เธอถูกจ้างมาเป็นเจ้าสาวแค่เพียงในคืนแรก ตามสัญญาจากชายหนุ่มทายาทของบริษัทที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ด้วยสัญญาที่ให้ไว้เธอจึงจากลาด้วยรอยอาลัยให้เขาถวิลหา ทั้งที่หัวใจอยากสลัดรักออกไปนับแต่คืนแรกนั้น
รัก,ชาย-หญิง,ครอบครัว,ไทย,ดราม่า,อีโรติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เราตอบแทนคนที่ยังเหลืออยู่...ถือว่าได้ตอบแทนพระคุณเช่นกัน
--------------------------------
การเดินทางออกจากสนามบินช่วงบ่ายกว่าจะถึงที่ปลายทางสนามบินซิดนีย์ใช้เวลาเกือบเก้าชั่วโมง เที่ยวบินจากเมืองไทยต้องแวะที่มาเลเซียและต่อเที่ยวบินรอที่กัวลาลัมเปอร์อีกหกชั่วโมง ระหว่างรอเธอเห็นสามีเอาโน้ตบุ๊คออกมาทำงาน คงฆ่าเวลาไป เขาปล่อยให้กังสดาลไปเดินมองดูของเรื่อยเปื่อยที่ร้านต่างๆ ในสนามบิน
เธอเข้าไปเช็คดูไลน์ของรินญาที่เขียนส่งมาทักทาย
“ฝากดูของที่ระลึกของมาเลที อยากได้อ่ะ” เธอรู้จากข้อความว่ากังสดาลจะต้องแวะเปลี่ยนเครื่องที่มาเลเซีย
“เอาช็อกโกรูปตึกแฝดนะ...” เธอถ่ายรูปส่งไปให้รินญาดู
เธอเดินกลับมาที่เขานั่งอยู่ในเลาจน์กำลังทำงานไม่ยอมเงยหน้ามองอะไรเลย
“ซื้ออะไรมา...” เขาถามขณะเหลือบเห็นถุงพลาสติกที่เธอถือ
“ของฝากที่รินอยากได้ค่ะ...”
“ผู้หญิงชอบกินช็อกโกแลตรึ” เขาถามไม่มองหน้าเธอ
“ชอบสิ...กินแล้วคลายเครียด” เธอหยอกชายหนุ่มต่อ
“ช่วยให้มีลูกดก...” เธอพูดขำๆ
“เฮ้ย...จริงดิ...ขอสักชิ้นหนึ่ง” เขาจ้องหน้าเธออย่างจริงจัง
“หมดสิทธิ ซื้อมาแค่กล่องเดียวค่ะ” เธอมองหน้าตลกๆ ของเขา
“เดินไปซื้อมาอีก...อยากกินเดี๋ยวนี้” เขาสั่งเธออย่างขึงขัง กังสดาลจับแขนเขาเบาๆ
“คุณขา...ไปซื้อที่โน่น...ซิดนีย์ TIMTAM อร่อยกว่านะ”
“โอเค...biccy บิ๊กกี เคลือบช็อกโก” เขามองหน้าเธออย่างซาบซึ้ง
“ไม่ได้เรียนเมืองนอก นี่...รู้ดีกว่าผมอีก”
“คนชอบกิน...ใครซื้ออะไรมาฝาก กินเรียบ” เธอมองหน้าเขายิ้มๆ
“แล้วได้หาข้อมูลรึยังว่าอยากเรียนอะไร”
“เอาแค่ diploma ก็พอค่ะ เพราะเรียนแค่2เทอม เท่านั้น ดูแลคุณพ่อหนึ่งปี และสัญญาสิ้นสุด คงพอดีกลับบ้าน”
“จบป.ตรีแล้ว ไม่ต่อโทไปเลยล่ะ” เขาพูดไปทำงานไป
“คงไม่หรอกค่ะ...ง่ายๆ ดีกว่า ต่อโท...ต้องใช้ 6.5 เชียวนะ”
“ไม่ยากหรอก...อยู่ไปสักพัก พูดฟังอ่านเขียนคล่องเอง”
“พอใจแค่นี้ละกันค่ะ...ท่านรองประธาน”
“ทำไม... ค่าเรียนโหดไปเหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอก...คิดว่าเงินในสัญญาน่าจะพออยู่ค่ะ”
“ค่าเรียนเนี่ย...บริษัทออกเงินให้...”
“นั่นล่ะค่ะ...แต่ค่าอะไรอย่างอื่น...มันงอกได้นะคะ ท่านรองประธาน” เธอคิดเองไปก่อนหน้านี้แล้ว
“ก็เบิกมาที่ผม จะให้ฝ่าย CSR ดำเนินการ” กังสดาลแอบมองเขาอย่างซาบซึ้ง
เขาปิดจอโน้ตบุ๊คแล้วพาเธอเดินไปหาอะไรกิน เพราะเวลาเกือบทุ่มแล้วที่นี่ น่าจะหกโมงเย็นบ้านเรา
“เอา MAC ไหม เห็นว่าคุณไม่ชอบกินเยอะมื้อเย็น... ผมจะไปกินไก่” เขาไปสั่ง KFC มา join กับเธอ กังสดาลมองเขากินอย่างเงียบๆ
“เอ้า...กินไม่ลงหรือ”
“พอกินได้ค่ะ...แต่ไม่ค่อยอะไรกับอาหารแบบนี้”
“ไม่คุ้นล่ะสิ...บอกอย่างหนึ่ง อยู่ที่นี่ก็ต้องทำตัวแบบคนที่นี่ จำไว้”
“ประมาณอยู่โรมก็ต้องทำตัวเหมือนคนที่โรม...” เธอพูดเบาๆ
“ใช่...มันจะช่วยให้เรามีความสุขที่เข้ากับคนในประเทศเขา”
---------------
เครื่องบินทะยานลงสนามบินที่ซิดนีย์สายๆ ของรุ่งเช้าวันใหม่ เวลาของที่นี่เร็วกว่าถึงสามชั่วโมง ตอนนี้เธอมองเวลาก่อนที่จะออกจากสนามบินประมาณสิบโมงเศษ ที่ไทยน่าจะเจ็ดโมงเช้า ย่าน่าจะกำลังกินข้าว ไว้ถึงบ้านพักของเขาที่นี่แล้วจะรีบโทรหาย่า
เขาบอกเธอคร่าวๆ ว่าอีกสองวันเขาต้องไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาล ซึ่งอาอุมาได้รับการแนะนำจากแพทย์ที่สิงคโปร์ให้
“แพทย์คนนี้เป็นมือศัลยกรรมตกแต่งที่ดีที่สุด...” เขามองหน้าเธอยิ้มๆ
“ผู้หญิงหรือผู้ชายคะ” เธอมองหน้าสามี
“ทายดูก่อน...” เขาชอบทำอะไรเหมือนตอนไปพบหมอดูโหงวเฮ้งอีกแล้ว
“ผู้หญิง...”
“โอ๊ะ...โอ...ทำไมถึงเป็นผู้หญิง”
“เรื่องความงาม มือผู้หญิงน่าจะโอกว่าไหม”
“คงใช่...ผมต้องมาทำสองครั้ง”
“โห...น่าสงสารจัง”
“ครั้งแรกนี่เป็นแบบตกแต่งให้ดูดี เพราะ Erectile dysfunction” เขาพูดอะไรที่เธอไม่รู้ศัพท์พวกนี้ แต่เข้าใจได้
“และอีกครั้งคงเรื่องท่อ sperm มั้ง” เขาพูดต่อ
“หมายความว่าถ้าหายแล้วใช้งานการได้ครบ” เธอสรุปเอง
“อาจรอนานอยู่...ไม่ต้องกลัว ไม่รีบหรอก” เขามองหน้าเธอเปลี่ยนสี
เขาสั่งเธอแต่งตัวออกไปกินข้าวเที่ยงกับคุณพ่อและอาอุมา คุณพ่อให้คนขับรถคนไทยที่จ้างมาดูแลเรื่องการรับส่งพาไปร้านอาหารไทยบนถนนวิกตอเรีย
“เอาเลย...ลูก หนูอยากกินอะไร” อาอุมามองหน้ากังสดาล
“พ่อพระเอก...เขาชอบสะเต๊ะ”
“อยากชิมผัดไทยกุ้งสด...ตัวโต” เธอเปิดเมนู
“ดีเหมือนกัน สั่ง 2 ที่และสะเต๊ะ” เขาหันไปสั่งสาวไทยที่มารับออเดอร์
“คุณอาคะ...ถ้าหนูมาเรียน...ทำงานเสิร์ฟร้านแถวนี้ได้ไหมคะ” เธอหันไปกระซิบกับสาวใหญ่ แต่นางไม่ตอบได้แต่ยิ้มๆ
กลับถึงบ้านตอนหัวค่ำ...จากการถูกพาไปท่องเที่ยวที่ซิดนีย์โอเปร่าเฮาส์ และมหาวิหารเซนต์แมรี่ อากาศประมาณสิบกว่าองศาทำให้ไม่มีเหงื่อ เธอคิดในใจว่าระหว่างมาเรียนจะทัวร์ให้หมดทุกที่เลย การจะมีโอกาสมาอีกในชีวิตไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นอีกเมื่อไหร่
“เป็นไง หน้าแดงเลย...เหนื่อยสิ” สามีถามอย่างเอ็นดู
“ไม่หรอก...อาจเพราะนอนน้อย เลยโทรม”
“พรุ่งนี้รินกับโอลี่จะมาหาเรา ออกไปเดิมชมอ่าว แล้วไปหามื้อเย็นแถว Oxford Street” เขาน่าจะหลงใหลอาหารยุโรป
“ดีเลยค่ะ...คืนนี้จะรีบนอน”
“ที่นี่ไม่มีห้องเล็กให้คุณหรอกนะ” เขาเอ่ยขึ้น
“เอ่อ...ค่ะ นอนโซฟาก็ได้” เธอได้ยินเสียงขำขณะเขามองหน้าเธอ
“นอนบนเตียง...มันจะเป็นอะไร...ฮ่า...” เขาหัวเราะ
“เป็น...” เธอแย้งทันที
“ทำไม...จะดีดผมแบบวันนั้นรึ”
“นั่นมันดิษยา...เธอจะเข้ามาชกหน้า”
“เอ้า...แล้วไง ผมนี่น่ารังเกียจขนาดไหนรึ”
“เอ่อ...ไม่...ไม่นะ”
“จะให้เปิดโปงกับสองคนพรุ่งนี้ดีไหม”
“เฮ้ย...เรื่องบนเตียงนะ...”
“แล้วไง... แค่บอกว่าคุณเป็นคนที่แปลกที่สุด”
“ตาย...ตาย ลามก”
“แปลกนี่...ไม่ใช่ dirty นะคุณ”
“เอ้า...ใครจะไปรู้ว่า หมายความว่าอะไร” เธอแย้งกลับ
“จะบอกว่า คุณไม่ชอบนอนกับผู้ชายแก้ผ้า” เขาหัวเราะเสียงดัง
“อย่ามาตลกฝืด!...นี่มันเห็นภาพหมดจากคำพูด” เธอทำหน้าตกใจ
ในที่สุดเธอต้องจำยอมนอนบนเตียงเดียวกัน แต่หันหน้าออกไปกันคนละมุม พอรุ่งเช้ากลายเป็นว่าเธอเข้าไปซุกหน้าอกเขาตอนไหนโดยไม่รู้ตัว ง่วงจนไม่อยากลืมตา...ถึงยังไงคืนนี้เขาคงไม่เก็บไปพูดถึงเธอให้สองคนนั้นสงสัย
“ไปลุก...ไปแช่อ่างด้วยกัน” เขากระซิบสั่งข้างหู
“โห...หนาวจะตาย ขอนอนต่อนะ” เธอทำท่าเหมือนยังไม่อยากตื่น
เขาดึงผ้าห่มออกทันที จนเธอถูกดันเกือบตกเตียง กังสดาลยกขาขึ้นข้างหนึ่งเผลอตัวกำลังถีบออกไป ถูกเขาจับยกขึ้นบิดเล็กน้อย เธอส่งเสียงร้องดังมาก โอดโอยอย่างเจ็บปวด
“เจ็บนะ...บิดอย่างนี้วันนี้เส้นพลิกแน่ๆ” เธอทำหน้ายับยู่
“จะดีดผมไม่ใช่หรือ...ต้องป้องกันตัวไว้ก่อน” เขาหัวเราะหึหึ
“ไม่ใช่แล้ว...นี่แกล้งกัน...โอ๊ย” เธอบ่นเจ็บขณะเขาลองไล่จับขึ้นไปจนถึงต้นขา
“ห่างๆ เลย เจ็บนะ...” เธอไม่ยอมให้เขาจับเลยขึ้นไปอีก
“ทำไม...นี่เราเป็น spouse ยังไงกัน” เขาขึ้นเสียงโมโห
“แค่แต่งงานในนาม...แต่ละคนมีสิทธิไม่ให้อีกคนทำอะไรไม่ใช่เหรอ” เธอทำหน้าไม่เข้าใจ
“เออ...ตามสะดวกเลยครับ มาดาม” เสียงเสียดสีของเขาดูฉุนๆ
กังสดาลเดินกะเผลกออกไปพบรินญาและโอลี่กับเขา สองคนมองเธออย่างขำๆ และโอลี่แซวสามีเธอเสียงในฟิล์มอย่างออกรสชาติ หัวเราะกันเสียงดัง
“ขนาดเตียงหักเลยเหรอ” รินญามองหน้ากังสดาล หัวเราะเสียงดังทันที
“บ้า...นั่นผัวเธอพูดเอง...” กังสดาลขึ้นเสียงขุ่นเคืองญาติสาว
“เอา...ช็อกโกให้เขากินสิ...รับรองเธอไม่ต้องเหนื่อย” รินญาพูดเบาๆ ข้างหู
“อะไรวะ...ช่วยให้หลับเหรอ ฉันกินทีไรตาค้างทั้งคืน”
“เอาแบบที่มีคาเฟอีนน้อยๆ” รินญาแนะนำ
กังสดาลบอกชายหนุ่มว่าเธอคงเดินไม่ไหวอยากกลับบ้าน และไม่อยากไป join กินข้าวกับคู่ข้าวใหม่ปลามัน วิชพันธ์เลยขอตัวกลับก่อนโดยยกเลิกมื้อค่ำปล่อยให้สองคนไปสวีทกันเอง เขาอ้างว่าพรุ่งนี้เขามีนัดสำคัญแต่เช้าเรื่องการรักษาของคุณพ่อ
เช้ารุ่งขึ้นวิชพันธ์พาเธอไปพบแพทย์ด้วยกันที่โรงพยาบาลในตัวเมืองซิดนีย์ เธอเห็นหน้าหมอวัยกลางคนดูเป็นสาวเปรี้ยวมากกว่าเป็นหมอ
“Good morning Dr. Lydia Here’s Bell, my wife. สวัสดีครับหมอลิเดีย ผมพา ‘เบล’ ภรรยามาด้วย...”
“How do you do? โอเค...เราจะเริ่มตรวจกันเลย” หมอลิเดียแนะนำให้สามีเธอไปเข้าคลีนิคพิเศษที่อยู่ติดกันกับโรงพยาบาลเพื่อเช็คร่างกายส่วนที่บกพร่องโดยละเอียด สามีเธอน่าจะเป็นคนไข้วีไอพี เขาได้รับการจัดแจงให้ขึ้นไปห้องข้างบนเพื่อตรวจเกือบค่อนวัน
กังสดาลนั่งรอฆ่าเวลาด้วยการหาข้อมูลเรียนต่อที่นี่ ซึ่งรินญาสนใจเช่นกันเธออยากเรียนอะไรไม่ให้ว่าง จะได้ฝึกภาษาไปด้วย กังสดาลบอกเธอในไลน์ว่าถ้าคุณพ่ออนุญาตเธอจะขอทำงานร้านอาหาร
<ในไลน์ท้ายๆ ที่คุยกับรินญาทำเธอกังวลใจ>
“มาอยู่ที่นี่คนเดียว...ระวังเดซี่ล่ะกัน”
“แล้วแต่เลย เราไม่อยากยุ่ง เรื่องของเขา”
“เอ้า...เธอจะให้นางนี่แย่งไปหน้าตาเฉย... เป็นคนยังไงวะ”
“แล้วข่าวที่ว่าแต่งกันในนาม...จริงไหม”
“ยังไงดีล่ะ...เธอรู้จากใคร”
“จะใครล่ะ...นังเดซี่ มันคงกุเรื่องเพื่อแย่งผัวเธอ ฉันว่านะ...”
“ถามจริงๆ ไปเจอคุณวิช...ที่ไหน และทำไมรีบแต่งงานก่อนเราอีก” รินญาส่งสติ๊กเกอร์สงสัย
“มันบังเอิญ...เรื่องมันซับซ้อนน่ะ”
“บาย...คุยกันนะ...สามีมา” รินญาส่งสติกเกอร์ Bye ตอบมา
ระหว่างมื้อค่ำ อาอุมาและคุณพ่อแทบจะเปิดคำถามขึ้นพร้อมกัน
“หมอว่ายังไง...” อาอุมาหันหน้าไปมองคุณประพันธ์ด้วยรอยยิ้ม เหมือนเธอจะรู้ใจคุณพ่อของเขาไปเสียทุกเรื่อง
“ดร.ลิเดียบอกว่า ผมต้องกลับมาตรวจอีกครั้งเดือนหน้า ตอนผลตรวจออกมาว่าจะทำอะไรได้บ้าง”
“ดีแล้ว พ่อเห็นแกเป็นทุกข์เรื่องนี้มานานมาก”
“ใช่...คุณวิช อาอยากให้เรามีความสุขนะ” อาอุมาส่งยิ้มมาที่กังสดาล
“ครับ...ผมอยากทราบผลเร็วๆ จะได้ทำให้จบๆ ไป” เสียงโล่งอกของเขาดูมีความสุขมาก
“เออ...หมอบอกไหมว่า เราจะมีลูกได้ไหม” คุณพ่อพูดเบาๆ สะดุดเหมือนกับนึกถึงอะไรขึ้นได้
“แล้วหนูเบลรู้เรื่องยัง...”
“ทราบแล้วค่ะ” เธอตอบโดยชำเลืองมองหน้าเขา เห็นตาเขากะพริบให้เป็นสัญญาณว่าโอเค
“คุณพ่อครับ...ผมจะให้เบลอยู่ที่นี่ช่วยดูแลพ่อ เผื่อคุณอาต้องกลับไป...เธอจะไปเรียนด้วยครับ”
“วิช...แล้วถ้าเธอไปเรียน คุณอาไม่อยู่ใครจะดูแลพ่อ” คุณพ่อดูกังวล
“ผมขอให้หมอลิเดียช่วยหาพยาบาลพาร์ทไทม์มาช่วยแล้วครับ เพราะกลางคืนผมอยากให้คุณอาหรือเธอได้พักครับ” สามีเธอดูเป็นคนเอาใจใส่กับทุกเรื่อง
“ดีมาก...เบลจะได้มีความรู้กลับไปช่วยแกวันข้างหน้า”
“ครับ...” เขามองหน้าเธอแล้วกะพริบตาเป็นสัญญาณ
“ขอตัวก่อนครับ วันนี้เราเดินตรงอ่าวจนเหนื่อย” เขาพยักหน้าให้หญิงสาวเพื่อเลี่ยงตัวกันไปเข้าห้องนอน กังสดาลเดินตามเขาเข้าห้องนอน ก่อนเธอจะถามขึ้น
“ทำไมต้องโกหกแบบนั้นคะ...เราเหนื่อยก็บอกไปตรงๆ” เธอจ้องตาเขา
“ผมเกรงใจท่าน ไม่อยากให้ซักอะไรอีก ผมยังไม่มีคำตอบเพื่อให้ท่านสบายใจ” เธอเลยเข้าใจกลวิธีอย่างแยบคายของเขา
“คุณเป็นคนที่น่ารักมาก...คุณพ่อโชคดีมากๆ เลยนะคะ”
“แล้วคนอยู่ตรงนี้...เคยคิดว่าโชคดีบ้างไหมล่ะ” เขาทำเสียงหยอกเธอกลับ
“จริงๆ จะบอกว่ายังไงล่ะ...ตกใจตั้งแต่แรกเจอ” เธอทำหน้าหงุดหงิดใส่
“เฮ้อ...ฮ่าฮ่าฮ่า” เขาหัวเราะตลกมาก
“พนันอะไรไหม...ว่าถ้าคุณไม่ตอบตกลง...ผม” เขายังมีเรื่องบ้าๆ ถามต่ออีก
“จะทำอะไร” เธอถามเสียงสูง
“...จะฉุด...” น้ำเสียงจริงจัง
“กินยาแก้ปวดหัว...ดีกว่าไหมคะ” เธอหันไปทำหน้าอมยิ้ม
“ทำไม...ผมทำจริง”
“โน่น...ไปอุ้มดิษยา เธอรีบขึ้นรถเลย”
“อย่าไปกล่าวหาคนอื่น เธอเห็นของจริง จะวิ่งหนี เหมือนคุณเห็นยังช็อกเลย...ไม่ใช่รึ” เสียงของเขาเครียดทันใด
รุ่งขึ้นเขาพาไปพบคนสำคัญตามสัญญาที่บอกไว้ก่อนที่ต่างคนจะหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยกันทั้งวัน
“ที่นี่มัน...สุสานนะคะ” กังสดาลทำหน้าสงสัยจนหน้าผากเป็นเส้น
“ใช่...ผมจะพาคุณมากราบคนสำคัญในชีวิต” เขาเดินไปยังที่ฝังศพด้านในสุดที่ค่อนข้างใหญ่พอสมควร มีแท่นวางหน้าแผ่นหินสลักชื่อเป็นภาษาอังกฤษ
‘Marie Ann Pongkul’
เขาเอาช่อดอกไม้ที่สั่งให้คนขับรถไปหาเตรียมมาให้...ยื่นให้เธอ
“หนู...กังสดาลนะคะ คุณแม่ ฝากตัวด้วยค่ะ” เธอกล่าวตะกุกตะกัก
“ต้องบอกว่า คุณเป็นลูกสะใภ้ท่าน ไม่ใช่พูดอะไรแบบนี้” เขาทำหน้าขำเธอ
“ค่ะ...ลูกสะใภ้ป้ายแดง...นะคะ” วิชพันธ์ระเบิดหัวเราะ โดยรอบเงียบมากเสียงเลยดังก้อง
เธอวางช่อดอกไม้พร้อมเขา และเห็นเขาหลับตา เธอเลยเปล่งคำพูดในใจ
‘คุณแม่คะ หนูไม่ได้ทราบมาก่อน ขอโทษนะคะ แต่หนูอยากให้คุณแม่ช่วยขอพรพระเจ้า ให้เขาหายจากอาการที่เขาเป็นอยู่เร็วๆ นะคะ’
หลังมื้อค่ำก่อนจะต่างคนต่างหลับกันไป เขาเอ่ยขึ้น
“คุณแม่ผม...ท่านมาเสียชีวิตที่นี่”
“ค่ะ...ท่านมารักษาอยู่ที่นี่หรือคะ”
“ไว้ผมจะเล่าให้ฟัง...ทีหลัง” น้ำเสียงอาลัยของเขาเอ่ยต่อ...
“ท่านเมตตาผมมากๆ ผมยังไม่ทันได้ตอบแทนพระคุณท่านเลย”
เธอเอามือไปลูบหัวไหล่เขาเบาๆ ปลอบใจ
“ท่านรับรู้ได้นะคะ...เราตอบแทนคนที่ยังเหลืออยู่ ถือว่าได้ตอบแทนพระคุณท่านเช่นกัน”
