7 Samurai - ตอนที่30 เริ่มแผน! โดย psrpowder @Plotteller

จากที่อยากสานฝันเป็นนักดาบกลับต้องผันตัวสู่เส้นทางนองเลือดแค่เพราะอยากปกป้องเขาที่ด้ายแดงแห่งโชคชะตาผลักให้(วิ่ง)ชนกันถึง 2 รอบ แต่วันใดเล่าที่ดาบในมือจะหันคมใส่เขาเสียเอง...เพื่อสำเร็จเป้าหมายของมัน

7 Samurai - ตอนที่30 เริ่มแผน! โดย psrpowder @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,แอคชั่น,รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,7Samurai ,ไม่ฮาเร็ม,ตัวเอกหญิง ,ดาบพูดได้,ญี่ปุ่น,แอคชั่น,รักวัยรุ่น,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่30 เริ่มแผน!

แสงทองเรืองรองสาดส่องทั่วท้องฟ้าบ่งบอกถึงเช้าวันใหม่ เป็นวันสุดท้ายที่นาโอริจะอยู่โรงพยาบาลและสามารถกลับไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้เสียที

“ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ” ร่างบางพนมมือพอเป็นพิธีหลังจากเพิ่งจัดการมื้อเช้าเสร็จไป ทันใดนั้นกระเป๋าผ้าใบหนึ่งจึงถูกยื่นมาในสายตา

“กินเสร็จแล้วก็รีบไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวรถจะติดเอา”

“ขอบคุณนะคะ อาโอบะซัง” หญิงสาวพยักหน้าตอบ นาโอริจึงรับกระเป๋าอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ลืมที่จะแง้มประตูเอาไว้ตามที่อาโอบะบอก

หลังจากที่นาโอริจัดแจงแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย อาโอบะพลันช่วยทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ทันที เพราะเธอได้รับมอบหมายให้ไปส่งนาโอริจนถึงบ้านแทนยูริผู้เป็นแม่ที่ติดภาระงาน แต่เด็กสาวก็ดูจะอึดอัดใจไม่น้อยยามพบหน้ากับอาโอบะ ยิ่งเพิ่งผ่านภารกิจที่เธอทำไม่สำเร็จไป สาวเจ้าเลยรู้สึกเหมือนทำอีกฝ่ายผิดหวังยังไงอย่างงั้น แต่อาโอบะนั้นแทบจะไม่ได้คิดเล็กคิดน้อย เธอกลับโล่งใจด้วยซ้ำที่เห็นเด็กสาวกลับมาเดินปร๋ออีกครั้งหลังจากสภาพที่ดูไม่ได้นั่น

ครั้นเสร็จเรื่องที่โรงพยาบาล ร่างเพรียวพลันบึ่งรถออกเดินทางสู่บ้านครอบครัวชิสึจิในทันที โชคเข้าข้างที่การจราจรวันนี้โล่งสบายกว่าทุกที ใช้เวลาไม่นานก็คงจะถึงที่หมาย

ระหว่างอยู่บนรถที่แสนจะเงียบเชียบ นาโอริก็ไม่ลืมจะคว้าหูฟังไร้สายตัวโปรดของเธอออกมาใส่พร้อมเลื่อนหาเพลงที่ตนชื่นชอบ ปล่อยให้มันเล่นวนซ้ำไปมาพลางจ้องมองตึกรามบ้านช่องที่เคลื่อนผ่านอย่างเพลินตา เท่านี้ก็ครบเครื่องการผ่อนคลายระหว่างนั่งรถ!

Rrrrrr

มือถือคู่ใจของอาโอบะสั่นไหวอยู่บนเบาะที่นั่งข้างคนขับเรียกความสนใจจากเจ้าตัว เธอใช้ช่วงเวลาที่ไฟจราจรกำลังเป็นสีแดงคว้ามันและกดรับสาย

“ฮัลโหล เจ้าหน้าที่อาโอบะพูดสายค่ะ....ซาโตชิ?”

“กำหนดการทั้งหมดพร้อมแล้ว” ทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ปลายสายเอ่ย ดวงตาสีน้ำเงินเข้มเป็นต้องเบิกกว้างพร้อมลอบมองตรงเบาะหลัง ก่อนจะเห็นนาโอริซึ่งดูจะหลับไปพร้อมกับเพลงที่บรรเลงในหูฟังและโล่งใจไปเปลาะหนึ่งว่าสาวเจ้าคงไม่ตื่นมาได้ยินสิ่งที่พวกเขากำลังจะคุยกันแน่นอน ซาโตชิจึงเริ่มเล่าแผนการที่วางเอาไว้โดยละเอียดให้หญิงสาวฟัง ว่าเขาตั้งใจจะใช้แผนการใดเพื่อลอบโจมตี

“สถานที่คือเมืองร้างที่อยู่ในป่าทางทิศเหนือ มีการยืนยันแล้วว่ามีกลุ่มคนที่คล้ายกันรวมตัวอยู่ที่นั่นแบบลับ ๆ”

“เวลาล่ะ?” อาโอบะเอ่ยถาม

“พวกเราสามารถลงมือตามแผนได้คืนนี้ ฉันสั่งการกับหน่วยเงาให้คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวอยู่ จนกว่าทุกหน่วยจะประจำตำแหน่ง”

“เข้าใจแล้ว ฉันจะไปร่วมกับกลุ่มทางทิศเหนือเอง ส่วนทางทิศใต้ก็ฝากนายด้วยก็แล้วกันนะ”

“ตกลง...แค่นี้ล่ะ เจอกันที่จุดนัดพบ”

ปลายสายตัดการเชื่อมต่อไปทันทีที่เสียงเข้มเอ่ยจบ อาโอบะหรี่ตาครุ่นคิดถึงแผนการซึ่งกำลังจะเกิดในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าพลางถอนใจเหนื่อยหน่าย ปลายเท้าพลันเหยียบคันเร่งทำเวลาให้ถึงจุดหมายโดยเร็วที่สุด เพราะงานใหญ่กำลังรอเธออยู่

“รีบไปให้ถึงดีกว่าจะได้มีเวลาเตรียมตัว”

ไม่ถึงชั่วโมงรถหรูก็ขับมาจอดที่หน้าบ้านชิสึจิ อาโอบะหันไปปลุกเด็กสาวที่หลับอย่างสบายใจก่อนจะได้ยินเจ้าตัวสะลึมสะลือว่าอยากจะนอนต่อ

“รถฉันกลายเป็นที่นอนไปแล้วหรือไงเนี่ย” หญิงสาวเบ้ปากอย่างเหนื่อยใจ แม้จะไม่อยากทำแต่จะให้เด็กสาวใช้บริการนานไปกว่านี้ไม่ได้ เธอจึงลงจากรถและเดินไปเปิดประตูหลังทางฝั่งที่นาโอริอยู่ สายลมเย็นชื่นพัดเข้าปะทะกับใบหน้าสวย บังคับให้ดวงตาสีซากุระลืมขึ้นพลางถูกเจ้าของรถบ่นเรื่องที่ไม่ยอมตื่นจนทำให้ต้องนั่งรอแทบรากจะงอก เล่นเอานาโอริขอโทษขอโพยยกใหญ่ แต่อาโอบะพลันทำเพียงส่งเสียงฮึดฮัดใส่สาวเจ้าและรีบไล่เธอกลับเข้าบ้านไป

“เธอเข้าบ้านเถอะ ฉันต้องกลับแล้ว พอดีมีงานต่อน่ะ” อาโอบะเอ่ยพลางมองนาฬิกาข้อมือของตน

“ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาส่ง” นาโอริก้มโค้งอย่างนอบน้อมให้

“ถ้างั้นฉันขอตัวก่อน”

“เดินทางปลอดภัยนะคะ” หญิงสาวพยักหน้ารับคำอวยพร ก่อนจะก้าวขึ้นรถหรูและขับออกไป เหลือเพียงเด็กสาวที่ยืนรอส่งอีกฝ่ายจนกระทั่งลับสายตา สาวเจ้าจึงพาตัวเองเข้าบ้านไป

ภายในบ้านเงียบสงบอย่างที่คิดเพราะแม่ของเธอยังไม่กลับจากที่ทำงาน นาโอริตัดสินใจนำสัมภาระไปเก็บบนห้องนอนของตัวเองก่อน ซึ่งห้องที่เธอไม่ได้กลับมานานนับเดือนก็ยังคงสะอาดเอี่ยม โดยเฉพาะเตียงนุ่มที่ถูกคลุมเอาไว้อย่างดี รู้ได้ทันทีว่ามารดาคอยปัดกวาดอยู่เสมอ เด็กสาววาดยิ้มพร้อมเดินตรงไปที่เตียงและล้มตัวลงนอนทันที

“อ้า เตียงนี้แหละเยี่ยมที่สุด!” ร่างบางบิดขี้เกียจสุดแรง เธอไม่ได้รู้สึกสบายตัวเช่นนี้มาสักพักแล้ว แม้ว่าเตียงที่หอพักจะนอนสบายไม่แพ้กัน แต่การได้กลับมาหาเตียงนุ่มของตัวเองน่ะเป็นอะไรที่สุขใจที่สุด!

“เพลียจัง...ขอพักให้เต็มที่จนกว่าแม่จะกลับมาแล้วกัน...” ไม่ทันจะพูดจบดวงตาคู่สวยก็เลื่อนปิดลงแทบจะทันทีที่ศีรษะสัมผัสหมอน ร่างกายคลายตัวจากความล้าและความเจ็บปวดทุกสิ่ง อารมณ์และปัญหาในใจก็ไม่สามารถฉุดรั้งสติของนาโอริในขณะนี้ได้ บัดนี้ความเงียบจึงเป็นเสมือนเพลงกล่อมให้เด็กสาว จนในที่สุดเธอก็ได้ดำดิ่งสู่ห้วงนิทราไป

แกร๊ก

ท้องฟ้าถูกแต่งแต้มด้วยสีส้มอ่อนเช่นเดียวกับดวงตะวันที่ใกล้จะลับขอบฟ้าเข้าไปทุกที ยูริซึ่งเพิ่งเลิกจากงานล้วงหยิบกุญแจเหล็กออกมาและไขประตูเข้าไปในบ้าน ดวงตาสีเปลือกไม้สังเกตเห็นรองเท้าของลูกสาวถูกวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ทำให้รู้ว่าบัดนี้นาโอริอยู่ในบ้านและเจ้าตัวคงจะอยู่ที่ชั้นสอง

“อืม...ทำมื้อเย็นเตรียมไว้รอเลยแล้วกัน”

ผู้เป็นแม่จึงตัดสินใจเตรียมมื้ออาหารสุดโปรดของลูกสาวไว้ให้ ไอร้อนจากหม้อเหล็กเสริมกลิ่นหอมของเครื่องเทศให้โชยจากห้องครัว ลอดผ่านช่องประตูจนไปเตะจมูกของเด็กสาวทำเอาตาตื่น

“อือ...” นาโอริสะลึมสะลือลุกจากเตียงพลางขยี้ตา จมูกได้รูปสูดดมกลิ่นหอมที่ลอยมาในอากาศ มันคือกลิ่นของอาหารจานโปรดของเธออย่างแกงกะหรี่นั่นเอง

โครก

ไม่ทันไรกระเพาะเจ้าปัญหาของนาโอริก็เริ่มครวญครางอย่างรู้ทัน ร่างบางจึงรีบกระโดดลงจากเตียงนุ่มและวิ่งลงจากชั้นสอง ตรงดิ่งไปยังห้องครัวเร็วปานแสง

“ยินดีต้อนรับกลับค่ะแม่!”

“พอดีเลย มาช่วยแม่จัดจานหน่อยสิ” ยูริวาดยิ้มให้ลูกสาวสุดที่รักพลางชี้ไปที่ชั้นเก็บจานชาม

“ได้ค่ะ!” นาโอริพลันตอบรับรวดเร็วและรีบยกภาชนะทั้งหลายไปจัดแจงโต๊ะอาหารให้พร้อมตามคำบอกของแม่

“มาแล้ว! แกงกะหรี่สูตรพิเศษฉบับแม่เอง!” มือเรียวยกหม้อเหล็กที่บรรจุแกงกะหรี่ข้นคลุกเคล้ากับเนื้อหมู มันฝรั่งต้มและแครอทมาวางบนโต๊ะ กลิ่นเครื่องเทศโชยไปทั่วห้องเล็กพลันยิ่งส่งกลิ่นที่ชัดเจนขึ้นไปอีกเมื่อมันถูกตักราดลงบนข้าวสวยร้อน ๆ ชวนให้น้ำลายสอ

“ทานแล้วนะคะ” สองเสียงประสานกันพลางพนมมือพอเป็นพิธี ก่อนจะเริ่มลงมือรับประทานอาหารเย็นแสนอร่อย นาโอริไม่รอช้าและตักอาหารเข้าปาก ความสุขยามได้ทานสิ่งที่ชอบช่างมีคุณค่าเสียเหลือเกิน

ใช้เวลาไม่ถึงนาทีเด็กสาวก็จัดการอาหารในจานเรียบ ซ้ำยังหยิบจานของตนไปตักแกงกะหรี่เพิ่มอีกต่างหาก

“กินเยอะเดี๋ยวปวดท้องนะลูก” ยูริอมยิ้มให้อีกฝ่าย

“แหม ตอนอยู่โรงพยาบาลได้ทานแต่อาหารจืด ๆ นี่คะ” เด็กสาวทำหน้ามุ่ย

“จ้า งั้นก็ทานให้เต็มที่เถอะ”

“จะทานให้ไม่เหลือเลยค่ะ เนอะจูลิ...” นาโอริชะงักพลันตระหนักว่าคู่หูไม่ได้อยู่ข้างกายเธอ ความขุ่นมัวที่เลือนไปชั่วขณะพลันกลับมาถ่วงหัวใจอีกครา ไม่พอแค่นั้นยังพ่วงความรู้สึกผิดตามมาด้วยเพราะระหว่างที่เธอสุขใจกับชีวิตที่แสนสุข ทั้งโซว์และจูลิโอ้ที่อยู่ในมือศัตรูจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้างนั้น เธอไม่อาจรู้ได้เลย

แล้วตอนนี้ใช่เวลาที่เธอจะมามีความสุขอย่างนั้นเหรอ?

“นาโอริ...” ยูริเอ่ยเรียกลูกสาวที่ฉายความเศร้าสร้อยผ่านใบหน้าพร้อมลูบปลอบโยน

“ไม่ต้องห่วงนะลูก พวกเขาจะต้องหาทางช่วยองค์ชายและนำดาบของลูกกลับมาได้แน่”

“ค่ะ...” นาโอริถอนใจเบา ๆ ก่อนจะตักแกงกะหรี่เข้าปากอีกคำ ทว่าความอยากอาหารมันกลับหายไปเสียแล้ว

หลังจากมื้ออาหารจบไป นาโอริก็ได้อาสาช่วยแม่ของเธอในการเก็บกวาดโต๊ะอย่างที่ทุกที สองแม่ลูกพูดคุยกันสนุกสนานอย่างที่เป็นมาตลอด คงเพราะห่างหายกันไปกว่าสองเดือนจึงรู้สึกว่าช่วงเวลาธรรมดาเช่นนี้ ช่างพิเศษเสียเหลือเกิน

“ไปพักผ่อนได้แล้วลูก เดี๋ยวที่เหลือแม่จัดการต่อเอง”

“อีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้วแท้ ๆ ” เด็กสาวเบ้ปากพลันถูกอีกฝ่ายขยี้หัวมันเขี้ยวและไล่ให้ขึ้นห้องไปพักผ่อนเสียที

นาโอริยอมทำตามคำบอกของผู้เป็นแม่ โดยไม่ลืมที่จะหอมแก้มฝันดีให้เธอก่อนไป ครั้นขึ้นมาถึงห้องนาโอริก็ล้างเนื้อล้างตัวเสร็จสรรพพร้อมล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม ยามนี้เหลือเพียงตัวเธอเพียงคนเดียวในห้องนอนกว้าง นัยน์ตาสีซากุระเบนมองข้างกายซึ่งควรจะมีดาบไม้เล่มโปรดวางอยู่เคียงข้าง ปกติเธอกับจูลิโอ้มักจะพูดคุยกันก่อนนอนทุกครั้งจนเริ่มจะติดเป็นนิสัย เพราะแบบนั้นนาโอริจึงไม่ชินกับความเงียบสงัดรอบตัวในเวลานี้เอาเสียเลย

“พอนายไม่อยู่...ทำไมถึงเงียบแบบนี้นะ” แววตาหม่นหมองปรากฏชัดเจน สาวเจ้าได้แต่เหม่อมองพื้นที่ว่างเปล่าข้างกายพลางครุ่นคิดไปเรื่อยเปื่อย

จนกระทั่งมีอะไรบางอย่างสะท้อนเข้ามาในความคิด...

“เวลาล่ะ?”

“พวกเราสามารถลงมือตามแผนได้คืนนี้....”

ภาพเหตุการณ์บนรถหรูของอาโอบะผุดขึ้นมาในความคิด ช่างเหมาะเจาะอะไรเช่นนี้ที่เพลงในหูฟังของเธอบังเอิญจบลงและถูกแทนที่ด้วยบทสนทนาระหว่างหญิงสาวกับใครอีกคน แม้ว่าสาวเจ้าตั้งใจที่จะงีบหลับจริง ๆ ก็ตาม แต่หูของเธอก็ดันไปได้ยินสิ่งที่สำคัญเข้า

และบทสนทนาที่ทั้งสำคัญซึ่งจำเป็นต้องปิดไว้เป็นความลับ ก็คงไม่พ้นเรื่องขององค์รัชทายาท....เรื่องของโซว์

“เมืองร้างในป่าทางทิศเหนืองั้นเหรอ....เหมือนจะเคยได้ยินเลยแหะ?” นาโอริเม้มปากครุ่นคิด ก่อนจะมีเสียงหนึ่งผุดเข้ามาในหัวและกังวานซ้ำไปซ้ำมา

“ปราสาทนั่น...มีอะไรเหรอคะ?”

“มีคนรอเธออยู่”

ภาพในความฝันของเด็กสาวฉายในความคิด ชายปริศนาที่กำลังชี้นิ้วไปยังปราสาท ถึงจะเพิ่งมานึกได้ป่านนี้แต่ปราสาทญี่ปุ่นโบราณนั่นก็คุ้นตาเธอเอามาก ๆ ราวกับเคยเห็นผ่านตามาก่อน หรือว่ามันจะเกี่ยวข้องกันกับเมืองร้างที่ว่านั้น?

“มีคนรอเราอยู่....หรือจะเป็นโซว์?” นาโอริย่นคิ้วฉงน ร่างบางพลันดีดตัวขึ้นมานั่งพลางส่ายหัวระรัว

“บ้าบอใหญ่แล้ว จะเอาฝันมาคิดเป็นตุเป็นตะไม่ได้นะนาโอริ”

“ต่อให้พวกเขาจะเจอโซว์แล้วจริง ๆ แต่เราจะไปทำอะไรได้ล่ะ...ดาบก็ยังไม่ได้คืนเลย” นัยน์ตาสีซากุระลอบมองตู้ไม้ในห้องซึ่งปกติจะต้องมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์วางเอาไว้ ก่อนที่หัวใจจะวูบวาบเพราะความคิดแง่ลบที่เข้ามาในหัว

“แล้วถ้าพวกเขาไม่คิดจะเอาจูลิโอ้กลับมาด้วยล่ะ!”

ความรู้สึกว้าวุ่นพลันก่อตัวเป็นทวีคูณ แน่นอนว่าชินระจะต้องให้ความสำคัญกับชีวิตขององค์รัชทายาทอย่างโซว์ มากกว่าอาวุธของเด็กที่ไหนก็ไม่รู้แน่นอน ต่อให้ได้ฟังคำยืนยันจากซากิว่าเธอช่วยบอกรุ่นพี่หนุ่มเรื่องจูลิโอ้แล้วก็ตามแต่พอถึงเวลาคับขันเข้าจริง โชโตะจะเอาเวลาไหนไปตามหาดาบให้เธอกัน?

แล้วถ้าหากเธอไม่ได้คู่หูคืน ไม่ได้เจอกับจูลิโอ้ของเธออีกตลอดไปล่ะ...

“แบบนั้นไม่เอาหรอก!”

เวลาผ่านไปจนท้องฟ้ามืดหมู่ดาวพร่างพราย สายลมเย็นเฉียบพัดผ่านบ้านเรือน ช่างเหมาะสำหรับการเติมแรงกายหลังจากวันที่แสนวุ่นวาย ทว่าในเวลาเช่นนี้กลับมีใครบางคนที่ไม่ต้องการจะพักผ่อน เพราะจิตใจมันร้อนรนไปหมดและกำลังจะเริ่มความคิดพิเรนทร์อีกครั้ง

กึกๆ

บานกระจก ณ ชั้นสองถูกเลื่อนขึ้นตามมาด้วยร่างของนาโอริในชุดเสื้อยืดสีขาวสะอาดและกางเกงวอร์มสีดำสนิท เด็กสาวก้าวออกจากหน้าต่างไปบนหลังคา ตะขอเหล็กขนาดเท่าฝ่ามือถูกหยิบออกมาพลันใช้มันเกี่ยวเข้ากับห่วงเหล็กที่ทำไว้ ผ้าสีขาวนวลถูกนำมาผูกกับตะขอจนกลายเป็นเชือกเฉพาะกิจให้หย่อนตัวลงไปได้ นาโอริไม่รีรอพลันกระชับผ้าในมือก่อนจะกระโดดลงจากหลังคาสูงและรูดตัวลงมาตามสิ่งที่จับไว้

ตุบ

ครั้นลงถึงพื้นอย่างปลอดภัยก็ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะไม่ได้ทำอะไรน่าหวาดเสียวแบบนี้มานานหนำซ้ำร่างกายก็ยังไม่ค่อยจะพร้อมอีก แค่กระโดดลงมาเมื่อครู่เล่นเอาระบมไปหมดทั้งตัว

ใช้งานเสร็จก็ห้ามเหลือหลักฐาน เด็กสาวพลันกระตุกตะขอเหล็กให้มันหลุดออกจากห่วงที่ติดไว้ ก่อนจะนำผ้าสีขาวไปซ่อนไว้ที่กระถางต้นไม้ใกล้ ๆ ส่วนตะขอเหล็กก็ถูกเก็บใส่กระเป๋าคาดเอวของตนเอง

“เท่านี้ก็เรียบร้อย...”

บัดนี้นาโอริสามารถออกจากตัวบ้านได้แล้ว เหลือเพียงแค่ข้ามรั้วเหล็กที่กั้นระหว่างตัวบ้านและถนนใหญ่เท่านั้น ดวงตาสีซากุระเหลือบมองไปยังหน้าต่างบานหนึ่งซึ่งอยู่บริเวณห้องของผู้เป็นแม่ ความรู้สึกผิดพลันก่อตัวในใจแต่ให้ทำยังไงได้ ในเมื่อใจเธอคงไม่ยอมสงบเช่นกันหากไม่ได้เหยียบไปที่นั่น

จะโซว์หรือจูลิโอ้ เธอก็อยากเห็นพวกเขาปลอดภัยด้วยตาตัวเอง...

“ขอโทษนะคะแม่” ว่าจบนาโอริพลันตัดสินใจกระโดดข้ามรั้วเหล็กออกมา ไม่ลืมจะหันมองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใครจึงออกวิ่งไปตามถนนใหญ่ เสียงฝีเท้าดังท่ามกลางความเงียบพลางนึกถึงบทสนทนาที่แอบได้ยินในรถของอาโอบะ ทั้งสถานที่นัดพบและเวลาที่หลุดมาจากปากของหญิงสาวเวลาทวนคำ เธอจดจำมันได้ทั้งหมด ที่ต้องทำมีเพียงแค่ไปให้ถึงสถานที่นั้นให้ได้ จะแผนการอะไรเธอก็ไม่สน

ทว่าวิ่งไปได้สักพักนาโอริเป็นต้องชะงักเท้าพลางหอบตัวโยน ทั้งที่ปกติเธอไม่ได้เป็นคนที่เหนื่อยง่ายขนาดนี้ แต่ความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างกายกำลังถ่วงตัวเธอให้ช้าลง ครั้นไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ ร่างบางพลันปรับลมหายใจและตั้งท่าจะออกวิ่งต่อ

พรึบ!

แขนสองข้างถูกแรงที่มากกว่ารวบไว้จากด้านหลัง ทำเอาเซถอยไปชนกับเจ้าของมือที่จับไว้แน่นและไม่วายโดนใครคนนั้นปิดปากจนหายใจยังจะยาก นาโอริพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ ทว่าแรงของเธอกลับสู้ไม่ได้เลยสักนิด

“คนเจ็บควรต้องพักผ่อนสิ ทำแบบนี้คงไม่มีทางหายหรอกนะ” เสียงทุ้มไม่คุ้นหูของชายหนุ่มเอ่ยอย่างใจเย็น พาให้ต้องลอบมองเบื้องหลัง ใบหน้าอีกฝ่ายถูกปกปิดด้วยฮู๊ดของเสื้อแจ็คเก็ตกับหน้ากากเหล็ก เห็นเพียงเรือนผมสีขาวหิมะที่ปรกใบหน้ากับดวงตาคมผ่านแสงจากริมทาง

“คุณเป็นใครคะ?”

“ฉันได้รับหน้าที่ให้จับตาดูเธอ ไม่ใช่บอกว่าตัวเองเป็นใคร” ร่างสูงตอบเสียงเรียบ นาโอริตระหนักทันทีว่าชายผู้นี้กำลังเอาจริง หากเธอขยับตัวแม้แต่นิดเดียวต่อให้เป็นเด็กผู้หญิงเขาก็คงลงไม้ลงมือเป็นแน่ ครั้นลอบมองคนด้านหลังอีกครั้งดวงตาสีซากุระพลันสังเกตเห็นตราสัญลักษณ์บนเสื้อของเขา ดอกซากุระสีเงินนั่นบ่งบอกชัดเจนว่าเขาผู้นี้มาจากชินระ

“อาโอบะซังส่งคุณมาเหรอคะ?” ความเงียบเป็นดั่งคำตอบสำหรับเด็กสาว

“ไม่ใช่ว่าคุณต้องไปร่วมแผนกับคนอื่น ๆ เหรอ ทำแบบนี้จะเสียเวลานะ”

“ทุกคนต่างมีหน้าที่ของตัวเอง จับเธอยัดกลับเข้าบ้านเสร็จค่อยตามไปก็ยังทัน”

“ชิ...” นาโอริเดาะลิ้น

“ถ้าไม่อยากให้ฉันเสียเวลาก็รีบกลับเข้าบ้านไปเถอะ”

“ถ้าอย่างนั้น คุณสัญญาได้ไหมล่ะว่าจะเอาดาบของฉันกลับมาด้วยน่ะ!?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงกับคำพูดนั้นพลางจ้องร่างบางที่ยังพยายามดิ้นอยู่

“ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอขอด้วยไม่ทราบ ตอนนี้ชีวิตขององค์รัชทายาทสำคัญที่สุด เธอเองก็น่าจะรู้ดีว่าพวกเจ้าหน้าที่ไม่มีเวลามาสนใจอย่างอื่นหรอก”

“ก็เพราะรู้แบบนั้นฉันถึงจะไปด้วยตัวเองยังไงล่ะคะ! สำหรับพวกคุณองค์รัชทายาทสำคัญที่สุด สำหรับฉันคู่หูก็สำคัญที่สุดนะ!” เด็กสาวสวนกลับเสียงแข็ง ไม่สนใจว่าเสียงของเธอจะดังไปถึงหูของผู้เป็นแม่ที่หลับอยู่หรือไม่ เพราะเธอแค่ต้องการพูดในสิ่งที่อยากพูดเท่านั้น

“สภาพแบบนี้ไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมา รนหาที่ตายน่ะสิไม่ว่า”

“ฉันไม่สน ยังไงฉันก็จะไป!”

“องค์รัชทายาททรงอุตส่าห์เอาตัวเข้าต่อรองเพื่อให้เธอปลอดภัย แล้วเธอก็ยังจะทำให้การกระทำนั้นเสียเปล่าอีกเหรอ?” นาโอริสะอึกพลันเลิกออกแรงขัดขืน หัวใจของเธอบีบรัดราวถูกกำแน่นไว้ในมือ

“เรื่องนั้น...”

“เธอไม่เห็นแก่พระองค์หรือยังไง”

“ใครว่าฉันไม่เห็นแก่เขา ฉันเป็นห่วงเขายิ่งกว่าที่คุณคิดเสียอีก ถ้าโดดไปช่วยเขาตอนนี้ได้ก็คงทำไปแล้ว!” เด็กสาวขึ้นเสียงใส่คนตรงหน้าพลันสบตากับอีกฝ่ายไม่วาง ร่างสูงที่เห็นได้แต่ถอนใจเหนื่อยหน่ายกับความดื้อด้านไม่เข้าเรื่องพร้อมกระชับแรงที่จับให้แน่นกว่าเดิม

“ยังไงฉันก็จะไม่ให้เธอไปเด็ดขาด”

“โอ๊ย ก็ได้ ฉันยอมแล้ว คุณไม่ต้องพาฉันไปก็ได้แต่อย่าบีบแรงขนาดนั้นได้ไหม มันเจ็บนะ!” นาโอริหลุบตามุ่ยหน้าไม่สบอารมณ์ ทันใดนั้นจึงรู้สึกถึงแรงจับที่คลายลงมาก จนสาวเจ้าต้องวาดยิ้มออกมา...

เพราะมีคนติดกับเข้าให้แล้ว!

“ไม่ต้องพาไปก็ได้...”

“เดี๋ยวฉันไปเอง!”

to be continue….

======================================

มาคอมเมนท์แนะนำกันได้นะฮัฟฟฟ

ฝากกดถูกใจ เป็นกำลังใจกันด้วยน้าา <3

つづく、psrpowder