ความเจ็บปวด ที่ไม่มีใครเคยรู้ ยกเว้นตัวเราเอง
Adjustment disorder - บทที่7 ฉันไม่เข้าใจเลย โดย Mention disorder @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
ดราม่า,เล่าประสบการณ์,สะท้อนปัญหาสังคม,ครอบครัว,ลึกลับ,เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,ลึกลับ,วรรณกรรม,รักวัยรุ่น,ผู้ใหญ่,จิตวิทยา,ดราม่า,ครอบครัว,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Adjustment disorder
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
ความเจ็บปวด ที่ไม่มีใครเคยรู้ ยกเว้นตัวเราเอง
ผู้แต่ง
Mention disorder
เรื่องย่อ
บทประพันธ์ที่สอดแทรกไปด้วยจิตวิทยา
ความรู้สึกของผู้เขียน เป็นบทประพันธ์ สอดแทรกในทุกๆด้านเกี่ยวกับการใช้ชีวิตและสังคมในปัจจุบันนี้ผู้อ่านทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ให้มาก
เรียนรู้ความเจ็บปวด ในแต่ละช่วงของชีวิตไปด้วยกัน
...................
สารบัญ
Adjustment disorder-บทที่1 ช่วงเวลา,
Adjustment disorder-บทที่2 ปกป้อง,
Adjustment disorder-บทที่3 จิตวิญญาณ,
Adjustment disorder-บทที่4 ภาพลวงตา,
Adjustment disorder-บทที่5 ความเยาว์,
Adjustment disorder-บทที่6 เวลาที่จะมาถึง,
Adjustment disorder-บทที่7 ฉันไม่เข้าใจเลย,
Adjustment disorder-บทที่8 ความเมตตา,
Adjustment disorder-บทที่9 อย่าได้อยู่คนเดียว,
Adjustment disorder-บทที่10 ยังไงก็ตาม,
Adjustment disorder-บทที่11 คำว่ารัก,
Adjustment disorder-บทที่12 คนโง่เอาชีวิตรอด,
Adjustment disorder-บทที่13 แสงสว่างในความมืด,
Adjustment disorder-บทที่14 หยุดการฆ่าตัวตาย,
Adjustment disorder-บทที่15 กระจกสะท้อนน้ำ ,
Adjustment disorder-บทที่16 ไม่มีอะไร
เนื้อหา
บทที่7 ฉันไม่เข้าใจเลย
การแสดงกระแสน้ำวนของอารมณ์ที่เข้าใจยากด้วยคำพูดที่เข้าใจยาก จำเป็นจริงๆ ไหมที่ต้องคิดถึงสิ่งต่างๆ แม้ว่าเราจะรู้ว่าเรามีเวลาเหลืออีกมากขนาดนั้นก็ตาม มีคนบอกให้ทำก่อนคิด อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นคนเดียวหรือเปล่าที่รู้สึกว่าริ้วรอยที่เกิดจากการกระทำล่วงหน้าได้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา?
พูดด้วยเสียงของคุณ เห็นได้ชัดว่าการพูดออกมาดัง ๆ เป็นเรื่องสนุก อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ฉันพูดต่อไปด้วยเสียงของฉัน อารมณ์ที่หยุดนิ่งถูกทิ้งไว้ข้างหลังอย่างแน่นอน และฉันก็เขียนเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้นเป็นลายลักษณ์อักษร
เขียนเป็นตัวหนังสือ เนื้อหาที่เขียนมืดมนมาก อย่างไรก็ตาม เพียงแค่แสดงคำพูดอันมืดมนต่อไปเท่านั้นที่จะทำให้เนื้อในใจฉันออกมาได้ ยากที่จะบอกว่าการเขียนทำให้ฉันมีความสุข แต่การเขียนเป็นส่วนสำคัญของการมีความสุข
ภาษาพูดและภาษาเขียนแตกต่างกันอย่างไร? ฉันปลอดภัยแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะปลอดภัย แต่ความทุกข์ทรมานของเธอก็เพิ่มขึ้นอย่างเงียบ ๆ อยู่เสมอ เมื่อฉันพูดว่า ``ช่วยฉันด้วย'' ออกมาดัง ๆ ฉันรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังที่มาจากคำพูดเหล่านั้นอย่างชัดเจน แต่เมื่อรู้เรื่องนี้แล้วยังต้องพูดอะไรบางอย่างอยู่ ฉันคงพูดว่า “ช่วยฉันด้วย”
ในยุคนี้ ในบรรยากาศของประเทศนี้ จะพูดหรือเขียนอะไรบางอย่างไปเพื่ออะไร? ไม่มีความหมาย. ฉันควรจะเข้าใจสิ่งนั้น อย่างไรก็ตามในที่สุดฉันก็จะพูดหรือเขียนอะไรบางอย่าง (ถูกสาป )มันไม่คุ้มค่าที่จะอยู่ในโลกแบบนี้ แต่ฉันยังมีชีวิตอยู่ มันจะมีความสุขจริงๆเหรอ?