ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,พระเอกโบ้,ความรัก,นิยายวาย,ดราม่า,แต่งงาน,#BL,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ปัฐวีเข้ามายังท่าเรือ คนงานที่กำลังแยกปลาออก เพื่อส่งต่อไปอีก ปัฐวีที่เดินสำรวจงานไปเรื่อย ๆ
"นายหัวหวัดดีครับ เห็นว่านายหัวหม้ายเข้านิครับ"
"ฉันเคลียร์เสร็จแล้ว แกไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันตรวจงานเอง"
"หม้ายพรือไมนายหัว ผมแลเอง นายหัวพักเถอะครับ อีกอย่างล็อตนี้ก็เสร็จแล้วครับ"
"เอ้า…นายหัวหวัดดีค่ะ"
"พึ่งคลอดลูกไม่ใช่เหรอ ทำไมมาทำงานเร็ว"
"อ่อ…พอดีว่าตอนนี้ใช้เงินเยอะ เลยต้องมาทำก่อน"
"แล้วลูกอยู่กับใคร"
"ให้แม่แลให้ค่ะนายหัว พ่อของลูกก็กำลังหางาน ฉันเลยมาทำก่อน"
ปัฐวีหันมองคนงานคนอื่น ๆ จากนั้นมาหยุดที่สิน ก่อนจะมองสินอย่างพิจารณา
"สิน รปภ.ที่บอกว่าจะมาทำงานวันนี้มาหรือยัง"
"ยังเลยครับนายหัว"
"บอกเขาฉันให้ลาออก ในเมื่อครบกำหนดแล้วเขายังไม่มา ใช้คำว่าลาจนเกินไป เขาก็ไม่ควรทำงานแบบนี้ ส่วนพี่จุ๊บให้สามีเข้ามาสมัครแผนกรปภ.ไหวใช่ไหมครับ"
"งานไหรได้หมดนินายหัว"
"ส่วนพี่ไปพัก ดูลูกก่อน ผมไม่เอาใครมาแทนหรอก พี่มีเหตุผล ผมเองก็เข้าใจ แล้วนี่เงินพี่ครับ"
"ขอบคุณมากนะคะนายหัว ที่นายหัวใจดีกับโบ๋เรา"
ปัฐวีขยักหน้าคลี่ยิ้มพอประมาณจากนั้นกลับมาสีหน้าเดิม ที่เย็นชาไร้ความรู้สึก
"นิ…เติ้นรู้หม้าย ฉันได้ยินมาว่านายหัวอิแต่งงานกับลูกชายของพ่อวิเชียร"
"เขาหมั้นหมายกันมากแต่ไหนแต่ไรแล้ว อิแต่งก็ไม่เห็นแปลกไหร"
"โบ๋สูกะโร้ว่านายหัวไม่ชอบไอไหรพันนี้"
"ไม่ชอบแล้วคิดว่าขัดคุณดาวเรืองได้เหรอ"
คนงานเม้ามอยกันสนุกปาก นั้นก็รีบทำงานให้เสร็จเพื่อที่จะกลับบ้าน
"นายหัว…คือว่าฉันอิหลบบ้านไปแลแม่ ป้าแถวบ้านบอกว่าแม่ป่วยจนเข้าโรงบาล"
"ครับ"
"ฉันว่าอิกู้เงินลงไปหาแม่ที่นคร"
"ไม่ต้องกู้หรอก ผมให้"
"ไม่ได้หรอกนายหัว"
"รับไปเถอะครับ"
ปัฐวียื่นเงินจำนวนหนึ่งให้คนงานตรงหน้า มารดาและบิดาของเขาบอกตลอดว่าคนงานที่นี่เป็นคนดี อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน รู้เห็นคุ้นเคยกันมาตลอด ไม่ว่างานหนักงานเบาก็เอา
คนงานตรงหน้าตนรับเงินไว้ ก่อนจะก้มไหว้ปัฐวี ชายหนุ่มรีบรับไว้ทันที
"ไม่ต้องขนาดนี้หรอกครับ อีกอย่างพวกพี่ทำงานที่นี่ช่วยดูแลที่นี่ เป็นบุญคุณกับท่าศศิโอภาโชติมาก
ครืด ครืด ครืด
"มีอะไร"
"วันนี้มาคลับกูไหม"
"ไม่รู้วะ ดูก่อน"
"วันนี้เมียกูบอกว่า เพื่อนพึ่งกลับมาจากจีนจะพามาเที่ยวซะหน่อย มึงก็มาด้วยดิ กูได้ยินว่า เพื่อนเมียกูน่ารักมาก มาเถอะเพื่อน ไอ้เฟรมก็มา"
"เออ"
"เจอกันเพื่อน"
ร่างบางของเกื้อเดินออกมาจากห้องน้ำ เตรียมตัวที่จะออกไปเที่ยวกับเพื่อนในคืนนี้ อีกอย่างเขาขออนุญาตจากครอบครัวแล้ว เพราะไม่ได้เจอกันนาน เลยอยากจะไปเที่ยวด้วยกับซะหน่อย บิดามารดาของเขาก็ไม่ได้ห้ามอะไร อย่างเขาก็โตแล้ว ดูแลตัวเองได้สบาย
เมื่อแต่งตัวเสร็จ เกื้อเดินออกมา บ้านของเขาเป็นบ้านเรือนไทยที่มีขนาดใหญ่พอสมควร ไม่ได้หรูหราอะไร
"จะไปแล้วเหอะหนุ้ย"
"ครับ"
"ระวังตัวหิด พึ่งกลับมา"
"รู้แล้วครับ"
เกื้อเดินเข้ามากอดมารดาจากด้านหลัง ก่อนจะหอมแก้มมารดา แต่ก็ได้เสียงแฮ่ม แอ่ม ดังมาจากด้านหนัง ทั้งแม่อรและเกื้อหันมองบิดาของตนเอง
"เมียพ่อนะเกื้อ"
"แม่เกื้อนะ"
"ยัยเด็กคนนี้นิ"
"พอ ๆ ไป ๆ "
แม่อรรีบปามสองพ่อลูกทันที ไม่งั้นเขาคงได้หัวหมุนอีกแน่ ทะเลาะกันตั้งแต่ลูกเด็กยันลูกโตก็ไม่หยุด
"หารบกับลูก"
"รบอะไรกันแม่ พ่อแค่หยอกเจ้าเกื้อมันเล่น"
"จริง ๆ เลย" แม่อรส่ายหัวเบา ๆ มองลูกชายที่เดินออกไปจากตัวบ้าน
เกื้อขับรถมายังคลับที่เพื่อนส่งโลเคชั่นมาใหม่ บอกว่าเป็นคลับของแฟน ไม่แน่เชื่อว่าไม่เจอกันนานจะไปมีแฟน หรือแต่งงานกันเกือบหมดแล้ว
"นั้น…เกื้อมันมาแล้ว"
"เกื้อ!"
เกื้อหันไปตามเสียงก็เห็นว่าเพื่อน ๆ ยืนโบกมืออยู่ เกื้อจึงรีบสาวเท้าไปหาเพื่อนของเขาทันที
"มาช้าจังวะเกื้อ"
"กูกลัวหลงอ่ะ"
"เออ ๆ ลืมเข้าไปกัน แฟนกูรออยู่"
"อืม"
เขาและเพื่อน ๆ รีบเข้าไปในคลับทันที ภายในมีแสงสีสันเต็มไปหมด อาจจะเพราะเขาเองก็ไม่ได้เที่ยวสถานบังเทิงแบบนี้ เลยไม่ค่อยคุ้นชินสักเท่าไหร่
"มาเร็วเกื้อ"
เกื้อรีบเดินตามเพื่อน ๆ ไปทันที เมื่อนั่งลงก็ถูกผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งข้าง ๆ แฟนของเพื่อนมองด้วยสายตาแปลก ๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึก แต่เพราะว่าสายตานี้มันอธิบายไม่ถูกว่าหมายถึงอะไรมากกว่า
"นี้น้องเกื้อ น้องที่กูบอกไอ้เฟรม"
"อ่อ...สวัสดีครับพี่ชื่อเฟรมนะครับ"
เฟรมหันไปตอบกลับเพื่อนสนิทก่อนที่จะหันมองเกื้อและแนะนำตัวให้อีกฝ่ายได้รู้
"ครับ"
เกื้อได้ตอบกลับเพียงคำสั้น ๆ และไม่ได้ยื่นมือไปจับแต่อย่างใด เฟรมจึงชักมือตนเองกลับ แต่ก็ยังคงมองเกื้อเช่นเดิม
"น้องเกื้อพึ่งกลับมาจากจีนเหรอครับ"
"ครับ"
"แล้วน้องเกื้อมีแฟนหรือยังครับ"
"เอ่อ...."
"ไม่เป็นไรครับ"
เฟรมเองโดยปกติจะพูดสำเนียงใต้ แต่เพราะภาคภูมิบอกว่าเกื้อนั้นพูดสำเนียงใต้ไม่ได้ แต่ฟังได้นิดหน่อย เฟรมจึงเลือกที่จะพูดสำเนียงปกติ จนบางครั้งออกทองแดงไปบ้าง
"มึง...เมื่อไหร่ไอ้ปัฐมันจะมาวะ"
ภาคภูมิกระซิบข้าง ๆ หูเฟรม เพราะตอนนี้เพื่อนอีกคนยังไม่มาเลย หรือมันจะเท แต่อย่างไอ้ปัฐแล้วมันไม่ใช่คนเทอะไรง่าย ๆ ยิ่งเรื่องที่มันรับปากแล้ว
"ไม่รู้วะ" เฟรมเอ่ยตอบกลับไป
"น้องเกื้อครับ พี่เทให้นะลองดื่มดูครับ"
"พี่เฟรมคะ พอดีเพื่อนตองเขาไม่ค่อยดื่มหรอกค่ะ"
ตองเอ่ยขัดเพื่อนของแฟน เพราะดูจากสายตาที่มองเกื้อแล้ว ดูก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่
"ไม่เป็นไรตอง กูดื่มได้"
"แน่นะ"
"อืม"
เกื้อเอ่ยตอบเพื่อนสนิท จากนั้นรับแก้วจากเฟรมมาดื่ม เฟรมยิ่งเทให้เรื่อย ๆ เกื้อนั้นก็รับมาดื่มเช่นเคย จนตอนนี้ใบหน้าขึ้นสีแดงจนเห็นได้ชัดเลยทีเดียว
"นั้นไง ไอ้ปัฐมาแล้ว"
เมื่อเกื้อได้ยินชื่อที่คล้าย ๆ คนที่ตนรัก ก็รีบหันไปมองทันที สายตาที่เริ่มพร่ามัวจนมองไม่ค่อยชัด แต่เขามั่นใจว่าต้องใช่แน่ ๆ ยังไงก็เอาความมั่นใจไว้ก่อน
"เกื้อขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"
"ให้ไปเป็นเพื่อนไหมเกื้อ"
ฟรีนเอ่ยถามเกื้อเพราะตอนนี้ตองมันก็อยู่กับแฟน ฟรีนเป็นผู้ชายเหมือนกัน ตอนนี้เกื้อเหมือนเมาพอสมควร กลัวจะไปเดินชนใครเข้า
"ไม่เป็นไร กูไปได้"
เกื้อจึงรีบลุกไปทันที ด้วยท่าทีทุลักทุเล ปัฐวีที่เข้ามาถึงโต๊ะเพื่อนก็หันมองร่างบางที่เดินออกไป
"พี่ปัฐสวัสดีค่ะ"
"หวัดดีครับพี่ปัฐ"
"ดีครับ เมื่อกี้เพื่อนพวกน้องเหรอ"
"ใช่ค่ะ เห็นเกื้อว่าไปเข้าห้องน้ำนะคะ"
"เกื้อ?"
"ใช่ค่ะ พี่ปัฐมีอะไรหรือป่าวคะ"
ปัฐวีคิ้วขมวด หรือว่ายัยตัวแสบนั้นไม่ได้บอกเพื่อนว่ากำลังจะแต่งงานกับเขา ไม่บอกก็ดีแล้วนิ ทำไมต้องคิดด้วยละ
"น้องเกื้อกูจองนะ กูจะจีบ"
"ผมว่าพี่เฟรมรอกินแห้วได้เลย เพราะไอ้เกื้อมันเคยบอกว่ามันมีคนที่รักแล้ว กลับมามันก็จะได้แต่งงานกันด้วย" เฟรมที่ได้ยินเพื่อนของเกื้อพูดดังนั้น ก็โมโหทันที
"มันเป็นใครวะ รู้ไหม"
"พวกเราไม่รู้หรอกค่ะพี่เฟรม เกื้อไม่ได้บอก"
ปัฐเทเครื่องดื่มลงในแก้ว ยกดื่มทันที ทันภาคภูมิและเฟรมมองตนเป็นตาเดียว
"ยกดื่มเป็นน้ำเปล่าเลยนะมึง"
"กูมีเรื่องเคลียร์วะ"
"แม่กูให้แต่งงาน"
"ห๊ะ!!"
ไม่ใช่แค่ภาคภูมิหรือเฟรมที่ตกใจแม้แต่ตองหรือฟรีนก็ยังทำท่าทีตกใจเช่นกัน ทุกคนรู้ว่าเขานั้นไม่ชอบการผูกมัดเป็นที่สุด
"ฟรีนไปดูเกื้อกับกูหน่อย ไม่รู้เป็นอะไรหรือป่าว"
"เออ...พี่ภูมิคุยกันไปก่อนนะตองไปดูเพื่อนก่อน"
ฟรีนและตองเดินออกมาจากโต๊ะทันที ฟรีนหันมองไปยังโต๊ะที่เดินออกมา
"มึงหรือว่าคนที่เกื้อจะแต่งงานด้วยคือพี่ปัฐวะ"
"คงไม่หรอกมั้ง"
"ถ้าใช่หละมึง กูเป็นห่วงเกื้อนะถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ดูเหมือนพี่ปัฐเขาไม่ยินดีกับเรื่องที่ตัวเองจะแต่งงานเลยด้วยซ้ำ อีกอย่างนะพี่ปัฐเขาไม่ชอบผูกมัดกับใคร ไม่อยากมีความรักด้วยซ้ำ"
"ฟรีน เอาเป็นว่าอย่าพึ่งพูดเรื่องนี้มึงไปดูเกื้อก่อน"
ผ่านไปไม่นาน ทั้งฟรีน ตอง และเกื้อเดินออกมา เกื้อมองไปทางปัฐวี โดยมีเพื่อน ๆ ของเกื้อนั้นก็มองอยู่เช่นกัน
"นี้ไงมึงไอ้ปัฐ น้องเกื้อที่กูบอก"
"อืม"
ปัฐวีตอบเพียงคำสั้น ๆ จากนั้นยกเครื่องดื่มขึ้นดื่มอีกครั้ง และมองเกื้อ
"ไอ้ปัฐมึงมองอะไรน้องเกื้อขนาดนั้นวะ"
"ไม่มีอะไร"
พวกเขาดื่มกันเมาพอสมควร เกื้อเริ่มเมาอีกครั้งเพราะถูกทั้งภาคภูมิและเฟรมที่ยื่นเครื่องดื่มมาให้ดื่ม ปัฐวียังคงมองเกื้อไม่วางสายตา
เฟรมลุกขึ้นเดินหายออกไป ก่อนจะกลับมาด้วยแก้วแอลกอฮอล์ จากนั้นยื่นให้กับเกื้อ
"มึงพอได้แล้วเฟรม น้อง ๆ มันเมาหมดละ"
ภาคภูมิเอ่ยห้ามเฟรมสนิทตนเอง เพราะตอนนี้ทั้งฟรีนและเกื้อ รวมถึงแฟนของเขานั้นเมาจนไม่รู้เรื่องอะไรอยู่แล้ว
"ไม่เป็นไรครับพี่ภูมิ"
"นี้แก้วสุดท้าย สูตรเบา ๆ พี่ให้บาร์เทนเดอร์ชงให้แล้ว"
เกื้อรับแก้วเครื่องดื่มจากมือเฟรม จากนั้นยกดื่มจนหมดแก้วทีเดียว เฟรมคลี่ยิ้มและเดินกลับไปนั่งที่เดิม เกื้อหมดสภาพฟุบลง
"พวกมึงจะกลับกันเลยไหม เดี๋ยวกูไปส่งน้องเกื้อเอง"
"ไม่ต้องหรอก ให้น้อง ๆ มานอนกับกูกับเมียกูเนี่ยแหละ อีกอย่างมึงรู้หรือไงเฟรมว่าบ้านน้องอยู่ไหน"
ในระหว่างที่ภาคภูมิและเฟรมนั้นคุยกันอยู่ เกื้อดันตัวขึ้นจากโต๊ะ ใบหน้าที่ดูแดงจากฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่แล้ว กลับแดงขึ้นมาอีก ใบหน้ามีแต่เหงื่อเต็มไปหมด
"ระ...ร้อน"
เฟรมดีดตัวลุกจากเก้าอี้ที่ตนนั่งพุ่งเข้าหาเกื้อทันที ปัฐวีนั่งมองท่าทีของเกื้อ คิ้วขยับเข้าหากันทันที
"น้องเกื้อเป็นอะไรครับ"
"เกื้อร้อน เกื้อ...ร้อนไปหมดหมดเลย"
ปัฐวีลุกขึ้นเข้าไปหาเกื้อทันที ก่อนจะดันเฟรมให้ออกห่าง ภาคภูมิมองอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
"อะไรของมึงวะ"
"แล้วมึงล่ะ ทำอะไรของมึง"
"ระ...ร้อน เกื้อร้อนจังเฮียปัฐ"
"เฮีย? หมายความว่าไงวะไอ้ปัฐ"
"มึงไม่จำเป็นต้องรู้หรอกเฟรม มึงรู้แค่ว่าเกื้อคือคนที่แม่กูจะให้แต่งงานให้ก็พอ แล้วสิ่งที่มึงทำ กูจะมาคิดที่หลังแล้วกัน"
ปัฐวีพูดจบ ก็ซ้อนตัวอุ้มร่างบางออกจากคลับไปทันที ถึงให้ภาคภูมิและเฟรมที่ยังคงมึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าอยู่
