบที่ใช้ฆ่าศัตรูนั่นทิ้งพลางจ้องมองฝ่ามือที่ปรากฏรอยไหม้จากการสัมผัสดาบที่ไม่ใช่ของตนเอง ดวงตาสีซากุระสั่นไหวทันทีที่สังเกตเห็นเลือดแดงสดเปรอะเปื้อนบนใบหน้าอีกฝ่าย ด้วยความเผลอไผลมือเรียวจึงเอื้อมไปสัมผัสแก้มนวลของเขา

“เลือด?...ท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ” คนถูกสัมผัสผงะไปเล็กน้อยและปัดมือของเด็กสาวออก

“นี่ไม่ใช่เลือดของเราหรอก”

“จริงเหรอ....โล่งอกไปที”

อาโอบะที่เห็นว่านาโอริถึงตัวองค์ชายเป็นที่เรียบร้อยจึงวางใจไปเปลาะหนึ่ง ก่อนจะวิ่งไปยังรถคันที่ใกล้สุดซึ่งไม่มีวี่แววว่าจะมีใครออกมาจากรถ หรือหนีออกมาก่อนแล้ว หญิงสาวเดาะลิ้นไม่สบอารมณ์ครั้นเห็นร่างไร้วิญญาณที่ถูกเผาทั้งเป็นของคนในรถ อาโอบะเอื้อมมือจับกระบังดาบของตนพลางกวาดตามองตามป่าทึบ เธอสูดหายใจลึกและสัมผัสกลิ่นอายรอบด้าน จนตระหนักได้ว่าพวกเขากำลังถูกล้อมเอาไว้....

“รีบพาองค์รัชทายาทขึ้นรถเร็วเข้า ที่นี่ไม่ปลอดภัย”

ตูม!

ไม่ทันขาดคำรถหรูของอาโอบะกลับถูกทำให้ระเบิดพลันกลายเป็นกองเพลิง โชคดีที่ไม่มีใครอยู่บนรถ ทว่าคลื่นกระแทกรุนแรงที่ปะทะกับร่างกายจนปลิวไปคนละทิศละทางดันตัดขาดระหว่างนาโอริกับพวกอาโอบะ ไฟที่เคยลามต้นไม้ทวีคูณความรุนแรงขึ้น ชั่วพริบตาเด็กสาวก็อยู่ตัวคนเดียวและถูกห้อมล้อมด้วยเปลวเพลิงร้อนระอุ ควันหนาลอยคลุ้งบดบังทุกสิ่ง มองไม่เห็นแม้แต่คนที่อยู่ใกล้ ๆ

“องค์ชายคะ!” แม้จะเรียกสุดเสียงแต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากทางไหนเลย นาโอริพลันคิดว่าเขาอาจถูกแรงระเบิดพัดไปไม่ไกลจากเธอมาก จึงเลือกจะก้าวเดินฝ่าหมอกควันไปจุดที่คาดว่าเด็กหนุ่มน่าจะอยู่ แต่เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกคลื่นความร้อนไล่ให้ถอยหนี นาโอริปรากฏสีหน้าซีดเผือดและกังวล มีเพียงควันไฟเท่านั้นที่กั้นอยู่ ทว่าเด็กสาวไม่สามารถทนเขม่าควันได้นานพอจะฝ่าไปหาองค์ชายหนุ่ม ทั้งที่หน้าที่ของเธอคือปกป้องเขาแท้ ๆ

ตูม!

เสียงระเบิดดังสนั่นสั่นไหวไปทั้งพื้นที่ และมันมาจากอีกฟากหนึ่งของกำแพงควันไฟซึ่งเป็นทางที่รถของอาโอบะเคยจอด ใจของนาโอริหล่นวูบเพราะนึกเป็นห่วงซากิกับคนอื่น พลันอยากจะวิ่งเข้าไปในความวุ่นวายนั่นใจจะขาด ทว่าตราบใดที่ยังหาองค์ชายหนุ่มไม่เจอ ความกังวลใจก็ไม่มีทางลดลง หนำซ้ำผลจากแรงระเบิดเมื่อครู่เปลวเพลิงจึงลุกลามรวดเร็วปานแสง รู้ตัวอีกทีทางด้านหน้าก็ถูกปิดตาย ตอนนี้เธอไม่มีที่ให้ไปแล้ว...

“โธ่เอ๊ย...ทำยังไงดี” นาโอริเม้มปากแน่นจนเจ็บแปร๊บ เวลานี้เธอคิดอยากหาเส้นทางที่จะลัดไปอีกด้าน ดวงตาสีซากุระกวาดมองไปรอบตัว พยายามจับเบาะแสจากในม่านควัน

โดยหารู้ไม่ว่าเปลวเพลิงกำลังซ่อนอันตรายที่หวังจะสะบั้นคอเธอให้ขาด...

“ระวัง!”

ฉวับ!

เสียงอากาศถูกฉีกออกด้วยคมดาบคมกริบ นาโอริหลบมันได้อย่างหวุดหวิด แต่นั่นเป็นเพราะมีแรงของใครบางคนดึงตัวเธอให้ออกจากวิถีของดาบ ครั้นหลบมาได้สาวเจ้ากลับถูกแรงดึงให้วิ่งตามเข้าไปในป่าทึบ ที่ยังไม่ถูกทะเลเพลิงกลืนกิน

เช่นเดียวกับใครคนหนึ่งที่จงใจปลิดชีวิตเธอ ก็ไม่ได้อยู่ตรงที่เดิมอีกต่อไปแล้ว....

to be continue…

===============================

ใครอ่านถึงตอนนี้ ฝากเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะ ติชมได้น้าา <3

つづく、psrpowder

7 Samurai - ตอนที่24 ภารกิจพิเศษ(2) โดย psrpowder @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

เรื่องย่อ

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่24 ภารกิจพิเศษ(2)