เป็นพนักงานทำความสะอาดคอนโดอยู่ดีๆ ก็กลายมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กซะอย่างนั้น เด็กธรรมดาก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ทายาทมาเฟียไม่ใช่เหรอ! แล้วทำไม่พ่อถึงดุแบบนี้!
ชาย-ชาย,รัก,ตลก,ไทย,ผู้ใหญ่,ดราม่า,เลี้ยงเด็ก,เด็กน้อย,18+,คอมเมดี้,สู้ชีวิต,มาเฟีย,นิยายวาย,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เซ็ตอธิบายคร่าวๆ ถึงการอยู่นี่ ระหว่างพาต้นคูนไปยังบ้านเดี่ยวหลังเล็กที่ไม่ไกลจากคฤหาสน์มากนัก
"ตรงส่วนนี้จะเป็นบ้านพักของคนงานทั้งหมดนะครับ ยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้คุณต้นคูนค่อยไปหาโอกาสทักทายคนอื่นๆ ก็ได้"
บ้าไปแล้ว คนงานมีบ้านพักแยกต่างหากเลยเหรอ สร้างประเทศรึไง
ชายหนุ่มผู้ที่เดินตามมาเงียบๆ มีท่าทีตกตะลึงเมื่อสังเกตเห็นบ้านแบบเดียวกันอีก 7 หลังใกล้ๆ ส่วนร่างสูงพอๆ กันที่เดินนำไปหยุดอยู่หน้าบ้านหลังที่สามนับจากตรงหน้า
"หลังนี้เป็นของคุณต้นคูนครับ"
"เรียกคูนเฉยๆ ก็ได้ครับ เรียกคุณแล้วผมรู้สึกแปลกๆ" ต้นคูนแย้งออกไป เพราะตนไม่ชินที่มีคนเรียกด้วยคำสุภาพบ่อยๆ
"โอเค งั้นคูนเข้าไปดูบ้านได้เลยนะ อีกสักพักเพื่อนพี่คงพาน้องๆ มาส่งพอดี อันนี้นามบัตรพี่ ขาดเหลืออะไรติดต่อมาได้เลย" เซ็ตยิ้มบางเริ่มเรียกอย่างสนิทสนม พลางยื่นนามบัตรให้
ต้นคูนรับบัตรสีทองใบเล็กมาถือไว้ ก่อนจะยิ้มตอบอีกฝ่ายและกล่าวขอบคุณ
"ขอบคุณนะครับ เอ่อ น้องผมค่อนข้างขี้กลัว ไม่แน่ใจว่าถ้าผมไม่ไปด้วยจะยอมรึเปล่า" ต้นคูนบอกเรื่องที่กังวลออกไป เซ็ตตอบกลับด้วยท่าทีสบายๆ
"ไม่เป็นไร พี่มีวิธีน่า ฮ่าๆๆๆ ไปๆ เข้าไปดูบ้าน" ต้นคูนยิ้มแห้ง แต่ก็ใจชื้นขึ้นเล็กน้อยเพราะดูแล้วเซ็ตเป็นกันเอง ไม่แปลกหรืออันตรายอย่างที่คิด
ต้นคูนเข้าไปในบ้านเดี่ยวชั้นเดียว มีห้องนอน 2 ห้อง มีห้องรับแขกและห้องครัวแยก ห้องน้ำสองตัว ในห้องกับด้านในครัว เฟอร์นิเจอร์ครบครันเหมาะแก่การอยู่อาศัย จริงๆ แทบจะใกล้เคียงบ้านในฝันของต้นคูนเลยเสียด้วยซ้ำ
"พี่ต้นคูน พี่คูนอยู่ไหน!" เสียงเล็กสองเสียงอันคุ้นเคยตะโกนหาพี่ชาย ต้นคูนรีบออกไปทันที
ปรากฏเป็นภาพของกานต์และกรณ์ น้ำตาเอ่อคลอมองหาต้นคูนด้วยสายตาเศร้าสร้อย ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปหาน้องๆ กอดปลอบไว้แนบอก
"ฮือออ พี่ไปไหนมา พวกเขา ฮึก บอกว่าจับตัวพี่ไว้ แงงง ถ้าพวกผมไม่ตามมาพี่จะอันตราย แงงง" ได้ยินกานต์พูดแบบนั้นต้นคูนก็รีบหันไปมองเซ็ตด้วยสายตาอาฆาตทันที ทำเอาชายร่างสูงในชุดสูทสะดุ้งรีบหลบสายตาทิ่มแทงราวกับสาปแช่ง
"โอ๋ๆ พี่ไม่เป็นอะไรครับ พวกเขาแค่แหย่เล่น มาดูบ้านไหมเร็ว พี่ได้ที่ทำงานใหม่ เจ้านายใจดีได้บ้านกว้างเลยนะ ไม่สนใจเหรอ" ต้นคูนพยายามเปลี่ยนเรื่องพลางตะหล่อมน้องชายและน้องสาวให้ใจเย็นลง เหมือนจะได้ผล เด็กทั้งสองหยุดสะอื้นมองไปบ้านหลังนั้น แต่ใหญ่กว่าห้องเช่าที่เคยอยู่มากนัก
"โห พวกเราเข้าไปดูได้ไหม" กานต์สะอื้นขออนุญาตเสียงขึ้นจมูกเพราะร้องไห้ พี่ชายเอ็นดูลูบหัวน้องเบา พลางเอ่ย
"ได้ๆ ตอนนี้มันเป็นบ้านของเราแล้ว" แม้จะชั่วคราวก็ตาม ซึ่งต้นคูนไม่ได้บอกออกไปเพราะไม่อยากดับฝันน้องๆ ตอนนี้เลย
กานต์ดีใจจับมือกรณ์เข้าไปในบ้าน ต้นคูนมองตามยิ้มๆ ก่อนหุบลงหันไปมองเซ็ต
"นี่คือวิธีของคุณเหรอครับ? ข่มขู่เด็กเนี่ยนะ" ชายหนุ่มใส่ทันที ทำเอาเซ็ตตัวหดด้วยความรู้สึกผิด
"คือผม แค่...จะหยอกเล่น" เซ็ตพยายามแก้ตัว ใช้คำที่ต้นคูนอ้างกับเด็กเมื่อสักครู่
"หยอกว่าพี่ชายคนเดียวของพวกเขาโดนจับตัวไปเนี่ยเหรอครับ" ต้นคูนเสียงสูง
"อาา ผมขอโทษครับ ผมจะระวังคราวหน้า" เซ็ตพนมมือขอโทษจากใจ ยิ่งทำให้ต้นคูนหัวเสีย อีกฝ่ายสำนึกผิดขนาดนี้เขาจะไปทำอะไรได้
"อย่าให้มีคราวหน้าดีกว่าครับ ใจจริงผมอยากต่อยคุณด้วยซ้ำ แต่เห็นแก่ที่พาน้องผมมาแบบปลอดภัยแล้วกัน ถึงจิตใจจะได้รับความชอกช้ำก็เหอะ"
พอเป็นเรื่องของน้องๆ น้อยครั้งที่ต้นคูนจะยอม แต่เมื่อดูจากสถานการณ์ที่ตอนนี้มาอยู่ในถิ่นคนอื่นจึงยับยั้งชั่งใจไว้ได้ เขากล่าวไว้แค่นั้นก่อนจะเดินไปหาเด็กๆ ในบ้าน ทิ้งเซ็ตที่ยืนสูดปากขนลุกขนพองกับท่าทีโกรธเกรี้ยวของต้นคูนไม่หาย ทำเอานึกถึงบอสของตนนิดๆ เลยทีเดียว
มื้อค่ำมาถึงไม่เพียงแค่ต้นคูนแต่กานต์กับกรณ์ก็ได้มาทานอาหารค่ำที่บ้านหลักด้วยเพราะอคินได้อนุญาตเป็นพิเศษ
เด็กน้อยทั้งคู่จึงแต่งองค์ทรงเครื่องเท่าที่จะเป็นไปได้ก่อนจะถูกพาตัวไปห้องอาหาร ระหว่างทางเด็กทั้งสองได้แต่มองสำรวจไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น เหมือนกับต้นคูนที่มาที่นี่ครั้งแรกไม่มีผิดเพี้ยนเรียกได้ว่าสมกับเป็นพี่น้อง
ที่ห้องอาหารไม่เล็กไม่ใหญ่ มีโต๊ะกลมตัวใหญ่ลายหินอ่อนสีดำขลิบทองดูหรูหรา ล้อมไปด้วยเก้าอี้บุนวมสีขาวตัดทองเช่นกัน ความโอ่อ่าที่สามพี่น้องไม่เคยพบเห็นมาก่อนทำเอาอ้าปากค้าง ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูจนบอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ประตูต้องสะกิดต้นคูนเบาๆ เมื่อได้สติจึงพาน้องๆ เดินเข้าไปหาที่นั่ง แต่ไม่รู้ทำไมสาวใช้กลับจัดให้ชายหนุ่มนั่งข้างๆ อคิน ส่วนกานต์นั่งข้างๆ โยเซฟ กรณ์นั่งถัดจากการอีกที
มื้ออาหารดำเนินไปแบบเงียบๆ พวกน้องๆ ของต้นคูนไม่กล้าทำเสียงดังและดูจะเกรงอคินอยู่มาก โยเซฟก็ดูเหมือนจะถูกสอนมารยาทบนโต๊ะอาหารมาทำให้พูดตอนกำลังกิน ต้นคูนจึงสงสารกลัวเด็กๆ อาหารไม่ย่อย ตักกับข้าวมากมายบนโต๊ะบอกให้กรณ์กานต์กินไปเยอะๆ เผื่อแผ่ไปถึงโยเซฟที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วย
เด็กน้อยทั้งสองเห็นแบบนั้นจึงหายเกร็งไปบ้างเริ่มมีท่าทีผ่อนคลายลง ลงมือกินข้าวได้มากขึ้น ต้นคูนมองน้องยิ้มๆ อยากให้พวกเขาได้กินอาหารดีๆ แบบนี้ไปตลอดเลยจริงๆ หากทำงานที่นี่ต่อแบบไม่มีข้อผิดพลาดอะไรจะสามารถอยู่ได้นานขึ้นไหมนะ ชายหนุ่มชะงักไปเมื่อเห็นว่าตนมีความคิดอันตราย เพราะยังไงการอยู่ที่นี่ต่อให้สบายแต่มันอันตรายเกินไป
บ้านของผู้มีอิทธิพล ทั้งบรรยากาศและคนคุ้มกันรอบด้าน ดูอย่างไรก็เอนไปทางพวกมาเฟียหรือพวกที่ทำธุรกิจมืดแน่นอน ต่อให้ไม่ใช่แต่การไปยุ่งกับพวกคนรวยก็ไม่เคยเป็นผลดีสำหรับเขา
"พี่ครับ ไม่กินแล้วเหรอ" ท่ามกลางมื้ออาหารแสนอึดอัด กรณ์เอ่ยปากขึ้นถามพี่ชายที่หยุดตักข้าวไปได้สักพักแล้ว ต้นคูนได้สติยิ้มให้น้องชาย
"เปล่าครับ พี่แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ กินปลานี่ไหมเมื่อกี๊พี่ลองชิมแล้ว แบบที่กรณ์ชอบเลยนะ กานต์เอาด้วยไหมพี่ว่าเปรี้ยวหวานอันนี้โอเคเลยนะ" ว่าแล้วก็ตักปลาทอดกรอบชิ้นสุดท้ายให้น้องชาย พร้อมกันไปถามน้องสาวด้วย
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูอิ่มแล้ว อยากเข้าห้องน้ำ" แต่กานต์ปฏิเสธ
"ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหม" ต้นคูนถาม
"พี่กินเถอะกินไปนิดเดียวเอง เดี๋ยวหนูให้พี่สาวคนนั้นพาไป" กานต์ตอบนิ่งๆ ยิ้มให้พี่ชาย เด็กสาวดูใจเย็นกว่าที่คิด พลางเดินไปชวนสาวใช้คนหนึ่งให้พาไปห้องน้ำหน่อย ทั้งสองพูดคุยบางอย่างกันจนต่างหัวเราะคิกคัก
เป็นเรื่องดีที่กานต์ดูจะปรับตัวกับที่นี่ได้ค่อนข้างไว อาจจะเพราะว่าเธอเป็นเด็กฉลาด รู้สถานการณ์ได้ด้วยตนเอง ส่วนใหญ่กานต์จะมีนิสัยโตกว่าวัยมาก แต่จะมีนิสัยเด็กแค่เฉพาะกับเขา แต่ต้นคูนก็ยังไม่ค่อยวางใจเท่าไรอยู่ดี ทว่าก็ทำได้แค่เชื่อใจและรอเท่านั้น
"อะ นายอยากกินอันนี้เหรอเราแบ่งให้" เสียงกรณ์เรียกสายตาของต้นคูนอีกครั้ง เด็กน้อยวัย 10 ขวบกำลังฝึกใช้มีดตัดแบ่งครึ่งชิ้นปลาทอดให้กับโยเซฟ โยเซฟดูตกใจเล็กน้อยเพราะตนแค่มองการกระทำเงอะงะในการใช้ช้อนส้อมของกรณ์เท่านั้น ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด เกือบจะชักสีหน้าที่เด็กนั่นเข้ามาวุ่นวายแต่เพราะอยู่ในสายตาของต้นคูนจึงได้แต่ฉีกยิ้มกว้าง
"ขะ ขอบคุณ คะ ครับ" รอยยิ้มของโยเซฟทำเอาเด็กขี้อายอย่างกรณ์เขินจนหน้าแดงเถือก
"อื้ม กินเยอะๆ นะ" รีบวางปลาลงจานอีกฝ่ายก่อนจะมานั่งก้มหน้างุด ต้นคูมมองการกระทำน่ารักของเด็กด้วยสายตาเอ็นดู โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่ามีสายตาของอคินมองต้นคูนอยู่ตลอด
หลังจบมื้ออาหารต้นคูนได้ทักทายโยเซฟอีกเล็กน้อยพร้อมทั้งแนะนำตัวเหล่าน้องแสนน่ารักของตนเองให้เด็กชายฟังอย่างอารมณ์ดี โดยหวังให้โยเซฟสนิทกับน้องตนไว้เพราะดูเหมือนเด็กคนนี้จะไม่ได้มีเพื่อนรุ่นใกล้กันเท่าไร อีกทั้งศึกษาอยู่ที่ไหนยังไง เขาก็ยังไม่มีข้อมูล คิดว่าจะเก็บไปถามอคินทีหลังคงได้
เมื่อนำเด็กๆ เข้านอนเรียบร้อยต้นคูนจึงจะไปอาบน้ำ ทว่าก่อนกลับเข้าห้องเพื่อไปนอน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ต้นคูนจึงเดินไปเปิดเป็นแม่บ้านท่าทางนอบน้อมคนหนึ่ง
"คุณอคินเรียกให้ไปพบที่ห้องค่ะ"
"ครับ? ตอนนี้เหรอครับ?" ต้นคูนไม่เข้าใจถามกลับ แม่บ้านไม่พูดตอบทำเพียงพยักหน้า ต้นคูนหันไปมองนาฬิกาติดผนังบอกเวลา 4 ทุ่มครึ่ง ทำเอาชายหนุ่มคิ้วขมวด เรียกไปตอนนี้เนี่ยนะ?สลับมองไปที่แม่บ้านที่ยืนนิ่งราวกับว่าจะยืนอยู่ตรงนี้หากเขาไม่ตามไป สุดท้ายได้แต่ถอนใจยอมออกจากบ้านไปหาอคิน
ระหว่างทางก็คิดไปต่างๆ นานา ว่าอีกฝ่ายเรียกไปทำไมดึกๆ มีหลายความคิดที่ผ่านเข้ามาแต่ไม่รู้ทำไมเหตุการณ์ตอนที่ไปทำความสะอาดคอนโดถึงแวบผุดขึ้นมาในหัวไม่หยุด
อาจจะแค่คุยเรื่องโยเซฟก็ได้ ไม่ใช่หรอก...มั้ง
"ห้องนอนของคุณอคินค่ะ คุณชายรออยู่ด้านในแล้ว" สิ้นเสียงแม่บ้านรอบข้างก็เงียบสงัด เสียงใบไม้ลู่ลมที่ดังมาจากด้านนอกไม่ได้ทำให้ต้นคูนผ่อนคลายลงเลยสักนิด
ไม่ใช่ก็เหี้ยละ! ห้องนอน? คนเจตนาบริสุทธิ์ที่ไหนมันจะเรียกมาคุยที่ห้องนอนดึกๆ วะ?!
ต้นคูนกระวนกระวายสายตาลอบมองทางซ้ายที่เป็นบันไดลงไปชั้นล่าง มีบอดี้การ์ดร่างใหญ่ยืนขวางอยู่สองคน ด้านขวามีอีกสอง ข้างๆ เขาก็เป็นแม่บ้านวัยกลางคนที่เหมือนพร้อมตะโกนหากเขาวิ่งหนี ชายหนุ่มจึงมองประตูตรงหน้าพลางลอบกลืนน้ำลาย อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดวะ!
ผ่อนลมหายใจเรียกสติก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องมืดแต่มีแสงไฟสลัวๆ จากโคมไฟบนโต๊ะหัวเตียง ต้นคูนมองเห็นอคินที่นั่งอยู่บนโซฟาเดี๋ยวข้างเตียงใหญ่ มือหนึ่งจับแก้วไวน์ ส่วนอีกมือถือแท็บเล็ต เมื่อเห็นต้นคูนเข้ามาพร้อมแม่บ้านจึงยกไวนขึ้นดื่ม ก่อนจะวางของในมือลงลุกเดินตรงมายังต้นคูน
"ฉันรู้ว่านายฉลาด" อคินพูดขึ้นพลางคว้าเอวชายตรงหน้าเขามาแนบตัว สร้างความตกใจให้กับต้นคูนชั่วขณะหนึ่ง
"หะ อุ๊บ" ร้องได้ครึ่งเสียง กรามก็โดนจับให้ขยับขึ้นจนเงยหน้า พร้อมริมฝีปากอคินที่ทาบทับลงมาบนปากของต้นคูน ชายร่างเล็กกว่านิ่งงันที่โดนจู่โจมกะทันหัน พยายามจะดันตัวออกแต่แรงของร่างสูงมีมากว่า จนเมื่ออคินบดจูบจนพอใจจึงผละออก
"เดี๋ยว คุยกันก่อ--" แค่เพียงเผยอปากร่างเล็กก็ถูกชายตรงหน้าจู่โจมอีกครั้ง คราวนี้ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพล่งปากนุ่มปัดป่ายราวกับต้องการสำรวจภายในให้ทั่ว
“อึก อือ..” ต้นคูนพยายามจะดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแกร่งแต่ไม่เป็นผล กลับยิ่งถูกวงแขนหนากระชับให้แน่นขึ้นไปอีก เพราะยังไม่ชินกับการจูบที่กะทันหันนี้ทำให้ต้นคูนจับจังหวะการหายใจไม่ได้ จึงหายใจลำบาก สองมือก็พยายามดันอคินออกด้วยแรงทั้งหมดที่พอจะเค้นมาได้ ทว่ายิ่งนานเข้าชายหนุ่มก็ราวกับจะขาดอากาศไปจริงๆ
ร่างกายเริ่มสั่นเทิ้มแข้งขาอ่อนแรง มือที่ผลักดันเปลี่ยนเป็นจับเสื้อคลุมอาบน้ำของอคินจนยับยู่ยี่ สายตาเริ่มพร่ามัวเผลอคิดไปว่าตนอาจจะตายไปทั้งแบนนี้เลยก็ได้ เป็นอคินถอนจูบออกมาอย่างรู้จังหวะ
“เฮือก ฮะ แฮ่ก แฮ่ก” ต้นคูนได้โอกาสจึงรีบกอบโกยอากาศเข้าปอด
“ดูเหมือนนายจะชอบนะ” เสียงทุ้มของอคินเอ่ยอย่างหยอกล้อ เรียกสายตาไม่พอใจของต้นคูนได้เป็นอย่างดี แม้จะกำลังหอบหายใจหนักก็ตาม
“คุณ แฮ่ก บ้าไปแล้ว” แม้จะพูดลำบากเพราะยังหายใจไม่ทั่วท้อง แต่ต้นคูนก็พยายามพูดความคิดออกไป เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากอคิน จนต้นคูนต้องด่าให้อีกครั้ง “โรคจิต”
“...แรงไปหน่อยนะ อย่าหายใจทางปากล่ะ” พอโดนว่าอีกครั้งคิ้วโก่งก็ขมวดมุ่นจับท้ายทอยอีกฝ่ายไว้ก่อนก้มลงไปจูบ คราวนี้ต้นคูนไม่ปล่อยให้รุกเข้ามาโดยง่าย ชายหนุ่มปิดปากสนิท ทว่าอคินไม่ยอมแพ้มองการกระทำนั้นด้วยสายตาพอใจ ริมฝีปากไล่เล็มปากนุ่มเพื่อหยอกเย้า ก่อนจะกัดเบาๆ จนต้นคูนร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ
“อ๊ะ” สร้างโอกาสให้ร่างสูงส่งลิ้นร้อนของตนเข้าไปสำรวจโพลงปากนุ่มอีกครั้ง เมื่อพลาดต้นคูนจึงตั้งใจจะหันหน้าหนีแต่ก็ถูกกดท้ายทอยไว้ ทำได้เพียงใช้ลิ้นพยายามดันลิ้นอีกฝ่ายกลับเท่านั้น ไม่คิดว่าการกระทำนั้นจะสร้างความตื่นเต้นให้อคิน กลายเป็นว่าร่างสูงที่มีชั้นเชิงมากกว่าใช้ประสบการณ์ที่สั่งสมนำพาลิ้นเล็กแสนดื้อโอนอ่อนไปตามจังหวะของตนได้ เกี่ยวกระหวัด ดูดดึงเป็นจังหวะหนักเบาจนต้นคูนเกิดความรู้สึกประหลาดบริเวณท้องน้อย สร้างความเสียวกระสันไปทั่วร่างจนขนลุกพอง
เมื่อถูกชักนำต้นคูนจึงทำได้แต่ถูกอีกฝ่ายหยอกล้อจนสติแทบกระเจิง ไม่รู้ว่าถูกพามาที่เตียงตั้งแต่เมื่อไร โดยที่มีอคินนั่งอยู่บนเตียงส่วนร่างสมส่วนของต้นคูนนั่งตักอยู่ ทั้งสองยังคงบดจูบอย่างเร่าร้อน
ร่างหนาลอบมองชายหนุ่มที่ตอนนี้พยายามขยับเข้ามาหาเขาต่างจากก่อนหน้าด้วยสายตาพึงพอใจ เมื่อถอนจูบออกก็มองพินิจใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ สายตาหยาดเยิ้มฉ่ำน้ำเหม่อลอยราวกับติดอยู่ในห้วงอารมณ์ ริมฝีปากต้นคูนบวมนิดๆ อย่างน่าสงสาร ทว่าในสายตาร่างสูงกลับรู้สึกเหมือนถูกเชื้อเชิญให้ลิ้มรสอีกมากกว่า
“นายจะทำยังไงต่อ” เสียงทุ้มติดแหบเพราะอารมณ์ของเขาก็คลุกกรุ่นพอสมควรเช่นกัน แต่กระนั้นอคินก็ต้องยับยั้งไว้ เขาไม่ได้มีรสนิยมแบบที่ไม่ถามความสมัครใจของคนที่จะมาเป็นคู่นอน แน่นอนว่าก่อนหน้านี้เขาไม่นับเพราะเป็นแค่การทดสอบความเข้ากันได้เท่านั้น
เสียงของชายเจ้าของห้องเรียกสติต้นคูนให้กลับมา จึงรู้ว่าตนถูกพามาบนเตียงในท่าทางที่ล่อแหลมเสียแล้ว ทว่าความรู้สึกที่อยู่กลางกายกลับไม่ลดลงเลย เขามองชายหนุ่มที่ถูกตนนั่งทับซึ่งกำลังแสดงความพึงพอใจและความปรารถนาผ่านสายตามาอย่างไม่ปกปิดก็แอบหมั่นไส้เล็กน้อย
“คุณทำแบบนี้ กับพี่เลี้ยงทุกคนเลยสินะ” ต้นคูนพูดค่อนแคะ แสดงเจตนาว่าในสายตาของต้นคูนอคินเป็นชายมักมากที่เอาไม่เลือก เป็นอคินที่ไม่ได้โกรธทว่ากลับส่งยิ้มบางอ่านยาก
“ไม่ มีแค่นาย” ต้นคูนเม้มปากเมื่อได้ยินที่คนตรงหน้าเอ่ยออกมา พลางคิดว่าเสน่ห์แบบนี้หรือเปล่าที่ทำให้คนหลงใหล คำหวานพวกนั้นดูไม่จริงใจเลยในความรู้สึกของต้นคูนแต่มันเหมือนการล่อลวงของปีศาจ
“ค้าบ ยินดีสุดๆ” ชายหนุ่มยิ้มเยาะ พูดติดประชดประชัน
“แปลว่าโอเคสินะ” อคินไม่ใส่ใจมองริมฝีปากของอีกฝ่ายที่เผยอเล็กน้อยอย่างหลงใหล เมื่อได้คำตอบที่ต้องการจึงใช้สองมือลากไล้บีบเคล้นเอวอีกฝ่าย มือข้างหนึ่งเลื่อนไปยังสะโพกแน่น ส่วนอีกข้างลากผ่านแผ่นหลังใต้เสื้อยืดตัวบางที่มีกล้ามพอเหมาะจากการทำงาน มันนิ่มกว่าที่อคินคิดจับบีบเน้นตรงไหนก็สู้มือไปหมดจนเขาเกิดความคิดแปลกๆ ที่อยากจะลองตีอีกฝ่ายจนเกิดรอยแดงขึ้นมา แน่นอนว่ามันจะเป็นแพลนในอนาคตของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
มือหนาลากผ่านแผ่นหลังขึ้นไปจนถึงต้นคอเนียนออกแรงกดเล็กน้อยให้อีกฝ่ายโน้มตัวลงมารับจูบของตนที่อยู่ต่ำกว่า ทว่ากลับถูกหยุดไว้ด้วยเสียงทุ้มใสให้อารมณ์ยั่วยวนแต่เจือไปด้วยความท้าทาย
“แล้วผมจะได้สิทธิพิเศษอะไรไหม ได้เป็นคู่นอนกับคุณอคินทั้งที” ต้นคูนคิดว่าตนไม่ควรจะยอมเสียเปรียบ อย่างน้อยเขาควรจะได้อะไรบ้างจากการสละร่างกายครั้งนี้ ถึงแม้อีกฝ่ายอาจจะไม่พอใจจนฆ่าเขาได้ก็ตาม
“แน่นอน ถ้านายเรียกพี่ฉันจะให้มากกว่าเดิมด้วย” ทว่าคำตอบที่ได้มากลับสร้างความเขินอายให้ต้นคูนอย่างมาก เพราะครั้งแรกที่เรียกอคินว่าพี่นั้น คือตอนที่อยู่คอนโดและปฏิเสธการช่วยเหลืออาวุธตรงหว่างขาอคินให้ปลดปล่อยนั่นเอง
“ไม่เรียก!” ต้นคูนรีบปฏิเสธ เกิดเสียงหัวเราะเบาๆ จากอคิน
“น่าเสียดาย” เสียงทุ้มเอ่ยพลางแสร้งทำเสียงอ่อน ต้นคูนที่มองอยู่ทำได้แต่อึกอักรู้ว่าเป็นแผนให้ใจอ่อนแต่ก็อดจะหลงไปกับใบหน้าหล่อเหลานั่นไม่ได้
“อ๊ะ” เพราะมัวแต่จดจ่อกับใบหน้าอคินจึงไม่ทันสังเกตว่ามือของชายตรงหน้าเลื่อนเข้าไปในกางเกงสปอร์ตใส่นอนของตนเองเสียแล้ว ฝ่ามือเย็นสัมผัสเข้ากับผิวเนื้อจนต้นคูนร้องเสียงหลง สายตาตวัดมองอคินทันที ทว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมหยุด ใช้มืออีกข้างปัดผ่านกล้ามเนื้อหน้าท้องของร่างเล็กขึ้นไปยังหน้าอกแน่น แต่เมื่อสัมผัสกลับนุ่มกว่าที่คิด
ร่างกายของต้นคูนไม่ได้บอบบาง ทว่ามีกล้ามนเนื้อสมส่วนที่พอดีมือของอคินอย่างน่าประหลาด แม้อีกฝ่ายจะผอมไปบ้างเพราะไม่ได้ทานอาหารอย่างพอดีแต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เขาสามารถขุนให้ได้จนกว่าจะพอใจ ซึ่งโดยรวมแล้วต้นคูนอาจจะเป็นคู่นอนคนแรกที่ร่างกายเข้ากับเขาขนาดนี้ โดยเฉพาะสะโพกและหน้าอกนี่
