นางมีสัมผัสสวรรค์สามารถติดต่อกับวิญญาณได้ จึงเปิดสำนักดูดวงโดยมีบริวารผีเป็นหน่วยสอดแนม ในที่สุดสำนักดูดวงของนางก็มีชื่อเสียงขจรไปไกล
จีน,ชาย-หญิง,รัก,ย้อนยุค,นางเอกเก่ง,อนาคต,อดีต,จีนโบราณ,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เวลาผ่านไปไม่นานนัก ชื่อเสียงของตงซูผิงที่เคยย่ำแย่กลับกลายเป็นดีขึ้นในเวลาอันรวดเร็ว สร้างความพึงพอใจให้กับบิดา แต่กลับสร้างความระส่ำระสายให้กับเรือนฮูหยินรองเป็นอย่างยิ่ง
“ฮูหยินรองเจ้าคะ” บ่าวคนสนิทเดินเข้าไปกระซิบบางอย่างใกล้ๆ นายตน
“เหลวไหล จะเป็นไปได้อย่างไร”
“ไปตามถิงถิงมาให้ข้า” นางสั่งสาวรับใช้คนหนึ่ง
“เจ้าค่ะ”
เรือนขนาดกลางถูกล้อมรอบไปด้วยดอกไม้นานาชนิดทำให้ดูสดชื่นเป็นอย่างมาก หากแต่เจ้าของเรือนกลับไม่ได้สดชื่นตามไปด้วย ภายในใจนางมีแต่ความเคียดแค้น เดิมทีนางมิได้ชิงชังตงซูผิงมากนัก หากเพียงแค่รู้สึกอดสูในโชคชะตาของตนเองเท่านั้น
แต่เมื่อได้ฟังความจริงจากฮูหยินรองแล้วนางก็มีความคิดที่เปลี่ยนไป ฮูหยินเอกผู้มีเมตตา แท้จริงแล้วมันก็เป็นแค่การสร้างภาพเท่านั้น มารดาของนางเป็นอนุที่ท่านพ่อโปรดปรานมากที่สุด ยามมารดาตั้งครรภ์บิดาก็ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ตงฮูหยินเป็นถึงเมียเอกแต่กลับมิสามารถตั้งครรภ์ได้ก่อนอนุ ด้วยความอิจฉาตงฮูหยินจึงนำสมุนไพรบางอย่างใส่ลงไปในยาบำรุงครรภ์แล้วส่งมาให้มารดานางกินทุกวัน เป็นเหตุให้วันที่นางถือกำเนิด...เป็นวันเดียวกับที่อนุเสิ่นได้จากไป
ต่อมาตงฮูหยินก็ได้แสดงความเมตตารับนางเป็นบุตรบุญธรรม ผู้คนต่างสรรเสริญว่าเป็นภรรยาเอกผู้ประเสริฐ หากนางไม่รู้ความจริงเสียก่อน นางก็คงจะจงรักภักดีกับตงฮูหยินอยู่เช่นนั้น ต้องขอบคุณฮูหยินรองที่ช่วยให้นางตาสว่าง
“เรียนคุณหนูใหญ่ ฮูหยินรองเรียกท่านเข้าพบเจ้าค่ะ”
“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” นางคาดการไว้แล้วว่าแม่รองต้องให้คนมาตามไปปรึกษาเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแน่
(เรือนฮูหยินรอง)
“ถิงถิงคารวะแม่รองเจ้าค่ะ”
“ถิงถิง เจ้ารู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“เรียนแม่รอง ถิงถิงรู้เจ้าค่ะ”
“รู้! รู้หรือ...แล้วเหตุใดเจ้าจึงได้สงบเช่นนี้เล่า”
“แม่รองอย่าเพิ่งร้อนใจไปเจ้าค่ะ ข้าว่านางแค่กำลังเรียกร้องความสนใจจากท่านพ่อเท่านั้น” ตงหว่านถิงปลอบประโลมคนตรงหน้า มือบางหยิบใบชาตากแห้งอย่างดีใส่ลงไปในแก้วเล็ก จากนั้นจึงเริ่มชงชาตามแบบที่อาจารย์ได้สั่งสอน เสร็จแล้วจึงส่งให้ฮูหยินรองอย่างเอาใจ
“ชาเจ้าค่ะแม่รอง”
“เจ้าอย่าประมาทพวกนางเชียว ลืมแล้วหรือว่าพวกนางทำอะไรกับมารดาเจ้าไว้บ้าง หากมิใช่เพราะข้า เจ้าคงมิอาจเติบโตมาได้อย่างราบรื่น”
“ข้ารู้เจ้าค่ะ เพียงแต่ตอนนี้ข้าอยากให้พวกมันมีความสุขกันให้ถึงที่สุด ยามที่ต้องตกระกำลำบากจะได้เจ็บมากหน่อย ดีหรือไม่เจ้าคะแม่รอง”
“หึ! เช่นนี้ก็ดี ข้ารอดูวันที่พวกมันต้องตกอับแทบมิไหว” ‘เฉียวซาน’ ฮูหยินรองตระกูลตงมองไปยังเด็กสาวที่ตนใช้เป็นเครื่องมือที่ทำให้นางได้ขึ้นเป็นฮูหยินเอกด้วยความดูแคลน แท้จริงแล้วตงฮูหยินไม่ได้ทำร้ายใครทั้งนั้น เป็นนางที่เล่าความเท็จให้ตงหว่านถิงฟัง ทั้งนางยังปลอมหลักฐานขึ้นมาเพื่อทำให้เด็กสาวเชื่ออย่างสนิทใจ
(เรือนฮูหยินเอก)
“ท่านพี่ อร่อยหรือไม่เจ้าคะ”
“ขนมหวานฝีมือเจ้าอร่อยมากจริงๆ ข้าเชื่อว่ามิอาจมีผู้ใดมาเทียบเทียมได้”
“ท่านพี่เยินยอข้ามากไปแล้วเจ้าค่ะ แต่ข้ามิอาจรับคำชมนี้ไว้ได้หรอกเจ้าค่ะ” ตงฮูหยินยิ้มน้อยๆ ทั้งยังมือเรียวบังหน้าตนไว้ราวกับสาวแรกรุ่นที่เหนียมอาย ทำให้ประมุขของจวนได้หวนนึกถึงคราแรกที่ได้พบกันของเขาและฮูหยิน
“ฮูหยินอย่าถ่อมตัวนักเลย ข้าชมเจ้าจากใจจริง”
“มิใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ เพียงแต่ครั้งนี้เป็นฝีมือของผิงเออร์ นางมาขอให้ข้าสอนงานบ้านงานเรือนรวมไปถึงให้ข้าสอนทำขนมเฉียวกั่วนี่ด้วยเจ้าค่ะ นึกมิถึงว่านางจะตั้งใจทำให้ท่านพี่ได้ลองชิม”
“ผิงเออร์หรือ ดียิ่งนัก! บุตรสาวของเราช่างเก่งกาจ ทั้งยังรู้จักกตัญญูต่อบิดามารดา ข้าดีใจที่นางรู้จักโตแล้ว ฮูหยินสั่งสอนนางได้ดีนัก” เขายิ้มอย่างพึงพอใจ
“ท่านพ่อลองชิมนี่สิเจ้าคะ ยามดื่มแล้วให้ความรู้สึกสดชื่นยิ่งนัก ข้าเห็นว่าหากท่านพ่อได้ดื่มหลังจากทำงานเสร็จ คงจะทำให้คลายความเหนื่อยล้าได้บ้าง” นางยื่นน้ำสมุนไพรสีสวยให้บิดา
เขาพินิจดูสักครู่จึงค่อยดื่มเข้าไป “อร่อยมากผิงเออร์ นี่เรียกว่าอะไรหรือ”
“น้ำชานเฉียเจ้าค่ะ ข้าได้ขอสูตรมาจากสหาย ทั้งข้ายังเพิ่มต้าเจ่าที่มีสรรพคุณบำรุงหัวใจไปด้วยเจ้าค่ะ”
“ดีๆฮูหยินสั่งสอนบุตรได้ดีเยี่ยม!”
“ท่านพ่อเจ้าคะ ข้ามีเรื่องอยากปรึกษาท่านพ่อเจ้าค่ะ” นางสบโอกาสที่บิดากำลังอารมณ์ดีเพื่อขอบางสิ่ง
“ว่ามาสิ”
“คือข้า....อยากเรียนรู้งานค้าขายเจ้าค่ะ ข้าอยากเก่งเหมือนท่านพ่อ และที่สำคัญข้าอยากแบ่งเบาภาระจากท่านพ่อเจ้าค่ะ” นางพูดรัวเร็ว
“ฮ่าๆ ดีๆ เจ้ามาเรียนรู้งานกับข้า อย่าได้ท้อแท้ไปเสียก่อนเล่า”
“ผิงเออร์ขอบคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ”
“ฮูหยินจากนี้เจ้าช่วยข้าดูแลกิจต่างๆ ภายในเรือน รวมไปถึงรายจ่ายของทุกคนในเรือนด้วยนะ”
สองแม่ลูกมองตากันอย่างรู้ใจ ทั้งยังแสดงอาการดีใจจนแทบปิดไม่มิด หากประมุขของจวนเอ่ยเช่นนี้ นั่นหมายความว่าตงฮูหยินได้อำนาจคืนกลับมาแล้ว รวมทั้งบุตรสาวของนางยังได้รับความโปรดปรานมากขึ้นเป็นเท่าทวี เช่นนี้หากจะทำการสิ่งใดก็จะง่ายขึ้นเป็นเท่าตัว
ครั้นราตรีดึกสงัดขณะที่คนทั่วทั้งเรือนตระกูลตงได้ตกอยู่ในห้วงนิทรา แต่ทว่าเรือนขนาดกลางสมฐานะฮูหยินรองของเศรษฐีตงนั้นมิได้หลับใหลเช่นผู้อื่น ร่างงามที่นอนอยู่บนเตียงตั่งขนาดใหญ่กลับกระสับกระส่ายไปมาคล้ายกับกำลังทรมานจากบางสิ่ง
"อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา เฮือก!"ผู้เป็นเจ้าของเรือนสะดุ้งตื่นตกใจขึ้นมา ทั้งนางยังหายใจหอบเหนื่อยถี่กระชั้นราวกับไปออกวิ่งมา "แค่ฝันเท่านั้น"นางถอนหายใจโล่ง
"ฝันอะไรหรือเจ้าคะ ฝันดีหรือว่า...ฝันร้าย"เสียงเย็นดังมาจากปลายเตียงนอน
"อนุเสิ่น!"ฮูหยินรองตระกูลตงเบิกตาโพลงด้วยความตกใจแม้แต่จะเอ่ยเรียกสาวใจข้างกายยังมิอาจเอ่ยปากได้
"ใยฮูหยินรองต้องทำร้ายข้าด้วยเจ้าคะ ข้าผิดหรือที่ท่านพี่โปรดปราน ข้าผิดหรือที่ตั้งครรภ์ก่อนท่าน เพียงเพราะข้าต่ำต้อยกว่าท่านใช่หรือไม่จึงได้ลงมืออย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้ เลวทรามยิ่งนัก!" เพียะ! วิญญาณอนุเสิ่นรวบรวมแรงไปที่ฝ่ามือก่อนจะสะบัดลงไปบนใบหน้างามจนขึ้นสีแดงช้ำ ทั้งยังบวมเล็กน้อย
กรี๊ดดด....
"นังผีชั่ว! บังอาจทำร้ายข้าหรือ"นางถลึงตามองดวงวิญญาณร้ายด้วยความโมโหแต่กระนั้นก็มิกล้าทำอะไรอีกฝ่ายมากนักด้วยเพราะนึกขึ้นได้ว่านางเป็นภูตผีปีศาจ
"ฮ่าๆ ฮ่าๆ ทำไม! เจ้าคะ โกรธหรือ นี่ยังมิเพียงพอต่อสิ่งที่เจ้าทำกับข้าด้วยซ้ำ นางแพศยา"
เพียะ! เพียะ! เสียงตบดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าอนุเสิ่นที่หันไปมาตามแรงอาฆาตของวิญญาณร้าย ดวงหน้าสวยที่เป็นความภาคภูมิใจของนางบวมเป่งทั้งตามมุมปากยังมีเลือดซึมออกมาจนเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้า เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาเป็นระยะแต่ทว่ากลับน่าแปลกที่ไม่มีคนในเรือนได้ยินมันเลย จนกระทั่งเสียงร้องครวญครางได้หยุดลงประตูเรือนทางเข้าก็ได้เปิดออก
"เรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่"เสียงหญิงสาวดังขึ้นแผ่วเบา
"เจ้าค่ะ"วิญญาณอนุเสิ่นตอบบุคคลนั้นกลับไป
"ดี! เอายานี่กรอกปากนางเสีย"นางส่งถ้วยยาที่ยังมีความอุ่นอยู่ให้ผีร้ายตรงนี้แก้แค้นด้วยมือตนเอง
"ขอบคุณเจ้าค่ะ"
เช้าวันต่อมาบ่าวไพร่ในเรือนก็ได้ออกมาทำงานกันตามปกติ แต่ทันใดนั้นพวกเขาก็มองเห็นหญิงงามที่คุ้นเคยแต่ทว่ากลับดูมิคุ้นตาเนื่องจากนางมีผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิง เสื้อผ้าอาภรณ์กลับนุ่งห่มมิเรียบร้อย ทั้งใบหน้ายังบวมเป่งคล้ายกับว่าโดนทุบตีมา ดูแล้วเหมือนซากศพเดินได้
"ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว..."ฮูหยินรองเฉียวซานที่ดูคล้ายซากศพเดินไปทั่วเรือนทั้งยังพูดพร่ำแต่คำเดิมอยู่ตลอดเวลา
ในที่สุดเรื่องราวก็ไปเข้าหูของผู้เป็นประมุขของเรือน เขาจึงรีบมาดูภรรยารองผู้เป็นที่รักด้วยความรีบร้อน ทั้งยังมีตงฮูหยินและบุตรีตามมาด้วย
"นี่! ใครทำอะไรนาง"เศรษฐีตงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
"บ่าวมิทราบเจ้าคะ พวกเราลุกขึ้นมาทำงานในยามอิ๋นก็พบฮูหยินรองเป็นเช่นนี้แล้วเจ้าค่ะ"
ทันใดนั้นเองเมื่อผู้ที่เหม่อลอยราวกับเสียสติเห็นบุคคลมาใหม่อีกคน นางจึงรีบปรี่เข้าไปนั่งคุกเข่าอยู่แทบเท้าคนรุ่นลูก
"อนุเสิ่นข้าสำนึกแล้ว ยกโทษให้ข้า ยกโทษให้ข้า"นางร้องไห้จนดังไปทั่วเรือน
"แม่รองเป็นอะไรไปเจ้าคะ"ตงหว่านถิงนั่งลงแล้วพยายามดึงตัวผู้ที่นางรักเสมือนมารดาคนหนึ่งให้ลุกขึ้น
"ข้ามิได้ตั้งใจ จริงๆ นะ! เพราะเจ้า! เจ้ามันเป็นนางแพศยา ฮ่าๆ"ฮูหยินรองหัวเราะทั้งยังมีน้ำตาไหลออกมา "บังอาจมาตั้งท้องก่อนข้า เป็นแค่อนุแท้ๆ"นางหัวเราะอย่างชอบใจ
"แม่รองหมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ"ตงหว่านถิงถามอย่างไม่เข้าใจ
"เด็กโง่เอ่ย..ข้าเพียงแต่งเรื่องสร้างหลักฐานเล็กน้อยเจ้าก็หลงเชื่อข้าอย่างง่ายดาย"นางยิ้มเยาะ "ข้านี่แหละที่เป็นคนวางยานังคนชั้นต่ำเช่นมารดาเจ้า ฮ่าๆ ฮ่า"
"ไม่จริง... ไม่จริง!"ดรุณีน้อยส่ายหน้ารัวเร็วอย่างไม่ยอมรับ 'กรี๊ดดดดดด'
"ถิงถิง!"ตงฮูหยินที่เงียบอยู่นานถลาเข้าไปประคองตัวเด็กสาวคราวลูกที่สลบไสลไปเพราะยอมรับความจริงมิได้ด้วยความเป็นห่วง แม้ภายในใจจะมีความชิงชังอยู่บ้าง แต่กระนั้นนางก็พร้อมให้อภัยหากตงหว่านถิงสำนึกตัวได้
"ปลดเฉียวซานออกจากตำแหน่งฮูหยินรอง ลงโทษตามกฎตระกูล นำนางไปขังไว้ที่ห้องฟืน ในวันรุ่งข้าจะไต่สวนนางอีกครา!"น้ำเสียงทรงอำนาจดังขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว
"ขอรับ"
ครั้นวันรุ่งขึ้นเศรษฐีตงก็ได้ทำการไต่สวนนางอีกครั้ง เมื่อพบว่าทุกอย่างเป็นความจริงด้วยทั้งหลักฐานและพยานบุคคลต่างๆ นั้นโยงใยไปถึงภรรยารองผู้เป็นที่รักทั้งหมด เขาจึงลงโทษนางด้วยการให้ไปบวชชียังวัดในพื้นห่างไกลทั้งที่สติฟั่นเฟือน
ไม่นานต่อตงซูผิงผู้ได้รับความโปรดปรานจากบิดาก็กลายเป็นที่จับตามองของคนภายนอก ดรุณีน้อยมักออกไปทำการค้ากับบิดาอยู่บ่อยครั้ง แต่กลับไร้วี่แววของบุตรสาวคนโตที่เคยเป็นที่รักของเศรษฐีตงจึงสร้างความงุนงงให้ชาวบ้านเป็นอย่างมาก
แต่ไม่นานทุกอย่างก็กระจ่างเมื่อมีข่าวเล็ดลอดออกมาว่าแท้จริงแล้วนางเป็นเพียงบุตรอนุเท่านั้น ยามที่นางเกิดมารดาของนางก็สิ้นใจไปในวันนั้น ด้วยความเมตตาของตงฮูหยินนางจึงรับเด็กน้อยมาเลี้ยงไว้ให้อยู่ในฐานะบุตรีคนโตของนาง
แต่ใครจะรู้เล่าว่าเด็กน้อยที่ตนเลี้ยงไว้ในวันนั้น เมื่อเติบใหญ่มาจะทรยศนางเสียอย่างนั้น ซ้ำยังรังแกบุตรีที่เป็นสายเลือดแท้ๆ ของนางอีก ผู้คนจึงตราหน้าตงหว่านถิงยามที่เห็นนางว่า “เป็นเพียงบุตรอนุแต่กลับกล้ารังแกบุตรฮูหยินเอก ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียจริง”
ยามที่ด้านนอกเล่าลือกันเช่นนั้น แต่กลับไม่มีผู้ใดรู้เลยว่าแท้จริงแล้วตงหว่านถิงนั้นถูกฮูหยินรองใช้เป็นเครื่องมือทำร้ายคน ฮูหยินรองเฉียวซานมีชาติกำเนิดที่ดี เป็นถึงบุตรขุนนางแต่กลับหลงรักพ่อค้า จึงดึงดันที่จะแต่งเข้ามาในตระกูลตง แม้ให้นางเป็นฮูหยินรองนางก็ยอม
แต่เมื่อนางได้เข้ามาอยู่ในเรือน นางกลับมิยอมลงให้ภรรยาเอกของเขา นางหาทุกวิถีทางเพื่อจะกำจัดคู่แข่งออกไปให้พ้นทางแม้ว่าจะเป็นวิธีที่เลวร้ายนางก็ยอม
**ชานเฉีย = กระเจี๊ยบแดง
**ต้าเจ่า = พุทราจีน
**ยามอิ๋น= 03.00 - 05.00
