จากที่อยากสานฝันเป็นนักดาบกลับต้องผันตัวสู่เส้นทางนองเลือดแค่เพราะอยากปกป้องเขาที่ด้ายแดงแห่งโชคชะตาผลักให้(วิ่ง)ชนกันถึง 2 รอบ แต่วันใดเล่าที่ดาบในมือจะหันคมใส่เขาเสียเอง...เพื่อสำเร็จเป้าหมายของมัน
แฟนตาซี,แอคชั่น,รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,7Samurai ,ไม่ฮาเร็ม,ตัวเอกหญิง ,ดาบพูดได้,ญี่ปุ่น,แอคชั่น,รักวัยรุ่น,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จากที่อยากสานฝันเป็นนักดาบกลับต้องผันตัวสู่เส้นทางนองเลือดแค่เพราะอยากปกป้องเขาที่ด้ายแดงแห่งโชคชะตาผลักให้(วิ่ง)ชนกันถึง 2 รอบ แต่วันใดเล่าที่ดาบในมือจะหันคมใส่เขาเสียเอง...เพื่อสำเร็จเป้าหมายของมัน
ผู้แต่ง
psrpowder
เรื่องย่อ
สวัสดีค่าา เรา psrpowder น้าาา ยินดีที่ได้รู้จักรี้ดเดอร์ทุกท่านที่ผ่าน(หลง)เข้ามาฮะ!
(เชิญชวนมาติดตามกันได้ที่
Tiktok นะฮะ จะอัพเดตเรื่อย ๆ คับ)
เอาล่ะ….วันนี้เรามีนิยายออริจินอล มานำเสนอ!!
ชื่อเรื่องว่า 7 Samurai (ถ้าสงสัยว่าทำไมชื่อนี้ คงบอกได้แค่ว่าเป็นความเบียวของไรท์เองแหละค่ะ555)
เป็นแนวแฟนตาซี เซ็ตติ้งประเทศญี่ปุ่นยุคปี3000 มีฉากต่อสู้ฟิลใช้ดาบตบตีกันไปมา ชิ้งๆๆ
ผสมความรักแบบวัยใสน่ารัก(มองตาปุ๊ปก็ปิ้งกันปั๊บ!)
แถมปมเรื่องชวนซึ้งใจ (คนอ่านซึ้งมั้ยไม่รู้แต่ไรท์น้ำตาหยด ;-; )
ใด ๆ มันอาจจะไม่ตามกระแส ไม่ตามตลาด แต่เราอยากลงเรื่องที่ตั้งใจสร้างให้ทุกคนได้อ่านจริง ๆ
และอยากขอโอกาสทุกท่านที่แวบผ่านเข้ามา คอยชี้แนะแนวทางให้ไรท์คนนี้ด้วยนะคะ
ปล. เรื่องอาจไม่ได้หวือหวาหรือน่าตื่นเต้น แต่อยากให้จับตา จับมือ จับหูดูการเติบโตของน้อง ๆ ไปด้วยกันน้าา
==============================================
***นิยายเรื่องนี้มีฉากต่อสู้และฉากความรุนแรงอื่น ๆ แทรกในบางตอน***
แต่จะมีการแจ้ง Trigger warning ก่อนเริ่มอ่านทุกครั้ง
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
==============================================
ชิสึจิ นาโอริ ตัดสินใจทำตามความฝันวัยเด็ก เธอเลือกสอบเข้าที่โรงเรียนเฉพาะทางสำหรับนักดาบ และได้พบกับคู่หูซึ่งเป็นดาบไม้เล่มหนึ่งที่ต้องตาเธอตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น เลยมอบชื่อให้ว่า จูลิโอ้
และต้องฝ่าฟันทั้งเรื่องเรียน เรื่องครอบครัว เรื่องเฉียดตายไปจนถึง…เรื่องความรัก!? โดยมีเจ้าดาบคู่ใจเป็นสักขีพยานเคียงข้างเสมอ
....แต่ดาบเล่มนี้
ไม่ได้มอบเพียงคู่หูแก่เธอ แต่มอบหลายสิ่งนับไม่ถ้วนโดยไม่รู้ตัว
มันมอบสิ่งที่เลวร้าย บ้าคลั่งและหิวกระหาย
สิ่งที่ยากจะควบคุมและพร้อมจะกลืนกินจิตบริสุทธิ์ของเด็กสาวอย่างเธอ
"ให้ข้า..ได้ลิ้มรสเลือดพวกมันเสียเถอะ"
"ออกไป...ออกไปจากหัวฉัน!"
มันมอบโชคชะตา ให้ได้พบพานใครคนหนึ่งที่แลกชีวิตเพื่อให้เธอปลอดภัย
ผู้เป็นดั่งแสงอันล้ำค่าที่ต้องรักษาไว้แม้ตัวตาย
"เพราะสัญญากันแล้ว...ว่าจะออกไปจากที่นี่ด้วยกัน เลยต้องทำทุกทางไม่ให้เสียเธอไป"
"ฉัน...ปกป้องนายได้ใช่ไหม?"
มันมอบเส้นทางใหม่ที่ดอกซากุระดอกตูมอย่างเธอ...จะได้ผลิบานสะพรั่ง ให้สมดั่งปรารถนา
"ในที่สุดก็ถึงวันนี้....วันที่ฉันไม่ต้องปกปิดอีกต่อไป"
"คุณ...คือใคร?"
มันมอบตัวตน เรื่องราวและสายสัมพันธ์นับไม่ถ้วนให้แก่เธอ แต่ก็จ้องจะช่วงชิงทุกสิ่งไปเช่นกัน
"เพราะนั่น...คือสาเหตุที่มันเกิดมา"
"และมันจะต้องดับสูญ ถ้ากล้าคิดแตะต้องคนที่ฉันรัก!"
==============================================
เนื้อเรื่องช่วงแรกอาจจะสโลว์ไปบ้าง แต่อย่าเพิ่งทิ้งกันน้า ; ^ ;
ใครผ่านเข้ามาอ่านและถูกใจ สามารถเป็นกำลังใจ ติชม แนะนำ ให้นักเขียนฝึกหัดคนนี้ได้นะคะ!
ขอบคุณทุกคนมาก ๆ ค่า <3 (O w O)
よろしく、psrpowder
***Trigger Warning : บรรยายฉากเกี่ยวกับงู***
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เส้นทางทอดยาวสว่างไสวแต่งแต้มด้วยสีม่วงสดของดอกฟูจิห้อยระย้าลงมา ทำให้นึกถึงแหล่งท่องเที่ยวชื่อดังที่สักครั้งต้องไปเหยียบให้ได้ในโลกแห่งความจริง แม้แต่สายลมโชยกับแสงจ้าคล้ายดวงอาทิตย์ยังสมจริงเสียจนไม่อาจละความสนใจให้มองได้ นาโอริที่นึกสงสัยว่าหลังจากมุดเข้าถ้ำมืดมิดเช่นนั้นมา แสงสว่างซึ่งกำลังทออยู่ด้านนอกมันจะมาจากที่ใดกัน ร่างบางกวาดสายตามองไปรอบด้านของอุโมงค์ขณะเดินเข้าใกล้ตัวซุ้มซึ่งเป็นซี่เหล็กเรียงกันจนเหมือนลูกกรง
“ทำอะไรน่ะครับ?” เซย์ตะเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นเธอเดินเบี่ยงออกไป
“ฉันอยากรู้น่ะค่ะ ว่าแสงแสบตานี่มันมาจากไหนกันแน่ ทั้งที่เราน่าจะอยู่ในถ้ำแท้ ๆ” สาวเจ้าเอ่ยขณะพยายามส่องผ่านช่องว่างของซี่เหล็ก ทว่ากลับไม่มีคำตอบที่เธอสงสัยหรือพูดให้ถูกคือหาคำตอบที่ว่านั้นไม่เจอต่างหาก เพราะมันแยงตาเสียจนต้องหยีตา ยิ่งมองนานเข้าคงมีแต่จะปวดตาเปล่า ๆ เธอเลยยอมแพ้ไป
“เรื่องที่ไม่สมเหตุสมผล นั่นแหละครับคือเสน่ห์ของโลกเสมือน”
“นั่นสินะคะ...หือ?” นาโอริอุทานเบา ๆ ครั้นสายตาสังเกตบางสิ่งพันอยู่กับหนึ่งในซี่เหล็กจึงตัดสินใจก้มดู ก่อนจะต้องเบิกตากว้างพร้อมเรียกเซย์ตะให้มาดูด้วยกัน และทันทีที่ร่างสูงได้เห็นสิ่งเดียวกับที่อีกฝ่ายเห็นเขาก็เป็นต้องเหงื่อตกพลันถอยห่างไปเล็กน้อย
เพราะมันทำให้นึกถึงไอ้ตัวที่เพิ่งไล่เขมือบพวกเขามาเมื่อครู่...
“ผมว่าอย่าเข้าไปใกล้ดีกว่านะครับ”
“แค่รูปปั้นงูเองค่ะ น้องตัวแข็งเป็นหินเลย” เด็กสาวเอ่ยพลางตั้งท่าจะซนใช้นิ้วจิ้มสิ่งตรงหน้า เซย์ตะเลยยิ่งต้องห้ามยกใหญ่และรีบดึงร่างบางให้ห่างออกมา
“ผ ผมขอล่ะครับ ผมยังอยากมีเพื่อนร่วมทางไปจนจบอยู่นะ”
“โธ่ ทั้งที่ปกติคุณเป็นคนชอบมือซนก่อนฉันแท้ ๆ” นาโอริเบ้ปากใส่ ทำเอาคนถูกบ่นต้องวาดยิ้มน่ารักออกมาพร้อมหัวเราะชอบใจ แต่ก็เพียงพอจะดึงความสนใจสาวเจ้าให้ห่างจากรูปปั้นสีขาวโพลนนั่นได้และเดินต่อไปตามอุโมงค์ยาว
อาจเพราะบรรยากาศซึ่งไร้สิ่งซ่อนเร้นกับวิสัยทัศน์ที่แจ่มชัดกว่า นาโอริจึงพอจะคลายความระแวงลงจนอยากเดินสอดส่องความงดงามตรงหน้าโดยพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นไปด้วย เพราะยังไงเสียเธอก็ยังไม่ลืมว่านี่คือการแข่งขันล่ะนะ
.
.
แม้จะห่างจากจุดล่าสุดที่เห็นรูปปั้นงูตัวเล็กมาไกลพอสมควร ทว่ายังไม่วายเจอพวกมันพันอยู่ตามซุ้มเหล็กเรื่อย ๆ บ้างก็อยู่ด้านล่างไม่ก็กึ่งกลางของซี่เหล็ก ท่าทางของพวกมันเองก็ต่างกันออกไปเช่นกันจนเริ่มจะรู้สึกเหมือนเดินอยู่ในสวนของเหล่างูเผือกยังไงอย่างงั้น แต่จำนวนที่เห็นมาตลอดทางนั้นยังเทียบไม่ติดกับสิ่งไม่ไกลซึ่งเริ่มปรากฏในสายตา
“ทางตันเหรอ...แถมมีคนอยู่ตรงนั้นด้วย”
“ชู่! หลบก่อนดีกว่าครับ” ว่าจบร่างสูงจึงดึงตัวนาโอริไปหลบตรงมุมโค้งอับสายตาก่อนจะชะเง้อมองอย่างเงียบเชียบ
ไกลออกไป ณ สุดปลายทางของอุโมงค์ ทหารหนุ่มคนหนึ่งได้แต่ยืนเท้าเอวมองกระจุกเถาวัลย์รกตรงหน้า มันพันกันมั่วและปกป้องเส้นทางไปต่ออย่างหนาแน่น หนำซ้ำบนเนื้อไม้เลื้อยหนาเตอะยังไม่วายมีรูปปั้นงูเผือกหลายตัวพันมันอยู่แทบจะทุกเถา ทว่าสิ่งที่พาให้คิดไม่ตกคือตัวเจ้างูสีขาวโพลนที่อยู่ในท่าที่เลื้อยทับกันไปมาจนเพิ่มปมให้ต้องแกะไปอีกชั้น
“จะแก้ยังไงล่ะเนี่ย...” ทหารหนุ่มถอนใจแรงพลันพยายามหาจุดที่คิดว่าสามารถทลายปริศนาตรงหน้าได้
จู่ ๆ เขาก็เลือกชักดาบออกมาพลันแทงทะลวงเถาวัลย์จนเป็นรูโหว่ แต่แล้วเนื้อไม้สีเขียวอ่อนกลับสมานตัวอย่างรวดเร็วและปลุกให้รูปปั้นงูแข็งทื่อเลื้อยเข้ามาทับราวปกปิดรอยบากจากอันตราย ดูเหมือนว่าเขาจะเผลอไปเพิ่มการระวังตัวของปริศนาเสียแล้ว ไม่ว่าจะลองเปลี่ยนจุดแทงดาบหรือตวัดดาบใส่ยังไง เถาวัลย์กับเหล่างูเผือกก็มีแต่จะเพิ่มการป้องกันแน่นหนาขึ้นทุกครั้ง จนดาบไม่สามารถใช้เปิดทางได้อีกต่อไปเพราะต่อให้ฟันยังไงก็กระทบแต่เนื้อปูนแข็ง
“โธ่เอ๊ย ฉันไม่มีเวลามาแก้ปริศนาบ้าบอนี่หรอกนะเฮ้ย!” ด้วยอารมณ์ฉุนทำให้ร่างสูงเลิกใช้ดาบและพุ่งเข้าไปงัดเส้นทางตรงหน้าด้วยมือเปล่าแทน โดยไม่ทันรู้ตัวว่าเผลอทำสิ่งที่ไม่ควรอย่างยิ่งลงไปแล้ว
ฟ่อ!
วินาทีที่มือหนาเค้นแรงจะทะลายรูปปั้นขาวโพลน จู่ ๆ สัมผัสซึ่งเคยแข็งกลับอ่อนยวบและกลายเป็นถูกหนึ่งในงูเฝ้าทางพันธนาการมือข้างหนึ่งไว้แน่น มันส่งเสียงขู่เล็ก ๆ พลันเลื้อยผ่านแขนนั้นรวดเร็วจนมองไม่ทัน ปากเล็กเปิดกว้างก่อนจะฝังเขี้ยวแหลมเข้าทะลุเนื้อผ้าไปถึงเนื้อใน อาการปวดหน่วงสมจริงทำให้ทหารหนุ่มต้องร้องทุรนทุรายออกมาทั้งพยายามสะบัดแขนให้พ้นจากการกัด ทว่าเดิมทีพวกมันคือรูปปั้นปูนขาวดี ๆ นี่เอง เพียงกำลังของมือข้างเดียวจึงไม่อาจทำลายมันได้
“อ้าก!”
ทหารหนุ่มดีดดิ้นทั้งที่ถูกพันธนาการแขนไว้ข้างหนึ่ง ไม่ถึงอึดใจเสียงร้องโหยหวนนั่นจึงหายไปเช่นเดียวกับร่างสูงที่สลายไปอย่างรวดเร็ว เหลือทิ้งไว้เพียงงูตัวขาวโพลนซึ่งวกกลับไปพันกับเถาวัลย์อย่างรวดเร็ว ซ้ำครานี้มันยังเรียกพรรคพวกจากทุกสารทิศรอบเถาวัลย์ให้เลื้อยมาปกป้องเส้นทางนี้อีก จนสายตาของนาโอริกับเซย์ตะเริ่มจะเห็นเพียงสีขาวมากกว่าสีเขียว
“ถ ถ้าแตะแล้วจะโดนแบบนั้นเหรอเนี่ย...ดีนะที่เซย์ตะซังห้ามไว้ก่อน” นาโอริเหงื่อตกพลางเป่าปากโล่งใจที่เธอไม่ได้ไปแตะต้องพวกมัน ไม่งั้นคงได้ตกรอบแบบไม่ทันตั้งตัวไปแล้ว!
ครั้นไม่เหลือใครให้ต้องหลบซ่อนทั้งสองจึงเดินมาประจันหน้ากับปริศนาด้วยตัวเอง แต่เพราะสิ่งตรงหน้าดันกลายเป็นเถาวัลย์งูแทนไปเสียแล้ว พวกเธอจึงมีสภาพอับจนหนทางไม่ต่างจากนายทหารคนเมื่อครู่
“ไม่มีอะไรใบ้หน่อยเหรอ...” นาโอริเอ่ยเสียงอ่อยขณะดึงดาบออกมาและเคาะไปที่รูปปั้นงูเหล่านั้น น่าแปลกที่พวกมันจะไม่ตอบสนองเว้นแต่ว่าสิ่งที่สัมผัสคือมือมนุษย์ แต่ในเมื่อมีตัวอย่างให้เห็นเต็มสองตาแล้วฝืนลองไปคงไม่มีประโยชน์สาวเจ้าจึงเก็บอาวุธศักดิ์สิทธิ์เข้าฝักและหันซ้ายหันขวาแทน
“หรือจะเป็นแสงสว่าง เพราะดอกฟูจิพวกนี้มันหนามากจนแสงเข้าไม่ถึง”
“แต่รูปปั้นงูก่อนหน้านี้ที่เจอก็แทบจะอาบแดดแล้วนะครับ ไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้นเลย” เซย์ตะแย้งทันควันพาให้นาโอริต้องลูบคางครุ่นคิดตาม
“ก็จริง...แต่ลองหน่อยคงไม่เสียหายมั้งคะ” ว่าจบร่างบางจึงตั้งท่าจะแหวกหลังคาดอกฟูจิเพื่อเปิดทางให้แสงจ้า เล่นเอาชายหนุ่มหน้าซีดฉับพลันจนรีบพุ่งเข้ามาห้ามเธอไว้ได้ทันก่อนจะสัมผัสกับดอกสีม่วงสด
“ไม่ได้นะครับ ตัวดอกฟูจิจริง ๆ มีพิษร้ายแรงถึงตาย ไม่แน่ว่าในโลกเสมือนนี้ก็อาจจะเหมือนกัน” นัยน์ตาสีไพลินสะท้อนภาพของดอกไม้เล็กจ้อยแสนสวย ต่อให้มันจะเชิญชวนให้สัมผัสเพียงใดก็ห้ามหลงกลเป็นอันขาด
“ฉันรู้ค่ะ แต่มันอาจจะเป็นทางแก้เถาวัลย์พวกนี้ก็ได้ ไม่งั้นก็ไม่มีทางอื่นแล้ว”
“ใจเย็นก่อนเถอะครับ เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่คนช่างสังเกตอย่างผมดีกว่านะ ถึงคราวเธอต้องพึ่งผมบ้างแล้วล่ะ” ชายหนุ่มแย้มยิ้มพร้อมยกนิ้วโป้งให้ ทำเอานาโอริอดมุ่ยหน้าไม่ได้แต่ก็ลองเชื่อใจอีกฝ่ายดู เธอจึงปล่อยให้เซย์ตะเป็นคนสอดส่องโดยรอบในขณะที่เธอคอยช่วยอีกแรง
“อืม...” เขาฮัมเบา ๆ พลางเท้าเอวครุ่นคิด นัยน์ตาสีไพลินเบนมองไปยังเถาวัลย์งูสีขาวโพลนไม่วาง พยายามสอดส่องสังเกตสิ่งมีชีวิตจำลองพวกนี้อย่างถี่ถ้วน ทว่านอกจากความยุ่งเหยิงของพวกมันที่เลื้อยทับกันไปมาจนน่าขนลุกกลับมีเพียงทิศทางการเคลื่อนที่ของพวกมันเท่านั้นที่น่าสงสัย เหตุใดครั้นเลื้อยขึ้นเถาวัลย์ได้พวกมันจึงเลือกจะรวมตัวกันกระจุกอยู่ตรงกึ่งกลาง
เพื่อป้องกันช่องโหว่ของเถาวัลย์งั้นเหรอ?
“หรือหนีอะไรบางอย่าง”
“หนีเหรอคะ?” นาโอริย่นคิ้วฉงนและเดินมาดูด้วยกันกับเขา เธอพลันเข้าใจความหมายนั้นอย่างรวดเร็วเมื่อได้ลองมองท่าทางของเหล่ารูปปั้น แต่ในเมื่อตลอดทางที่เดินมาก็มีพวกมันพันซี่เหล็กอยู่จนนับไม่ถ้วน หนำซ้ำยังไม่ยอมเขยื้อนไปไหนด้วย แล้วพวกมันจะหนีจากอะไรล่ะ?
ฟู่...
สายลมอ่อนกลับมาพัดโชยให้เย็นชื่น มันพัดพากลีบดอกไม้สีม่วงตามพื้นให้ปลิวไปกับมันจนเหมือนคลื่นทะเลสีม่วง เช่นเดียวกับกลิ่นหอมหวานอบอวลทั้งอุโมงค์ แต่ด้วยกลิ่นเตะจมูกนั่นดันไปสะกิดความคิดของเซย์ตะเข้าเหมือนกัน ดวงตากลมจึงเบิกขึ้นทันควันก่อนจะเบนมองเพดานดอกฟูจิเหนือศีรษะ
“ปกติกลิ่นดอกฟูจิมันฉุนขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?” ชั่วพริบตาพอดิบพอดีกับที่เอ่ยออกไป ร่างสูงลอบชำเลืองมองเด็กสาวข้างกายและต้องดึงสายตากลับมาเมื่อนาโอริได้ยินสิ่งที่เขาพูดเลยหันมองเขาไม่วาง สาวเจ้าเงยมองเพดานดอกไม้เบื้องบนไม่ต่างกันก่อนจะถูกบางสิ่งสะกิดใจให้กลับมาจ้องปริศนาเถาวัลย์
“หรือจะเป็นกลิ่นของดอกฟูจิ...ที่พวกมันหนี?” เธอหันมองเซย์ตะอีกครั้งราวต้องการคำยืนยัน แต่อีกฝ่ายนั้นเร็วกว่าและใช้อาวุธศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองบรรจงตัดก้านที่เต็มไปด้วยดอกสีม่วงสดส่งให้ก่อนแล้ว รอยยิ้มน่ารักนั่นทำให้นาโอริรู้ทันทีว่าเขาจงใจบอกใบ้เธอ
สาวเจ้าจึงรับส่วนก้านที่ตัดมายาวพอให้จับอย่างระมัดระวังพร้อมเดินเข้าไปใกล้เถาวัลย์งูสีขาว มือเรียวยื่นพวงดอกไม้ไปใกล้กับจุดกึ่งกลาง ทันใดนั้นนัยน์ตาสีซากุระต้องเบิกขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา เพราะจู่ ๆ ร่างคดเคี้ยวของพวกมันก็หดตัวหนีจนเผยให้เห็นเนื้อไม้สีเขียวอีกครั้ง นาโอริเลยรีบไล่ต้อนพวกมันให้ถอยออกไปจนเปิดทางใหญ่พอให้ดาบสามารถฟันเถาวัลย์เขียวได้
ฉวับ
ครานี้เป็นงานของเซย์ตะที่ตวัดดาบเฉือนพืชเลื้อยตรงหน้าเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย บัดนี้ทางไปต่อจึงถูกเปิดแก่คนทั้งสอง เด็กสาวบอกให้ร่างสูงเข้าไปก่อนไม่เช่นนั้นเจ้างูนี่อาจจะเลื้อยกลับมาปิดทางได้ และเป็นอย่างที่คิดทันทีที่นาโอริก้าวพ้นช่องทางเถาวัลย์พร้อมเดินห่างออกมา รูปปั้นเหล่านั้นก็กลับมาปิดทางอีกครั้งจนเหมือนไม่เคยถูกทำลายมาก่อน ดูท่าคงจะรอผู้แข่งขันคนต่อไปเป็นแน่
“ผ่านแล้ว! ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะเซย์ตะซัง!” เด็กสาวยิ้มร่าขณะวางพวงดอกฟูจิไว้ข้างทาง
“แหะ ๆ ที่ผ่านมาเธอช่วยผมมาเยอะแล้วนี่ครับ ขอแค่ไม่เจอพวกปีศาจอีกผมก็พอจะมีประโยชน์ขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ”
“หึ อย่างน้อยก็คุ้มกับที่คู่หูฉันเสียเวลาช่วยล่ะนะ” จูลิโอ้เอ่ยเสียงห้วน
“จูลิโอ้ เสียมารยาทน่า”
“เป็นดวงจิตที่จริงใจดีนะ ผมชอบ ฮ่า ๆ” ชายหนุ่มยกยิ้มไม่สะท้านต่อคำเหน็บแนมแต่อย่างใด พาให้อาวุธศักดิ์สิทธิ์ส่งเสียงฮึดฮัดเบา ๆ ให้ได้ยิน แต่ไม่ทันจะได้บ่นต่อ นาโอริก็รีบดักทางคู่หูไว้ทันท่วงทีและรีบดันตัวเซย์ตะให้เดินไปด้วยกันก่อนจะถกเถียงกันจนเสียเวลาไปมากกว่านี้
.
.
.
ไม่ทันไรหลังจากที่ผู้ทดสอบทั้งสองผ่านด่านปริศนาอุโมงค์ฟูจิได้สำเร็จ วินาทีที่เถาวัลย์ไม้เยียวยาตัวเองจนกลับมาเหมือนใหม่พร้อมด้วยเหล่างูอารักขา พวกมันกลับต้องแตกตัวอีกครั้งเมื่อถูกผู้มาใหม่ใช้วิธีเดียวกันกับใครสองคนที่เห็นก่อนหน้านี้และเปิดทางไปต่อให้ตัวเองสำเร็จ ร่างเพรียวที่ลอดผ่านพืชไม้เลื้อยมารีบโยนพวกดอกไม้ที่ไร้ประโยชน์แล้วลงกับพื้นแทบทันที ก่อนจะเดินเท้าไปสบายใจเฉิบในอุโมงค์สีม่วงสดซึ่งบัดนี้ไม่เห็นวี่แววของใคร
“หึ แบบนี้ก็สะดวกดีแฮะ ไม่เสียแรงที่รอ” หล่อนยกยิ้มพึงใจพลางก้าวเท้าไปเรื่อย ๆ จนเริ่มจะเห็นจุดเชื่อมต่อระหว่างด่าน
“ยินดีที่พวกผมได้ช่วยนะครับ...ถึงจะไม่รู้ตัวก็เถอะ”
หญิงสาวชะงักเท้าพลันเผยอปากตกใจ ครั้นเสียงที่เอ่ยตอบกลับดังมาจากเบื้องหลังและพาให้หันไปเจอกับสองผู้แข่งขันก่อนหน้าเธอ ซึ่งเพิ่งจะโผล่มาจากด้านนอกซี่เหล็กของซุ้มดอกไม้ ดวงตาเรียวของเธอเบนมองแท่งเหล็กที่แหวกออกจนใหญ่พอให้คนลอดผ่านได้ และตระหนักว่าตนเสียท่าให้กับการอำพรางอันแนบเนียนนี่เข้าให้
“แหม ไม่คิดเลยว่าจะแหวกไปซ่อนด้านนอกได้ ไอเดียแจ่มไม่เบา”
“ขอบคุณที่ชม...ทีนี้ก็ช่วยเลิกกินแรงพวกผมสักทีนะครับ” เซย์ตะเอ่ยเสียงสดใส
“หืม กินรงกินแรงอะไรกัน เขาเรียกบังเอิญได้ตัวอย่างที่ดีต่างหาก”
“งั้นเหรอครับ?”
“ใช่...และไหน ๆ ก็บังเอิญเจอกันแล้ว ทำไมไม่ร่วมกันผ่านด่านที่เหลือไปพร้อมกันเลยล่ะ?” หญิงสาวเน้นย้ำความบังเอิญที่จงใจออกนอกหน้า เธอไม่อายที่จะยื่นข้อเสนอแก่คนทั้งสองด้วยรอยยิ้มทันทีและจ้องพวกเขาราวรอคำตอบ ทั้งเซย์ตะและนาโอริจึงหันมองกันอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะเป็นเด็กสาวที่เอ่ยตอบไป
“คงไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่นะคะ เพราะพวกเราสะดวกไปสองคนมากกว่า”
“โธ่ ใจเย็นน่า ฉันไม่ได้เป็นตัวซวยเรียกตีนเหมือนผู้ชายคนนี้สักหน่อย ไม่ทำให้เธอเดือดร้อนอยู่แล้ว” เจ้าหล่อนเอียงคอยียวนพลางมองเซย์ตะไปด้วย ทว่าคำพูดของเธอทำให้ทั้งสองตกผลึกทันควันว่าอีกฝ่ายคอยสอดส่องพวกเธอมาสักระยะแล้ว
“แล้วพวกผมมีเหตุผลอะไรต้องหาคนมาทำข้อตกลงกันเพิ่มด้วยล่ะครับ”
“ก็ง่าย ๆ...” สาวเจ้าเว้นจังหวะหายใจครู่หนึ่ง ทันใดนั้นมือเรียวจึงชูเหรียญสีเงินประทับตราดอกฮิกันบานะคล้ายกับของนาโอริให้เห็น
“ฉันยินดียกเหรียญตรานี้ให้ แลกกับให้ฉันติดตามพวกเธอไปจนถึงเส้นชัยด้วยเท่านั้นเอง พวกเธอจะตกลงกันยังไงฉันไม่รู้ แต่ฉันแค่อยากเข้ารับพิจารณาเป็นทหารในสังกัดเท่านั้นแหละ”
“เอ๊ะ....คุณก็ด้วยงั้นเหรอ?” นาโอริพึมพำเสียงเบาก่อนจะหันไปหาเซย์ตะพลางเห็นอีกฝ่ายลูบคางคล้ายครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง
“ว่ายังไงล่ะ จะยอมให้ฉันตามไปด้วยไหม...หรือจะทำให้ฉันตกรอบเสียแต่ตอนนี้เลยดี?”
“เป็นความคิดที่ไม่เลว อะไรที่เสี่ยงก็ต้องตัดออกใช่ไหมล่ะครับ” เซย์ตะยกยิ้มสบายใจพลางดันคมดาบให้เผยออกจากฝัก ในไม่ช้าคงได้เกิดการปะทะขึ้นใต้อุโมงค์ดอกไม้นี้เป็นแน่
และมันจะไม่ให้ผลดีกับเรื่องไหนเลย!
“เดี๋ยวก่อนค่ะ” นาโอริที่เห็นท่าไม่ดีพลันเข้าไปรั้งชายหนุ่มเอาไว้ ก่อนจะเดินไปขวางหน้าเขาและประจันหน้ากับหญิงสาวแทน
“คุณจะไปกับพวกเราด้วยก็ได้ค่ะ”
“หา นาโอริเธอบ้าหรือเปล่า!?” จูลิโอ้โพล่งขึ้นคล้ายไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“หืม...อย่างน้อยเธอก็ไว้ใจฉันงั้นสินะ”
“ฉันไม่ได้ไว้ใจ แต่ยิ่งสู้กันไปก็มีแต่จะเสียเวลาหนักกว่าเดิม...ขอแค่คุณตามมาเงียบ ๆ แล้วทำตามที่ตกลงก็พอและจะได้ไม่ต้องมีใครตกรอบ” นัยน์ตาสีซากุระสบกับอีกฝ่ายไม่วางราวกับกลัวจะแพ้หากเป็นฝ่ายผละออกก่อน ไม่ทันไรหญิงสาวจึงส่งเสียงหัวเราะชอบใจให้ได้ยิน
“ได้เลยไม่มีปัญหา ถ้างั้น...ฉันชื่อมัตสึ ยินดีที่ได้ร่วมทางนะ” เธอยื่นเหรียญตราสีเงินวาวให้กับนาโอริตามสัญญา กระทั่งสาวเจ้ารับมันไปและส่งมันให้เซย์ตะแทน เพราะในเมื่อเธอมีอยู่แล้วจะเอาไปเพิ่มทำไมกันล่ะ
“พวกเรารีบไปกันเถอะค่ะ” เด็กสาวเอ่ยพลางดันหลังร่างสูงให้เดินไปด้วยกันครั้นสังเกตสายตาไม่เห็นด้วยมาจากเจ้าตัว มัตสึที่สังเกตเห็นในสิ่งเดียวกันจึงลอบหัวเราะเบาหวิวและเดินตามหลังไปติด ๆ
และแล้วเพื่อนร่วมทางเฉพาะกิจก็ได้เพิ่มมาอีกคนหนึ่ง...
to be continue….
======================================
มาคอมเมนท์แนะนำกันได้นะฮัฟฟฟ
ฝากกดถูกใจ เป็นกำลังใจกันด้วยน้าา <3
つづく、psrpowder