น้ำหยดลงหินทุกวัน หินบอกรำคาญ แต่ถามว่าจะหยุดไหม ก็...ไม่จ้ะ! //ฉันก็รักของฉันเข้าใจบ้างไหม~~
รัก,ตลก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,รักวัยรุ่น,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แกล้งจุ๊บให้รู้ว่ารัก (2)
23 : 30 น.
ฝนตกหนักอีกแล้ว
คิ้วของฉันแทบจะผูกกันเป็นโบว์เมื่อเพจมหา'ลัยที่น้ำเงี้ยวส่งมาให้ดูลงรูปคู่ที่เตย์ถ่ายกับจันทร์เจ้าในรถพร้อมแคปชั่น 'เที่ยวเสร็จก็มีหนุ่มฮอตไปส่ง'
โอเค... ฉันควรรู้สึกยังไงดี
ก็ทั้งใจหายแล้วคิดฟุ่งซ่านน่ะเซ่!!!
จะให้รู้สึกอะไรได้อีกนอกจากแย่มากแล้วก็แย่สุด ๆ ได้แต่นั่งมองทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
สิ่งเดียวที่ทำได้คือยืนร้องไห้มองตัวเองในกระจกพร้อมกับภาวนาให้ทั้งสองคนไม่ได้คิดอะไรกัน
พอใจเย็นลงก็ล้างหน้าแล้วออกไปเฝ้าหน้าร้าน...
"อุ๊ย!"
แต่เป็นอันต้องสะดุ้งตกใจเมื่อเจอเตย์รออยู่หน้าเคาน์เตอร์ ชุดเดียวกับที่อยู่ในรูปถ่าย
รีบเดินไปหา เห็นหน้าจอมือถือเปิดรูปค้างอยู่ก็รีบปิดมันทันที วางทิ้งไว้บนเคาน์เตอร์หวังว่าเขาจะไม่เห็นมันนะ
"ไปไหนมาเหรอคะ กลับมาซะดึกเลย" ยิ้มทักทาย แน่นอนว่าเขาเองก็มองจ้องมาเหมือนทุกที คงไม่จับสังเกตได้หรอกนะว่าฉันเพิ่งร้องไห้มาน่ะ ใครมันจะอดใจไหวล่ะ บางครั้งก็ไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น
ตอนเช้ามีความสุขมากเหมือนลอยขึ้นไปบนสวรรค์เลย พอตกดึกเท่านั้นแหละเหมือนโดนดึงลงมาฟาดกับพื้นอย่างแรง เจ็บแล้วก็ชาหนึบไปหมด
"ตาแดง" เขาเอ่ย
ฉันเลยยิ้มแล้วบอกออกไปว่าฝุ่นเข้าตา ล้างตั้งนานกว่าจะออก ก็เลยแดงอย่างที่เห็น
"สั่งอะไรไหมคะ หรือแค่แวะมาเจอหน้ากันจะได้หลับฝันดีงี้?" หยอกเย้าเขาด้วยรอยยิ้ม
"เห็นแล้วใช่ไหม" เขาถามพลางกดดันด้วยสายตา
"คะ? หมายถึงอะไร" นาทีนี้รีบแสร้งทำเป็นไม่รู้
"รูป... อ่อ ก็ดีแล้ว ไม่มีอะไรหรอก เมนูวันนี้มีอะไรบ้าง ผมหิว"
แล้วก็เลิกสนใจ ที่ทำเป็นแคร์กันเมื่อครู่นี้หายวับ แววตาดูไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด ต่อให้ฉันรู้เขาก็คงเมินเฉย ที่ถามก็คงสงสัยว่ารู้สึกยังไงนั่นแหละ
"วันนี้มีสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าแฮมกรอบ ไส้กรอกทอด แล้วก็สลัดบัลซามิก"
"ชุดนึง ทานที่นี่" เขาสั่งเสียงนิ่ง
"เอาโคล่าด้วยไหมคะ เป็นเมนูน้ำที่เพิ่งเพิ่มเข้ามา"
"อืม เอาด้วย"
ฉันจึงทวนชื่ออาหารแล้วบอกเขารอประมาณสิบนาที
ปกติก็คงจะไปวอแวคุยนั่นคุยนี่ให้ฟัง วันนี้ขอพักวันนึงแล้วกัน เหตุการณ์มันคอนข้างกระชากอารมณ์เกินไป ฉันปั้นหน้าไม่ไหว
เสิร์ฟอาหารเสร็จก็กลับมาประจำอยู่หลังเคาน์เตอร์ เปิดมือถือดูอีกครั้งแล้วลบออกจากหน้าแชท
ถ้าเกิดเขาจะปลูกต้นรักกับจันทร์เจ้าที่สวยดูดีมีชาติตระกูลขนาดนั้นมันจะเป็นอะไรล่ะ ไหนบอกว่าเขารักใครก็จะยินดีด้วยไง ขอแค่เขามีความสุขจริง ๆ
ฮ...ฮึก
แต่ฉันก็เสียใจหนิ! ฉันเองก็รักเขาเหมือนกัน รักมากกว่าใครทั้งหมด แล้วทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้
น้ำตาไหลทีก็เช็ดออกที
บรรยากาศภายในร้านเงียบกริบ ทั้งที่เขาก็นั่งทานอาหารอยู่ตรงนั้นแท้ ๆ แต่กลับไม่ได้ยินเสียงช้อนส้อมกระทบกับจานเลยสักนิด ยอดเยี่ยมเกินบรรยาย
น้อยใจเอง เสียใจเอง สุดท้ายก็หายเองโดยที่เขาไม่รู้
เขาใช้เวลาทานอาหารประมาณสามสิบนาทีก็เรียกเก็บเงิน รู้สึกหน่วง ๆ มากกว่ามีความสุข ขนาดยิ้มให้ยังแข็งทื่อจนเขาขมวดคิ้ว
"ตาแดงกว่าเดิม เจ็บหรือเปล่า" เขาถามพลางมองจ้องจนทำตัวไม่ถูก
ปกติเขาไม่ใช่คนที่จะมาสนใจไถ่ถามกันขนาดนี้หนิ
"ไม่ค่ะ เดี๋ยวก็หาย ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ" ฉีกยิ้มพร้อมกับรับเงินมาถือไว้
เอาแต่มองกันจริง ๆ นะ มองสงสัยถึงอย่างนั้นก็ไม่ถามออกมาตรง ๆ กลัวฉันเข้าใจผิดคิดว่าห่วงความรู้สึกกันหรือไงเล่า ถ้าเป็นแบบนั้นพายุคงเข้ากรุงเทพแล้วล่ะ
และฉันก็จะรำถวายต่อหน้าศาลพระภูมิที่บ้านด้วยถ้าเขาห่วงกันจริง
"เธอดูแปลก ๆ นะ" เขาว่า
"เตย์เองก็แปลก ๆ เหมือนกัน" สวนกลับทันควัน
"เธอเห็นแล้วใช่ไหมรูปที่เพจนั่นลง" ในที่สุดเขาก็ถามออกมา
"เห็นแล้วค่ะ" คุยกันตรง ๆ เลยก็ดี แถมที่นี่ยังมีแค่เราสองคน
"ผมจะบอกให้เข้าใจว่าไม่ต้องหวังมาก ผมทำอะไรกับใครมันก็เรื่องของผม ที่ผมพูดเพราะไม่อยากให้เธอฟูมฟายน้อยใจ มันเสียเวลา เธอก็รู้อยู่แล้วว่าผมไม่แคร์ ต่อให้ร้องไห้จนตาแดงก็ทำได้แค่ถาม ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ที่ไม่ได้รู้สึกสงสาร"
เขาพูดชัดถ้อยชัดคำทุกประโยค ทำเอาคนฟังเจ็บจี๊ดถึงขั้วหัวใจ ดูออกตั้งแต่แรกด้วยว่าฉันร้องไห้เรื่องของเขา
"เรารู้อยู่แล้วค่ะ เธอก็เห็นว่าเราไม่ได้โวยวายอะไร เราก็อุตส่าห์เสียใจเงียบ ๆ แล้วไง ไม่เห็นต้องซ้ำเติมเลย"
"....."
"ทางที่ดีเธอไม่ควรมานี่ด้วยซ้ำ เหมือนเธอเองก็อยากเห็นว่าเรารู้สึกยังไง จะทำหน้าแบบไหนใช่ไหมล่ะ เราเจ็บค่ะ...นี่คือความรู้สึกที่เรากำลังเผชิญอยู่"
ไม่อยากให้มาเวย์ทะเลาะกันจนทุกอย่างพังทลาย อย่าลืมสิวันอาทิตย์มีนัดไปเที่ยว วาดฝันว่ามันต้องสนุกแน่ พอเป็นแบบนี้เขาอาจยกเลิกก็ได้
"สี่ปีที่ผ่านมาเราจัดการกับความเสียใจได้ดีมาก ช่วยทำเป็นไม่รู้ได้ไหมคะ รู้แค่ว่าเรารักเธอหมดหัวใจ ยินดีหากเธอจะคบกับคนอื่น แต่ขอแค่อย่างเดียวคนคนนั้นต้องทำให้เธอมีความสุข"
เขานั่งเงียบมองสบตามาอย่างเดียว ไม่หลบด้วย ฉันเองก็เช่นกันจ้องกลับให้รู้ถึงความจริงใจ
"ผมกับจันทร์เจ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่ไปส่ง ส่วนรูปถูกถ่ายตอนไหนไม่รู้" เขาอธิบาย
"บอกเราทำไมคะ" ขอกวนกลับ
หน่อยเถอะ
"ก็จะได้ไม่เสียใจแบบผิด ๆ ไง" เขาหลบตาเปลี่ยนไปหยิบใบเสร็จมาดูแทน
"ไหนบอกไม่แคร์" เอาสิ คนปากไม่ตรงกับใจ คิดว่ากุ๋งกิ๋งคนนี้ไม่รู้นิสัยของเขาหรือไง
เย็นชาพูดน้อย...ใช่
ปฏิเสธคนเก่ง...ใช่
ซื่อตรงต่อความรู้สึก...ใช่
ชอบไม่ชอบบอกชัดเจนเสมอ...ใช่
แล้วดูตอนนี้สิ สิ่งที่พูดกับการกระทำมันย้อนแย้งกันไปหมด
"ถ้าเราหอมแก้มเธอตอนนี้ เธอก็ไม่รู้สึกอะไรใช่ป่ะ? จูบเธอตอนนี้ก็ไม่รู้สึกอะไรอยู่ดีใช่มะ?"
พูดออกมาเลยที่รักว่าเธอไม่รู้สึกอะไร เราจีบเธอมาจะเป็นเดือนได้ละ ไม่รู้สึกเลยจริงดิ หลังจากนี้เราจะทำตัวเป็นนักฉวยโอกาสเท่าที่จะได้แล้วนะ
"อิ่มแล้ว กลับล่ะ" เขาลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกจากร้าน
"ช้าก่อนค่ะ!"
ฉันรีบดึงแขนรั้งเขาเอาไว้ ตัดสินใจดึงให้เขาหันกลับมา ขยับเข้าใกล้แล้วเขย่งขึ้นไปกดจูบที่ริมฝีปากสีสดนั้นเน้น ๆ แล้วผละออก
"สมน้ำหน้า โดนซะบ้าง" เสียงดังกลบเกลื่อนการกระทำอันอุกอาจ หัวใจเต้นรัวด้วยความบ้าของตัวเอง
ขณะที่เขานิ่งอึ้งไปเลย ขออย่างเดียวอย่าต่อยกันก็พอ อึ้งแบบถูกปิดสวิตช์ ไม่ขยับเหมือนช็อก สักสิบวินาทีได้มั้งสติถึงกลับมา
"เธอ..." แต่ยังหาเสียงตัวเองไม่เจอ
"หลังจากนี้เราไม่สนอะไรแล้วเหมือนกันนะ เราจะรุกหนักเท่าที่จะทำได้ จะกอดจะจูบจะหอมแบบเต็มที่ เตรียมใจไว้ให้ดี!"
"เป็นบ้า" เขาว่าพลางขยับออกห่าง แววตายังคงอึ้งกับสิ่งที่ฉันทำไม่หาย ดันใจกล้าเกิน
"ถึงบ้าก็บ้ารักนะคะ เลิฟยูววววว" หน้ากวนพร้อมกับทำสัญลักษณ์ไอเลิฟยูส่งไปให้ ไม่มีแผ่วฮะคุณผู้ชม
เสียใจค่ะแต่จะไม่ยอมแพ้ตอนนี้ ตราบใดที่อีกฝ่ายยังไม่ให้สถานะคนรักแก่ใครฉันจะไปให้สุดทาง เอาให้หัวใจมันแหลกกันไปข้างนึง
"เป็นไงล่ะ อึ้งไปเลย" เอ่ยแซวพลางยกยิ้มเชิดหน้าอย่างผู้ชนะ
"ห้ามทำแบบนี้อีก" เขาสั่งเสียงเข้ม
"ไม่มีทาง" ฉันก็สวนกลับทันควัน "ไม่ชอบแบบเร้าร้อนเหรอคะ"
"จิ๊! เธอนี่มันเหลือเกินจริง ๆ ผมไปแล้ว!" เขาหมุนตัวเดินออกจากร้านทันที หนีจากสถานการณ์ที่ชวนให้หัวใจเกิดความสับสน
ฉันจึงรีบตะโกนไล่หลังแข่งกับเสียงฝน
"วันอาทิตย์นัดยังเหมือนเดิมนะคะ! เราจะรอที่ล็อบบี้ตอนสิบโมงนะคะ! รักเตย์ค่ะ! ฝันดีตลอดคืน จุ๊บ! จุ๊บ!"
ไม่รู้ว่าได้ยินมากน้อยแค่ไหนเพราะคนตัวสูงใหญ่ก้าวฉับ ๆ เดินหนีห่างออกไปอย่างรวดเร็ว แผ่นหลังกว้างหายลับไปทางคอนโด
"เฮ้อ! เอาวะไอกิ๋ง... สู้ต่อไปนี้นะเว้ยแก" ให้กำลังตัวเองไปหนึ่งกรุบ
---100%---
