7 Samurai - ตอนที่34 แลกด้วยชีวิต โดย psrpowder @Plotteller

จากที่อยากสานฝันเป็นนักดาบกลับต้องผันตัวสู่เส้นทางนองเลือดแค่เพราะอยากปกป้องเขาที่ด้ายแดงแห่งโชคชะตาผลักให้(วิ่ง)ชนกันถึง 2 รอบ แต่วันใดเล่าที่ดาบในมือจะหันคมใส่เขาเสียเอง...เพื่อสำเร็จเป้าหมายของมัน

7 Samurai - ตอนที่34 แลกด้วยชีวิต โดย psrpowder @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,แอคชั่น,รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,7Samurai ,ไม่ฮาเร็ม,ตัวเอกหญิง ,ดาบพูดได้,ญี่ปุ่น,แอคชั่น,รักวัยรุ่น,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่34 แลกด้วยชีวิต

***Trigger Warning : การทารุณ ทำร้ายร่างกายตัวเอง ความรุนแรง เลือด***

โปรดใช้วิารณญาณในการอ่าน

แสงไฟสลัวสาดรับรอยยิ้มเริงใจของเด็กสาวเรือนผมสีเปลือกไม้ มันแผ่กลิ่นอายอันตรายยากจะหยั่งถึงออกมาข่มขวัญร่างบางใต้ชุดคลุม ไม่เว้นแม้แต่องค์ชายหนุ่มที่เผลอหน้าซีดเผือดครั้นจ้องมองนาโอริ ความเย็นวูบวาบแทรกผ่านกายเพราะสัญชาตญาณรับรู้ว่าไม่ควรเข้าไปยุ่งเป็นอันขาด

“ก่อนหน้านี้...เธอเคยบอกว่าฉันกลัวที่จะตายใช่ไหม?” นาโอริเบนสายตาตายด้านหาศัตรูเบื้องหน้า

เคร้ง!

เพียงกะพริบตาดาบคาตานะสีน้ำเงินวาวพลันตวัดใส่อีกฝ่ายทันควัน แรงที่ถูกส่งผ่านคมเหล็กทำให้มือสองคู่สั่นระริกจากการต้านแรงไปมา บัดนี้ใบหน้าของนาโอริอยู่ใกล้กับเซระจนสามารถเห็นแววตาหวาดผวานั่นชัดเจน

“ตอนนี้มันกลับกันแล้วล่ะ”

“ห หุบปาก!” เซระร้องลั่นพร้อมฮึดแรงถีบภัยร้ายตรงหน้าให้ถอยห่างจากตน เธอเป็นต้องกัดฟันทนความเจ็บตรงท้องและวาดดาบไปที่ต้นคอนวล หวังจะปลิดชีพให้ได้โดยด่วนที่สุด ไม่เช่นนั้นเธอคงทนพิษบาดแผลไม่ไหวก่อนแน่

ความพยายามของเธอนั้นไม่ได้กระทบต่อนาโอริ สาวเจ้าเพียงแค่เงยหน้าขึ้นก็สามารถหลบได้ง่ายดาย ซ้ำยังแทงปลายดาบคมสวนกลับเฉือนผิวแก้มซีดของอีกฝ่ายเปิดทางให้เลือดอุ่นไหลเยิ้มจากแผล

“ฮ่า...ฮ่าๆๆ” นัยน์ตาสีซากุระจ้องมองของเหลวสดนั่นพลางกุมใบหน้าปกปิดรอยยิ้มที่ยากจะคุมให้สงบ จิตใจพร่ำร้องหาเลือดอุ่นให้ชโลมดาบในมือ

หากศัตรูตรงหน้าไม่สิ้นลมหายใจอารมณ์ปั่นป่วนในอกก็คงไม่ยอมหายไป...

เคร้ง!

คิดเช่นนั้นแล้วร่างบางก็พลันดีดตัวเข้าหาเหยื่ออีกครา มือเรียวฟาดดาบรุนแรงใส่ไม่ยั้งและบังคับให้คนอ่อนแอกว่าต้องตั้งรับอย่างยากลำบาก

“ไหนล่ะ...ปากที่บอกจะฆ่าฉันให้ตายน่ะ?” นาโอริเอ่ยเย้ยหยัน ทั้งที่ยังรัวดาบใส่อีกฝ่ายไม่ให้พักเหนื่อย

ครั้นจะปล่อยให้เด็กสาวข่มขวัญไปมากกว่านี้ไม่ได้ เซระพลันกัดฟันและแทงปลายแหลมตรงใส่หัวใจ แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดมันไม่พอจะพลิกกลับมาให้ได้เปรียบ เธอยังคงมีจุดบอดให้นาโอริปาดอาวุธเฉือนผ่านเนินอกเป็นทางยาวจนถึงไหล่ซ้าย หากหญิงสาวไม่รีบถอยห่างออกมาร่างกายคงแยกเป็นสองส่วนไปแล้ว

“อั๊ก!” บาดแผลรุนแรงดันสร้างโอกาสให้เด็กสาวเข้าประชิดตัวเธอ อาวุธกระหายเลือดเสียบทะลวงซ้ำจุดบอบช้ำเดิมตรงหน้าท้อง ครั้นยังทำเรื่องโหดร้ายอย่างการจับร่างอีกฝ่ายไม่ให้ดีดดิ้นหนีความทรมานและดันคมดาบเฉือนแผลให้แทบมิดด้าม ทำเอาเซระกรีดร้องออกมาทั้งน้ำตา แต่เสียงบาดหูนั่นกลับกลายเป็นเพลงแสนไพเราะให้จิตสำนึกในตัวนาโอริ หัวใจเต้นระรัวในอกราวกับว่ามันเริ่มแข็งแกร่งขึ้นและพร้อมจะกลืนกินความไร้เดียงสาของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งให้หายไป

เธอกำลังจะตกเป็นของมันในไม่ช้า...

ตุบ

เจ้าของเรือนผมสีเปลือกไม้เลือกจะดึงดาบออกจากร่างสะบักสะบอม ปล่อยเซระให้ล้มไปกองกับพื้น

“เหอะ สีหน้าไม่เลวเลยนี่” เสียงใสหลุดคำพูดที่ไม่เป็นตัวเองออกมา ดวงตามองต่ำใส่คนตรงหน้าพลางสังเกตลมหายใจที่เริ่มรวยริน ก่อนจะได้ยินคำพูดแสนแผ่วเบาตอบกลับมา

“แก...ไอ้ปีศาจฆ่าคน!”

“หึ อยากพูดก็พูดไป...”

ตึกตัก!

ครั้นแสงแห่งชีวิตจากคนบนพื้นใกล้ริบหรี่และจางลง นัยน์ตาสีซากุระเบิกกว้างเพราะถูกบางสิ่งที่แรงกล้ากว่าดึงดูดให้ชะงัก แววตากระหายเลือดตวัดมอง ณ เบื้องหน้าถัดจากร่างของเซระซึ่งเห็นโซอิจิโร่ที่อยู่ไกลออกไป เด็กหนุ่มเผลอสะอึกยามสัมผัสถึงภัยร้ายกะทันหัน

“ฮิบานะ...”

ร่างบางก้าวข้ามตัวหญิงสาวพร้อมเดินเข้าหาเป้าหมายใหม่ ดาบคาตานะในมือถูกกำแน่นก่อนจะเปลี่ยนเป็นวาดผ่าอากาศเมื่อปลายเท้าดีดพุ่งตัวโจมตี

“นาโอริ!? เธอเป็นอะไรไป!” เสียงนั้นราวส่งไปไม่ถึง นัยน์ตาสีนิลสะท้อนแววตาของนาโอริที่ไร้ซึ่งแสงหล่อเลี้ยงพลันตกผลึกว่าสาวเจ้ากำลังไม่เป็นตัวของตัวเอง

คมเหล็กฉวัดเฉวียนรวดเร็วต้อนให้โซอิจิโร่ต้องถอยหลบไปจนแทบจะติดกำแพงด้านหนึ่ง เขาตระหนักว่าอีกไม่นานตนก็จะเจอทางตันและต้องรีบทำอะไรสักอย่าง ทว่าตัวเขากลับไม่มีอาวุธที่จะโต้กลับหรือช่วยเหลืออีกฝ่ายได้เลย

ถ้าเช่นนั้นคงต้องยอมเสี่ยงสักหน่อย!

ฉึบ!

วินาทีหน้าสิ่วหน้าขวานที่ร่างเล็กถูกไล่จนชนกับกำแพง ปลายแหลมนั้นจ้วงแทงเข้าใส่อย่างรวดเร็ว ทว่าโซอิจิโร่กลับสามารถเอี้ยวตัวหลบได้ทันท่วงที ทำให้อาวุธอันตรายพลาดเป้าและเจาะเนื้อหินที่เบื้องหลังแทน เด็กหนุ่มจึงอาศัยจังหวะนั้นคว้าแขนทั้งสองข้างนั่นไว้ ทว่ามือข้างที่จับดาบกลับเหนี่ยวแน่นจนยากจะแกะออก

“ตั้งสติสินาโอริ! เรารู้ว่าเธอไม่ได้อยากทำแบบนี้!”

“ไม่! ยังไงก็จะเอาชีวิตแกให้ได้!” นาโอริแผดเสียงพลันใช้แรงมหาศาลกระชากแขนจากพันธนาการ ไม่วายง้างอาวุธศักดิ์สิทธิ์ขึ้นสูงตั้งท่าจะบั่นคอคนตรงหน้าให้สิ้น

“นาโอริ”

จู่ ๆ เสียงหนึ่งคล้ายกับใครผู้นั้นในความฝันพลันดังก้องในหัว รั้งไม่ให้สาวเจ้าทำเรื่องที่อาจแก้ไขไม่ได้ลงไป หัวใจบีบรัดรุนแรงอีกคราทำเอามือที่กำด้ามดาบนั้นสั่นเทิ้มและแข็งทื่อราวถูกตรึงไว้ นัยน์ตาสีซากุระปิดแน่นรับความทรมานในอก เสียงนุ่มนวลยังคงกังวานไม่มีที่สิ้นสุดกำลังทำให้ร่างบางหนักอึ้ง

“อย่าทำแบบนี้เลยนะ...ตั้งสติสิ อย่าให้มันครอบงำ”

น้ำเสียงที่เคยมอบความสบายใจให้เด็กสาว บัดนี้กลับทรมานเธอจนอยากสลัดทิ้งราวกับบางอย่างในตัวกำลังต่อต้านมันอยู่ หยาดน้ำใสเอ่อล้นดวงตาคู่สวยเปรอะเปื้อนแก้มนวล ร่างบางทรุดตัวคุกเข่ากับพื้นทั้งที่ยังถูกโซอิจิโร่จับแขนเอาไว้

“นาโอริ!” เด็กหนุ่มร้องครั้นลงไปนั่งตามแรงดึงอีกฝ่าย ทว่าเสียงเรียกของเขานั้นส่งไม่ถึงจิตใจปั่นป่วน

เพราะในแววตาที่คลอหยาดน้ำใส ร่างขององค์ชายหนุ่มกลับถูกแทนที่ด้วยคนอื่น...

“นาโอริ มองฉันสิ”

ดุจคำสั่งเด็ดขาด นาโอริพลันเงยมองไปเบื้องหน้าและสบกับนัยน์ตาสีเดียวกันทว่าเปี่ยมไปด้วยความอารี เขาคือชายหนุ่มคนเดียวกันกับในห้วงฝันของเธอ

“คุณ...” นาโอริเอื้อนเอ่ยเสียงเครือ

ทันทีที่สบกับดวงตานั้นความร้อนพลันแผ่ซ่านทั่วร่างกาย ไม่มีทั้งความหนักอึ้งหรือทรมานราวกับคนตรงหน้าใช้สายตาของตนชำระล้างมลทินในตัวเธอจนหมดสิ้น และก็เป็นครั้งแรกที่ได้มองหน้าเขาชัดเจนเพียงนี้

“เธอต้องควบคุมมันให้ได้”

เขาเอ่ยพลางเอื้อมมือสัมผัสกับมือข้างที่ถือดาบของเด็กสาว ไออุ่นจากมือนั้นแทบจะเชื่อได้ว่าเป็นคนจริง ๆ มายืนตรงหน้า

แต่หารู้ไม่ว่าวินาทีเดียวกับที่ชายปริศนากำลังจะสัมผัสมือของนาโอริ...

“เจ้าเด็ก....ฮิบานะ!” โซอิจิโร่สะดุ้งพลันหันมองต้นตอของน้ำเสียงทรมาน มันมาจากอาวุธศักดิ์สิทธิ์ในมือเด็กสาว ก่อนจะได้ยินอีกฝ่ายเค้นคำพูดอีกครั้ง

“ดึง...ดาบออกจากมือ...นาโอริเดี๋ยวนี้!”

จังหวะนั้นเด็กหนุ่มไม่คิดจะตั้งคำถามให้เสียเวลาและเปลี่ยนมาคว้ามือเรียวทันควัน พาให้นาโอริรู้สึกถึงแรงจับตามด้วยแรงดึง

“ฉันคงช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่จำเอาไว้นะ...อย่าให้มัน...อย่าให้มุรามาสะควบคุมเธอได้”

ตึกตัก!

ว่าจบชายหนุ่มจึงกระชากดาบคาตานะสีน้ำเงินพร้อมกันกับโซอิจิโร่ที่นอกห้วงความคิด ครั้นอาวุธศักดิ์สิทธิ์หลุดพ้นจากมือร่างกายพลันกลับมาเบาหวิวคล้ายยกก้อนหินออกจากอก นาโอริสะดุ้งตัวหอบเฮือกหมดแรง ริมฝีปากพะงาบรับอากาศเท่าที่จะทำได้ ความปวดจากบาดแผลเริ่มกลับมาจนระบมทั่วตัวบ่งบอกว่าเธอหลุดพ้นจากอะไรบางอย่างแล้ว

“นี่...ฉัน...” ภาพเบื้องหน้ากลับมาชัดเจนอีกครั้ง เธอเป็นต้องหันรีหันขวางมองรอบด้าน ก่อนจะเห็นคู่หูอยู่ในมือใครบางคน บัดนี้ร่างของชายผู้นั้นไม่อยู่อีกแล้วและเหลือเพียงแต่เธอกับ...

“โซว์...” นาโอริพึมพำชื่อนั้นเบาหวิว สายตาทั้งสองประสานกันทำให้สาวเจ้าสังเกตท่าทีเหนื่อยและรอยยิ้มโล่งใจจากเขา

“เธอกลับมาแล้ว...”

คำถามใดก็ไม่สำคัญอีกต่อไป เมื่อนาโอริตระหนักว่าเด็กหนุ่มปลอดภัยอยู่ตรงหน้าเธอ สาวเจ้าพลันโผกอดคนตัวเล็กกว่าอย่างลืมตัว ทำเอาโซอิจิโร่ผงะจนเกิดเลือดฝาดที่แก้ม ไม่วายเผลอปล่อยดาบในมือร่วงสู่พื้นฟาง

“เรา...หายใจไม่ออก”

“ข ขอโทษนะโซว์ ฉันเผลอไป!” ครั้นได้ยินชื่อที่อีกฝ่ายเรียกเขา เด็กหนุ่มจึงหลุบตาต่ำอย่างรู้สึกผิด

“เธอรู้อยู่แล้วนี่เอง...”

“ไม่ใช่นะ ฉันเพิ่งจะมาเอะใจตอนที่พวกมันจะพาตัวนายไปนั่นแหละว่าองค์รัชทายาทก็คือโซว์…” นาโอริพลันส่ายหน้ารัว

“โซอิจิโร่” คิ้วเรียวเลิกสูงทันทีที่ได้ยินชื่อคุ้นเคย

มันคือชื่อของหนึ่งในองค์ชายฝาแฝดจากเนื้อหาสอบที่เด็กหนุ่มเคยทบทวนให้ เธอพลันสงสัยว่าเหตุใดเขาถึงเอ่ยมันเอาตอนนี้…

“ชื่อนั้นมันทำไมเหรอ?”

“เราชื่อ โซอิจิโร่”

“นายคือ…องค์ชายรอง?” นัยน์ตาสีซากุระเบิกขึ้นทันควันกับคำพูดนั้น ก่อนจะเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับ

“ใช่ ในเมื่อเธอจับได้เองแบบนี้ คงไม่มีประโยชน์ถ้าจะปิดต่อไปแล้วล่ะ อีกอย่างเราก็ไม่อยากโกหกเธอด้วย” โซอิจิโร่หัวเราะเบา ๆ พร้อมเงยหน้ามองนาโอริ ทำให้เธอสังเกตเห็นคราบเลือดเปรอะเปื้อนที่รอบดวงตาและใบหน้า วินาทีนั้นสาวเจ้าพลันถูกความห่วงใยปกคลุมและแทบจะโยนความสงสัยในตัวตนของเด็กหนุ่มทิ้งไปไกล

“นายถูกยิงนี่นา! โดนตรงไหนน่ะที่ตาเหรอ? แล้วทำไมมันถึง...” นาโอริกระวนกระวายขณะจับหน้าโซอิจิโร่หันไปมา แน่นอนว่าเขาก็ตกใจกับสภาพร่างกายตัวเองไม่ต่างกับสาวเจ้า ทว่าบัดนี้พวกเขายังไม่พ้นจุดอันตราย...

“ช่างมันก่อนเถอะ ขืนอยู่ที่นี่นานไม่ปลอดภัยแน่”

“นั่นสิ...ข้างนอกกำลังปะทะกันอยู่ ใช้โอกาสนี้ออกไปคงจะได้”

“ชินระเหรอ?” นาโอริพยักหน้าเป็นคำตอบ เมื่อเห็นเช่นนั้นเจ้าของเรือนผมสีดำขลับจึงได้แต่เลิกคิ้วสูง

“ถ้าชินระมาที่นี่ แล้วเธอมาได้ยังไง? พวกเขาไม่น่ายอมนี่นา”

“เอ่อ คือ...” คนโดนจับผิดหลบตาทันควันจนเด็กหนุ่มแทบไม่ต้องเค้นคำตอบออกมาด้วยซ้ำและแม้จะยังมีคำถามอีกมาก แต่คงต้องเก็บเอาไว้จนกว่าเรื่องวุ่นวายในค่ำคืนนี้จะจบลงเสียแล้ว

“เรารีบไปกันเถอะ” นาโอริเอ่ยพลางพยุงโซอิจิโร่ให้ยืนขึ้น ทว่าวินาทีนั้นสายตาดันมองผ่านไปด้านหลังของเด็กหนุ่ม หัวใจพลันวูบหล่นครั้นสังเกตเห็นร่างของคนที่ควรจะหมดลมหายใจไปแล้วกำลังจ่ออาวุธต้องห้ามมาทางพวกเธอ

“โซว์! ข้างหลัง!”

ปัง!

เสียงเหนี่ยวไกดังสนั่นทั่วโถงกว้างหยุดทุกสิ่งให้นิ่งงัน ร่างของคนสองคนถูกสลับที่ในชั่วพริบตาทำเอาโซอิจิโร่ตามสถานการณ์ไม่ทันไปครู่หนึ่ง กระทั่งนัยน์ตาสีนิลสะท้อนภาพของเหลวสีเข้มซึมผ่านเนินอกข้างซ้ายของเด็กสาว

“นาโอ..ริ”

“อ่อค..” ร่างบางกระอักเลือดคาวพลันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกลับด้าน แต่หารู้ไม่ว่าเป็นตัวเธอเองที่ทิ้งตัวลงสู่พื้นแข็ง

โซอิจิโร่พุ่งเข้ารับร่างตรงหน้าทันควันทำเอาทั้งสองทรุดตัวลงไปนั่ง ก่อนจะตระหนักถึงร่างสะบักสะบอมที่อยู่ไกลออกไป เป็นเซระที่ใช้แรงเฮือกสุดท้ายคว้ามันออกมาและตัดสินผลแพ้ชนะระหว่างเธอกับนาโอริ เด็กหนุ่มรีบใช้ตัวขวางวิถีกระสุนครั้นเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเหนี่ยวไกอีกครั้ง

ฉึก

จู่ ๆ ก็มีปลายดาบคมเสียบทะลุต้นคอตัดลมหายใจร่างบนพื้นในทันที อาวุธเปื้อนเลือดถูกดึงออกและเก็บใส่ฝักที่ประทับตราดอกซากุระไว้ ปรากฏร่างเจ้าของเรือนผมสีขาวหิมะหอบหายใจถี่หลังจากวิ่งตามหาคนทั้งสองจนล้า ทว่าภาพเบื้องหน้ามันกลับหน่วงหัวใจของเขายิ่งกว่าสิ่งใด เมื่อรู้ว่าเขาไม่สามารถหยุดไกปืนนั่นได้ทันเวลา

“นาโอริ...” โซอิจิโร่ร้องเรียกเสียงเครือเช่นเดียวกับน้ำตาที่คลอ เขาโอบกอดเด็กสาวเบามือไม่สนใจเลือดที่จะเปื้อนเนื้อตัวของตนสักน้อย เพราะแววตาที่เริ่มหม่นลงกำลังทำให้เขากลัว

“ไม่นะ ทำใจดี ๆ เอาไว้สิ”

“ฉัน...ง่วงจังแหะ แถมชาไปทั้งตัวเลย”

“เราจะรีบพาเธอออกไป จะหลับไม่ได้เด็ดขาดนะ!” เด็กหนุ่มบีบมือที่เย็นเฉียบของอีกฝ่ายแน่นหวังให้เจ้าตัวคงสติไว้ให้นานที่สุด ทว่าลมหายใจของเธอกลับรวยรินไปทุกที

“ฝ่าบาท” จิซากิพลันย่อตัวลงตรงหน้าผู้สูงศักดิ์ ก่อนจะถูกเขาคว้าไหล่ข้างหนึ่งของตน

“ช่วยอุ้มเธอไปที เราจะปล่อยให้เธอตายไม่ได้ ต้องรีบส่งโรงพยาบาล...”

“โซว์...” เสียงแผ่วดึงความสนใจจากเจ้าของชื่อให้ก้มมองคนในอ้อมแขนพลันรู้สึกถึงแรงบีบมือตอบจากอีกฝ่าย

“ฉัน...ปกป้องนายได้ใช่ไหม?” น้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อนัยน์ตาสีนิลสะท้อนรอยยิ้มชัดเจนกว่าสิ่งใด หัวใจพลันวูบหล่นทันทีที่สัมผัสที่มือจางหายและแสงแห่งชีวิตในดวงตาเลือนหายไปโดยสมบูรณ์

“แบบนี้อีกแล้ว” โซอิจิโร่กัดฟันแน่น เนื้อตัวสั่นเทิ้มจากการสะอื้นละทิ้งภาพลักษณ์ขึงขังทั้งปวง เหลือเพียงความโศกเศร้าราวกับเด็กน้อย

“เป็นเพราะเรา ทุกคนถึงต้อง...”

“เป็นตามข้อมูลจริง ๆ สินะ ว่าเลือดแกมันพิเศษกว่าฮิบานะคนอื่น”

เสียงชวนกวนใจของหญิงสาวใต้ชุดคลุมดังก้องในความคิด พาให้โซอิจิโร่เบิกตากว้างพลันลอบมองฝ่ามือที่เปื้อนเลือดของตนเด็กหนุ่มขมวดคิ้วเป็นปมครั้นเกิดความคิดพิเรนทร์ที่อยากจะลอง เขากำมือแน่นราวตัดสินใจอะไรได้ก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าหน้าที่หน่วยเงาด้วยสายตาแน่วแน่

“ส่งมีดสั้นมาให้เรา”

“พ่ะย่ะค่ะ?”

“ส่งมาเถอะน่า” เขาไม่เปิดโอกาสให้จิซากิได้สงสัยไปมากกว่านี้

ครั้นถูกย้ำด้วยเสียงแข็งกร้าว ร่างสูงจึงยอมทำตามและมอบมีดสั้นให้แต่โดยดี ทว่าชั่ววูบหนึ่งเขากลับนึกเสียใจในการกระทำของตน เมื่อองค์ชายหนุ่มเริ่มใช้มีดนั่นเฉือนข้อมือตนเองและกรีดเป็นแผลยาว เปิดทางให้เลือดแดงสดทะลักจากรอยเหวอะ

“ทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ!?”

ไม่สนใจคำถามที่ได้ยิน ใบมีดคมยังคงแทงลึกตัดเส้นเลือดจนขาดสะบั้น จากความทรมานกลายเป็นด้านชาผสมปนเปกับความระบมแต่โซอิจิโร่ก็ได้แต่กัดปากสงบมันไว้ กระทั่งแผลนั้นลึกมากพอจนเขามั่นใจว่าต้องใช้เวลาสักนาทีหนึ่งหลอดเลือดถึงจะสมานกันดี

ริมฝีปากได้รูปประกบเข้ากับแผลและดูดเลือดข้นมาเก็บไว้ในปาก ครั้นได้ปริมาณที่พอใจเจ้าตัวจึงเบนสายตาไปยังร่างไร้วิญญาณของเด็กสาว นัยน์ตาสีนิลวูบไหวพลางภาวนาให้การตัดสินใจนี้ได้ผล โซอิจิโร่โน้มตัวใกล้ใบหน้าซีดเผือดพร้อมดันริมฝีปากบางให้เผยอขึ้นก่อนจะประกบเข้าด้วยกันอย่างแผ่วเบา เลือดอุ่นถูกถ่ายโอนจากเขาสู่นาโอริและใช้ปลายนิ้วเชยคางสาวเจ้าให้กลืนมันลงไป

“ถ้าเลือดของเรามันพิเศษจริง ๆ ก็ช่วยแสดงผลออกมาทีเถอะ...ขอร้องล่ะ” โซอิจิโร่ลูบไล้เรือนผมสีสวยพร้อมแนบหน้าผากกับอีกฝ่าย จดจ่อรอให้ปาฏิหาริย์แสนริบหรี่นั้นเกิดขึ้น

เพราะตอนนี้ปาฏิหาริย์คือสิ่งเดียวที่เขาพึ่งพาได้แล้ว...

ทว่าผิดกับจิซากิที่ไม่สามารถเข้าใจการกระทำขององค์ชายหนุ่มผู้นี้ได้แม้แต่นิดเดียว แต่นัยน์ตาสีนิลนั้นไม่ได้ส่อแววลังเลหรือไร้ซึ่งการไตร่ตรอง กลับกันมันคือการเตรียมใจที่ยิ่งใหญ่มากเพื่อจะช่วยชีวิตคนตรงหน้า ชายหนุ่มจึงได้แต่เฝ้ามองและรออยู่เคียงข้างเขาเท่านั้น

เวลาผ่านไปไม่รู้กี่นาที ความหวังนั้นยิ่งเลือนรางทุกที แต่ถึงอย่างนั้นโซอิจิโร่ก็ยังคงมอบเลือดให้กับเด็กสาวอยู่เรื่อย ๆ โดยไม่เกรงกลัวความร้ายแรงที่จะตามมาแม้จะเริ่มมีอาการหน้ามืดแล้วก็ตาม แต่เขาต้องการจะเห็นแสงจากนัยน์ตาสีซากุระอีกครั้ง ตัดใจตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด

แต่ความเป็นจริงที่ว่าศัตรูยังเพ่นพ่านรอบตัวก็เป็นเรื่องที่โกหกไม่ได้ จนเจ้าของเรือนผมสีขาวหิมะต้องเอ่ยปากเตือน

“ฝ่าบาท พวกเราควรไปได้แล้วก่อนที่จะมีใครตามมาอีกนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอเวลาอีกสักหน่อยไม่ได้เหรอ?...”

“เห็นทีจะไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ โปรดเข้าพระทัยด้วย”

“แต่..”

“ทรงอย่าทำลายความตั้งใจที่ต้องแลกด้วยชีวิตของเธอคนนี้เลยนะพ่ะย่ะค่ะ” นัยน์ตาสีนิลหรี่ลงอย่างเจ็บใจ พยายามบังคับร่างกายของตนให้วางร่างในอ้อมแขนลงเสียที แต่มันกลับแข็งทื่อไม่เชื่อฟัง จิซากิที่เห็นเช่นนั้นจึงอาสาอุ้มร่างบางไปด้วยกันเพื่อให้เขาคนนี้สบายใจ สุดท้ายองค์ชายหนุ่มจึงจำใจยอมพยักหน้า ก่อนจะปล่อยให้เจ้าหน้าที่หนุ่มรับช่วงต่อจากตน

“เฮือก!”

วินาทีที่จิซากิจะสัมผัสตัวนาโอริ ร่างตรงหน้าพลันสะดุ้งตื่นจากความตายมากอบโกยอากาศทำให้สองหนุ่มชะงัก ดวงตาสีซากุระถูกหล่อเลี้ยงด้วยแสงแห่งชีวิตอีกครา เธอเบนมองใบหน้าตกตะลึงแสนคุ้นเคยและวาดยิ้มให้เขา

“นาย...ร้องไห้ทำไม?” เด็กสาวเผลอไผลเอื้อมไปสัมผัสแก้มเปื้อนคราบน้ำตาของโซอิจิโร่ เขาจึงจับมันไว้แน่นพร้อมแย้มยิ้มตอบ

“เราไม่ได้ร้องไห้หรอก....เธออย่ากังวลไปเลย”

“จริงนะ?”

“อื้อ...เราไม่โกหกเธอหรอก”

“โล่งอก...ไปที” นาโอริเอ่ยแผ่วเบาก่อนจะปิดตาลงอีกครั้ง ครานี้เธอเพียงแค่หลับไปเท่านั้นและปล่อยให้คนที่โอบกอดเธออยู่กระชับอ้อมแขนเข้ากับตัวแน่น ดวงตาคมลอบมองจุดที่นาโอริถูกยิง บัดนี้รอยแผลกลับสมานเรียบทิ้งไว้เพียงคราบเลือดเช่นเดียวกับบาดแผลจากดาบคม ทุกอย่างมลายหายไปราวกับเป็นเรื่องโกหก

“เป็นไปได้ยังไง...” โซอิจิโร่ชะงักความโล่งใจครั้นตระหนักว่าเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว และไม่วายตวัดสายตาคมกริบดุจใบมีดไปให้เจ้าหน้าที่หนุ่ม

“ถ้าคุณกล้าเอาเรื่องที่เกิดที่นี่ไปพูดลับหลังเรา...อย่าหวังว่าจะตายดี”

“กระหม่อมทราบดีพ่ะย่ะค่ะ ขอสาบานด้วยชีวิตว่าจะไม่แพร่งพรายสิ่งที่เห็นในวันนี้กับใคร” ชายหนุ่มเอ่ยพลางก้มโค้งนอบน้อม แววตาเหนือหน้ากากเหล็กช่างสงบนิ่งจนโซอิจิโร่อดแปลกใจไม่ได้ ทว่าเขากลับไม่รู้สึกถึงความหมายแฝงในคำสาบานเมื่อครู่เลยสักนิด จึงพอจะเดาได้ไม่ยาก...

“คุณเป็นคนในความดูแลของซาโตชิหรือเปล่า?”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ดี...งั้นเรื่องตัวตนของเราก็ไปถามซาโตชิเอาแล้วกัน เขาจะมีคำตอบให้คุณคลายสงสัยได้” ว่าจบเด็กหนุ่มจึงดันตัวลุกขึ้นทั้งที่อุ้มนาโอริอยู่ จิซากิพลันร้อนรนจะช่วยเหลือทว่าเจ้าตัวกลับปฏิเสธทันควัน เพราะต้องการให้ชายหนุ่มคอยคุ้มกันพวกเขาทั้งสองออกจากที่นี่มากกว่า

“เอ่อ ขอเสียมารยาทหน่อยนะพ่ะย่ะค่ะ”

“หมายถึงอะไร...อุ๊บ” ร่างเล็กถูกคนตรงหน้ายกผ้าคลุมสีน้ำเงินมาคลุมตัวจนแทบจะปิดดวงตา ไม่พอยังถูกจับใส่หน้ากากเหล็กซึ่งจิซากิพกสำรองไว้บดบังใบหน้าด้วย

“กันไม่ให้เจ้าหน้าที่คนอื่นเห็นน่ะพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบคุณ”

ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า ทั้งสองพลันออกจากโถงกว้างขึ้นไปตามบันไดและลัดเลาะช่องทางซับซ้อน จนในที่สุดก็สามารถออกมาด้านนอกปราสาทไม้สำเร็จ ซ้ำยังได้เห็นผลงานการต่อสู้ของเจ้าหน้าที่หนุ่มนอนเรียงรายเกลื่อน ทว่ายังคงไร้วี่แววของเจ้าหน้าที่ชินระคนอื่นประกอบกับเสียงโวยวายไม่สิ้นสุดตรงหน้าเมือง ทำให้รู้ว่าเรื่องราวในปราสาทนั้นเกิดขึ้นในช่วงไม่กี่นาทีเท่านั้นเอง

จิซากิตัดสินใจอ้อมไปยังหลังเมืองซึ่งไม่พบร่องรอยของทหารรับจ้างคนใด ส่วนหนึ่งคงต้องขอบคุณฝีมือใครคนหนึ่งที่เข้าไปป่วนเรือบินใต้ดินจนระเบิดทะลุพื้นดินออกมาภายนอก เลยทั้งตัดกำลังคนไปได้ส่วนหนึ่งแถมยังรู้ตำแหน่งซ่อนยานพาหนะของพวกมันด้วย

พวกเขาวิ่งเข้าบริเวณป่าทึบที่ล้อมด้วยภูเขาสูงบดบังแสงจันทรา จิซากิพลันเปิดการเชื่อมต่ออุปกรณ์สื่อสารข้างหูอีกครั้งหลังจากตัดขาดไป เมื่อตระหนักว่าห่างจากเขตศัตรูออกมาพอสมควร

“ซาโตชิซัง ได้ยินหรือเปล่าครับ?”

“จิซากินายอยู่ที่ไหน? อดทนรออีกหน่อยนะตอนนี้เรากำลังฝ่าเข้าไปใกล้แล้ว”

“ไม่จำเป็นแล้วล่ะครับ คุณสั่งให้ทุกคนถอยกลับได้ทันทีเลย”

“หมายความว่ายังไง เกิดอะไรขึ้นกับองค์รัชทายาทงั้นเหรอ!?” ซาโตชิโพล่งขึ้นจนเสียงทะลุมาถึงหูเด็กหนุ่ม

“ท่านปลอดภัยดี ผมกับเด็กคนนั้นเข้าไปช่วยไว้สำเร็จแล้วครับ”

“ว่าไงนะ!? ตอนนี้พวกนายอยู่ตรงไหน บอกพิกัดให้ที”

“อยู่ในป่าด้านหลังของเมืองครับ”

“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันจะส่งคนไปรับ” ปลายสายตั้งท่าจะตัดการเชื่อมต่อ จิซากิจึงรีบเอ่ยแทรกทันควัน

“เดี๋ยวก่อนครับ!”

“มีอะไร?”

“คือว่า...องค์ชายทรงไม่พร้อมให้ใครมาเห็นสภาพตอนนี้น่ะครับ โดยเฉพาะสีผม” ซาโตชิเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะฮัมตอบรับคำของอีกฝ่าย

“รับทราบ เดี๋ยวฉันจะไปรับพวกนายเอง”

“รบกวนด้วยครับ”

จิซากิถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ก่อนจะลอบมององค์ชายหนุ่มซึ่งจดจ่ออยู่กับคนในอ้อมแขนของตน เธอจมสู่ห้วงนิทราราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสาที่ทำเพียงเอนกายหลับรับไออุ่นจากคนอุ้ม ไม่รับรู้ความโหดร้ายของโลกภายนอก ช่างเป็นภาพที่เห็นแล้วทั้งสบายใจและเหนื่อยใจในเวลาเดียวกันสำหรับจิซากิ ทว่าเขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“เธอเป็นยังไงบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”

“แผลน่ะหายไปหมดแล้วแต่คงจะล้ามาก”

“ฝ่าบาทเองก็เหมือนกันนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมกลัวท่านจะเป็นโลหิตจางเอา”

“เรารู้ตัวเองดี ตอนนี้มีแต่ห่วงนาโอริเท่านั้นแหละ”

“เธอปลอดภัยแล้ว...โชคดีจริง ๆ นะพ่ะย่ะค่ะที่ได้ฝ่าบาททรงช่วยไว้” โซอิจิโร่พลันส่ายหน้าให้กับคำของอีกฝ่าย

“ไม่หรอก มันเป็นการเดิมพันบ้าบิ่นของเราต่างหาก ถ้าเกิดไม่ได้ผลขึ้นมา...”

“เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าทรงกังวลเลยพ่ะย่ะค่ะ” เด็กหนุ่มฮัมตอบพลางจ้องมองใบหน้าหลับปุ๋ยเงียบ ๆ เขาแนบแก้มนิ่มบนเรือนผมสีเปลือกไม้และถอนใจออกมา

“เพราะเธอบอกว่าจะออกจากที่นี่ไปด้วยกัน...”

“เราเลยต้องรักษาคำพูดนั้นไว้ให้ได้ไงล่ะ”

to be continue….

======================================

มาคอมเมนท์แนะนำกันได้นะฮัฟฟฟ

ฝากกดถูกใจ เป็นกำลังใจกันด้วยน้าา <3

つづく、psrpowder