เธอถูกจ้างมาเป็นเจ้าสาวแค่เพียงในคืนแรก ตามสัญญาจากชายหนุ่มทายาทของบริษัทที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ด้วยสัญญาที่ให้ไว้เธอจึงจากลาด้วยรอยอาลัยให้เขาถวิลหา ทั้งที่หัวใจอยากสลัดรักออกไปนับแต่คืนแรกนั้น
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,อีโรติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความยุ่งยากในชีวิต มันเริ่มแต่ต้นแล้ว
และยอมรับให้มันค่อยซับซ้อนมากขึ้นไปอีก
--------------------------------
กังสดาลถูกย่าถามระหว่างกินข้าวมื้อเช้า
“ค่าสินสอดอะไรกันขนาดนั้น แกไปพูดอะไรให้เขาหลงเชื่อ” ย่าจ้องแววตาของหลานสาว
“เขาคงเชื่อหนูล่ะค่ะ”
“เชื่ออะไรแก...บอกมา”
“เชื่อว่าหนูคงอยู่กับเขาไปชั่วชีวิต” หญิงสาวอมยิ้มขณะตอบย่า
“อ้อ...แกกลัวว่าย่าจะแถมกะละมังนั่นใช่ไหม” ย่าชี้ไปที่กะละมังในครัว
“ไม่หรอกค่ะ...สมัยนี้แล้วจะอายไปเพื่ออะไร”
“อย่างน้อยเขาจะไม่ได้มองย่าว่าสอนหลานให้...เลว”
“ย่าขา...แรงนะคะ” เธอเดินไปตบฝ่ามือเบาๆ ของย่า ขณะเก็บจานข้าวบนโต๊ะ
“หนูจะเอาเก็บไว้รักษาย่าวันข้างหน้านะคะ” กังสดาลไม่คิดว่าจะเอาไว้ทำอะไรเพื่อตนเอง อยากตอบแทนพระคุณที่มีย่าคอยดูแลมาจนโต
“ย่าหนักใจ...”
“คิดมากไป ทุกข์เปล่าๆ ค่ะ” หญิงสาวไม่อยากคิดถึงคำพูดเมื่อคืน
“เขาจะข่มเหงเรา...รู้ไหม”
“ย่าจะกลัวอะไร...หนูอยู่ทั้งคน เราสองคนจะย้ายไปอยู่บ้านเขานะคะ”
เสียงย่าบ่นพึมพำ กังสดาลเก็บชามใส่กะละมังเข้าครัวไปล้างและเก็บเข้าตู้
เสียงข้อความในไลน์ดังขึ้น เธอไม่สนใจที่จะเปิดอ่าน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหลังจากนั้น
“คุณอารึคะ ขอโทษค่ะ ยังไม่ได้อ่านข้อความ”
“พรุ่งนี้มาลองเสื้อนะ แก้ให้เข้ารูปแล้ว” เสียงสาวสูงวัยกระตือรือร้นกับเธอมาก
“คุณวิช...เขาบอกอาให้หาคนมาถ่ายรูปให้ด้วย”
รุ่งขึ้นกังสดาลเห็นข้อความที่ส่งมาจากชายหนุ่ม เขามารับไปร้านเพื่อลองชุด
“ผมอยากหาสถานที่สวยๆ นอกสตูดิโอของคุณอา คุณรู้จักที่ไหนไหม” เขาถามเธอขณะอยู่ในรถ
“ไม่ทราบค่ะ...”
“ญาติคุณวันนั้น...น่าจะรู้จัก เราไปใช้สถานที่เดียวกับเธอ...ก็ดีนะ” วิชพันธ์เสนอแนะ
“ไม่เห็นต้องยุ่งยากเลย”
“เอ้า...ไม่อยากมีรูปเก็บไว้หรือ”
“เก็บทำไม...แค่รับจ้างเป็นเจ้าสาว”
“ในสัญญาจ้างไม่ได้ระบุว่า คุณไม่ต้องมีรูปนี่”
“ท่านรองประธาน อย่าแกล้งให้ดิฉันตกที่นั่งลำบากเลย...อายญาติค่ะ” เธอไม่อยากให้คำพูดของรินญาที่เคยว่าไว้...เป็นจริง
“สาวคนนั้นจะแต่งงานเมื่อไหร่...”
“หลังงานเรา...”
“อายเธอทำไม...ผมไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ผิดสิ...ท่านเจ้าขา...อย่าพูดจากวนประสาท” เธอหมดอารมณ์คุยดีด้วย ชายหนุ่มจับมือเธอบีบเบาๆ ไม่อยากให้เธอพูดอะไรต่อ เพราะไม่อยากให้คนขับรถรู้เรื่องของเขาทั้งสองมากไปกว่านี้
หลังจากถ่ายรูปลองชุดในร้านแล้ว กังสดาลบอกเขาให้รถไปส่งบ้าน เธอไม่ค่อยสบายใจและปฏิเสธขอไม่ถ่ายภาพอะไรอีกเลยจากวันนี้ไป
ขณะอยู่ในรถเขาส่งข้อความไปที่ไลน์เธอ ไม่อยากโต้ตอบกันให้คนขับรถได้ยิน
“ขอถามเรื่องส่วนตัว...คุณเคยมีแฟนไหม”
“เคย...หลายคนค่ะ” หญิงสาวแกล้งตอบ
“ยังคบกันอยู่ไหม”
“ทำไมล่ะคะ...”
“ผมไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดระหว่างเรา”
“เข้าใจผิดยังไง...ไม่ทราบคะ”
“คุณแค่เป็นภรรยาในนาม”
“ใช่อยู่แล้ว...ทำไมล่ะ”
“ไว้ผมจะเล่ารายละเอียด...วันพรุ่งนี้”
เขาเขียนเวลานัดวันรุ่งขึ้นจะมารับเธอช่วงสามโมงเย็นที่บ้าน เพื่อไปกินข้าวกับญาติของเขา
วิชพันธ์มาถึงตรงเข้าไปหาย่าทันที เขายิ้มแย้มพูดคุยสัพเพเหระกับย่า บางคำถามก็ทำย่าไม่เข้าใจ กังสดาลขึ้นไปเอากระเป๋าถือลงมา มองมายังชายหนุ่มเห็นเขาพยักหน้าให้...
“ย่าฝากหลานด้วยนะ...เธอที่ไม่ค่อยเรียบร้อย”
“ครับ...ต้องใช้ไม้เรียวตีก้นไหมครับ”
“ได้เลย...ถ้ายัยเบลไม่ดีดใส่” ย่าหัวเราะเสียงดัง
----------------
ทันทีที่เธอเดินตามชายหนุ่มมาถึงภายในห้องรับแขก ซึ่งอยู่ตรงบริเวณด้านหน้าของตัวตึกใหญ่โอ่โถง หญิงชราอายุไร่เรี่ยกับย่าของเธอนั่งอยู่ในรถเข็นไฟฟ้า นางจ้องมาที่หญิงสาวอย่างเฉยเมยไม่รับไหว้กังสดาล
“เรานามสกุลอะไร” คำถามคุณย่าของวิชพันธ์ทำกังสดาลแปลกใจ
“วงศ์สุทธิ ค่ะ” เธอตอบสั้นๆ
“ย่าเธอ...ชื่อ ลำดวน สินะ” นางกล่าวห้วนๆ
“รู้จักย่าหนูเหรอคะ”
“รู้จักดีด้วย...” เสียงของนางเหมือนเย้ยหยัน
“ตาวิช...ไปคบกันเมื่อไหร่” ย่าหันหน้าไปจ้องชายหนุ่ม
“เกือบสองปีแล้วครับ”
“เหรอ...ฉันไม่เห็นเราคบใคร”
“รุ่นพี่ผมแนะนำครับ...เราคุยกันตั้งแต่ผมอยู่เมืองนอก”
“แน่ใจหรือ...ไม่ใช่คว้าแม่สาวคนนี้มาเพื่อเอาใจฉัน” น้ำเสียงและสายตาสาดมาที่หญิงสาวอย่างดูถูก
“ไม่ครับ...”
“ฉันรู้มาว่า...ก่อนหน้านั้น คบแหม่มอยู่ไม่ใช่รึ”
“ครับ...” เขาตอบย่า แต่สายตาหันมาที่เธอ
“แล้วทำไม...ไม่เอากลับมาด้วยล่ะ” ย่าทำเหมือนซักไซ้เพื่อให้หญิงสาวเกิดความกังวลต่อพฤติกรรมของเขา
“เราเลิกกัน...ก่อนผมกลับ” เขายังจ้องหน้าเธอ
“...ดิษยาที่อาเราแนะนำ ทำไมไม่คบเธอล่ะ”
“ผมไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจผม...” เขาตอบเสียงอ่อยๆ
“เอ้า...ฉันว่าเธอดูดีกว่าใครนะ” น้ำเสียงของย่าจงใจทำร้ายจิตใจของหญิงสาว แต่กังสดาลไม่สนใจเพราะเธอรู้อยู่แก่ใจว่า เขาจ้างเธอมาทำงานไม่ใช่จะสานสัมพันธ์อะไรให้ลึกซึ้งไปกว่านี้ อยากทำอะไรหลังจากแต่งงานตบตาผู้ใหญ่ เชิญตามสบายไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องไปยุ่งความเป็นส่วนตัวของเขา
“เกิดชอบพอกันขึ้นมา...จะเอาเธอคนนี้ไปไว้ไหน”
“ไม่ครับ...” เสียงเน้นของชายหนุ่มทำย่าหันมาจ้องหน้าของหญิงสาวทันที
คุณย่าของเขาอยู่บ้านหลังเล็กที่อยู่ถัดไป แต่ไม่ค่อยมาสังสรรค์อะไรกับบ้านคุณพ่อของวิชพันธ์ เขาพูดขณะเดินมาขึ้นรถ เขาขอนั่งมาส่งเธอที่บ้านด้วย
“อย่าสนใจคำพูดของท่านเลย”
“ไม่สนอยู่แล้วค่ะ...ท่านรองประธาน”
“ขออย่างหนึ่ง...เรียกผม วิช ดีกว่านะ” วันนี้น้ำเสียงของเขาดูสนิทสนมกับเธอมากขึ้น ไม่พูดจากวนประสาท
ระหว่างทางอยู่ในรถไปส่งกังสดาลที่บ้าน ชายหนุ่มเอากล่องเล็กๆ มอบให้เธอ เขาเขียนในไลน์ว่าให้เปิดดูทันทีที่กลับถึงบ้าน กังสดาลอ่านข้อความทำหน้าสงสัย
“ไม่ต้องจ้องผมขนาดนั้น”
“เอาอะไรมาล่ออีกล่ะคะ...คุณวิช” หญิงสาวเรียกชื่อสั้นๆ ของเขาเป็นครั้งแรก
“ถ้าซื้อคุณได้ ผมทำไปนานแล้ว” คำพูดนี้ทำกังสดาลหันขวับไปจ้องหน้าเขาทันที
“แล้วที่แต่งงานกัน มันไม่ใช่หรือไง” น้ำเสียงซัดกลับของเธอ ทำเขานึกขึ้นได้
“เอาล่ะ...อย่าให้ผมต้องทำอะไรตลกๆ อีกเลย” เขาพูดอมยิ้ม
“เปิ่นล่ะไม่ว่า...” เธอแก้คำพูดให้เขา
“จะให้ผมจูบแก้เปิ่นดีไหม...ล่ะ” ชายหนุ่มเริ่มเข้าถึงความสัมพันธ์
“ในสัญญาระบุไว้ไหม...” เธอตอกกลับ
“มีแน่นอน”
“ชีวิตของข้าพเจ้า...จะยุ่งยากซับซ้อนแล้วนะ” เธอหันหน้าไปเห็นด้านข้างที่นิ่งเงียบ
เขาพูดเบาๆ แต่เหมือนตอกย้ำลงไปถึงหัวใจเธอ
“ความยุ่งยากในชีวิต มันเริ่มแต่ต้นแล้ว เรายอมรับให้มันค่อยซับซ้อนมากขึ้นไปอีก”
