เธอถูกจ้างมาเป็นเจ้าสาวแค่เพียงในคืนแรก ตามสัญญาจากชายหนุ่มทายาทของบริษัทที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ด้วยสัญญาที่ให้ไว้เธอจึงจากลาด้วยรอยอาลัยให้เขาถวิลหา ทั้งที่หัวใจอยากสลัดรักออกไปนับแต่คืนแรกนั้น
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,อีโรติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความเจ็บปวดร่างกายมากมายเพียงใด
ยังไม่เท่าความขมขื่นจากการถูกทำร้ายจิตใจ
--------------------------------
ครอบครัวของทั้งสองฝ่ายยืนอยู่หน้าห้องของชายหนุ่ม ย่าศรีนวลและย่าลำดวนซึ่งเจอกันตั้งแต่พิธีช่วงเช้า ต่างยังสงวนท่าทีไม่ยอมเสียเปรียบกัน ได้แต่แอบมองกันอย่างเฉยเมย หลังจากทักทายพอเป็นพิธี ขณะนี้ทั้งสองกำลังทำหน้าที่เป็นประธานในฐานะญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝั่งที่เกี่ยวดองกันแล้ว
“ย่า...ขอให้เราทั้งสองอยู่กันดีๆ มีหลานให้ย่าไวไวนะ...ตาวิช” ย่าศรีนวลเหลือบมองย่าลำดวน ก่อนชิงกล่าวอวยพร
“ครับ/ค่ะ...คุณย่า” ทั้งสองพนมมือไหว้รับพร
“ย่า...อยากฝากหลานสาวคนนี้ให้ดูแล...อย่ารุนแรงกับเธอนะ...ย่าไม่ขออะไรมากไปกว่านี้” น้ำเสียงของย่าลำดวนกึ่งๆ ขอร้อง
“ย่า...คะ อวยพรแบบนี้...หนูขอถอนหายใจได้ไหม” กังสดาลแอบมองหน้าเจ้าบ่าว
“ครับ...ผมจะเบาๆ ตั้งแต่คืนนี้” เสียงของเขาหยอกล้อคุณแก่ ทำทุกคนหัวเราะขึ้นพร้อมกัน โดยเฉพาะคุณประพันธ์เข้ามาโอบกังสดาล และกอดลูกชายของเขาตบหลังเบาๆ
“ตาวิช...ค่อยไปนะ จะมีลูกเร็วจนพวกเรา...แย่งกันอุ้มหลานไม่ทัน” คุณพ่อของเขาหัวเราะเบาๆ ขณะหันมามองหน้าหญิงสาว ทำเธอหน้าเปลี่ยนสี
“ครับ...” เขารับคำและกอดคุณพ่อของเขาอีกครั้ง หญิงสาวเห็นคุณประพันธ์กระซิบข้างหูของชายหนุ่ม สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที เธอแอบมองอย่างสงสัยว่าคุณพ่อพูดอะไรกับเขา
หลังจากทุกคนออกไปกันหมดแล้ว เธอขอให้ว่าที่สามีช่วยถอดชุดแต่งงาน เขายังเฉยเมยขอเข้าห้องน้ำก่อน และรับปากว่าจะออกมาช่วยหลังจากอาบน้ำเสร็จ
“เออ...ให้มันเป็นอย่างนี้ตลอด ฉันจะได้ไม่เปลืองตัว” เธอบ่นพึมพำนั่งอยู่ที่โซฟาตัวน้อยปลายเตียงตรงมุมด้านหน้าของห้องน้ำ เธอได้ยินเสียงเขาเปิดประตูออกมาส่งเสียงขอผ้าเช็ดตัว
“เอ้า...ทำไมไม่เอาเข้าไปด้วยล่ะ” กังสดาลเปิดตู้หาสักพัก จึงรู้ว่ามันอยู่ในลิ้นชัก
“ช้าจัง...ทำอะไรอยู่” เขาเดินออกมาเปลือยหมด
“เฮ้ย...ล่อนจ้อน...!!” เธอหยีตารีบดึงผ้าขนหนูยื่นส่งให้
“น่ารำคาญจัง...” เขาบ่นเสียงดัง
ไม่นานเขาเดินออกมามีแค่กางเกงขาสั้นท่อนบนเปลือยเปล่า และเดินตรงมาที่เธอสั่งทันที
“หันหลังมา...จะรูดซิปลงให้” เธอยังไม่ทันหันไปถูกเขากอดทันที
“นี่...จั๊กจี้นะ!!” เธอแกะมือเขาออก
“เอ้า...จะให้รูดซิปไม่ใช่หรือ”
“ใช่...แต่ไม่ใช่กอด...เห็นไหมว่าชุดรั้ง ถ้าขาดต้องจ่ายเงินให้คุณอานะ”
“เรื่องเล็ก...ไม่เห็นยาก” พูดยังไม่ทันขาดคำ เขาฉีกชุดออกทันทีเลย
“วิ่งหนีทำไม...”
“ชุดมันทั้งตัว...” กังสดาลพูดอย่างตกใจ
“อะไรกัน...ผมไม่เข้าใจ” เขายังเดินเข้ามาอีก
“ไปไกลๆ เลย...ใครทำกันแบบนี้” เธอขึ้นเสียงโมโห
“นี่...เบล เราแต่งงานกันในนามก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่า เราเข้าใกล้กันไม่ได้” เขาพูดอย่างเหลืออด
“ค่ะ...งั้นแค่รูดซิปพอนะ” เธอยังต่อรอง
“มันรูดยาก น่าจะกินเนื้อผ้าไปแล้ว” เขาทำหน้ารำคาญ
“ไหว้ล่ะ...รูดซิปเถอะ” หญิงสาวมองเขาอย่างวิงวอน
ในที่สุดเขาตัดสินใจดึงจนชุดขาดออกหมด เธอรีบวิ่งเข้าไปห้องน้ำปิดประตูดังปัง
“ตาย...ตาย! ไม่มีผ้าเช็ดตัว” เธอพูดขึ้นเหมือนตะโกน
เขาอยู่หน้าประตู ส่งเสียง
“เอ้า...ผ้าเช็ดตัว ...”
ในที่สุดความทุลักทุเลก็จบสิ้นลง เธออาบน้ำเสร็จเดินออกมากับผ้าขนหนูผืนน้อย ทำไมผ้าถึงได้สั้นขนาดนี้ แกล้งกันชัดๆ
“นี่มันผ้าเช็ดหัว...ไม่ใช่รึ” เธอพูดขึ้นอย่างเหลืออด
“ตัวเล็กขนาดนี้...ใช้ผืนไหนก็เหมือนกันนั่นล่ะ”
เธอเปิดกระเป๋าที่เพิ่งถูกยกขึ้นมาเมื่อช่วงบ่าย หาชุดนอนที่อุ่นเพียงพอ เธอไม่คุ้นกับแอร์ที่เย็นขนาดนี้
“จะนอนตรงนั้นหรือ” เขาถามเธอลอยๆ
“ใช่...โซฟาตัวนี้น่าจะลากออกเป็นเตียงได้นะ” เธอพยายามมองหาสลักเพื่อดึงข้างในออกมา
“ไม่ต้อง...มานอนบนเตียง!” เขาสั่งหญิงสาว
“นอนกรนเสียงดังไหม...จะทำให้นอนไม่หลับนะคะ คุณวิช” เสียงของเธออ่อยๆ
“คิดแบบนั้น...นอนตรงนั้นเลย” น้ำเสียงใจดำ
หญิงสาวหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าจนถึงเช้า เธอรู้สึกมีผ้าห่มมาคลุมตัวเธอไว้
“สายๆ เราลงไปว่ายน้ำวันนี้แดดแรง น้ำในสระคงอุ่นกำลังดี” เขาเอ่ยชวน
“ค่ะ...แต่...ไม่มีชุดว่ายน้ำ” เธออิดออด
“จะให้คุณอา...ส่งมาให้” เธอเห็นเขาหยิบมือถือโทรสั่งที่ร้านของอาอุมา
ทั้งคู่ลงมาที่ห้องอาหารเก้าโมงเศษ ย่าลำดวนมองหลานสาวอย่างเห็นใจ
“ยังเหนื่อยไหม...” นางเหลือบมองไปที่ชายหนุ่ม ขณะหันไปหาหลานสาว
“ครับ...เห็นหลับปุ๋ยทั้งคืน จนลืมห่มผ้า”
“หนูหนาวมากค่ะ”
“นอนดิ้นล่ะสิ...” ย่าหัวเราะเบาๆ
“หลานโดนแม่คนนี้ดีดใส่ไหม” ย่าเข้าใจถามเอาเรื่อง
“ถ้าดีด...ผมต้องทำโทษทั้งคืน” เขาหัวเราะเยาะเบาๆ
“อย่ารุนแรงล่ะ...ยัยเบลนี่ไม่ยอมใครนะ”
อาหารเช้าของที่นี่แบบมื้อเบาๆ แค่ข้าวโอ๊ตใส่นมและไข่ต้ม กังสดาลต้องปรับตัวเพราะมื้อเช้าของเธอต้องอิ่ม ไม่ใช่น้อยนิดแบบนี้ ส่วนมื้ออื่นๆ แค่พอแหย่ๆ กระเพาะ
เกือบสิบเอ็ดโมงชุดว่ายน้ำถูกส่งมาพร้อมอุปกรณ์ แว่นตากันน้ำ หมวกคลุมผม ครีมกันแดด และเจลอาบน้ำหลังขึ้นจากสระ
“ขอบคุณมากค่ะ...” เธอรับรู้ได้ว่าเขาไม่น่าใช่คนแล้งน้ำใจ
“เอา...ชาเขียวมะนาวไหม” เขาถามเธอ
“อีกแล้วเหรอ...” หญิงสาวอดขำไม่ได้
“ทำไม...ต้องเป็นชาเขียวมะนาวทุกครั้ง” เธอหัวเราะ
“ผมไม่รู้ว่า...คุณชอบอะไร...แต่เห็นพวกผู้หญิงชอบดื่มแบบนี้”
กังสดาลหัวเราะจนตัวงอ แล้วกระโดดลงสระทันใด ไม่อยากมองหน้าเขาที่กำลังอายๆ เธอว่ายน้ำไปหัวเราะไป จนสำลักน้ำทะลึ่งพรวดตรงกลางสระ โดยไม่รู้ว่ามันลึกเกินกว่าขาหยั่งถึง เธอจมลงไปทันที ชายหนุ่มมองอยู่กระโดดลงมารั้งเอวด้านหลังดึงเธอขึ้นมา
“ยังไม่ทันไหน...จมน้ำแล้ว”
“พูดซะน่ากลัว...นักกีฬาว่ายน้ำเหรียญทองนะ” เธอบลัฟกลับ
เขาปล่อยเธอทันที เธอเลยแกล้งดำลงไปนานมาก จนชายหนุ่มตกใจดำลงไปมองหา เลยทำให้รู้ว่าเขาเป็นคนที่น่าสนใจ...แบบ ‘ปากไม่ตรงกับใจ’
พอขึ้นมาจากสระสายตาเหลือบไปเห็นแก้วชาเขียวมะนาววางอยู่ที่โต๊ะข้างสระน้ำ เธอหัวเราะอีกครั้ง เขาดูเป็นคนตลกแบบหลุดโลก หากไม่ใช่เคร่งขรึมเฉยเมยอย่างที่เขาพยายามแสดงออกในบางครั้ง
“นี่...แบบเอ็กซ์ตร้าเลยนะ...ไม่มีไซรับเหมือนที่ร้านทำ ผมใช้น้ำผึ้ง” เขาอวดความดีของตนเองซะ...
“จะให้ปัดแก้ว…น้ำหกใส่อีกไหม...!” เธอดันซุ่มซ่ามขณะรับมา หกใส่หน้าท้องเขา
“ยังไม่แตกต่าง” เขาเสียดสี
“อะไรคะ...ไม่เข้าใจ” หญิงสาวทำท่าเอามือไปเช็ดออก กลัวมันเหนียวเลอะเทอะ
ทันใด...เขาปัดมือเธอออก
“โอ...พุทธัง ธัมมัง...นั่นแผลอะไรดำใหญ่ขนาดนั้น” ภาพที่เห็นตรงหน้าท้องของเขา เธอไม่ได้สังเกตเลยตั้งแต่แรก...
“อย่าวุ่นวาย…เรื่องส่วนตัว!” เสียงดังกระชากต่อหน้าทำเธอตกใจ
“ทำไม...ล่ะคะ” เธอเถียงกลับ
“เมื่อคืนยังบอกกันอยู่เลยว่า ไม่ใช่จะเข้าใกล้กันไม่ได้...เรื่องของคุณก็จริง...แต่” เธอไม่อยากพูดให้แสลงใจ
“แต่อะไร...”
“นี่มันเรื่องใหญ่ ...รอยแผลฉกรรจ์อยู่นะคะ” เธอมองดูแล้วน่าจะมาจากอุบัติเหตุ
“ผมไม่เข้าใจ...”
“คุณต้องได้รับอุบัติเหตุสาหัสเชียวล่ะ...ใช่ไหม” เธอจ้องหน้าเขาแบบซักเพื่อหาคำตอบ
สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป...ดูซีเรียสเครียด เขานิ่งเดินเข้าไปตรงซอกที่ทำเป็นกำแพงกั้น เธอได้ยินเสียงเปิดน้ำจากฝักบัวล้างตัว
สักครู่เขาเดินกลับมาหาเธอตรงเก้าอี้เอนนอน นั่งลงข้างๆ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหดหู่
“ผมมีแผลที่บาดลึกลงไปถึงตาตุ่ม”
“ขนาดนั้นเชียว ขอดูหน่อยนะคะ...คุณวิช” เขาดูน่าสงสารมาก
“อยากดูชัดๆ เข้าไปที่ห้องน้ำ” เขาดึงข้อมือเธอให้ลุกตามเขาไป
เขาเปิดประตูห้องน้ำแล้วดึงเธอเข้าไป กางเกงว่ายน้ำถูกรั้งลงไปทันที เธอตกใจแทบหัวใจหยุดเต้น
“ผมถูกน้ำร้อนลวกตั้งแต่เด็ก” น้ำเสียงของเขาเหมือนสะอื้นเบาๆ
“โอย...พุทธัง ธัมมัง” กังสดาลเบือนหน้าไปทางอื่น
“ความเจ็บปวดร่างกายมากมายขนาดไหน ยังไม่เท่าความขมขื่นจากการถูกทำร้ายจิตใจ” น้ำเสียงของสามีในนามทำหัวใจเธอสะอื้นไปด้วย...
