7 Samurai - ตอนที่33 จิตสังหาร โดย psrpowder @Plotteller

จากที่อยากสานฝันเป็นนักดาบกลับต้องผันตัวสู่เส้นทางนองเลือดแค่เพราะอยากปกป้องเขาที่ด้ายแดงแห่งโชคชะตาผลักให้(วิ่ง)ชนกันถึง 2 รอบ แต่วันใดเล่าที่ดาบในมือจะหันคมใส่เขาเสียเอง...เพื่อสำเร็จเป้าหมายของมัน

7 Samurai - ตอนที่33 จิตสังหาร โดย psrpowder @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,แอคชั่น,รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,7Samurai ,ไม่ฮาเร็ม,ตัวเอกหญิง ,ดาบพูดได้,ญี่ปุ่น,แอคชั่น,รักวัยรุ่น,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่33 จิตสังหาร

***Trigger Warning : การทารุณ ทำร้ายร่างกาย ใช้อาวุธข่มขู่ ความรุนแรง เลือด***

โปรดใช้วิารณญาณในการอ่าน

ตูม!

ไม่กี่นาทีก่อนนาโอริและจิซากิจะมาถึงหน้าปราสาทไม้ ผลงานของพวกเขาพลันแผดเสียงดังสนั่นไปทั่วเมืองร้าง แน่นอนว่าไม่พ้นเล็ดลอดเข้าไปถึงข้างในปราสาทโบราณจนทะลุไปถึงใต้ดินลึกหลายเมตร ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีซากุระดีดตัวลุกจากเตียง ก่อนจะพยุงตัวเองออกไปนอกห้องพอดีกับที่ผู้เป็นน้องเพิ่งจะเดินจ้ำมาทางนี้

“ฉันได้ยินเสียงระเบิด!?”

“ฉันก็เหมือนกัน” ซาโซริตอบกลับเสียงนิ่ง ไม่ทันไรหนึ่งในคนใต้ชุดคลุมเข้มก็ตะโกนไล่หลังพวกเขามาด้วยท่าทีรีบร้อน

“แย่แล้ว ซาโซริ! เซระ! พวกมันดันตามรอยฐานของเราเจอและกำลังปะทะกับคนของเราอยู่!”

“ว่าไงนะ!?” หญิงสาวเบิกตากว้างพลันขบกัดปลายเล็บครุ่นคิดหาทางออกให้เร็วที่สุด แต่เธอก็ต้องหยุดความกังวลไว้เท่านั้นเมื่อเห็นร่างกำยำตั้งท่าจะเดินห่างออกไปไม่บอกไม่กล่าว

“นายจะไปไหน?” เซระพลันรั้งแขนอีกฝ่ายและเค้นคำตอบจากเขา

“ก็จะไปถล่มพวกมันไง”

“จะบ้าเหรอ พวกมันน่าจะยกคนมาหลายร้อย ลำพังตัวคนเดียวจะไปสู้อะไรได้!” นัยน์ตาสีซากุระสั่นระริกต่างกับอีกฝ่ายซึ่งนิ่งสงบปะปนกับความเย็นชา

“พวกเศษสวะแค่นั้นไม่คณามือฉันหรอก ยังไงเราก็ต้องพาเป้าหมายกลับไปถึงมือเขาให้ได้ อีกอย่างถ้ามันพวกมันเกิดตามรอยมาได้อีกจะเป็นเรื่องใหญ่”

“อย่าดูถูกพวกซากุราซากุนะ ลืมไปแล้วเหรอว่าพวกมัน...”

“เพราะเป็นพวกมันไงล่ะ ฉันถึงอยากขยี้มันด้วยมือฉันเอง” ร่างสูงกดเสียงต่ำ เส้นเลือดที่ปูดโปนข้างขมับกับแววตาเปี่ยมด้วยความรังเกียจพาให้พี่สาวถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เธอหวาดกลัวท่าทางของผู้เป็นน้องหากแต่เจ้าตัวยังคงหวั่นใจในความปลอดภัยของเขาไม่หาย มือเรียวจึงกระชับแรงจับมากขึ้นพลันรวมความกล้าสบกับดวงตาคม

“ยังไงฉันก็ไม่อนุญาต ตอนนี้ทหารรับจ้างข้างนอกกำลังยื้อเวลาให้อยู่ พวกเราควรใช้โอกาสนี้พาเป้าหมายออกจากที่นี่โดยด่วน” เซระกำชับเสียงแข็ง แววตาจริงจังนั้นสยบความใจร้อนของอีกฝ่ายได้อยู่หมัด จากชายร่างสูงใหญ่กลับดูเหมือนเด็กตัวเล็กยามถูกพี่สาวดุและยอมเชื่อฟังอย่างง่ายดาย

“ก็ได้...งั้นฉันจะไปเอง”

“นายคอยเตรียมเครื่องยนต์ให้พร้อมเถอะ เดี๋ยวฉันจะไปพาตัวองค์ชายมา” ซาโซริย่นคิ้วไม่สบอารมณ์เล็กน้อยทว่าเขากลับไม่สามารถขัดหญิงสาวตรงหน้าได้ จึงจำใจเดินไปยังห้องควบคุมของเรือโดยไม่ปริปากเถียงอีก

กระทั่งเขาลับสายตาไป หญิงสาวพลันสั่งการให้ทหารรับจ้างบางส่วนคอยคุ้มกันตัวเรือบินนี้และอีกส่วนหนึ่งให้ไปชั้นใต้ดินก่อน ส่วนเธอจะตามไปหลังเตรียมตัวเสร็จ ร่างบางรีบสาวเท้ากลับเข้าห้องพลันคว้าอาวุธจำเป็นของเธอติดตัวโดยไม่ลืมที่จะสวมผ้าคลุมสีเข้มทับไวด้วย เมื่อจัดแจงเรียบร้อยเธอจึงรีบตามเร่งฝีเท้าตามไปชั้นใต้ดินทันที

ขณะเดียวกัน ไม่ใช่แค่พวกซาโซริเท่านั้นที่ถูกเสียงระเบิดดึงความสนใจ บัดนี้เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำขลับเองก็ขมวดคิ้วเคร่งเครียด พลางลุกเดินไปมารอบห้องสี่เหลี่ยมแคบ

“เมื่อกี้ต้องเป็นเสียงระเบิดแน่ ๆ...ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นนะ?” ดวงตาคมหรี่ลงอย่างพินิจก่อนจะตัดสินใจแนบหูกับช่องประตูเล็กจ้อย เขาหลับตาลงพลันตั้งสมาธิจดจ่อไปในความเงียบ

ตึก ตึก...

ไม่นานเสียงฝีเท้าตึงตังพลันแทรกผ่านเข้ามาถี่จนไม่เป็นจังหวะ บ่งบอกถึงจำนวนคนมากกว่าสองคนกำลังมาทางห้องที่เขาอยู่ โซอิจิโร่ตกผลึกทันทีว่าสถานการณ์ภายนอกไม่สู้ดีนัก ตัวประกันอย่างเขาคงจะถูกเคลื่อนย้ายออกจากที่แห่งนี้โดยเร็วเป็นแน่ แต่คิดกลับกันมันก็คือโอกาสสำหรับเขาด้วย

กุกกัก

ประตูไม้ที่ปิดตายเริ่มขยับเขยื้อนพาให้เด็กหนุ่มถอยห่าง พลันคลำหาชิ้นส่วนไม้ผุซึ่งเดิมทีหล่นเกลื่อนอยู่ตามพื้นและเลือกชิ้นซึ่งมีความคมพอจะแทงเข้าผิวหนังมนุษย์ได้มากที่สุด

ครืด

ครั้นมันถูกเปิดกว้าง ร่างสูงใต้ชุดคลุมเข้มรีบตรงดิ่งเข้ามาจะคว้าแขนองค์ชายหนุ่มหวังให้เดินตามออกไป แสงสลัวจากภายนอกสาดสะท้อนเป็นเงาตกกระทบช่วยบดบังของมีคมในมือเล็กนั่น โซอิจิโร่กลั้นหายใจจดจ่อรอให้คนตรงหน้าเข้าใกล้กว่านี้

เพื่อติดกับดักของเขา!

“อ้าก!”

จังหวะทองมาถึงเศษไม้ในมือพลันแทงเข้าที่ต้นคอและถูกกดย้ำให้ฝังลึกเข้าไป เลือดสีขุ่นพวยพุ่งจากลำคอพร้อมกับร่างสูงที่ดีดดิ้นร้องโหยหวนทรมาน เด็กหนุ่มฉวยโอกาสนั้นแย่งหอกในมือศัตรูและตวัดคมเหล็กเฉือนซ้ำจุดเดิมบนต้นคอเพื่อปลิดชีพอีกฝ่ายในอึดใจ ร่างไร้เงาหัวล้มลงกับพื้นพอดีกับที่โซอิจิโร่อาศัยมุมอับเข้ากระทุ้งปลายหอกทื่อใส่ชายอีกสองคนที่ด้านนอกประตู ร่างโชคร้ายถูกเฉือนผ่านจุดตายและทรุดตัวลงกับพื้นแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เปิดโอกาสให้ตัวประกันอย่างเขาหลบหนีออกจากห้องแคบได้สำเร็จ

“หยุดนะโว้ย!”

ด้านนอกยังมีทหารติดอาวุธวิ่งกรูมาขวางทาง หากแต่ต้องชวดโอกาสเพราะเพียงหอกในมือเล็กถูกควงฉวัดเฉวียน ศัตรูเหล่านั้นก็แทบจะลงไปนอนในชั่วพริบตา

เด็กหนุ่มวิ่งไปตามเส้นทางที่เกลื่อนด้วยศพ กวาดแทงศัตรูที่ขวางเบื้องหน้าของเขากระทั่งมาหยุด ณ ขั้นบันไดซึ่งทหารรับจ้างเหล่านี้ใช้ลงมาใต้ดิน โซอิจิโร่ไม่ลังเลที่จะใช้เส้นทางนั้นกลับขึ้นสู่ผืนดินแม้จะไม่มั่นใจว่าใช่ทางออกหรือไม่ แต่มันคงไม่มีตัวเลือกอื่นแล้ว

ทว่าผิดกับชั้นล่างที่จำนวนของคนเฝ้าระวังนั้นลดน้อยลงจนผิดสังเกต และเป็นอย่างที่เขาคิดว่าเส้นทางนี้ไม่ได้ซับซ้อนหนำซ้ำยังเป็นทางตรงขึ้นไปด้านบนอีกต่างหาก ไม่แปลกใจที่พวกมันจะปิดตาเขาไม่ให้จำเส้นทางก่อน

“ฝั่งนั้นมีประตูอีกบาน...ไม่แน่อาจจะเป็นทางออก” โซอิจิโร่พึมพำครั้นมาถึงโถงกว้างแห่งหนึ่งใต้ปราสาทไม้ นัยน์ตาสีนิลลอบมองพื้นที่เบื้องหน้าตนแต่กลับไม่พบสิ่งใดนอกจากกองฟางและพื้นดินแห้งเท่านั้น

“ทางสะดวก...” ว่าจบโซอิจิโร่พลันวิ่งตรงไปยังประตูอีกบาน ณ ฝั่งตรงข้าม ทว่าไม่ทันไรร่างใครคนหนึ่งใต้ชุดคลุมก็พุ่งตัวออกมาจากมุมอับและจ่ออาวุธต้องห้ามใส่เขา

ปัง! เคร้ง!

กระสุนเหล็กพุ่งฉีกอากาศใส่ร่างเล็กเร็วกว่าแสง โซอิจิโร่ตวัดหอกในมือปัดป้องการโจมตีนั้นได้ทันท่วงทีจนเกิดเป็นเสียงกระทบดังกังวาน

หากแต่นั่นเป็นเพียงแค่ตัวล่อ...

ปัง!

ไกปืนถูกลั่นถึงสองครั้งติดต่อกัน ครั้งที่หนึ่งพลันส่งกระสุนเหล็กพุ่งใส่มือที่กำด้ามหอกไว้ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านจากกระสุนร้อนที่ฝังลึก เด็กหนุ่มไม่สามารถคงแรงจับอาวุธได้อีกต่อไปและปล่อยมันหล่นสู่พื้น

และครั้งที่สอง….

“อ้าก!”

มันเจาะทะลุนัยน์ตาข้างขวาขององค์ชายผู้โชคร้ายอย่างจัง แรงหน่วงจากการถูกยิงผลักร่างเล็กหงายหลังลงกับพื้น มือขวาสั่นเทิ้มกอบกุมดวงตาอาบด้วยเลือดของตนแน่นพลางกัดริมฝีปากเป็นห้อเลือดเพื่อกดความทรมาน

“ทหารพวกนั้นไม่ได้เรื่องเอาเลย ปล่อยเป้าหมายหลุดมาจนถึงตรงนี้ได้ยังไง ขืนไม่ดักเอาไว้ป่านนี้คงไปไหนถึงไหนแล้ว” นัยน์ตาสีนิลอีกข้างลอบมองเจ้าของเสียงเล็กซึ่งกำลังย่างก้าวเข้ามาใกล้ตน เขาไม่สามารถเอ่ยอะไรได้เพราะเพียงกลั้นความเจ็บทั้งที่มือและดวงตามันก็มากเกินพอ

“ฉันยอมรับว่านายเก่งมาก ตัวแค่นี้แต่ใช้อาวุธคล่องอย่างกับทหาร ถ้าไม่ติดว่าเขาต้องการตัวแกไปใช้อย่างอื่นก็คงทาบทามให้มาร่วมกับเราแล้ว”

“ไม่มีวัน” โซอิจิโร่เอ่ยเสียงแข็ง

“ใครใช้ให้แกพู...”

ตูม!

จู่ ๆ เสียงระเบิดสนั่นแก้วหูพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนจากใต้เท้าก็ชะงักทั้งสองให้หยุดนิ่ง ร่างบางเป็นต้องเหลือบมองรอบด้านโดยไม่ลืมจะจ่อปืนขู่องค์ชายหนุ่มไม่ให้ฉวยโอกาส

“ระเบิดอีกแล้ว...หรือว่าพวกมันเข้ามาถึงปราสาทได้!?” เธอเริ่มลนลานครั้นไม่สามารถแยกได้ว่าต้นเสียงดังสนั่นมันมาจากไหนกันแน่ บัดนี้เจ้าตัวชักเริ่มจะกังวลว่าแผนที่ทำมาจะล้มเหลวจนเผลอแสดงสีหน้าหวาดหวั่นให้โซอิจิโร่เห็น

“หึ เลิกเสียเวลาเล่นกับตัวประกันแล้วหนีเอาชีวิตรอดไม่ดีกว่าหรือไง?”

“ยังจะพูดมากอีกนะหรือตาข้างเดียวมันยังไม่พอให้เงียบปากได้?”

“ถ้าทำได้ก็เอาสิ ต่อให้ต้องเสียตาสองข้างเราก็ไม่มีทางให้พวกแกใช้งานตามใจชอบหรอก”

“เหอะ งั้นเรอะ?” ริมฝีปากบางวาดยิ้มเย้ยหยัน ทันใดนั้นอาวุธต้องห้ามในมือจึงถูกเหนี่ยวไกเข้าที่ตาข้างเดิมอีกครั้ง เลือดข้นไหลเยิ้มผ่านซอกมือเปรอะเปื้อนใบหน้ายิ่งกว่าเก่า ความรู้สึกคล้ายถูกเหล็กร้อนเจาะเข้าไปในตาซ้ำสอง มันปวดร้าวเสียจนหูสองข้างเริ่มจะอื้ออึงและพาให้หายใจไม่เป็นจังหวะ เสียงร้องเล็ดลอดผ่านฟันที่กัดแน่นพยายามสะกดความเจ็บปวดสุดกำลัง ก่อนจะได้ยินเสียงฮึดฮัดจากฝ่ายตรงข้าม

“น่าหงุดหงิดชะมัด” โซอิจิโร่ฝืนเงยขึ้นมาสบกับดวงตาไร้ชีวานั่น ทั้งที่มือยังคงกุมดวงตาที่เจ็บไว้แน่น

“แน่จริง ก็ยิงเข้าหัวใจไปเลยสิ”

“อย่ามายุเสียให้ยาก แกก็รู้นี่ว่ากระสุนปืนกับอาวุธธรรมดาพวกนี้ มันฆ่าฮิบานะอย่างพวกแกไม่ได้น่ะ” โซอิจิโร่สะอึกกับคำพูดนั้นพลันเผลอผ่อนแรงมือข้างที่กุมดวงตาไว้ ทำให้เซระสังเกตเห็นปาฏิหาริย์ซึ่งมีเพียงฮิบานะเท่านั้นที่จะทำให้เกิดขึ้นได้

ทว่าเด็กหนุ่มกลับสร้างสิ่งที่เกินกว่าปาฏิหาริย์ให้เธอดูเป็นประจักษ์

ดวงตาข้างขวาซึ่งควรจะบอดสนิทกลับส่องแวววาวรับแสงไฟจ้าอยู่ใต้กำบังของมือ เช่นเดียวกับมืออีกข้างหนึ่งที่ควรจะมีบาดแผลจากการถูกยิง บัดนี้มันกลับเรียบเนียนไร้รอยขีดข่วน ทิ้งไว้เพียงคราบเลือดแห้งกรังเท่านั้น

“โห...เป็นตามข้อมูลจริง ๆ สินะว่าเลือดของแกมันพิเศษกว่าฮิบานะคนอื่น เพราะถ้าเป็นสายเลือดทั่วไปต่อให้รักษาแผลตัวเองได้แต่ต้องใช้เวลาพักหนึ่ง แต่นี่แทบจะหายในทันที”

“ข้อมูลงั้นเหรอ” โซอิจิโร่ขมวดคิ้วแทบเป็นปม

“ช่างเถอะ ถือว่าทดสอบให้เห็นกับตาว่าไม่ใช่เรื่องโกหก แต่เวลาเหลือไม่มาก...” หญิงสาวเลื่อนปากกระบอกปืนไปยังอกด้านซ้ายของอีกฝ่ายพลันใช้นิ้วแตะไกปืน

“คงต้องให้แกตายไปสักรอบก่อนแล้วกัน!”

เด็กหนุ่มกัดฟันแน่นพยายามมองหาช่องโหว่อีกฝ่ายในชั่ววินาที เพื่อให้ตนสามารถหนีออกจากการทารุณนี้ได้ แม้จะถูกรักษาแล้วแต่ความบอบช้ำยังคงแผ่ซ่านทั่วร่างกายจนแทบจะขยับรวดเร็วเหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้ ชั่ววูบหนึ่งเขามีความคิดที่จะพุ่งเข้าหาอาวุธต้องห้ามนั่นด้วยซ้ำ

ทว่ากลับมีใครคนหนึ่งไม่เปิดโอกาสให้ทำเช่นนั้น...

“โซว์!”

เคร้ง!

เสียงร้องเรียกคุ้นหูตามด้วยวัตถุบางอย่างพุ่งเข้าขัดปลายนิ้วเรียวจากไกปืน มันกระเด็นกระดอนไปไกลเกินจะวิ่งไปเก็บทัน ซ้ำยังเฉือนมือของหญิงสาวจนเลือดซิบ นัยน์ตาสีซากุระหม่นจับจ้องของชิ้นนั้นและพบว่าเป็นมีดคุไนเหล็กของหน่วยเงา เธอหันขวับมองต้นตอ ณ อีกฝั่งหนึ่ง

วินาทีนั้นเป็นต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างของเด็กสาวพุ่งประชิดตัวเธอ ลูกเตะถูกตวัดเข้ากลางลำตัวส่งร่างใต้ชุดคลุมให้ปลิวห่างจากองค์ชายหนุ่มได้ ก่อนที่สาวเจ้าจะวิ่งเข้าไปหาเขา

“นาโอริ...”

“เป็นอะไรไหม?”

“ไม่..” เด็กหนุ่มส่ายหน้า เขากำลังตกตะลึงที่เจ้าตัวมาโผล่ในที่อันตรายเช่นนี้

“นาโอริ ระวังข้างหน้า!” จูลิโอ้ตะโกนลั่น ทว่ากลับช้าไปเมื่อหญิงสาวที่กลิ้งไปนอนกับพื้นบัดนี้กำลังง้างคมดาบใส่เธอ

นาโอริรีบพุ่งเข้าโอบร่างเล็กพลันดึงตัวหลบวิถีดาบได้หวุดหวิด เธอก้มมองคนตัวเล็กให้แน่ใจว่าไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ก่อนจะตัดสินใจลุกมาขวางเบื้องหน้าเด็กหนุ่มและกระชับดาบในมือแน่น

“นายถอยไปก่อนนะ ขอฉันจัดการยัยคนนี้ก่อน”

“ร่างกายเธอน่าจะยังไม่หายดีนี่ ทำไมถึง...”

“ไม่เป็นไร คราวนี้ฉันไม่พลาดจนปล่อยให้นายต้องออกหน้าแทนอีกแน่” เด็กสาววาดยิ้มให้คนด้านหลัง แต่สายตายังคงจับจ้องศัตรูของตนไม่วาง โซว์ตั้งใจจะอ้าปากเถียงทว่ากลับถูกนาโอริเอ่ยแทรกทันใด

“นายรอฉันหน่อยนะ...เสร็จงานแล้วเราจะออกไปด้วยกัน”

นัยน์ตาสีนิลเบิกกว้าง คำพูดนั้นเปรียบดั่งความมั่นใจของนาโอริ แม้มือไม้จะสั่นสู้เต็มกำลังแต่ตอนนี้การให้กำลังใจกันและกันคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เขาจึงยอมจะถอยห่างและไม่คิดถ่วงเธอ

ครั้นไร้สิ่งให้กังวล นาโอริพลันสูดหายใจลึกและเข้าปะทะดาบกับอีกฝ่ายอย่างไม่ให้ตั้งตัว คมดาบเหล็กเสียดสีกันหลายคราจนเกิดประกายไฟวูบวาบ ดวงตากลมเคลื่อนตามการโจมตีของหญิงสาว ทำให้สามารถสร้างบาดแผลที่แขนซ้ายของอีกฝ่ายได้สำเร็จ

“คราวนี้แหละฉันจะฆ่าแกให้ตายจริง ๆ!”

หญิงสาวกู่ร้องพลันส่งลูกถีบเข้ากลางหน้าท้องนาโอริ อาการจุกพาให้เซถอยไปด้านหลังเปิดช่องโหว่ให้ศัตรูตวัดคมดาบเข้าหา ทว่านาโอริกลับสามารถตีลังกาหลบได้ทันเวลา ก่อนจะหมุนตัวกลับมาตั้งหลักพลางนึกขอบคุณฮินาวะในวันที่เขาสอนเธอให้ทำท่านี้เป็น ยังไม่นับอีกหลากหลายกลวิธีซึ่งถึงเวลาต้องงัดออกมาให้หมดเสียแล้ว!

“นาโอริ เร่งประสานจิตเถอะ”จูลิโอ้ย้ำเตือนคู่หูครั้นตระหนักว่าฝีมือของนาโอริยังห่างชั้นกับหญิงสาวมากโข

เด็กสาวพยักหน้ารู้งานและตั้งท่าจะประสานจิต ทว่าตัวเธอไม่สามารถเชื่อมจิตได้รวดเร็วเหมือนฮินาวะหรือโชโตะ ศัตรูจึงสามารถขัดเอาได้ง่ายดาย นาโอริถูกบังคับให้หลบการโจมตีถี่รัวของอีกฝ่ายจนเสียจังหวะ ทำให้หญิงสาวนั้นได้เปรียบกว่ามากพร้อมอาศัยความได้เปรียบนี้ตวัดดาบสร้างบาดแผลแก่นาโอริถี่ยิบ

ฉึก!

เซระพลันนิ่วเจ็บปวดครั้นเห็นตัวการคือเด็กหนุ่มที่ใช้มีดคุไนแทงลึกเข้ากลางไหล่ ก่อนจะกระโจนรัดลำคอของเธอแน่นจนร่างบางแทบจะเสียศูนย์

“รีบประสานจิตเร็ว!”

นาโอริไม่ปล่อยให้ความช่วยเหลือนั้นเสียเปล่า เธอรีบกระชับอาวุธศักดิ์สิทธิ์แน่นพร้อมสูดหายใจเข้าลึก ครานี้รอบด้านพลันเงียบสงบเหลือเพียงกลิ่นอายอันตรายจากศัตรูและความอบอุ่นจากเจ้าของเรือนผมสีดำขลับเท่านั้น

ขณะเดียวกันเซระซึ่งเห็นท่าไม่ดีพลันใช้สันดา[กระแทกใส่และพยายามกระชากตัวอีกฝ่ายออก จนในที่สุดก็สามารถสลัดคนตัวเล็กกว่าให้กระเด็นไปไกล ทว่าเธออาจจะช้าเกินไป...

ฉึก...

ไม่ทันที่หญิงสาวจะดึงคุไนออกจากไหล่ ความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตได้กัดกินจากกลางลำตัวลามไปทั่วร่างกาย เมื่อถูกคมดาบของเด็กสาวเสียบหน้าท้องแบนทะลุออกแผ่นหลัง เลือดอุ่นหลั่งไหลราวกับน้ำตกมันอาบใบมีดสีเงินวาวและเยิ้มลงมาเปรอะเปื้อนมือเรียวของนาโอริ

ตึกตัก!

วินาทีนั้นของเหลวคาวซึ่งควรจะย้อมดาบคาตานะให้แดงฉานดุจฮิกันบานะ มันกลับค่อย ๆ ซึมหายเข้าไปในเนื้อเหล็กจนกลับมาแวววับอีกครา

“เฮือก!” หัวใจบีบรัดแน่นจนหน่วง นัยน์ตาสีซากุระสั่นระริกตามด้วยศีรษะที่หนักอึ้งคล้ายสติสัมปชัญญะกำลังจะถูกพรากไป

และกำลังจะถูกแทนด้วยจิตสำนึกที่โหยหาการฆ่าฟัน...

ชั่วพริบตานั้น สัมผัสหนักหน่วงชวนทรมานพลันเลือนหายราวไม่มีอยู่จริง แต่นาโอริกลับถูกหล่อเลี้ยงไปด้วยความเริงใจ ยิ่งได้จ้องมองเลือดคาวกับร่างสะบักสะบอมตรงหน้า เธอก็ฝืนกลั้นรอยยิ้มไม่ให้ฉีกกว้างไม่ได้ มือซึ่งเคยสั่นเทิ้มจากความกลัวแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งสงบ ช่างผิดกับเซระที่ขนลุกชันครั้นเห็นใบหน้าสำราญใจของอีกฝ่ายเข้าให้ หญิงสาวฝืนใช้แรงฮึดดึงตัวเองออกจากใบมีดน่าสะพรึงนั่นโดยเร็วที่สุด ก่อนจะจ้องมองนาโอริด้วยสายตาหวาดหวั่น

“ผ ผลของคำสาปงั้นเหรอ?”

“ความรู้สึกนี้มัน...อะไร?” นาโอริพึมพำขณะกุมศีรษะของตน เธอรู้สึกได้ว่าความเจ็บจากบาดแผลกำลังจางไป เหลือเพียงประสาทสัมผัสที่ชัดเจนยิ่งกว่าเก่ากับอารมณ์รื่นเริงใจที่ได้มองเนื้อตัวเปื้อนเลือดของศัตรู สาวเจ้าย้อนแย้งกับตัวเอง เพราะตัวของเธอนั้นไม่ได้อยากยิ้ม มันไม่ใช่สถานการณ์ที่ควรจะยิ้มออกมาได้ด้วยซ้ำ

ทว่าเธอกลับไม่สามารถสงบอารมณ์ที่เอ่อล้นในตัวได้เลย...

“ครั้งนี้...”

นาโอริยกอาวุธศักดิ์สิทธิ์จ่อไปทางหญิงสาว เธอเผลอไผลเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วชวนให้สั่นกลัว ใบหน้าสวยแย้มยิ้มให้อีกฝ่ายหากแต่มันกลับคุกรุ่นไปด้วยจิตสังหารน่ากลัว จนเซระหน้าซีดเผือด

“แกจะต้องไม่ตายดี”

to be continue….

======================================

มาคอมเมนท์แนะนำกันได้นะฮัฟฟฟ

ฝากกดถูกใจ เป็นกำลังใจกันด้วยน้าา <3

つづく、psrpowder