นางมีสัมผัสสวรรค์สามารถติดต่อกับวิญญาณได้ จึงเปิดสำนักดูดวงโดยมีบริวารผีเป็นหน่วยสอดแนม ในที่สุดสำนักดูดวงของนางก็มีชื่อเสียงขจรไปไกล
จีน,ชาย-หญิง,รัก,ย้อนยุค,นางเอกเก่ง,อนาคต,อดีต,จีนโบราณ,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
นางมีสัมผัสสวรรค์สามารถติดต่อกับวิญญาณได้ จึงเปิดสำนักดูดวงโดยมีบริวารผีเป็นหน่วยสอดแนม ในที่สุดสำนักดูดวงของนางก็มีชื่อเสียงขจรไปไกล
ผู้แต่ง
หัตถ์หทัย
เรื่องย่อ
‘ไป๋อี้โยว’ หัวหน้าองครักษ์ประจำตัวฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หลิน
ได้รับคำสั่งให้ออกตามหาชินอ๋องผู้เป็นอนุชาอันเป็นที่รักยิ่งของฮ่องเต้
“หากเจ้าดูดวงแม่นจริง เช่นนั้นเจ้าบอกได้หรือไม่เล่าว่าคนที่ข้าตามหาอยู่ที่ใด”
‘เยว่ซิน’ หมอดูที่ร่ำลือกันว่าแม่นอย่างกับตาเห็น แท้จริงแล้วนั้นนางไม่ได้ดูดวงเป็นแต่อย่างใด หากแต่นางมีสัมผัสสวรรค์ที่ผู้อื่นไม่มี ทั้งยังมีบริวารผีทั้งหลายที่คอยสอดแนมเรื่องราวชาวเมืองมาให้นางต่างหากล่ะ
“คิดมิถึงว่าท่านองครักษ์ผู้เกรียงไกรก็เป็นทาสแมวกับเขาด้วย”
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
นิยายเรื่องนี้เป็นจินตนาการของนักเขียน ไม่ได้อ้างอิงประวัติศาสตร์ใดๆ ทั้งตัวละครและสถานที่ต่างๆเกิดขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน
ทันใดนั้นเองนางรู้สึกราวกับมีคมมีดกรีดลงที่ปลายนิ้วเรียว เลือดสีแดงไหลซึมออกมาตามผิวหนังปลายนิ้วเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เคยปลอดโปร่งบัดนี้กลับถูกปกคลุมไปด้วยก้อนเมฆสีดำทะมึน ลมพายุพัดกระชากจนทำให้นางแทบยืนไม่อยู่หากไม่คว้ากิ่งไม้แข็งแรงด้านข้างตัวไว้มิแน่ว่าอาจจะปลิวไปพร้อมกับสายลม นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดพายุจึงได้มาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยราวกับเกิดเรื่องผิดธรรมชาติ
“โอ๊ยย”จู่ๆเยว่ซินก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือขาวผ่องราวกับมือเข็มนับร้อยทิ่งแทงลงไปในเนื้อนุ่มแต่เพียงไม่นานความเจ็บก็แทนที่ไปด้วยอาการชาเล็กน้อยเท่านั้น นางสำรวจดูบริเวณข้อมือเล็กกลับพบปานคล้ายกับรูปผีเสื้อแต่มีเพียงแค่ปีกด้านบนเท่านั้น นางมั่นใจว่าปานนี้ไม่เคยมีบนร่างกายนี้มาก่อนอย่างแน่นอน มือเล็กลูบวนข้อมือเเผ่วเบา นางไม่แน่ใจว่ามันมาได้อย่างไร แต่นางเชื่อว่าต้องเกี่ยวข้องกับการที่นางทำพันธสัญญากับวิญญาณตนนั้นเมื่อสักครู่นี้อย่างแน่นอน
และเป็นอย่างที่นางคิดขณะนี้วิญญาณตนนั้นกำลังสำรวจมิติของหญิงสาว โดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้ว่านางมีพรสวรรค์ข้อนี้ด้วย
“หายไปไหนแล้วล่ะ”เยว่ซินเอ่ยหาวิญญาณตนนั้น
“เรียกข้าว่าเหยียนเหยา”
เยว่ซินคาดว่าน่าจะเป็นชื่อของวิญญาณตนนั้น “เหยียนเหยาอย่างนั้นหรือ”
“ถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ จากนี้ข้าเป็นบริวารของท่านมีหน้าที่สอดแนมเรื่องชาวบ้าน”เหยียนเหยาเอ่ย
“แล้วปานนี่คืออะไรหรือ”เยว่ซินลูบข้อมือเบาๆ
“ปานนี่คือมิติที่3ของท่านและวิญญาณตนใดก็ตามที่ทำพันธสัญญากับท่านก็จะได้อยู่ที่นั่น”ผีเหยียนเหยาวนไปรอบตัวเจ้านายคนใหม่
เยว่ซินมองหาเหยียนเหยาไม่พบ นางยังคงได้ยินแค่เสียงเท่านั้น”แล้วเหตุใดข้าจึงมองมิเห็นเจ้า”
“ข้าก็มิรู้เช่นกันเจ้าค่ะ”
“แล้วข้าเข้าไปในมิติได้หรือไม่”เยว่ซินใคร่สงสัยว่ามิติที่ว่านั่นคืออะไร
วูบ~~~
เพียงเสี้ยววินาทีร่างเล็กก็โผล่เข้ามาอีกสถานที่หนึ่ง สถานที่ไม่มีผู้ใดสามารถค้นพบได้เว้นเสียผู้นั้นจะเป็นเจ้าของมิติ พื้นที่เขียวขจีสดชื่นอุดมสมบูรณ์ไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ มีบ้านไม้หลังเล็กตั้งเด่นอยู่ใกล้กับทะเลสาบสีน้ำเงินที่นางมองไม่เห็นที่สิ้นสุด แต่แปลกยิ่งนักที่นางกลับมองไม่เห็นดวงอาทิตย์ปรากฏอยู่บนท้องฟ้า ซ้ำด้านในนี้อากาศยังผิดกลับด้านนอกลิบลับราวกับเป็นคนละโลก อากาศนี่ช่างบริสุทธิ์ราวกับอยู่บนยอดดอย ทั้งยังมีลมพัดโชยตลอดเวลาทำให้เย็นสบายยิ่งนัก
“เพียงแค่คิดก็เข้ามาเลยหรือ ดีจัง” ร่างเล็กวิ่งไปริมทะเลสาบที่มีน้ำใสสะอาดอย่างตื่นเต้น เสียงคลื่นกระทบเข้ากับฝังฟังแล้วพาให้รู้สึกสบายใจ ยามที่ละอองน้ำกระเซ็นเข้าที่ใบหน้าเล็กทำให้เจ้าตัวรู้สึกเย็นสบายจนอยากจะลงไปแช่เสียทั้งตัว ทรายเม็ดขาวที่ยืนเหยียบอยู่ก็ไม่รู้สึกระคายผิวเลยสักนิดแต่กลับให้ความรู้สึกราวกับยืนอยู่บนปุยนุ่นเสียอย่างนั้น
เมื่อทำใจผละออกจากที่ตรงนั้นได้นางก็ตรงไปสำรวจบริเวณบ้านหลังเล็กทันที ร่างเล็กเหม่อมองประตูบานไม้อยู่หลายเค่อ มือบางลูบสัมผัสรูปผีเสื้อที่ถูกแกะสลักราวกับมีชีวิตหลายตัวเอาไว้ พินิจดูแล้วมันช่างอ่อนช้อยทั้งยังแฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม นางมิเข้าใจว่าเหตุใดประตูบานนี้จึงทำให้นางมีความรู้สึกเช่นนี้ได้ ในที่สุดนางก็ตัดสินใจผลักประตูนั้นออกจากกันเพื่อเข้าไปสำรวจด้านใน เมื่อมองเข้าไปด้านในแล้วกลับทำให้นางอึ้งงันยิ่งกว่าเดิม ด้านในเต็มไปด้วยเครื่องอำนวยสะดวกต่างๆที่เหมือนกับโลกเดิมไม่มีผิด “อะไรกันเนี่ย สุดยอดเลย!”
ทั้งที่ในยุคสมัยนี้ไม่ควรจะมีเครื่องใช้ที่ทันสมัยเฉกเช่นในยุคที่นางจากมา หรือว่านี่จะเป็นของขวัญปลอบใจจากสวรรค์กัน นางเดินสำรวจไปทุกซอกทุกมุมของบ้านแต่ก็ไม่พบใครอยู่ที่นี่นอกจากตัวนาง ร่างบางเดินไปที่หน้ากระจกบานยาวเท่าตัวคน มองเห็นเด็กหญิงตัวเล็กที่ฉายแววว่าจะงามล่มเมือง หน้าตาคล้ายกับมารดาผู้ให้กำเนิดถึง70ส่วน ผิวพรรณงามผุดผ่อง เสียแต่ว่ามือน้อยช่างหยาบกร้านเสียเหลือเกิน นางคงต้องบำรุงขนาดหนักเสียแล้ว
ไม่นานมากนักเยว่ซินจึงออกมาด้านนอกมิติ นางพบว่านางใช้เวลาอยู่ในมิติเพียงหนึ่งถ้วยชาเท่านั้น แต่ในความรู้สึกเหมือนนางจะใช้เวลาไปถึงหนึ่งก้านธูป อาจเป็นเพราะห้วงเวลาในมิติกับด้านนอกนั้นต่างกันอย่างมาก หากเป็นเช่นนั้นมิเท่ากับว่านางสามารถใช้เวลาอยู่ในนั้นโดยมิต้องกังวลสิ่งใดเลยน่ะสิ
‘ของขวัญจากสวรรค์ข้อนี้ดีมาก ขอบคุณนะเจ้าคะ’