เธอถูกจ้างมาเป็นเจ้าสาวแค่เพียงในคืนแรก ตามสัญญาจากชายหนุ่มทายาทของบริษัทที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ด้วยสัญญาที่ให้ไว้เธอจึงจากลาด้วยรอยอาลัยให้เขาถวิลหา ทั้งที่หัวใจอยากสลัดรักออกไปนับแต่คืนแรกนั้น
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,อีโรติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เว้นระยะห่างบ้าง...เปลี่ยนบรรยากาศ
----------------
คืนนั้นกังสดาลตกใจที่สามีในนามของเธอ กังวลอะไรบางอย่าง
“ผมต้องขอให้คุณนอนห้องเล็ก...นะ” เขาจ้องหน้าเธออย่างครุ่นคิด
“ได้เลยค่ะ...กำลังจะถามอยู่” หญิงสาวอมยิ้ม
“ผมเหนื่อยเมื่อวานทั้งคืน”
“เอ้า...นึกว่าเมื่อเช้า”
“อย่าหาว่า ถามไร้สาระเลยนะคะ”
“อยากมีกิ๊ก...ไม่ต้องบอกก็ได้ค่ะ”
“ไม่...ผมไม่อยากเสียเงินฟรีๆ ก่อนกำหนด” เขาชิงตอบทันที ดูแววตาสีหน้าล้อเลียน
“พูดเล่น พูดจริงเนี่ย” กังสดาลรู้สึกว่าเขาสงวนท่าทีบางครั้ง
“อยากให้ผมคบ...เดซี่...รึไง”
“ตัวตึงเลย...นาง” เธอพยักหน้าเห็นด้วย
“เชิญเลย เพื่อผ่อนคลาย จะได้ไม่หมกมุ่นอยู่กับคนคนเดียว” เธอพูดไปก็รู้สึกใจหายกลัวเขาทำจริงๆ
“งั้นพรุ่งนี้ ผมไปยิมคนเดียวนะ”
กังสดาลเดินไปหยุดตรงประตูหน้าห้องเล็ก หันหลังกลับมาเจอแววตาที่ยังจับจ้องเธออยู่ เธอทำมือบ๊ายบายให้ชายหนุ่มที่แอบทำหน้าเขินๆ
รุ่งเช้าวันต่อมาเป็นวันเสาร์ เขาไม่ได้ไปทำงาน เธอตื่นสายนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงนานแล้ว นึกได้ว่าวันนี้เป็นวันแต่งงานของรินญา เธอเด้งตัวออกทันทีกระโดดลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำ ลงมาที่ห้องอาหารเจอย่า
“นึกว่าต้องให้นางแจ่มขึ้นไปปลุกแล้วเชียว”
“สามี...ออกไปแต่เช้า ให้บอกแกว่า ไปยิม”
“เหรอคะ...ย่าไปงานแต่งงานของรินกันนะ” เธอชวนย่าไปงานแต่งงานของหลานสาวอีกคน
“เออ...ย่าลืมเลย จะไปกันยังไง”
“นั่งแท็กซี่สิคะ” เธอกดเรียกออนไลน์ทันที
งานเลี้ยงช่วงเที่ยงหลังจากพิธีในโบสถ์เสร็จสิ้น สองคนย่าหลานไปงานแต่งงานของรินญาอย่างมีความสุข กังสดาลรู้สึกโล่งใจที่วันนี้เป็นอิสระจากวิชพันธ์สามีในนาม ที่คงอยากเว้นระยะห่างกันบ้าง
“ริน...สามีฝรั่งนี่ดูเข้าท่ามากเลย” เธอแอบยิ้มให้กับเจ้าบ่าว
“เฮ้ย...หวงนะ...อย่าเที่ยวทำตาหวาน โอลี่ใจง่ายด้วยสิ” รินญาแกล้งยั่วเจ้าบ่าวที่รู้ภาษาไทยบ้าง ทำเจ้าบ่าวหน้า งง...สงสัย
“แล้วพระเอกของเบลไม่มาด้วยรึ” ญาติสาวถามขึ้น
“เขาคงอยากไปทำอะไรส่วนตัวมั้ง”
“หมายความว่ายังไง...พูดแปลกพิลึก” รินญาจ้องหน้าอย่างไม่เข้าใจ
กังสดาลเดินออกมาเห็นย่านั่งอยู่ที่โต๊ะในงานกับสามีในนามของเธอ
“เอ้า...มาได้ไง ขอโทษนะคะ ไม่ได้บอกคุณน่ะ” เธอทำหน้าสำนึกผิด
“นึกแล้วว่า ต้องลืม...” เขาตำหนิเธอทั้งสีหน้าและแววตา
“แล้วมาได้ไง...” เธอทำเสียงอ่อยๆ
“โอลี่...มันเพื่อนผม”
“ทำไม...โลกมันถึงกลมเฉพาะคุณ” กังสดาลหลบตาขณะพูดเสียดสี
“ย่าบอกเอง...แกคงลืมบอกคุณวิช...เขา” ย่าหันไปมองหน้าชายหนุ่ม
รินญาเดินมาเจอพระเอกของกังสดาลนั่งอยู่กับคุณย่า ถึงได้รู้ว่าชายหนุ่มเป็นเพื่อนของเจ้าบ่าว
“ได้ข่าวว่าจะไปซิดนีย์ อาทิตย์หน้าเหรอคะ...” รินญายิ้มทักทายวิชพันธ์
“เรากำลังจะไปฮันนีมูนพอดีเลย...เจอกันนะ” เจ้าบ่าวพูดกับเขา
“Yes. See you there, Oli! เจอกันนะ โอลี่” วิชพันธ์สนทนากับเจ้าบ่าวฝรั่งของรินญาอย่างสนิทสนม
กังสดาลหันมาพูดเบาๆ กับเขาแบบต่อว่า
“เห็นไหม...พวกเขาไปฮันนีมูนกัน คุณยังทำงาน ไปหาที่คลายเครียดดีแล้วค่ะ”
“ใครบอก...ผมจะไปหาหมอ” เขากระซิบเบาๆ กลัวย่าเธอได้ยิน
“ค่ะ...เข้าใจ”
“เออ...เมื่อเช้าผมไปยิม เดซี่บอกว่าอาระพีจะไปติดต่องานกับอาอนุพันธ์ที่นั่นด้วย เธอจะบินตามไป”
“ดีเลย...คุณจะได้เว้นระยะห่างบ้าง...เปลี่ยนบรรยากาศ” เธอเสียดสีออกไปไม่รู้ตัว
“คืนนี้...ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง” เสียงเข้มของเขากระซิบข้างหู
หลังมื้อค่ำเขาขอทำงานส่วนตัวที่โน้ตบุ๊ค วางแผนสัปดาห์หน้าทั้งหมด สั่งกำหนดประชุมออนไลน์ กังสดาลขอไปนอนอ่านอะไรในมือถือที่ห้องเล็ก ซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นโลกส่วนตัวของเธอนับว่าดูดีมีความสุข ที่ไม่ต้องคุยกันบ้าง ไม่ต้องวุ่นวายเรื่องส่วนตัวกันและกันบ้าง
เสียงเคาะประตูดังก๊อก ก๊อก...เบาๆ เสียงนุ่มของเขาถามขึ้น
“นอนรึยัง ขอเข้าไปคุยด้วยหน่อย”
“เชิญค่ะ...”
“ผม...ไปครั้งนี้ จะหาที่เรียนให้คุณ และคุณอยู่ที่นั่นดูแลคุณพ่อผม ท่านต้องเปลี่ยนไต คงจะอยู่เกือบหนึ่งปี”
“ดูแลใจตนเองด้วยนะคะ...เบลจะอยู่ที่นั่นตั้ง 365 วัน” เธอทำเสียงหัวเราะคิกๆ
“ได้ทำงานล่ะ...จะได้ไม่ต้องถามผมอีก” เขาพูดขึ้น
“อย่าลืมว่า ต้องวิดีโอคอลคุยกันทุกวัน”
“โห...ขนาดนั้นเลย กลัวฝรั่งจีบเหรอคะ”
“ผมไม่กลัวหรอก...ผมรู้คุณไม่อยากให้ผมริบเงินคืนพร้อมดอกเบี้ย”
“นี่...ดูถูกกันนะ...เกิดจับแฟนรวยได้ จะปล่อยคุณเป็นอิสระทันที”
“ทำไม...เกลียดผมเหรอ”
“ไม่ค่ะ...คุณไม่ชอบผู้หญิง...ใช่ไหม” เธอคาดการณ์แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้
“ใครบอก...ชอบมั่วคิดเองอีกแล้ว”
“หาว่าผม scam มั่ง แก๊งต้มตุ๋นมั่ง”
“ขอโทษคะ...ท่านรองประธาน” หญิงสาวลุกจากเตียงไปกอดเขาทันที
“อย่าเข้าใกล้ดีกว่า...เดี๋ยวคืนนี้จะไม่ได้นอนทั้งคืน” เธอทักท้วงเขา
“เอ้า...เห็นบอกเหนื่อยไม่ใช่หรือ” เขาท้วงกลับบ้าง
“อยากเว้นระยะ...ค่ะ” กังสดาลพูดเอง จนเขาเริ่มเคืองๆ
“ไปนอนบนเตียงกับผม มีเรื่องคุย”
เขาดึงมือเธอพาไปที่เตียงนอน แล้วเปิดการสนทนา
“อาระพีกับอาอนุพันธ์ รู้เรื่องของเราได้ยังไง” เสียงของเขาขึงขังจริงจัง
“ใครจะไปพูดล่ะ ฉันไม่เคยรู้จักพวกเขาเลยนะ” ชายหนุ่มสงสัยไม่กี่คน กังสดาลไม่น่าจะไปพูดเรื่องนี้กับใคร ส่วนอาอุมานั้นเป็นคนที่เก็บความลับดีมาก เพราะไม่อยากเอาเรื่องอะไรไปทำให้คุณพ่อทุกข์ใจ
“คุณย่าคุณนั่นล่ะ...ค่ะ” เขาขมวดคิ้วคิดไม่ตก พยักหน้าราวกับเห็นด้วย
“คุณสั่งให้ทนายทำสัญญาขึ้นมาใช่ไหม...” กังสดาลนึกถึงแฟ้มสัญญาวันนั้น เป็นแฟ้มของบริษัท
“ผมให้ทนายที่บริษัทร่างสัญญา” เขาคิดได้...เลยเขียนไลน์หาทนายทันที
“พรุ่งนี้ก็รู้...ว่าเรื่องมันออกไปถึงไหน” เขาทำหน้าไม่เข้าใจ
“ผมไม่ชอบคนสุงสิงซุบซิบ...สะด้วยสิ”
“เรียกว่า ซุบซิบ เฉยๆ ” เธอแก้คำพูดให้เขา สีหน้าของเขาเคร่งเครียดไม่สบายใจ
“ช่างมันเถอะค่ะ ไปแคร์ทำไม”
“แคร์สิ...เดซี่จะต้องกลายเป็นกิ๊ก คุณชอบรึ”
“ทำไม...บ้านนี้มีกิ๊กกันทั้งนั้น มันจะแปลกตรงไหนคะ” เธอหัวเราะเบาๆ
“ผมไม่ชอบ...ทำอะไรแบบนี้ อยากเปลี่ยนวัฒนธรรมใหม่” น้ำเสียงดูจริงจัง
“พอหมดสัญญา ฉันขอไม่ต่อ คุณก็เป็นอิสระ ไม่เห็นต้องคิดอะไรเลย ปวดหัวเปล่าๆ”
“หรือถ้าจะกรุณา ก็ break up สัญญา ฉีกสัญญานั้นทิ้งไป คุณจะได้แต่งงานกับเธอจริงๆ แล้วคุณย่าก็แฮปปี้ด้วย จริงไหม”
“ใครสอนคุณ...ให้ทำแบบนี้ ผมเครียดนะ”
“เอ้า...ไม่เห็นรึ วันนั้นที่มาพบคุณย่าครั้งแรก ท่านบอกว่ายังไง ทำไมไม่คบดิษยา เธอเหมาะสมกว่าฉัน ที่ดูซอมซ่อจะตายไป” กังสดาลทำไมจะมองไม่ออกว่าย่าศรีนวลดูถูกเธอตั้งแต่วันแรก
“ถ้าคุณอยากรู้เรื่องนี้ ไม่ยากเลย...เราก็เล่นละครตบตาสิ เราควรห่างเหินกัน ฉันจะ
เปิดทางให้ดิษยาเข้ามาอยู่ในชีวิตคุณ ลองคบเธอดูเผื่อใจไว้กับผู้หญิงคนนี้ หากเกิดวันใดสัญญาสิ้นสุดลง คุณจะมีตัวสำรองนะคะ” กังสดาลแนะนำแต่ก็ไม่วายใจหวั่นไหว กลัวมันเป็นจริง
“เออ...นึกว่าจะหึงผม”
“โอ...ไม่มีสิทธิหรอกค่ะ เราแต่งงานกันในนาม อย่าลืมนะคะ”
“ใช่...ผมอยากลืมเสียด้วยสิ” เขายิ้มแห้งๆ
“นอนเถอะนะคะ ขอตัวกลับไปห้อง ฝันดีค่ะ”
“อย่าเพิ่งไป...ขอผมหอมแก้มหน่อย ได้กลิ่นแป้งคุณ มันเกิด feeling ทันที”
กังสดาลยังไม่ทันลุกไป ถูกเขากอดทันที ริมฝีปากเธอถูกกดลงทันใดอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอรู้สึกถึงความหอมหวานที่เจือความขมขื่นเล็กๆ ของชายหนุ่ม
“อย่าทำเกินเลยบ่อยๆ พอถึงวันสัญญาสิ้นสุดลง คุณจะลืมได้หรือ” คำพูดเธอกระแทกใจเขา
“เบล...คุณลืมได้หรือ”
“ไม่ทราบค่ะ...ขอตัวนะคะ” เสียงเหี่ยวแห้งของเธอดังขึ้นก่อนลุกออกไป
