ความเจ็บปวด ที่ไม่มีใครเคยรู้ ยกเว้นตัวเราเอง
Adjustment disorder - บทที่18 ฉันเกลียดมัน โดย Mention disorder @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์
ดราม่า,เล่าประสบการณ์,สะท้อนปัญหาสังคม,ครอบครัว,ลึกลับ,เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,ลึกลับ,วรรณกรรม,รักวัยรุ่น,ผู้ใหญ่,จิตวิทยา,ดราม่า,ครอบครัว,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Adjustment disorder
หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง
แท็คที่เกี่ยวข้อง
รายละเอียด
ความเจ็บปวด ที่ไม่มีใครเคยรู้ ยกเว้นตัวเราเอง
ผู้แต่ง
Mention disorder
เรื่องย่อ
บทประพันธ์ที่สอดแทรกไปด้วยจิตวิทยา
ความรู้สึกของผู้เขียน เป็นบทประพันธ์ สอดแทรกในทุกๆด้านเกี่ยวกับการใช้ชีวิตและสังคมในปัจจุบันนี้ผู้อ่านทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ให้มาก
เรียนรู้ความเจ็บปวด ในแต่ละช่วงของชีวิตไปด้วยกัน
...................
สารบัญ
Adjustment disorder-บทที่1 ช่วงเวลา,
Adjustment disorder-บทที่2 ปกป้อง,
Adjustment disorder-บทที่3 จิตวิญญาณ,
Adjustment disorder-บทที่4 ภาพลวงตา,
Adjustment disorder-บทที่5 ความเยาว์,
Adjustment disorder-บทที่6 เวลาที่จะมาถึง,
Adjustment disorder-บทที่7 ฉันไม่เข้าใจเลย,
Adjustment disorder-บทที่8 ความเมตตา,
Adjustment disorder-บทที่9 อย่าได้อยู่คนเดียว,
Adjustment disorder-บทที่10 ยังไงก็ตาม,
Adjustment disorder-บทที่11 คำว่ารัก,
Adjustment disorder-บทที่12 คนโง่เอาชีวิตรอด,
Adjustment disorder-บทที่13 แสงสว่างในความมืด,
Adjustment disorder-บทที่14 หยุดการฆ่าตัวตาย,
Adjustment disorder-บทที่15 กระจกสะท้อนน้ำ ,
Adjustment disorder-บทที่16 ไม่มีอะไร,
Adjustment disorder-บทที่17 บทกวีหยาดฝน,
Adjustment disorder-บทที่18 ฉันเกลียดมัน,
Adjustment disorder-บทที่19 มีชีวิตอยู่ในอดีต
เนื้อหา
บทที่18 ฉันเกลียดมัน
วิ่งหนีไป.
จากมือของคุณ
ฉันกำลังวิ่งอยู่
ดูดซึมได้อย่างแน่นอน
ฉันวิ่งหนีแต่
ติดตามกันได้เลย
แข็งแรง.
ถูกยับยั้ง
ฉันรู้แล้ว
ฉันไม่สามารถหลบหนี
ฉันรู้
แต่ไม่มี
ฉันชอบมัน.
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันเกลียดมัน
ฉันเกลียดมัน
เพราะคุณใจดี
ฉันเบื่อหน่าย
มันเป็นเรื่องน่ารำคาญใช่ไหม?
ถ้าคุณทิ้งฉันไว้คนเดียว
นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดว่า
ฉันไม่สามารถพูดได้
มันทำให้ฉันเจ็บ
เพราะมันน่ากลัว
มันรบกวนจิตใจฉัน
มันน่ารำคาญ.
บอกฉัน.
แล้ว.
อย่างถูกต้อง.
ฉันต้องการที่จะได้รับการฟื้นฟู
ให้กลายเป็นปกติ
กลายเป็นเรื่องธรรมดา
มันเป็นไปไม่ได้เลย
มันเจ็บปวด
ฉันขอโทษจริงๆ
คุณจะเกลียดมัน
ฉันขอโทษจริงๆ